[the last weapon-ศาตราวุธสุดท้าย]

ลำดับตอนที่ #1 : The last weapon -บทนำ

• 
  

[...The last weapon...]

ตำนานแห่งศาตราวุธทั้ง4อันโด่งดัง...

ศาตราวุธที่มีจิตวิญญาณเพียง4อันสุดท้ายที่พระผู้สร้างได้รังสรรค์ขึ้น...

บัดนี้ ตำนานนั้นจะกลับมาเล่าขานอีกครั้ง...

...

...อันตำนานที่เคยเล่าขานนานนมจนลืมเลือน...

...หากถึงกาลและเวลาแล้ว...

...ก็ควรเริ่มต้น เล่าขาน กันอีกครา...

...


 

บทนำ 1 : สัญญาณเตือนอันที่ 1

 

 

   ท่ามกลางเสียงรื่นเริง คึกคักจากเหล่าผู้คนมากมาย ที่มาเที่ยวยังงานเทศกาลฉลองวันเริ่มต้นปีศักราชใหม่ยามกลางคืน   

 

ภายใต้ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มที่ ณ ตอนนี้ถูกตกแต่งไปด้วยสีสันมากมายจากพลุที่ถูกยิงขึ้นด้วยเหล่าพนักงานผู้ดูแลสถานที่

 

บ้านเมืองน้อยใหญ่ที่ค่อนข้างไร้ผู้คนเพราะส่วนใหญ่ต่างไปรวมตัวกันที่จัตุรัสใจกลางเมือง ยังมีร่างของเด็กคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีกลุ่มชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ที่วิ่งไล่หลังมา ร่างกายของเด็กคนที่ถูกวิ่งไล่มีสภาพเนื้อตัวมอมแมม ใบหน้าก็เลอะไปด้วยดิน ฝุ่นและขี้เถาจนไม่สามารถบอกเพศที่แท้จริงได้

 เสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็เกิดจากเอาผ้าหลายๆชิ้นมาเย็บรวมกันอย่างลวกๆ ดูเก่าซะจนจะขาดอยู่ร่อมร่อ แต่ถึงสภาพภายนอกจะดูแย่ยังไงเด็กคนนี้ก็ยังดูอารมณ์ดีจนไม่น่าเชื่อว่ากำลังวิ่งหนีจากกลุ่มคนข้างหลังได้ 
 

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ นังตัวแสบ!"เสียงตะโกนจากชายร่างบึกบึนผู้หนึ่งที่กำลังวิ่งไล่ตามอยู่ดังขึ้น
 

ยิ่งทำให้คนที่ถูกไล่ต้อนต้องเร่งสปีดความเร็วในการวิ่งขึ้นไปอีก ลัดเลาะไปยังซอยบ้านเมืองต่างๆอย่างว่องไวจนพอสบโอกาสที่พ้นจากสายตาของกลุ่มชายฉกรรจ์ก็รีบแทรกตัวเข้าไปยังตรอกๆเล็กที่ไว้สำหรับทิ้งขยะอย่างรวดเร็ว เสียงร้องเท้าที่ย่างกรายเข้ามาใกล้ทำให้'เด็กสาว' ที่พึ่งหยุดพักหายใจจากการวิ่งรีบขยับตัวแนบชิดกำแพงอย่างรวดเร็ว
 

"ชิ! คลาดสายตาจนได้ หาดูให้ทั่ว ไม่ว่ายังไงข้าก็จะไม่ยอมให้นังนั้นลอยนวลต่อไปเด็ดขาด!"สิ้นเสียง ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มก็หันหลังกลับเดินไปยังที่ๆวิ่งมา ลูกน้องคนอื่นๆก็รีบวิ่งกระจายตัวไปค้นหาที่อื่นต่ออย่างรวดเร็ว เมื่อไร้วี่แววผู้คนอยู่แถวนี่แล้วเด็กสาวก็เป่าปากออกมาอย่างโล่งอก
 

"ฟู่~ใครจะยอมให้จับตัวได้ง่ายๆกันล่ะ"ป้องปากกระซิบกับตัวเองพลางจะเลี้ยวตัวออกนอกตรอกเล็กๆนี่ไป

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน ประกายแสงสีเงินจากสิ่งที่อยู่ลึกเข้าไปข้างในตรอกก็ตกกระทบเข้ากับดวงตาสีม่วงใสของเธอ
 

"อะไรนะ"เด็กสาวว่าพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ 

 

แล้วสิ่งที่ตกอยู่ตรงพื้นตรงนั้นเองก็คือ...
 

.
 

.
 

.
 

"มีดสั้นงั้นหรอ"

 

บทนำ 2 : สัญญาณเตือนอันที่ 2

ท่ามกลางท้องฟ้าสีดำหม่นพร่างพราวดาษดาด้วยดวงดาวนานัปล้านดวง

ทั้งๆที่ความงดงามนี้ผู้คนมักจะออกมาเชยชม กันตลอดไม่ว่าจะดึกแค่ไหน แต่ทำไมก็ไม่อาจทราบได้

ว่าเหตุใดวันนี้จึงไร้ผู้คนเลย...

ความเงียบดำเนินเคียงคู่เวลาที่ผันผ่าน จวบจนจะถึงช่วงเช้าแล้ว ก็ยังไม่มีใครเลย

ช่างน่าแปลกประหลาดที่ราวกับทุกสิ่งหยุดนิ่ง เหมือนกับรอคอยบางอย่างอยู่...

ฉันพลัน! เงาของบางสิ่งก็ล่วงหล่นลงมาจากฟาดฟ้าสีครามที่มีดวงอาทิตย์เริ่มอวดโฉม

ลักษณะของมันเรียวยาวเป็นสีดำ หากมองผ่านๆคงจะคิดว่ามันคือนตัวใหญ่

แต่ทว่า...

หากพิศมองดีๆ...

มันคือ...

.

.

.

แส้สีดำเส้นหนึ่ง

บทนำ 3 : สัญญาณเตือนอันที่ 3

 

......................

 

บทนำ 4 : สัญญาณเตือนอันที่ 4

ภายในของห้องเก่าๆทรุดโทรมห้องหนึ่งถูกประดับตกแต่งด้วยเครื่องเรือนที่ค่อนข้างหรูหราราคาแพงขัดกับสภาพห้องถ้ามองออกมาจากภายนอก โซฟาหุ้มหนังสัตว์ชั้นดีตั้งเด่นอยู่มุมห้องฝั่งขวาคู่กับโต๊ะน้ำชาเล็กๆที่มีกาน้ำกระเบื้องวางอยู่ 

ฝั่งซ้ายเป็นโต๊ะวางอาวุธต่างๆ สังเกตได้ว่ามีทั้งน้ำยา สมุนไพรหรือของเตรียมเดินทางไกลด้วย กลางห้องมีเตียงไม้ผ้าลินินหลังหนึ่ง บนเตียงมีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งนอนทอดกายอย่างสงบอยู่ สีหน้าอ่อนโยนดุจเทวดามีรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากเหมือนผู้นอนหลับไปด้วยความสุข นิทราไปได้ไม่นาน

แต่ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าชายหนุ่มผู้นี้หลับไป3วันแล้ว...

เงาร่างสีดำหนึ่งปรากฏขึ้นริมประตู หากแต่มิใช่เงาของมนุษย์ ลักษะเงานั้นเป็นโค้งราวงาช้าง ก่อนเจ้าของเงาจะก้าวเข้ามากระทบแสงไฟ สีดำส่องเป็นประกายยามไฟอาบไล้ลงบนตัวของสิ่งนั้น

ชายหนุ่มเจ้าของเตียงครางๆเบา มิได้รับรู้เลยว่ามีผู้มาเยือน ชายหนุ่มพลิกตัวไปทางขวา ก่อนอิงหัวกับเรือนผมสีน้ำตาลซุกเข้าหาหมอน

สิ่งนั้นลอยตัวเข้ามาใกล้ๆกับเตียงก่อนจะเอียงหัวเข้าแตะกับขมับของชายหนุ่ม

"ไอ้หนุ่ม!!! ตื่นสิ! เฮ้ย คนเขาแบกเจ้ากลับมาบ้านเชียวนะ จะตื่นมาขอบคุณไม่ได้ หน่อยเรอะ !" สิ่งนั้นนั้นคำรามเบาและพลางพยายามจะปลุกชายหนุ่ม แต่ดูท่าจะไม่ได้ผล เมื่อชายหนุ่มทำเพียงยกแขนมาปัดไล่จนสิ่งนั้นกระเด็นลงพื้น ก่อนจะพลิกตัวหลบไปอีกทางทำเหมือนไม่มีสิ่งใดมารบกวน

สิ่งนั้นลอยตัวสูงขั้นกว่าเดิม คลื่นความหงุดหงิดถูกแผ่ออกมาพร้อมคำสบถและคำโหยหวนเล็กน้อย แต่ในที่สุด สิ่งนั้นก็ควบคุมอารมณ์ได้ มันถอนหายใจ แล้วลอยกลับไปหาชายหนุ่มอีกรอบ คราวนี้มันเอียงหัวเข้าหาก่อนโหม่งเข้าไปเต็มๆแล้วตะโกนว่า

"ตื่นซักทีเซ่!!ข้าขี้เกียจคอยนะโว้ย!"

ได้ผล ชายหนุ่มเจ้าของเตียงกระเด้งตัวขึ้นมานั่งพร้อมทำตาปริบปรับ ขณะปรับสายตาให้เข้ากับสถานการ์ณตรงหน้า แต่ดูเหมือนขายหนุ่มก็จะไม่ได้รู้สึกตัวเอาเสียเลยว่ามีอะไรบางอย่างมาลอยอยู่ตรงหน้า เพราะเขาทำเพียบแค่ยกมือแตะหัวส่วนที่พึ่งโดนโหม่งไปก่อนขมวดคิ้วด้วยท่าทางสงสัยและหลังคงล้มแตะเตียงต่อไปแล้วถ้าผู้มาเยือนไม่ได้ตะโกนเรียกขึ้นก่อน

"อยู่หน้าเจ้าเนี่ย!!!!"

ชายหนุ่มถึงขั้นสะดุ้งลุกขึ้นมาตั้งหมัดเตรียมชกหน้าเจ้าของเสียงเลยทีเดียว แต่เมื่อสายตาปะทะปะฉะดะเข้ากับบางสิ่ง ริมฝีปากเรียวก็เผยอขึ้นช้าๆ การตั้งหมัดลดลงทันที ขณะที่นิ้วเรียวชี้ไปข้างหน้าด้วยความตกใจ

.

.

.

"เฮ้ยยยย!"ชายหนุ่มตะโกน"ธนู ผีพูดได้!!!!"