คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำที่ I การพบเจอของสองเรา
ความทรงจำที่ I การพบเจอของสองเรา
หลังจากที่ฉันไปส่ง โชในวันนั้น ฉันก็ได้เจอโชอีกครั้งในวันต่อมา เขามาหาฉันที่โรงเรียน ฉันตกใจแทบแย่นึกว่าเขาหลงทางอีก แต่เขาบอกกับฉันว่ามาหาฉัน ตอนนี้ฉันเห็นภาพของวันนั้น
ในที่สุดก็เลิกเรียนซักที ไม่ต้องคอยฟังยัยพวกนั้นแสเสร้งอีกดีจัง
ไม่ค่อยชินแหะ ปกติตอนนี้ยังไม่ได้กลับบ้านเลย ต้องคอยทำเวรแทนยัยพวกนั้น ถึงว่าทำไมชอบมีคนมองแปลกๆที่แท้ก็สมเพศที่ฉันโง่โดนยัยบ้าพวกนั้นหลอกใช้
“พี่สาวครับ!!”อ๊ะ นั้นโชนี่ ทำไมมาอยู่ที่นี้ได้หละ หรือว่าหลงอีกแล้วกันนะ ฉันรีบวิ่งไปหาโช
“โช ทำไมมาอยู่นี่หละจ๊ะ หลงทางอีกแล้วเหรอ”ฉันถาม
“เปล่าครับ ผมมาหาพี่สาวต่างหาก”
“เอ๋? หาพี่?”
“ครับ หาพี่สาว”
“มาหาพี่ทำไมกันจ๊ะ แล้วมาได้ยังไง รู้ได้ไงว่าพี่อยู่ที่นี้”
“ก็ผมบอกแล้วไงครับ ว่าจะมาหา แล้วก็เมื่อวาน พี่สาวก็ใส่ชุดแบบนี้นี่ฮะ ผมเลยวาดรูปตราโรงเรียนแล้วถามกับคนแถวนี้นะฮะ ว่ามาทางไหน ผมมาหาพี่สาวเพราะอยากรู้จักพี่สาวนะครับ ว่าพี่สาวชื่ออะไรเมื่อวานผมไม่ได้ถามไว้นี่ครับ”
“เก่งจังนะจ๊ะ ตัวแค่นี้”
“ขอบคุณครับ แล้วพี่สาวชื่ออะไรเหรอครับ”
“อ้อ พี่ชื่อเคลียร์จ๊ะ”
“เคลียร์สินะครับ”
“แหม เรียกห้วนๆเลยนะ เรียกพี่ด้วยสิจ๊ะ”
“หึ หึ ขอปฏิเสธครับ เคลียร์”พอพูดจบโชก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเลห์ แงะ เด็กสมัยนี้น่ากลัวอะ”
“เฮ้อ งั้นก็ตามใจจ๊ะ เออจริงสิวันนี้พี่ไปส่งแล้วกันนะจ๊ะ”
“ตามสิครับ”แงะ เด็กหรือนี่ ไหงพูดจาซะพูดเชียว
“จ้าๆ”
ฉันก็เดินไปส่งโชแบบ เรื่อยๆระหว่างทางก็แวะร้านไอศครีมบาง แวะร้านกิ๊ปชอปบ้าง แวะร้านขนมบางมาตลอดทาง ไอร้านไอศครีมกับร้านขนมไม่ติดใจอะไรนะ แต่ไอร้านกิ๊ปชอปนี่อะไร๊~(วิบัติเพื่อเสียงนะค่ะ)โชลากฉันเข้าไปแล้วถามว่าชอบอันไหน งงเลยค่ะที่นี้ ฉันเลยถามว่าทำไมเหรอโชก็ไม่ตอบอะ ในที่สุดก็ถึงบ้านของโช หลังจากที่แทลไทลมานานมากแล้ว
“บ้ายบายจ๊ะ โช”ฉันตังท่าจะเดินกลับบ้านแต่ต้องหยุดเมื่อโชเรียกฉันไว้
“เดี่ยวก่อนครับ เคลียร์”
“อะไรจ๊ะ”
“พรุ่งนี้ ผมไปหาอีกไหมครับ”
“อืม เอาสิ”
“งั้นแล้วเจอกันนะครับ เคลียร์”
“จ้า แล้วเจอกัน”
แล้ววันต่อมาฉันก็ เริ่มตีตัวออกห่างพวกนั้นเรื่อยๆ ตอนเย็นโชก็มาหาฉัน เราแวะร้านนู้นี่ไปเรื่อยเหมือนกับเมื่อวาน เหตุการ์ณไปแบบนี้ทุกวัน จนในวันหนึ่ง วันนั้นคือวันสุดท้ายก่อนที่ฉันจะไปสอบเข้า Light of hope School. ฉันเลยตัดสินใจบอกกับโชว่า
“โช พรุ่งนี้พี่จะไม่อยู่แล้วนะ”
“เคลียร์จะไปไหนหรอครับ”โชถามกลับด้วยน้ำเสียงตื่นตนก
“พี่จะไปสอบเข้าโรงเรียนที่อื่นนะจ๊ะและพี่ต้องทำให้ได้ด้วย”
“แล้วผมจะได้เจอเคลียร์อีกไหมครับ”
“ไม่รู้สิ อืม~ โชก็ไปสอบที่ Light of hope School.สิจ๊ะ เราจะได้อยู่ด้วยกันไง”
“ครับ ผมจะทำให้ได้”โชตอบอย่ามุ่งมั่น
ไม่รู้สิ ในตอนนี้ ฉันนะรู้สึกเหมือนกับที่ฉันพูดออกไป ฉันอยากให้โชมาอยู่ด้วยกันกับฉัน ฉันรักเขานะ รักเหมือน้องชายแท้ๆเลยหละ
“จ๊ะ มาพยายามด้วยกันนะ”
“ครับ”เราสองคนยิ้มให้กัน
~ยังคงมีบทเพลง ของเราเมื่อวันวาน~
~ได้ยินเมื่อไร หัวใจยังเป็นอย่างนี้~
ภาพเปลี่ยนเป็นตอนที่ฉันกำลังนั้งรถเพื่อไปยังสถานที่สอบ
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ มีอะไรค่ะ นมแจ่ม”นมแจ่มเป็นแม่นมของฉันเอง
‘ฮัลโหล คุณหนูเคลียร์คะ แย่แล้วค่ะ คุณผู้หญิง ประสบอุปบัติเหตุค่ะ’
“อะไรนะค่ะ!! คุณแม่ประสบอุบัติเหตุ แล้วคุรแม่เป็นยังไงบางค่ะ”ฉันถามด้วยความร้อนรนปนตกใจ
‘คะ..คุณผู้หญิง เสียแล้วค่ะ”
“ไม่จริง คุณแม่”
“ทำไมค่ะ ทำไมคุณแม่ถึงได้..”
“ฮึก ฮึก คุณผู้หญิงท่านบอกว่า ท่านทำผิดกับคุณหนูไว้เยอะ อย่างน้อยก็ขอให้ท่านได้ไปอวยพรคุณหนูและขอโทษในสิ่งท่านทำลงไปก่อนที่คุณหนูจะเข้าสอบน่ะค่ะ ท่านรีบขับรถออกไปเพราะจะไปทำอย่างที่ท่านบอก จนเกิดอุปบัติเหตุค่ะ คุณหนู ฮึ อือ~ ฮือ~”
“ฮึก ฮึก ฮะ ฮือ~ คุณแม่ ฮึก เพราะฉันอีกแล้ว ฮึก คุณแม่ถึงได้เสีย เหมือนกับ ฮึก เหมือนกับพี่ ฮึก ฮือ~ ฮือ~”
“ฮือ~ คุณหนู”
“นมแจ่ม ฮึก หนูจะรีบกลับไปเดี่ยวนี้นะค่ะ ฮึก”
“คุณหนูต้องไปสอบนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฮึก หนูจะกลับ ฮึก กลับไปหา ฮึกคุณแม่ ฮือ~”
“แต่ว่าถ้า ฮึก คุณหนูไม่ไปสอบตอนนี้ คุณจะต้องรออีกสี่ปีเลยนะค่ะ ฮึก ฮึก”
“ยังไง ฮึก มันก็ยัง ฮึก มะ..มีโอกาสอีก ฮึก แต่ถ้าหนูไม่กลับตอนนี้หนูก็ ฮึก จะไม่ ฮึก มีโอกาส ฮึก ที่จะได้ ฮือ ของลูก ฮือ อีกเลย ฮือ อึก ฮือ”
และภาพก็เปลี่ยนตอนงานศพของคุณแม่
“น่าสงสารคุณ ริศา เธอเนอะ อายุยังน้อยแท้กลับต้องมาตายแบบนี้”
“นั้นสิ ถ้าเธอไม่มีลูกเป็น เด็กตัวซวยนั้นอาจไม่ตายก็ได้นะ”
“ใช่ ใช่”
พวกคุณหญิงที่ไหนก็ ไม่รู้นินทาฉัน ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้ยินหรือฉันเป็นคนดีที่จะคอยรับฟังเรื่องพวกนี้แล้วอยู่ เฉยได้ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณืที่จะไปว่าใคร และอีกอย่างฉันก็เป็นตัวซวยอย่างที่เขาว่าจริงๆนี่ ฮือ เพราะฉันทำให้ทั้งพี่ ทั้งแม่ตายกันหมด เพราะฉัน ฮึก ฮือ มันเป็น ฮึก เพราะฉัน
ภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง เป็นภาพของฉันกำลังเดินผ่านหน้าของพวกคุณอาในตอนที่หลังจากเปิดพินัยกรรมของคุณแม่
พวกคุณอาเดินเข้ามาแสดงความเสียใจที่คุณแม่ตาย แต่ฉันแอบได้ยินนะคำพูดของคุณอาทุกคน และทุกคำ และฉันไม่ทน
“เพราะยัยเด็กปีศาจนั้น ทำให้พี่ริศาตาย แต่พี่ริศายังไปยกสมบัติทั้งหมดให้มันอีก”คุณอาเรศาพูด
“ชิ นั้นสิ ฉันสมน้ำหน้าพี่ริศาจริง โง่มาก”ส่วนนี้คือเสียงของคุณอาโรศา
“ใช่ ฉันเองก็สมเพศและสมน้ำหน้าพี่ริศา ฉันเกลียดพี่เขาจะตาย เขามาแย่งสมบัติไปจากพวกเรายังไม่พอ ยังจะยกสมบัตินั้นให้ลูกสาว ชิ ทั้งๆที่มันสมควรเป็นของเรา ตายไปซะได้ก็ดี”คุณอาโรศเป็นคนพูด
“พวกคุณต่างหากที่ควรตาย”ฉันตะโกนใส่หน้าคนพวกนั้นอย่าโมโห
“คะ เคลียร์ทำไมมาอยู่นี้ละค่ะ”คุณ(ไอ)เรศาถาม
“เผอิญ ฉันเดินผ่านมาได้ยินความคิดเลวๆของใครบางคนเข้านะค่ะ”ฉันตอบกลับไป
“ยัยเด็กบ้าแกว่าใครห๊ะ”คุณ(ไอ)โรศาตวาดขึ้น
“ไม่เอาน่าโรศา เคลียร์ยังเด็กไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา จริงไหมคะ เคลียร์”คุณ(ไอ)โรศพูด
“หึ ฉันทราบค่ะว่าฉันพูดอะไร ก็จริงนี่ค่ะ ฉันได้ยินคนเลวๆพูดความคิดเลวๆออกมา และไม่ต้องบอกก็คงจะเข้าใจนะค่ะ ว่าฉันหมายถึงใคร เพราะห้องนี้และบริเวณนี้ไม่มีใครนอกจากสัตว์เดรัจฉาญสามตัวที่อยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้ อ๊ะ แต่คงจะเป็นสัตว์เดรัจฉาญก็คงจะไม่ถูกเพราะสัตว์เดรัจฉาญมันยังรู้จักบุญคุณและซื่อสัตว์ไม่เหมือนใครแถวนี้"
”กรี๊ด/อ๊าก ไอเด็กบ้า”
“หึ แทงใจดำรึไงค่ะ พวกคุณคนเลว คุณแม่ของฉันเป็นคนเลี้ยงพวกคุณมาเพราะคุณยาย คุณตาไม่มีเวลา จนพวกคุณโต แต่คุณกลับคิดถึงแต่เรื่องสมบัติ พวกคุณมันเป็นคนก็ไม่ได้ แม้แต่สัตว์เดรัจฉาญ พวกคุณก็เป็นไม่ได้ ในตอนนี้ ในฐานะที่ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ฉันของสั่งให้พวกคุณออกไปและอย่าได้เสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก ฉันเห็นแล้วอยากอ้วก เชิญค่ะ ก่อนที่ฉันจะเรียกยามมาโยนตัวพวกคุณออกไป”
“กรี๊ด ไอเด็กบ้า ไอเด็กปีศาจ แกไม่มีสิทธิมาไล่พวกฉันแบบนี้นะ”คุณ(ไอ)เรสาโวยวายขึ้น
“ใช่”คุณ(ไอ)โรศกับคุณ(ไอ)โรศาพูดสนับสนุน
“หึ ทำไมจะไม่มีค่ะ ในเมื่อพินัยกรรมของคุณแม่บอกว่ายกสมบัติทั้งหมดให้ฉัน และบ้านหลังนี้ก็เป็นของคุณแม่ นั้นก็แสดงว่าตอนนี้มันเป็นของฉัน ในขณะเดียวกันพวกคุณเป็นแค่คนอาศัย ฉันจะพูดอีกครั้ง เชิญออกไปจากบ้านของฉันค่ะ คุณผู้อาศัยทั้งหลาย”
“กรี๊ด/อ๊าก ฉันไม่ไป”
“งั้น ฉันคงต้องเรียกยามมา”
“ก็เอาสิ”
“แน่นอนค่ะ คุณยามได้ยินแล้วนะค่ะมาเอาตัวพวกคุณคนอาศัยออกไปได้แล้วค่ะ”
“ครับ คุณหนู”
“กรี๊ด”
กลับมาปัจจุบัน
การนึกถึงเรื่องเก่าๆก็ทำให้เศร้าและเหนื่อยเหมือนกันนะ
หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอโชอีกเลย Light of hope School.ก็เปิดสอบแค่ 4 ปีครั้งเท่านั้น ในตอนนี้ฉันกำลังนั่งรถไปยัง Light of hope School. อีกครั้ง
“เคลียร์ เป็นอะไรรึเปล่าลูก ทำไมเงียบๆหละ”คุณพ่อถามฉันอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ คุณพ่อมีอะไรรึเปล่าค่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ พ่อแค่จะบอกว่าถึงแล้วนะ”
“ค่ะ”
Light of hope School. หรือ L.O.H.นั้นเป็นโรงเรียนนานาชาติที่ใครๆก็อยากมาเรียก แต่ที่นี้รับเฉพาะเด็กที่สอบเข้าได้เท่านั้น ซึ่งในแต่ละปีก็จะมีเด็กที่สอบผ่านไม่ถึง100คนด้วยซ้ำ จึงนับได้ว่าที่นี้เป็นโรงเรียนที่ร่วมเด็กอัจฉริยะและแนวหน้าของประเทศไว้ด้วยกัน ที่นี้ไม่แบ่งชั้นตามอายุแต่จะแบ่งตามระดับมันสมอง ถึงแม้ว่าจะเป็นเด็กอายุ10ขวบก็สามารถเรียนร่วมกับผู้ใหญ่อายุ 20ได้ การแบ่งระดับเรียกกันว่าคราส มีตั้งแต่คราส A-Eและคราสพิเศษสำหรับเด็กที่สามารถสอบเข้าได้เป็นที่1ของทุกปีคือ คราส S และแต่ละคราสยังแบ่งเป็นปีอีกด้วยเช่น คราสA1 คือคราสAหลักสูตรปีหนึ่งนั้นเอง มีทั้งหมด8ปี สำหรับคนที่จบที่นี้ก็เทียบได้กับคนที่จบปริญาเอกแล้วนั้นแหละ ที่นี้เป็นโรงเรียนประจำ ที่พักแบ่งเป็นบ้าน มี3บ้าน
1บ้านแห่งกาลเวลา 
2บ้านแห่งพฤษา
3 บ้านแห่งสายลม
อะ ถึงแล้ว
“พ่อไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยนะ เคลียร์”
“ค่ะ คุณพ่อ”
ฉันมองหลังรถคุณพ่อที่ขับจากไปอย่างห่วงหา
ในตอนนี้ฉันคงต้องไปรายงานตัวกับทางโรงเรียนได้แล้วสินะ จะได้รู้ด้วยว่าฉันอยู่คราสอะไรและบ้านไหน ฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงห้องของท่านอาจาร์ยใหญ่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาติค่ะ”ฉันพูด
“เชิญ”แหงะ ไหงเสียงผ.อ.เป็นผู้ชายอะ แถมยังหนุ่มด้วย เท่าที่ได้ข่าวมาผ.อ.เป็นผู้หญิงน้า~
เมื่อเปิดประตูเข้าไปฉันก็ได้พบกับ....ใครก็ไม่รู้ เขาเป็นเด็กผู้ชายอายุน่าจะเท่ากับฉัน แถมใส่ชุดนักเรียนด้วย ผมสีดำสลวย ตาสีฟ้า
“คุณเป็นผ.อ.เหรอค่ะ”ฉันถามออกไปเพราะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร
“ถ้าเป็น ผ.อ.จะใส่ชุดนี้เหรอ”เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ(แต่กวนประสาท)และส่งสายตาประมาณว่า ‘แค่นี้ยังดูไม่ออก โง่จริงๆ’ อ๊าก ฆ่าคนแล้วไม่ผิดกฎหมายฉันจะฆ่ามันเป็นคนแรก
“หึ งั้นฉันก็ไม่มีธุระอะไรกับนาย”ฉันบอกเสียงเย็น
“หึ แล้วใครมีธุระกับเธอไม่ทราบ”อ๊าก โดนย้อนอะ
“ชิ ไม่ทราบท่านผ.อ.อยู่ไหน ค่ะ”ฉันกัดฟันพูดคำค่ะ เต็มที่
“ไม่รู้สิ ครับ”นั้นมันเลียนแบบ
“งั้น ฝากบอกท่านผ.อ.ด้วยนะ ค่ะ ว่าฉันมารายงานตัว”
เมื่อพูดเสร็จฉันทำท่าว่าจะเดินออกไปแต่โดนเรียกไว้
“เดี่ยว เธอชื่ออะไร”
“ทำไมฉันต้องตอบมิทราบ”
“หึ ท่าไม่ตอบจะให้ฉันบอกผ.อ.ว่าใครมารายงานตัวหละ”เมื่อพูดจบก็ส่งสายตาประมาณว่า ‘แค่นี้ก็ไม่รู้’
“ฮึ่ม รินลดา คิริรัตน์”
“อ้อ ท่านผ.อ.ฝากนี่ไว้ให้เธอ และฝากบอกว่าส่วนของๆเธอที่จำเป็นอยู่ที่ห้องของเธอแล้ว”เขาพูดพร้อมยื่นกระดาษที่เขียนคราสและบ้านให้ฉัน ฉันได้อยู่บ้านแห่งกาลเวลา คราสของฉันคือ คราส S1
“ขอบคุณ ท่าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวค่ะ”เมื่อจบฉันก็หันหลังเดินออกมาโดยฟังคำตอบ แต่ฉันได้ยินนะประโยคสุดท้ายของเขา ทำเอาฉันคิดไม่ตกเลยจริงๆ
‘ฉันชื่อ ไอซ์แล้วเจอกันนะ เคลียร์’ ว่า..มันรู้จักชื่อฉันยังไง แล้วไอที่ว่าเจอกัน ไม่ต้องเจอกันอีกเลยจะดีกว่าโว้ย ด้วยความที่ฉันกำลังโหโมเลยไม่ทันดูทางข้างทำให้ชนกับคนคนนึงเข้า จนของๆเขาหล่นหมด
“อ๊ะ ขอโทษคะ เป็นอะไรไหมค่ะ ฉันช่วยเก็บของนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรคะ..เคลียร์นี่”
“เอ๋? รู้จักฉันด้วยเหรอค่ะ”ฉันถามเขาไปแบบงงๆ
“จำผมไม่ได้เหรอ เคลียร์”ว่าแล้วเขาก็ยิ้มแบบเจ้าเลห์ออกมา คุ้นๆแหะ อ๊ะ
“โช!! โตขึ้นจนจำไม่ได้เลย เป็นไงบ้างไม่ได้เจอกันซะนาน”ฉันถามด้วยความดีใจ
“สบายดี แล้วเคลียร์สบายดีเหรอ ทำไมไม่มาที่นี้หละ ผมสอบเข้าได้แต่ก็ไม่เจอเคลียร์”
“ก็ คุณแม่เสียน่ะ เลยต้องอยู่ช่วยงานศพ”
“ขอโทษนะ ที่ทำให้ต้องนึกถึงเรื่องเศร้า”โชทำหน้าซึมไป
“ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านมาตั้ง4ปีแล้ว พี่ไม่ได้เศร้าอะไรแล้ว”มั้งนะ
“งั้นเหรอ แต่ว่าเคลียร์นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ตัวแค่ไหนก็ไหนก็แค่นั้น”
“แหงะ จะว่าพี่เตี้ยว่างั้น”
“แล้วแต่จะคิดสิ หึ หึ”
“เด็กบ้า”
“ไม่เด็กแล้ว โตแล้ว”
“ชิ งอนแล้ว”
“ฮะ ฮะ ฮะ โอ้ โอ้ อย่างอนนะ เออ ว่าแต่เคลียร์อยู่คราสอะไร บ้านไหนอะ”
“คราสS1บ้านกาลเวลา”
“อ๊ะ บ้านเดียวกันเลย แต่ผมอยู่คราสS2น่ะ”
“งั้น เราก็ได้อยู่ด้วยกันนะสิ ดีจัง”
“ใช่ ผมจะได้อยู่เคลียร์อีกครั้งและตลอดไป”เอ๋?โชเขาพูดว่าอะไรนะฉันไม่ได้ยินเลย
“โชว่าอะไรนะ”
“อ้อ เปล่านี่ครับ”
“เหรอ?”
“อืม ผมพาเคลียร์ไปพักดีกว่า”
“อ่าว แล้วไม่รบกวนโชเหรอ”
“ไม่หรอกครับ ผมว่างอยู่พอดี”
“อืม ขอบคุณนะ”
“ด้วยความเต็มใจครับคุณผู้หญิง”
“555+”เราหัวเราะพร้อมกัน ฉันกับโชเดินไปคุยกันไปโดยที่ไม่สังเกตเห็นถึงสายตาคู่หนึ่งกับกำลังมองดูพวกเราเลยแม้แต่น้อย
จบไปอีกตอน อย่าลืมเม้นนะค่ะ ยาวไปรึเปล่าเอ่ย เรารูปมาให้ดู
ใครเอ่ย
เฉลย โชคุงตอนโตนะเอง (อย่าได้ใส่ใจ ไรเตอร์มันบ้าโชคุงมาก มากกว่าพระเอกซะอีก ดีไม่ดีอาจเปลี่ยนพระเอกนะเออ(แอ๊ก-ไรเตอร์โดนรุมกระทืบ))
<<<นี่ก็คือเคลียร์ค่ะ
ความคิดเห็น