ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The last weapon -ศาสตราวุธลำดับที่ 2
The last weapon : ศาสตราวุธลำดับที่ 2
อะแฮ่มๆ หนึ่ง สอง สาม อ้าว! สวัสดี!! ก่อนอื่นข้าคงแนะนำตัวก่อนสินะ ข้า คือ อดัม เดอแลงเกอร์ ศาสตราวุธลำดับที่สองจากสี่ของตำนาน เดอะ ลาส วีปอน(the last weapon) ข้าล่ะขี้เกียจตอบคำถามของพวกเจ้าเลยจริงว่า ข้าคืออาวุธอะไร ข้าขอตอบเลยว่า
ข้า คือ แส้!! เข้าใจตรงกันนะเพื่อน!!
ถ้าจะถามว่า'รู้ได้ไงว่า แส้เส้นไหนคือข้า' ข้าตอบได้เลยว่า ถ้าพวกเจ้าลองหยิบข้ามาสู้ดูซักครั้ง พวกเจ้าก็จะติดใจ~ แต่ไม่มีใครสนใจข้าเลย แงงงงงงง
...
โอเคๆ ไม่ต้องมองข้าด้วยสายตาแบบนั้น ข้าไม่ได้ปัญญาอ่อนนะเฟ้ย!! เออๆเห็นงี้ ข้าก็เสน่ห์แรงนะจ๊ะ เหล่าสาวสวยโนตมชื่นชอบข้ามากจนนำไปเป็นศาสตาวุธข้างกายพวกนางกันเลยทีเดียว
//ไม่ใช่ท่านหรอ ที่กระเสือกกระสนไปหาพวกนางน่ะ!!
พูดถึง'พวกนาง'หรือ'ผู้ครอบครอง' เร็วๆนี้ จู่ๆท่านผู้สร้างก็ส่ง(เตะ)ข้าลงมาบนโลกมนุษย์ สงสัยท่านผู้สร้างจะหมั่นไส้ข้าล่ะสินะ ที่มีแต่สาวๆมาหาข้าไม่ได้ขาด ฮ่าๆๆๆๆๆ
ข้าล่ะเกลียดจริงๆ ไอพวกหลงตัวเองเนี่ย!!
หมั่นไส้ถึงขนาดส่งข้าลงมาที่ตลาดมืดเนี่ยนะ!!!แล้วข้าจะได้เจอสาวสวยๆบ้างมั้ยเนี่ยยยยยยย หนอยยยย - - ถ้าข้ากลับไปได้เมื่อไหร่นะ ข้าอยากกระโดดถีบฟรีคิกขาคู่ใส่ตูดไอคุณท่านผู้สร้างให้ก้นกบหักเลย!! แต่โชคก็ยังเข้าข้างข้าบ้างที่ทำให้เจอกับสาวสวยหมวยเอ็กซ์คนหนึ่งที่มองเข้ามาในร้านเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง ข้าจะรีรออะไรล่ะ!!ข้าก็ไปหานางสิ!!
แปะ!
ข้าลอยมาซบบนโนตมๆของแม่นางอย่าง(ไม่)บังเอิญ เธอจับข้า และก็!!โยนข้าออกไป ไกลลลลลลลลสุดฟ้าาาาา เจ็บใจนัก!!แม้แต่คนสวยของข้า~ฮึกกก แม่สาวคนสวยก็ยังเดินออกห่างจากช้าไปเรื่อยๆ ไม่ได้ล่ะ ข้าต้องรีบตามนางไป!! ตัวก็กำลังลอยไป สมอง(เท่าเม็ดถั่วเขียว เอ้ย!ไม่ใช่)ก็รีบคิดวิธีมัดหัวใจสาวน้อย(?)ให้อยู่หมัด และในตอนนี้ข้าก็ตามนางทันแล้ว! นางกำลังเข้าไปในร้านขายของ
"เนียร์ วันนี้มีอะไรแนะนำข้าบ้าง"เสียงหวานราวกับนางฟ้าทำให้ข้าแทบเคลิ้มจนเกือบจะลงไปซ่อนไม่ทันเชียว
"อะไรกัน อันเก่าพังแล้วรึ เบลมอธ!?"อ๊าาาา นางชื่อเบลมอธงั้นรึ เสียงก็หวานนนน สวยก็สวยยยยย เพรียวววว เซ็กซี่~~ เร้าใจจจจจจ ในขณะที่ข้ากำลังเคลิ้มอยู่นั้น ข้าก็รู้สึกถึงสัมผัสอันอ่อนโยนที่กำลังจับร่างข้าอยู่
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ... ใจของข้าเต้นผิดจังหวะ! นี่ข้ากำลังหวั่นไหว!!?
//เดี๋ยวๆ นี่นิยายแฟนตาซีหรือนิยายรักฟระ!?
"ข้าเอาชิ้นนี้นี่แหละ เท่าไหร่?"เสียงหวานดังขึ้นใกล้ๆร่างข้าพร้อมกับชูข้าสูงขึ้น หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของร้านมองข้าด้วยสายตาฉงน
"ร้านข้าไม่เคยขายแส้นะ เจ้าเอามาจากตรงไหน? แต่ชั่งมันเถอะ ข้าให้เจ้าละกัน ตอบแทนที่ท่านส่ง'ของดีๆ'มาให้ข้า"นางลดมือลงและจับ(ยัด)ข้าเหน็บกับเข็มขัด
"อือฮึ ว่าแต่ตอนนี้ได้ข่าวว่าร่างชายรูปงาม กำลังเป็นที่ต้องการงั้นรึ"ข้าซึ่งแอบฟังอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยง
นางคือนักค้าอวัยวะ !!
มันเป็นเรื่องวิเศษมากเลยใช่มั้ยย ฮ่าๆๆๆ!!หลายปีที่ข้าต้องทุกข์ตรม ข้าอยากดื่มเลือดใจจะขาดอยู่แล้วววว เบลมอธแม่สาวสวยยยยยยยยยย ขอข้าชิมเลือดหวานๆของท่านที~
"ชะ..."เบลมอธไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ นางก็พูดขึ้นมาว่า..
"แล้วข้าจะส่งสินค้ามาให้ภายในสามวัน ข้าขอตัว...."โอ้วววว แม่ยอดรักของข้า เธอชั่งเร้าร้อนจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ข้าออกไปแสดงตัวดีกว่า~
"อะแฮ่ม สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก ข้า...อดัม"ข้าพยายามดันตัวเองออกมา เพื่อที่จะได้แสดงตนให้นางเห็นอย่างชัดเจน
"ใครวะ!?"แม่นางหันซ้ายหันขวาเพื่อหาต้นเสียง แต่หารู้ไม่ว่าข้าอยู่ใกล้นางแค่เพียงเอื้อมมือ
//ห่างกันเพียงเอื้อมมืออออออ แต่มันคือแสนไกลลลลลลลลล พอๆๆๆๆ
และข้าก็ลอยไปปรากฏตัวให้นางเห็น!
"ผี!!!"นางอุทานเสียงดัง และพนมมือขึ้น ตัวสั่นงกๆๆๆ
"เดชะพระนาม พระบิดา พระบุตร และพระจิต อาเมน~~ อะระหัง สัมมา สัมพุทโธ ภัควา ~~"
พระเจ้าจอร์จ! นางคิดว่าข้าเป็นผี! ผีเป็นสิ่งที่ข้ากลัวที่สุดเลยยยยยย~~
"เดี๋ยวๆ ข้าไม่ใช่ผีอย่างที่เจ้าคิดนะ!"ข้ารีบพูดออกไปก่อนที่นางจะกลัวข้ามากกว่านี้
"จะไม่ใช่ได้ไงในเมื่อเจ้าคือผีอดัมที่คู่กับอีฟไง"
...
อดัม
กับ
อีฟ
ผิดเรื่องแล้วววววววว นี่มันเดอะ ลาส วีปอนนน!!!
"ไม่ใช่ๆ ข้า... "ข้ายังพูดไม่ทันจบ แม่หญิงก็พูดขึ้นมาว่า...
"อดัม Maroon5!! นี่มันสินค้าชั้นดีมาอยู่ตรงหน้า!!! "ตาของนางเปล่งประกายเงาวับบบ
ว่าแต่อดัม Maroon5 มันคือใครฟระ
...
แต่ชั่งมันเหอะ ข้าต้องอธิบายให้นางรู้ซะแล้วว่าข้าเป็นใคร?
"ข้าคือแส้ หนึ่งในศาสตราวุธจากตำนานเดอะ ลาส วีปอน ลำดับที่2 นามว่า อดัม เดอแลงเกอร์"พอนางได้ยิน นางก็หันมามองข้าด้วยแววตาขบขัน ข้าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ มีอะไรในตัวข้าที่หน้าขำงั้นรึ!?
"แส้งั้นรึ ตอนนี้ข้ายังไม่เห็นแส้ซักเส้นเลย ไหนเจ้าล่ะอดัม"
...
ได้ข่าวว่าข้าลอยไปอยู่ตรงหน้านางตั้งนานแล้วนะ
แต่ นางไม่สนใจข้า!! แงงงงงงงงง
"ข้าก็ลอยอยู่ตรงหน้าเจ้ายังไงล่ะ"นางยื่นหน้ามามองข้าที่อยู่ใกล้เพียงปลายจมูก
หมับ!
"แส้เส้นเดียวกับที่ข้าได้มากจากร้านนั่น!!"นางแกว่งข้าไปมา สีหน้าดีใจเหมือนกับได้ของเล่นชิ้นใหม่
"และยังเป็นแส้ที่ท่านโยนข้าทิ้งไปด้วย!"ชิชะ เห็นงี้ อาวุธอย่างข้าก็มีชีวิตจิตใจนะ มาโยนทิ้งโยนขว้างอย่างนี้ได้ไง
"แล้วว... ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าเป็นอาวุธในตำนานไง"นางหยุดแกว่งข้าและจับข้าไว้ในมือ
"จู่ๆท่านผู้สร้างก็ส่งข้าลงมาบนโลกมนุษย์ล่ะสิ"นางพยักหน้าเบาๆก่อนจะเผยรอยยิ้มสยองออกมา
"งั้นก็แสดงว่าเจ้าห่วยแตกน่ะสิ"
...
ข้าช็อค
นางบอกว่าข้าห่วยยย!! ทำไมมีแต่คนว่าข้าคืออาวุธชั้นเลวด้วย ฮือออออ
"อย่าเอาแต่เงียบสิ ข้าล้อเล่นหน่า โอเคๆ ข้ายอมรับเจ้าแล้วๆ"ไชโย!นางยอมรับข้าแล้ว!!
"พันธสัญญาเลือด..."โดยข้าไม่ต้องอธิบาย นางก็หยิบมีดสั้นมากรีดที่ข้อมืออย่างไม่ลังเล
แหมะ
แหมะ
แหมะ
หยาดโลหิตหยดลงมาบนตัวข้า ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทั่วทั้งตัวข้า ทันใดนั้นร่างข้าก็เรืองแสงและกำลังจะเปลี่ยนไปจากแส้เส้นเก่าๆกลายเป็น แส้สีน้ำตาลประกายแดงที่ทำจากหางของมังกรไฟ ด้ามจับสีทองอร่ามประดับด้วยอัญมณีหลากสีสันและบรรจงสลักลายเปลวเพลิง
"ว้าววว"นางจับข้าอย่างทะนุถนอมโดยที่ไม่สังเกตเลยว่าแผลของนางเริ่มสมานตัวแล้ว อีกทั้งยังมีสายพลังเส้นบางๆเชื่อมระหว่างข้ากับนางอีกด้วย สายพลังของข้าสามารถเชื่อมถึงความคิดความรู้สึกของข้ากับผู้ครอบครอง
ไม่มีอาวุธชิ้นใดตัดสายพลังนี้ออกจนกว่าพวกนางจะตาย และข้าก็จะกลับไปอยู่กับท่านผู้สร้าง พลังพิเศษของข้าคือ เมื่อผู้ครอบครองข้าต่อสู้ระยะประชิด ข้าจะแปรเปลี่ยนไปเป็นดาบทันที อนุภาคในการทำลายล้างอาจจะน้อยกว่าแส้ไม่มาก และเมื่อพวกนางต่อสู้จนเสียสติ เพราะความแค้นหรืออาการบาดเจ็บจนไม่สามารถสู้ต่อได้ ข้าจะกลายเป็นร่างเนื้อและจะสามารถใช้ทักษะพิเศษ'บลัด เดธ'ที่ถูกผนึกยามพวกนางมีสติให้ออกมาใช้ได้
ทักษะบลัด เดธ(blood death)คือทักษะที่จะทำให้เม็ดเลือดกลายเป็นอาวุธ แต่มีเงื่อนไขอย่างหนึ่งคือเลือดในกายเนื้อของข้าจะต้องหลั่งออกมาโดยการต่อสู้ของศัตรูมิใช่การทำโดยความบริสุทธิ์ใจ เพื่อผสมกับเลือดของผู้ครอบครอง และข้าจะสามารถควบคุมเม็ดเลือดได้อย่างใจนึก แต่ผลข้างเคียงของมันก็ทำให้ทักษะนี้เรียกใช้ได้อีกเป็นเวลา3วันเชียว!!
เอาล่ะ หลังจากที่ข้าอธิบายพลังและคุณสมบัติต่างๆนานาให้แม่สาวเบลมอธฟังเข้าใจ นางก็ขอตัวไปเก็บของเพื่อล่า'เหยื่อ'ทันที
เวลาผ่านไปไม่นาน ข้ากับนางสองคนคู่หูคู่รัก(?)ก็มายืนอยู่บนถนน112เบเกอ สตรีท ที่มีคนเดินพลุกพล่านมากที่สุดในย่าน ดวงตากลมโตสีโลหิตของเบลมอธกวาดตามองหาชายหนุ่มผู้เป็นเหยื่อไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ร่างของชายหนุ่มร่างหนึ่งซึ่งกำลังซื้อขนมปังอยู่ในร้านขนมใกล้ๆกับที่พวกข้ายืนอยู่นี่แหละ
"หึหึ"เสียงหัวเราะในลำคอสองทีอย่างเหี้ยมเกรียม ความรู้สึกของข้าตอนนี้บอกเลยได้ว่าหญิงสาวข้างๆเจอของถูกใจซะแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรออกมา แม่หญิงเลือดร้อนของข้าก็สะกดรอยตาเหยื่อนั่นไปเสียแล้ว...
ตกเย็น ข้ากับนางก็ตัดสินใจพักอยู่ใต้ต้นเมเปิลกลางป่าซึ่งไม่ไกลจากเจ้านั่นมากซักเท่าไหร่เบลมอธเดินสำรวจบริเวณรอบๆและข้าก็อดใจไม่ไหวที่จะตามนางไปด้วยความเป็นห่วง
...
แต่ข้าว่า ข้านี่แหละต้องห่วงตัวเองมากกว่า...นางหัวเราะหึหึหึหึ ขณะมองไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ไร้ใบและแห้งกร้าน นางเริ่มเข้าใกล้คำว่า โรคจิต ไปทุกที!
"คืนนี้"นางพูดสั้นๆพร้อมกับควงมีดสั้นและขว้างมันไปอย่างชำนาญ
ฉึก!! .. ฉึก!! ฉึก!! และอีกสองเล่มด้วยความรวดเร็ว
"ข้าจะ'ล่า'เหยื่อโอเคมั้ย"เบลมอธหันมาจ้องข้าที่อยู่ไม่ไกลจากต้นไม้อับโชค ดวงตาสีโลหิตเปล่งประกายราวกับเพชรต้องแสง เล่นจ้องกันอย่างนี้ใครจะกล้าขัดแม่นางกันล่ะ -[]-
"อืม ตกลงคืนนี้"ข้าตอบสั้นๆก่อนที่จะตามเบลมอธกลับไปยังจุดพัก
เมื่อตะวันลับขอบฟ้า ก็ได้เวลา ที่พวกข้าจะออกไปล่าเหยื่อกัน!!
"หึหึหึ"เสียงหัวเราะดังพร้อมกับรอยยิ้มที่โชว์ฟันขาวทุกซี่ ดวงตาสีโลหิตเบิกกว้างราวกับกำลังตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดในอนาคตอันใกล้ และควงมีดสั้นอย่างชำนาญ ภาพและเสียงเหล่านี้ถูกส่งตรงมาให้ข้าซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด
!!!
"มะ..แม่หญิง ข้าว่ารอให้มืดอีกสักนิดจะดีกว่ามั้ย"ข้าเอ่ยถามอย่างกังวล เกรงว่านางจะถูกจับได้
"นี่แสดงว่าเจ้าไม่รู้จักข้าจริงๆซะแล้ว ถึงได้เอ่ยปากเตือน แต่ข้าก็ขอบคุณในความหวังดีของเจ้านะ"นางจับข้าเหน็บไว้กับเอวและสะพายกระเป๋าก่อนจะค่อยๆย่องออกไป
บรรยากาศยามค่ำคืนของป่านี้น่ากลัวมากเลยทีเดียว...มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านต้นไม้ต้นเล่าไปอย่างรุนแรงและรวดเร็ว และเสียงหอนของสุนัขที่ดังระงมไปทั่วป่า...
"เขาว่ากันว่า..."จู่ๆนางก็พูดขึ้นมาและหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงหมาหอน
"ในป่านี้น่ะ..."แล้วอยู่ๆก็มีเสียงแกรบ...แกรบบ...แกรบบบ เหมือนกับมีคนกำลังเดินเข้ามาใกล้...
"มี..."
หงึกๆๆๆๆๆ ช่วยข้าด้วยยยยขอรับ ท่านพ่อท่านแม่ท่านปู่ท่านตาท่านอาท่านยาย จงคะ..คุ้มครองข้าให้รอดพ้นจากผะๆๆๆๆผี~~ด้วยเถิด~~
"เจ้าเป็นอะไรน่ะ อดัม ตัวสั่นเชียว"แม่หญิงก็เดินต่อไปอย่างไม่เกรงกลัว ส่วนข้าก็ตัวสั่นงกๆๆๆ อยู่นี่ไงเล่า!
"ผะๆๆๆผี!!!!"ถ้าข้ามองไม่ผิดนะ ข้าเห็นเบลมอธกำลังยิ้ม!! ท่ามกลางความน่ากลัวในป่าเหล่านี้เนี่ยนะ!!!
"ผีอะไรของเจ้า ข้ากำลังจะบอกว่า ในป่าแห่งนี้มีหมู่บ้านดีๆด้วยล่ะ!!ข้าว่าจะชวนเจ้าไปดูซักหน่อย เผื่อจะได้ล่าเหยื่อไว้เก็งกำไร หึหึหึ "
....
เขาว่ากันว่า
ในป่าแห่งนี้
มี
...
หมู่บ้านดีๆ!!!
ว็อด เดอะ _____ ทำไมนางถึงชั่งโหดร้ายเพียงนี้~~~~ แกล้งอดัมสุดหล่อคนนี้ลงไปได้ยังไงกานนนนนนนนน แงงงงงงงง
เมื่อเห็นข้าไม่ตอบอะไรจึงพูดขึ้นมาราวกับร็ใจข้าว่า"ตัวเองก็เป็นผี ยังกลัวผี ก็เท่ากับว่ากลัวตัวเองงั้นรึ ผีอะไรแปลกจริงๆ ฮึฮ่าๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะของนางตอนนี้เปรียบดังแม่มดตัวร้ายและข้าก็เป็นสโนว์ไว้ท์ที่กำลังจะถูกแม่มดใจร้ายทำร้าย!!
"และไหงตอนเจอข้า เจ้าก็ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยมิใช่รึ!?"ข้าถามกลับไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนเช้า
"นั่นเพราะข้าอยากแกล้งเจ้าต่างหาก เจ้างั่ง!"รอยยิ้มที่มุมปากของนางทำให้ข้าถึงกับคิ้วกระตุกเลยทีเดียว...
"ถึงแล้ว..."นางเอ่ยเบาๆก่อนที่จะลงมืออย่างไม่ลังเล
!!!
สิ่งที่ข้าตกใจมากที่สุดก็คือ เบลมอธกำลังปลุกเหยื่อ!!!ด้วยเรือนร่างสุดเซ็กซี่พร้อมกับชุดนางแมวยั่วสวาทที่นางเลือกใส่มาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ!! และฟาดข้าลงกับร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มรูปงาม นั่นทำให้เขาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความเจ็บทีเดียว แต่แม่สาวของข้านี่สิกับหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจพร้อมกับฟาดข้าไปที่ร่างนั้นอีกสองสาม เลยทำให้มีเลือกซิบๆออกมาบริเวณแผงอกกว้าง
อ้ากกกกกกก
เสียงครางลั่นอย่างเจ็บปวดของพ่อหนุ่มคนนั้นทำให้ข้าสงสารจับใจ สิ่งที่ข้าเห็นคือเบลมอธกำลังตอกตะปุทะลุข้อมือลงไปยังดินเพื่อตรึงร่างของเขาไม่ให้ดิ้นหนี
"อยู่เฉยๆดีกว่านะจ๊ะพ่อหนุ่ม~~"รอยยิ้มสวยๆที่มาพร้อมกับการฟาดข้าไปยังตัวชายหนุ่มก็เปรียบเหมือนกำลังเผาเขาให้ตายทั้งเป็น...แส้ของข้ามีประกายไฟแลบออกมาทั้งเส้น อัญมณีเม็ดงามส่องแสงเจิดจ้า
"อัคคีพฤกษา!!"พรึบ!! เมื่อนางตัดสินใจเรียกใช้ทักษะอัคคีพฤกษา แผลที่ถูกฟาดลงไปก็มีเปลวไฟลุกขึ้นแต่นั่นหาใช่เปลวเพลิงธรรมดาไม่....เปลวอัคคีสีเขียวที่แฝงไปด้วยพิษร้ายซึ่งไม่สามารถแก้พิษไดด้วยวิธีใดก็ตาม...ร่างหนาดิ้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน
"หึหึ! ตรึง!!"วงเวทปรากฏขึ้นใต้ร่างของชายหนุ่ม เบลมอธลูกไล้ไปตามผิวงามก่อนที่จะปักมีดสั้นลงไปจนมิดด้ามและกรีดลงที่หน้าท้องราบและเอามืออันประกอบไปด้วยเล็บแหลมคมฉีกผิวหนังทีเกิดจากรอยกรีดเสียงดังควาก ก่อนจะค่อยๆสาวไส้ออกมาช้าๆ ใบหน้าที่เปรอะไปด้วยคราบของเหลวสีแดงที่กระเซ็นออกมาถูกเลียทำความสะอาดด้วยลิ้น นางเผยรอยยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกและหันแทบครบทุกซี่ แลดูเหมือนจะแสยะยิ้ม ลากขดไส้ของเขาออกมาจากรอยฉีกดังปืดอย่างแช่มช้า จนออกมากองโตอยู่ข้างหน้า...และเธอก็มองมันอย่างกระหาย จากนั้นจึงเอาเล็บยาวเรียวดึงลูกตาสีฟ้าใสทั้งสองข้างขยายใหญ่ก่อนจะดึงมันออกมาอย่างรวดเร็ว...ข้อมือที่กระตุกอย่างรุนแรงทำให้เธอตัดสินใจหยิบมีดอีโต้ขึ้นมาสับดังฉับให้ขาดในเพียงครั้งเดียว...และสุดท้าย..
ตึก...ตัก...ตึก...ตัก
ควากกกกกกก!!! โดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์ใดๆช่วย มือบางอันประกอบด้วยเล็บและผิวหนังซึ่งฉาบไปด้วยเลือดควักหัวใจของเขาออกมาขณะที่มันกำลังเต้นอยู่และดึงมันออกจากพันธนาการของเส้นเลือดทั้ง4อย่างช้าๆ ดวงตาสีโลหิตมองร่างที่แน่นิ่งไปอย่างพึงพอใจ ก่อนจะหันมามองสินค้าชั้นยอดอันประกอบไปด้วยลำไส้ ดวงตาและข้อมือทั้งสอง หัวใจ...และวงเวทที่สลายหายไปกลายเป็นขวดเลือดขนาดกลางหลายสิบขวดอย่างพึงพอใจ ก่อนจะแพ็คใส่กล่องอย่างดีและมุ่งตรงไปยังใจกลางป่าที่มีบ้านอยู่หลังหนึ่งซึ่งข้าเห็นมันอยู่ใกล้ๆ
ก็อกๆๆๆ แอ๊ดดดดดดด!! ข้าแทบร้องจ๊ากทันทีเมื่อเห็นมือเหี่ยวย่น กำลังแง้มประตูมองพวกมาใหม่อย่างพวกข้า
"โฮะๆๆๆยินดีต้อนรับลูกค้าวีไอพี เชิญนั่งข้างในก่อนสิ"ว่าแล้วตาแก่นั่นก็เปิดประตูกว้างพร้อมกับผายมือเชิญให้ไปพักข้างใน
"ไม่ล่ะ ครานี้ข้ารีบ ... ที่เดิม"เบลมอธตอบสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้มสวยซึ่งต่างจากเมื่อกี้ราวฟ้ากับเหว
"ไม่ไปชำระล้างร่างกายเสียหน่อยล่ะ เจ้าคงไม่คิดที่จะเข้าเมืองสภาพนี้ใช่มั้ย"
เมื่อแสงแรกแห่งวันปรากฏขึ้น พวกข้าก็เริ่มออกเดินทางไปยังทิศใต้ตามคำบอกกล่าวของชายแก่ ป่าไม้ในบริเวณนี้มีเหล่าอสูรปีศาจซ่อนตัวอยู่มากมาย จนกว่าจะถึงหมู่บ้าน'ลอสท์ทิสต์'นั่นก็ตกเย็นพอดี และในตอนนี้เบลมอธก็เอาแต่มองร่างชายหนุ่มที่เดินผ่านไปผ่านมาเพื่อหาเหยื่อตัวต่อไป...
............................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น