คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Half soul 4 [Bad END] (RW)
รู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด
มีใครทำอะไรกับฉันกัน....
ร่างกายปวดร้าวเหมือนจะแตกเป็นชิ้นๆทุกเวลา
มีคนทำร้ายฉันหรอ?
สติพร่าเลือน ดวงตาซ้ายไม่อาจใช้การได้อีกต่อไป
บ้าเอ้ย! มันเป็นใคร! ไอเวรตัวนั้นมันใคร!
ทำไมขามันถึงขยับไม่ได้ดั่งใจกัน
ฉันจะฆ่ามัน! ให้มันมากราบแทบเท้า!
มองเห็นแต่ความมืด
อ้อนวอนขอชีวิต!
ว่าแต่เอเลนละ? เอเลนอยู่ไหน?
เอเลนอยู่ไหน?
มีใครทำอะไรเอเลน? ทำไมฉันถึงไม่เห็นเขา ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ!
ไม่เอาแล้วการจากลา!
ไม่อยากแยกจากนายอีกแล้ว!
พอกันทีความเจ็บปวด! ไม่อยากรออีกแล้ว! พอแล้ว! มันไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วรึไง วิธีที่จะทำให้ฉันอยู่กับนายตลอดไป
อา...จริงสิ มีวิธีอยู่นี่นา ง่ายนิดเดียวทำไมฉันถึงนึกไม่ออกนะ ใช่...ฉันนี่มันโง่จริงๆ
ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงนึกไม่ออก
“ออกโรงพยาบาลเมื่อไหร่คงต้องเตรียมการให้ดีแล้วล่ะ”
******
“วันนี้อากาศจะแจ่มใสตลอดวัน ไม่มีฝนเนื่องจากมีกระแสลมจากทิศตะวันตกเกื้อหนุน ทำให้เมฆฝนบางลงจนถึงไม่มี....”
ผมพิงหน้าต่างสีใสของรถประจำทาง ฟังเสียงแหลมสูงของโปรแกรมพยากรณ์อากาศ ดังลอดออกมาจากนาฬิกาแบบฝาพับดีไซน์เก่า ซึ่งหาดูได้ยากในยุคที่เทคโนโลยีก้าวไกลแบบนี้ ผมกำลังเดินทางไปยังอพาร์ตเมนต์ที่ตั้งอยู่ในเมืองเก่าแก่วอร์ชิน่า ผมไม่รู้หรอกว่าพี่คิดอะไรถึงได้มาซื้ออพาร์ตเมนต์อยู่ในที่ห่างไกลความเจริญของตัวเมืองแบบนั้น(และทันก็ไกลจากบ้านเอามากๆ ต้องใช้เวลาถึง 7 ชม.เชียวนะกว่าจะมาถึงที่นี่)
นี้เป็นปิดเทอมและครั้งแรกของผม ที่ได้จะนอนค้างคืนในอพาร์ตเมนต์ของพี่ชายแท้ๆที่อายุห่างจากผมถึง 7 ปีเต็ม ด้วยช่องว่างของอายุที่ห่างกัน ตอนเห็นพวกเราครั้งแรก ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าพวกเราเป็นพี่น้องแท้ๆเกิดจากพ่อแม่เดียวกัน
ก็นะ...ก็แบบหน้าของผมกับพี่ไม่เหมือนกันเลยนี่นา ในขณะที่ผมหน้าเหมือนแม่แทบจะแกะมาจากพิมพ์เดียวกัน พี่ก็ได้ดวงตาคม ผมสีดำและโครงหน้าเรียวของพ่อ ด้วยเหตุนี้เลยไม่ค่อยมีใครเชื่อซักเท่าไหร่ในตอนแรก
ทำไมผมถึงมาค้างกับพี่หรอ?
ก็เพราะเมื่อเร็วๆนี้พี่ได้เกมใหม่ไงล่ะ ผมเลยถือโอกาสนี้ขอค้างคืนเล่นเกมโต้รุ่งกับพี่ซะเลย แน่นอนว่าเป็นเกมแนวแอคชั่นที่พี่ชายเล่นได้เทพสุดจะเทพ (ได้อันดับหนึ่งของประเทศเชียวนะ) ด้วยสถิติกระสุนหนึ่งนัดต่อหนึ่งหัว ดัปเปิ้ลคิลและทริปเปิลคิลเท่าที่พี่อารมณ์ดีพอจะทำ! (เอ๋...ฟังดูแปลกๆนะ)
“สถานีถัดไป...วอร์ชิน่า ขอให้ผู้โดยสารโปรดเตรียมตัว กรุณาอย่าลืมสัมภาระของท่านไว้บนรถ และนับเงินให้พอดีกับค่าโดยสาร กรณีท่านยังคงใช้เงินแบบเก่า”เสียงโมโทนดังขึ้นทั่วรถ“ราคาค่าโดยสารจะขึ้นอยู่หน้าพนักพิงของท่าน ขอให้ผู้โดยสารมีความสุขกับการเดินทางของท่านค่ะ”
เด็กหนุ่มปิดรายการพยากรณ์อากาศและนับเงินค่าโดยสารให้พอดีกับจำนวนที่ระบุไว้
***********
แสงสีฟ้าจากจอบางเฉียบ ทุกครั้งที่ปากกระบอกปืนหันไปทางใด ดอกไม้สีเลือดก็เบ่งบานเสียงลั่นกระสุนปืน ปัง ปัง เสียงของนาฬิกาโฮโรแกรมและกลิ่นของพี่ที่อบอวลเต็มไปหมด นี่คือห้องของพี่ มันเป็นห้องที่สะอาดจนเกินไปจนไม่กล้าเดิน เพราะกลัวจะทำให้เปื้อน แต่มันก็เป็นที่ที่ผมสบายใจทุกครั้งที่มาเยือน
ไม่กี่นาที หน้าจอก็ขึ้นข้อความแสดงถึงชัยชนะของพี่รีไวและตัวเลขสกอร์สูงลิ่ว พี่เอาชนะสกอร์ที่ผมอุตส่าห์ทำไว้ก่อนอย่างง่ายดาย ชื่อ LEVI เด้งขึ้นอันดับหนึ่งทันทีเมื่อถูกเปรียบเทียบแบบออนไลน์ เท่าที่ผมจำได้พี่จะอยู่ที่หนึ่งเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไร มันเป็นความจริงที่ไม่เคยเปลี่ยนจากตอนผมเด็กๆเลย
ร่างสูงวางจอยเกมที่มีลักษณะคล้ายหมวกกันน็อกลง ชันเข้าลุกขึ้นจากขอบเตียง พี่ผมติดตั้งหน้าจอไว้ในห้องนอนของตัวเองเพื่อให้ตัวเองพร้อมโต้รุ่งตลอดเวลาที่เขาต้องการ รวมถึงตอนอารมณ์ไม่ดีด้วย
“เอาโกโก้หรือกาแฟ กินเสร็จแล้วไปนอนซะ” ร่างสูงโปร่งถามเสียงเรียบ นี่ไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นประโยคคำสั่งชัดๆเลยนี่นา
“โห..พี่ผมขออยู่ดูพี่เล่นไม่ได้หรอ ผมอยู่ตั้งม.ต้นแล้วนะ...”เอเลนพูดเสียงยียวน ประโยคท้ายเบาเสียงลงเนื่องจากสายตาพิฆาตจากผู้เป็นพี่
“เอาโกโก้ครับ”
“ดี แกเป็นอะไรไป ฉันจะโดนยัยแก่นั่นบ่นหูชาเอา” พี่ชายหัวเราะพลางขยี้ผมอย่างมันเขี้ยว จนผมสีน้ำตาลของผมมันกระเซิงไปหมด
เอเลนมองอดีตผู้แข็งแกร่งที่สุดในมนุษยชาติเดินเข้าไปในครัวจนลับตาความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว สัญญาณอันตรายในตัวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
รู้สึกแปลกๆชอบกล ปกติพี่ไม่หัวเราะแบบนั้นนี่นา
ไม่หรอก...คงคิดไปเอง
*****
“เฮ้ เอเลนนายหลับสบายดีใช่ไหม?”พี่ชายกำลังหัวเราะ ผมนอนอยู่บนเตียงกว้างขวางในห้องนอนของพี่รีไว ไม่สามารถขยับตัวได้เลยแม้แต่นิ้วสักนิ้วผมยังขยับไม่ได้ ได้แต่กลอกตาไปมาอย่างไร้หนทางสู้โดยสิ้นเชิง
‘น่ากลัว....’
ผมไม่รู้ว่าพี่ใส่ยาอะไรลงในโกโก้แก้วนั้น
ตอนนี้ในใจของผมกำลังภาวนา อ้อนวอน กราบกรานและหวังว่านี่คงเป็นการแกล้งแรงๆของพี่หรือฝันร้ายซักตื่น...
“ไม่เป็นไรเอเลน ไม่ต้องกลัว”รีไวจูบริมฝีปากนิ่ม“พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ห่วงนะ”
ร่างกายของผมสั่นเทาด้วยความกลัวบุคคลที่กำลังเกลี่ยผมสีน้ำตาลเข้มของผม กลัวดวงตาสีน้ำเงินเย็นชา กลัว....พี่ชายของตัวเองจากก้นบึ้งของหัวใจ
“พี่รักนายนะ เอเลน ใช่...รีไว แอ็กเกอร์แมนรักเอเลน เยอเกอร์”
พี่ชายพูดประโยคพวกนี้ซ้ำไปซ้ำมา
Q:ทำยังไงให้เขาอยู่กับคุณตลอดไป?
A:ขังเขา
ความคิดเห็น