คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Life10 : 100%
Life10
“พี่ซองมิน...” เสียงใสจากกระรอกน้อยของวงดังขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าพี่ชายเบอร์7มีท่าทางที่ดูไม่ดีนักดวงตากลมใสหันไปมองซองมินทีมองคิบอมที่คอยพยุงอยู่ข้างๆทีอย่างงุนงง เรียกรอยยิ้มบางๆจากซองมินได้เป็นอย่างดี เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่..คิม เรียวอุคของพวกเขา...ก็ยังเป็นเด็กน้อยที่ดูไร้เดียงสาในสายตาทุกคนอยู่ดี
“ตัวเล็กวันนี้มีอะไรกินบ้างล่ะ” ซองมินถามน้องชายตัวเล็กที่เป็นเหมือนแม่บ้านของวง ในหอพักที่ซุปเปอร์จูเนียร์อยู่แบ่งกันออกเป็น2ชั้น และในชั้นของเขา..เรียวอุคก็เปรียบเสมือนแม่บ้านของห้องเลยล่ะ คำถามที่ทำให้เรียวอุคลืมท่าทางของซองมินเมื่อกี้ไปเสียสนิท รอยยิ้มเขินๆของคนที่ถูกเรียกว่าตัวเล็กปรากฏออกมา
“พี่ครับ ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วนะ!..คยูต่างหากที่เด็กที่สุด” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่แก้มใสๆก็พองลมออกมาเล็กน้อย จนคนมองคิดในใจเงียบๆ...แบบนี้เนี่ยอ่ะนะไม่เด็ก...
“เรียวอุคข้าวของพี่ซองมินล่ะ”เสียงนุ่มเรียบจากชายหนุ่มร่างสูงเพียงคนเดียวของห้องเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะ เรียวอุคจึงรีบไปยกกับข้าวมาให้สมาชิกผู้หิวโหย2คนทันที...แต่..ไอ้คนที่อยู่ในหอตอนนี้น่ะ..ไม่ได้มีแค่พวกเขา3คนหรอกนะ....
ยังมีพี่เยซองที่นั่งเล่นอยู่กับเต่าไม่ยอมออกมาจากห้องอีกด้วย!...
สรุปแล้วข้าวน่ะ..จะไม่กินใช่ไหม?พี่เยซอง...
“คนอื่นๆไปทำงานกันหมดแล้วหรอเรียวอุค”
“ครับ..เอ่อ...ยกเว้นพี่เยซองนะ พี่เขายังอยู่เล่นกับเต่าอยู่เลย” เรียวอุคมองไปยังห้องของสมาชิกที่อายุมากเป็นอันดับ4ของวง คิมจองอุน..แต่กลับทำตัวบ้าๆรั่วๆเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโต
“งั้นพี่กับคิบอมออกไปข้างนอกก่อนนะ แล้วก็เรียวอุค...ไปพาพี่เยซองมากินข้าวได้แล้วมั้ง ก่อนที่พี่เขาจะกินเจ้าทังโกมะเป็นข้าวเช้าก่อน” ซองมินหัวเราะเบาๆกับนิสัยของพี่ชายซาลาเปาพร้อมกับสั่งน้องชายให้ขึ้นไปเรียกคนที่อยู่ในห้องก่อนที่เยซองจะกินเต่าตัวเล็กไปเสียก่อน
“เฮ้อ..ผมทุกทีซินะ” เรียวอุคเช็ดมือแล้วเดินไปเคาะประตูห้องของพี่ใหญ่...ไอ้หน้าที่การปลุกหรือเรียกสมาชิกเนี่ย...มันต้องเป็นเขาทุกทีเลย ไม่ว่าจะที่จีนหรือเกาหลี...ทำไมเขาต้องมาทำหน้าที่นี้ด้วยนะ...แล้วการเรียกสมาชิกที่ต้องทำงานมาเหนื่อยๆหรือนอนหลับไม่พอ...มันยากแล้วก็ทรมานที่สุด!..
“พี่เยซองครับ..พี่...ผมเข้าไปนะ”มือบางบิดลูกบิดประตูและเปิดประตูเข้าไป ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นสภาพห้องที่รกเละเทะ....แล้วคนรักความสะอาดอย่างเขาจะทนอยู่ได้ยังไงล่ะ...
แต่...เจ้าของห้องไปอยู่ไหนซะแล้วล่ะ?...
แต่ก็ได้รับคำตอบจากเสียงเปิดน้ำภายในห้องน้ำรวมในห้องนั่งเล่น จนเรียวอุคสงสัยว่าพี่เยซองออกไปอาบน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมเขากับพี่ซองมินหรือคิบอมไม่เห็นรู้เรื่องเลย..
“นี่ทังโกมะ..ทีหลังบอกพี่เยซองให้เก็บห้องให้เรียบร้อยด้วยซิ..แบบนี้เดี๋ยวได้มีแมลงมาทำรังหรอก”ริมฝีปากแดงบ่นไปกับเจ้าเต่าตัวเล็กที่ยืนมองเขาอยู่ โดยไม่สังเกตว่ามีใครบางคนได้มายืนอยู่ข้างหลังเขาเสียแล้ว เยซองแทบจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินว่าคนตัวเล็กนินทาอะไรเขาบ้าง...นี่คงจะใส่อารมณ์เต็มที่เลยใช่ไหมเนี่ย...
“อะไรกัน อุคกี้ บ่นจังเลยนะ..วันนี้”เยซองเอ่ยยิ้มๆเมื่อเห็นหน้าของมักเน่ตลอดกาลของวง ก็จะไม่ให้ขำได้ยังไงกันล่ะ..ในเมื่อดวงตากลมใสนั่นเบิกกว้างยิ่งกว่าปกติ รวมทั้งริมฝีปากสีแดงนั่นก็อ้าปากค้างกับการปรากฏตัวที่ไม่คาดคิดอีกทั้งยังได้ยินที่เขาพูดมาทั้งหมดด้วย
“พี่..พี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
“ฮ่าๆๆ พี่เข้ามาทันคำแรกเลยล่ะอุคกี้ แล้ววันนี้นายไม่ต้องไปเรียนเปียโนหรอไง” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ร่างสูงก็ก้าวเท้าเข้ามายืนประจันหน้ากับคนตัวเล็กกว่าเสียแล้ว แขนแกร่งกั้นตัวเรียวอุคเอาไว้ให้ติดกำแพง ดวงตาคมจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยอย่างค้นหา
“เอ่อ..ป..ปล่อยผมก่อนซิ..ผม..ผมออกไปไม่ได้นะ” ใบหน้าหวานใสขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารัก เรียวอุคก้มลงเพื่อหลบสายตาของเยซอง ซึ่งมันทำให้เขา..ไม่เป็นตัวของตัวเอง..เพราะหัวใจเจ้ากรรมมันดันเต้นระรัวออกมาซะได้ เยซองก้มหน้าลงจนเรียวอุคสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่ใบหน้าของเขา ดวงตากลมหลับลงเพื่อรับสัมผัสแผ่วเบาที่แก้ม ปลายจมูกของเยซองเฉียดแก้มใสไปก่อนที่เจ้าตัวจะผละออกมาแล้วหัวเราะเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆ หน้านายเนี่ยตลกชะมัดเลยรู้ไหมอุคกี้ พี่จะออกไปข้างนอกนะ ข้าวนายก็กินไปเถอะ หรือไม่ก็เก็บไว้รอคนอื่นก็ได้” ร่างสูงเดินออกจากห้องโดยทิ้งท้ายเอาไว้เหลือเพียงคนตัวเล็กที่ยืนสงบสติอารมณ์อยู่คนเดียว มือบางกำแน่นที่ตรงตำแหน่งหัวใจ
...เป็นอีกแล้ว...
..พี่ช่วยหันกลับมามองคนที่ชื่อว่าเป็นแฟนพี่บ้างได้ไหม...
...พี่เยซอง...
.
.
.
“ฮยอกแจไหวไหม นายไปพักก่อนก็ได้นะ”ลีดเดอร์ที่คอยพยุงน้องชายหน้าหวานกล่าวอย่างเป็นห่วง เพราะตั้งแต่เริ่มอัดรายการมา ฮยอกแจก็มีสีหน้าไม่ดีมาตลอด ถึงใบหน้านั้น...จะฝืนยิ้มก็ตาม...แต่...ทุกอย่างมันปิดเขาไม่มิดหรอก..
“ไหวครับ ผมไม่เป็นไร..แค่อยากล้างหน้า”ว่าจบร่างเพรียวบางก็ลุกขึ้นและเดินไปยังห้องน้ำทันที อาการเวียนหัวมันทำให้เขาอยากจะอาเจียนออกมา...ยิ่งต้องกินอะไรที่มัน...ผิดปกติแล้วด้วย...
ซ่า
มือเรียววักน้ำขึ้นมาล้างหน้าเพื่อไล่ความง่วงและการเวียนหัวออกไป มันทำให้เขาดีขึ้นก็จริง..แต่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ร่างบางขยี้ตาแรงๆเพื่อเป็นการปลุกตัวเองให้ตื่น ถ้าเขาก้าวเท้าออกไป..เขาก็คืออัญมณีของSuper Junior อึนยอก...แดนซ์ซิ่ง แมทชีนของวง...ไม่ใช่ลี ฮยอกแจที่อ่อนแอ...เขาจะต้องทำรายการนี้ให้ดีที่สุด..เหมือนทุกครั้ง...
“พี่ฮยอกแจ..”น้ำเสียงทุ้มของเจ้าชายของวงดังขึ้นเมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่ยังไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำซักที ฮยอกแจหันไปยิ้มให้กับซีวอนบางๆ เวลาแบบนี้..เขาไม่ต้องการให้ใครมาเห็นเขาตอนที่อ่อนแอเลยจริงๆ.. ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ๆ มือแกร่งทาบลงที่หน้าผากเนียนของพี่ชายที่ตัวเล็กกว่าเบาๆ
“ตัวไม่ร้อนนี่ พี่น่าจะกลับไปถ่ายได้แล้วนะ...อย่าให้คนอื่นต้องรอพี่เลย” คำพูดที่เหมือนมีดกรีดเข้ากลางหัวใจของฮยอกแจ...เขาตัวไม่ร้อน..ใช่..
แต่คนที่ตัวไม่ร้อน..มันจำเป็นต้องสบายดีด้วยหรอ..
เชว ซีวอน...นายเข้าใจพี่บ้างไหม...
ที่พี่ป่วย..ไม่ใช่เพราะร่างกายอย่างเดียว...แต่..
หัวใจของพี่..มันก็ทรมานนะ...
“อืม จะตามไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ริมฝีปากแดงเอ่ยออกมาทั้งๆที่มันยังคงสั่นระริก ดวงตาคู่สวยมองตามแผ่นหลังกว้างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายแห่งSuper Juniorที่เดินออกไปอย่างไม่สนใจใคร...เพราะเขาไม่ใช่คนที่ซีวอนต้องสนใจ...
ขาเรียวก้าวเดินอย่างรวดเร็วจนมาถึงห้องถ่ายรายการที่ต้องนี้กำลังวุ่นวายอยู่ ฮยอกแจสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเป็นการเรียกกำลังใจให้ตัวเอง รอยยิ้มกว้างของอัญมณีแห่งวงบอยแบนซุปเปอร์จูเนียร์ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับร่างเพรียวบางที่เดินเข้าไปหาลีดเดอร์ตาสวยที่กำลังเป็นห่วงอยู่
“ฮยอกแจไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม ถ้ารู้สึกอะไรต้องรีบบอกพี่เลยนะ”ลีทึกพูดด้วยความเป็นห่วง เพราะดูแล้วฮยอกแจคงจะยังไม่หายดีแน่ๆ แต่คนเป็นน้องกลับหัวเราะอย่างร่าเริง
“พี่ลีทึกจะให้ผมบอกความรู้สึกหรอครับ ฮ่าๆๆ งั้นผมจบอกว่าผมรักพี่ไง”พูดจบก็วิ่งลิ่วๆไปหลบหลังฮันคยองที่มองอยู่ยิ้มๆ น้องชายหน้าไก่ของเขา...ดูร่าเริงขึ้นนะ...จากที่ฮีชอลสั่งให้เขาดูแลฮยอกแจทำให้พวกเขาสนิทกันมากขึ้น..และบางที..เขาอาจจะได้รู้ความลับบางอย่างของน้องชายแร็ปเปอร์ก็ได้...
“พี่ฮัน พี่ช่วยผมด้วยพี่ลีทึกจะตีผมอ่ะ”ฮยอกแจจับแขนฮันคยองแน่น ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพี่ฮันคยองดีขึ้นกว่าเก่ามาก พวกเขาไม่ได้คิดมากเรื่องที่ผ่านมาแล้ว และฮยอกแจเองก็รู้สึกว่าพี่ชายชาวจีนคนนี้ดูอบอุ่น นุ่มนวลกว่าภายนอก...เหมาะกับซองมินจริงๆ...อีกอย่าง..
เขาชักจะทำตามแผนของซีวอนไม่ไหวแล้วนะ..
เรื่องหัวใจเพื่อนรักของเขา...ปล่อยมันไปตามธรรมชาติเถอะ..
เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยเต็มทนกับการที่ทำร้ายหัวใจตัวเอง..
มือแกร่งลูบผมนุ่มเบาๆอย่างเอ็นดู ฮยอกแจชอบทำตัวเป็นเด็กๆให้พวกเขาได้หัวเราะอยู่เรื่อย หากแต่..การกระทำนั้นกลับอยู่ในสายตาของสมาชิกในวงคนหนึ่งตลอดเวลา ดวงตาคมจับจ้องการกระทำของพี่ชายชาวจีนและร่างบางอย่างไม่พอใจนัก มือแกร่งกำแน่นจนเล็กจิกเข้าไปในเนื้อ...ถ้าเป็นไปได้...เขาก็ไม่อยากให้พี่ฮยอกแจยุ่งกับใครหน้าไหนยกเว้นเขา...ความรู้สึกแปลกๆที่หัวใจมันกำลังก่อขึ้น
ไม่ได้รัก..แต่ก็ไม่อยากให้ใครมาแตะต้องของๆเขา..
ไม่ได้หวง...แต่ก็อยากเก็บฮยอกแจไว้คนเดียว...
ซีวอนพยายามสะกดอารมณ์โกรธที่พุ่งพล่านในใจเงียบๆ ไม่ใช่...พี่ฮยอกแจไม่ใช่คนที่เขารัก..คนที่เขารักคือพี่ซองมินต่างหาก...เพียงแค่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับตัวช่วยของเขาต่างหาก..ใช่..ตัวช่วยที่เป็นของเขาคนเดียว...ใครก็เอาพี่ฮยอกแจไปไม่ได้!..
ลีฮยอกแจ..ต้องสนใจเขาเท่านั้น...
เขาเหมือนหมาหัวเน่าหรือยังไงกัน!!..
“พี่ฮยอกแจ!”ซีวอนเดินเข้าไปกระชากตัวฮยอกแจให้มาหาเขา มือแกร่งบีบแขนเรียวแน่นจนฮยอกแจนิ่วหน้า พลางมองมายังน้องชายตัวสูงอย่างไม่เข้าใจนัก เพราะอะไร...ไม่สนใจแล้วยังมาทำแบบนี้...นายต้องการอะไรกันแน่...เชว ซีวอน..
“พี่เจ็บนะ ซีวอน”
“เจ็บหรอครับ...”มือแกร่งยิ่งบีบแขนฮยอกแจแน่นเข้าไปอีก ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยจนน่ากลัว นางพญาคนสวยที่คอยมองท่าทางของฮยอกแจอยู่นั้น เมื่อเห็นว่าน้องชายกำลังเจ็บ กำลังเดือดร้อน..และกำลังต้องการความช่วยเหลือก็เดินเข้าไปดึงตัวร่างบางมาไว้ข้างหลังตน ใบหน้าสวยฉายแววไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
คนอย่างคิมฮีชอล..ไม่ชอบความวุ่นวาย..และเกลียดน้ำตา
โดยเฉพาะ น้ำตาของสมาชิกทุกคน...
“นั่นนายคิดจะทำอะไรฮยอกแจห๊ะ ซีวอน!” ริมฝีปากบางได้รูปตวาดออกมาสุดเสียงเรียกความสนใจจากสมาชิกทุกคนได้เป็นอย่างดี ลีทึกเข้ามาขวางระหว่างซีวอนและฮีชอลเพื่อให้เกิดความวุ่นวายน้อยที่สุด คิมฮีชอล..ผู้ชายปากร้ายพูดตรง..มีความเป็นผู้ใหญ่...แต่หลายๆครั้งความคิดที่ไม่มีเหตุผลก็มาจากคนๆนี้อีกเช่นกัน แม้แต่เขาเองยังไม่รู้ว่าฮีชอลคิดอะไรอยู่..
“พอก่อนฮีชอล ไม่เห็นหรอว่าทุกคนตกใจแค่ไหน”ลีทึกพูดเรียบๆแต่ก็แฝงไปด้วยคำสั่ง..นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมปาร์ค จองซูคนนี้ถึงได้เป็นลีดเดอร์..แทนที่จะเป็นฮีชอล.. ร่างเพรียวบางของคนแก่อันดับสองได้แต่พ่นลมแรงๆเพื่อระงับอารมณ์โกรธของตน ยังไงคนตรงหน้าก็ยังเป็นลีดเดอร์ ถ้าไม่ให้ความเคารพบ้างก็ดูจะเป็นการไม่สมควรเกินไป อีกอย่างไอ้คุณชายหน้าม้านี่...เป็นคนสุภาพมาตลอด ยังไงก็คงจะฟังพี่ๆบ้างล่ะ..
แต่ความคิดของคิม ฮีชอลบางครั้งก็อาจจะไม่เป็นไปตามที่คิดเสมอ..
รอยยิ้มมุมปากของเทพบุตรปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซีวอน เขารู้อยู่แล้ว ถ้ามีใครที่คิดจะตำหนิเขา โดยเฉพาะฮีชอล ลีดเดอร์ต้องออกโรงเองแน่ๆ เพราะ...พวกเขาคือคนของประชาชน..คนของประชาชนที่จะแสดงด้านมืดมนออกไปไม่ได้..และตอนนี้มันก็กำลังออกอากาศอยู่ด้วยซิ สำหรับSuper Juniorแล้ว ภาพพจน์ของวงต้องดูดีและรักกันมากที่สุด!
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ลีทึก...พี่ฮีชอลผมขอโทษครับ” คำขอโทษพร้อมรอยยิ้มทำให้ลีทึกยิ้มออกมาบางๆ น้องชายของเขายังรักกันอยู่...ก่อนที่จะเดินไปนั่งประจำที่ หน้าที่ของเขายังดำเนินต่อไป...หน้าที่ของลีดเดอร์ของพวกลิงพวกนี้..
“ฮยอกแจ ซีวอนทำอะไรนายหรือเปล่า” ฮีชอลที่ยังคงฝังใจกับการกระทำของซีวอนถามคนที่อยู่ข้างๆเขาอย่างหงุดหงิด ฮยอกแจได้แต่ส่ายหน้าเป็นเชิงไม่เป็นไรเพื่อให้พ่ชายคนสวยไม่ต้องเป็นห่วง หากแต่..ฮีชอลกลับยิ่งสงสัยเข้าไปอีก
...ฉันจะจับตาดูนาย เชว ซีวอน..
.
.
สายน้ำไหลผ่านเท้าของคนสองคนที่มาถ่ายละครอยู่ที่ริมลำธาร ร่างเล็กบางนั่งลงบนโขดหินในขณะที่คนอายุน้อยกว่าเพียงแค่ยืนมองและ...ยิ้ม.. รอยยิ้มKiller Smileที่ไม่ได้ปรากฏบ่อยนักของคิบอมกลับปรากฏออกมาให้หลายๆคนได้เห็น เพียงเพราะ..ร่างของคนเป็นพี่ร่วมวงที่กำลังนั่งกินข้าวโพดอยู่ตรงโขดหิน..
“คิบอมอา~”เสียงหวานใสที่ร่างสูงฟังกี่ทีก็ไม่เบื่อดังขึ้น ทำให้คิบอมเดินไปหาคนเป็นพี่ที่นั่งไม่ยอมไปไหน...ตกลงว่าเขามีพี่หรือว่ามีน้องกันแน่นะ ถ้าไม่นับพี่ทงเฮที่ทำตัวง๊องแง๊งได้ตลอดเวลา.. มือบางยื่นฝักข้าวโพดมาให้พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
เวลานี้..ลี ซองมินกำลังมีความสุข...
ขอแค่เวลานี้ที่จะลืมทุกอย่างไป...
เวลา..มันจะสามารถหยุดได้ไหมนะ..
“ครับ?”
“พี่ให้นะคิบอม เดี๋ยวนายก็เป็นโรคกระเพาะหรอก..” ซองมินพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง น้องชายคนนี้ของเขาไม่ยอมกินข้าวเช้า แล้วข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กิน..ต่อให้เป็นเด็ก10ขวบก็ยังรู้ว่าคิบอมต้องหิวแน่ๆ ความห่วงใยที่ซองมินมีให้กับคิบอมนั้นทำให้คิบอมยิ้มบางๆ อย่างน้อยพี่ซองมินก็ยังเป็นห่วงเขา
เขายังมีค่าสำหรับคนๆนี้ใช่ไหม?...
มือแกร่งรับความหวังดีมาจากร่างเล็ก นั่นยิ่งทำให้ซองมินยิ้มกว้างเข้าไปอีก เขาเป็นพี่ก็มีหน้าที่ดูแลน้องซินะ..ซองมินขยี้หัวคิบอมแรงๆจนผมที่เซ็ตมาดีนั้นยุ่งจนดูตลก ทำให้ตัวการหัวเราะเล็กน้อยกับสภาพของเด็กแก้มแตกประจำวง...เวลานี้คิม คิบอมกำลังมีความสุข..
แต่ความสุขนั้น..เวลามันสามารถหยุดได้ไหมนะ...
ถ้ามันสามารถหยุดได้..
คิม คิบอมยอมเป็นคนเห็นแก่ตัว..ยอมที่จะถูกคนอื่นมองไม่ดี
ขอเพียงได้หยุดเวลาอยู่ตรงนี้..
เวลาที่เขามีพี่ซองมินอยู่ข้างกาย...
------------------
15%แรกมันคือ...เย่อุคทั้งนั้น
ตอนนี้ขอบอกว่าสาวกวอนฮยอกเตรียกเฮได้เลย
เพราะ...เพราะ...เพราะอะไรวะ(โดนรองเท้าขว้างใส่)
เอาเป็นว่าทุกคนพอเดาคู่ออกหรือยังเอ่ย
เอ...แต่ว่าจะมีคนไม่สมหวังน่ะซิ (มันก็แน่นอนอยู่แล้ว)
ใครรับอาสาดามใจหนุ่มๆบ้าง555+ ติดต่อได้ที่ไรเตอร์นะ
เดี๋ยวมาต่อให้นะ
ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ
ป.ล ตอนนี้ไรเตอร์มีโปรเจคฟิคเรื่องใหม่ เรื่องBlue Wingsนะคะ
แต่ยังไม่ลงหรอก รอดูกระแสตอบรับจากเรื่องนี้ก่อน แต่เรื่องนั้นสนุกแน่ๆ
ไม่ไร้จุดหมายแบบเรื่องนี้ ชื่อเรื่องก็มีที่ไปที่มา มีปมปัญหา
ก็ต้องดูกระแสก่อนว่าควรจะลงที่นี่ดีไหม เตรียมทำแบนเนอร์ไว้เรียบร้อยแล้ว~
ให้ดูรูปก่อนดีกว่า
ความคิดเห็น