ONE DAY ONE NIGH WITH YOU(sf/os)

ลำดับตอนที่ #4 : MISS (kookmin)

M I S S !


ผิดพลาด !


'ทุกอย่างปกติดีค่ะ เหลือแค่จิตใจของผู้ป่วย...'



ตึง!!!!!




'ฮยองรักนายนะ นายจะอยู่ในหัวใจฮยองตลอดไป'












------------------------------------

 M I S S 

"ผมรักจีมินฮยองนะ"
"ฮยองก็รักเราเหมือนกัน จองกุก"
  

ตอนนี้ทุกอย่างไม่น่าเป็นห่วงแล้ว เหลือเพี่ยงแค่อย่างเดียว คือ จิตใจของผู้ป่วย
กังวลแค่ว่าถ้าเขากลับไปเป็นเหมือนเดิม มันจะร้ายแรงขึ้น และ

...ไม่มีทางรักษา !!
 

.
.
.
"จีมินฮยองอ่าาาา เร็วๆหน่อยสิ่ฮ่ะ เดี๋ยวไปถึงที่นู้นก็สายหรอก"
"อย่าเร่งสิ่ อีกแปปนึงจะเสร็จแล้ว"
"เร็วหน่อยยยยยยย"
"เสร็จแล้วๆๆๆ บอกมาสิ่จะพาฮยองไปไหน"
"ไปสวนSingerซิงเกอร์ นักร้องน่ะ"
"อ่อ ก็ไปสิ่"    การได้อยู่กับคนที่เรารักทั้งวันมันไม่น่าเบื่อไม่ใช่หรอ?

ฤดูหนาวกำลังจะผ่านพ้นไปอีกครั้งแล้ว หมดฤดูหนาวนี้ก็จะเป็นวันครบรอบ3ปีของผมกับจีมินฮยองล่ะอีกไม่เกินอาทิตย์แล้วล่ะครับ

ผมจอนจองกุก เมะครับผมมมมม เดี๋ยวนะคนบ้าอะไรแนะนำตัวเองว่าเคะหรือเมะ ผมนี่แหละครับ บ้ามากด้วย บ้ารักจีมินฮยอง ฮิ้ววววววววว

"เอากุญแจรถมา"
"ง่อวววว ผมไม่ให้หรอก ผมจะขับเอง"
"บ้าไง จองกุกเดี๋ยวฮยองขับเองรถเยอะขนาดนั้นนายขับไม่ได้หรอก"
"ผมขับได้น่าาา สวนซิงเกอร์มันไกลผมไม่อยากให้แฟนผมเหนื่อย" ผมพาดมือโอบไหล่บางแต่เต็มไปด้วยมัดกล้ามจะว่าไปจีมินฮยองก็เป็นเคะที่เยี่ยมยอดสุดๆไปเลย ไม่ใช่แบบนั้นนน คือมีกล้ามท้องมีกล้ามแขนเป็นมัดๆแต่มีกล้ามแล้วไงสุดท้ายก็เสียตูดให้ผมอยู่ดี
"ช่างเหอะน่าา นายไม่มีใบขับขี่นะ โดนเรียกจะทำไงนายคงไม่อยากให้แฟนนายยุ่งยากใช่มั้ย?"
   ปาร์คจีมินพูดพร้อมยู่ปากอย่างน่ารักก่อนจะหันไปยืดแก้มใสของผู้ที่เป็นน้องแต่มีฐานะเป็นแฟน มันคือท่าทางที่จีมินชอบเอาไว้อ้อนให้แฟนหนุ่มทำตามแบบที่เขาต้องการ เขาบอกกินเด็กแล้วจะเป็นอมตะแรกทีเดียวจีมินก็ไม่เชื่อแต่ตอนนี้เขาเริ่มเชื่อแบบสนิทใจแล้วล่ะเพราะจีมินรู้สึกเหมือนไม่มีวันจะเจ็บไข้ได้ป่วยคงจะอยู่ได้ยาวจนโลกมลายหายหรือจนกว่าเด็กน้อยข้างๆเขาจะหายไป แต่ก็คงไม่มีวันนั้นหรอก จีมินเชื่ออย่างนั้น....
"ก็ได้ครับ แล้วก็เลิกทำหน้าแบบนั้นเลยนะครับเพราะไม่งั้นจากสวนซิงเกอร์จะเป็นสวนตูดแทนนะครับ"
"บ..บ..บ้า!!"
"ไปกันเถอะครับ^__^"
สองร่างเล็กใหญ่เดินขึ้นรถประจำที่ของตนเองจีมินเป็นคนขับส่วนจองกุกเป็นตุ๊กตาหน้ารถถึงจองกุกจะเป็นเมะก็จริงแต่เรื่องขับรถจีมินไม่อยากให้แฟนเขาไปเสี่ยงโดนตำรวจโบกหรอกน่ะ ตำรวจนี่ก็โรคจิตตอนทำถูกกฎล่ะไม่ยอมตั้งด่านตรวจแต่พอทำผิดกฎนิดหน่อยตั้งด่านตรวจกันเป็นขบวน โลกช่างโหดร้าย




Rrrrrrrrr ! ! !

"เน ฮยอง??"
'จองกุกเอารถฮยองไปไหน!!!!!!!'
"ย่าห์!ฮยอง!!! หูผมจะแตก"
'ย่าห์? ย่าห์!! เจ้าเด็กบ้าพูด ย่าห์!ใส่ฉันได้ยังไง'
"อ่าาา กุกขอโทด ก็คนมันตกใจนี่น่า"
'รถ! ฮ! ยอง! อยู่! ไหน!'
"ทำไมต้องย้ำเสียงน่ากลัวด้วยอ่ะ กุกเอาออกมาข้างนอกจะไปสวนซิงเกอร์ตอนนี้ออกมาจะถึงนอกเมืองแล้วขอบคุณนะฮยองที่ให้ยืมรถผมกับจีมินฮยองจะดูแลมันอย่างดีเลยฮยองไม่ต้องห่วงนะ อันยอง!"
'ย่าา!!......'

ติ้ด!

ใครจะอยู่รอนัมจุนฮยองด่ากันล่ะ ผมร่ายยาวก่อนจะตัดสายทิ้ง นัมจุนฮยองไม่โกรธผมหรอกฮยองอ่ะเป็นคนใจดีมากกกกกคงไม่โกรธผมหรอก มั้ง!
"กุกอาาา นายไม่ได้บอกนัมจุนฮยองหรอ?"
"ไม่ได้บอกครับ ถ้าบอกนัมจุนคงไม่ให้วันนี้มีเดตกับยุนกิฮยองด้วยถ้าบอกแผนที่ผมจะพาจีมินฮยองไปสวนซิงเกอร์ก็ล่มนะสิ่นัมจุนคงไม่อนุญาติให้ใช้รถ อีกอย่างนั่งรถบัสก็คงไม่ใช่เรื่องหรอกนะ แล้วก็ผมอุส่าห์หยุดเรียนให้เที่ยวอยู่แต่ในโซลเอียนจะตายอยู่แล้ว!"
"เด็กน้อยเอ้ยยยยย!"
"แต่ตรงนั้นผมไม่เด็กนะครับ ฮยองก็เคยลองแล้ว"
"จ..เจ้าเด็กบ้า! ทะลึ่งจริงๆ"
"เรียนหนักมั้ยครับ ช่วงนี้ผมเห็นฮยองไม่ได้พักเลยผมเป็นห่วงฮยองกลัวว่าก่อนที่ฮยองจะได้รักษาคนอื่นจะต้องรักษาตัวเองก่อนผมเห็นฮยองไม่ค่อยใส่ใจตัวเองเลย อย่าให้ผมกังวลสิ่"
"ก็ฮยองมีจองกุกดูแลตลอดแล้วไง แค่นี้ก็พอแล้ว ฮยองต้องขอโทษนะที่ช่วงนี้ฮยองไม่ค่อยได้มรเวลาอยู่กับนายเลยนายไม่ได้ไปไหนมาไหนเหมือนกับคู่อื่นฮยองขอโทษนะที่เรียนหนักเกินไป"
"ไม่เป็นไรครับแค่วันนี้ฮยองว่างออกมากับผมแค่นี้ก็พอแล้วฮยองรู้มั้ยผมขาดฮยองไม่ได้แล้วนะฮยองอย่าจากผมไปไหนนะถ้าไม่มีฮยองผมคงแย่"
"อะไรเนี้ยอยู่ๆก็มาอ้อนฮยอง แล้วทำไมถึงอยากพาฮยองไปสวนซิงเกอร์ถึงยอมหยุดเรียนแบบนี้ นี่ไม่ใช่นิสัยของจอนจองกุกเด็กเกียรตินิยมอันดับ1ของโรงเรียนเลยน่ะ"
"ฮ่าๆ นั่นสิ่นะครับ ที่ผมพาฮยองไปสวยซิงเกอร์เนี้ยก็เห็นฮยองชอบร้งเพลงนี่น่าถึงก่อนหน้านี้จะชอบตำรวจก็เถอะแล้วสวนซิงเกอร์เนี้ยมีนักร้องอิสระมากมายเลยนะทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ มีหลายแนวด้วยนะ แนวฮิปฮอปที่ฮยองชอบก็มีนะ ผมว่าฮยองต้องชอบอ่ะ ต้องชอบแน่ๆเชื่อสิ่"
"เชื่อก็ด้ายยยย แล้วมั่นใจหรอว่าสวยเคยไปมาแล้วหรอ แล้วไปกับใคร ไปเมื่อไหร่ ตอนไหน ทำไมฮยองไม่รู้ นานยัง ทำไมไม่ยอมบอกฮยอง ทำไม..."
"เดี๋ยวสิ่ฮ่ะฮยอง รัวมาแบบนี้ผมตอบไม่ทันหรอกนะที่รักคนสวย"
"งื้อออ เอามือออกไปนะไม่ต้องมาหยิกแก้มเลย ฮยองขับรถอยู่ เดี๋ยวก็...!"
"ไม่พูดนะฮยอง! ผมไม่แกล้งแล้วแต่ห้ามพูดคำนั้นนะ ผมขอ.."
ท้ายเสียงของจองกุกออกจะหดหู่ลงไปเยอะกว่าต้นประโยคที่ดูเข้มและดุดัน ใช่ครับ ผมลืมไปแปปนึงว่าเวลาอยู่บนรถจองกุกไม่ให้พูดเรื่องอุบัติเหตุ  ผมทำให้แฟนผมใจไม่ดีอีกแล้วเป็นผมที่ไม่ดีเลยจริงๆ 
"จองกุก ฮยองขอโทษ ฮ ฮยองไม่ได้ ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจ จริงๆ"
น้ำเสียงของผมดูสั่นเครือไปอย่างจับผิดได้อย่างชัดเจนเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่จองกุกซีเรียสที่สุดแต่ผมก็ตันงี่เง่าลืมมันจนได้แค่เพียงเรื่องเรื่องเดียวที่จองกุกขอ ผมยังจำไม่ได้ ผมมันแย่!
"ไม่เป็นไรนะฮยองไม่ร้องนะครับ คนดีของจองกุกไม่ร้องนะครับ ผมไม่ได้โกรธฮยองนะไม่ร้องนะครับ จองกุกขอโทษที่เสียงดังใส่นะครับแต่จองกุกขอนะอย่าร้องนะครับจีมินฮยองของจองกุกไม่ร้องนะครับ ผมรักฮยองนะ "
ไม่รู้ว่าน้ำตาของผมหล่นออกจากตาตั้งแต่ตอนไหนรู้แค่ว่าตอนนี้ผมจำพวงมาลัยรถแน่นพยายามประคองรถไว้อย่างดีตาเริ่มพร่ามันจากหยดน้ำใส สัมผัสนุ่มๆที่บริเวณพวกแก้มก็ทำให้น้ำใสนั้นหยุดไหลได้เป็นอย่างดี ปากนุ่มนั้นพรมจูบพร้อมพร่ำพูดอะไรต่างๆนาๆแต่ผมฟังไม่ค่อยออกหรอกนะก็คนมันร้องอยู่อ่ะหูมันเลยค่อนข้างอื้อๆ จับใจความได้แค่ประโยคเดียวคือประโยคที่เจ้าตัวดีมันบอกรักผมเจ้าเด็กจองกุกน่ะน่ารักมากๆเลยใช่มั้ยล่ะ อย่าอิจฉาผมเลยครับ
อยากรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงซีเรียสกับเรื่องที่จองกุกขอไว้มากขนาดนี้


เพราะน้องมันมีอดีตครับ


อดีตที่อยากจะลืมแต่กลับจำได้ดี อดีตที่เจ็บปวด 


อดีตที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา 


อดีตที่ไม่น่าจดจำสักนิดเลย 



ก็เพราะกลางดึกคืนหนึ่ง

.

.

.

.

 

     เจ้าด็กกุกมันอายุ7ขวบกำลังซนเต็มที่เลยใช่มั้ยล่ะครับแล้วช่วงอายุนั้นเด็กก็เริ่มจำอะไรๆได้แม่นขึ้นแล้วเหมือนคืนนั้นฝนตกหนักพายุเข้าครอบครัวของจองกุกกำลังขับรถจากโซลไปสู่ปูซานบ้านเกิดของครอบครัว  พ่อของจองกุกเป็นนายตำรวจยศสูงเป็นเคารพและเกรงกลัวต่อใครหลายๆคนแต่ที่จริงแล้วพ่อของจองกุกน่ะใจดีมากๆถึงจะผ่านมานานแล้วผมยังจำรอยยิ้มแสนอบอุ่นของท่านที่มอบมาให้ผมได้เลย ผมสนิทกับจองกุกมานานแล้วครับตั้งแต่ที่ครอบครัวของจองกุกเข้ามาอยู่ในโซล ก็15ปีแล้วล่ะครับ(ส่วนเรื่องครอบครัวผมก็อย่ารู้เลยดีกว่านะครับ)

เข้าเรื่องใหม่วันนั้นที่พายุเข้าแล้วรถของจองกุกก็กำลังมุ่งหน้าสู่ปูซานไม่มีคนขับรถไม่มีบอดี้การ์ดไม่มีใครทั้งนั้นมีแค่พ่อแม่และลูกอีกสองคนและแล้วเหตุการณ์ไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อถึงจังหวะที่ต้องเข้าโค้งหักศอกเบรกรถดันไม่ทำงานเหมือนมันถูกตัดไปแล้วก่อนหน้านี้ด้วยกับถนนที่ลื่นจากน้ำฝนทำให้พ่อจองกุกไม่สามารถควบคุมรถได้ รถคันงามไถลสู่ข้างทางก่อนจะผลิกคว่ำไม่เหลือเค้าโคร่งของรถสวยอีกต่อไป แต่ก็เหมือนพระเจ้าเข้าข้างไม่มีใครตายทุกคนปลอดภัยร่างน้อยทั้งสองกอดกันกลมแม้ร่างกายจะยับเยินไปด้วยบาดแผลแต่ทั้งสองก็ยังหายใจ เขาปลอดภัย ถึงจะปลอดภัยแต่ร่างทั้ง4ก็เจ็บหนักไม่น้อยร่างของหนุ่มวัยกลางคนกระเด็นออกนอกรถทั้งที่คาดเบลล์ไว้อย่างดี ภรรยาคนสวยติดอยู่กับหลังคารถทั้งที่ยังขาดเบลล์อยู่ ร่างสวยที่เต็มไปด้วยบาดแผลส่งเสียงอู้อี้เรียกลูกทั้ง2และสามีสุดที่รัก 


ปัง!!


เสียงกลไกของบางสิ่งดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้มันไม่สามารถเป็นเสียงของอะไรได้นอกจากเสียงของปืน! ร่างของผู้เป็นแม่เบิกตาโพลงเลิ่กลั่กไปตามเสียงปืนแต่เหมือนกับภาพสโลว์เพราะด้วยร่างกายที่บอบซ้ำอย่างหนัก การจะทำอะไรที่คิดว่าง่ายกับยากไปหมด  ก่อนจะแทบจะขาดใจเมื่อมองไปยังประตูรถฝังตรงข้ามสามีของเธอนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นดวงตาของชายหนุ่มคนที่เธอรักเบิกโพลงมองมายังเธอ ก่อนที่จะ....


ปัง!


เสียงปืนลั่นดังขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของภรรยาเบิกโพลงไม่ต่างจากผู้เป็นสามี 


... ไม่มีเสียงร้องขอชีวิต 


... ไม่มีเสียงร้องไห้ 


... ไม่มีสักคำที่หลุดออกมากจากปากคนที่เด็กทั้ง2รักสุดหัวใจ 


 
 แม่ไม่ทันจะได้ร้องขอชีวิต พ่อไม่ทันที่จะได้กล่าวคำลา เด็กทั้ง2ฉลาดพอที่ไม่กระโตกกระตากส่งเสียงดัง เพียงแค่กอดกันเบาๆแล้วทำตัวนิ่ง นิ่งราวกับเป็นรูปปั้น นิ่งราวกับตายไปแล้ว


ตุบ! ตุบ! ตุบ!
ร่างหนานั้นเดินออกไปแล้วแม้จะไม่ห็นร่างของฆาตรกรแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เห็นภาพที่พ่อและแม่ถูกฆาตรกรรม!


บรืนส์!
เสียงรถเคลื่นตัวออกไปแล้ว พี่ชายคลายอ้อมกอดเพียงเล็กน้อยพอให้น้องได้คลายอึดอัดน้องชายตัวสั่นงันงกดวงตากลมโตนั้นมีธารน้ำไหลไม่ขาดสายไม่มีเสียงสะอื้นไม่มีเสียงร้องไห้มีแต่น้ำตาของผู้เป็นพี่ชายและน้องชายเท่านั้น

  เหมือนเรื่องราวที่เพิ่งผ่านไปจะกำลังปะติปะต่อกันอย่างช้าๆภายในหัวของน้องชายตัวเล็กดวงตากลมมนค่ยๆเบิกโตที่ละนิด ทีละนิด ร่างชายกำยำเดินอ้อมไปทางหน้ารถก่อนจะนำปืนออกมาจ่อไปทางร่างของผู้เป็นพ่อเพียงเสี้ยววินาทีกลไกของกระบอกสีดำก็ทำงานเด็กน้อยเห็นกระทั้งสะเก็ดไฟที่ปลายกระบอกสีดำนั้น ร่างกำยำนั้นเดินกลับมาอีกครั้งก่อนจะเหนี่ยวไกปืนทันที เด็กน้อยไม่ทันได้ส่งเสียงร้อง พี่ชายก็รัดกอดแน่นอัดหน้าของน้องชายให้ลงบนไหล่กว้างไม่ให้เสียงร้องของน้อเล็ดลอดออกไป จอนจองกุกนิ่งเงียบไปนาน จนเมื่อเรียบเรียงเรื่องได้แล้วนั้น......

"อ๊ากกกกกก อ๊ากกกกก ม่ายยยย อัปป้าาาาาาา ออมม่าาาาาา อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!!"

เหมือนน้องชายจะขาดสติไปในทันที เสียงร้องตะโกนดังระงมไปทั่วบริเวณ ไม่นานก็มีพลเมืองดีมาพบรถของพวกเขาคนร้ายถูกรวบจับได้ทั้งหมดภายในเวลาไม่ถึง1สัปดาห์เนื่องจากเป็นคดีของคนดังของเกาหลี เป็นคดีที่หลายคนจับตามอง ถ้าไม่ใช่คดีของคนดังคงจะไม่เร่งดำเนินคดีและปล่อยให้คนร้ายหลบหนีได้เหมือนหลายๆคดี โลกมันก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอคนดังคนรวยมักจะมีอิทธิพลเสมอแต่มันก็เป็นผลดีของเด็กทั้งสองถ้ามันพวกนั้นรู้ว่าพวกเขายังไม่ตายก็คงต้องตามมาเก็บเขาแน่ๆ หลังจากนั้นจองกุกต้องเข้ารับษาตัวยาวนานหลายปี ด้วยโรค ประสาทหลอน และมีอาการทางจิตอ่อนๆ เกือบจะทำให้เด็กน้อยกลายเป็นคนบ้า แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ผ่านมันมาได้

ผ่านมาได้ด้วยดีทั้งพี่ และ น้อง

.

.

.

.

"ฮยองผมรักฮยองนะ ไม่ร้องไห้นะจีมิน"
"อื้ออ ย่า!!!!! เจ้าเด็กบ้าฉันเป็นพี่แกนะ!"
"ฮ่าฮ่า กลับมาโกรธผมได้แล้วสิ่นะ!"
มือขาวเลื่อนขึ้นมาบีบแก้มผมเบาๆผมว่าเจ้าเด็กนี่คงจะเสพติดแก้มผมไปแล้วแน่ๆเลย หยิกได้เช้าเย็น
"ง่อววว ขับรถอยู่น่ะอย่าเพิ่งแกล้งสิ่" ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มแห้งแล้วแอบเห็นหน้าตัวเองผ่านกระจกรถทำไมถึงน่าเกลียดขนาดนี้เนี้ย ร้องไห้แล้วหน้าบวมทุกทีหรือว่าก่อนหน้านี้ก็บวมนะ ไม่ใช่หรอกบวมเพราะร้องไห้แน่ๆ
"ฮยอง.."
"ว่า- จองกุก!!!"
"ครับ?"
"นั่นกล่องดนตรีรุ่นลิมิเต็ดนิ่มันเพิ่งวางขายนายไปเอามาจากไหน"
"ผมก็ซื้อมาสิ่ ซื้อมาให้แฟนเห็นแฟนอยากได้แต่ไม่ยอมซื้อ"
"ก็มันแพงตั้งล้านกว่าวอน แพงมากกกกกกก"
"ก็แฟนงกมากน่ะสิ่ แฟนก็เลยต้องซื้อให้แฟน แฟนไม่เอาหรอครับ?"
"เอาาาๆๆๆๆๆ เอาสิ่ๆๆ ขอบคุณนะครับคุณแฟนนนน"
ฟอดดดดดด
"ไม่เป็นไรครับ ล้านกว่าวอนจิบๆแฟนไม่ซี"
"บ-บ้า! หลอกหอมแก้มฮยองอีกแล้วนะจองกุก"
"^_^ ./ยิ้มอ่อน"
".//ยิ้มแรง//.  แล้วซื้อให้พี่เนื่องในโอกาสอะไร"
"อ้าววว ฮยองไม่รู้หรอ?"
"ก็ไม่รู้นะสิ่ ถ้ารู้จะถามมั้ย?"
"ก็วันเกิดฮยองไงงง วันเกิดฮยองวันนี้"
"วันนี้ เอออออ จริงสิ่นะ ฮยองลืมไปเลย ชอบคุณนะที่ไม่ลืมวันเกิดฮยองขนาดเจ้าของวันเกิดเองยังลืม"
"จะลืมได้ยังไงล่ะครับ แฟนผมทั้งคน คงจะเรียนหนักมากๆสิ่นะครับถึงหลงลืมขนาดนี้"
"ขอบคุณนะจองกุกอาาาาาาาา"
"ครับบบบ แล้ววันนี้จะตอบแทนอะไรผมล่ะครับ เพราะทุกปีฮยอง....."
"หยุดเลยนะจองกุก!!!"
"ก็ผมมมม.."
"....อยากได้ ก็เอาสิ่ ฮยองเคยห้ามนายได้หรอ"
"ฮยองงงงงง...ผมโครตรักฮยองเลยอ่ะ รักเมียนะครับผม"
"ฮยองก็รั- "


ปังงงง!!!!!!!!!


เอี๊ยดดด!!!!!!!


ตึงงงง!!!!!!!

.

.

.
"จ- จิ ม มิน ฮ....ย ยอง"
"...."
"จี....มิน"
"กุก..กี้อา  รัก- ........"
"จีมิน จี มิน จี....."
 

/3วัน/

"อ อือ"
"จองกุก จอนจองกุก"
"อือ อือ"
"กุกกี้ จองกุกกี้"
"น้ำ หิว"
"เอ่อ จองกุก ฮยองหยิบให้นายไม่ได้"
"ฮยอง! จีมินนี่ อ๊า!!"
"นี่ระวังหน่อยสิ่ นายไม่ได้ปกติขนาดนั้นนะ!"
"โรงพยายาบาลหรอฮยอง?"
"ใช่ นายหลับไป3วันเลยนะ ซ้อมตายรึไง??"
"3วัน ทำไม....รถชน! ฮยองๆเจ็บตรงไหนมั้ยมีแผลตรงไหนรึป่าว ผมจำได้ว่ารถมันนนน ไม่สิ่ผมจำไม่ได้มันขาวมันโพลนไปหมด ฮยองไม่เป็นไรใช่มั้ย จีมินนี่!"
"ฮยองไม่ได้เป็นอะไร ดูสิ่ไม่มีแม้แต่รอยขูดขีด" ปาร์คจีมินหมุนตัวให้เจ้าเด็กที่นอนอยูบนเตียงพยาบาลดู
"จริงด้วย ทำไม...ช่างเหอะแต่ก็ดีแล้วที่ฮยองไม่เป็นอะไร ไม่งั้นผมต้องขาดใจตายแน่ๆเลย"
"ฮยองไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลย" ราวกับหยดน้ำใสๆจะไหลออกจากดวงตาใสซื่อคู่นั้น
"ฮยอง..."
"ฮยองไม่เจ็บแล้วไม่เจ็บอีกแล้ว...."
"...."
"...แต่นาย นายต้องมาเจ็บเจ็บขนาดนี้ เพราะฮยองที่ประมาท"
"ไม่เป็นไรนะฮยองผมไม่เป็นไรแล้วนะจีมินนี่ อีกไม่กี่วันผมก็จะหายกลับไปหยอกไปเล่นกลับฮยองได้เหมือนเดิม ให้ผมเจ็บแทนฮยองน่ะดีแล้ว ถ้าฮยองเจ็บผมคงลงไปแดดิ้นแน่"
"จองกุก...."
"ผมอยากกอดฮยองจัง อยู่ใกล้กันขนาดนี้แต่ทำไมผมเหมือนรู้สึกไกลจากฮยองจัง ไกล ไกลมาก เหมือนอยู่คนละโลกเลย"
"บ-บ้า! ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ฮยองก็อยู่ตรงนี้ข้างๆนายไง"
"อยากกอด อยากจับมือ อยากหอมแก้ม อยากจูบปากอิ่มๆของฮยองจัง"
"555 นอนพักก่อนเถอะนะนายเพิ่งฟื้นตัว พักอีกสักหน่อยนะ ดูท่าทางนายจะยังเหนื่อยนะจองกุก"
"ครับ ฮยองผมหิวน้ำ"
"น้ำ...เอ่อ อ่อ มันหมดน่ะอีกสักพักนางพยาบาลถึงจะเอามาให้ นายก็นอนก่อนล่ะกันนะ"
"อ่อ ครับๆๆๆ"
.

.
"จองกุก..."
"ครับ?"
"นายจำได้มั้ยเมื่อตอนวันเกิดฮยองปีที่แล้วที่นายบอกว่า...อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฮยอง"
"จำได้สิ่ครับ ผมไม่เคยลืมไม่คิดจะลืมด้วย"
"นายจะยังทำตามสัญญานั้นอยู่อีกมั้ย?"
"ทำสิครับ ผมจะยังทำตามสัญญาครับ สัญญา!"
"ยกเลิกสัญญานั้นได้มั้ย ขอร้องล่ะจองกุก ไม่ว่าต่อจากนี้นายจะมีฮยองหรือไม่ ไม่ว่าต่อจากนี้เราจะอยู่ด้วยกันอีกหรือไม่ จะได้เดินข้างกันอีกหรือไม่ นายก็ต้องอยู่ให้ได้นายต้องห้ามร้องไห้นายต้องอยู่บนโลกที่ไม่มีฮยองให้ได้!"
"ทำไมฮยองพูดแบบนั้นล่ะครับ?!"
"เอ่อ...ก็ ก็อุบัติเหตุนั้นมันทำให้ฮยองกลัว กลัวว่าจะต้องจากไปจริงๆครั้งนี้อาจโชคดีแล้วถ้า...มีครั้งหน้าล่ะ ฮยองไม่อยากให้นายผูกติด กับเรื่องที่มันตายไปแล้ว"
"แต่ว่าฮยอง..."
"ขอร้องล่ะจองกุก ได้โปรดสัญญากับฮยองว่าจะอยู่ให้ได้"
"ครับ สัญญา แต่ฮยองจะไม่จากผมไปจริงๆใช่มั้ยฮยองจะอยู่กับผมตลอดไปใช่มั้ย"
"อืม ฮยองจะอยู่กับนาย"
"หิวน้ำจัง"
"...."  ปาร์คจีมินก็ทำได้แค่...ขอโทษอยู่ในใจ


"นายห้ามกลับไปเศร้าเหมือนเมื่อ11ปีที่แล้วอีก"
"ห๊ะ?"
"เมื่อผ่านเหตุการณ์นี้ไปแล้วนายห้ามกลับไปเศร้าหรือมีอาการแบบเมื่อ11ปีที่แล้วอีก"
"ผมไม่เป็นแบบนั้นหรอกถ้ามีฮ-"
"ไม่! ถ้าไม่มีฮยอง ถ้าไม่มีฮยองอยู่เคียงข้างนาย ถ้าไม่มีฮยอง"
"ทำไมฮยองแปลกจัง"
"สัญญากับฮยองสิ่ แค่สัญญา ขอร้องนะจองกุก"
"ได้ครับ..... ผมสัญญา"
"อีกเรื่อง นายห้ามปิดกั้นใจตัวเองนะ...."
"...."
"ห้ามให้มันตายด้านนะ ฮึก ถึงตอนนั้นนายต้องลบทุกอย่างทิ้งแล้วเริ่มใหม่อีกครั้ง ลืมไปเลยก็ได้ว่าเคยมี ฮึก"
"ฮยอง เป็นไร"
"ป่าว ฮึก ป่าวฮยองแค่ แค่กลัว"
"ไม่ต้องกลัวนะฮยอง ห้ามจากผมไปไหนนะอย่าจากผมไปไหนนะ" ร่างหนาของกระต่ายใหญ่ลุกขึ้นเหมือนอยากจะกอดคนตรงหน้าเสียเต็มประดาแต่ทว่าบาดแผลที่ฝังลึกนี้มันทำให้เจ็บสะท้านไปทั้งร่างกายความเจ็บสะท้านขึ้นบวกกับความเหนื่อยล้าทำให้จอนจองกุกต้องการที่จะหลับตาลงอีกครั้ง
"อย่าเพิ่งขยับเลยนะ นอนก่อนนะเด็กน้อยฮยองจะไปหานางพยาบาลจะได้เอาน้ำมาให้นายด้วย"
"ครับ" ด้วยความเหนื่อยอ่อนจอนจองกุกไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้แล้ว
"ฮยองไม่ได้ไปไหนหรอกนะ ฮยองยังอยู่ในนี้ในหัวใจของนาย แล้วนาย จองกุกนายจะอยู่ในนี้และนี้ ในความทรงจำและในหัวใจของปาร์คจีมินตลอดไป"
"ผมรักจีมินฮยองนะ"
"ฮยองก็รักเราเหมือนกัน จองกุก"
ร่างของปาร์คจีมินเดินไปทางประตูจองกุกหลับตาพริ้มรอฟังเสียงประตูที่จะปิดลงโดยแฟนคนสวยของเขาแต่ไม่ทันที่เสียงประตูจะดังจองกุกก็จมสู่นิทราซ่ะแล้ว เลยไม่รู้ว่า
.
.
เสียงประตูไม่ได้ดัง และร่างของปาร์คจีมินไม่ได้อยูในห้องแล้ว







'ได้พูดแล้วหมดห่วงแล้วสิ่นะ ปาร์คจีมิน'
"ครับ ได้บอกรักน้องแล้ว ตอนนั้นยังไม่ทันได้บอก แต่ตอนนี้ได้บอกแล้ว"
'เจ้าพร้อมที่จะไปรึยัง'
"ครับ ผมมีทางเลือกด้วยรึไง"







'แล้วเจอกันใหม่นะ แล้วเจอกันใหม่ อีกครั้ง รอให้นายอาการดีขึ้นกว่านี้แล้วนานจะรู้ว่าทำไม...ฮยองถึงอยากยกเลิกสัญญาที่ทำให้เราผูกผันกัน'




'จองกุก ฮยองรักนายเหลือเกิน นายต้องอยู่ให้ได้นะ แม้แต่ในโลกที่ไม่มีฮยองแล้ว....นายต้องอยู่ให้ได้"

 

M I S S

ที่แปลว่า

ผิดพลาด


 

M I S S ... COMING SOON !




#ODONWY


TWITTER : : Peter_Fairz


 

THANK "SQWEEZ" THEME (V.2)
Suga Bunny
 

+++++++++++++++++++++++++

 

กลับมาอีกครั้งกับ #กุกมิน
อยากต่อให้ยาวก็นี้แต่ไม่เอาดีกว่า ตัดฉึบแม่ง
จะแต่งให้หน่วงแต่มันหน่วงไปแค่นี้อ่ะ ทำไงดี??
ช่วงนี้คงจะว่างแล้วแต่งฟิครัวๆ
เจอกันเรื่องหน้ากับ #นัมกิ ดูรันนิ่งแมนแล้วพอตโผล่

ป.ปลาตาโต : ช่วงนี้ใกล้บังทันคัมแบค ทวิตของไรท์จะเปิดฟอลฟรี ฉะแว๊บเข้าไปดูได้นะ








 

 

CR.SQW