คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“เย้! ในที่สุดฉันก็จะได้เข้าสอบ Light of hope School.แล้ว อย่างนี้ต้องฉลอง”หลังจากที่ฉันพยายามขอพ่อมาตลอด
“ยินดีด้วยนะ ยัยเคลียร์ ที่ในที่สุดแกก็ทำได้ ฉันหละ ดีใจจริงๆที่ฉันมีเพื่อนอย่างแก”ยัยเมย์เพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้น
“ใช่ๆ ฉันก็ด้วย”ยัยซินเพื่อนสนิทของฉันอีกคน
“แต่ฉันไม่คิดอย่างงั้นนะ”ขิม เพื่อนสนิทคนสุดท้ายของฉันพูดขึ้นด้วยเสียงเศร้าๆ
“ทำไมหละ ขิม แกไม่อยากให้ฉันไปสอบเหรอ แกไม่อยากให้ฉันสอบได้เหรอ”
“ใช่ ฉันไม่อยากให้แกไป ถ้าแกไปแล้ว สอบได้ พวกฉัน กะ ก็ จะ จะทำยังไงหละ ฮึ ฮึ ฮือ ~ ฮือ ~”ขิมตอบเสร็จก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยพลอยทำให้พวกยัยเมย์ร้องไห้ไปด้วย
“อย่าทำอย่างงี้สิ มันทำให้ฉันลำบากใจนะ”
“ขอโทษ แต่ว่าฉัน ฮือ ~”
“เอาละๆ เลิกร้องได้แล้ว ฉันยังไม่ได้ไปตอนนี้ซะหน่อยกว่าฉันจะไปก็อีกหนึ่งเดือนนู้นแหละ เพราะฉะนั้นอย่าร้องนะ”ฉันบอกพวกนั้น
“อืม”ทั้งสามตอบ
เออ ลืมไปฉันยังไม่ได้บอกเลยนี่เนอะว่าฉันชื่ออะไร ฉันชื่อ เคลียร์ อายุก็13แล้วหละ ฉันฝันมาตลอดเลยว่าจะต้องเข้า Light of hope School.ให้ได้เพราะที่นั้นพี่ชายของฉันก็เคยเรียนมาก่อน ก่อนที่จะตายไป พี่น่ะเป็นคนที่เก่งมากเลย สามารถเข้าที่นั้นได้ตั้งแต่อายุไม่ถึง 12 ด้วยซ่ำ ทั้งๆที่คนทั่วไปกว่าจะเข้าได้ก็อายุ15ปีขึ้นไปนะแหละ ผิดกับฉันที่โง่มาก แถมยังเป็นตัวซวยอีกด้วยไม่มีใครยอมเข้าใกล้ฉันเลย มีแต่คนรังเกียจฉัน แต่ก็มีพวกยัยขิมเท่านั้นที่ยอมเป็นเพื่อนกับฉัน พวกนั้นค่อยปกป้องฉันเสมอ อ๊ะ! เล่าซะเพิญเลย ถึงร้านน้ำแล้ว เอะ ฉันลืมกระเป๋าตังไว้นี้หน่ากลับไปเอาก่อนดีกว่า
ตึก ตึก ตึก
แฮก แฮก ในที่สุกก็ถึงซะที เหนื่อยชะมัด
“ฮะ ฮะ ยัยบ้านั้นโง่ชะมัดเลยเนอะ”
อ๊ะ นั้นเสียงของขิมนี่คุยเรื่องอะไรกันนะ ฉันกำลังจะเข้าไป แต่ก็ต้องชะงักเพราะประโยคถัดมาของเมย์
“คิ คิ จริงด้วย ยัยเคลียร์น่ะ โง่ที่สุดเลย โดนพวกเราหลอกมาตั้ง 1ปีแล้วยังไม่รู้”
“นั้นสิ ยัยนั้นคงนึกว่าพวกเราอยากจะเป็นเพื่อนกับยัยนั้นมากนักสิท่า ฮ้า ฮ้า ฮ้า”
คราวนี้เป็นเสียงของซิน
“ฉันไม่อยากให้แกไป ถ้าแกไป แล้วสอบได้ แล้วพวกฉัน กะ ก็ จะ จะทำยังไงหละ ฮึ ฮึ ฮือ ~ ฮือ ~ ใครกันที่จะค่อยให้พวกฉ้นหลอกใช้ ใครที่จะโง่เหมือนแก ค่อยทำทุกๆอย่างให้ฉัน หึ หึ”
“555+”
ตึก ตึก ตึก ตึก
ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น
ทำไมกัน ทำไมพวกนั้นพูดแบบนั้น ทำไม ฉันเจ็บที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก เจ็บมาก เพราะพวกเธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากแต่กลับหลอกใช่ฉันมาตลอด ทั้งๆที่นึกว่า พวกนั้นเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนรักของฉัน ฉันไม่เข้าใจทำไมพวกนั้นต้องทำดีกับฉัน ต้องค่อยปกป้องฉัน เพียงแค่เพื่อหลอกใช้ฉัน ไม่เข้าใจ ฮือ~
ฉันวิ่งมาได้สักพัก ฝนก็ตกลงมาอย่างบ้าคลั้ง แต่ฉันก็ยังคงวิ่งต่อไป ฉันวิ่งไปเรื่อยๆวิ่งไปอย่างไม่รู้จุดหมาย จนในที่สุดฉันก็หยุดวิ่งเพราะไม่แรงจะวิ่งต่อแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามเด็กเล่นแห่งหนึ่ง ฉันค่อยๆนั่นลงบนชิงช้า แต่ฉันยังคงไม่หยุดร้องไห้ ฉันเกลียดตัวเอง เกลียดที่ฉันโง่ เกลียดที่ฉันเป็นตัวซวย เกลียดทุกๆอย่างที่เป็นฉัน การที่พวกนั้นเลือกที่จะหลอกใช้ฉันเพราะฉันโง่ เพราะฉันมันบ้า ฉันมันได้แต่ฝันลมๆแล้งๆว่าจะมีเพื่อน
“ฮึก ฮึก”
“ใครน่ะ”ฉันตะโกนพร้อมน้ำตา
“สะ เสียงผมเองครับ พะ พี่สาว”เด็กผู้ชายตัวเล็กๆอายุนาจะประมาณ 10 ขวบผมสีเท่าอ่อนประกายน้ำตาล ตาสีน้ำตาลสวย พูดขึ้น ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น
“มีอะไรเหรอจ๊ะ ทำไมมาร้องไห้แถวนี้”ฉันถาม
“อึก ผะ ผมหลงทาง ผมเพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัดฮะ ฮึก ผะ ผมพยายามหาทางกลับเองดูแล้วแต่ว่า ฮึก ฮึก”เด็กคนนั้นตอบ ทำให้ฉันนึกถึงฉันตอนเด็กๆแหะ ฉันก็เคยเป็นเหมือนเขา และเคยมีคนค่อยช่วยเหลือฉันเสมอ
“โอ้ โอ้ ไม่ร้องนะเดี่ยวพี่ช่วยหานะจ๊ะ”
“จริงเหรอครับ”น้ำเสียงดีใจอย่างเห็นได้ชัดของเขายิ่งทำให้ฉันนึกถึงคนๆนั้นมากขึ้นไปอีก เพราะฉันก็คล้ายๆกันกับเขา
“จ๊ะ เธอชื่ออะไรเหรอจ๊ะ”
“ผมเหรอฮะ”
“อืม”
“ผมชื่อ โช ครับ”
“งั้นโช จำได้ไหมเอ่ย ว่าบ้านมีลักษณะเด่นเป็นยังไงบ้าง”
“ครับ บ้านสีเขียวอ่อน หลังคาสีฟ้าอ่อน สไตย์ยุโรป มีต้นเลมอนอยู่ในสวนหลังบ้าน หลังเล็กๆ หน้าบ้านมีตู้ไปรศณีสีแดงอยู่ทางขวาครับ”
“อืม พอจะจำอีกได้ไหมจะว่าแถวนั้นมีป้ายไม้ที่เขียนตัวเลขปักไว้ไหมจ๊ะ”
“มีครับ แต่ว่ามันพังแล้วเลยดูไม่ออกอะครับ”
“อืม พี่พอจะรู้แล้วหละจ๊ะ งั้นเราไปกันเลยนะ”
“ครับ พี่สาว”
แล้วฉันกับโชก็ออกตามหาบ้านของโชกัน กว่าจะตามหาเจอก็เป็นเวลาเย็นแล้วฝนหยุดตกพอดีกับตอนที่ฉันไปส่งโชถึงบ้าน
“พี่ไปก่อนนะจ๊ะ โช บ้ายบายจ๊ะ”
“ครับ บ้ายบายครับ”
ฉันค่อยๆหันหลังทำท่าจะเดินออกไปแต่โชเรียกฉันไว้ก่อน
“พี่สาวครับ”
“จ๊ะ?”
“แล้วเจอกันใหม่นะฮะ สักวันผมจะไปหาพี่สาว”
“จ๊ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าหลงอีกหละ”
“ครับ บ้ายบายครับ
“จ๊ะ บ้ายบายจ๊ะ”
ค่อยดูฉันจะต้องสอบเข้า Light of hope School. ให้ได้ ฉันจะแสดงให้เห็นว่าฉันทำได้ และฉันไม่โง่ ขอบคุณนะโชที่ทำให้พี่นึกถึงคำพูดของเขาได้ และขอบคุณนะ สำหรับคำพูดของนายน้ำแข็ง
"เธอต้องพยายามสิ อย่าท้อ พิสูจณ์ให้พวกนั้นเห็นว่าเธอเก่งแค่ไหน
พิสูจณ์ว่าเธอก็ทำได้ ว่าเธอไม่โง่ ไม่ใช่ตัวซวย ฉันจะค่อยรอดูวันนั้นของเธอนะ เคลียร์"
.........................................................................................................................................................
ดีค้า อัพครบแล้วนะค่ะ ยังไงก็เม้นให้ด้วยน้า~ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง อย่าได้เพิ่งเชยโชคุงนะจ๊ะ แล้วจะเสียใจ คนนี้แหละตัวที่ทำให้เรื่องสนุกยิ่งขึ้น หุ หุ หุ
เอารูปมาฝากด้วยค้า
ใครเอ๊ย?
เฉลย โชคุงค่ะ น่ารักเนอะ
ส่วนคนนี้ เคลียร์เจ้าค่ะ
ความคิดเห็น