[[[ หนุ่มขอโจ๋ (((กับ))) สาวEโนเซ็น ]]]

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบแบบวุ่นๆ(-*-)

                  
                            ก๊อก ก๊อก ก๊อก
                        "ตื่นแล้วหรือยังค่ะ  คุนหนู"เสียงเรียหนึ่งปลุกให้สาวน้อยที่นอนอุตุอยู่บนที่นอนให้ตื่นจากการหลับใหล  ค่อยๆลุกขึ้นมาจากเตียงไปอ่าบน้ามแต่งตัว อย่างทุกๆวัน หลิงหลิงเปนลูกคนเดียวของบริษัทส่งออกชื่อดัง แต่สิ่งที่เธอต้องแลกมาด้วยการที่พ่อแม่ไม่มีวลาให้เธอเลย
                         " แล้วพ่อกะแม่ล่ะค่ะ " ฉันเอ่ยถามอย่างเบื่อหน่าเพราะคำตอบมันก้อเหมือนเคยเช่นทุกวัน  "ท่านไปบริทตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ คุนหนู"  ในเมื่อได้ฟังคำตอบเหมือนเคยๆจึงเดินออกไปโรงเรียนอย่างเคย
                        " ระวัง!!!!!!หลบไป!!!"จู่ๆก้อมีเสียงหนึ่งขึ้นมาหลิงจึงหันไปมองแต่ทวานว่า
                      กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
                     "โอ้ย!!!นี่คุนระวังหน่อยสิ"โอ้ยเจ็บจังเลย ทำไมแย่อย่างนี้นะ
                     "ยัยบ้า!!!มาขวางทางทำไมฟะ !!!!"  จู่ๆก้อมีคนมีชนหลิงจนล้มไปกองกะพื้น
    "ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
    "เฮ้ย  ร้องไห้ทำไมฟะ เฮ้ยหยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย เอาล่ะสิกรู แม่งซวยชิบ บอกให้หยุดร้องไง" เฮ้อ!ซวยแต่เช้าเลยกุ
                      "นั้นไงลูกพี่มันอยู่นั้น!!!"   ในนาทีนั้นต้นไม่คิดอะไรอีกแล้วได้แต่ฉุด
มือหลิงแล้ววิ่งสุดชีวิตที่เขาเคยวิ่ง เขาวิ่งไปเรื่อยๆ
                       "เอาล่ะปลอดภัยแล้ว"ต้นเอ่ยเสียงเรียบ
                       "แล้วนี่คุนพาหลิงมาทำไม หลิงต้องไปโรงเรียนนะค่ะ"หลิงเอ่ยขึ้นพร้อมส่งผ้าเช็ดหน้าให้ชายตรงหน้า
                       "ขอบใจ ชื่อหลิงหรอ  ชื่อตลกวะแปลกๆ 555+ " ต้นเอ่ยพร้อมจัดเสื้อของตนให้เข้าที่ แล้วเหลือบไปมองคนข้างที่เริ่มมีเสียงสะอื้อขึ้มมาเปนระยะๆ
                        "อะไรนะ อึก ทำไมท่านหาว่าชื่อหลิงตลกนักล่ะ อึก ฮือๆๆๆๆๆๆ" หลิงเริ่มปล่อยโฮอีกรอบ 
                "เฮ้อ  พอๆหยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวไปส่งที่โรงเรียนเธอล่ะกัน "ต้นเอ่ยขึ้นอยางเบื่อหน่าย  พร้อมกับดึงมือน้อยนั้นให้ลุกขึ้นมา แต่ดูท่าแล้วว่าคนตรงหน้าจะไม่หยุดร้องง่ายๆ เขาจึงต้องจำใจไปส่งคนตรงหน้าอย่างเลียงไม่ได้   
                   แล้วเขาก้อสังเกตูเห็นตราโรงเรียนซึ้งเหมือนกับของเขาอย่างไม่ผิดเพี้ยนเลย
                  " เฮ้ย!!!! เอาล่ะสิ ชีวิตช้านนนน ทำไมต้องอยู่โรงเรียนเดียวกับเธอด้วยนะ" ต้นเอ่ยออกมาด้วย อาการเซ็งโลกแบบสุดๆ และตอนนี้เขาก้อสายมากแล้วเขาจึงรีบเดินจูงมือนำหลิงไป โดยหารู้ไม่ว่าคนข้างหลังหน้าแดงดั่งลูกตำลึงสุกก้อไม่ปาน