ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ดาริกา
หญิงสาว รู้สึกตัวตื่นตั้งแต่แสงแรกของอรุณฉาบขอบฟ้า นอนฟังเสียงนกเจื้อยแจ้ว เสียงลมพัดไหว เสียงธรรมชาติค่อยๆ หายไป เสียงเครื่องยนต์ กลิ่นควันเริ่มเข้ามา หญิงสาวขยับตัวจากที่ซุกใกล้ร่างชายหนุ่ม เธออยากถนอมทุกเศษเสี้ยววินาทีที่อยู่กับเขา อมยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อชายหนุ่มข้างตัวหรี่ตามองเมื่อเธอขยับออกจากอ้อมแขนของเขา
“จะไปแล้วหรือดา”
ชามหนุ่มถามหญิงสาวที่ลุกขึ้นช้าๆ ชุดนอนแบบสลิปสีฟ้าเผยเรือนร่างอิ่มสมวัยสาวสะพรั่ง
“จ๊ะ เช้าแล้วนี่”
ดาริกาตอบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วมาทิ้งตัวนั่งริมเตียง หยิบส่องกระจกดูรอยสีต่างๆ บนใบหน้า ชายหนุ่มดึงตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ควานหาบุหรี่มาจุดสูบ
“ขอดาตัวซิ ของดาหมดแล้ว”
หญิงสาวขอ ชายหนุ่มส่งให้ทั้งซอง พร้อมทั้งไฟแช็ค
“ขอบคุณจ๊ะ”
หญิงสาวชะโงกไปแตะริมฝีปากกับข้างแก้ม ที่ขึ้นไรเขียวๆ มองหนุ่มที่สูบบุหรี่ยิ้มๆ หุ่นนักกีฬา ขาวและหล่อ เธอยิ้มใครๆ ก็บอกอย่างนั้น รอยลักยิ้มเสน่ห์ที่บุ๋มลึกสองข้างแก้ม ถ้าหุ่นไม่แมนขนาดนี้ คงมีคนว่าเขาเป็นผู้หญิงไปแล้ว
หนุ่มทั้งแท่งเธอรับรองได้ และไม่เบี่ยงเบนเลยแม้แต่กระเบียดเดียว
“เมยังไม่ลุกอีกหรือจ๊ะ” ดาริกาชำเลืองมอง
“เมทำงานตอบบ่ายจ๊ะ” ชายหนุ่มตอบง่ายๆ ไถลตัวลงจะนอนต่อ
“แต่งตัวออกไปทานอาหารเช้ากับดาได้ไหมจ๊ะ” หญิงสาวบอกเสียงหวาน
“ถ้าดาต้องการก็ได้จ๊ะ” เมธาวียิ้มในหน้า พริ้มตาหลับลง
“นะจ๊ะ ลุกขึ้น” ดาริกาบอกอ่อนหวาน
“ขอร้องดีๆ ไม่ได้หรือไงฮึ” เมธาวีแกล้ง
“เมจ๋า ออกไปทานอาหารกับดานะจ๊ะ”
ดาริกาอ้อน จุมพิตข้างแก้มเขียวๆ นั่นอย่างนิ่มนวล
“ตกลงจ๊ะ” ชายหนุ่มยิ้มตอบอวดลักยิ้มที่ทำให้หญิงสาวอดใจไม่ไหว ชายหนุ่มหัวเราะ กลิ้งลงจากเตียงอีกด้านไปอาบน้ำ ดาริกาเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าออกมาเตรียมเอาไว้ให้
“ตัวนี้ใครซื้อให้น่ะ” เธอถาม ชูเสื้อสีส้มให้ดู
“น้องแนนน่ะ” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ โยนผ้าเช็ดตัวไปพาดกับราว รับเสื้อผ้ามาสวม
“ของดาล่ะ” เธอถาม
เมธาวีเหนี่ยวเอวคนใกล้ตัวมากอด แตะริมฝีปากแรกกับหน้าผากนวล
“สวัสดีตอนเช้าจ๊ะ”
“อะไรก็ไม่รู้”
ดาริการ้องผลักชายหนุ่มออก เอื้อมมือไปคว้ากระจกมาดูความเรียบร้อยของใบหน้า ลืมไปเลยว่าเธอถามอะไรเอาไว้
“เอาล่ะซิ จะไปรถใครล่ะ” เมธาวีถาม เมื่อลงมาถึงข้างล่าง
“รถดาดีกว่า เช้านี้ดาว่าง แล้วดาจะไปส่งเมเอง”
ดาริกาบอก เขาเปิดประตูให้เธอก่อน แล้วอ้อมไปประจำตำแหน่งคนขับ
“จะไปไหนล่ะ องค์หญิง” เมธาวีบิดกุญแจชำเลืองมองสาวงามข้างตัว
“ตามใจองค์รักษ์ซิจ๊ะ” ดาริกาตอบ เลิกเปิดเพลงเย็นๆ ฟัง
“ดาเคยไปที่นี่ไหม เพลิน น่ะ”
“ยัง”
ดาริกาตอบ ตะแคงตัวมองคนขับรถ ใบหน้าขาว มีรอยเขียวๆ ข้างแก้ม สะอาดสะอ้าน ตาฉายแววอารมณ์ดี
“เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วจ๊ะ เม สิบปี ยี่สิบปี”
“คิดง่ายๆ นะดา เท่าอายุของดานั่นล่ะ”
ดาริกาหัวเราะเสียงใส
“งั้นเราก็เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันนะเมนะ”
“จะว่างั้นก็ได้นะ”
เมธาวียกไหล่ เลี้ยวรถเข้าร้านอาหาร บรรยากาศข้างในโปร่งๆ สบายๆ
“ดาจะเอาอะไรดีล่ะ”
เมธาวีถาม เมื่อบริกรเข้ามารินน้ำเสริฟ
“กินน้ำก่อนนะ ที่นี่น้ำใบเตยหอมชื่นใจ”
“มีคำแนะนำไหมจ๊ะ” หญิงสาวใช้ปรายนิ้วเคลือบสีหวานเขี่ยเมนูรายการอาหารไปข้างๆ อย่างไม่ใจ
“ซาวน้ำที่นี่อร่อยนะ” เมธาวี เปิดเมนูดูรายการอาหาร
“สั่งให้ดาด้วยก็แล้วกัน” ดาริกาบอก ตามีแววขุ่นข้องใจ
เมธาวีหันไปสั่งบริกรเบาๆ แล้วหันมาประสานสายตากับหญิงสาวตรงข้าม แววข้องใจในตางาม ทำไมจะไม่รู้ รู้จักกันมาตั้งกี่ปีแล้ว
“กลับจากญี่ปุ่น ดาก็เพิ่งเจอเมนะ”
แค่คำเกร่นนำ ก็เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าชายหนุ่มได้
“เมอยู่บ้านประจำล่ะ ถ้าดาไม่มา เมก็ไม่รู้ว่าดากลับมาแล้ว”
“เมรู้ แต่เมไม่มาหาดาต่างหาก” หญิงสาวชี้หน้าอย่างล้อๆ
“เอาอะไรมากล่าวหา”
เมธาวีพูด เริ่มตักอาหารจานเดียวตรงหน้าใส่ปาก
“ดาเจอพิชัย เขาบอกว่า เมบอกเขาว่าดากลับมาแล้ว”
“ชัยอาจอำดามั๊ง” ชายหนุ่มยังตอบเลี่ยงๆ ไป
“เจนบอกเมแล้ว ดาให้เขาโทรมาบอกเม” ดาริกาตะล่อมมาทุกทาง
“เมไม่ได้รับ”
เมธาวีบอก เลื่อนจานของหญิงสาวมาตัดเป็นคำๆ แล้วเลื่อนคืน
“อร่อยนะ ไหนชวนเมมาเป็นเพื่อนไงล่ะ”
“ดาอยากรู้เท่านั้นล่ะว่าทำไมไม่ไปหาดา ให้ดารออาทิตย์หนึ่งเต็มๆ
“เมไม่รู้”
เมธาวีตอบ มองออกไปข้างนอก หลบซ่อนแววตาปวดร้าวไว้ ดาริกา ยังตอแย
“ให้ดาปรับไหม” หญิงสาวทอดเสียงอ่อนโยน เธอเข้าใจความรู้สึกของเขา ขอเวลาดาอีกนิดนะ เวลาที่จะได้อยู่กับเธอ
“เมทำอะไรผิด” เมธาวีหันมาปั้นรอยยิ้มถามเบาๆ
“เมให้ดารอตั้งอาทิตย์” หญิงสาวปั้นหน้ากระเง้ากระงอด
“จะปรับเมด้วยอะไรล่ะ” เมธาวีจบอาหารจานของเขา ทำสัญญาณมือขอกาแฟ
“แล้วดาจะบอก”
ดาริกาอุบเอาไว้ เริ่มลงมือทานอาหาร
“ฮือม์ อร่อยจังเลย ดาอยากกินขนมจีบ ที่ไหนอร่อยๆ บ้างจ๊ะ”
“บอกคุณน้าทำให้ซิ” ชายหนุ่มบอกเรื่อยๆ เลื่อนโถน้ำตาล ,นม ออกห่าง
ดาริกาย่นจมูก
“แม่นะหรือจ๊ะ เคยอยู่บ้านที่ไหน”
เมธาวีอยากจะต่อว่า
“ก็เหมือนลูกสาวนั่นล่ะ”
“เสาร์อาทิตย์หน้า เมจะกลับบ้าน ดาจะไปไหม”
เมธาวีถาม เมื่อดาริกามาส่งที่ทำงาน
“ดาคงไม่ว่าง ฝากความคิดถึงไปกับเมแล้วกันนะ เย็นนี้ไปหาดานะจ๊ะ ห้ามเบี้ยวนะ”
ดาริกาบอก เมธาวีไม่อยากไปเลย แต่ดาริกาก็ไม่รอฟังคำปฏิเสธ
“จะไปแล้วหรือดา”
ชามหนุ่มถามหญิงสาวที่ลุกขึ้นช้าๆ ชุดนอนแบบสลิปสีฟ้าเผยเรือนร่างอิ่มสมวัยสาวสะพรั่ง
“จ๊ะ เช้าแล้วนี่”
ดาริกาตอบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วมาทิ้งตัวนั่งริมเตียง หยิบส่องกระจกดูรอยสีต่างๆ บนใบหน้า ชายหนุ่มดึงตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ควานหาบุหรี่มาจุดสูบ
“ขอดาตัวซิ ของดาหมดแล้ว”
หญิงสาวขอ ชายหนุ่มส่งให้ทั้งซอง พร้อมทั้งไฟแช็ค
“ขอบคุณจ๊ะ”
หญิงสาวชะโงกไปแตะริมฝีปากกับข้างแก้ม ที่ขึ้นไรเขียวๆ มองหนุ่มที่สูบบุหรี่ยิ้มๆ หุ่นนักกีฬา ขาวและหล่อ เธอยิ้มใครๆ ก็บอกอย่างนั้น รอยลักยิ้มเสน่ห์ที่บุ๋มลึกสองข้างแก้ม ถ้าหุ่นไม่แมนขนาดนี้ คงมีคนว่าเขาเป็นผู้หญิงไปแล้ว
หนุ่มทั้งแท่งเธอรับรองได้ และไม่เบี่ยงเบนเลยแม้แต่กระเบียดเดียว
“เมยังไม่ลุกอีกหรือจ๊ะ” ดาริกาชำเลืองมอง
“เมทำงานตอบบ่ายจ๊ะ” ชายหนุ่มตอบง่ายๆ ไถลตัวลงจะนอนต่อ
“แต่งตัวออกไปทานอาหารเช้ากับดาได้ไหมจ๊ะ” หญิงสาวบอกเสียงหวาน
“ถ้าดาต้องการก็ได้จ๊ะ” เมธาวียิ้มในหน้า พริ้มตาหลับลง
“นะจ๊ะ ลุกขึ้น” ดาริกาบอกอ่อนหวาน
“ขอร้องดีๆ ไม่ได้หรือไงฮึ” เมธาวีแกล้ง
“เมจ๋า ออกไปทานอาหารกับดานะจ๊ะ”
ดาริกาอ้อน จุมพิตข้างแก้มเขียวๆ นั่นอย่างนิ่มนวล
“ตกลงจ๊ะ” ชายหนุ่มยิ้มตอบอวดลักยิ้มที่ทำให้หญิงสาวอดใจไม่ไหว ชายหนุ่มหัวเราะ กลิ้งลงจากเตียงอีกด้านไปอาบน้ำ ดาริกาเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าออกมาเตรียมเอาไว้ให้
“ตัวนี้ใครซื้อให้น่ะ” เธอถาม ชูเสื้อสีส้มให้ดู
“น้องแนนน่ะ” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ โยนผ้าเช็ดตัวไปพาดกับราว รับเสื้อผ้ามาสวม
“ของดาล่ะ” เธอถาม
เมธาวีเหนี่ยวเอวคนใกล้ตัวมากอด แตะริมฝีปากแรกกับหน้าผากนวล
“สวัสดีตอนเช้าจ๊ะ”
“อะไรก็ไม่รู้”
ดาริการ้องผลักชายหนุ่มออก เอื้อมมือไปคว้ากระจกมาดูความเรียบร้อยของใบหน้า ลืมไปเลยว่าเธอถามอะไรเอาไว้
“เอาล่ะซิ จะไปรถใครล่ะ” เมธาวีถาม เมื่อลงมาถึงข้างล่าง
“รถดาดีกว่า เช้านี้ดาว่าง แล้วดาจะไปส่งเมเอง”
ดาริกาบอก เขาเปิดประตูให้เธอก่อน แล้วอ้อมไปประจำตำแหน่งคนขับ
“จะไปไหนล่ะ องค์หญิง” เมธาวีบิดกุญแจชำเลืองมองสาวงามข้างตัว
“ตามใจองค์รักษ์ซิจ๊ะ” ดาริกาตอบ เลิกเปิดเพลงเย็นๆ ฟัง
“ดาเคยไปที่นี่ไหม เพลิน น่ะ”
“ยัง”
ดาริกาตอบ ตะแคงตัวมองคนขับรถ ใบหน้าขาว มีรอยเขียวๆ ข้างแก้ม สะอาดสะอ้าน ตาฉายแววอารมณ์ดี
“เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วจ๊ะ เม สิบปี ยี่สิบปี”
“คิดง่ายๆ นะดา เท่าอายุของดานั่นล่ะ”
ดาริกาหัวเราะเสียงใส
“งั้นเราก็เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันนะเมนะ”
“จะว่างั้นก็ได้นะ”
เมธาวียกไหล่ เลี้ยวรถเข้าร้านอาหาร บรรยากาศข้างในโปร่งๆ สบายๆ
“ดาจะเอาอะไรดีล่ะ”
เมธาวีถาม เมื่อบริกรเข้ามารินน้ำเสริฟ
“กินน้ำก่อนนะ ที่นี่น้ำใบเตยหอมชื่นใจ”
“มีคำแนะนำไหมจ๊ะ” หญิงสาวใช้ปรายนิ้วเคลือบสีหวานเขี่ยเมนูรายการอาหารไปข้างๆ อย่างไม่ใจ
“ซาวน้ำที่นี่อร่อยนะ” เมธาวี เปิดเมนูดูรายการอาหาร
“สั่งให้ดาด้วยก็แล้วกัน” ดาริกาบอก ตามีแววขุ่นข้องใจ
เมธาวีหันไปสั่งบริกรเบาๆ แล้วหันมาประสานสายตากับหญิงสาวตรงข้าม แววข้องใจในตางาม ทำไมจะไม่รู้ รู้จักกันมาตั้งกี่ปีแล้ว
“กลับจากญี่ปุ่น ดาก็เพิ่งเจอเมนะ”
แค่คำเกร่นนำ ก็เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าชายหนุ่มได้
“เมอยู่บ้านประจำล่ะ ถ้าดาไม่มา เมก็ไม่รู้ว่าดากลับมาแล้ว”
“เมรู้ แต่เมไม่มาหาดาต่างหาก” หญิงสาวชี้หน้าอย่างล้อๆ
“เอาอะไรมากล่าวหา”
เมธาวีพูด เริ่มตักอาหารจานเดียวตรงหน้าใส่ปาก
“ดาเจอพิชัย เขาบอกว่า เมบอกเขาว่าดากลับมาแล้ว”
“ชัยอาจอำดามั๊ง” ชายหนุ่มยังตอบเลี่ยงๆ ไป
“เจนบอกเมแล้ว ดาให้เขาโทรมาบอกเม” ดาริกาตะล่อมมาทุกทาง
“เมไม่ได้รับ”
เมธาวีบอก เลื่อนจานของหญิงสาวมาตัดเป็นคำๆ แล้วเลื่อนคืน
“อร่อยนะ ไหนชวนเมมาเป็นเพื่อนไงล่ะ”
“ดาอยากรู้เท่านั้นล่ะว่าทำไมไม่ไปหาดา ให้ดารออาทิตย์หนึ่งเต็มๆ
“เมไม่รู้”
เมธาวีตอบ มองออกไปข้างนอก หลบซ่อนแววตาปวดร้าวไว้ ดาริกา ยังตอแย
“ให้ดาปรับไหม” หญิงสาวทอดเสียงอ่อนโยน เธอเข้าใจความรู้สึกของเขา ขอเวลาดาอีกนิดนะ เวลาที่จะได้อยู่กับเธอ
“เมทำอะไรผิด” เมธาวีหันมาปั้นรอยยิ้มถามเบาๆ
“เมให้ดารอตั้งอาทิตย์” หญิงสาวปั้นหน้ากระเง้ากระงอด
“จะปรับเมด้วยอะไรล่ะ” เมธาวีจบอาหารจานของเขา ทำสัญญาณมือขอกาแฟ
“แล้วดาจะบอก”
ดาริกาอุบเอาไว้ เริ่มลงมือทานอาหาร
“ฮือม์ อร่อยจังเลย ดาอยากกินขนมจีบ ที่ไหนอร่อยๆ บ้างจ๊ะ”
“บอกคุณน้าทำให้ซิ” ชายหนุ่มบอกเรื่อยๆ เลื่อนโถน้ำตาล ,นม ออกห่าง
ดาริกาย่นจมูก
“แม่นะหรือจ๊ะ เคยอยู่บ้านที่ไหน”
เมธาวีอยากจะต่อว่า
“ก็เหมือนลูกสาวนั่นล่ะ”
“เสาร์อาทิตย์หน้า เมจะกลับบ้าน ดาจะไปไหม”
เมธาวีถาม เมื่อดาริกามาส่งที่ทำงาน
“ดาคงไม่ว่าง ฝากความคิดถึงไปกับเมแล้วกันนะ เย็นนี้ไปหาดานะจ๊ะ ห้ามเบี้ยวนะ”
ดาริกาบอก เมธาวีไม่อยากไปเลย แต่ดาริกาก็ไม่รอฟังคำปฏิเสธ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น