คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 : อีตาเย็นชา
1
(อีตาเย็นชา)
กริ๊ง!
เสียงสวรรค์มาแล้ว >^<
“มิ้นกินข้าวกัน ^-^”ยัยน้ำอุ่นที่เก็บของใส่กระเป๋าเสร็จรีบเดินมาหาฉัน
“ป่ะ”
ระหว่างการเดินทางไปยังโรงอาหาร
“มิ้นค้าบ~”มะ...มาอีกแล้ว T.T
“-_-”ฉันหันหน้าไปหาและคำตอบที่ได้มาคือ
“ขะ...ขอโทษครับ”อีกเดือนเดียวฉันก็จะจบคาราเต้แล้ว -*-
ณ โรงอาหาร (เมื่อกี้จะบรรยายมาเพื่อ?)
พรืด~ ตุบ =[]=
เฮ้ยนี่มันอะไร ? กะปิ ? นะ...น้ำพริก? อ๊ากก~ก!
“อุ๊ย! ขอโทษจ้ะ ^^”ยะ...ยัยเค้กเน่า! คู่แข่งของฉันเองแหละ -_-
ผึ่ง! กล้านักนะ
“โอ๊ย!”ฉันจิกผมสีน้ำตาลงามๆของยัยนั้นขึ้นและ
เพี้ยะ!
“โอ๊ยย~”1 ฝ่ามือลงที่หน้าของเธอ!
“กล้านักนะที่มาทำแบบนี้กับฉัน!”
เพี้ยะ!
“คราวที่แล้วยังไม่จำสินะ!”
เพี้ยะ!
“ครั้งหน้าจะทำอีกไหม?!”
“มะ...ไม่ทำแล้ว TOT”น่าตายยัยเค้กเน่า เละและน่าสมเพช
“เฮ้ย! มิ้น O_O”มาช้าไปรึเปล่ายัยอุ่น -_-
เพี้ยะ!
“หึ! บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน!”ก่อนไปขอทิ้งทายแบบประโยคของซูมิ -..-
“มิ้นน่ากลัวชะมัด -*-”หนุ่มๆที่อยู่ในเหตุการณ์พูดขึ้น ใช่นี่แหละฉัน! คนที่ได้รับฉายาว่า ‘ยัยปีศาจ’
ฉันเดินออกมาจากโรงอาหารและยัยอุ่นก็วิ่งมาถามเรื่องทั้งหมด...
“มิ้นทำไมเธอถึงไปตบยัยเค้ก แล้วเอ่อ... ทำไมกลิ่นกะปิถึงฟุ้งจัง -*-”น้ำอุ่นถามด้วยสีหน้าที่งงสุดๆ
“ยัยเค้กเอาข้าวน้ำพริกกะปิมารดหัวฉัน ชัดแล้วยัง?”แล้วจู่ๆน้ำอุ่นก็หยุดชะงักจนฉันต้องหันหน้าไปดู ก็พบกับ
“O[]O”หน้าของยัยอุ่นที่ช็อค -*-
“หึ! พูดจบแล้วยังฉันลำคาน -_-” ‘ฉันลำคาน’เสียงนี่มันตาบ้านั้น!
“อุ่นไปที่ห้องก่อนนะ”แล้วอุ่นก็เดินไปอย่างว่าง่าย คงคิดว่าฉันจะไปล้างคราบกะปิสินะ แต่ไม่ใช่ฉันไปเช็คบิล!
ว่าแต่หมอนั้นมันคุยกับใครอยู่นะ
“ดาร์กขอร้องละ ฮึก ช่วยรับจดหมาย ฮึก ของฉันหน่อยได้ไหม ฮึก ขอร้องละ แต่อ่านก็ได้นะ...”หือ? มีสาวมาสารภาพรักนี่เอง แต่ดูท่าทางดาร์กจะไม่สนซะนี่ ผู้หญิงคนนั้นก็ออกจะน่ารัก ชั่งเหอะดูต่อ
“ไร้สาระ”เย็นชาอะไรแบบนี้ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมาไม่หยุดเลยนะ!
“ขอร้องละ...”แล้วตาบ้าดาร์ก(เพิ่งรู้ชื่อ)ก็หยิบจดหมายขึ้นทำให้ผู้หญิงคนนั้นยิ้มน้อยๆ แต่ แควกๆๆ! O_O!
“ฉันไม่อ่าน”แล้วดาร์กก็เดินผ่านหน้าฉันไป กะจะไม่สนใจใครเลยใช่ไหม - -*
“ฮึก ฮือๆๆ TT”ฉันว่าฉันเข้าไปปลอบใจเธอดีกว่า
“อ่ะนี่... ไม่เป็นไรนะ ^^”แล้วผู้หญิงคนนั้นก็รับไปซับน้ำตา ผู้ชายอะไรเย็นชาชะมัด
“ขอบคุณนะ... ฮือ TT~”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ^-^...เดี๋ยวฉันมานะ”แล้วฉันก็วิ่งตามตาดาร์กไป
‘เธอใช้น้ำหอมกลิ่นกะปิหรอแปลกดีจัง TT’<<ผู้หญิงคนนั้นคิด
“นี่นาย!”ยังไม่หันมาอีก “นาย!”หูหนวกป่าวเนี้ย ! -*-
“นาย!!!”หยุดซะที -*- แฮกๆ
“มีอะไร -_-”เมื่อหมอนั้นหันหน้ามาก็พบกับ หน้าตาย ตามแบบฉบับเดิม -*-
“ทำไมนายถึงทำกับผู้หญิงคนนั้นแบบนี้!”
“เสียมารยาท...มาดูคนอื่นเค้าคุยกัน”=[]= หมอนี่มัน (ถะ... เถียงไม่ออก)“หน้าตาก็สวยดีนะ... แต่ทำไมไม่มีมารยาทเลย -_-”ผึ่ง! (เสียงเส้นประสาทขาด -*-)
“ไอบ้า! นายมันมีมารยาทตายแหละ ผู้หญิงเค้าเอาจดหมายมาให้ แล้วไปฉีดทิ้งต่อหน้าต่อตาแบบนั้นเรียกว่ามีมารยาทหรอ ฮ่ะ! $^^&%^&&%@$%*(&*%&&^*^((#$%~”
“ยัยปากจัดพอแล้วยัง? ฉันลำคาน -_-” ‘ลำคาน’ อีกแล้ว ไม่ไหวแล้ว ขอเตะซักทีเถอะ
แล้วฉันก็ยกขาขึ้นเตะแต่ !
หมับ!
O_O! รับได้หมอนี่มันรับลูกเตะฉันได้
“เถียงไม่ออกก็ใช้กำลังงั้นหรอ ?”หมอนี่! รู้ทัน U.U
“เธอใส่กระโปรงนะ คิดดีแล้วหรอที่จะมาเตะฉัน?”หา! -///- ฉันเอาขาลงอย่างรวดเร็ว แล้วเอาหน้ามองพื้นด้วยความอาย พอฉันเงยหน้าขึ้นมาเตรียมจะเถียงอีกรอบก็พบกับ...ความว่างเปล่า = = หะ...หายไปแล้ว ไวชะมัด ฮึ่ย! อย่างให้เจออีกนะ
ชั่วโมงคาราเต้ (หรือเสรี)
“นางสาวพรรณวรท ออกมาเตะแผ่นไม้”
ผลั้วะ!
แปะๆ
“ต่อไประดับไหล่”
ผลั้วะ!
“ระดับหัว”
ผลั้วะ!
แปะๆๆๆๆ
“เยี่ยมมาก กลับไปนั่งที่ได้”ฝีมือฉันไม่เคยตก หุหุ -..-
“เก่งจังเลยมิ้น สวยด้วย >O<” บรรดาหนุ่มๆ ที่อยู่ชมรมเดียวกับฉันพูดขึ้นมา
“ขอบใจจ้ะ^^”แล้วฉันก็เดินไปนั่งที่ หุหุ -..-
ติ๋งต๋อง~
‘นางสาวพรรณวรท สุพัต มาพบอาจารย์ที่ห้องปกครอง’
ติ๋งต๋อง~
คงจะเป็นเรื่องเมื่อวานสินะ แต่ไม่เป็นไรฉันเตรียมใจไว้แล้ว หึหึ ส่วนหลักฐานกับพยานก็เพียบ ^^
ณ. ห้องปกครอง
เมื่อฉันเดินเข้าห้องมาก็เห็นยัยเค้กที่หน้าตาสะบัดสะบอม พร้อมกับมารดาของเธอด้วย และ ผอ. ก็เริ่มเรื่องทันที
“มิ้น ไหนเธอลองอธิบายมาสิ ว่าทำไมถึงไปทำร้ายเค้กเค้าแบบนี้?”หลายคนคงสงสัยว่า ทำไม ผอ. ถึงรู้จักชื่อเล่นฉัน เพราะว่าฉันเป็นถึงดาวของโรงเรียน ผอ. ยอมรู้จักอยู่แล้ว ส่วนยัยเค้ก ก็เลขานุการประธานโรงเรียน ยศใหญ่ใช่เล่นเลยแหละ แต่ถ้าคิดจะมาเล่นกับฉันแบบนี้ก็ต้องโดนไปเป็นธรรมดา
“แล้ว ผอ. คิดว่าหนูจะไปทำร้ายเค้กเค้าทำไมละคะ ? ถ้าเกิดเค้าไม่มาเริ่มขึ้นก่อน ^^”ฉันถาม ผอ. กลับไปอย่างมีเลศนัยเล็กน้อย
“นี่เธอ กล้าว่าลูกฉันเป็นคนหาเรื่องงั้นหรอ!”แล้วคุณมารดาอันประเสริฐของยัยเค้กก็ขัดขึ้นมา ขอโทษนะคะคุณแม่! มาโรงเรียนแท้ๆ แทนที่จะแต่งตัวให้เรียบร้อย ดั๊นใส่เดรสสั้นจุ๊ดจู๋ จะใส่มายั่วพาลโรงรึไง =_=
“เอ่อ แปบนะครับ ผมขอเครียร์กับนักเรียนก่อน คุณเชิญออกไปข้างนอกพร้อมกับนางสาวนริยาด้วยครับ” แล้ว 2 แม่ลูกคู่นั้นก็เดินออกไปอย่างขัดใจ “ครูรู้ว่ามิ้นไม่ใช้คนที่ชอบหาเรื่องใคร ไหนเรื่องมันเป็นยังไงลองเล่ามาให้ครูฟังหน่อยสิ.”
“คือ ผอ. ก็น่าจะรู้นะคะ ว่ามิ้นเป็นคนที่วีนแตกง่ายมากๆ ถ้าเป็นไปได้ก็อย่างเข้าใกล้มิ้น”ฉันพูดเตือนไปก่อน
“อืม ครูเข้าใจ ครูรู้จักเธอมานานแล้ว ครูเข้าใจเธอดีว่าเธอเป็นคนยังไง”จะว่าไป ผอ.ก็สนิทกับฉันมากเลยนะ ตั้งแต่ ม.2 ที่เข้าโรงเรียนนี่มา ฉันก็ได้เป็นดาวระดับม.ต้น (ดาว-เดือนแยกเป็น ม.ต้น กับ ม.ปลาย)เวลามีงานอะไร ผอ. มันจะเรียกฉันให้ไปช่วยเสมอ ผอ. เลยรู้ดีว่าฉันเป็นคนยังไง
“ตอนนั้นมิ้นกำลังจะไปกินข้าวที่โรงอาหารคะ แล้วจู่ๆ มันก็มีข้าวน้ำพริกกะปิลอยมาจากไหนไม่รู้ มาลงที่ตัวมิ้นทั้งตัวเลยคะ แล้วพอมิ้นจะหาว่าใคร เค้กก็เดินมาพูดว่า ‘อุ๊ย! ขอโทษจ้ะ^^’ น้ำเสียงออกสะใจนิดหน่อย เลยทำให้สติมิ้นขาดทันที เลยตบอย่างไม่ยั้ง ทำให้หน้าของเค้กออกมาประมาณนั้นแหละคะ ( ..)”ฉันพูดพลางทำหน้าสำนึกผิด แล้วมองไปที่พื้นห้อง
“ผอ. ว่ามิ้นใจร้อนไปหน่อยนะ มิ้นน่าจะคิดให้ดีกว่าทำไมข้าวน้ำพริกกะปินั้นถึงลอยมา อาจจะเป็นเพราะว่า เค้กเค้าสะดุดก็ได้ แต่คำว่า ‘อุ๊ย ขอโทษจ้ะ^^’ ที่เธอบอกเมื่อกี้ เป็นใครเค้าก็คิดว่าจงใจแหละนะ ถึงยังไงเธอก็ผิดแหละมิ้น ครูแค่จะเขียนลงไปในสมุดลงทัณฑ์นะ หักคะแนนพฤติกรรม 5 คะแนนพอ แต่อย่ามีครั้งต่อไปละ!”
“ขอบคุณคะ T^T~”ตามกฎของโรงเรียน ถ้ามีการทะเลาะเกิดขึ้นจะโดนหักคะแนนพฤติกรรม 20-50 คะแนน แต่ ผอ. หักให้แค่ 5 รัก ผอ. ที่สุดเลย T^T
“มิ้นไปเรียนต่อได้เลยนะ เดี๋ยว ครูจะเครียร์กับผู้ปกครองฝ่ายโน้นให้เอง ^^”
ฉันเดินออกจากห้องปกครองไปแล้วเจอกับ 2 แม่ลูกนั้นเห็นละรู้สึกอยากตบจริงๆ - -
“ผอ. ให้เข้าไปพบคะ”ฉันเดินไปบอก 2 แม่ลูกคู่นั้น ฮึ่ย ชัดจะระงับอารมณ์ไม่อยู่แล้ว -*-
แล้ว 2 แม่ลูกนั้นก็ลุกขึ้น พร้อมกับคำพูดของเค้กขึ้นมาว่า
“หึ! สมน้ำหน้า!”หน๋อย ยัยเค้กกกกก!!! อย่าให้มีครั้งต่อไปนะ อย่าให้มี๊!!!!! ฉันรับลองได้ว่าฉันต้องฆ่ายัยนี่แน่เลย T^T!!!
เมื่อฉันออกจากห้องปกครองไป ก็พบกับน้ำอุ่นที่มายืนรอฉันที่หน้าห้องปกครอง มารอเมื่อไหร่เนี้ย ? หน้าของน้ำอุ่นเหมือนคนจะร้อง เป็นอะไรไปเนี้ย!
“มิ้น ฮึก เธอเป็นอะไรไหม? ฮึก T^T”นี่จะร้องเพราะเป็นห่วงฉันหรอกหรอ
“ฉันไม่เป็นไรหรอก ^^ ใบมิ้นซะอย่างแต่นี้ชิวๆ เธอหยุดร้องเถอะน้ำอุ่น”เมื่อน้ำอุ่นหยุดร้องฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้น้ำอุ่นได้ฟัง...
____________________________________________________________________________________________________________________________
สนุกไหม๊คะเนี้ย T^T ตอนแรกของเรื่อง ^^
หวังว่าทุกคลจะชอบกันนะคะ :)
ปล. เม้ลๆหน่อยนะคะ ♥
ANGEL SPlus
ความคิดเห็น