(Fiction SJ) Show How I Love U (Han/Min/Won/Bum)

ลำดับตอนที่ #13 : Life11 100%+คอมเม้นต์ที่110

Life11

“คยู” มือบางวางบนไหล่กว้างของน้องชายเบาๆเมื่อเห็นว่าร่างสูงนั่งมองร่างเล็กของเพื่อนสนิทตัวเองที่กำลังวิ่งไล่กอดเพื่อนสนิทหน้าไก่ของตัวเองอยู่ ภาพตรงหน้าทำให้ซองมินอดที่จะส่ายหน้าไม่ได้ ก็ทงเฮน่ะซิ..มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว..ยังจะสร้างกระแส ‘เฮอึน’ อยู่อีก..

“นายไม่เป็นไรนะ”ร่างสูงเพียงแค่ส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วยิ้มให้กับคนที่เขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยตั้งแต่เด็ก ท่าทางเคร่งครึมของมักเน่ที่มีไม่บ่อยนักทำให้ซองมินไม่สบายใจ ซองมินนั่งลงข้างๆคยูฮยอนแล้วกุมมือแกร่งเอาไว้เป็นเชิงให้กำลังใจ เพราะอย่างไรเสีย ทงเฮเองก็รักคยูฮยอนมาก...สิ่งที่พวกเขาทำอยู่เป็นเพียงการ..เซอร์วิส...แฟนๆเท่านั้น

“แล้วพี่กับคิบอม..เป็นยังไงครับ”เสียงนุ่มเอ่ยถามพี่ชายกลับบ้างในเมื่อวันก่อนที่พี่ซองมินแล้วก็คิบอมไปถ่ายหนังที่อื่นทำให้ไม่สามารถมาร่วมรายการกับคนอื่นๆได้ ในขณะที่ดวงตาคมยังคงจับจ้องยังคนรักที่ไม่รู้จักเหนื่อย..จนบางครั้งเขาเองชักจะเหนื่อยกับนิสัยของทงเฮซะแล้ว..

ไม่ใช่เบื่อ..

ไม่ใช่ไม่รัก..

ไม่ใช่หมดรัก..

แต่เขาคือผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง..

ผู้ชายที่รู้สึกหึง..รู้สึกท้อ..

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เคยมอบให้เขาคนเดียว..มอบให้คนอื่นด้วย..

“พี่กับคิบอม...”เสียงหวานเงียบไป ซองมินก้มหน้าลงเงียบๆ พลางคิดถึงใบหน้าคมคายที่ไม่ค่อยได้เห็นรอยยิ้มนักจากคนที่เกือบเด็กสุด..เขารู้สึกแปลกๆกับคิบอมก็จริง..หัวใจของเขาเต้นแรงเวลาที่ใบหน้าคมคายนั่นเข้าใกล้...หัวใจเต้นแรงเวลาที่คิบอมโอบกอดเขา..เพียงแต่มันก็แค่ความหวั่นไหวชั่วคราวเท่านั้น

ไม่ใช่ความรู้สึกที่เรียกว่ารักแน่นอน..

เขาโตพอที่จะรู้จักคำๆนี้แล้ว...

เขาก็แค่ผู้ชายที่มีความรักคนหนึ่งเท่านั้น..

“คยู..พี่ยังรักพี่ฮัน” เสียงสั่นเครือทำให้คยูฮยอนต้องหันมามองพี่ชายข้างกายที่กำลังอ่อนแอ บางทีคยูฮยอนก็รู้สึกว่าพี่ชายของเขาต้องการความเข้มแข็งที่มากกว่านี้ แต่..ใครกับที่จะสามารถมอบความเข้มแข็งให้กับพี่ซองมินได้..ถ้าไม่ใช่ตัวเอง

“พี่ซองมิน..”คยูฮยอนครางในลำคอเบาๆกับท่าทางของพี่ชายคนนี้ เขาจะปกป้องพี่ซองมินไปตลอดไม่ได้..ทั้งในฐานะเพื่อนร่วมวง..และน้องชาย.. พี่ซองมินต้องเผชิญหน้าเองบ้างแล้ว..ถึงตอนนี้เขาจะยังไว้ใจพี่ฮันไม่ได้เต็มที่ แต่พี่ฮันคยองก็เป็นคนที่พี่ซองมินรักและก็เป็นคนที่เชื่อถือได้มากที่สุดแล้ว

มือแกร่งจับมือบางแน่นก่อนจะลุกขึ้นดึงตัวร่างบางให้เดินไปกับเขา ห้องซ้อมของพวกเขาตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ส่วนคนอื่นกลับห้องกันไปหมดแล้ว คยูฮยอนจับมือซองมินไปหาพี่ชายชาวจีนที่ซ้อมเต้นอยู่หน้ากระจกอย่างจริงจัง ใบหน้าคมคายที่ซองมินหลงใหลมีเหงื่อไหลอาบใบหน้านั่น เสื้อกล้ามสีขาวบางที่ฮันคยองใส่เปียกเหงื่อจนชุ่ม...ตอนที่พี่ฮันคยองเต้นเนี่ยแหละ..เป็นเวลาที่เสน่ห์ของคนๆนี้ออกมาได้มากที่สุดแล้ว..

“ค..คยู!ป..ปล่อยพี่นะ!”ซองมินเมื่อเห็นว่าน้องชายกำลังจะพาตัวเองไปไหนก็พยายามดิ้นให้หลุดทันที หากแต่แรงของคนอายุน้อยกว่ามีมากกว่าอย่างเห็นได้ชัดนั้น..ส่งผลให้การกระทำของซองมินไม่เป็นผล..

“ไม่ครับ พี่ต้องสร้างความเข้มแข็งให้กับตัวเองซะ..ไม่มีใครปกป้องพี่ไปได้ตลอดหรอก..แม้แต่ไอ้คิบอมก็ตาม..พี่ต้องจัดการกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง..ไม่ใช่พี่เอาแต่หนีแบบนี้!” คำพูดของคยูฮยอนทำให้ซองมินนิ่งเงียบ ตลอดเวลาที่ผ่านมา..เขาทำให้คิบอมกับคนอื่นเจ็บปวดเพราะเรื่องของเขามาเท่าไหร่กันแล้วนะ

มันสมควรแล้วหรือ..ที่คนอย่างเขาสมควรจะได้รับความรักมากมายขนาดนี้..

มันถูกแล้วหรือ?..

“ค..คยู..ปล่อยพี่ก่อนนะ”เมื่อสมองประมวลผมอย่างหนักแล้วก็ได้ข้อสรุปออกมา ร่างกายบางที่เคยดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุมของร่างสูงแปรเปลี่ยนเป็นการโอนอ่อนผ่อนตาม ดวงตลมสวยที่เคยสั่นระริกก็พลันเปลี่ยนเป็นแววตาของความมุ่งมั่น เข้มแข็ง จนแม้แต่คยูฮยอนยังแปลกใจ มือแกร่งที่กำข้อมือขาวแน่นคลายออกช้าๆและอ่อนโยน

“พี่จะไปคุยกับพี่ฮันแล้วใช่ไหมครับพี่ซองมิน พี่ตอบผมมาก่อน แล้วรอยบนคอพี่เมื่อวันนั้นมันคืออะไร พี่รู้ไหมว่าใครทำ..” ซองมินเพียงแย้มรอยยิ้มออกมาเท่านั้น ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด วันนั้น..หลังจากที่มานอนที่บ้าน...ใครมาส่งเขากันนะ..

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั่น...

รอยยิ้มที่ดูเหมือนเจ้าชาย..

“เอ๊ะ!”ซองมินสะดุ้งสุดตัวเมื่อนึกอะไรได้บางอย่าง นั่นซินะ..เขาน่าจะรู้...คนที่เป็นเจ้าชายของวง..คนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้..เชว ซีวอน...แล้วซีวอนต้องมาส่งเขาก่อน หลังจากนั้น..

จัดฉาก..

ซีวอนเป็นคนทำให้ฮยอกแจเป็นอย่างนั้น..

ไม่ใช่พี่ฮัน!!..

“พี่ครับ พี่ซองมิน”คยูฮยอนเขย่าตัวซองมินเพื่อให้พี่ชายเรียนสติคืนมา เขาเหมือนคนที่ไม่รู้อะไรเลยซักอย่างซินะ... มือแกร่งลากพี่ชายกลับไปยังห้องนั่งเล่นเหมือนเดิมพร้อมกับกดตัวซองมินให้นั่งอยู่ตรงโซฟา คยูฮยอนมองซองมินกับคนรักของตนเองที่ยังคงนั่งเล่นเกมส์อยู่หน้าคอมอย่างสงสัย สมองของโจ คยูฮยอนกำลังจะระเบิดเพราะเรื่องพวกนี้น่ะซิ  ทั้งๆที่โจทย์คณิตยากๆยังทำได้..แล้วทำไมปัญหาง่ายๆแค่นี้...มันจะแก้ไม่ได้กัน

สมการทุกข้อมีคำตอบ..เพียงแต่อยู่ที่ว่าเราจะสามารถหาวิธีทำให้คำตอบมันปรากฏขึ้นมาได้ไหม

แล้ววิธีแต่ละวิธี..คำตอบ..บางทีอาจจะไม่เหมือนกันก็ได้..

แล้วคำตอบของสมการนี้..คืออะไร?

นี่คือสิ่งที่คยูฮยอนได้เรียนรู้จากการที่เป็นคนสมองไวมาตั้งแต่เกิด..แต่..ทำไมตอนนี้สมองอัญแสนเพอร์เฟคของเขาถึงทำงานได้ช้าอย่างนี้กันนะ

“พี่ทงเฮครับ”เสียงนุ่มทุ้งเรียกคนรักพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปหาร่างเล็กบางจากด้านหลัง แขนแกร่งโอบรอบเอวบางเอาไว้ทำให้คนที่ยุ่งกับการเล่นเกมส์อยู่ต้องหันมามองเด็กหน้าหล่อของเขาอย่างช่วยไม่ได้  ก็ใครใช้ให้คยูฮยอนมาขัดเขาในขณะที่เล่นเกมส์กันเล่า!

“หือ?มีอะไรหรอคยูฮยอน ถ้าไม่มีฉันจะเล่นเกมส์ต่อแล้วนะ”  ทงเฮพองลมที่แก้มน้อยๆ ถ้าเป็นปกติ...คงจะยากที่ได้เห็นเขาทำอะไรแบบนี้..แต่นี่คือโจ คยูฮยอน..เจ้าของหัวใจของเขา..ดังนั้นเขาจะทำตัวน่ารักให้คยูฮยอนหันมาสนใจบ้างก็ไม่แปลก

“ผมน่ะไม่มีหรอกครับ..แต่พี่ซองมินน่ะมีแน่นอน..”คำพูดของร่างสูงทำให้ดวงตาคู่สวยหันไปมองเพื่อนรักที่นั่งนิ่งอยู่ ทงเฮก็เข้าใจทันที นี่คงจะมีปัญหาเรื่องหัวใจอีกแล้วซินะ...บอกแล้วไงว่าคิบอมน่ะรักซองมินมาก ทำไมซองมินไม่หันไปมองคนที่อยู่คนเดียวคนนั้นบ้างล่ะ..

“เอ้อ พี่ครับ ช่วยเรียกพี่ฮยอกแจด้วยครับ..ผมว่า..เรื่องนี้ควรจะทำให้มันจบลงเสียที...”

.

.

.

 

 

“ห๊ะ!ซองมิน นายว่าอะไรนะ!ไอ้วอนมันทำขนาดนี้เลยหรอ” เสียงตะโกนจากปลานีโม่จอมโวยวายทำให้ซองมินกับฮยอกแจต้องรีบเอามือไปปิดปากเพื่อนพูดมาก ก่อนที่มันจะแพร่ไปถึงหูของหัวหน้าวงอย่างลีทึก..พวกเขาไม่อยากให้ลีทึกต้องมาเหนื่อยเพราะพวกเขาอีกแล้ว..

 

“ฉันก็ไม่แน่ใจนะทงเฮ แต่...โอกาสก็เป็นไปได้สูง”ซองมินกระซิบเบาๆพลางหันไปมองหน้าฮยอกแจที่ปิดปากทงเฮอยู่อย่างค้นหา ถ้าเขาต้องการคนรักคืนมาล่ะก็...คนที่จะช่วยเขาได้ก็มีแต่ฮยอกแจเท่านั้นล่ะ..ขอเพียงลีฮยอกแจยอมเอ่ยปากออกมา..ขอแค่นั้น ทุกอย่างก็จะจบลง

 

“พี่ฮยอกแจ..พี่คิดยังไงครับ..ขอแค่พี่ยอมบอกว่าว่าพี่รู้สึกอย่างไร และใครเป็นคนทำให้พวกเรา..ยุ่งยาก..ขนาดนี้”คยูฮยอนที่นั่งเงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นมาบ้าง ร่างเพรียวบางก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด...อาจจะเพราะเขารักซีวอนมากเกินไป...รักมากจนทำได้ทุกอย่างแม้แต่แยกความรักของเพื่อนเพื่อให้ซีวอนมีความสุข..

 

 

เขารักซีวอน..

 

เขารักซองมิน...

 

เขารักพี่ฮันคยอง..และไม่เคยอยากให้ทั้งคู่แยกกันเลย

 

แต่มีคนหนึ่ง..ที่เขายังหลงลืมไป..หลงลืมไปว่าคนๆนี้ก็ยังมีหัวใจ..

 

ลี ฮยอกแจไม่เคยรักตัวเองเลย

 

 

“ว่ายังไงฮยอกแจ” หลังจากหลุดออกมาจากเพื่อนรักได้แล้วทงเฮจึงจัดการจับตัวเพื่อนหน้าไก่ให้นั่งลงข้างๆเขา ไม่ได้อยากให้ฮยอกแจเจ็บปวด...ไม่ได้อยากให้ฮยอกแจไม่สบายใจ...แต่เขาเองก็อยากให้เรื่องมันจบเร็วๆเช่นกัน

 

“ฮยอกแจ..นายรักซีวอนใช่ไหม..แล้วนายยังจะทำร้ายหัวใจตัวเองได้โดยการทำให้ซองมินกับซีวอนรักกันอีกหรอ” คำพูดที่ตรงจุดทำให้ฮยอกแจถึงกับพูดไม่ออก นั่นซินะ...เขาทำไปได้อย่างไร

 

“แต่..แต่ฉันรักซีวอนนี่!แล้วก็ไม่อยากให้เขา...เจ็บปวดกับความรัก”

 

“แล้วนายไม่รักซองมินหรอ?ฮยอกแจ..นายทำให้เพื่อนสนิทของนายต้องเจ็บกับความรักเพราะคนที่นายรักคนเดียวไม่ได้หรอก” ถ้าเป็นปกติที่ทงเฮพูดอะไรที่มีเหตุผลออกมา ฮยอกแจจะคอยตอบรับเฮฮาเป็นลูกคู่อยู่เสมอ..แต่ไม่ใช่ในขณะนี้..ตอนที่เขาเองกำลังสับสน

 

“รักซิ ฉันรักพวกนาย..รักSuper Juniorทุกคน”

 

“แต่นายไม่เคยรักตัวเองเลยลีฮยอกแจ...” น้ำเสียงราบเรียบจากริมฝีปากแดงทำให้เจ้าตัวหยุดชะงัก..ไม่ใช่ทงเฮที่พูดออกมา..ไม่ใช่โจ คยูฮยอนที่พูดขึ้น..หากแต่เป็นซองมินที่พูดขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด หยาดน้ำใสคลออยู่เต็มดวงตากลมสวยจนทุกคนตกใจ คยูฮยอนกับทงเฮรีบเข้ามากอดปลอบและปาดน้ำใสๆออกจากแก้มเนียน ทิ้งให้ฮยอกแจยืนอยู่คนเดียว พร้อมกับความคิดมากมายที่อยู่ในหัวของเขา..

 

 

 

“ซองมิน..นายไม่คิดหรอว่ามันแรงไป” เมื่อลับสายตาแล้วทงเฮจึงจับตัวซองมินให้หันหน้ามาคุยด้วยดีๆ สำหรับคนที่จิตใจอ่อนไหวอย่างฮยอกแจคำพูดพวกนั้นมันแรงเกินไปหรือเปล่านะ?ในขณะที่ซองมินได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ

 

“ทงเฮนายก็เห็นไม่ใช่หรอ ว่าฮยอกรักซีวอน แล้วนายจะให้ฮยอกทำร้ายตัวเองแบบนี้หรอ”

 

“แต่..นายก็น่าจะพูดดีๆนี่ซองมิน”

 

“คนอย่างลี ฮยอกแจ...ถ้าไม่พูดตรงๆเจ้าไก่บื้อนั่นก็ไม่มีทางรู้เองหรอกนะ”

 

“พี่ซองมิน..”เสียงนุ่มทุ้มปรามขึ้นเบาๆเมื่อเห็นว่าพี่ชายของเขาชักจะพูดมากเกินไปแล้วแต่กลับได้รับมาเพียงสายตาบอกให้เงียบจากพี่ชายและคนรัก...ยังไง..เขาก็แพ้สายตาแบบนี้เสมอ...ไม่ว่าจะเป็นใคร..

 

“ทงเฮ ฉันมีเรื่องที่ต้องเคลียร์อีกนะ ทั้งคิบอม ซีวอนแล้วก็..พี่ฮันเกิง..”น้ำเสียงอ่อนแรงจากริมฝีปากอิ่มเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ซองมินกำลังอ่อนแอและต้องการให้สิ่งเหล่านี้จบลงซะ เรื่องมันชักจะยุ่งยากแล้วก็ทำร้ายคนหลายคนมากขึ้น..ไม่ว่าจะเป็นตัวเขา..หรือสมาชิกคนอื่น.. สำหรับพี่ฮัน เขาถือว่าถ้าเขาอธิบายแล้ว..และยังคงเป็นเหมือนเดิม เขาคงจะต้องลบความทรงจำที่เขาเคยรักพี่ฮันเกิงออกไป และกลับมาเป็นเพียงพี่น้องอีกครั้ง...

 

 

พี่น้อง... คำที่ไม่มีใครอยากเป็น

 

 

“แล้วนายจะทำยังไงต่อไปล่ะ”ทงเฮถามเพื่อนรักพร้อมกับเดินเข้าไปยืนข้างๆร่างสูงของคนรักที่กำลังมองร่างเล็กที่ตอนนี้ดูบอบบางราวกับแก้วที่จะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อ หากมีสิ่งใดมากระทบกับเปลือกแก้วอันบอบบางนี้อีก..แม้เพียงเผ่วเบา

 

“ฉันจะไปหาคิบอม!..”

   

เสียงเคาะประตูห้องทำให้เจ้าของห้องต้องเดินมาเปิดอย่างเงียบๆ ใครกัน..ที่มาเคาะประตูรบกวนเขายามดึกเช่นนี้ ในเมื่อสมาชิกทุกคนมีงานที่ต้องทำ และทุกคนก็เหนื่อยเต็มทีแล้ว หวังว่าคงจะไม่ใช่พี่ฮยอกแจหรือว่าพี่ทงเฮที่มาชวนเขาเล่นเกมส์อีกนะ.. มือแกร่งเปิดประตูให้อย่างช้าๆ ดวงตาคมมองผู้มาเยือนอย่างแปลกใจ ในขณะที่ซองมินเพียงแค่ยิ้มบางๆ

 

“ขอพี่เข้าไปหน่อยได้ไหมคิบอม”

 

ร่างเล็กผ่านประตูเข้ามาพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาอย่างคุ้นเคย คิบอมเดินมานั่งข้างๆอย่างงุนงง พี่ซองมินไม่เคยเป็นฝ่ายมาหาเขายามวิกาลเช่นนี้ หรือบางที..คนตัวเล็กนี่อาจจะมีอะไรในใจก็ได้

 

“ขอโทษที่มารบกวนนะ แต่พี่อยากคุยกับนาย” ดวงตากลมสวยจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย...ดวงตาที่สื่อถึงความรู้สึกทั้งหมดที่คิม คิบอมมีให้กับลี ซองมิน.. ดวงตาคู่นั่น มันทำให้ร่างเล็กเขินอายได้บ้าง ซองมินสูดหายใจลึกๆ ยังไงวันนี้เขาก็ต้องคุยกับคิบอมให้รู้เรื่อง ถึงแม้จะทำให้คิบอมเจ็บ..แต่มันก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดระหว่างพวกเขาแล้ว

 

“นายรักพี่มากแค่ไหนกันคิบอม” คำถามที่ทำเอาร่างสูงเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป..ที่พี่ถามไป..พี่ต้องการอะไรจากผมกันแน่พี่ซองมิน...

 

“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร นายรักพี่แค่ไหน พี่ก็รักนายเท่ากันเพียงแต่..พี่รักนายในแบบน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น..เพราะสุดท้ายแล้ว ถึงพี่จะพยายามมองนายในแบบที่มองพี่ฮันก็ตาม..แต่หัวใจของพี่มันก็ต้องกลับไปอยู่กับเจ้าของมันอยู่ดี นายเข้าใจใช่ไหม?คิบอม” คิบอมมองใบหน้าสวยของพี่ร่วมวงที่เขารัก ดวงตาคู่นั้น...มันมีภาพของเขาสะท้อนกลับมา หากแต่ ภาพของเขานั้น..มันไม่เคยสะท้อนเข้าไปในหัวใจของลี ซองมินได้เลยแม้แต่น้อย บางที เขาควรจะต้องยอมรับความจริงได้แล้ว ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจพร้อมกับยิ้มให้คนที่เขารักสบายใจ

 

“ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ..ว่ายังไง ดวงตาของพี่ก็มองแต่พี่ฮันคยอง..และพี่ฮันเองก็มองเพียงแต่พี่เช่นกัน แต่ขอให้พี่รู้ว่าน้องชายคนนี้จะยังไม่ทิ้งพี่ไหน..ถ้าพี่เหนื่อย พี่ท้อ..หรือต้องการไหล่ไว้พักพิงยามที่พี่ไม่มีใคร..คิม คิบอมคนนี้ยินดีที่จะเป็นตัวแทนและยินดีที่จะยืนข้างพี่ตลอดไปครับ..” แววตาแห่งความจริงใจสะท้อนกลับมาให้ซองมินรับรู้ ในยามปกติ..ผู้ชายอย่างคิบอมไม่ใช่คนที่จะพูดมากอย่างโจ คยูฮยอน ไม่ใช่คนปากหวานอย่างเชว ซีวอน..และไม่ใช่คนที่เอ๋อๆอย่างฮันคยอง..แต่ผู้ชายคนนี้คิบอม..คิม คิบอม..ผู้ชายที่เงียบ นิ่งจนได้ฉายาเจ้าชายน้ำแข็ง ผู้ชายที่ยิ้มยากที่สุด..แต่ก็เป็นคนอบอุ่นพึ่งพาได้ และบางที อาจจะเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุดเช่นกัน..

 

“ขอบใจนะที่เข้าใจ..”แขนเรียวบางโอบน้องชายตัวโตเอาไว้แน่น คิบอมพระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความรู้สึกอ่อนแอออกไป ความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนที่เขาได้รับ มันจะอยู่ในใจของเขาตลอดไป..

 

 

 

เสียงประตูปิดลงพร้อมกับร่างเล็กของคนอีกคนที่หายไปกับเสียงนั้น ทิ้งให้ร่างสูงต้องจมอยู่กับความคิดของตัวเองคนเดียวในความมืด มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟตั้งโต๊ะเท่านั้น ที่พอส่องสว่างให้กับหัวใจของเขาในยามนี้ เสียงหัวเราะเบาๆอย่างสมเพสตัวเองดังขึ้น เขาพูดไปได้อย่างไรนะ...ทำไมไม่รั้งพี่ซองมินไว้ทั้งๆที่มีโอกาส...เขาทำแบบนี้ไปได้อย่างไร?..

 

‘ยินดีที่จะเป็นตัวแทน..ยินดีที่จะยืนข้างพี่ต่อไป แม้ในฐานะน้องชายก็ตาม’

 

ดวงตาคมมีน้ำใสไหลลงมาตามโครงหน้าหล่อเหลา ขอเพียงวันนี้เป็นวันสุดท้าย..วันสุดท้ายที่จะร้องไห้เพราะพี่ชายคนนั้น.. เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกให้เจ้าของเครื่องกดรับอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเป็นใคร

 

“อย่าเสียใจให้มากไอ้แก้มแตก..”สรรพนามที่มีเพียงคนเดียวที่ใช้เรียกเขาอย่างนี้  คิม ฮีชอล ผู้ชายอารมณ์ร้ายคนนั้น ผู้ชายที่พูดอะไรหวานๆปลอบคนไม่เก่ง นี่ท่าทางข่าวจะไวไม่น้อยเลยทีเดียว ถึงได้โทรมาทันทีขนาดนี้..

 

“เป็นห่วงผมหรอครับ”

 

“บ้าเรอะ!ใครเขาเป็นห่วงแกกัน นี่ถ้าพรุ่งนี้ชั้นเห็นหน้าบวมๆของแกนะ ชั้นจะต่อยแกซ้ำ!คอยดูซิ” เสียงโวยวายที่เรียกให้คิบอมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ก็ต้องเงียบเมื่อเจอคำพูดต่อไป

 

“ยังไงแกก็ยังมีชั้น มีเพื่อนทุกคน ชีวิตแกไม่ได้มีแต่ไอ้กระต่ายชมพูนั่นคนเดียวซักหน่อย อีกอย่าง..ถึงเจ้านั่นจะไม่รักนาย แต่ซองมินเองก็เป็นห่วงนานยไม่น้อยเลย ดังนั้น..อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงอีกเข้าใจไหม!ไอ้แก้ม แค่นี้นะ นอนได้แล้ว”พูดจบก็ตัดสายไปทันทีโดยไม่รอให้เขากล่าวหรือพูดอะไรซักอย่าง คิบอมมองมือถือในมือของตัวเองอย่างงุนงง มาถึงก็พูดแบบนี้...ใครเขาจะไปตามทันกันล่ะ?จริงไหม..แต่นั่นซินะ..ชีวิตเขายังมีคนอีกมากมายที่รักเขาเป็นห่วงเขา...

 

 

โดยเฉพาะครอบครัวของเขา

 

ครอบครัวที่เขาเชื่อใจที่สุด...ครอบครัวของSuper Junior...

--------------------------

มาลงให้ก่อน100%นะคะ
ตอนนี้จะทำให้เรื่องมันเย็นตัวลงแล้ว
และจะดำเนินไปจนจบในอีกไม่กี่ตอนแล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ เห็นคอมเม้นต์แล้วยิ้มอยู่หน้าคอม
เปาขึ้นม6แล้ว ปีสุดท้ายของชีวิตม.ปลาย ต้องสอบ ต้องเตรียมตัวอะไรอีกหลายๆอย่าง
เรื่องนิยายคงจะนานๆมาอัพที
คอมเม้นต์ทุกคอมเม้นต์สำคัญสำหรับเปามาก ขอบคุณจริงๆค่ะ

#1 : ความคิดเห็นที่ 110

จะคอยติดตามนะไรเตอร์จะสั้นแค่ไหนก็จะอ่านเพราะเข้าใจ
ว่าฟิคแต่ละเรื่องกว่าจะแต่งออกมาได้มันเหนื่อยแค่ไหน
สู้ต่อไปนะไรเตอร์คิดซะว่าคนเราร้อยพ่อพันแม่เราคงจะ
ไปเอาใจไม่ได้ทุกคนแต่คนที่เขาชอบของเราก็มี จงเอา
ส่วนที่เขาชอบมาเป็นกำลังใจแล้วเอาส่วนที่เขาไม่ชอบ
มาเป็นแรงผลักดันให้เราเอาชนะสิ่งเหล่านั้นให้ได้แล้วเรา
จะเข้มแข็งและสู้กับปัญหาได้อย่างมีสติมากขึ้นรีดเดอร์คนนี้
เอาใจช่วยนะคะ

Name : mkyuhae139 [ IP : 180.183.241.142 ]
Email / Msn: -
วันที่: 26 พฤษภาคม 2553 / 21:46

ทุกครั้งที่เปาเข้ามาอ่านคอมเม้นต์..ก็จะเห็นเม้นต์ของ mkyuhae139เสมอ..
ทุกตอน.. ขอบคุณค่ะที่ไม่ทิ้งกัน
คงจะยากถ้าอยากจะตามนิยายเรื่องหนึ่งแล้ว ยอม..อ่านมันจนถึงบทสุดท้าย ทั้งๆที่มันไม่สนุก
มันไม่มีอะไรให้น่าติดตาม เนื่อเรื่องก็ไม่ได้น่าสนใจ
แต่คุณก็ยังเข้ามาอ่าน เข้ามาติดตามตลอด
ตั้งแต่ตอนแรก..จนถึงตอนนี้ คุณเป็นกำลังใจให้เปามากๆเลยนะคะ
ขอบคุณที่ยอมเข้าใจไรเตอร์คนหนึ่ง ว่าแต่งนิยายออกมาได้ยากแค่ไหน
หลายๆคนเข้ามาอ่านแล้วจากไปโดยไม่เม้นต์  แต่..มันพูดอะไรไม่ออกแล้วล่ะ
ยังไงก็ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามา อาจจะแค่หลงเข้ามาในนี้ หรืออาจจะตั้งใจเข้ามาอ่าน
ขอบคุณที่มาเม้นต์ให้..ขอบคุณแฟนฟิค และ..ขอบคุณนักอ่านเงา