คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Life 8
Life 8
เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆ แสงแดดที่แยงตาทำให้ซองมินต้องตื่นอย่างเต็มตา หัวสมองของเขามึนไปหมด รู้แค่ว่าเมื่อวานหลังจากที่Super Junior แสดงเสร็จ พวกเขาก็ไปกินหมูย่างตามปกติ แล้วเขา..ดื่ม..
มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายใช่ไหม?ที่ต้องดื่มบ้างเพื่อผ่อนคลายความเครียด..และเขาไม่ใช่คนคออ่อนซักหน่อย(?) ไม่น่าจะเมาจนหมดสภาพแบบนี้นี่นา แล้ว..มันเกิดอะไรขึ้น ใครแบกเขากลับมานะ..
“ซองมิน ตื่นแล้วหรอครับ”น้ำเสียงนุ่มนวลที่ซองมินชอบเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนรักตื่นขึ้นแล้ว ซองมินยิ้มหวานให้ฮันคยองและกระโดดลงจากเตียงเข้าไปกอดเอวของคนรักชาวจีน ฮันคยองกอดเอวบางพลางกดจมูกโด่งไปที่แก้มขาวเนียนแรงๆจนมันแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นรอยแดงๆที่ต้นคอขาวของคนตัวเล็ก
“ซองมิน..นี่มันรอยอะไรน่ะ”มือแกร่งจับตัวซองมินออกห่างและสำรวจที่ต้นคอขาว รอยแดงเป็นจ้ำๆตัดกับผิวขาวของคนตรงหน้า ฮันคยองไม่ใช่คนโง่..ที่จะไม่รู้ว่ารอยนั่นคืออะไร..
มันคือรอยKiss Mark น่ะซิ...
ซองมินเดินไปส่องกระจกและก็พบกับรอยแดงตามคอของตัวเอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจและเริ่มมีน้ำตาใสๆคลออยู่ริมตาคู่สวยจนฮันคยองต้องคว้าตัวเข้ามากอด ให้ซองมินซุกหน้ากับอกของตัวเอง ริมฝีปากอิ่มกัดจนมันแดงช้ำ เขาไม่น่าไว้ใจไอ้ซีวอนมันเลย..เมื่อวาน..เขาไม่น่าให้ซีวอนเข้ามาส่งซองมินเลย เพราะเขาแท้ๆ..เพราะเขาเองก็เมา..จนต้องให้ฮีชอลกับฮยอกแจแบกขึ้นมานอน..
“ไม่เป็นไรนะครับ พี่อยู่นี่..ยังไงพี่ก็ยังรักซองมินนะ..” ร่างสูงกล่าวเพิ่มความมั่นใจแก่ซองมิน มันคงจะดีกว่านี้มาก..ถ้าลีทึกกับฮีชอลไม่พรวดพราดเข้ามาหาเข้ากับซองมินอย่างนี้
“ข้างนอกที่ห้องนั่งเล่น ทุกคนนั่งรวมกันอยู่ ซีวอนมีท่าทีอารมณ์เสียอย่างมากพลางกอดฮยอกแจที่นั่งข้างๆไว้ ส่วนฮยอกแจมีสีหน้าซีดราวกับคนไม่สบาย คยูฮยอนกับทงเฮนั่งข้างๆกันและมองอย่างกังวล เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว..ทุกสิ่งทุกอย่าง..คิบอมนั่งหลบมุมอยู่คนเดียวเงียบๆ ดวงตาคมสวยไม่มีแววอะไรทั้งสิ้น
“เฮ้อ พวกนายอธิบายมาซิ ว่าเกิดอะไรขึ้น”ลีทึกต้องทำตัวเป็นลีดเดอร์เพื่อแก้ปัญหาของเหล่าลิงๆทั้งหลาย ซีวอนปราดเข้าไปต่อยหน้าฮันคยองอย่างแรงโดยที่ยังไม่มีใครตั้งตัว เมื่อได้สติกันแล้วคังอินและคยูฮยอนก็รีบเข้าไปล๊อคตัวเจ้าชายของวงเอาไว้
“เฮ้!นี่มันเกิดอะไรขึ้น”คังอินถามซีวอน พยายามทำให้น้องชายนิ่งที่สุดแต่มันก็ไม่เป็นผลซักเท่าไหร่ ฮันคยองปาดเลือดที่มุมปากออกและจ้องซีวอนอย่างโกรธแค้น..มันควรจะเป็นเขาไม่ใช่หรอ..ที่ต้องเข้าไปต่อยหน้าซีวอน..ที่บังอาจทำอะไรซองมินของเขา...
“ฮันมันมีอะไรกับพี่ฮยอกแจ!แล้วไม่รับผิดชอบ”ซีวอนตะโกนออกมาอย่างเหลืออดพร้อมกับชี้ไปที่ฮยอกแจที่ตอนนี้แทบจะหมดสติโดยมีทงเฮคอยประคองเพื่อนรักอยู่ ทุกคนเบิกตากว้างอย่างตกใจรวมทั้งเจ้าตัวเองก็ด้วย ทำไม..เขาถึงจำอะไรไม่ได้.. ซองมินหันมามองฮันคยองอย่างหาคำตอบ แต่สายตาของซองมินที่มองมานั้นทำให้ฮันคยองใจหายวูบ..เพราะมันมีแต่ความไม่มั่นใจ..และเสียใจ..
“พี่..พี่ทำจริง..หรือเปล่า..พี่ฮัน”ซองมินก้มหน้าลงและเอ่ยถามเสียงสั่น มือบางกำชายเสื้อของคยูฮยอนที่เข้ามาประคองพี่ชายตัวเองแน่นจนมันยับไปหมด ฮันคยองพยายามเข้าหาซองมินแต่กลับมีคิบอมซึ่งไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันเอาไว้ ทุกคนที่เหลือมองเขาอย่างสับสนและไม่มั่นใจ แม้แต่ฮีชอล..ซึ่งเป็นเพื่อนรักของเขา...แต่สายตาที่ทำให้สมาชิกชาวจีนเสียใจมากที่สุดคือ..สายตาของคนรักของเขา..บัดนี้..
ไม่เหลืออีกแล้ว..
ความเชื่อใจในสายตานั่น..
“ซองมิน..พี่..พี่”
“พอแล้วครับ..พี่ฮันคยอง..ผมเข้าใจแล้ว..พี่ต้องดูแลฮยอกแจนะครับ..พี่ต้องดูแลฮยอกแจ..อึก.ไม่ใช่..ฮึก..ผม”ซองมินร้องไห้ออกมา ไม่อยากจะเชื่อ..แต่ภาพที่เห็นมันฟ้องทุกอย่างอยู่แล้ว..ฮยอกแจที่ต้องมีทงเฮคอยประคอง ซอกคอขาวมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ริมฝีปากแดงที่บวมเจ่อ...
ใช่..
สภาพเพื่อนรักของเขามันฟ้องทุกอย่างอยู่แล้ว..
คยูฮยอนกอดพี่ชายร่างเล็กเอาไว้ เขาไม่น่าให้พี่ฮันคยองดูแลพี่ชายของเขาเลย อุตส่าห์เชื่อใจแล้วแท้ๆ..ทำไม..ทำไมพี่ฮันคยองถึงทำซองมินร้องไห้..แบบนี้เขาจะไว้ใจใครได้อีก?...
“พี่ซองมิน..ใครทำKiss Markที่คอพี่กัน!” เสียงของมักเน่ทำให้ทุกคนหันมามองคยูฮยอนที่ดึงผ้าพันคอออก ทงเฮกระโดดลงมาและจับตัวซองมินเพื่อสำรวจรอยแดง พลันร่างบางก็เดินเข้าไปหาพี่ชายชาวจีนที่ยืนอยู่นิ่งๆและ...
เพี๊ยะ!! ทงเฮฟาดมือไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของฮันคยองอย่างแรงจนมันเป็นรอยแดงรูปมือ ท่ามกลางความตกใจของทุกคนที่อยู่ในห้องไม่เว้นแม้แต่คิบอม
“พี่ทำอะไรซองมินห๊ะ!พี่ฮัน..พี่ทำอะไรซองมิน!..พี่ทำร้ายทั้งซองมินและฮยอกแจทำไม!”ทงเฮตวาดใส่หน้าฮันคยองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทงเฮที่เคยสดใสร่าเริง เป็นปลาน้อยของทุกคน..หายไปไหนแล้ว..คนที่อยู่ตรงนี้คือใคร?...
“พอได้แล้ว!พวกนาย..คยู..พาทงเฮขึ้นห้อง เรียวอุคดูแลฮยอกแจเอายาลดไข้ให้กิน คิบอมนายมานั่งนี่ข้างๆซองมิน ส่วนพวกนายสองคน..ซีวอน..ฮันคยอง..นั่ง...แล้วฟังฉัน ห้ามมีเรื่องเข้าใจไหม!”ฮีชอลจัดการสั่งทุกคนในขณะที่ลีทึกก็มองและส่ายหน้า นี่พวกเขาเป็นอะไรกัน..มันเกิดอะไรขึ้น..
Super Junior 13 คน...
ต้องรักกันไม่ใช่หรอ..
ทำไม..ถึงยังมีคนที่เห็นแก่ตัวอย่างนี้อยู่นะ..
รู้หรอก..ว่าหัวใจมันบังคับกันไม่ได้..
แต่..ก็โตๆกันแล้ว..น่าจะแยกแยะได้นะ..
ทำแบบนี้..มันเหมือนเด็กไม่รู้จักโต..
“ฮัน..นายโตแล้วนะ พี่คิดว่านายคงจะอธิบายได้ว่าเกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงเหนื่อยๆของลีทึกเอ่ยขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่นั่งลงบนโซฟานุ่มข้างๆเพื่อนรักอย่างฮีชอล ฮันคยองปรายตามองซีวอนและคิบอมเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาตอบคำถามของลีดเดอร์
“เมื่อคืนตอนที่ผมเมาแล้วพี่ให้ซีวอนมาส่งซองมิน..ผมคิดว่า..ซีวอนลักหลับซองมิน”ฮันคยองเอ่ยเรียบๆส่วนซีวอนหันมองพี่ชายชาวจีนที่แฟนคลับทุกคนลงความเห็นว่าพวกเขาสนิทกันมากที่สุดอย่างโมโห
“ผมมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ทำอะไรพี่ซองมิน!”
“แล้วนายทำไหมล่ะ เชว ซีวอน” ชื่อเต็มของคุณชายอันดับ1ของวงถูกเอ่ยออกมาอย่างท้าทาย ซีวอนได้แต่กัดฟันกรอดที่ทำอะไรไม่ได้
“พี่ทำอะไรพี่ฮยอกพี่น่าจะรู้ตัวดีนะ พี่ทรยศความรู้สึกของพี่ซองมิน!” ซีวอนไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรดี เพราะถึงเขาจะอยากได้พี่ซองมินมากเพียงใด..แต่เขาก็ไม่เคยต้องการให้พี่ฮยอกแจ..เป็นแบบนี้..เขาเข้าไปในห้องของพี่ฮยอกแจและพบว่าร่างบางของพี่ชายเบอร์8ไม่อยู่ในห้องนอนของตัวเอง จนเขาต้องเดินไปตามหาจนกระทั่งมาหยุดที่ห้องของพี่ชายชาวจีน..
และภาพที่เขาเห็นก็คือ..พี่ฮยอกแจนั่งร้องไห้อยู่บนเตียง บนร่างกายมีรอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่อย่างเห็นได้ชัด รวมทั้งสภาพของเสื้อผ้าที่กระจัดกระจาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใคร...เจ้าของห้อง..และของพี่ชายหน้าไก่..
“ไอ้ซี..”
เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!
“คืนสติกันได้ยังห๊ะ!ไม่เห็นหรือไงว่าซองมินเป็นอย่างไร..พวกนายไม่เคยคิดถึงจิตใจของซองมินบ้างเลยหรอ..คนที่พวกนายรักนะ!..ซองมินเป็นคน..มีหัวใจ..เจ็บได้..ไม่ใช่ของเล่นที่จะมาทะเลาะกันเพื่อแย่งกันแบบนี้!..ฮัน นายต้องเลิกกับซองมินแล้วไปรับผิดชอบฮยอกแจซะ..ส่วนซีวอน..นายเลิกทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองซักที!ส่วนซองมิน..ชั้นจะให้คิบอมดูแล!” หลังจากที่ตบหน้าทั้งคู่ไปเพื่อเรียกสติแล้ว ฮีชอลก็จัดการประกาศลั่นห้อง ใบหน้าสวยฉายแววโมโหและโกรธเพื่อนรักและรุ่นน้องเป็นอย่างมาก
“คิบอมนายต้องดูแลซองมินให้ดีเข้าใจไหม” ใบหน้าสวยหันมาสั่งน้องชายคนโปรดของตัวเองโดยไม่สนใจอีกสองคนที่เหลือ
“พี่ฮีชอล!ทำไมพี่ต้องให้คิบอมมันดูแลพี่ซองมิน”ซีวอนกำหมัดแน่นและมองไปทางคิบอม
“ฮีชอล..นายทำเกินไปแล้ว..ทำไม..ฉันต้องไปดูแลฮยอกแจ อีกอย่างซองมิน..แฟนฉัน..ฉันดูแลเองได้” คงจะเป็นครั้งเดียวที่ฮันคยองและซีวอนเห็นตรงกัน ทำไมจะต้องให้ไอ้เด็กแก้มป่องมันดูแลสุดที่รักของเขาล่ะ..จริงไหม ฮีชอลส่ายหน้าและจุ๊ปาก นิ้วเรียวสวยยกขึ้นมากรีดกราย พลางทำหน้ารุ่นคิด..
“เอ...นั่นซินะ..ทำไมต้องคิบอม..ขอคิดก่อนนะ...หนึ่ง..คิบอมมันรักซองมิน..ซองมินเองก็ไม่รังเกียจคิบอมด้วยแหะ..สอง..คิบอมมันเป็นสุภาพบุรุษ..สามคิบอมมันใจเย็น..สี่คิบอมมันดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าพวกนายเสียอีกนะ..และห้า..พวกแกมันงี่เง่า!” พูดจบก็เดินออกจากห้องไปตามด้วยลีดเดอร์ตาสวยที่มองทุกคนอย่างเห็นใจ ก็นะ..อย่างเขาทำอะไรได้บ้าง..ในเมื่อนางพญาคนสวยลงมือสั่งการเองแบบนี้..เขาก็ไม่มีสิทธิ์ขัดนี่นา...
“เอ้อ คิบอมพาซองมินย้ายไปอยู่ห้องแกด้วยนะ..เดี๋ยวนี้ด้วย”ฮีชอลโผล่หน้ามาทิ้งท้ายให้น้องเกือบสุดท้ายไว้ และถ้าเขาไม่ทำตาม..มีหวัง..โดนพี่ฮีชอลฆ่าตายแน่ๆ..อีกอย่าง..เขาเต็มใจทำซะด้วยซิ..
...พี่ซองมิน...
...พี่ลืมพี่ฮันคยองซะเถอะครับ...
...ผมจะทำให้พี่ลืมเขา..
...ไม่ว่านานซักเท่าไหร่...
..ผมจะอดทน..
...ผมจะรอ..
...รอวันที่หัวใจของพี่เปลี่ยนไป...
..รอวันที่หัวใจของพี่เป็นของผมโดยสมบูรณ์...
“ผมรักพี่นะครับ..พี่ซองมิน”น้ำเสียงอ่อนโยนของคิบอมเอ่ยข้างหูของร่างเล็กเบาๆ ทั้งๆที่รู้ว่าครั้งนี้..คำพูดมันจะส่งไปไม่ถึงก็ตาม..คิม คิบอม..ยอม..
ยอมที่จะเจ็บจนกว่าคนที่หัวใจต้องการจะหันกลับมามองตนเองบ้าง..
--------------------
มาลงเพิ่มให้ ตอนนี้สั้นแล้วก็แปลกๆเนอะ
เอาแล้วไง ซีวอนจะเป็นคนทำจริงหรือเปล่า
เรื่องมันจะยุ่งเข้าไปใหญ่แล้ว
ฮีชอลก็ดันเข้าข้างคิบอมอีก
แต่ขอบอกว่าตัวละครที่ตั้งใจจะให้อาภัพที่สุดก็คือ....
ไม่บอกดีกว่า เพราะถึงตอนนี้..
ทุกคนก็น่าจะรู้กันแล้วใช่ไหมเอ่ย
เม้นต์กันด้วยนะคะ ขอให้สนุกกับการอ่านน้า
ความคิดเห็น