คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Life6
Life6
...คำถาม...ที่ต้องการคำตอบ...
..ทำไมกันนะ..ทำไม...
....ทั้งๆที่อยากจะพูดไปใจจะขาด..แต่ปากกลับไม่เปล่งเสียงออกมา...
...ทั้งๆที่รัก...แต่กลับอยากผลักอ้อมกอดอุ่นนี่...
...ลี ซองมินเป็นอะไรกัน...
ดวงตาหวานเหลือบมามองคนอื่นที่นั่งมองอย่างหวั่นๆและสายตาก็ดันไปปะทะเข้ากับสายตาคมของรุ่นน้องเจ้าชายตัวสูง ดวงตาที่แฝงไปด้วยความตกใจ น้อยใจและแวบนึงที่ซองมินเห็น..สายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ..ทำไมนะ..เขาถึงไม่อยากเห็นแววตานี้จากซีวอนเลย...แต่..
..โอกาสมาถึงแล้ว...
...โอกาสที่จะได้รักกับพี่ฮันคยองมาถึงแล้ว...
...ความหอมหวานของความรัก...
..มันช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน...
...จะดีหรือ..ที่จะปล่อยความรักครั้งนี้ไป...
..ทั้งๆที่รอ...รอมานาน..นานมากแล้ว..
“ครับ..ผมก็รักพี่นะพี่ฮันของผม..”พูดไปแล้ว..พูดไปแล้ว.. แก้มใสๆขึ้นสีแดงก่ำอย่างน่ารัก...พี่ฮันคยองเป็นของเขาแล้ว...พี่ฮันของผม.. รอยยิ้มละลายใจจากร่างสูงถูกส่งไปให้ร่างบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มหน้าประทับริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนเก็บเกี่ยวความหวานภายในโพรงปากอย่างนุ่มนวลและการกระทำที่แสนอ่อนโยนนี้แทบจะทำให้ซองมินขาดใจตาย ขาเรียวแทบจะยืนไม่ไหวถ้าไม่มีมือแกร่งมาประคองเอาไว้..ซองมินได้ไถลลงไปกองกับพื้นแน่นอน.. เสียงฮึดฮัดของทงเฮที่อยากจะเข้าไปกระชากเอาตัวเพื่อนสนิทออกมาจากอ้อมกอดของคนที่ไม่อยากจะให้คู่ด้วย แต่..ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี..นี่ไอ้แก้มแตกไปอยู่ไหนของมันนะ..ซองมินโดนขอเป็นแฟนแล้วยังไม่รู้เรื่องเลยหรือไง.. ไม่ได้ดังใจเลยไอ้คิบอม.. ส่วนฮยอกแจน่ะหรอ..ช็อกอ้าปากค้างไปแล้ว ดวงตาคู่สวยเหลือบมองซีวอนอย่างเป็นห่วง
“ผมขอตัวนะครับ”ซีวอนหลับตาอย่างเจ็บปวดและลุกขึ้นเดินหนีภาพบาดตานั้น ลับหลังทุกคนแล้วดวงตาคมที่เคยใช้มองแต่พี่ชายหน้าหวานก็ปรากฏหยาดน้ำใสๆขึ้นมา ใครๆก็ว่าเขาหล่อ..ดูดี..รวย..สุภาพบุรุษ..แล้วถ้าผมเป็นอย่างนั้นจริง ทำไมพี่ไม่รักผมล่ะครับพี่ซองมิน ผมจะเฟอร์เฟคไปเพื่อใครถ้าไม่ใช่พี่ ทุกวันของผม..อยู่ได้เพราะพี่..ทุกการกระทำของผม..ก็เพื่อพี่เท่านั้น..
“เป็นผมไม่ได้หรอครับ..คนที่พี่รัก”คำพูดที่ไม่มีวันส่งถึงเจ้าตัว รอยยิ้มหวานนั่นมันไม่ได้เป็นของเขาอีกแล้ว อ้อมกอดเล็กๆที่เคยโอบกอดเขาไว้ในยามที่เขาไม่สบายหรือท้อแท้ตอนนี้มันจะโอบกอดคนอื่นที่ไม่ใช่เขา กลิ่นหอมอ่อนๆของร่างเล็กนั่น..เขาจะไม่ได้สูดดมมันอีกแล้ว...ผมจะเป็นคนดีไปเพื่ออะไรกัน...สู้แย่งพี่กลับมาดีกว่าที่จะต้องทนเห็นพี่อยู่กับพี่ฮันคยอง..ถึงแม้พี่จะเกลียดผม..แต่..แค่ตัวก็ยังดี...ขอแค่ได้ตัวพี่มา จะต้องทำร้ายใครซักกี่คนก็ยอม!
...เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะครับ..พี่ฮันคยอง...
..เพราะผมจะไม่ใช่เจ้าชายที่แสนดีอีกแล้ว..
...ผมจะแย่งพี่ซองมินมาเป็นของผม!...
“เฮ้ย ซีวอนนายไม่เป็นอะไรใช่ไหม”ฮยอกแจออกมาดูน้องชายร่างสูงและต้องพบว่าใบหน้าคมคายนั้นมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่...นี่เจ้าชายของวงร้องไห้งั้นหรอ?..แล้วรอยยิ้มนั่นมันอะไรกัน..ทำไมเขาถึงไม่ไว้ใจรอยยิ้มนั่นนะ
“พี่ฮยอกแจครับ..พี่ช่วยอะไรผมอย่างหนึ่งได้ไหม”
“หือ?”
“ช่วยทำให้พี่ซองมินเป็นของผมที!” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ก็รู้อยู่หรอกว่าซีวอนรักซองมินมาก แต่แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอ นี่ซีวอนกลายเป็นอะไร..น้องชายที่เขารู้จักไม่ใช่แบบนี้นี่..เจ้าชายสุภาพบุรุษของทุกคนหายไปไหน คนคนนี้เป็นใครกัน..รอยยิ้มของซีวอนทำให้ฮยอกแจไม่ไว้ใจและไม่สบายใจอย่างมาก แต่..แล้วจะทำไงได้ล่ะคนหนี่งก็เพื่อนรักของเขา อีกคนก็เป็นน้องชายของเขา โอ้ย~ลี ฮยอกแจจะทำไงดี...
.
.
“ไอ้แก้มแตก!มัวทำอะไรอยู่ห๊ะ ซองมินเป็นแฟนกับพี่ฮันแล้วนะ!” เสียงใสๆตวาดอย่างโมโหใส่คนปลายสาย แล้วอีกคนก็เงียบ..เงียบ..และเงียบ..มันน่าหงุดหงิดรู้ไหม ไม่ได้ดังใจซักอย่าง..รู้งี้ตัวเขาเองดูแลซองมินเอง ดีกว่าที่จะต้องปล่อยกระต่ายน้อยไปเป็นของพี่ฮันคยอง คิดแล้วยิ่งหงุดหงิด
“รู้แล้วครับ..แต่จะทำ..”ยังไม่ทันที่คิบอมจะพูดจบทงเฮก็ตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างแรง
“ก็ทำให้ซองมินเปลี่ยนใจซิ!แค่นี้ทำไม่ได้หรือไง” นิ้วเรียวกดปุ่มตัดสายออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงนุ่มและล้มตัวลงนอน ดวงตากลมสวยจ้องมองเพดานเนื่องจากไม่มีอะไรทำ..สงสัยเขาคงต้องจัดการเองแล้วล่ะมั้ง...
...ไอ้การที่จะทำให้ซองมินเป็นของคิบอมน่ะ..ไม่ยากเลย...
...แต่ถ้าซองมินรู้จะโกรธเขาแค่ไหนกันนะ..
..แต่..เขารู้ดีว่าซองมินน่ะ ไม่เหมาะกับฮันคยองหรอก..
..เหมาะกับคิบอมมากกว่า..
..ไอ้แก้มแตก..จบงานนี้เมื่อไหร่..นายเป็นหนี้ฉันนะ..
“เอ่อ พี่ทงเฮครับ ว่างไหม”เสียงนุ่มทุ้มของน้องชายเบอร์สิบสามที่โผล่หน้าออกมาจากประตูห้องของเขาทำเอาทงเฮเด้งตัวขึ้นมาแทบไม่ทัน มือเรียวจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าทรงโดยอัตโนมัติ ยังไงเขาก็ยังอยากดูดีในสายตาของโจ คยูฮยอนนะ ภาพที่เห็นทำให้คยูฮยอนหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ขายาวก้าวเข้ามาในห้องอย่างคุ้นเคยพร้อมกับลูบหัวรุ่นพี่น่ารักไปแรงๆจนผมที่ทงเฮอุตส่าห์เซตมายุ่งเหยิงอีกครั้ง
“โอ้ย คยูฮยอน ผมพี่ยุ่งหมดแล้วนะ”แก้มขาวๆขึ้นสีระรื่อเมื่อเกิดการเล่นแบบประชิดตัวขนาดนี้ มือแกร่งจับใบหน้าของคนเป็นรุ่นพี่ให้หันมาหาเขา ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาคู่สวย มันน่าดึงดูดอย่างประหลาด..ดึงดูดเสียจนละสายตาไปไหนไม่ได้..ทั้งๆที่มีสติอยู่ทุกอย่าง..แล้วทำไมถึงห้ามมันไม่ได้กันนะ..
ใบหน้าของคยูฮยอนเลื่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานใสทีละน้อยๆ เปลือกตาสวยของทงเฮหลับลงเพื่อรอรับสัมผัสจากคนที่ตนเองหลงรักมานาน จนกระทั่งริมฝีปากอุ่นทาบกับริมฝีปากบาง ความหวานที่ทั้งคู่ได้รับ..มันชั่งเย้ายวนใจจนแทบจะละออกไปไม่ได้เลย.. อารมณ์ของร่างสูงถูกฉุดให้ถลำลึกขึ้นไปอีกเมื่อทงเฮตวัดแขนโอบรอบคอของเขาและจูบที่หอมหวานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ผมรักพี่ทงเฮนะครับ”ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..คยูฮยอนก็ไม่สนใจอีกแล้ว เพราะความรู้สึกของเขามันล้นเกินที่จะเก็บไว้อีก เรื่องที่ตั้งใจจะมาคุยด้วยถูกลืมเลือนไปซะงั้นเหลือเพียงหัวใจที่เต้นแรงและเร็วของร่างทั้งสอง สมองของคยูฮยอนไม่คิดเรื่องอื่นอีกแล้วมีเพียงคำซ้ำๆพี่ผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ด
“ผมรักพี่..ผมรักพี่..ผมรักพี่”คำพูดยังคงออกมาจากปากอุ่นของคยูฮยอน พร้อมกับจูบไปที่ปากแดงซ้ำๆหลายครั้งจนมันบวมเจ่อ ส่วนทงเฮ..ตัวอ่อนไปหมดแล้ว..ถ้าไม่ติดว่ามีแขนแกร่งมาดึงตัวเขาไว้...ก็คงจะล้มลงไปกองกับพื้นแล้วล่ะ..
...ไม่น่าเชื่อว่าคนที่เป็นน้องเล็กของวงจะจูบเก่งขนาดนี้...
..ทำเอาเขาตัวอ่อนไปหมด...
“พี่คิดยังไงกันครับ พี่รักผมบ้างไหม”
“อือ..”ทงเฮก้มหน้างุดๆไม่กล้าสบตากับร่างสูงที่กอดตนเอาไว้ ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารักและ...น่าแกล้ง..
“อะไรนะครับ ผมไม่ได้ยิน”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยออกมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่าเป็นอย่างนั้น ทั้งที่จริงๆแล้วเขาได้ยินหมด..รวมทั้งรู้ความหมายด้วย..แต่..ก็ยังอยากฟังจากปากของคนคนนี้..โจ คยูฮยอนกลายเป็นคนขี้แกล้งไปเมื่อไหร่กันนะ
“..อือ..รัก..ลี ทงเฮรักโจ คยูฮยอน..”คำพูดหวานๆจากปากของคนที่ชอบทำตัวแมนแข่งกับเขาทั้งๆที่มันไม่ได้เข้ากับใบหน้าของทงเฮเลย คยูฮยอนค่อยๆไล้มือไปตามแผ่นหลังบางและสอดเข้าไปในเสื้อ โดยที่ตัวเองก็โถมตัวเข้าไปทับร่างเล็กบนเตียง อารมณ์ของทั้งคู่..ยาก..ที่จะหยุดแล้วจริงๆ..
“อ๊ะ!ขอโทษนะ พอดีไม่ได้ตั้งใจ..ไม่รู้ว่า..”เสียงของจอมขัดจังหวะอันดับ1อย่างลี ฮยอกแจดังขึ้นมาโดยไม่ได้คาดคิดทำเอาทั้งคู่แทบผละตัวออกจากกันไม่ทัน รอยยิ้มรู้ทันของเพื่อนหน้าไก่มันทำให้ทงเฮแทบจะเอาหมอนปาใส่หน้าคนขัดจังหวะแรงๆ..มาขัดตอนไหนไม่ขัดนะ..ไอ้ไก่!...
“แค่จะมาบอกว่าพี่ลีทึกเรียกลงไปแจ้งตารางงานวันพรุ่งนี้”ร่างของสมาชิกหน้าไก่หันหลังไปโดยที่ยังไม่ลืมทิ้งท้ายไว้ให้2คนนั้นอายเล่น
“เอ้อ คยูอย่าทำทงเฮรุนแรงนักนะ พรุ่งนี้ทงเฮยังมีงานอีก”
“ไอ้ไก่!กลับมานะ”ทงเฮเตะโกนเรียกและลุกขึ้นวิ่งไล่เพื่อนสนิทไปรอบๆบ้านเรียกเสียงหัวเราะจากสมาชิกคนอื่นได้เป็นอย่างดี จนเมื่อทุกคนมารวมตัวกันแล้วลีทึกก็จัดการให้เหล่าลิงของเขามานั่งรวมกันในห้องนั่งเล่น..แน่นอนว่ามันไม่ง่ายเลย..เมื่อเด็กหนุ่มแสนซนเหล่านี้ดื้อสุดๆ..ทำเอาเขากุมขมับได้ล่ะนะ
“พวกนายจะอยู่นิ่งๆไม่ได้หรือไงกันหะ ฮยอกแจทงเฮพวกนายหยุดเล่นกันก่อนซิ เฮ้ย คังอินไปจับสองตัวนั่นมานั่งนิ่งๆหน่อย”เมื่อไม่ได้ด้วยคำสั่งก็ต้องใช้กำลังกันหน่อย ลีดเดอร์ตาสวยหันไปสั่งน้องชายตัวโตให้เข้าไปจัดการปลาและลิงที่ยังเล่นกันไม่เลิก
“เฮ้อ..ไอ้พวกนี่เนี่ย..พรุ่งนี้มีLiveที่ตลาดดงแดมุนนะ เตรียมตัวด้วยออกจากหอกันตี4ครึ่ง แล้วตอนดึกคังอิน ฮยอกแจแล้วก็เยซองไปจัดKiss Radioด้วย ห้ามอู้” คำพูดสุดท้ายเน้นหนักไปที่ฮยอกแจเหมือนกับรู้ความคิดว่าจะหนีเที่ยวหลังเสร็จLiveแล้วทำเอาฮยอกแจแอบถอนหายใจไม่ได้ ..สรุปต้องไปทำงานใช่ไหมเนี่ย..
หลังจากที่ลีทึกสั่งงานเสร็จ เจ้าตัวก็เดินเข้าห้องนอนพร้อมกับล็อคประตูเสร็จสับทันทีและเมื่อลีดเดอร์ไปแล้ว..เรื่องอะไรที่จะต้องอยู่กันล่ะ ทุกคนล้วนมีกิจกรรมที่อยากทำทั้งนั้นและ...สิ่งที่เหล่าSuper Juniorอยากจะทำมากที่สุดคือ..ดูทีวี... และไม่บ่อยนักที่พวกเขาจะไม่เห็นตัวเองในจอแก้วนั้น ดังนั้น..ละคร..คือสิ่งที่อยากดูมากที่สุด!โดยเฉพาะ..น้องเล็กโจ คยูฮยอนที่หลังจากประสบอุบัติเหตุแล้ว..ก็ดูจะติดละครแทนเกมส์ไปเลย...
“อย่าแย่งขนมพี่นะคยู~” ทงเฮพยายามยกถุงขนมให้พ้นจากมือยาวๆของมักเน่หน้าหล่อ และดูคยูฮยอนจะพยายามเหลือเกินในการแกล้งคนตัวเล็กนี่ทั้งๆที่ขนมมันก็ไม่ได้มีถุงเดียวซะหน่อย ภาพของทั้งคู่ทำเอาซองมินอดที่จะถามไปไม่ได้
“ทงเฮคบกับคยูฮยอนแล้วหรอ”น้ำเสียงใสซื่อของพี่ชายและเพื่อนรักทำให้ทงเฮกับคยูฮยอนหยุดการกระทำนั้นทันที ใบหน้าหวานของทงเฮส่ายไปมาอย่างร้อนตัวหากแต่คยูฮยอนกลับยิ้มกว้างและคว้าตัวทงเฮเข้ามาหอมแก้มเป็นการประกาศไว้ว่าพี่ทงเฮเป็นของเขาและไม่ให้ใครมายุ่งด้วย
“คิกคิก คยูฮยอนเนี่ยน้า~”ซองมินหัวเราะกับท่าทางของน้องชาย ดวงตากลมโตมองไปยังมือของคนสองคนที่กุมกันไว้แน่นอย่างมีความสุข
...ก็ในเมื่อน้องชายและเพื่อนรักมีความสุข...
...เขาเองก็ควรจะมีความสุขด้วยไม่ใช่หรอ...
“พี่ซองมินน่าจะไปนอนได้แล้วนะครับ เดี๋ยวตื่นไม่ไหวอีกหรอก”น้ำเสียงอ่อนโยนไม่มีเปลี่ยนของคยูฮยอนกล่าวกับซองมินที่หาวแล้วหาวอีก ..ยังไงพี่ซองมินของเขาก็น่ารักไร้เดียงสาอยู่ดี..ไม่ว่าจะผ่านไปนานซักเท่าไหร่..ยิ่งท่าทางแบบเด็กๆแล้วด้วย..
...ใครไม่ตกหลุมรักก็บ้าแล้ว.....
“คยูฮยอน..ทำไมนายสนิทกับซองมินจังล่ะ”ทงเฮเอ่ยถามคนรักอย่างสงสัย ตั้งแต่ตอนที่ร่างสูงนี่เข้ามาในวงแล้ว คยูฮยอนของเขาก็ดูจะติดซองมินตลอดเลยจนเขาคิดว่าคยูฮยอนรักซองมินเข้าซะอีก ดวงตาใสๆที่มองมาอย่างขอคำตอบทำให้รอยยิ้มอ่อนโยนของร่างสูงปรากฏขึ้น..น่ารักจริงๆพี่ทงเฮของเขา..แถมยังดูท่าจะขี้หึงซะด้วย..แต่ไม่เป็นไร..ก็คนมันรักไปแล้วหนินา..
“ผมเป็นน้องชายคนละแม่กับพี่ซองมินครับ พอดีรู้ว่าพี่ซองมินออดิชั่นติดแล้วมาอยู่วงนี้..ผมก็เลยพยายามทำอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้อยู่กับพี่ซองมิน”ความจริงที่ไม่มีใครเคยรู้ถูกเปิดเผยออกมาให้ทงเฮเข้าใจ
“พี่ซองมินน่ะ..เป็นคนที่อ่อนโยนแล้วก็ใสซื่อมากกว่าที่พี่เห็นนะครับ..อีกอย่าง..ที่ผมมาที่วงนี้ก็เพื่อดูแลพี่ซองมินแทนคุณพ่อที่ไม่สามารถตามมาดูแลพี่ซองมินได้ถึงโซล..”ดวงตาคมที่เปล่งประกายอ่อนโยนยามพูดถึงพี่ชายคนเดียวของเขาทำให้ทงเฮรับรู้ได้ไม่ยากเลยว่าคยูฮยอนรักซองมินมากแค่ไหน แล้วเขาก็ไม่เห็นว่าที่ร่างสูงพูดเกี่ยวกับซองมินมา..มันผิดตรงไหน.. มันคือเรื่องจริง..ซองมินต้องการคนมาคอยดูแลปกป้อง เพราะเหตุนี้ทำให้เขาต้องการให้คิบอมมาดูแลซองมิน ซองมินมักจะต้องกินยาอยู่เสมอๆหลังขึ้นLiveแล้ว..โรคโลหิตจางของซองมินที่มีเพียง3คนที่รู้เท่านั้น ฮยอกแจ เขาและคยูฮยอน...
“คยู..พี่ขอให้นายช่วยคิบอมด้วยได้ไหม..”
“ครับ?”
“พี่สงสารคิบอม..เจ้านั่นรักซองมินมาก..ทุกวันนี้มันแทบจะไม่มีสภาพเป็นคนแล้ว..”คำขอที่ดูเหมือนจะง่าย แต่มันยาก..ยากมากสำหรับคยูฮยอน...เพราะเขารู้ดีว่าพี่ชายกระต่ายน้อยของเขารักใคร...
...ขอโทษนะครับ..
...พี่ทงเฮ...
..ผมรักพี่มาก...แต่...
..ผมเองก็ไม่สามารถทำร้ายหัวใจของพี่ชายผมได้เช่นกัน...
คำถามที่ทงเฮจะไม่มีวันได้รับจากร่างสูงอีกทำเอาร่างเล็กรู้คำตอบแล้ว..นายจะไม่ช่วยฉันซินะ... คงจะต้องทำเรื่องนี้ให้จบอย่างเร็วเพื่อไม่ให้ความสัมพันธ์ของเขากับคยูฮยอนสั่นคลอน..
....นายเป็นหนี้ฉัน...คิม คิบอม....
------------------------
ตอนนี่ทุกคนคงจะรู้ข่าวพี่ฮันแล้วใช่ไหม
อยากร้องไห้มาก ไม่ไหวแล้ว
อยากเห็นแก่ตัวเหมือนกัน แต่ในเมื่อพี่เขาตัดสินใจแบบนี้..เราเองก็ต้องยอมรับมัน
ภาพที่พี่ฮันยิ้มนั่น...มันดูมีความสุขมากๆเลยนะ
ดีใจที่พี่ยิ้มได้ แต่ทำไมตอนหลังถึงยิ้มแปลกๆล่ะ
พี่คงคิดถึงทุกคนใช่ไหม...กลับมาทำข้าวผัดให้Memberเถอะนะ
พี่ฮันเกิง...
ป.ล ไรเตอร์จะไปฮ่องกงแล้ว~เที่ยวๆ ดังนั้นจะไม่มาอัพนะ เม้นต์กันด้วย
ความคิดเห็น