(Fiction SJ) Show How I Love U (Han/Min/Won/Bum)

ลำดับตอนที่ #3 : Life2

Life2

 

“ซองมินกินนี่สิ นายกินน้อยมากเลยนะ” มือเรียวที่คอยตักอาหารให้น้องชายหยุดชะงักเมื่อเห็นคนข้างๆกายนั่งนิ่งไม่ได้ร่าเริงเหมือนทุกที ลีทึกมองอย่างเป็นห่วง ...เขาเองคงจะไม่สบายใจแน่ๆถ้าน้องชายที่รักเป็นอะไรไป...

 

“เปล่าครับ พี่ลีทึก” ซองมินเอ่ยมาเบาๆทำให้คนเป็นลีดเดอร์ยิ่งเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ ...รู้ทั้งรู้ว่าน้องชายเป็นคนที่เก็บอะไรเก่ง ย่อมไม่ยอมบอกเขาแน่นอน

 

“กลับไปก่อนดีไหม พี่เห็นเราเหนื่อยๆ” ลีทึกลุกขึ้นพลางดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นตาม ซองมินมองหน้าพี่ชายก่อนที่จะเดินตามพี่ชาย พลันข้อมือเล็กก็ถูกดึงเอาไว้ มือแกร่งดึงดึงคนตัวเล็กเอาไว้แล้วยิ้มให้เล็กน้อย

 

“พี่ลีทึกครับ ผมจะไปส่งซองมินเอง” ฮันเกิงหรือฮันคยองคนจีนเพียงคนเดียวของกลุ่มพูดขึ้นมาก่อนที่จะดึงน้องชายมาไว้ข้างกาย มือหนายังคงกุมมือเล็กแน่น ดวงตาหวานช้อนมามองพี่ชายที่ปกติจะไม่ค่อยยุ่งกับเขาสักเท่าไหร่อย่างสงสัย

 

“ฮือ?เอางั้นก็ได้ ฮันไปส่งซองมินที่หอทีนะ พี่ฝากด้วย” เมื่อเห็นว่ามีคนดูแลน้องชายแล้วร่างโปร่งก็นั่งลงเหมือนเดิม ฮันคยองจูงมือคนตัวเล็กกว่าไปที่รถแล้วพาขึ้นไปนั่ง รถคันหรูแล่นออกไปท่ามกลางหิมะที่ตกมาอย่างช้าๆ ดวงตาคมเหลือบมามองคนข้างกายเป็นระยะ ซองมินนั่งมองออกไปข้างนอกดวงตากลมฉายแววเศร้าอย่างปิดไม่มิด บรรยากาศที่ทั้งสองคนสัมผัสได้คือความอึดอัด จนในที่สุดฮันคยองก็ต้องเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน ไม่อย่างนั้นคงจะได้เงียบเป็นป่าช้าไปจนถึงหอพักแน่นอน

 

“ซองมิน..นายเป็นอะไรหรือเปล่า”

 

“เปล่าครับ พี่ฮันเกิงขอบคุณพี่นะครับ ที่มาส่งผมทั้งๆที่จริงๆแล้ว..พี่น่าจะอยู่ที่นั่นมากกว่า” เสียงหวานเอ่ยมาอย่างเหงาๆทำให้คนตัวโตกว่าอดที่จะลูบผมนุ่มนั่นไม่ได้

 

....ต่อให้มากกว่านี้...

 

..พี่ก็จะทำนะซองมิน...

 

...แล้วเมื่อไหร่กันที่นายจะรับรู้ถึงความรู้สึกของพี่...

 

 

....พี่ฮันเกิงครับ....

 

....ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับผม...

 

...อย่าทำดีกับผมให้มาก...

 

...เพราะมันจะยิ่งทำให้...

 

...ลี ซองมินคนนี้...

 

...รักพี่มากเข้าไปอีก...

 

...พี่อย่าให้ความหวังผมอีกเลย....

 

....ผมไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว...

 

...กับคำว่าพี่น้อง....

 

 หัวใจของคนตัวเล็กเต้นระรัวขึ้นมาเมื่อได้รับสัมผัสจากพี่ชายร่วมวง สัมผัสที่ทำให้เขามีความสุข ดวงตาหวานช้อนมามองคนขับรถอย่างมีความหมาย แต่...เจ้าตัวกลับไม่เห็นมันเสียนี่ ซองมินนั่งก้มหน้าลงเหมือนเดิมพยายามทำให้หัวใจมันเต้นเบาลงก่อนที่คนคนนั้นจะได้ยินมันเข้า

 

“ซองมินถึงแล้วนะ ตื่นซิ” เสียงนุ่มจากคนจีนเพียงคนเดียวของวงพยายามปลุกกระต่ายน้อยที่นั่งหลับระหว่างทางขึ้นมาและสิ่งที่เจอคือ...กระต่ายน้อยตัวนั้นไม่ยอมตื่นล่ะซิ... ฮันคยองถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่มือแกร่งจะช้อนตัวรุ่นน้องเข้ามาใว้ในอ้อมอกอุ่นและเดินขึ้นไปในห้อง หัวใจของร่างสูงเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมาข้างนอกให้ได้ บวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆจากคนที่นอนหลับเป็นตายนี่มันทำให้เขาแทบจะคุมสติเอาไว้ไม่อยู่ จนเมื่อมาถึงห้องของคนตัวเล็กฮันคยองก็วางซองมินไว้บนเตียงนุ่มของเจ้าตัว ก่อนจะมองคนที่ตัวเองแอบรักและก้มลงไปอย่างช้าๆ ริมฝีปากอุ่นประกบกับริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวลอ่อนโยนและเนิ่นนาน

 

“ฝันดีนะ..ซองมิน..”

 

เมื่อร่างสูงออกไปแล้วดวงตากลมโตก็ค่อยๆลืมมาอย่างช้าๆ ทุกอย่างที่คนคนนั้นพูด ทุกอย่างที่คนคนนั้นสัมผัส ซองมินรับรู้ทุกอย่าง...ใช่...เขาแกล้งหลับเพื่อที่จะให้พี่ฮันคยองอุ้มเขามาส่งถึงห้อง ใบหน้าหวานแดงซ่านอย่างปิดไม่มิดเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อครู่ที่ฮันคยองทำ

 

....พี่คิดอะไรของพี่อยู่นะพี่ฮัน....

 

....พี่มาจูบผมทำไม...

 

...พี่กอดผมทำไม...

 

...พี่มาให้ความหวังผมทำไมกัน...

 

ซองมินลุกขึ้นมาและเดินออกไปตรงระเบียงเพื่อรับลมเย็นที่กำลังพัดโบกมาอย่างเอื่อยๆ ดวงตาหวานเงยขึ้นมองบนท้องฟ้าที่ประดับประดาไปด้วยหมู่ดาวนับล้านที่ทอประกายส่องแสงแข่งกับรัศมีของดวงจัทร์ที่ส่องแสงอาบไล้ไปทั่วผืนแผ่นดิน รวมทั้งบนใบหน้าสวยหวานของคนตัวเล็กนี่ด้วย

 

“พี่ซองมิน...”เสียงทุ้มเรียกสติคนเป็นพี่ชายให้หันกลับมามอง ร่างสูงโปร่งของน้องชายเบอร์13ยืนค้างอยู่ที่ประตูห้อง

 

“อ้าว คยู กลับมาเร็วจังเลย ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยหรือไง คิกคิก~” ซองมินเดินเข้ามากอดน้องชายสุดที่รักอย่างออดอ้อน เขาเพียงแค่แปลกใจที่ทำไมคนคนนี้ถึงกลับมาที่หอพักได้ ทั้งๆที่น่าจะอยู่ที่ร้านมากกว่า คยูฮยอนมองคนที่กอดเขาอย่างขำๆ

 

“พี่ซองมินไม่กลัวพี่ฮันจะมาเห็นหรอครับ”

 

“ฮือ...ไม่หรอก พี่ฮันไปนอนแล้วมั้ง” พูดไปก็ยังไม่ปล่อยคนตัวสูงให้หลุดจากอ้อมแขนเล็ก วงแขนแกร่งตวัดโอบรอบพี่ชายตัวเล็กแล้วพาไปนอนที่เตียงโดยมีเสียงหัวเราะใสๆดังขึ้นมาตลอด

 

“คิกคิก~คยูฮยอนา..พี่รักนายจัง” ซองมินโอบรอบคอน้องชายและเขย่งขึ้นไปริมฝีปากบางจรดกับแก้มของคยูฮยอนเบาๆ

 

“ผมก็รักพี่นะครับ พี่ซองมินของผม” คยูฮยอนเองก็ก้มลงไปจูบที่หน้าผากของคนตัวเล็กเบาๆเช่นกัน ความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันตัดจากกันได้ตลอดจนตาย...

 

“อือ แล้วนี่ไม่อยู่กับทงเฮหรอ น่าจะรีบทำคะแนนน้า~” กระต่ายน้อยหยอกหมาป่าตัวสูงเล่น

...ทำไมจะไม่รู้ว่าคนคนนี้คิดอะไรกับเพื่อนรักของตัวเองอยู่....อย่างนี้มันก็ต้องช่วยกันหน่อยแล้วล่ะ... ใบหน้าคมคายขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะหันมาดุคนเป็นพี่ชายอย่างไม่จริงจังนัก

 

“พี่นอนได้แล้วนะครับ พรุ่งนี้ก็มีงานอีกเดี๋ยวก็ตื่นสายหรอก” พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันทีเพื่อกลบอาการของตนไม่ให้คนอีกคนรู้ 

 

“ก็ได้ ...พี่ดีใจนะที่คยูได้เข้ามาในวงนี้ น้องชายของพี่เก่งอยู่แล้วล่ะ”

 

.....ใช่.....น้องชาย....

 

.....น้องชายต่างสายเลือด....

 

....ที่คอยช่วยเหลือดูแลกันมาตลอด...

 

...ตั้งแต่...พ่อแม่ตายไป....

 

....หากแต่...ในวงกลับไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์แบบนี้เลย...

 

...รวมถึงเอลฟ์ที่น่ารักด้วย....

 

....จึงมักจะจับคู่เขากับคยูฮยอนเสมอ...

 

....ทำให้ทั้งสองคนไม่ได้ทำตามใจตนเองซะที.....

 

 ร่างสูงที่ยืนอยู่ในห้องของตนเองยืนกำมือนิ่ง ใบหน้าคมคายบัดนี้กลับมีน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย ถ้าเขาไม่บังเอิญไปได้ยินคำพูดของคนที่แอบรักเข้า...มันคงจะดีกว่านี้ซินะ... ในหัวของเชว ซีวอนตอนนี้มีเพียงแต่คำว่า ‘คยูฮยอนา..พี่รักนายจัง’

กับคำตอบของอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา ‘ผมก็รักพี่นะครับ พี่ซองมินของผม’ เท่านั้นเอง เขาทนไม่ได้ที่จะต้องฟังจนจบ คำพูดนั่น..

 

....มันเป็นเหมือนมีดที่กรีดลงกลางใจของเจ้าชายรูปงามเสียแล้ว....

 

“พี่ซองมิน...เป็นผมไม่ได้จริงๆหรอครับ...”เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มที่ปกติจะรักษามาดของตนได้เสมอกลับต้องเสียน้ำตาอย่างอ่อนแอ แต่...เชว ซีวอนไม่ใช่เจ้าชายในเทพนิยายที่จะปล่อยเจ้าหญิงไปกับคนอื่น....บางที...

 

....เขาเองก็ต้องสวมบทตัวร้ายบ้างล่ะ....ถ้ามันทำให้คนที่เขารักเป็นของเขาได้....

 

อีกไม่กี่วัน เขาและSuper JuniorMก็ต้องไปทำงานที่ประเทศจีนแล้ว และเมื่อถึงเวลานั้น...เขาเองจะเริ่มคว้าใจพี่ชายคนสวยให้ได้! ถึงแม้เขาเองจะต้องห่างจากพี่ซองมินแต่มันก็ทำให้ไอ้เด็ก13นั่นห่างจากคนที่เขารักได้เหมือนกัน

 

ขณะที่คนตัวเล็กผู้คว้าหัวใจของใครหลายคนนั้นก็เอนตัวลงนอนบนเตียงนุ่มหากแต่จิตใจของเขากลับคิดไปถึงคนที่กำลังจะจากเขาไป บางทีอาจจะ3เดือนหรือครึ่งปี

 

“พี่ฮันเกิง ผมคิดถึงพี่นะครับ” ซองมินพึมพำกับตัวเองเบาๆ ดวงตากลมมีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เขากลัว...กลัวที่คนที่เขารักจะไปมีใจให้คนอื่น...

 

...เพียงเพราะความขี้ขลาดของเขาเอง...

 

....ที่ไม่ยอมบอกความในใจไปซะ...

 

……………………….

 

....พี่จะรู้บ้างไหมครับว่าน้องคนนี้....

 

...รักพี่มากเพียงใด...

 

...ผมเห็นพี่เอาแต่เหม่อลอย.....

 

....หลังจากที่พวกเขาไปทำงานที่ประเทศจีน...

 

....ผมเจ็บนะครับ พี่ซองมิน...

 

....เจ็บ...ทั้งๆที่ผมอยู่ใกล้พี่มากกว่าใคร....

 

....แต่หัวใจของพี่ยังล่องลอยไปจากผม....

 

....เจ็บที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้...

 

...ทั้งๆที่รักขนาดนี้....

 

“พี่ซองมิน บริษัทนี้เขาติดต่อมาว่าให้ผมกับพี่ไปเล่นหนังด้วยน่ะครับ” เสียงของเด็กแก้มป่องเรียกความสนใจจากคนที่นั่งดูทีวี ดวงหน้าหวานหันมามองเอกสารในมือของคนเด็กกว่าอย่างสนใจ รอยยิ้มหวานที่ปรากฏขึ้นมาทำให้คนตัวสูงยิ้มขึ้นมาได้บ้าง

 

“คิบอม พี่ได้เล่นคู่กับนายด้วยล่ะ ดีจังเลยคงต้องให้นายช่วยสอน Actingให้แล้วล่ะมั้ง” เสียงหวานเอ่ยเป็นเชิงขอร้องแกมบังคับให้รุ่นน้องหนุ่มนี่สอนเรื่องการแสดงแก่ตนเอง คิบอมยิ้มให้เล็กน้อย....ถึงไม่บอกก็ยินดีสอนให้อยู่แล้ว...สำหรับพี่...

 

“หนังเรื่อง The Promise Now and Forever (สัญญาตลอดกาล) น่าสนใจใช่ไหมครับพี่ซองมิน” เสียงทุ้มยังพยายามเรียกความสนใจอยู่ แน่นอนว่าคนที่อยากแสดงหนังมาตลอดอยู่แล้วอย่างซองมินเนี่ย ไม่มีทางพลาดแน่ๆ ซองมินพยักหน้าและเดินไปกอดคิบอมอย่างขอบคุณ

 

“ขอบใจนะคิบอมที่เอาอะไรดีๆแบบนี้มาให้พี่ นายเป็นน้องที่น่ารักมากๆเลยนะ” จากรอยยิ้มอบอุ่นเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มฝืนๆทันที คิบอมดันร่างบอบบางของพี่ชายออกอย่างสุภาพ...สุดท้าย...ก็เป็นได้แค่น้องชายใช่ไหม....

 

“แล้วจะให้พี่เล่นบทไหนล่ะ คิบอม”

 

“ผมจะไปที่บริษัทอยู่ครับ พี่ซองมินก็น่าจะไปกับผมด้วยเลยจะได้ไม่เสียเวลา” ร่างสูงเดินจูงมือเล็กของคนเป็นรุ่นพี่ไปยังรถคันหรูที่จอดไว้หน้าหอ คิบอมเองไม่ได้พักที่นี่แต่พักอยู่กับญาติที่อยู่ไม่ไกลจากหอนัก ทันทีที่ทั้งสองคนขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วรถก็แล่นออกตัวอย่างนิ่มๆและยังคงระดับความนุ่มนวลได้เป็นอย่างดีทั้งๆที่ความเร็วมันเกือบจะ 120 กม.แล้ว!

 

“พี่ซองมิน..พี่ซองมินครับ” คิบอมเรียกคนที่นั่งเหม่ออยู่บนรถทั้งๆที่มันถึงบริษัทแล้ว มือหนาโอบเอวบางให้ลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน

 

“ห๊ะ?ถึงแล้วหรอ เร็วมากเลยนะคิบอม นายขับรถเร็วเกินไม่ดีนะเดี๋ยวรถก็ชนหรอก” ซองมินบอกกับคนขับถอย่างเป็นห่วง ...พวกเขามีความทรงจำไม่ดีเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์...ตอนนั้นเขาเองไม่ได้นั่งไปด้วยแต่มันเกือบทำให้น้องชายของเขาตาย!....ซองมินไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแล้ว...

 

“ครับผมรู้แล้ว ตอนนี้เข้าไปกันก่อนเถอะครับ”

 

 ร่างของนักร้องวงSuper Juniorทั้งสองคนที่เดินเข้ามาในบริษัทกลายเป็นจุดสนใจได้ในไม่ช้า เพราะปกติมีเพียงคิม คิบอมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะทำงานด้านการแสดงและมาที่นี่บ่อยๆ ซองมินกวาดตามองไปรอบๆอย่างสนใจ ก่อนที่ร่างสูงจะพาเดินขึ้นไปหยุดหน้าห้องหนึ่ง คิบอมเคาะประตูเบาๆและเปิดออกมาเมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง

 

“อ้าว คิบอม ซองมิน มาแล้วหรอ...นั่งก่อนซิ”ร่างของชายวัยกลางคนที่นั่งอย่างสบายที่โต๊ะทำงานผายมืออย่างเป็นกันเองให้เด็กหนุ่มทั้งสองคน ลดความตึงเครียดสำหรับซองมินได้เป็นอย่างดี

 

“ขอบคุณครับ ผมจะมาคุยเรื่องหนัง...ที่ผมกับพี่ซองมินจะเล่น”คิบอมเข้าประเด็นทันทีอย่างไม่รอช้า หากเขาช้ากว่านี้...มันก็เหมือนเสียโอกาสไปน่ะสิ...โอกาสที่เขาจะอยู่กับคนที่เขารัก...

 

“อืม...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าพวกเธอจะเล่นกันได้ไหม...”เสียงเอ่ยอย่างหนักใจจากคนเป็นประธานบริษัท แต่มันก็ไม่ทำให้คนที่นั่งอยู่ทั้งสองยกเลิกความคิดที่จะแสดงหนังได้เลย

 

“แน่นอนครับ พวกผมเล่นได้ทุกอย่างได้โปรดเถอะครับ..” เสียงหวานเอ่ยมาอย่างขอร้อง ดวงตากลมมีแววแห่งความหวัง...ต่อให้มันยากแค่ไหน...เขาเองก็จะทำให้ได้...เรื่องแค่นี้...ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ใช่ลี ซองมินแล้ว!...

 

“งั้น..ลองเอานี่ไปดูละกันนะซองมิน ส่วนคิบอม...ถ้าซองมินเล่นเรื่องนี้นายก็คงต้องไปเป็นน้องพระเอกล่ะนะ รับได้ไหม”

 

“ครับ..”

 

....ไม่ว่าจะเป็นบทอะไร...

 

...ก็ขอให้เขาได้อยู่กับคนตัวเล็กเป็นพอ...

 

...ขอแค่นี้....ก็เพียงพอแล้ว...

 

 

2 อาทิตย์ที่พี่น้องสองคนทำงานร่วมกันอย่างใกล้ชิด

 

...2 อาทิตย์ที่คิม คิบอมมีความสุขมากที่สุด....

 

...ที่ได้อยู่ใกล้และดูแลคนเป็นพี่....

 

....2อาทิตย์ที่ฮันคยองไม่ติดต่อกลับมาเลย....

 

....2อาทิตย์ที่คิบอมคิดว่ามันจะทำให้ซองมินรักเขาบ้าง....

 

....หากแต่เป็น2อาทิตย์ที่ซองมินเหงาและเจ็บมากที่สุด!...

 

“พี่รักเธอนะ!จียอน! ได้โปรด...อย่าไปจากพี่เลย” ร่างเล็กที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายมาอย่างไม่ขาดสายส่งผลให้เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเจ้าตัวเปียกชื้น ร่างนั้นพยายามที่จะวิ่งไปหาคนรักที่ไม่แม้แต่จะหยุดมองเขาก่อนที่จะทรุดตัวลงมา ใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยโคลนที่กระเด็นขึ้นมาโดยที่คนตัวเล็กไม่สนใจที่จะปาดมันออก

 

“พี่วอนจู!!พี่ทำอะไรน่ะ!” เสียงทุ้มนุ่มตะโกนอย่างตกใจก่อนที่จะวิ่งเข้ามาประคองร่างของผู้เป็นพี่ชาย ใบหน้าคมคายส่อถึงความเป็นห่วงได้ชัดเจน

 

“...จียอน...จียอนทิ้งพี่ไปแล้ว..อึก...ซองวอน...ฮือ..”คนเป็นพี่ยังร้องไห้ไม่หยุดพร้อมกับกอดน้องชายไว้แน่น

 

“คัท!..ดีมากซองมิน คิบอม..โดยเฉพาะนายซองมิน สื่อถึงอารมณ์จริงๆ”เสียงของผู้กำกับตะโกนมาทางนักแสดงทั้งสองคนและเดินลงมาหาร่างทั้งสองที่ยืนอยู่พร้อมทั้งกล่าวชมอย่างจริงใจ

 

“ขอบคุณครับ พี่ซานจี”คิบอมและซองมินก้มหัวรับคำชมนั้นอย่างดีใจและหลังจากที่ผู้กำกับได้เดินไปแล้ว ร่างบางก็สาวเท้าเข้าไปหานักแสดงอีกคนทันที

 

“ไงซันนี่ ทำได้ดีนี่นา~” แขนเรียวเล็กโอบรอบคนที่เป็นเสมือนน้องสาวอีกคนที่นั่งเช็ดหัวอยู่ รอยยิ้มอ่อนหวานส่งมาให้คนอายุมากกว่า

 

“พี่ซองมินน่ะแหละเก่งมากๆเลยล่ะ ซันนี่เองเกือบจะร้องไห้ตามแนะ”เสียงหวานเอ่ยมาอย่างออดอ้อน ....พี่ชายคนนี้ไม่เคยทำให้ซันนี่ผิดหวังอยู่แล้วล่ะ....

 

“พี่รีบๆเปลี่ยนเสื้อด้วยนะครับ เดี๋ยวไม่สบายซะก่อน” คิบอมคว้าเอวบางมากอดไว้ก่อนจะลากไปยังห้องแต่งตัวของนักแสดงชาย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนักแสดงสาวปรากฏออกมา

 

....โชคดีนะคะ พี่ซองมิน...

...พี่คิบอมเองก็สู้ๆนะ...ซันนี่เชียร์สุดใจเลย...


------------------------------------

ตอนนี้คงรู้ๆกันอยู่แล้วใช่ไหมคะว่าคะแนนป๋านำโด่ง(ทั้งจากที่ซองมินรักแล้วก็ไรเตอร์พยายามเขียน หึหึ)

แต่ว่าพ่อแก้มแตกเนี่ยรู้สึกว่าจะมีคนหนุนหลังเยอะเหลือเกิน ตอนนี้ซันนี่มาคนแล้ว

ต่อมาจะเป็นใครก็ต้องคอยดูคนที่จะหนุนหลังคิบอมนะคะ

Thank you For Every Comment~...
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน แต่...อ่านแล้วกรุณาเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นิดนึง