คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Life3
Life3
เสียงโทรศัพท์จากมือถือเครื่องบางสีชมพูบ่งบอกได้เป็นอย่างนี้ถึงนิสัยของเจ้าของดังขึ้นมาไม่หยุด มือหนาหยิบเจ้าสิ่งที่กำลังส่งเสียงดังน่ารำคาญขึ้นมาดูแทนเจ้าของเครื่องที่กำลังหลับอย่างสบายอารมณ์บนตักของเขา ดวงตาคมมองยังรายชื่อที่โทรเข้ามา
‘ฮันคยอง’
....พี่ฮันคยองงั้นหรอ....
....ขอโทษนะครับ...
...แต่ผมก็คงจะให้พี่คุยกับพี่ซองมินไม่ได้....
คิบอมกดตัดสายไปอย่างรวดเร็วและวางมันกลับไปไว้ที่เดิม คนบนตักขยับตัวเล็กน้อยเรียกความสนใจจากคนที่นั่งอยู่ได้เป็นอย่างดี รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นมาอย่างที่ไม่บ่อยนัก ....และคนที่ได้รับมัน...มีเพียงคนเดียวเท่านั้น....ลี ซองมิน...คนคนเดียวในโลกที่คิบอมจะยิ้มให้อย่างนี้....
“ฮือ...คิบอมอา~ ทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ ดูซิละครจบแล้ว”ซองมินเหวน้องชายเล็กๆที่ไม่ยอมปลุกขึ้นมาดูละครเรื่องโปรด ทำให้คิบอมหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั้นจะหายไปเพราะคำพูดต่อมาของพี่ชาย
“นี่..คิบอม...นายคิดถึงคนอื่นไหม...” ดวงตากลมหลุบลงต่ำ เสียงที่ออกมามันทำให้คนฟังแทบจะคลั่งตายเสีย
....พี่ซองมิน....
...พี่อยู่กับผมแต่กลับคิดถึงใครคนอื่นงั้นหรอ...
...พี่ช่วยหันมามองผมได้ไหม...
....หรือไม่งั้น...ผมคงต้องบอกพี่แล้ว...ก่อนที่ผมจะเสียพี่ไป...
“พี่ซองมิน...ผมรักพี่” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาทำให้กระต่ายน้อยหันไปมองคนพูดดวงตากลมใสมองมายังน้องชายในวงอย่างงุนงงและยิ้มออกมา
“พี่เองก็รักนายนะคิบอม..”แขนเล็กโอบรอบคอคนตัวสูงรอยยิ้มที่ส่งมาให้คิม คิบอมมันช่างอ่อนหวานจนใจของเขาแทบละลาย หากแต่...ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันคือการฆ่าคิบอมให้ตายอย่างช้าๆจากการกระทำของใครบางคน..
.....พี่หมายความตามที่พูดจริงๆใช่ไหมครับ....
....พี่รักผมแล้วใช่ไหม...
...เวลา...ความใกล้ชิดทำให้พี่มีใจให้ผมแล้วหรอ....
“น้องชายที่น่ารัก....นายเป็นคนที่พี่ไว้ใจรองจากซีวอนเลยนะคิบอม” คิบอมนั่งนิ่งใบหน้าคมคายเรียบเฉยอย่างที่เดาใจไม่ถูก ทั้งๆที่หัวใจของเขากลับบีบรัดตัวแน่นอยู่ข้างใน น้ำตาที่คิดว่าจะไหลออกมากลับไม่ไหลตามที่คิด ริมฝีปากที่น่าจะพูดอะไรหน่อยก็ปิดเงียบ สติของคิม คิบอมหลุดหายไปซะแล้ว เหลือเพียงตัวกับหัวใจ...ที่ยังคงไปไม่พ้นจากคนตรงหน้า...
....นี่ผมรักพี่แค่ไหน...
....ผมก็ยังเป็นน้องชายใช่ไหมครับ...
...และที่สำคัญคือ...ผมเป็นรองสองคนนั้น....
....สองคนที่พี่รักและไว้ใจมากที่สุด....
“พี่..ซองมิน..”เสียงครางต่ำๆของคนตัวสูงดังขึ้นเบาๆโดยมีคนตัวเล็กมองอย่างสงสัย ....เขาพูดอะไรผิดไปหรอ....คิบอมลุกขึ้นและเดินขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว...เขาไม่อยากเจ็บกว่านี้...ทั้งๆที่คิดว่าจะคอยเป็นคนปกป้องพี่ชายร่วมวง...ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ขอเป็นเจ้าชายให้คนคนนี้...แต่สุดท้าย..มันก็ทำไม่ได้....
....คิม คิบอม...รักลี ซองมินมากเกินไปจริงๆ....
...รักจนไม่เผื่อที่ไว้สำหรับคำว่าพี่น้อง...
“พี่ขอโทษ...อึก..ฮือ..คิ..บอม..อือ..ขอโทษ..”น้ำตาใสที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างน่าสงสาร ไหล่บางสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่....เวลานี้...ไม่มีใครที่จะคอยปลอบลี ซองมินผู้อ่อนแอ...ไม่มีใครอยู่ข้างเขาซักคน!....ทำไมจะไม่รู้ว่าน้องชายที่เขาสนิทด้วย...คิดยังไงกับเขา....เพียงแต่...เขาไม่สามารถรับความรู้สึกนั่นได้เท่านั้นเอง...หากคิบอมจะโกรธหรือเกลียดเขาก็ไม่แปลก...
....ทั้งหมดนั่น...เขาทำตัวเองทั้งหมด!!...
ทำไมคนอย่างเขาต้องทำให้คนดีๆอย่างนี้เสียใจด้วยนะ สมควรแล้วหรือที่จะมารักเขา ทั้งๆที่ไม่ได้ดีเด่นอะไรแต่กลับกุมหัวใจของชายหนุ่มคนนี้ได้
...ลี ซองมินมันไม่เอาไหนจริงๆ...
....ทำร้ายแม้กระทั่งน้องชายร่วมวงได้ลงคอ....
“อึก...คยู...พี่ฮัน...ฮือ..อึก...ผม..เหงาเหลือเกิน!...”ร่างบางทรุดตัวลงไปบนพื้นหินเย็น ร่างของลีดเดอร์ตาสวยเข้ามาในห้องพักก็ต้องตกใจกับสภาพของน้องชายที่รัก...น้องชายที่เขาหวงยิ่งกว่าอะไร....แล้วทำไม...เกิดอะไรขึ้นกัน...เกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาไม่อยู่นะ...
“ซองมิน!..ซองมินเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นบอกพี่มา!”ลีทึกตะโกนและรีบวิ่งเข้าไปประคองคนที่นั่งร้องไห้อยู่บนพื้นหินเย็น มือเรียวลูบผมนุ่มอย่างปลอบประโลม ตัวเขาเองถึงจะเป็นผู้นำในวงSuper Junior เป็นลีเดอร์ที่ทุกคนอิจฉาที่สุดแต่กลับแก้ปัญหาให้น้องๆไม่ได้นี่มัน...น่าเจ็บใจที่สุดเลยรู้ไหม....
“ไม่เป็นไรนะซองมิน พี่อยู่นี่...และจะอยู่ข้างนายเสมอ..”
“พี่..อึก...ฮือ..ผม..ผมเหนื่อย..เหงา...เจ็บ..อึก...” แขนเรียวยังโอบรอบคนตัวเล็กกว่าอย่างเข้าใจ ลีทึกเห็นมาตลอด..ตั้งแต่ที่Super Junior Mไปทำงานที่จีน เด็กน้อยของเขาก็เอาแต่นั่งซึมไม่ร่าเริงสดใสเหมือนเก่า แม้จะมีคิบอมคอยดูแลรวมถึงมีงานเข้ามาให้ทำมากมายไม่ขาดสายก็ตาม เมื่อไปส่งคนเจ้าน้ำตาที่หลับไปแล้วที่ห้องนอนสีหวาน มือเรียวหยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมากดเบอร์ของรุ่นน้องที่ไปทำงานที่จีน
“ทงเฮ...พี่อยากให้พวกนายกลับมาที่เกาหลี..ด่วน เอ้อ..พาเฮนรี่กับโจวมี่มาด้วยล่ะพี่มีเรื่องให้พวกนายช่วยหน่อย”
******
“เฮ้~ทงเฮทางนี้ๆ” เสียงใสๆตะโกนเรียกเพื่อนรักที่พึ่งเดินลงมาจากเครื่องบิน ทงเฮกวาดตามองหาเจ้าของเสียงก่อนที่จะล้มลงจากการกระโดดกอดของกระต่ายน้อยที่โผเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“โอ้ย!ซองมินลุกก่อนซิ ตัวนายไม่ได้เบาๆนะ” ทงเฮหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นซองมินพองลมที่แก้มแดงๆนั่นแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปโดยดี ลีทึกเดินเข้ามาหาน้องชายที่พึ่งกลับมาแล้วกอดเบาๆ
“พี่คิดถึงพวกนายนะ ดีใจที่ได้กลับมาอยู่พร้อมกัน13คนอีก”
“ยินดีต้อนรับพวกนายสู่เกาหลีนะ เฮนรี่ โจวมี่” ลีทึกหันมากล่าวกับสมาชิกชาวจีนอีก2คนอย่างเป็นมิตร ไงๆพวกเขาก็ต้องทำงานด้วยกันอีกนาน...
“พี่ลีทึกครับ แล้วคนอื่นล่ะ พี่มากับไอ้กระต่ายแล้วก็ไอ้ไก่นี่แค่3คนเองหรือครับ” เสียงใสๆจากปลาน้อยลี ทงเฮดังขึ้นขัดความคิดของร่างโปร่ง
“อืม คิบอมมีถ่ายละคร ชินดงกับคังอินเยซองแล้วก็ฮีชอลไปออกรายการ”
....ใช่ว่าจะไม่มีคนอยากมา...
...โดยเฉพาะคิบอมที่แทบจะลากองถ่ายมารับเพื่อนกับคนตัวเล็กที่ยืนข้างเขา....
...เพียงแต่...เขาไม่ให้มาเท่านั้นแหละ....
“พี่..พี่ฮันคยอง...”ซองมินเอ่ยออกมาเบาๆเมื่อเห็นคนที่ตัวเองคิดถึงมาตลอด ดวงตากลมโตเป็นประกายแวววาวอย่างปิดไม่มิด ลีดเดอร์มองน้องชายที่ยืนยิ้มอยู่นั้นก็มองตามไป
...ฮันคยองงั้นหรอซองมิน...
...แต่ไม่ว่านายจะรักใคร...
...พี่ก็ยังจะอยู่ข้างนายและสนับสนุนนายตลอดไปนะ....
“เอ๊ะ!ซีวอน ปล่อยพี่ก่อนน้า~”ซองมินหันมาพูดกับน้องชายตัวสูงเบาๆใบหน้าหวานแดงขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าคมคายของเด็กหนุ่มที่กอดตัวเองอย่างไม่รู้เวลา
“ผมคิดถึงพี่นี่ครับพี่ซองมิน..”ใบหน้าคมคายยังคงซุกที่แผ่นหลังเล็กของพี่ชายอย่างที่ไม่ค่อยมีใครเห็นนัก ทงเฮขมวดคิ้วเล็กน้อย....เขาไม่อยากให้ซองมินคบกับซีวอนนี่นา...คิบอมดูดีกว่าเยอะ...
คิดได้ดังนั้นร่างเพรียวก็เดินเข้าไปลากเจ้าชายที่ทำตัวเป็นเด็กออกจากเพื่อนรัก
“พอเลยๆซีวอน นายไม่ใช่เด็กแล้วนะมาอ้อนซองมินอยู่ได้” นี่อุตส่าห์ลากไอ้เด็กนี่ไปทำงานที่จีนมาแล้วนะ ไม่รู้ว่าคิบอมกับกระต่ายน้อยนี่ไปถึงไหนกันแล้ว...คบกันยังน้า~....เมื่อสบโอกาสก็ถามเพื่อนที่นั่งข้างๆทันที
“นี่ซองมิน นายกับคิบอมไปถึงไหนกันแล้ว” ดวงตากลมโตมองมายังปลาน้อยที่พอมาถึงก็ถามอะไรแบบนี้เข้า ก่อนจะหัวเราะเล็กน้อย
“ทงเฮทำงานหนักจนเพี้ยนไปแล้วหรอ คิกคิก คิบอมทำไมหรอ” ทงเฮแทบจะกุมขมับอย่างอ่อนใจกับนิสัยที่ไร้เดียงสาของเพื่อนจนเกินเหตุ คิบอมนี่มีโอกาสแล้วก็ไม่ทำคะแนนนะ ทิ้งให้อยู่ด้วยกันสองคนแล้วแท้ๆ พี่ฮันคยอง ซีวอนก็ไปทำงานกับเขาที่จีน ลี ทงเฮคนนี้ช่วยอย่างเต็มที่แล้ว ไอ้การแสดงหนังน่ะมีไว้ทำไม ได้ทำงานใกล้กันขนาดนี้แล้ว เฮ้อ...ไม่รู้แล้วนะคิม คิบอม...
....ใช่ว่าไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้หมายถึงอะไร...
....ลี ซองมินเข้าใจทุกอย่าง...
...เพียงแต่...
...เขาไม่อาจรับความรู้สึกนั้นไว้ได้หรอก....
....ในเมื่อ...หัวใจทั้ง4ห้องนั้น..
...มีคนครอบครองเสียแล้ว....
ซองมินปิดตาลงเงียบๆราวกับไม่อยากรับรู้อะไรบางอย่าง ขณะที่ทงเฮเองก็บ่นกับฮยอกแจเบาๆ
“ฮยอกทำไมคิบอมไม่รุกซองมินซะทีล่ะ ฉันเริ่มเบื่อแล้วนะ”
“อือ...แต่..ซองมินน่าจะเหมาะกับซีวอนมากกว่านะ ดูซีวอนเองก็จริงใจกับซองมินด้วย น่าจะไปกันได้” ฮยอกแจพูดออกมาตามที่ตนเองคิด ในสายตาเขาคิดว่าคิบอมดูเงียบๆถ้าเพื่อนรักของเขาคบกับไอ้เด็กแก้มป่องนั่นมีหวัง....ได้เงียบเป็นป่าช้าแน่ๆ...ถ้าเทียบกับเจ้าชายของวงแล้ว..รายนั้นดูเปิดเผยเป็นสุภาพบุรุษกว่า...น่าจะทำให้ซองมินมีความสุขได้...
“คิบอมดีกว่า เชื่อฉันซิ”ทงเฮยังคงไม่ยอมเพื่อนหน้าไก่ที่ทำหน้าไม่เห็นด้วยกับการจับคู่ให้เพื่อนหน้าหวาน
“ไม่ๆซีวอน!ฉันเชียร์ซีวอน!” ลิงพันธุ์ไก่ก็ยังไม่ยอมแพ้
“คิบอม!”
“ซีวอน!”
“คิ..”
“โอ้ย!หยุดซะทีได้ไหม..พี่รำคาญแล้วนะ!เล่นอะไรกันเบาๆหน่อยซิทั้งสองคน ไม่เห็นหรอว่าซองมินหลับอยู่” ลีทึกเหวน้องชายที่เถียงกับเป็นเด็กๆ เขารู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วที่สำคัญ...เขารู้ว่าน้องชายที่เขาหวงรักใคร...ไม่อยากให้ทั้งสองคนจับคู่กันมั่วๆให้ซองมิน ทั้งๆที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องด้วย คิดได้ดังนั้นก็สั่งให้น้องชายจากเมืองจีนย้ายมานั่งข้างๆกระต่ายน้อยของเขา
“ฮันคยอง นายย้ายมานั่งข้างซองมินแทนทงเฮซิ รำคาญไอ้สองตัวนี่เถียงกันอยู่ได้”คำสั่งของลีดเดอร์ทำให้หนุ่มชาวจีนหันมามองอย่างงงๆแต่ก็ลุกขึ้นมานั่งแทนที่ปลาพูดมากโดยดี มุมปากของลีทึกกระตุกเบาๆ...ใครจะไปคิดล่ะว่าคนสวยคนนี้มีแผนอะไรอีก... คยูฮยอนถอนหายใจแรงๆและส่ายหัวกับการปกป้องน้องชายของผู้นำแห่งวงชื่อดัง...นอกจากลีทึกแล้วก็เขา..คงจะไม่มีใครรู้แล้วล่ะว่ากระต่ายสีชมพูตัวนี้ชอบใคร...แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้เลย...จะเอาอะไรกับใครได้...
“พี่ทงเฮ ทำไมพี่ถึงจะให้คิบอมคบกับพี่ซองมินล่ะ” คยูฮยอนถามปลาน้อยที่ย้ายมานั่งข้างๆเขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ทงเฮหันมามองคยูฮยอนตาขวางๆก่อนจะถามย้อนกลับที่ทำเอาหมาป่าสีเขียวแทบจะหัวเราะพรืดออกมาทันที
“นายเชียร์ใคร..คยู..คิบอมใช่ไหม!นายต้องช่วยคิบอมจีบซองมิน!” คำประกาษิตจากคนที่เขาแอบรักทำให้คยูฮยอนต้องรีบหันไปอีกทางเพื่อกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคิบอมชอบซองมินแค่ไหน ตอนแรกเขาเองก็คิดว่าคนที่เหมาะกับพี่ชายที่แสนอ่อนโยนของเขามากที่สุดก็คือคิบอมเนี่ยแหละ แต่พอมารู้ความจริงเข้า...ความคิดที่ว่าจะให้เพื่อนแก้มป่องมาดูแลพี่ชายก็ต้องล้มเลิกไป...ยังไงความสุขของพี่ซองมินก็คือความสุขของเขาอยู่ดี ไม่ว่าจะชอบใคร...เขาจะช่วยคนนั้นเต็มที่...
“พอเถอะน่าทงเฮ นายพูดไม่หยุดเลยตั้งแต่ลงเครื่องมาเงียบๆบ้างก็ดี” เสียงจากคนข้างหน้าทำเอาทงเฮต้องเงียบไปอย่างไม่เต็มใจนัก แก้มแดงๆพองลมขึ้นมาเล็กน้อยทำให้เสียงหัวใจของคยูฮยอนเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาอีกครั้ง
...พี่จะรู้ไหมว่า..มีคนคนหนึ่งแอบรักพี่มานานแล้ว....
คยูฮยอนหันออกไปมองข้างนอกหน้าต่างสักพักก็มีบางอย่างที่ทิ้งตัวลงมาบนไหล่กว้าง ทำให้ต้องหันไปมองสิ่งนั้น ใบหน้าหวานใสของลี ทงเฮที่ซบอยู่กับไหล่ของเขามันชั่งดูไร้เดียงสาเสียจริงในความคิดของคยูฮยอน เปลือกตาบางที่ปิดอยู่ทำให้รู้ถึงความรู้สึกของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดีว่าเหนื่อยแค่ไหน ก็คนตัวเล็กเล่นพูดไม่หยุดตอนอยู่บนเครื่องบินนี่นาไม่แปลกถ้าจะหลับตอนนี้ รู้ดีว่าทงเฮคิดถึงเกาหลีมากแค่ไหน...รู้ว่าคิดถึงเพื่อนๆมากเท่าไหร่...และ..คิดถึง‘บ้าน’แค่ไหน...
...โจ คยูฮยอนมองลี ทงเฮตลอดเวลา...
...สายตาคู่นี้มีเพียงรุ่นพี่คนนี้เท่านั้น....
....ความรักของผม...มันจะส่งไปถึงพี่ไหม..
...พี่ทงเฮ...
--------------------
วอน-ฮยอก
บอม-เฮ
สนับสนุนกันเต็มที่เลยแหะ ตอนนี้ยิ่งเผยไต๋ออกมามากขึ้นแล้ว
ซองมินกับฮันเกิง...คงเป็นคู่ที่น่ารักมากเลยนะ และต่อไปมันจะมีอะไรเกิดขึ้น
ในเมื่อทั้งคู่ก็รักกันแต่ยังไม่มีใครบอกเลย แบบนี้มันจะรู้กันไหมล่ะ?
ตามกันตอนต่อไปด้วยนะคะ
เม้นต์กันด้วย เพราะจากตอนที่แล้วไม่มีใครเม้นต์เลย ถ้าไม่มีเม้นต์หรือการตอบรับไม่ดีไรเตอร์จะลบเรื่องนี้นะ
ไม่ลงแล้วที่เด็กดี
ความคิดเห็น