[the last weapon-ศาตราวุธสุดท้าย]

ลำดับตอนที่ #2 : The last weapon -ศาสตราวุธลำดับที่ 1

จะอ่านบทไหนก่อนก็ได้ในตอนที่ 1-4 เพราะเป็นบทเริ่มต้น คำแนะนำ อ่าน 3 ก่อน 4 และอ่าน ต่อได้เลยหากจบบทที่ 4 โลดดด

 The last weapon : ศาตราวุธลำดับที่ 1

 

ตลอดชีวิตในการเป็นศาตราวุธของ'ลูคัส'นั้น เขาไม่เคยพบเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เขาประหลาดใจเท่านี้มาก่อน

 

ตั้งแต่ผู้ถือครองคนล่าสุดของเขาหมดลมหายใจลง เขาและเพื่อนพ้องอีกสามตนก็ถูกส่งกลับไปยังผู้สร้างอีกครั้งเพื่อเก็บรักษาพวกเขาไว้ 

ณ ที่นั้นพวกเขาต่างหลับใหลกันเป็นเวลานานไม่รู้กี่หมื่นกี่พันปี มิอาจล่วงรู้ความเป็นไปของโลกได้

 

จนกระทั่งเมื่อเร็วๆนี้ที่เขาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาและถูกส่งมายังที่แห่งนี้อีกครั้ง

 เขาไม่รู้หรอกว่าเพื่อนที่เหลือของเขาจะถูกส่งมาเหมือนเช่นเขาหรือเปล่า

แต่นั้นไม่สำคัญเท่ากับเหตุผลที่เขาไม่สามารถรู้ได้ว่าทำไมเขาจึงถูกส่งมายังที่แห่งนี้อีก

 

เขาพยายามหาเหตุผลไปเรื่อยๆ วิเคราะห์ทุกอย่างไปต่างๆนานา จมอยู่ในภวังค์ของตนเองเป็นเวลานานจนเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นดึงให้เขาหลุดออกจากภวังค์

 เสียงฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนกระทั่งมีร่างๆหนึ่งวิ่งเข้ามาในตรอกที่เขาตกลงมาซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของเสียงที่เรียกสติเขา

 ร่างๆนั้นหายใจหอบอย่างหนักและสูดหายใจเข้าลึกๆให้ร่างกายผ่อนคลาย

แต่ก็รีบเบียดตัวชิดเข้ากับกำแพงอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงวิ่งที่น่าจะเดาได้ว่ามีมากกว่าหนึ่งคนมาทางนี้

 

ร่างนั่นรอจนแน่ใจแล้วว่าคนพวกนั้นไปแล้ว จึงหันหลังจะก้าวเดินออกไปแต่หางตาของเจ้านั้นคงเห็นเขาเข้าเสียก่อน จึงเลือกที่จะชะงักเท้าและหมุนตัวกลับมาเพื่อเดินมาดูเขาใกล้ๆ 

"อะไรนะ...มีดสั้นงั้นหรอ"พูดพลางหยิบขึ้นมาดู 

"โว้ว! สวยด้วยแฮะ งั้นก็ขอริบมาเป็นของข้าก่อนล่ะกันนะ"ว่าจบเขาก็ถูกเก็บเขากระเป๋าของเจ้าตัวไปทันที

.

.

.

แล้วทำไมเขาจะต้องมาถูกนั่งจ้องเขม็งจากเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้านี่ด้วย!

 

หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ได้กล่าวไปข้างต้น

เด็กนี่ก็นำเขามาไว้ที่บ้านของเธอ แต่ถ้าจะเรียกให้ถูกน่าจะเรียกว่าถ้ำมากกว่า

ใช่ ที่ๆเด็กสาวคนนี้อาศัยอยู่นั้นคือภายในถ้ำ อยู่ถัดจากตัวเมืองมาพอประมาณตั้งอยู่ตรงขอบหน้าผา ส่วนด้านล่างเป็นทะเล 

ภายในถูกจัดแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างลงตัว

ริมฝั่งซ้ายมีเตียงหินที่ปูไว้ด้วยฟูกด้านบนดูเก่าๆหน่อย ข้างๆเป็นโต๊ะและเก้าอี้สำหรับเขียนหนังสือถัดไปอีกนิดก็เป็นตู้หนังสือขนาดเล็ก ประมาณกลางถ้ำเป็นโต๊ะขนาดกว้างทรงกลมมีเสื้อผ้าสองชุดวางอยู่ และริมสุดฝั่งขวาก็น่าจะเป็นห้องน้ำที่มีฉากกั้นทำจากไม้ตั้งไว้

 

หลังจากสำรวจอะไรโดยรอบเสร็จเขาก็ถูกวางไว้บนโต๊ะที่อยู่ข้างเตียงนอน ผู้ที่น่าจะเป็นผู้ถือครองคนใหม่ก็นั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้า กอดอกแล้วก็จ้องเขาเขม็ง 

 

"นี่ เจ้านะ พูดได้สินะ"เด็กนั้นกล่าว เขาค่อนข้างรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขารู้ในเรื่องนี้ได้ แต่ก็กล่าวตอบกลับไป

"ใช่ ข้าพูดได้..."ยังไม่ทันพูดจบเด็กสาวก็รีบเคลื่อนตัวมาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างตื่นเต้นทันที

 

"จริงๆงั้นหรอ! สุดยอดเลย! อย่างที่พี่ชายพูดไว้จริงๆด้วย"ว่าเสียงร่าเริง 

เด็กสาวย่นคิ้ว"งั้นอาวุธทุกอย่างในโลกนี้ก็พูดได้เหมือนเจ้าหมดเลยสิ"

"ไม่ทั้งหมดหรอก เฉพาะศาตราวุธที่มีจิตวิญญานเท่านั้นแหละ แล้วก็สามารถคุยได้เฉพาะกับผู้ถือครองเพียงเท่านั้นผู้อื่นจะไม่ได้ยิน...

ทำไมเจ้าถึงรู้ในเรื่องนี้ได้ล่ะ"

 

เด็กสาวยิ้มทะเล้นยกนิ้วขึ้นปัดไปมาพลางอธิบาย

"เพราะว่าเคยมีคนเล่าให้ข้าฟังไงล่ะ ถึงเห็นข้าจะเป็นแบบนี้แต่ก็พอรู้เรื่องบางล่ะน้า แม้จะไม่เคยได้เข้าเรียนก็เถอะ เอาล่ะมาแนะนำตัวกันดีกว่า ยังไงข้าก็เก็บเจ้ามาได้เพราะงั้นเจ้าก็ต้องเป็นของข้า...ข้าชื่อเครย์นะ   เจ้าล่ะ"

เกิดความเงียบไปซักพักก่อนที่ศาตราวุธจะตอบไปว่า"ลูคัส ข้าชื่อลูคัส"

 

"เยี่ยมเลย งั้นถือว่านายเป็นของฉันล่ะนะ"

สรรพนามที่เปลี่ยนไปนั้นทำให้ลูคัสเลิกคิ้ว'เด็กประหลาด'เขาคิด

 เด็กสาวที่ชื่อเครย์นี่น่าจะอายุประมาณ16ปี เธอดูไม่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเข้าใจทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วกว่าผู้ถือครองคนอื่นที่เขาเคยพบเจอนัก

'แต่ยังไงก็ต้องยอมไปก่อนน่ะนะ

เพราะตัวเราเองก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปเหมือนกัน'

 

เครย์ผละออกจากลูคัสลุกเดินไปหยิบชุดที่วางอยู่บนโต๊ะทรงกลมกลางห้องขึ้นมาหนึ่งชุดแล้วเดินหายเข้าไปหลังฉากกั้น ผ่านไปไม่กี่นาทีเธอก็เดินออกมาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ดูทะมัดทะแมงและใหม่กว่าตัวเก่า

 

เสื้อผ้าที่เครย์ใส่อยู่เป็นชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาลอ่อน แขนยาวมัดขึ้นถึงข้อศอก ที่คอเสื้อผูกด้วยโบสีแดงที่มีรอยฉีกขาดอยู่ประปรายนิดหน่อย สวมกางเกงสีน้ำตาลเข้มที่ยาวลงมาถึงเข่าและรองเท้าบูทที่มีเชือกหนังมัดข้อเท้าไว้

 เธอเดินไปลวงของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าผ้าที่เธอใส่เขามาที่นี่ แล้วชูมันขึ้นให้เขาเห็น 

 

มันคือเข็มขัดหนังสำหรับใส่มีดสั้น

 

"เหมาะพอดีเลยใช่ไหมล่ะ นี่เป็นของที่ฉันพึ่งไปเอามาจากพวกที่วิ่งไล่ฉันเมื่อกี้น่ะ เผลอหยิบติดมือมาไม่คิดว่าจะได้ใช้จริงแหะ"เขาขมวดคิ้ว ยังไม่ทันได้ถามอะไรเธอก็พูดขึ้นมาใหม่

 "แต่ไม่ต้องห่วงหรอกของส่วนใหญ่ที่ขโมยมาก็เอามาจากโจรอีกทีทั้งนั้นแหละ"เธอว่าอย่างขบขันเล็กน้อย

 

"เอาล่ะ เตรียมตัวให้พร้อมนะ ใกล้เช้าแล้ว ถึงเวลาเริ่มงานจริงๆของฉันแล้วล่ะ"

 

เครย์เดินเข้ามาหยิบลูคัสใส่กระเป๋าเข็มขัดจากนั้นก็เอามาผูกที่เอวของเธอ 

 

"งานของเจ้า?"เขาถามอย่างสงสัย

"ฉันทำงานส่งหนังสือพิมพ์ มันดูเป็นงานที่เหมาะกับฉันมากที่สุดแล้วล่ะ การปีนป่ายและการวิ่งนี่ฉันถนัดมากเลยนะ"เธอพูดอย่างมีความสุข

 

หลังจากเครย์กินอาหารเช้าที่พึ่งไปขโมยมาเสร็จเธอก็เก็บของพาเขาเดินออกจากถ้ำเพื่อตรงไปยังที่ทำงานทันที

 

ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงจุดหมาย

ที่ทำงานของเครย์หรือก็คือสำนักงานขนส่งหนังสือพิมพ์ มันเป็นอาคารเล็กๆหลังคาทำด้วยไม้ภายในมีความกว้างพอประมาณ

 

โต๊ะทรงสี่เหลียมผืนผ้าถูกวางไว้อยู่ข้างในสุด และมีหนังสือพิมพ์วางกองอยู่เป็นจุดๆเหมือนโกดัง

 

ฝ่ายที่เครย์อยู่คือฝ่ายขนส่ง

โดยหนังสือพิมพ์จะถูกส่งจากสำนักงานใหญ่มายังสำนักงานขนส่งที่ต่างๆ เพื่อจะได้ให้ฝ่ายขนส่งของแต่ละที่นำไปกระจายให้ทั่วเมือง ที่แห่งนี้ก็เช่นกัน

 

เครย์เดินเข้าไปหาผู้ชายร่างใหญ่ผิวดำ ผมตัดสั้นสีน้ำตาลแดงที่กำลังขนลังไม้ขนาดพอใส่หนังสือพิมพ์ลงมาจากบนรถม้า นั้นเป็นจังหวะที่ผู้ชายคนนั้นหันมาทางเครย์ที่เดินเข้าไปหาพอดี

 

"ไง เครย์ วันนี้ก็ยังมาเช้าตามเดิมนะ"เขาว่าอย่างอารมณ์ดี

"แน่นอนอยู่แล้วสิคะ หัวหน้า เวลาเป็นเงินเป็นทองนะ อีกอย่างวันนี้ฉันมีภารกิจเพิ่มเข้ามา

คงต้องรีบขายให้เสร็จไวๆแล้วล่ะ"

 

หัวหน้าของที่นี่หรือ'นิกซ์'ยิ้มรับคำก่อนจะก้มตัวหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาตั้งหนึ่งแล้วส่งให้เครย์

"งั้นก็ยินดีด้วยนะ นอกจากเธอที่มาเช้าปกติกับมาร์ที่เมื่อกี้พึ่งขอลาป่วยแล้ว ดูเหมือนคนอื่นๆจะถูกหักค่าจ้างกันหมดเลย ก็งานเทศกาลนี่เนอะ"นิกซ์พูดยิ้มๆจากนั้นเอ่ยให้กำลังใจแล้วขอตัวกลับไปขนของต่อ

 

หลังจากรับงานมาแล้วเครย์และลูคัสก็เดินออกมาจากอาคาร

เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ต้องทำอะไรเพิ่มแล้วจึงถามขึ้น

"เจ้ามีภารกิจนอกเหนือจากนี้ด้วยหรอ"

 

เครย์เงยหน้าจากการอ่านหนังสือพิมพ์ที่ต้องเอาไปขายแล้วก้มศีรษะมามองลูคัส

"ก็ฝึกการใช้นายไง"เธอตอบด้วยแววตามุ่งมั่น

"จะได้เอาไว้ป้องกันตัวได้บ้าง

ฉันไม่เคยใช้อาวุธอะไรมาก่อน ส่วนใหญ่ก็อาศัยการวิ่งหนีเอา ครั้งนี้ก็คงต้องขอนายให้ช่วยสอนแล้วล่ะ ฝากด้วยนะ"แล้วเธอก็เริ่มต้นงานของเธอโดยไม่ได้หันมาสนใจเขาอีก

 

ดูเป็นคำขอร้องแกมบังคับยังไงก็ไม่รู้... แต่จะให้เครย์ใช้เขาไม่เป็นเลยก็คงไม่ได้ เขาไม่ใช่ของประดับซักหน่อย

 เฮ้อ คงต้องเริ่มตั้งแต่พื้นฐานนั้นล่ะ ลูคัสบ่นกับตัวเองในใจขณะมองเครย์ที่กระโดดไปมาผ่านตึกลานบ้านช่องเพื่อนำหนังสือพิมพ์ไปขาย 

 

โชคดีที่วันนี้มีคนสนใจข่าวในหนังสือพิมพ์เยอะอยู่พอสมควรงานในส่วนของเครย์จึงเสร็จสิ้นภายในเวลาบ่ายโมง

 

การเดินกลับไปยังอาคารสำนักงานเพื่อไปเอาค่าจ้างจากหัวหน้าที่ชื่อนิกซ์ แล้ววิ่งลัดเลาะไปยังป่าที่กั้นกลางระหว่างตัวเมืองกับถ้ำที่พักของเครย์ก็ใช้เวลานิดหน่อย

 

ป่าที่อยู่ใกล้ๆถ้ำนั้นเป็นป่าที่ใจกลางมีพื้นที่ความกว้างพอที่จะใช้ฝึกได้ เขาเห็นตอนที่เครย์กำลังเดินผ่านเข้าตัวเมืองจึงเสนอให้ใช้ที่นี่เป็นลานฝึก

 

"งั้นก็เริ่มต้นฝึกได้..."