Really Miss you

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Really Miss You

บางครั้งความคิดถึงมันก็ทำให้จิตหลุดได้นะ

ไม่เชื่อหรอ เชื่อเหอะน่าาาา ผมเป็นมาแล้ว คิดถึงเจ้าเด็กบ้านั่นจนแทบจะขาดใจ หัวตื่อไปหมด ให้ตายเหอะเมื่อไหรเจ้าเด็กนั่นจะกลับมาหาผมสักทีนะ

 

รอจนแพคขึ้นแล้วเนี่ยยยยยย

ใครบอกว่าไม่คิดถึงไอพี่บ้านั่นกันเล่าาา

    ผมก็คิดถึงพี่มันเหมือนกันนั่นแหละ ตอนนี่ผมก็กลับมาหาพี่มันแล้ว แต่พี่เขาไม่รู้จักสังเกตุเองก็ช่วยไม่ได้ ปล่อยให้คิดถึงจนแดดิ้นไปเลย 

ขุนแพคไปนานๆนะ แล้วผมจะลูบให้หายคิดถึงเลยยยยย !!!









 

 

เนื้อเรื่อง

Really Miss You



 

      วันๆนึงผ่านไปเร็วมากเลยครับ มันช่างน่าเบื่อซ่ะเหลือเกิน การที่อยู่คนเดียวมันน่าเบื่อจริงๆนะครับ
"ปาร์คจีมิน!!! ลงมากินข้าว!!!"
  เอ่ออออ จะว่าไปผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกคับ มีคุณนายปาร์คสุดสวยด้วยอีก1คน แต่นั่นแหละยังไงผมก็ยังเบื่ออยู่ดีไม่มีเด็กคนนั้น ชีวิตผมน่าเบื่อลงไปเท่าตัวเลยครับ เห้อออ 5ปีแล้วที่เด็กนั่นย้ายสัมโนครัวตัวเองไปอยู่ลาว ย้ายไปเรียนที่นั่น ให้ตายเหอะที่เกาหลีก็มีไม่ยอมเรียน ไปเรียนต่างประทงต่างประเทศไม่รู้บ้างเลยหรือไงคนที่อยู่ตรงนี้มันคิดถึงมากแค่ไหน แต่คงไม่รู้หรอกเพราะความคิดถึงของผมน่ะต่อให้อธิบายยังไงก็อธิบายไม่ถูก อธิบายยังไงก็ไม่มีวันหมดหรอก อ๊ากกกก ผมคิดถึงไอเด็กขี้อ้อนนั่นจะตายอยู่แล้วนะ ตามไปลาวเลยดีมั้ย
"จีมิน!!!!! ข้าวน่ะจะกินมั้ย!!!!"
"ครับบบบ รู้แล้วๆๆๆๆ" แต่ก็มักจะมีบางคนคอยดับฝันผมอยู่บ่อยๆ คุณนายปาร์คไงครับ เดาไม่ยาก!
  ผมวิ่งลงมายังโต๊ะกินข้าวทันทีด้วยความเร็วแสงแต่ก็ต้องชะงัก 'กึก' โต๊ะอาหารที่ควรจะมีเพียงร่างของแม่เพียงคนเดียวแต่วันนี้กับมีถึง2 แล้วก็เป็นร่างที่ผมจำได้ดีด้วย ร่างที่หายไปถึง5ปี ร่างที่ไม่เคยกลับมาหาผมตลอด5ปี ร่างที่ผมเฝ้าโหยหามาตลอด5ปี ร่างที่ผมคอยปกป้องยามอยู่ใกล้กัน ตอนนี้ร่างนั้น ร่างที่ผมรอมาตลอดอยู่ตรงหน้าผมแล้ว กลับมาหาผมแล้ว กลับมาอยู่ด้วยกันกับผมแล้ว อ่าาา นี่มันดีที่สุดเลยไม่ใช่หรอครับ?
"ฮยอง! คิดถึงผมมั้ย ^___^"
รอยยิ้มนั่น รอยยิ้มที่ผมรอคอยมาแสนนาน กลับมาหาผมแล้ว กลับมาหาผมแล้วจริงๆ 
"จะ จอน จอนจองกุก!!"
"ครับ! ผมเอง อย่าบอกน่ะว่าฮยองลืมผมแล้วอ่ะ"
ให้ตายเหอะ ผมควรจะทำยังไงดี เข้าไปกอดมั้ย หอมแก้มมั้ย หรือ หรือยังไงอ่ะ 
หมับ!
"จองกุก"
"งื้อออ ฮยองอ่าาา ฮยองไม่คิดถึงผมเลยหรอนี่ผมคิดถึงฮยองจะตายแล้วนะ ผมหายไปตั้ง5ปีไม่คิดถึงผมเลยรึไง 5ปีที่ผมอยู่คนเดียวผมกำลังจะบ้าตายอยู่แล้ว พี่ไม่คิดถึงผม ไม่รักผมแล้วรึไง ไอคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด!!"
ให้ตายเหอะ ผมอยากจะตายไปสัก10 20รอบ ก็ไอเด็กขี้อ้อนนี่อยู่ๆก็เข้ามากอดผม โวยวายว่าผมไม่รักไม่คิดถึงโน่นนี่นั่น เจ้าเด็กนี่นี่ช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ จำกดซ่ะดีมั้ย!!
"เลิกโวยวายได้แล้วครับ" ผมพูดแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น กอดเจ้าเด็กจองกุก ก่อนที่จะพรมจูบไปทั่วๆผมดำหนานั้น ผมนั้นที่แสนจะคุ้นเคย แสนจะคิดถึง กลิ่มแชมพูกลิ่นเดิมกลิ่นที่สามารถทำให้หัวใจผมหลอมละลายได้ "พี่คิดถึงจองกุกมากกกกกมากเลยนะครับ อย่าตีโพยตีพายว่าพี่ไม่คิดถึงเราสิ่ เราเล่นไม่เว้นช่วงให้พี่พูดแทรกเลยนี่น่าา กลับมาพี่หวังว่าเราไม่ได้หิ้วหนุ่มลาวกลับมาใช่มั้ยครับ"ผมพูดพร้อมกับซุกใบหน้าลงบนผมหนานุ่มนั้น
"เจ้าจีมินนะ พร่ำเพ้อถึงหนูทุกวันเลยนะจองกุก"
"จริงเหรอ?"
"กินข้าวเหอะน่าาาา"
"เขินกุกหรอ กุกอ่ะคิดถึงจีมินฮยองมากเลยนะ..." จองกุกพูดก่อนที่จะซ้อนตาขึ้นมามองผม เหมือนตั้งใจจะยั่วกัน 
"จองกุกน่ะคิดถึงสายตายคู่นี้...." มือเรียวยาวยกขึ้นไล่สัมผัสตามเปลือกตาของผม
"จองกุกน่ะคิดถึงแก้มนุ่มๆของฮยอง...." มือเลื่อนลงมาสัมผัสแก้มของผม
"จองกุกน่ะคิดถึงปากอิ่มๆนี้ด้วย...." นิวโป้งขาวเตะบริเวณริมฝีปากผมบางเบา
"แล้ว...จองกุกน่ะ.....คิดถึงช็อคโกแลต...ของจีมินฮยองด้วยเหมือนกัน...."
'เอื๊อก!'
มือขาวเรียวค่อยๆเลื่อนต่ำลงแล้วสอดเข้าไปในเสื้อตัวโคร่งของผมอย่างเชื่องช้า ฟันขาวขบเม้มริมฝีปากตัวเอง สายตาที่ทอดมองมายังผมช่างยั่วยวนยิ่งนัก ให้ตายเหอะ! เด็กนี้ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหน ถึงจู่โจมผมไม่หยุดแบบนี้
"แฮ่ม!! แม่ยังนั่งหัวโด่หัวเด่อยู่ตรงนี้ ไม่เห็นหรอ จะทำซัมติงอะไรก็ทำหลังจากกินข้าวเสร็จ นะ!!!"
"ครับ!/ครับ!" 
ว่ามั้ยครับการที่ได้กินข้าวกับคนที่เรารักมันทำให้อาหารบนโต๊ะน่ากินแล้วก็อร่อยขึ้นเป็น10เท่าเลย แต่ผมเชื่ออย่างนั่นล่ะ เพราะตอนนี้ผมมีความสุข มากเสียจนผมแทบจะสำลักออกมาอยู่แล้ว
ผมพูดได้เลยว่านานมากที่ผมไม่ได้อยู่ใกล้จองกุกแบบนี้ นานมากที่หัวใจของผมที่คอยเรียกหาแต่จองกุก จองกุก จองกุก น้องชายที่อายุห่างกันแค่2ปี น้องชายที่ไม่ใช่น้องชาย นับจากวันนั้นมันก็นานพอสมควร นานมากที่ผมรู้จักจองกุก แล้วก็นานพอๆกับที่ผมรักจองกุก ตั้งแต่จำความได้ผมก็มีเด็กนี่อยู่ข้างๆแล้ว แล้วตอนที่ผมเริ่มที่จะเรียนรู้เรื่องความรักผมก็เลือกเด็กนั่น จอนจองกุก ไม่รู้ทำไมแต่ที่รู้ๆคือผมรักผมหวงผมห่วงจองกุกเสมอ ความรู้สึกนี้ความรู้สึกที่ผมรู้ว่าผมรักจองกุกเริ่มตั้งแต่ผม10ขวบแล้วน้องมัน8ขวบ กำลังจะหาว่าผมแก่แดดใช่มั้ยล่ะ ใช่ครับ! ผมแก่แดด ก็เด็กมันน่ารักน่าฟัดนี่ครับ ใครจะอดใจไหว และสุดท้ายผมก็เลือกที่จะพูดความรู้สึกไปเมื่อผมมั่นใจว่าพร้อมพร้อมที่จะปกป้องจะดูแลเด็กน้อยให้ดีขึ้น ผมอายุ15วันนั้นเป็นวันที่หิมะตกวันแรก บรรยากาศเป็นใจมากเลยครับ ผมพาจองกุกเดินฝ่าหิมะในที่ที่เราชอบไป สวนสนุก จองกุกชอบสวนสนุกส่วนผมชอบจองกุกก็คงไม่แปลกที่ผมเลือกไปที่นั่น'สวนสนุก'
จองกุกวัยกำลังโตกับอายุ13ปี สนุกกับเครื่องเล่นนั่นนี่ โดยไม่ได้สนแววตาที่สื่อความหมายของผมเลย ผมเลยคิดว่าถ้าขืนเป็นแบบนี่ผมคงไม่ได้บอกรักจอนจองกุกแน่ๆผมจึงตัดสินใจพาน้องขึ้นชิงช้า ชิงช้าที่ใหญ่ที่สุดในโซล ชิงช้าที่พวกรุ่นพี่ที่โรงเรียนชอบใช้เป็นสถานที่จีบสาวและขอออกเดตผมก็กำลังจะทำแบบนั้นเด็กน้อยตรงหน้า เด็กน้อยที่ไม่สนใจผมอีกเหมือนเช่นเคยเด็กน้อยที่ยุ่งวุ่นวายกับการมองวิวทั่วโซล ไอเด็กนี่มันเคยมีผมในสายตาบ้างมั้ยเนี้ย!
'จองกุกอาาาาา สนใจฮยองหน่อยสิ่ ฮยองนั่งอยู่ตรงนี้นะ'
'อ้าวฮยอง! กุกคิดว่าฮยองไม่ได้ขึ้นมาซ่ะอีก'
'ย๊า!! เจ้าเด็กนี่ไม่เคยเห็นฮยองอยู่ในสายตาบ้างเลยใช่มั้ย!!!'
'ฮยองไม่เอาสิ่ ไม่ทำหน้าดุใส่จองกุกน่ะครับ หื้มมม เข้าใจมั้ย' เจ้าเด็กนั่นทำผมใจสั่นไม่หยุดเลยจริงๆ ก็เล่นเดินมานั่งข้างๆแถมมานั่งบีบจมูกผมเล่นอีก ให้ตายเหอะผมกำลังจะหลอมละลายกลายเป็นไออยู่แล้วนะ 'จองกุก...' ผมจับมือเรียวเล็กของจองกุกไว้ ก่อนจะล็อคสายตาของจองกุกให้มองมาที่ผมเพียงที่เดียว
'ครับ?'
'จองกุก...ฮยองมีเรื่องจะบอก...'
'ครับ เรื่องอะไรล่ะครับ'
'คือ เอ่อ...คือฮยอง..เอ่ออออ '
'คืออะไรล่ะครับฮยอง รีบๆพูดมาเหอะครับ'
'คือ....'
'.....'
'.....'
'.....'
'ผมนะชอบฮยองนะ!!!!'
'ห๊ะ!!!'
'ผมนะชอบฮยอง ชอบมานานแล้ว กุกก็ไม่รู้เหมิอนกันว่าชอบฮยองตอนไหน แต่ แต่ กุกชอบฮยอง กุก กุก....' 
'อุบ!'
ช็อคครับ พูดได้ครับเดียวว่าช็อคมาก อยู่ๆเด็กน้อยข้างผมก็ดันจูบผมซ่ะดื้อๆ เรียกว่าจูบคงจะไม่ได้ จองกุกก็แค่เอาปากมาทาบบนปากผม แต่ฉากต่อไปผมจัดการเอง ก็เด็กอ่อยซ่ะขนาดนี้ใครทนได้
.
.
ก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะครับ
'อื้ออออ อื้อออ อื้อออ!!'
'แฮ่ก แฮ่ก'
'ฮ ฮยอง แฮ่ก ไป ไปอดยาก แต่ ไหน มาครับ'
'ก็เพราะเป็นเราไง พี่เลยอดใจไม่ไหว'
'บ้า!'
'เขินรึไง เราน่ะ'
'ป่าวซ่ะหน่อยยยย ฮยอง ผมเพิ่งบอกชอบฮยองไปนะ ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึไง'
'หืมมม...เมื่อกี้ยังไม่รู้เรื่องอีกรึไง หรือจะ'เอา'อีกที'
'ฮยองบ้า!!!'
'พี่รักเรานะ รักน่ะจอนจองกุก' ผมกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน มันรู้สึกดีใช่มั้ยล่ะการที่เราชอบใครแล้วเขาชอบเราเหมือนกันมันเป็นอะไรที่เยี่ยมยอดจริงๆ ให้ตายเหอะผมไม่เคยมีความสุขอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยเหมือนโลกทั้งใบเป็นอากาศเหมือนมีผีเสื้อนับล้านๆตัวบินวนอยู่รอบกายผมเหมือนมีดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมชวนโรแมนติก และอีกอย่างที่ไม่ใช่แค่เหมือนแต่มันคือเรื่องจริงเด็กน้อยในอ้อมแขนผม 'จอนจองกุก' เจ้าเด็กที่ผมจะไม่ปล่อยให้จากไปไหน ต่อจากนี้ผมจะใส่กุญแจมือจองกุกแล้วล็อคไว้กับมือผมจะไม่มีวันปล่อยให้หายไปไหนเด็ดขาด!
'ฮยอง...มีอีกเรื่อง...ที่จะบอกก'
'อะไรหรอ' จองกุกซุกหน้าลงกับอกผมกระชับอ้อมกอดตัวเองให้แน่นขึ้นเหมือนจะกลัวว่าผมจะสลายหายไป เด็กนี่นี่มันขี้อ้อนซ่ะจริงๆ
'คือกุก กุก กุกต้องไปเรียนต่อที่ลาว กุกต้องไป....'
'หืม! ก็ดีแล้วนี่เห็นบ่นอยากไปตั้งนานแล้ว แต่ถึงจองกุกจะไป ก็ห้ามนอกใจพี่ละ ถึงจะอยู่ไกลแต่ใจใกล้กันนะ แล้วจะไปปีไหน อีก3ปี 4ปี หรือ5ปี'
'พรุ่งนี้ กุกไปพรุ่งนี้แล้ว'
'ห๊ะ!! อะไรนะ ไม่ ไม่ พี่ไม่ให้กุกไป ยังไงก็ไม่ได้ไม่ให้ไป จะบ้าหรือไงกุก พรุ่งนี้เนี้ยนะมันเร็วไปไม่ใช่หรอ ไม่เอาอ่ะพี่ไม่ให้เราไปยังไงก็ไม่ให้ไป ไม่เอาอ่ะ ไม่เอาๆๆๆๆ'
'กุก....ต้องไปพรุ่งนี้...จริงๆ กุกขอโทษ'
'ไม่เอาๆๆๆ ยังไงก็ไม่ให้ไปอ่ะ พรุ่งนี้ไม่ให้ไป ไปไม่ได้ต้องอยู่กับพี่ เราเพิ่งคบกันเมื่อกี้กุกจะจากพี่ไปแล้วหรอ ไม่เอาอ่ะให้ไปไม่ได้ ไม่เอา ไม่เอาจริงๆนะ ไม่เอาๆๆๆ'
'ไม่ไปไม่ได้จริงๆ กุกขอโทษ'
'กุก.... ไม่ไปไม่ได้จริงๆหรอ???'
'อื้อ!... ไม่ไปไม่ได้จริงๆ กลับบ้านกันนะ กุกมีของขวัญพิเศษจะให้จีมินฮยองอ่ะ มันพิเศษมากๆ มันมีชิ้นเดียวในโลก ผมจะให้จีมินฮยองเพื่อเป็นการไถ่โทษ นะครับ จีมินฮยอง'
'อื้อ ก็ได้'
'ㅅ_____ㅅ'
.
.
ตอนนี้ผมกับเจ้าเด็กจองทุกกลับมาถึงบ้านแล้ว อ่าา เรื่องที่จองกุกจะไปลาวมันกระทันหันมากๆเลยไม่ใช่หรอครับ ผมจะทำไงดีผมทนไม่ได้หรอกนะที่จะให้จองกุกมันไปไกลหูไกลตาผมอ่ะน้องผมยิ่งน่าฟัดน่าขย้ำอยู่ด้วยถ้าเกิดได้เสียอะไรขึ้นมาล่ะ ไม่อ่ะ ผมไม่ยอมหรอ ยังไงก็ไม่ให้กุกไปยังไงก็ให้ไปไม่ได้ หรือว่าผมจะตามติดไปด้วยดีตามไปเรียนต่อที่ลาวเลยดีมั้ยย้ายไปอยู่กับกุกกุกเลยดีหรือป่าว ไม่อ่ะไม่ได้แม่ไม่อนุญาตแน่ ทำไงทำไงดี ลากแม่ไปลาวเลยด้วยมั้ย โอ๊ะ!!ความคิดนี้เจ๋งสุด ซื้อโดเรม่อนมา1ตัวแล้วของประตูทะลุมิติทะลุไปหาจองกุก เยี่ยม!!! เก่งจังเลย ปาร์คจีมิน เก่งจังเลยยยยย ฮิฮิฮิฮิ
'ฮยอง!! เหม่ออะไรอ่ะ'
'อ่อ! ฮยองกำลังหาวิธีไม่ให้จองกุกไปลาวอยู่'
'ไม่ได้หรอกจีมินฮยอง ยังไงกุกก็ต้องไป ไม่มีใครอยู่บ้านใช่มั้ยวันนี้'
'อ่า ใช่ แม่ยังไม่กลับ อีกนานล่ะกว่าจะกลับ ดึกๆโน่น'
'งั้นดีเลย ไปกันเหอะฮยอง'
พูดจบจองกุกก็ลากผมขึ้นชั้น2ทันทีก่อนจะตรงไปยังห้องนอนผม เปิดเข้าไปแล้วล็อคห้องให้อย่างเรียบร้อยเด็กนี่จะทำอะไรกันแน่ผมสักจะกังวลซ่ะแล้วสิ่อยู่ๆใจก็เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอกผมหวังว่าผมจะไม่หัวใจวายตั้งแต่อายุ15นะ  เรานั่งลงตรงปลายเตียงของผม มือน้อยๆของจองกุกยังเกาะกุมมือหนาของผมไว้ บีบมันแน่นขึ้นราวกับว่าจะกลัวผมมลายหายไปกับอากาศ จองกุกอ่าาาฮยองไม่หายไปไหนหรอกมีแต่นายนั่นแหละที่จะหายไปฮยองไม่อยากให้นายไปเลยไม่ไปไม่ได้หรอจองกุก ฮยองต้องอกแตกตายแน่ๆ จองกุกอ่าาาจะไปจริงๆหรอ ไม่สงสารฮยองเลยรึไง ใจร้าย!
'ไหนล่ะหืมเด็กน้อย ของขวัญที่มีชิ้นเดียวในโลกน่ะ'
'ฮยอง...จะ'เอา'ตอนนี้เลยหรอ' แหม๋! เน้นซ่ะเสียวเลยนะจอนจองกุก
'ครับ ฮยองจะ'เอาตอนนี้' ฮยองจะ'เอาเดี๋ยวนี้'เลย'
'งั้น...ถ้าจะ'เอา'ก็หลับตาก่อน'
'ทำไม...อือๆๆ ก็ได้ๆ' ผมปิดเปลือกตาลงตามคำสั่งของจองกุกทันทีรู้สึกว่าจองกุกจะลุกออกไปแล้วเพราะว่าเตียงนอนมันเด้งขึ้น ผ่านไปไม่นานผมก็สัมผัสถึงมือบางเรียวที่จับไหล่ของผมก่อนที่จะประกบจูบกับผมอีกครั้งผมยังหลับตาอยู่แต่ไม่วายที่จะตอบสนองความต้องการของตัวเองบดจูบลงไปยังปากบางเรียวอย่างเร้าร้อนบดขยี้จนรู้สึกว่าปากของคนตัวเล็กเห่อบวมแต่ถึงกระนั้นจองกุกก็ยังไม่ผละออกมือเรียวเลื่อนลงก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตของผม ผมตกในต่อการกระทำที่ผลีผลามของน้องชายตัวเล็กกำลังจะเปิดเปลือกตาแต่น้องชายตัวดีก็นำปากนุ่มมาทาบทับลงบนเปลือกตาของผม
'อย่าเพิ่ง...ลืมตาสิ่ครับ จีมินฮยอง' เสียงหวานแสนยั่วยวนนั้นแทบจะทำให้สติผมขาดสะบั้น นี่น้องมันอายุ13จริงๆหรอ ลีลาราวกับเด็ก18 ถึงจะดูเก้ๆกังๆไปหน่อยก็เหอะเพียงแค่นี้ก็ทำให้ผมคลั่งได้แล้ว
'ฮยอง...'
'หืมมม ว่าไงล่ะเรา'
'ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ฮยองรู้สึกยังไง...'
'กำลังจะคลั่ง เด็กยั่ว'
'ไมรู้ฮยองชอบมั้ย...'
'อยากแดกมากกว่า'
'ไม่รู้ว่าจะทำได้ถูกใจฮยองมั้ย..'
'อยากแดกแล้วอ่ะ'
'ไม่รู้จะชอบของขวัญชิ้นนี้มั้ย....'
'ยังจะถามอีก'
'เพราะถ้าฮยองไม่ชอบ ผม....'
'ชอบสิ่ ชอบมากๆ ชอบที่สุด'
'งั้น ฮยองก็ลืมตาได้แล้วครับ'
.
.
.
.
'......อ่ะ..' ครับตอนนี้ผมกำลังแดกจุดอยู่ ให้ตายเหอะนี่มันเกิดอะไรคิดเนี้ย ให้ตายเหอะ ให้ตายเหอะ ปาร์คจีมินให้ตายเหอะ!!!!!!
'อย่ะ อย่าจ้องกุกแบบ นั้นสิ่....'
!!
'ฮยอง!!' จังหวะนี้ผมไม่สนหน้าอินทร์หน้าจันทร์อีกต่อไป ใครจะไปทนได้ก็เจ้าเด็กนี่มันอ่อยเต็มพิกัดซ่ะขนาดนี้ ให้ตายเหอะใครสั่งใครสอนเด็กของผมให้เป็นแบบนี้ อยากรู้ใช่มั้ยล่ะว่าอะไรที่ทำให้ผมคลั่งแบบนี้ก็เจ้าเด็กกุกนี้นะสิ่ไม่รู้ไปเรียนวิชายั่วยวนมาจากไหนตอนที่ผมลืมตาขึ้นมาผมก็ต้องตกใจกับร่างขาวเปลือยที่เหลือเพียงอันเดอร์แวร์สีขาวบางบางจนเห็นกระบอกไฟฉายในนั้นร่างบางขาวเหมือนเด็กผู้หญิงมันอดที่ให้ผมจ้องมองไม่ได้จริงๆ เมื่อเห็นร่างบางตรงหน้าที่แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อมันก็ทำให้สติขาดสะบั้น มันทำให้ผมอย่างขย้ำเจ้าเด็กนี่ทันทีขย้ำไม่ให้เหลือกซาก ผมจะติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์มั้ย....ค่อยว่ากัน!
'นี่หรอ ของขวัญชิ้นเดียวในโลกที่เราจะให้พี่น่ะ'
'ใช่ ครับ'
'ร่างกายเราหรอ'
'ครับ'
'หึหึ..'
อยู่ร่างบางที่อยู่ใต้ร่างผมในตอนแรกก็พลิกตัวกลัมานอนคร่อมผมอย่ารวดเร็วเสื้อที่ถูกคนตัวเล็กแลดกระดุมจนหมดเผยให้เห็นกล้ามท้องของผมอย่างชัดเจน
'ปากนี้....เป็นของผม'
'...'
'แก้มนี้...เป็นของผม'
'...'
'จมูกนี้...เป็นของผม'
'จะ จองกุก'
'หูนี้...เป็นของผม'
'ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวสิ่'
'คอนี้...เป็นของผม' ยามที่จองกุกลากปากไปตรงไหนเขาก็ทำรอยสีกุหลาบไปทุกที่ เดี๋ยวนะ! นี่จองกุกกำลังจะรุกผมน่ะหรอ ไม่อ่ะไม่เอาอ่ะ เสื้อที่ปลดกระดุมจนหมดเหมือนจะเกะกะมากเกินไปสำหรับเด็กน้อยจองกุก เพียงเสียวนาทีเสื้อของผมก็หลุดออกไปจากร่างแล้ว
'จูปาจุ๊บ2เม็ดนี้....ก็เป็นของผม'
'อ่ะ...จะ จองกุก'
'ช็อคโกแลต6ก้อนนี้....ก็ของผม'
'นะ นี่ ให้พี่จัดการเองเหอะ' ผมรีบพลิกให้ร่างบางมาอยู่ใต้ร่างผมอีกครั้งแต่ก็เสียวนาทีอีกนั่นแหละที่ร่างของจองกุกขึ้นมาอยู่บนตัวผมอีกครั้งเจ้าเด็กนี่ไปเอาแรงเหลือล้นมาจากไหนกันบอกพี่ทีว่าแกมันอายุ13น่ะ!
'ไม่ต้องห่วงหรอกฮยอง ถึงผมจะอายุ13แต่ของของผมนะมัน18แล้วล่ะ'
'เฮ้ย!!!!!'
'ถึงผมจะเป็นเด็กน้อยด้อยประสบการณ์ แต่ผมก็ทำการบ้านมาเยอะนะครับ'

พูดจบจองกุกก็นำไอติมแม็กนั่มยัดใส่ซองทันทีโดยไม่มีการเปิดทางก่อนแต่อย่างใด จึงทำให้.....

'อ๊ากกกกกก!! ไอเด็กบ้า!! อ๊ากกกก ฮยองเจ็บ'
.
.
.
.
"ฮยอง คิดถึงผมมั้ย?"
"คิดถึงสิ่ ถ้าพี่ไม่คิดถึงเราแล้วพี่จะคิดถึงใคร"
"กุกอยู่ที่นู่นอ่ะ กุกเหงามากเลยนะไม่มีจีมินฮยองอยู่ข้างๆกุกเหงาจริงๆนะ"
"ไม่ต้องมาออดอ้อน อยากได้อะไรอีกล่ะเรา"
"ฮยองรู้ใจกุกจริงๆเลย"
"ก็มีเราอยู่คนเดียวนี่น่าาา บอกมาสิ่อยากได้อะไร"
"ก็.....ก็อยากเอาแม็กนั่มใส่ซองอีก"
"เฮ้ย! ไม่เอาอ่ะฮยองให้ไม่ได้หรอก"
"รื้อฟื้นความหลังกันเหอะฮยอง"

บทรักที่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง บทรักที่ถูกเริ่มขึ้นอีกครั้งด้วยความคิดถึงและโหยหาของทั้ง2คนมันทำให้บทรักครั้งนี้แสนอ่อนโยนอ่อนหวานและแฝงไปด้วยความเร้าร้อน หนุ่มรุ่นพี่ที่อยู่ใต้ร่างตอนนี้เขาอายุ20แล้ว ใช่เขาบรรลุนิติภาวะเรียบร้อยแล้ว แต่คนตัวขาวน้องน้อยคนนี้ที่เพิ่ง18ล่ะ คุกจ่อหน้าแล้วมั้ยล่ะปาร์คจีมิน
"ไม่ต้อง ห่วง อ่ะ นะฮยอง ฮยองไม่ อื้อ ไม่ติดคุกหรอก"
"ช้าๆ รู้ได้ไง" คนเป็นน้องหยุดการกระทำลงก่อนจะล้มลงไปกระชิบข้างใบหูขาวของผู้เป็นพี่
"เพราะพี่ไม่ได้พรากผู้เยาว์ แต่ผู้เยาว์ต่างหากที่พรากพี่!"
"บ้า" 
จังหวะที่จอนจองกุกกำลังจะจัดการกับบทรักที่ตัวเองทำค้างอยู่ต่อสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นสิ่งที่ผิดแปลกไปจากที่ควรจะเป็น จองกุกนิ่งเพียงชั่วขณะ ก่อนที่จะสานบทรักของตัวเองต่อ แต่คราวแตกต่างไปจากเดิมบรรยากาศเหมือนมาคุ ห้องที่เปิดแอร์ไว้จนเย็นฉ่ำแต่ตอนนี้กับร้อนระอุราวกับมีไฟอยู่ภายในห้องนี้ไฟที่เกิดขึ้นกับบทรักครั้งนี้และไฟแห่งความโกรธแค้น ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ร่างบางเกินชายของจองกุกก็ฉีดชีสเหลวเข้าไปเต็มช่องทางรักของจีมินจองกุกที่ปลดปล่อยออกมาเพียงแค่ครั้งเดียวซึ่งแตกต่างจากคนเป็นพี่ที่ปล่อยออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
"ช่วยตัวเองปล่อยหรอครับ หลายครั้งซ่ะขนาดนั้น" ร่างบางยกตัวเองขึ้นมาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย สายตาที่เรียบเฉยนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกินแต่ปาร์คจีมินไม่ทันได้เห็นเพราะความเหนื่อยอ่อนและความอายที่โดนน้องซึ่งเป็นคนรักถามถามตรงๆ
"ถามบ้าอะไรของเราเนี้ย^////^"
"หึๆ"
บทสนทนาของทั้งคู่หยุดลง จองกุกจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงร่างที่นอนขลุกอยู่ใต้ผ้าห่มที่ยังไม่ได้ใส่ผ้าสักชิ้น
"เหนื่อยมั้ยครับอยู่ในนั้นน่ะ"
"เอ๋! เราพูดอะไร"
"ผมพูดว่าเหนื่อยมั้ยที่อยู่ในนั้นราว2ชั่วโมง..."
"จอง..."
"หายใจทั่วท้องรึป่าวที่ผมมองไปทางนั้น"
"..." คนเป็นพี่เริ่มหน้าถอดสี
"อึดอัดมั้ยที่อยู่ในตู้นั่นนะ!!!!!" จองกุกตวาดเสียงลั่นห้อง ผู้เป็นพี่ที่อยู่ใต้ผ้าห่มถึงกับสะดุ้งโหยง รู้ได้อย่างไร จองกุกรู้ได้อย่างไร!
"จะออกมาเองหรือจะให้ผมกระชากหัวออกมา!!!"
"จองกุก นะ นายพูดบ้าอะไร"
"ผมบอกให้ออกมาไงเล่า!!!!!!!"
ประตูเสื้อผ้าค่อยๆเปิดออกช้าๆ ปรากฎร่างชายหนุ่มร่างค่อนข้างมาดแมนผิวสีน้ำผึ้งที่ใส่เพียงแค่บ็อกเซอร์ ทันทีที่ร่างของชายหนุ่มก้าวพ้นประตูตู้ ถุงยางที่ผ่านการใช้งานแล้วก็ตกสู่พื้นทันที ใช่!จองกุกเห็นมันตั้งแต่แรกแล้ว
"เลว!!!"
"จองกุก พี่กับแทฮยองไม่ได้..."
"เลิกโกหกผมเหอะ ทำไมล่ะฮยอง ฮยองอยากมากถึงขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมฮยองไม่รอผมเหมือนที่ฮยองสัญญาทำไมฮยองไม่รอผมเหมือนที่ผมรอฮยอง ทำไมกันล่ะทำไมกัน!!!"
"ฟังฮยองก่อนสิ่จองกุก"
"ถุงยางที่ใช้แล้ว คราบน้ำที่มีอยู่ก่อนแล้ว การเสร็จเร็วอย่างกับคนมีประสบการณ์ช่ำชอง ผมต้องฟังอะไรอีกล่ะฮยอง ถ้าฮยองยังจะแก้ตัวอีกก็ด้านเกินไปมั้ย"
"จองกุก ฮึก ฮึก ฮยอง..."
"เก็บน้ำตานั้นไว้เถอะครับ เพราะผมเกลียด ผมเกลียดน้ำตาของคนที่ทำให้ผมเจ็บ ผมเกลียดคนที่ผิดสัญญา ผมเกลียด ผมเกลียด!!"
ปัง!!!
จองกุกเดินออกไปแล้ว ฉากจบนี้มันต้องสวยสิ่ถ้าไม่มีตัวซวยแบบมัน 'คิมแทฮยอง!'
.
.
"เพราะพี่ไม่ได้พรากผู้เยาว์ แต่ผู้เยาว์ต่างหากที่พรากพี่!" จังหวะที่ผมกำลังจะยกตัวเองขึ้นผมก็ดันเห็นสิ่งนั้นเสียก่อนสิ่งนั้นที่ทำให้ใจของผมแหลกสลาย 'ถุงยางที่ใช้แล้ว' ถูกหนีบอยู่กับประตูเสื้อผ้า เหมือนมีคนทำมันหล่นแต่ดันไม่รู้ว่ามันหล่นอยู่และนั่นแหละถ้าผมคิดว่าจีมินฮยองต้องการช่วยตัวเองแล้วลืมทิ้งก็คงจะดีแต่ด้วยความเป็นจริงบวกกับความขี้เสือกของคนเรามันไม่ได้หยุดแค่นั้นไงครับและด้วยจิตใจของมนุษย์ความขี้เสือกเป็นใหญ่เสมอผมเลื่อนสายตาไปตามช่องของประตูตู้เสื้อผ้าและสิ่งที่ไม่คิดไม่ฝันก็อยู่ตรงหน้าผมแล้ว สายตายแววประกายลอดผ่านช่องประตูตู้ออกมากระทบกับแสงไฟภายในห้องสายตาของคนที่ไม่ใช่สัตว์เป็นแน่ ผมเลือกที่จะไม่โวยวายในทันทีผมจะ'ทำ'กับคนใต้ร่างที่ผมคิดถึงและโหยหาให้เต็มที่เสียก่อนทำให้คนในตู้นั้นเจ็บปวดเล่นๆ 
.
.
แต่ความจริงแล้วความเจ็บปวดมันไม่ได้ไปไหนเลย มันก็ยังอยู่ที่ผมวนเวียนอยู่กับผมตลอดกิจกรรมผมรู้สึกใจมันร้าวไปทั้งใจผมกำลังจะเสียคนที่ผมรักที่สุดไปใช่มั้ย ถึงผมจะเกลียดจีมินฮยองที่ทำกับผมไว้ขนาดนี้ แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมยังรักจีมินฮยอง ผมรักจีมินฮยองเหลือเกิน
.
.
ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้

ผม...

ผม..จะไม่ไปลาวเด็ดขาด ถ้าผมย้อนกลับไปเมื่อ5ปีที่แล้วได้ผมจะไม่มีทางตาม'ยุนกิฮยอง'ไปลาวเด็ดขาด ถ้ามันทำให้ผมต้องเจ็บซ้ำ2แบบนี้ ยุนกิฮยองที่ผมชอบอุส่าห์ตามไปถึงลาวแต่สุดท้ายก็ต้องแห้วเมื่อยุนกิฮยองเลือก'นัมจุน'ไม่ใช่ผม 5ปีที่ผมตามตื้อแต่ก็ไม่สำเร็จ ผมจึงกลับมาหาตัวเลือกอีกทางของผม 'จีมินฮยอง'
แต่ช่วงเวลา5ปีที่ผ่านไปมันก็ทำให้อะไรๆเปลี่ยนไป ใจคนเราก็เช่นกัน จีมินฮยองลักกินลักเคี้ยวกับ'แทฮยอง'เพื่อนสนิทของตัวเอง
.
.
.
แล้วผมก็เป็นไอโง่ ไอโง่ที่โลภมาก 

ไอโง่ที่ไม่ได้อะไรเลย!

"โธ่เว้ย!!!!!!!!!"
"ย๊า!! พื้นที่ส่วนรวมส่งเสียงดังอะไรหัดเกรงใจกันบางดิ่! ห้องสมุดน่ะเว้ยไม่ใช่ห้องคาราโอเกะ!!" 
....'คิม ซอก จิน'.... บรรณารักษ์คนสวย


มันคงไม่สายใช่มั้ยที่ผมจะเริ่มต้นใหม่
..... อีกครั้ง

ฝากด้วยนะค่าาาาา
ยังไม่มีเวลาแก้คำผิด ไว้จะมาแก้และปรับปรุงวันหลังนะ
Twitter :: @Peter_fairz