คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part1(P1):ใครกัน? (บทจบ)
“จะไม่จัดการเจ้าพวกที่วิ่งตามมาหน่อยหรือครับ” ฟรานชี้ไปทางข้างหลังของพวกตน
“แหม~ เขายังไม่ได้ทำอะไรเรานี่ ยังไม่ต้องมาเปลืองแรงตอนนี้หรอก”
“ครับ” ฟรานขานรับแต่ในหัวนั้น
...มันลำบากแล้วก็เปลืองพลังงานมากกว่าไม่ใช่หรือครับกับการจัดการทีเดียวเยอะๆแบบนั้น...
“หยุดเลย! พวกนายห้ามไปต่อจากนี้แล้ว”
ในขณะนี้ คู่ครูศิษย์ถูกล้อมจาก 4 ทิศครบตาม 4 แยกเลย โดยทางด้านหลังมีจำนวนมากสุด อีก 3 ทางที่เหลือมีปริมาณเท่าๆกัน ประมาณ 10-15 คน
“คิ หึหึ ท่าทางจะได้เวลาแล้วละครับ” มุคุโร่ยิ้มอย่างเป็นมิตร ตรงกันข้ามกับความคิดกับสิ่งที่จะทำแบบสุดๆ (หน้าเนื้อใจเสือ=-= : WT/อะไรกันครับ คิหึหึ ^^ : มุคุโร)
“อ๊าก~!!!”
“ไปกันต่อได้แล้วมั้งครับอาจารย์” ฟรานเรียกมุคุโร ให้เดินทางต่อไปตามหน้าที่ที่ได้รับ”
“จริงสินะครับ พวกนี้คงต้องวุ่นกับภาพลวงตาโจมตีพวกนี้ ไปอีกนาน”
“แต่กันไว้ก่อนดีกว่านะครับ”
“ก็ทำไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ^^”
“แน่นอนครับ อ๊ะ!เลี้ยวขวาตรงนี้ก็ถึงแล้วครับ”
ว่าแล้วทั้ง 2 ก็หักเลี้ยวขวาแล้วเข้าไปในห้องควบคุมตามสิ่งที่ได้รับมอบหมายงานมา
“อั๊ก!”
ตุบ ตุบ
“เท่านี้งานทางพวกเราก็เสร็จแล้วสินะ” มุคุโรพูดเสียงเย็นพลางเริ่มลงมือทำลายเครื่องควบคุมจากภายใน
“ท่าอย่างนั้นคราวนี้ผมก็คงจะชนะรุ่นพี่สินะครับ”
“ก็คงอย่างนั้นแหละครับ ^^ ว่าแต่พวกกลุ่มอื่นๆทำอะไรกันล่ะ”
“อืม~ (. . ) รู้สึกว่าจะแบ่งเป็น 4 กลุ่มนะครับ” ฟรานทำหน้าตายตอบ “ผมกับอาจารย์มาทำลายระบบแล้วกลับได้เลย” คราวนี้คิดเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “รุ่นพี่ไปกับคุณหัวปลาหมึกโกคุเทระ ทำหน้าที่จัดการศัตรูอยู่ด้านหน้าแล้วพยายามต้อนให้เหมือนกับจะบุกเข้ามา” คราวนี้คิดนานกว่าเดิม รู้สึกว้านะเป็นคุณบอสส์วองโกเลรุ่นที่10 กับคุณรีบอร์นนะครับ(. . ) ” มุคุโรเปรยออกมา
“แต่ก็เหมาะสมกับงานที่ไปทำมากที่สุดแล้วนะครับ ก็ทั้ง 2 คนนั้นไปช่วยตัวประกันออกมากัน แล้วพอช่วยออกมาหมดแล้วก็ให้ที่เหลือโจมตีทันที”
“หึ! ก็เพราะอย่างนี้แหละครับผมถึงได้เกลียดพวกมาเฟีย!”
ตูม!!!
เมื่อทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จทั้งคู่ครูศิษย์ก็ออกจากห้องกลับฐานทัพ ทิ้งไว้เพียงกองเพลิงและเสียงระเบิดของห้องควบคุม
กลับมาทางด้านรีบอร์น
ปัง! ปัง !ปัง!
“เร็วทางนี้พวกเราตามมาเร็ว”
“เร็วมาช่วยกันเร็วอัลโกบาเลโน รีบอร์นมาร่วมศึกนี้ด้วย!”
“ทางนี้ๆ ระวังกันด้วยล่ะ”
ในตอนนี้รีบอร์นกำลังพยายามหลบหลีกไอ้พวกน่ารำคาญพวกนี้ไปหาสึนะ แต่พวกนี้ก็ติดหนึบเป็นตังเมไม่ยอมหลุดไปง่ายๆสักที
ปัง!!!
“ไปตายซะ!!” รีบอร์นตวาด
หลังจากนั้นก็หักเลี้ยวไปอีกทางทั้งๆที่เป็นทางอ้อม
ตึก ตึก ตึก
เป็นดังคาด เมื่อเลือกใช้ทางอ้อมคนเผ้ายามก็ลดจำนวนลงอย่างเห็นได้ชัด
...หวังว่าเจ้าสึนะจะปลอดภัยนะ...
ตึก ตึก ตึก
“อั๊ก!!!” “อึก!!!”
“!!!” รีบอร์น
อยู่ๆข้างหน้าตรงทางที่กำลังนะมุ่งไปกลับมีร่างของฝ่ายศัตรู 2 คนกระเด็นมากระแทกผนัง สลบคาที่ไปต่อหน้าต่อตารีบอร์น
...ใครกัน?! ไม่มีทางเป็นเจ้าสึนะเจ้านั่นไม่ได้ใช้วิธีต่อสู้แบบนี้ ถ้าอย่างนั้นใครกัน? ไอ้เจ้าโกคุก็ยังไม่น่าจะตามมาได้ ถ้าอย่างนั้นยังมีคนอื่นอยู่อีกหรือ?...
ในขณะที่รีบอร์นกำลังคิดอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
...ฝีมือเจ้านี้ละมั้ง...
แล้วเมื่อเริ่มเห็นเงาคนตรงหัวมุมทางเดิน
“เจ้าน่ะ หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!” รีบอร์นพูดเสียงเย็นพลางยกปืนเตรียมเหนี่ยวไกยิงผู้ที่โผล่ออกมาทุกคน ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าไม่ยอมทำตามที่สั่ง
แต่ก็ต้องแปลกใจกับสิ่งที่เห็น เพราะผู้ที่ปรากฎตัวออกมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าตามเสียงสั่งของตนนั้นกลับเป็นแค่นักเรียนหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับสึนะเท่านั้น
“เจ้าเป็นใครน่ะ” รีบอร์นถาม
“แล้วนายล่ะเจ้าตัวเล็ก เป็นใครศัตรูหรือว่าอะไร?” แต่กลับไม่ได้รับคำตอบ แต่เป็นคำถามที่แฝงความระแวดระวังของเจ้าตัวตอบกลับมาอย่างชัดเจน
...ยัยนี่เป็นใครกัน? ดูไม่ธรรมดาเอาซะเลย...__________________________________________________________
ในที่สุดเราก็จบตอนนี้ซะที
จริงๆอันนี้แม่พิมพ์=-=
คือแบบว่าเราจะดองนานกว่าเดิมแล้วนะ
เปิดเทอมแล้ว คงรู้นะว่าหมายถึงอะไร...
การบ้านยังไงหละ!!! คิดแล้วเหนื่อย -_- ยังไงก็เม้นให้เราซักนิดนะ
ความคิดเห็น