คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
บทนำ
กรี๊งงงงงงงงงงงงง ~~~~
กร๊งงงงงงงงงงงงงงงงง~~~~~~
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~~~~~~~~
ปิ๊บ!
"ขออีกห้านาทีน่าาาาาา (_
_")zzZZ "
5 นาทีผ่านไป ~
...
10 นาทีผ่านไป ~
...
15 นาทีผ่านไป ~
ปร๊องแปร๊ง ๆๆๆๆ ~ ~ ~ ~ ~ ~
อ๊อยย~~ (-O-)" เสียงไรเนี้ยเสียงดังว่ะคนจะหลับจะนอนโว้ยยยยยย
(-[]- )zz ในยามที่ท้องฟ้าเปิดกว้างแสงแดดส่องส่องผ่านรูม่านเข้ามายังห้องนอน...บางทีมันก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายไปอีกแบบ
เวลาที่แสงแดดอ่อนๆ ส่องมายังข้างแก้มใสๆนี่มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายจนไม่อยากขยับขยื้นเลยแม้แต่นิดเดียว
คนกำลังฟิน อ่า...-O-
เว้นเสียแต่ว่า...
"ยัยลูกบ้าตื่นได้แล้ว
อยากไปโรงเรียนสายอีกแล้วใช่มั้ยห๊ะ!!"
อู๊ย!!
ใครมาเอะอะโวยวายอะไรแต่เช้าเนี้ยคนจะนอน(- -*) ไม่ตื่นหรอก เช๊อะ!
จ้างให้ก็ไม่ตื่น ไม่ตื่นๆๆ เพราะว่าตอนนี้แก้มใสๆของฉันกำลังรองรับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าและมันก็กำลังซึมซับวิตามินดีอยู่ด้วยรู้บ้างมั้ยเนี้ยยยย
"..."
"ยังไม่ยอมตื่นอีกหรอ
จะให้ใช้วิธีปลุกเหมือนครั้งที่แล้วมั้ยจ๊ะ (^_^)++"
แต่รางสังหรณ์มันบอกให้ต้องตื่นนะ
“ตื่นแล้วจ้า มายมาเธอร์~(^ ^;;)"
ฉันรีบเปิดประตูห้องนอนออกมาเผชิญหน้ากับคนที่ยืนถือตะหลิวกับกระทะอยู่หน้าห้องเพราะกลัวโดนตีกลองสะบัดชัยใส่กระบานอีก
นึกแล้วยังเจ็บอยู่เลย
"ไปอาบน้ำแล้วรีบลงไปทานข้าว"
แม่บอกเสร็จแล้วก็เดินลงไปข้างล่าง
พออาบน้ำเสร็จ ฉันไม่รอช้ารีบใส่ชุดนักเรียนให้เร็วที่สุด
พรางมองดูตัวเองในกระจกแล้วก็หมุนไปหมุนไปหมุนมาเหมือนคนบ้า
เช้านี้ฉันทำผมทรงสบายๆ เพราะว่าอากาศช่างร้อนแสนร้อนประดุจดั่งประเทศไทยตั้งอยู่ใจกลางทะเลทรายซาฮาร่า(เวอร์)
ฉันมัดผมรวบไปข้างหลังเหมือนหางม้ารวบหลวมๆ
เพราะถ้าตึงมากไปมันจะทำให้หัวเถิกและพื้นที่บนหน้าผากสามารถจอดเครื่องบินได้
ตบท้ายด้วยการทาลิปกอสเบาๆ
น่ารักเหมือนกันนะเนี้ยเรา (ชมตัวเอง -_-^) พอเช็คความเรียบร้อยเสร็จแล้วฉันก็เดินลงมาจากห้องของตัวเองเพื่อจะได้ไปทานข้าวตามคำบัญชาของท่านแม่
"พี่สาวใครอ่ะทำไมน่ารักงี๊
สนใจให้น้องชายสุดหล่อไปส่งที่โรงเรียนมั้ยJ"
จริงๆ ก็เห็นกันอยู่ทุกวัน
และมันก็แซวอย่างงี๊ทุกวัน น้องชายฉันมันประสาทป่ะ -*-
"ฉันกับแกก็ต้องไปโรงเรียนพร้อมกันอยู่ดีมั้ย
-_-^ "
"ทำคิ้วติดกันทำไม
เล่นด้วยแค่นี้ไม่ได้หรอ "
"..."
ฉันไม่ตอบ ขี้เกียจเถียงกับมันน่ารำคาญเป็นที่สุด! การมีน้องชายมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ใครจะไปรู้ล่ะ
ว่าถ้ามีน้องแล้วจะเป็นแบบนี้ ถึงหน้าตามันจะดีเหมือนพี่มันก็เถอะ(หืมม?)และที่สำคัญโรคหวงพี่สาวนี่เข้าขั้นร้ายแรงสุดๆ
ฉันควรจะดีใจใช่มั้ยที่มีน้องชายที่ขี้หวงพี่มันขนาดนี้ แต่ไม่ล่ะ มันน่ารำคาญไง
-*-
-โรงเรียน-
"นี่พี่... ให้กัสไปส่งที่ห้องเรียนมั้ยอ่ะ บอกตามตรงกัสไม่ชอบไอ้พวกผู้ชายที่มันมองพี่เลยอ่ะ"
"แกเลิกบ้าสักทีเหอะไอ้กัส
ผู้ชายที่ไหนเข้าจะมามองพี่แก ไม่มีหรอก ไปเรียนเหอะ"
ฉันทำมือไล่น้องชายบอกให้มันไปห้องเรียนตัวเองได้แล้ว
ก่อนที่ฉันจะหันหลังเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเองบ้าง
"ก็ได้… แต่จะไม่ให้กัสเดินไปส่งจริงดิ (‘ ‘)”
ออกัสทำปากคว่ำพร้อมกับสายตาลูกแมวมาให้
มันจะฟินมากถ้าฉันเป็นพวกคลั่งหนุ่มน้อยน่ารักอ่ะนะ แต่คือไม่ใช่ไง -*-
มันคือน้องชายแท้ๆ ฉัน
การที่ออกัสทำแบบนี้มันไม่ทำให้ฉันอยากจะเดินไปกุมมือมันหลวมๆ แล้วส่งยิ้มให้ แต่อยากจะเดินไปตบกะโหลกมันมากกว่า
“เออ รีบๆ ไปห้องแกเหอะ” ฉันพูดเสียงเรียบ
เหมือนพยายามจะบอกน้องชายกลายๆ ว่าถ้ายังอยู่อีกฉันจะรำคาญ
และถ้าฉันเกิดอาการรำคาญขึ้นเมื่อไหร่ ความหายนะเกิดขึ้นแน่นอน
น้องชายรู้ดีว่าถ้าใครทำให้ฉันปรี๊ดแตกคนนั้นคือไม่รอด แต่ตอนนี้ไอ้น้องชายกำลังทำให้พี่สาวสุดที่รักของมันหัวอุ่นหน่อยๆ
ละ -*-
“งั้นกัสไปแล้วนะ ตั้งใจเรียนนะพี่”
ประโยคนั้นฉันต้องเป็นคนบอกแกรึเปล่าล่ะ
กล้าดียังไงมาบอกให้ฉันคนนี้ตั้งใจเรียน คนอย่างน้ำแข็งน่ะ ถึงไม่ตั้งใจเวลาสอบก็ได้อยู่แล้ว…
ได้ ‘ซ่อม’ น่ะนะ
"แกนั่นแหละที่ต้องตั้งใจเรียนไม่ใช่ฉัน
แล้วจะไปได้ยัง -*-”
"ครับผม^^” ออกัสรับคำอย่างเริงร่าท้าลมมาก พลังเยอะแต่เช้า
นี่มันไม่รู้สึกง่วงหรืออะไรบ้างเลยหรอวะ “ไม่ให้ไปส่งแน่นะ?”
“ออกัส น่ารำคาญ”
“ขอโทษครับ (_ _)”
-ห้องเรียน-
"นี่! ๆ ยัยน้ำแข็ง !! (OoO)"
แก้วใสเพื่อนสาวที่แสนน่ารักของฉันเรียกตั้งแต่วินาทีแรกที่ก้าวเท้าเข้าห้องเรียน
เจอคนพลังเยอะแต่เช้าอีกคนนึงละ
"อะไรของแกยัยแก้ว
เสียงแกดังจนได้ยินไปถึงชายแดนไทยเขมรแล้วมั้ง"
"เวอร์ไปแล้ว
ฉันมีเรื่องจะบอกแกต่างหาก"
"ไปรู้เรื่องไม่เป็นเรื่องมาอีกล่ะสิ" ฉันพูดเสียงหน่าย
เพราะเวลามันมีเรื่องมาบอกทีไรแต่ละเรื่องไม่เคยมีสาระเลย
เวลาฟังยัยแก้วใสเม้าส์ทีไรเหมือนสูญเสียเวลาและพลังงานโดยใช่เหตุ
"อะไรยะ!
เรื่องนี่นะฮอตสุดๆ เลยแก ไม่รู้ไม่ได้แล้ว แต่ก่อนอื่น แกรู้จักกลุ่ม Butterfly
Night รึป่าว ? "
"ก็คุ้นๆ
นะ ได้ยินพวกนักเรียนหญิงชอบพูดกัน ว่าแต่มันมีไรอ่ะ? "
"แหม
ตอนแรกทำเหมือนไม่อยากรู้ แล้วตอนนี้ทำมาเป็นอยากรู้ใหญ่เลยนะยะ"
ก็นะ...
แกอุตส่าห์เปิดเรื่องมาซะขนาดนี้ ถ้าฉันทำเป็นไม่อยากรู้ก็เห็นจะใจร้ายเกินไป
"โอเคๆ
เอาเป็นว่าฉันอยากรู้มากๆ เลย จะบอกได้รึยัง"
"ถ้าแกขอร้องมาแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้เดี๋ยวฉันจะบอกให้ละกันนะจ๊ะ
โฮ๊ะๆ ”
"-_-"
"อย่าเพิ่งทำหน้าแบบนั้นสิเพื่อน
เรื่องที่ฉันจะบอกกแกก็คือ เมื่อวานนี้ตอนที่ฉันเอาสมุดไปส่งที่ห้องพักครูอะ
ฉันได้ยินพวกครูเค้าคุยกันว่าจะจับแก็ง Butterfly
Night ทั้งแก็งเลยนะเว้ย(-O-) "
"แล้วไงต่อ"
"ย้ายมาอยู่ห้องเราน่ะสิ
พอพวกผู้หญิงในห้องเรารู้ข่าวนะ กระดี๊กระด๊ากันใหญ่"
แกก็ไม่ต่างอะไรกับยัยพวกแม้แต่น้อย
"แล้วยังไงอ่ะ
ไอ้แก๊งค์นั่นมันทำไม ก็แค่หล่อป่ะ" ฉันพูดอย่างไม่ได้สนใจ ก็จริงๆ
ฉันไม่เคยคิดจะเอาสมองของตัวเองไปจำเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอก
ไอ้ความหล่อมันก็ดีตรงที่มองแล้วชื่นใจ สบายตา แค่นั้นแหละ
พอตายแล้วทุกคนก็หน้าตาเหมือนกันหมด -_-‘
"จ้าๆ
แต่ก็หล่อไม่เท่าพี่โรมเมอร์ปริ๊นซ์แห่งชมรมเทนนิสคนเดิมเพิ่มเติมคือพี่ชายข้างบ้านด้วยของแกใช่มั้ยล่ะ"
"อะไรของแกวะ
ฉันไปบอกตอนไหนว่าพี่เขาเป็นของฉัน ก็แค่พี่น้องไง
จะจิ้นอะไรก็ให้มันเมกเซ้นส์หน่อยก็ดีนะยัยแก้ว -_-;"
"ไม่เห็นต้องพูดยาวขนาดนั้นก็ได้นี่
อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ" ยัยแก้วหรี่ตาลงทำเจ้าเล่ห์เหมือนรู้ไปซะทุกเรื่อง
แล้วรู้ไรของมันฟร่ะ
"รู้อะไรของแกยัยแก้ว
แล้วพูดเรื่องไอ้แก๊งค์จตุรเทพอะไรของแกเสร็จละหรอ ไม่ต่ออ่ะ”
ฉันรีบดึงยัยแก้วกลับมาบทสนทนาเดิม
เพราะว่าถ้ายังต่อความยาวสาวความยืดเรื่องพี่โรมต่อมันต้องไม่จบง่ายๆ แน่
"เออใช่! จะบอกให้ก็ได้พวกเขานะ ทั้งหล่อ รวย
เกิดในตระกูลที่มีชื่อเสียงเหมือนเจ้าชายเลยอ่ะ
แล้วยิ่งอีสเตอร์นะฉันชอบเขาที่สุดเลยอ่ะแก\(*0*;;)/"
ยัยแก้วพูดตาเป็นประกายวิวับเหมือนมีใครไปโรยกากเพชรไว้ที่ตามัน
จะอะไรขนาดน้านนนน แล้วนายอีสเตอร์นั่นมันดีงามเวอร์วังอะไรปานนั้นเลยหรอ เพื่อนฉันถึงได้หลงนักหลงหนา
ทำเหมือนทั้งโลกมีผู้ชายคนนี้แค่คนเดียวงั้นแหละ -_-^
หลังจากฟังเรื่องไร้สาระของยัยเพื่อนรักจบแล้วครูก็เดินเข้าห้องมาพอดีเลย
เอาล่ะจะได้เรียนสักทีฉัน =O="
"ทุกคนอย่าลืมเอารายงานมาส่งครูด้วยล่ะ"
"ค่ะ/ครับ -O-/"
อ่า ~ =o=ในที่สุดคาบสามก็จบลงพร้อมกับรายงานและการบ้านกองโตสักที!
(อ้างอิงมาจากชีวิตของคนแต่งล้วนๆ=_=')
"น้ำแข็งเก็บของเสร็จยัง"
ยัยแก้วเดินมาถามฉันที่โต๊ะเพราะว่าโต๊ะของฉันกับยัยแก้วอยู่ห่างไกลกันมาก
ฉันนั่งหลังห้องติดหน้าต่างส่วนยัยแก้วนั่งหน้าห้องติดประตู แต่ก็ยังมาสนิทกันได้ทั้งๆ
ที่ตอนเข้าเรียนมาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ที่โคจรมาเจอกันได้เพราะเคยโดนให้จับคู่ให้เต้นลีลาศด้วยกัน(เผอิญว่าผู้ชายขาดน่ะ)
หลังจากนั้นก็สนิทกันเฉย
"แป๊ปนึง
จะเสร็จแล้ว แกไปรอหน้าห้องก่อน"
"เร็วๆ
หน่อยดิ ฉันหิวอ่ะ ข้าวเช้าก็ไม่ได้กินมา เพราะฉันรีบจะมาเม้าส์กับแกเลยนะ=O='"
"ตื่นสายก็บอกเหอะ”
ฉันรีบเก็บของลงกระเป๋าและหยิบกระเป๋าเงินออกมาเดินไปหาแก้วใสที่ยืนรออยู่
“ไปๆ หิวก็รีบๆ เดิน"
"นี่แกเก็บของหรือเจรจาขอ8Gยะ นานโคตรรรร" ยัยแก้วบ่นใหญ่
ความหิวคงทำให้เพื่อนฉันเป็นแบบนี้สินะ -_-^
"ก็มาแล้วนี่ไง
เลิกบ่นสักทีเหอะน่า หิวข้าวมากไม่ใช่หรอรีบเดินดิ"
ฉันดันหลังยัยแก้วให้เดินตรงไปข้างหน้าจนขามันแทบขวิด
ยัยแก้วพอขาจะพันกันก็พยายามเบรกจนหัวจะทิ่มพื้น (แกล้งเพื่อน)
"วันนี้แกกินไร ?" ฉันหันไปถามยัยแก้วที่ตอนนี้กำลังยืนดูรายการอาหารอยู่
"ก๋วยเตี๋ยว
แล้วแกอ่ะกินไร ? " ยัยแก้วหันมาถามฉันบ้าง
"ฉันอยากกินแกงเขียวหวานไก่อ่ะ
ไม่ได้กินมานานแล้วแกรีบไปซื้อก๋วยเตี๋ยวแกของแกเหอะ แล้วเจอกันโต๊ะเดิม"
"โอเคจ้ะ"
"ป้าคะแกงเขียวหวานไก่ถ้วยนึงค่ะ ข้าวเปล่าด้วยนะคะ"
"รอแป๊ปนึงนะหนู"
จึก ๆ !
โอ๊ะ!
ใครมาสะกิดไหล่เนี้ย
ควับ ( -_-)
ไม่มี ผีหรอวะ
(-*-)
จึก ๆ !
ควับ (-_- )
ไม่มี
มันต้องผีแน่เลย
จึก ๆ !
โอ๊ย!
ไอ้ผีบ้านี่สะกิดอยู่ได้(- -*)
"น้ำแข็ง" ในที่สุดผีตนนี้ก็เปร่งเสียงออกมา
"อ้าว
พี่โรมเองหรอน้ำแข็งก็นึกว่าผี"
"หน้าพี่โทรมขนาดนั้นเลยหรอ” พูดจบพี่โรมก็จบหน้าตัวเอง
“น้ำแข็ง”
“คะ?”
“เราสั่งอะไรไปน่ะ กลิ่นหอมจัง”
"แกงเขียวหวานไก่ค่ะ
พี่โรมจะลองดูมั้ยคะ ขอบอกว่าทีเด็ดเลยนะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าพี่ไม่ลองก็ถือว่าพลาดมากเลยสินะ” พี่โรมพูดยิ้มๆ ก่อนจะเอามือมายีหัวฉันเบาๆ
อะไรกัน...
นี่โรมอยากให้ฉันโดนแก๊งค์ชะนีกับอีแอบที่มองพี่เขาตาเป็นน้ำมันตามรกตรุมยำตีนไก่หรอ
ถึงทำอะไรมุ้งมิ้งแบบนี้ ยีผมบวกกับทำหน้าหมันเขี้ยวเนี่ยนะ =[]=
"อีหนูได้แล้ว30บาทจะ"
"อะป้านี่เงิน
วางไว้ตรงนี้นะ /(- - )" ฉันวางเงินไว้หน้าร้านป้าแกแล้วรีบหยิบถาดอาหารเดินออกจากร้านทันทีก่อนที่จะโดนจิตสังหารของบรรดาแฟนด้อมพี่โรมทิ่มแทงไปมากกว่านี้
ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวอ่ะ
(ตัวเองก็เป็นผู้หญิง)
"น้ำแข็ง!”
สักพักฉันก็ได้ยินเสียงพี่โรมเรียกจากด้านหลัง
พอหันไปมองก็เห็นเขากำลังวิ่งเหยาะๆ มาทางฉันก่อนที่จะถือวิสาสะจับมือของฉันขึ้นมาแล้วก็ยัดบางอย่างเข้าไป
เดี๋ยว!
พี่เขาทำอะไรเนี่ย
=[]=
“ทำหน้าตกใจทำไม เราลืมตังค์ทอน พี่เลยเอามาคืนให้”
“อ๋อ ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไร ทีหลังก็อย่าลืมอีกนะคะ”
คนตัวสูงตรงหน้าระบายยิ้มอ่อนโยนที่ถ้าใครได้เห็นจะต้องรู้สึกได้เลยว่าเหมือนมีหมู่มวลดอกไม้นานาพันธุออกดอกชูช่อเบ่งบานอยู่ด้านหลังของเขา
ดีนะ จิตฉันแข็งพอ
ไม่งั้นเป็นลมไปแล้ว
พอพี่โรมพูดจบก็เดินกลับไปที่ร้านข้าว
เอ่อ...คุณผู้อ่านคงจะสงสัยล่ะสิว่าฉันกับพี่โรมมีความสัมพันธ์กันแบบไหน
แต่เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง ขอไปกินก่อน (-O-")
พอเดินออกจากร้านป้ามาได้สามเก้าก็นึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อน้ำนี่หว่า
นึกได้ดังนั้นฉันจึงรีบหันลงกลับไปเพื่อที่จะไปซื้อน้ำ แต่ทว่า...
ปึก !
"โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ
O_O"
เวรแล้ว!
แกงหก =[]=
ใส่ใครก็ไม่รู้
OoO
"นี่เธอ!"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อ่าาา~ ~-O- ในที่สุด บทนำ เสร็จสักทีเหนื่อยโฮกกกกกกกTOT แต่อาจจะสั้นไปหน่อยไม่ว่ากันนะ*0* สัญญาว่าตอนต่อๆไปจะแต่งให้ยาวกว่านี้ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรมาก รักคนอ่านทุกคนนะคะขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจ เม้นมากๆ งามๆเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะค้าาาาาาาา!!~~~~~~~~ จุ๊บ!~
จะคอมเม้น จะติ จะชม ไม่ว่ากันจัดเต็ม!!
ความคิดเห็น