ตอนที่ 21 : ตอนที่ 21
"อ๊าา~แมวพูดได้ ?"
ราเซ็ตสึที่ตอนนี้ทราบแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใครรีบแสร้งทำทีเป็นตกใจ แต่สีหน้ายังคงไม่แสดงอารมณ์ออกมา ทางแมวดำเองหลังเห็นอีกฝ่ายไม่วิ่งหนีอีกก็ถอนหายใจโล่งอก แต่ว่าใบหน้าของชายคนนี้ดูไม่ตกใจเลยสักนิด เอ็งแกล้งทำใช่ไหม !!
"ก็นะแล้วเจ้าละมาทำอะไรแถวนี้กัน ?"
"เออคือ...เดินเพลินนิดหน่อยน่ะครับ แล้วคุณแมวมีอะไรหรือเปล่า ?"
"คิสึเกะอยากให้ข้ามาพาเจ้าไปพักด้วยกัน"
"..."
"จะไปหรือเปล่า ที่นั่นมีอาหารฟรีนะ"
"ไปครับไป!"
"ดีตามข้ามา"
แมวดำถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายและกระโดดไปตามรั้วนำทางชายหนุ่มกลับไปยังร้านอุราฮาระ ดูท่าเขาไม่จำเป็นต้องออกไปตามหาที่พักอีกสักระยะในเมื่อมีคนมาประเคนที่พักให้ถึงที่แบบนี้
"จะว่าไปคุณแมว คุณคือชิโฮอิน โยรุอิจิสินะครับ"
"หลักแหลมดีนี่ ไม่แปลกใจเลยที่คิสึเกะจะชื่นชมเจ้า"
ชายหนุ่มยักไหล่ เขาไม่ได้หลักแหลม เขาก็แค่รู้งานต้นฉบับของโลกเทพมรณะก็เท่านั้น นี่ถือเป็นข้อได้เปรียบของเขาทั้งเรื่องความปลอดภัยของตนเองและคนสำคัญของเขา แม้จะรู้สึกเซ็งที่รู้ความสามารถของศัตรูก่อนได้สู้ แต่อย่างน้อยด้วยความรู้นี้ก็ช่วยให้เขาปกป้องคนสำคัญของเขาได้
"จะว่าไปซุยฟงเป็นยังไงบ้าง ?"
"เรื่องของเธอคนนั้นหลังคุณชิโฮอินจากไปหัวหน้าซุยฟงก็ทำงานหนักแทนคุณอยู่ตลอดเลยละครับ คุณชิโฮอินน่าจะคาดเดาได้นะครับถึงนิสัยที่จริงจังไปเสียทุกเรื่องของหัวหน้าซุยฟง"
"นั่นสินะ แต่ไม่คิดว่าเจ้าก็รู้นิสัยซุยฟงขนาดนี้"
"แค่สังเกตุและมองก็พอจะคาดเดาถึงนิสัยและบุคลิกของอีกฝ่ายได้แล้วละครับ"
"แบบนี้นี่เอง"
ทั้งสองพูดคุยกันจนกระทั่งถึงร้านของอุราฮาระ ที่หน้าร้านมีเด็กชายผมแดงกำลังหวดไม้เบสบอลอยู่หน้าร้าน ใกล้ๆของเด็กชายมีเด็กหญิงกำลังกวาดลานหน้าร้านอย่างขยันขันแข็ง เด็กชายจอมอู้มีชื่อว่าฮานาคาริ จินตะในขณะที่เด็กหญิงแสนขยันชื่อว่าสึมุงิยะ อุรูรุ
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ"
เห็นอุรูรุทักทายอย่างเขินอายแต่สีหน้ายังนิ่งเฉย ทางชายหนุ่มก็ทักทายกลับทันที ทั้งสองมีสีหน้าที่นิ่งเฉยราวกับพวกอารมณ์ตายด้าน แต่ทางราเซ็ตสึนั้นน่าจะหนักกว่า แต่ที่เขาไม่ได้แสดงอารมณ์ผ่านสีหน้า ไม่ใช่เพราะเขาได้รับผลกระทบจากการดูดกลืนอณูวิญญาณของฮอลโลว์
แต่มันเป็นเพราะเขาไม่ต้องการแสดงอารมณ์ให้ใครทราบ และนี่จะเป็นหนึ่งในลูกเล่นของเขา ไอ้เรื่องผลกระทบอะไรนั่นหลังจากสึคุโยะจังตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์ผลกระทบในเรื่องนั้นก็จางหายไปด้วยเช่นกัน
ทักทายกันเสร็จโยรุอิจิก็พาเขาเข้ามาในบ้าน แต่ทว่าพอทั้งสองเข้ามาสีหน้าของราเซ็ตสึก็เริ่มย่ำแย่ทันทีหลังสัมผัสได้ถึงแรงดันวิญญาณที่แสนคุ้นเคย แต่นี่มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ ชายคนนั้นยังไปโผล่ตรงจุดที่อิจิโกะและลูเคียกำลังอยู่พอดี บังเอิญไม่! มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
"ไม่ดีแล้วครับคุณคุโรกิ ดูเหมือนทางโซลโซไซตี้จะเคลื่อนไหวแล้วเช่นกัน"
"พวกคุณรออยู่ที่นี่เถอะครับเดี๋ยวผมจะไปดูลาดเลาก่อน"
อุราฮาระพยักหน้า ราเซ็ตสึไม่รอช้ารีบกลืนยาเม็ดถอดวิญญาณเพื่อออกจากร่างกายหยาบ เขาไม่รีรอใช้ก้าวพริบตาไปยังจุดที่พวกลูเคียอยู่ ซึ่งที่นั่นก็คือสนามเด็กเล่นเขาซ่อนตัวและมองผู้ที่มาแล้วก็ถอนหายใย
"หัวหน้าเบียคุยะ แต่นี่ไม่เร็วเกินไปหรอเราพึ่งมาเมืองคาราคุระได้ยังไม่ถึงวันเลยนะ!"
หรือว่าไอเซ็นจะไหวตัวทัน ? เป็นไปไม่ได้เพราะเจ้าเร็นจิไม่ได้มาด้วย ทั้งนี้เขาก็ไม่เคยได้แสดงพิรุธออกไปเลยสักครั้ง ทว่าไม่นานเขาก็ถึงบางอ้อเมื่อเห็นลูเคียเดินไปมอบตัวกับเบียคุยะแต่โดยดี แสดงให้เห็นว่าคนที่ติดต่อไปและน่าจะเป็นตัวของหญิงสาวเอง
"ทำไมละ หรือเพราะไม่อยากให้ผมเข้าไปพัวพัน ?"
ต่อให้เป็นคนโง่ก็น่าจะเข้าใจได้ไม่ยาก ราเซ็ตสึบีบหน้าอกฝั่งซ้ายของตนเอง หัวใจของเขาเต้นระรัว มันเต็มไปด้วยความกังวล ความรู้สึกบีบรัดหัวใจนี่มันทำให้เขาเจ็บปวด
"ยัยเซ่อเอ้ย!"
ฟึบ
ร่างของราเซ็ตสึโผล่มายืนข้างร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น ทางเบียคุยะหลังเห็นชายหนุ่มโผล่ออกมาก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่ สายตาเหล่มองมาที่เขาและลากลูเคียเดินจากเข้าไปในเซ็นไกมง
เมื่อเห็นประตูเปิดตัวลงและหางหายไปชายหนุ่มก็ได้แต่กำหมดแน่น แต่ไม่นานเขาก็ถอนหายใจและคลายหมัดสายตาเหล่มองไปทางเด็กหนุ่มผมส้มที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้น แรงดันวิญญาณในส่วนของลูเคียถูกทำลายหายไปอย่างสมบูรณ์
"ยังไม่ตายสินะ"
เขารีบแบกร่างของอิจิโกะและมุ่งหน้าไปที่ร้านอุราฮาระ ไม่รีรอส่งร่างของอิจิโกะให้อีกฝ่าย ระหว่างทางราเซ็ตสึได้รักษาเบื้องต้นไปบ้างแล้ว แต่นั่นก็แค่การพยุงอาการเท่านั้น
"เป็นยังไงบ้างครับคุณคุโรกิ ?"
"ก็อย่างที่เห็นลูเคียถูกพาตัวไปแล้ว"
"ฝีมือของชายคนนั้นหรือเปล่าครับ ?"
"น่าจะเป็นทางลูเคียที่ติดต่อไปเอง"
"แบบนี้นี่เอง แล้วจากนี้คุณคุโรกิจะเอายังไงต่อครับ ?"
"คงต้องฝากแผนการในส่วนแรกไว้กับคุณ แล้วละ ทางผมคงต้องรีบกลับไปที่โซลโซไซตี้เดี๋ยวนี้เลย!"
อุราฮาระพยักหน้าเห็นด้วย ยังไงในตัวของลูเคียก็มีโฮเงียคุฝังอยู่ ถ้าไอเซ็นรู้เรื่องนี้เข้าคงรีบแย่งชิงและจากไปทันที นี่คือสิ่งที่อุราฮาระคิด แต่ความคิดของราเซ็ตสึไม่ใช่แบบนั้นเขากำลังจะเป็นบ้าเพราะการกระทำของยัยคนงี่เง่านั่น!
ไม่รีรอเขาออกไปจากร้านของอุราฮาระและรีบเรียกผีเสื้อนรกส่งคำสั่งในการเปิดใช้เซ็นไกมงในขากลับ สิบนาทีผ่านไปที่ด้านหน้าของเขาก็มีประตูเซ็นไกมงที่ถูกเปิดออกโดยอัตโนมัติ ชายหนุ่มเดินเข้าไปประตูจึงถูกปิดตัวลง
ราเซ็ตสึกลับมาที่โซลโซไซตี้ สีหน้าของเขายังคงไร้อารมณ์เหมือนเก่า แต่นัยน์ตาสีฟ้าที่เคยสดใสของเขากลับมืดดำจนไร้ประกาย เขารีบมุ่งหน้าไปที่สำนักงานหน่วยที่ 13 เพื่อแจ้งเรื่องราวกับหัวอุคิทาเกะก่อน
"เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นนี่เอง น่าเสียดายที่ตอนนี้พวกเรายังทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเธออย่าพึ่งรีบร้อนทำอะไรบู่มบ่าม"
"ผมเข้าใจครับท่านหัวหน้า"
"ตอนนี้ก็ค่ำมืดแล้ว เธอไปพักก่อนเถอะ พรุ่งนี้น่าจะมีการประชุมเรื่องคุณคุจิกิ..."
ชายหนุ่มได้แต่พยักหน้าอย่างจำใจ เขาอยากจะไปหาลูเคียแต่ตอนนี้คงทำไม่ได้ อีกฝ่ายเป็นนักโทษ คงจะเป็นพรุ่งนี้ที่เขาสามารถเข้าเยี่ยมเธอได้หลังการประชุมในการตัดสินโทษของลูเคียสิ้นสุดลง
ตั้งแต่หัวค่ำจนถึงเช้าวันใหม่ ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้หลับไม่ได้นอน มีการเรียกตัวราเซ็ตสึไปยังที่ประชุม เนื่องจากตัวเขาได้ไปที่โลกมนุษย์ ทางนั้นจึงจะใช้เขาเป็นพยาน ปัจจุบันชายหนุ่มยืนรออยู่หน้าห้องประชุมกับเหล่ารองหัวหน้าหน่วยคนอื่นๆ ซึ่งมีชายคนหนึ่งที่กำลังมองมาที่เขาอย่างเยาะเย้ย
"เหอะ! ไม่คิดเลยว่าหน่วยของคนบ้านนอกจะก่อเรื่องราวใหญ่โตแบบนี้ แต่ก็ไม่แปลกละนะในเมื่อมีรองหัวหน้าที่เป็นคนบ้านนอก การมีลูกน้องก่อเรื่องแบบนี้ก็ไม่น่าแปลก ถูกประหารไปเลยน่าจะ..."
ชึบ!
ฟึบๆๆๆๆ
"หยุดมือเดี๋ยวนี้รองหัวหน้าคุโรกิ!!!"
กลุ่มรองหัวหน้าเกือบสิบคนรีบมาล็อกตัวของราเซ็ตสึที่กำลังชักดาบที่เอวออกมาไว้อย่างรวดเร็ว ลูกตาสีดำสนิทของชายหนุ่มเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความต้องการสังหาร จิตสังหารของชายหนุ่มแผ่ขยายออกมาจนก่อร่างเป็นยักษ์สีดำผมยาวที่พร้อมจะกลืนกินสรรพสิ่ง
เจ้าอ้วนที่กำลังพร่ามเยาะเย้ย ก้าวถอยหลังและล้มตึงอย่างหวาดผวา ใบหน้าเริ่มซีดขาวเริ่มถูกเติมเต็มไปด้วยเหงือ แน่นอนว่าไม่ได้มีเพียงเจ้าอ้วนเท่านั้น แม้แต่กลุ่มลองหัวหน้าเองก็แอบกลืนน้ำลายเช่นกัน นี่ถ้าพวกเขามาล็อกตัวอีกฝ่ายไว้ ภาพที่พวกเขาจะเห็นต่อมาคงเป็นศพไร้หัวของรองหัวหน้าโอมาเอดะ
"ใจเย็นก่อนเถอะค่ะท่านรองหัวหน้าคุโรกิ รองหัวหน้าโอมาเอดะเองก็รีบขอโทษสิคะ เร็วเข้า!!"
ความอ่อนโยนของฮินาโมริจางหายไปเธอกล่าวกับราเซ็ตสึอย่างอ่อนโยน แต่หันไปกล่าวกับโอมาเอดะอย่างเย็นชา อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ชอบชายอ้วนนี่สักเท่าไหร่ แค่ใช้เงินซื้อตำแหน่งรองหัวหน้าก็น่าอับอายพออยู่แล้วยังจะกล้ามาพูดไร้สาระแบบนี้อีก
"ขะ ขอโทษ"
ได้ยินคำขอโทษที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของชายร่างอ้วนราเซ็ตสึก็เก็บจิตสังหารและดาบเข้าสู่ฝัก เขาหันไปมองที่หน้าประตูห้องโถงโดยไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ เขาในตอนนี้ไม่มีอารมณ์ไปต่อล้อต่อเถียงกับเจ้าอ้วนนี่อีก
ทางกลุ่มรองหัวหน้าที่เข้ามาล็อกตัวเขาไว้ เมื่อเห็นทุกอย่างคลี่คลายพวกเขาก็ปล่อยแขนที่ยึดจับและพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก สายตาของทุกคนพากันจ้องมองไปที่เจ้าอ้วน ความกดดันทำให้เจ้าอ้วนพูดไม่ออกและรีบวิ่งหนีทุกคนไป
'เธอกำลังทำให้ผมเป็นบ้ารู้หรือเปล่าลูเคีย!'
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อิอิ
ฟันมันขาดครึ่งเลย-หมูเนี่ย
เจ้าหมูอ้วน-โอมาเอดะสมควรโดนแล้วครับ
ซุยฟงก็อยากฆ่าแต่ทำไม่ได้เพราะเงินทุนได้มาจากเจ้าอ้วนและเจ้าอ้วนยังเป็นลูกหลานตระกูลดังอีก