คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Life9
Life9
...ก็แค่เจ็บ..
...มันไม่ตายหรอก...ใช่ไหม..
..แต่ทำไม..ผมถึงรู้สึกเหมือนจะตายล่ะ?...
“พี่ครับ กินอะไรซักหน่อยเถอะ”ร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมชามข้าวต้มร้อนที่เขาตั้งใจทำมาเป็นพิเศษสำหรับคนตัวเล็กนี่ แต่ดูเหมือนพี่ซองมินจะไม่กินอะไรเลยตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น มันผ่านมาวันนึงแล้วนะ..แล้วร่างกายของพี่ชายคนนี้จะไม่อ่อนแอลงหรอ..
“อือ..พี่ไม่หิวน่ะคิบอม” ท่าทางอ่อนแรงของคนที่นั่งอยู่บนเตียงทำให้คิบอมถอนหายใจ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไง...พี่ซองมินก็ไม่ยอมทำตามเขาเสียที...ถ้าเป็นพี่ฮัน..พี่คงจะยอมทำตามโดยเต็มใจใช่ไหม...พี่ซองมิน..
“ไม่เอานะครับ พี่ต้องกินอะไรบ้าง ไม่งั้นพี่จะป่วยเอานะครับ” มือแกร่งจับช้อนตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าเพื่อบรรเทาความร้อนนั้นและยื่นเข้าไปจ่อที่ริมฝีปากบางสีซีด ซองมินมองคิบอมและงับช้อนเข้าไปทำให้คิบอมยิ้มกับท่าทางของพี่ชายที่น่ารักคนนี้...ปากบอกไม่หิว..แต่พอเอามาจ่อหน้ากลับงับช้อนไปเนี่ยอ่ะนะ...
“อร่อยจังคิบอม ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี...” ต่อให้ต้องดูแลพี่มากกว่านี้..ผมก็จะทำครับ..พี่ซองมินของผม..ผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นภาระเลย ถ้าพี่คือภาระ...
ผมก็ยินดีที่จะแบกและดูแลภาระชิ้นนี้ให้คงอยู่กับผมตลอดไป..
“นายเป็นน้องชายที่น่ารักที่สุดเลยนะคิบอม” แต่ได้โปรด..อย่าเอ่ยคำว่าน้องชายออกมา เพราะผมไม่ได้คิดกับพี่แค่..พี่ชาย.. ผมยินดีที่จะดูแล..ยินดีที่จะเจ็บแทนพี่..แต่..ผมจะเจ็บ..กับคำว่าน้องชายของพี่...
“พี่...” พี่รู้ความรู้สึกของผมแล้ว..ทำไม..พี่ถึงยังมอบคำว่าน้องให้ผมอีก ผมคิดอย่างนั้นกับพี่ไม่ได้อีกแล้ว...พี่รู้ตัวไหม...พี่ซองมิน...คำว่าพี่น้องมันไม่เคยเข้าหัวผมเลย..
“ซองมิน..ไม่เป็นไรนะ..”เสียงใสๆที่ดูจะลดระดับความร่าเริงอย่างเห็นได้ชัดของปลาน้อยลี ทงเฮที่เข้ามาหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ร่างบางโผเข้าหาเพื่อนรักที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างแรงจนซองมินล้มลงกับเตียงนุ่ม ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจและลูบหลังปลาน้อยเบาๆ
“ทงเฮ ฉันไม่เป็นไร ทงเฮลุกก่อนซิ..ซองมินหนักนะ” คำพูดที่ทำให้ทงเฮนึกได้และลุกขึ้นมายิ้มแหยๆให้กับซองมิน ดวงตาคู่สวยตวัดมองไปยังร่างสูงอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องด้วย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากบางและคว้าเอาชามข้าวต้มมาถือไว้เอง
“ซองมินกินนี่ซิ น่าอร่อยนะ”มือเรียวถือช้อนแล้วเอาไปจ่อที่ปากแดงของซองมินโดยไม่ได้สนใจคนมองอย่างคิบอมเลยแม้แต่น้อย...เป็นไงล่ะคิบอม...รู้สึกอะไรบ้างหรือยัง...ว่านายต้องทำอะไรบ้างแล้ว..
“อือ ฉันกินไปแล้วนะทงเฮ”
“กินอีกหน่อยน่านะซองมิน คิบอมอุตส่าห์ทำเลยนะ”เมื่อใช้วิธีการของตัวเองไม่ได้ผลก็ต้องใช้ลูกอ้อนเข้าช่วย เขารู้อยู่แล้วว่าซองมินแพ้คนอ้อน แล้วยิ่งเป็นเขาล่ะก็...ไม่ต้องพูดถึง..แค่ทำตาแป๋วๆเข้าหน่อยก็พอแล้ว..
ซองมินมองตาทงเฮที่จ้องมาอย่างออดอ้อมแล้วก็ต้องอ้าปากงับช้อนที่เพื่อนรักยื่นมาให้โดยดี ทงเฮนะทงเฮ..รู้อยู่ว่าเขาแพ้ลูกอ้อนแบบนี้..ยังจะมาทำอีกนะ... ดวงตากลมโตเหลือบมองคิบอมที่ทำหน้านิ่งอย่างไม่เข้าใจ
“คิกคิก...ซองมิน..” ทงเฮหัวเราะเสียงใสเมื่อเห็นว่าซองมินยอมกินข้าวต้มที่เขาป้อนแล้ว ริมฝีปากบางประทับที่แก้มใสของเพื่อนสนิทเบาๆเป็นเชิงให้รางวัลที่ทำตัวดี การกระทำนี้ทำให้อีก2คนเบิกตากว้างอย่างตกใจที่ทงเฮเล่นอะไรแผลงๆแบบนี้
“ทงเฮ!!นายทำอะไรของนายอ่ะ”ซองมินพูดขึ้นมาเสียงดัง มือบางลูบแก้มตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ในขณะที่คิบอมวิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว..ตกลงพี่จะมาช่วยผม..หรือว่าพี่ตั้งใจจะแกล้งผมกันแน่ครับ..พี่ทงเฮ..
“ก็ให้รางวัลนายไงซองมิน”
“แต่ให้แบบนี้มันเกินไปหน่อยไหมครับ พี่ทงเฮ”คิบอมแทรกขึ้นมาพร้อมกับเดินเข้ามาดันไหล่บางของทงเฮให้ออกห่างจากร่างเล็กที่เขารัก ดวงตาคมสวยฉายแววไม่พอใจอยู่ลึกๆ จนทงเฮจับได้และยิ้มบางๆกับตัวเอง
“เอาน่าคิบอม นายก็รู้ว่า..ฉันแค่..เล่น...กับซองมินเท่านั้นเอง” ทงเฮเข้าไปกระซิบที่ข้างหูน้องชายร่างสูง..เขารู้ว่าคิบอมไม่ชอบ..แต่...เขาชอบที่จะเห็นหน้าคิบอมตอนนี้ที่สุดน่ะซิ..สีหน้าที่ดูเหวอจากเจ้าชายหน้าตายอย่างคิบอม..มันสนุกกว่าที่จะทำโดยไม่มีของตอบแทนใช่ไหม..
ก็บอกแล้ว...
คนอย่างลี ทงเฮ..ไม่เคยทำอะไรให้ใครฟรีๆ...
แล้วหน้าของคิบอมตอนที่เห็นเขาเล่นกับซองมิน..
สำหรับทงเฮแล้ว..มันคือของตอบแทนที่สนุกที่สุด...
“คยูฮยอน นายมาเอาพี่ทงเฮของนายกลับไปด้วย..อย่าให้มาเกะกะคนป่วย” คิบอมบอกน้องเล็กให้มาเอาตัวคนรักของตนเองกลับไปเนื่องจากตอนนี้เขารู้สึกว่าพี่ทงเฮจะมากวนพี่ซองมินของเขามากเกินไปแล้ว คนป่วยยิ่งต้องการพักผ่อนแล้วถ้าพี่ทงเฮมาเล่นแบบนี้..กระต่ายน้อยของเขาจะได้นอนไหมเนี่ย
“คิบอมอ่า พี่ไม่ได้กวนนะ”ทงเฮทำหน้าบู้เล็กน้อยพลางหันหน้าไปทางซองมินเป็นเชิงให้เพื่อนรักเห็นด้วยเพียงแต่ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างลี ทงเฮเลยแม้แต่น้อยเมื่อร่างบางล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับคลุมผ้าห่มจนมิดหัวไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นทิ้งให้ทงเฮอ้าปากค้างกับท่าทีของเพื่อนที่ป่วยอยู่
“เห็นไหมครับพี่ทงเฮ พี่ซองมินเขาจะนอนนะครับ ปล่อยเขานอนไปเถอะ” ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาโอบคนรักไว้เบาๆพร้อมกับก้มลงสูดหาความหอมหวานจากพวกแก้มใส ก่อนจะลากตัวร่างเล็กให้ออกจากห้องเพื่อนให้พี่ชายของเขาได้พักผ่อน
“พี่ซองมิน...เมื่อไหร่ที่พี่จะยิ้มได้อีกซักทีครับ...เมื่อไหร่กัน” น้ำเสียงนุ่มของร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างเตียงกุมมือเล็กเอาไว้หลวมๆ เขาเจ็บ..เจ็บที่เห็นพี่ชายหน้าหวานคนนี้เจ็บ..พี่ซองมินจะรู้บ้างไหมว่าน้องชายคนนี้..เจ็บเพียงใดที่เห็นพี่เป็นแบบนี้ รอยยิ้มที่สดใสของพี่..
ผมขอมันกลับคืนมาได้ไหมครับ...
ให้โอกาสผมได้คืนรอยยิ้มนั้นกับพี่ได้ไหม..
“ฮีชอลแบบนี้ดีแล้วหรือ?..ให้น้องเป็นแบบนี้มันถูกแล้วหรอฮีชอล..”ลีดเดอร์ของวงที่ยืนดูผ่านช่องเล็กๆของประตูที่แง้มเอาไว้เอ่ยถามเพื่อนหน้าสวยเบาๆ แบบนี้มันไม่เจ็บกันหมดเลยงั้นหรอ..ทั้งคิบอมที่แสนดีเกินไป..ฮันคยอง..หรือแม้แต่ซีวอนเจ้าชายหนุ่มเลือดร้อน..แต่คนที่เขาสงสารที่สุดเห็นจะไม่พ้นซองมิน เด็กคนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำกลับต้องมาเป็นแบบนี้ รอยยิ้มสดใสของกระต่ายน้อยสีชมพูประจำบ้านหายไปไหนกัน
“ฉัน..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..ลีทึก..ฉันทำผิดไปหรือเปล่า..บอกหน่อยซิ..บอกฉันหน่อยว่าฉันควรทำยังไงดี..ทำยังไงให้รอยยิ้มกลับมาหาSuper Juniorเหมือนเดิม..” มือเรียวบางยกขึ้นมาปิดใบหน้าสวยหวานของฮีชอล เขาทำถูกหรือเปล่าที่ให้น้องๆเป็นแบบนี้ มันเจ็บกันทั้งหมด คิม ฮีชอลทำถูกหรือเปล่านะ?
...รอยยิ้มของทุกคน..
มันจะหายไปตลอดกาลหรือเปล่า...
“ฮีชอล...”เมื่อเห็นเพื่อนรักที่ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาถึง4ปีก้มหน้าร้องไห้เงียบๆลีทึกก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ฮีชอลนางพญาของบ้านที่เคยอารมณ์ร้อนและเสียงดังตลอดเวลากำลังอ่อนแอ...ลีทึกกอดร่างเพรียวบางเอาไว้เบาๆ ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็พยายามที่จะเงยหน้าเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง หยาดน้ำใสๆคลออยู่เต็มดวงตาคู่สวยแต่มันกลับไม่ไหลออกมา
ลีดเดอร์ของทุกคน..
ต้องเข้มแข็งเอาไว้ใช่ไหม...
ดังนั้น..ปาร์ค จองซูจะร้องไห้ไม่ได้...
ปาร์ค จองซูจะร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นอย่างนี้ไม่ได้..
“พี่..”มือแกร่งของใครบางคนเอื้อมมาจับไหล่บางของลีทึก ทำให้เจ้าตัวต้องหันมามองคนที่เข้ามาอย่างงุนงง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ควบตำแหน่งผู้ชายใจร้อนที่ก่อเรื่องได้ตลอดฉายแววเป็นห่วงลีดเดอร์คนสวยอย่างเห็นได้ชัด คังอินบีบไหล่ลีทึกเบาๆเพื่อเป็นการให้กำลังใจและยิ้มออกมาให้คนอายุมากกว่าบางๆ
“พี่อยู่ตัวคนเดียวที่ไหนกัน พี่ยังมีทุกคนอยู่ทั้งผม ชินดง ทงเฮ เยซอง เรียวอุคหรือแม้แต่เจ้าคยูฮยอน..เห็นไหมว่าพี่ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วยังมีเอลฟ์ทุกคนที่พร้อมจะเดินไปกับพวกเราอีก ดังนั้น..พี่จะต้องเข้มแข็งไว้นะครับ..พี่จองซู..” คำพูดให้กำลังใจที่ออกมาจากปากของน้องชายคนนี้ทำให้ลีทึกถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ จริงอยู่ที่ว่าคิม ยองอุนคนนี้เป็นจอมหาเรื่อง ทั้งบ้าพลังแล้วก็ดื่มเก่ง อาจจะรวมถึงการแกล้งน้องๆด้วย..แต่...
คิม ยองอุนคนนี้ก็เป็นอีกคนที่เข้าใจและคอยดูแลซุปเปอร์จูเนียร์..รวมทั้ง..
เข้าใจตัวเขาด้วย..
“ขอบใจนะคังอิน..ขอบใจ..”ร่างบางโผเข้ากอดร่างแกร่งและซบหน้าร้องไห้อย่างไม่อายใคร เวลานี้..ขอแค่มีทุกคนอยู่ข้างกัน..มันจะต้องฝ่าอะไรไปได้แน่ ใช่ไหม?...
ร่างของลีดเดอร์และหมีบ้าพลังประจำวงที่กอดกันทำให้ฮีชอลที่พอทำใจได้บ้างแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก็นะ..ใครๆก็ดูรู้ว่าคังอินน่ะ...รักลีทึก...จะมีก็เพียงนางฟ้าคนดีที่ดูอะไรไม่ออก..แบบนี้มันก็เข้าทางคิม ฮีชอลคนนี้น่ะซิ
“คังอินเกินหน้าเกินตาไปหน่อยแล้วมั้ง~ระวังนางฟ้าคนสวยจะรู้ตัวเอานะ” คำแซวจากริมฝีปากสีสดทำให้คังอินหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนที่จะเจ้าจะพยายามกลบเกลื่อนความเขินอายเอาไว้ด้วยท่าทางปกติของตนเอง ร่างแกร่งขู่ในลำคอและเริ่มต้นจะใช้กำลังกับนางพญาคนสวย
“พี่ฮีชอล!พี่พูดอะไรน่ะ อย่าหนีนะ มาให้ผมจัดการซะ!!”คังอินตะโกนดังๆและวิ่งไล่ฮีชอลไปทั่วบ้าน ทิ้งให้ลีทึกหัวเราะเบาๆ ยังไงคังอินก็ยังเป็นคังอินที่บ้าพลังเหมือนเดิมซินะ...ลีทึกก้มหน้าซ่อนยิ้มบางๆเอาไว้ มือเรียวจับตรงหน้าอกตัวเองเบาๆ...อ้อมกอดของคังอิน...มันอบอุ่นอย่างนี้เสมอซินะ และที่สำคัญ...มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้ทุกครั้งอีกด้วย
...คังอินจะรู้หรือเปล่า..
ว่าหัวใจของปาร์ค จองซู..มันเริ่มเต้นผิดปกติตั้งแต่ได้เข้าไปในอ้อมกอดอบอุ่นนั่นแล้ว...
“พี่ฮัน...พี่..อื้อ..พี่ฮัน..”เสียงละเมอของร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงทำให้ร่างสูงต้องลุกขึ้นมาดูอาการของคนที่จิตใจแย่ มือแกร่งกุมมือชื้นไว้เบาๆเพื่อไม่เป็นการรบกวนคนนอนจนเกินไป นี่พี่ซองมินคงจะฝันร้ายซินะ...ถึงได้ละเมอชื่อพี่ชายชาวจีนขึ้นมาแบบนี้ ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงมีหยาดเหงื่อซึมออกมาจนน่ากลัว คิบอมลุกขึ้นเอาผ้าชุบน้ำหมาดมาเช็ดใบหน้าของพี่ชายที่เขารักเพื่อเป็นการลดไข้
“พี่ลืมคนใจร้ายนั่นได้ไหมครับ..หรือว่าผมไม่มีทางที่จะแทนที่เขาได้เลยเพราะแม้แต่ตอนหลับ..พี่ก็ยังฝันถึงแต่เขา..” คิบอมก้มหน้าลงเข้าใกล้ ริมฝีปากอุ่นประทับกับหน้าผากเนียนเพื่อสื่อถึงความรู้สึกทั้งหมดของคิบอม
“อย่า..อึก..อย่าไป..”น้ำเสียงที่หลุดออกมาจากซองมินทำให้คิบอมหน้าซีดเล็กน้อย พี่ไม่อยากให้พี่ฮันคยองไปจากพี่งั้นหรอครับ..แล้วผมล่ะ?...พี่เอาผมไปไว้ที่ไหนกัน..หัวใจของผม...ถ้าพี่ไม่ยินดีรับมัน..ได้โปรดคืนมันให้ผมนะครับ..คืนมันมาให้ผมซักที คิบอมลูบผมนุ่มก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้อง...ห้องของคนที่เขารัก..แต่ไม่ได้รักเขา..
แต่...โชคชะตามันชั่งไม่เข้าข้างคิม คิบอมคนนี้เอาเสียเลย..
ถ้าคิบอมออกไปช้ากว่านี้ซักนิด..
“อย่า...อึก..อย่าไปนะ..อย่าทิ้งพี่ไปนะคิบอม..”
------------------
ลงรวดเดียว2ตอน เพราะอยากจะขอโทษหลายๆคนที่เข้ามาอ่านฟิคของเรา
และกำลังจะบอกว่า ไรเตอร์จะไปมาเลเซียอีกแล้ว~
ไปเที่ยว5วัน ร้อนตับแตกแน่ๆเลย
จริงๆแล้วหลังจากตอนนี้ไรเตอร์ยังไม่ได้แต่งต่อเอาไว้ ดังนั้นจะช้าหน่อยนะคะ
เพราะยังมีหลายเรื่องที่ยังแต่งค้างเอาไว้ ทั้งSF ทั้งรวมเล่มที่ยังแต่งอีก2-3หน้า
แล้วก็ทำสันปกอีก
ช่วงนี้ไรเตอร์กำลังขี้เกียจสุดสตรีม ไม่ยอมแต่งฟิค ไม่ยอมทำPoster ให้น้อง(แต่ต้องมานั่งทำ ณ บัดนาว!!)
อยากอ่านฟิคของคนอื่นอย่างเดียวเลย หึหึ
แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ ไรเตอร์ไม่ทิ้งเรื่องนี้แล้วก็SFไปแน่ๆ ใครที่สนใจSFของไรเตอร์ไปสั่งจองเอาไว้ได้เลยนะ
เม้นต์ด้วยละกัน ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ
ความคิดเห็น