ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : แม่กระแจะแป้ง
บทที่ 9 แม่กระแจะแป้ง
บูรณะเปิดประตูสำนักงานก่อสร้างเข้าไป ลักษณะเป็นบ้านสามชั้น มีบริเวณจัดสวนย่อม เป็นบริษัทก่อสร้างที่อยู่มาได้ สี่สิบปีแล้ว เล็กๆ พอเลี้ยงตัว
“สวัสดีค่ะ”
ประชาสัมพันธ์รับหน้า มาลาตีรับหน้าที่ประชาสัมพันธ์ ควบเลขา และแม่บ้านที่นี่มาสามสิบปีแล้ว เธอสนุกที่จะทำงานที่นี่ เธอมองหน้าแขก คุ้นๆ
“คุณบุญ” เธอส่งยิ้มให้ดาราหนุ่ม
“ดิฉันมาลาตีค่ะ จะให้ช่วยอะไรคะ”
“สวัสดีครับ”
บูรณะยิ้มเขินๆ เคยมาครั้งแรก ครั้งที่แล้วก็เจอกับนายช่างที่บ้านของเพื่อน
“ผมมาติดต่อเรื่องบ้านของผมนะครับ”
“อ้อ คุณบุญซื้อที่ได้แล้วหรือคะ เชิญนั่งก่อนค่ะ”
“ครับ” บูรณะรู้สึกอึดอัด ไม่มีอะไรเป็นความลับบ้างหรือไงนะ
“นายช่างอยู่ค่ะ รอนัดอยู่ ไม่ได้บอกดิฉันว่าใคร คุณบุญโทรมานัดเองหรือเปล่าคะ”
“ครับ”
บูรณะนั่งนิ่ง คนของบริษัทนี้ก็ประหลาด อย่างคุณมาลาตีคนนี้ การแต่งตัวแบบสาวออฟฟิต อายุเข้าใกล้วัยเลิกทำงาน จะทำงานตำแหน่งไหนนะ
“รอสักครู่นะคะ รับอะไรดีคะ ชา กาแฟ โอวันติน”
“ขอน้ำเปล่าครับ แบบไม่มีน้ำแข็ง”
มาลาตีชะงักมือ เธอชายตากลับมามอง
“แล้วแบบผสมน้ำยาอุทัย หรือใบเตยละคะ”
“ขอใบเตยครับ”
บูรณะลอบถอนหายใจ คิดผิดหรือคิดถูกที่จะให้บริษัทนี้สร้างบ้านให้ แต่เขาก็ติดหนี้แม่เทพธิดาน้อยนั่น ที่ช่วยไม่ให้เขาเจ็บตัว
ชีวิตช่วงหลังๆ ของเขามันยุ่งจริงๆ วิ่งรอกสร้างอาคารสำนักงานให้เช่าในที่ของหลวงพ่อ โชคดีที่พี่ชนแนะนำคนมาทำหน้าที่ผู้จัดการ แต่เขาก็ยังต้องควบคุมเรื่องต่างๆ ไม่ให้เกินเลยจากงบประมาณ จากนั้นก็เรื่องเด็กวัด ใครจะเรียนอะไร ไหนจะเรื่องเกเร ต้องไปเรียนเจ้าอาวาสไม่ให้มีเรื่องมีราวกัน แล้วยังละครเรื่องใหม่
มาลาตี วางน้ำใบเตยให้ตามที่ขอ กดเครื่องติดต่อภายในแจ้งนายช่าง ค้นเอกสารมาวางเตรียมไว้ให้ เปิดสัญญารอการเติมข้อมูลสำคัญ สัญชาติญาณของเลขาสามสิบปี ยืนยันได้ว่าไม่พลาด
บูรณะหยิบเอกสารที่มาลาตีนำมาวางไว้ข้างหน้าเขาชุดหนึ่งขึ้นมาดู โฉนดที่แปลงเก่า มีใบแนบ เป็นแผนที่คร่าวๆ ถ้าเขาได้ที่แปลงติดกันมา ซึ่งเขาได้มาแล้ว หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ น้ำหอมใบเตยชุ่มคอ ชื่นใจ วางแก้วลง ก็ได้ยินเสียงลงบันไดมา
“คุณบุญ”
หนุ่มใหญ่ ผิวคล้ำร่างสูงโปร่งเดินนำมาก่อน สาวน้อยที่เขาจำได้เดินตามมา ก่องแก้วรีบยกมือไหว้ก่อน บูรณะรับไหว้ แล้วเลยไหว้นายช่าง
“สบายดีไหมครับ”
“ครับ” บูรณะอมยิ้ม นั่งลง
“สบายดีแล้วนะครับ”
เขาถามก่องแก้ว วันรุ่งขึ้น เขาส่งของไปเยี่ยม เป็นพวกยาทาแก้ฟกช้ำดำเขียว ไม่ได้มาส่งเอง อาศัยบริการส่งของ
“ค่ะ ขอบคุณเรื่องยาค่ะ” ก่องแก้วพนมมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง
“ยายแก้ว ดวงแข็งไม่เป็นอะไรนานหรอกครับ” เชิงชายตอบยิ้มๆ มองตาลูกค้า
“มีอะไรให้รับใช้ครับ”
“นายช่างอย่าพูดอย่างนั้นเลย ผมเขิน ผมซื้อที่ติดๆ กันแล้ว มัวแต่วุ่นๆ หาเงินสร้างบ้านนะครับ ตอนนี้พอมีก็เลยแวะมาคุยด้วย”
“ถ้าคุณยังต้องการบ้านแบบเดิม” เชิงชายเลิกคิ้ว ชายหนุ่มตรงหน้าก้มศีรษะอย่างเห็นด้วย
“แก้ว ลูกไปขอโมเดลบ้านจาก พี่ตั้มหน่อยไป บ้านของคุณบุญที่คุณลุงนิกรออกแบบไว้น่ะ”
“ค่ะ”
ก่องแก้วขอตัวลุกไปเอาของ ชั้นล่างเป็นอาณาจักรของป้ามาลาตี ชั้นสองแบ่งๆ กันไประหว่างคนที่มาใช้ออฟฟิต ชั้นสามเป็นที่เก็บมหาสมบัติ ไม่นานเธอก็หอบโมเดลบ้านลงมา บ้านชั้นเดียวยกสูงหลังเล็กๆ น่ารัก
บูรณะดูบ้านจำลองอย่างสนใจ หลังคายกออกได้ มองเห็นที่นอนเล็กๆ มีกระทั่งเครื่องสุขภัณฑ์ เขายิ้มขันๆ
“ถ้าชอบ ราคาตอนนี้ก็ประมาณนี้” เชิงชายยื่นราคาให้
“ถ้าผมจำไม่ผิด ทางคุณบุญจะรับผิดชอบเรื่องวัสดุเอง”
“ครับ”
บูรณะพยักหน้า จะว่าเขานิสัยงก อย่างที่ผู้จัดการว่าก็ได้ ประสบการณ์ที่เพิ่งผ่านมาก็พอจะทำให้เขาประมาณคร่าวๆได้
“ผมได้ข่าวว่าคุณบุญไปทำธุรกิจต่างจังหวัด”
รอยยิ้มของลูกค้าหนุ่มไม่ได้บ่งบอกอะไรเลย เชิงชายยิ้ม ชอบในบุคลิกของหนุ่มผู้นี้มากขึ้น
“ผมช่วยผู้ใหญ่ที่นับถือนะครับ ไม่ใช่ของผม”
“ถ้าคุณบุญจะสร้างเอง ผมจะคิดแค่ค่าแบบเท่านั้น” เชิงชายบอกอย่างอารมณ์ดี
“ผมไม่ได้มีช่าง” บูรณะรีบออกตัว
“ถ้าอย่างนั้นก็ราคานี้เป็นไงครับ”
นายช่างเสนอราคา ต่อรองกันนิดหน่อย แล้วมาลาตีก็พิมพ์สัญญาออกมาให้ทั้งสองฝ่ายเซน บูรณะวางเช็คเงินงวดแรกเอาไว้
“ขอบคุณนะครับ”
เชิงชายมาส่งที่รถ มองรถป้ายแดงยิ้มๆ รอจนรถออกพ้นรั้วไปแล้วจึงหันมาพูดกับบุตรสาว
“คุณบุญนี่ โตกว่าอายุนะ”
“พ่อขา ก็ตัวตั้งขนาดนั้น พ่อจะให้ตัวโตกว่านี้อีกหรือ”
ก่องแก้วถาม พ่อเธอจัดว่าเป็นคนสูงใหญ่แล้ว ไม่งั้นเธอกับธนวัตรจะตัวสูงขนาดนี้กันหรือ แต่ยืนเทียบกับบูรณะแล้ว พ่อเธอยังเตี้ยกว่าเขา
“พ่อหมายถึงความคิดความอ่านนะ แก้วโทรบอกคุณลุงนิกรด้วยนะ และช่วยป้ามาลีเดินเรื่องด้วยล่ะ ช่างไหนว่างบ้างนะช่วงนี้”
“พี่โรมว่างคะ โทรมาบอกแก้วเมื่อวานว่าจะกลับจากสุพรรณแล้ว”
“อืม งั้นก็โทรตามให้มาคุยกันหน่อย กลุ่มช่างโรมก็ทำงานดี”
เชิงชายกอดคอลูกสาวเดินเข้าบริษัท ก่องแก้วเลือกตกแต่งสวน เพื่อมาช่วยงานบริษัท เหมือนจะยอมรับกลายๆ ว่าต้องปล่อยธนวัตรให้ไปเป็นคุณหมอก้อง ผิวขาวผ่องของลูกสาวคร้ามขึ้น นวลเนียนเป็นสีขนมผิง ไม่ใช่กระแจะแป้งร่ำแล้ว เขาเพิ่งนึกได้
“แก้ว หนูรู้ไหมว่าชื่อเล่นของหนูชื่ออะไร”
“ก็.... แก้ว” ก่องแก้วเงยหน้ามอง ตาแป๋วแหววฉายแววสงสัย
“แม่กระแจะแป้ง” เชิงชายเคาะที่จมูกโด่งของลูกสาว
“แม่ขา แม่กระแจะแป้งนี่ใครคะ”
ก่องแก้วเกาะบิดาติด กลับถึงบ้านยังรีบวิ่งเข้าบ้านก่อนไม่รอปิดประตู เสียงบิดาหัวเราะตามหลังมา
“ก็พี่แก้วนะซิ”
ธนวัตรตอบแทน วันนี้เขากลับเร็ว ก็เลยแวะตลาดจ่ายกับข้าวเข้าบ้าน
“พี่เหรอ”
ก่องแก้วเหรอหรา เธอจำได้นะว่าไม่เคยมีใครเรียกเธอว่าแป้ง อย่าว่าแต่กระแจะแป้งเลย
“ก็ใช่นะซิ พี่แก้วขาวออกอย่างนี้”
ธนวัตรยื่นแขนมาเทียบ เขานะขาวแบบอาตี๋แล้ว แต่ก็ยังขาวแพ้พี่สาว ครอบครัวเขาเรียกก่องแก้วว่าแม่กระแจะแป้งกันทั้งนั้น
“เอ้อเฮ้อ ไหงพี่แก้วดำลงได้ล่ะ”
ชายหนุ่มวางของในมือลง เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนอย่างเรียบร้อย ก่อนจับแขนพี่สาวพลิกดู
“พี่แก้วต้องหาครีมกันแดดทาแล้วนะ ถ้าลอกแล้วแสบน่าดูชมล่ะ เดี๋ยวแม่กระแจะแป้งเป็นกุ้งต้มล่ะแย่เลย”
แล้วเขาก็ทิ้งแขนฉับ กลับไปสนใจงานของเขาต่อ สมใจกลั้นหัวเราะจนตาพราว
“สงสัยมีแต่แก้วที่ไม่รู้” ท่านว่า
“กระแจ๊ะแป้ง...” ก่องแก้วทำท่าจะเป็นลม แป้งหัวจุกนะหรือฉายาเธอ โอ๊ย ต๊ายตาย
บูรณะเปิดประตูสำนักงานก่อสร้างเข้าไป ลักษณะเป็นบ้านสามชั้น มีบริเวณจัดสวนย่อม เป็นบริษัทก่อสร้างที่อยู่มาได้ สี่สิบปีแล้ว เล็กๆ พอเลี้ยงตัว
“สวัสดีค่ะ”
ประชาสัมพันธ์รับหน้า มาลาตีรับหน้าที่ประชาสัมพันธ์ ควบเลขา และแม่บ้านที่นี่มาสามสิบปีแล้ว เธอสนุกที่จะทำงานที่นี่ เธอมองหน้าแขก คุ้นๆ
“คุณบุญ” เธอส่งยิ้มให้ดาราหนุ่ม
“ดิฉันมาลาตีค่ะ จะให้ช่วยอะไรคะ”
“สวัสดีครับ”
บูรณะยิ้มเขินๆ เคยมาครั้งแรก ครั้งที่แล้วก็เจอกับนายช่างที่บ้านของเพื่อน
“ผมมาติดต่อเรื่องบ้านของผมนะครับ”
“อ้อ คุณบุญซื้อที่ได้แล้วหรือคะ เชิญนั่งก่อนค่ะ”
“ครับ” บูรณะรู้สึกอึดอัด ไม่มีอะไรเป็นความลับบ้างหรือไงนะ
“นายช่างอยู่ค่ะ รอนัดอยู่ ไม่ได้บอกดิฉันว่าใคร คุณบุญโทรมานัดเองหรือเปล่าคะ”
“ครับ”
บูรณะนั่งนิ่ง คนของบริษัทนี้ก็ประหลาด อย่างคุณมาลาตีคนนี้ การแต่งตัวแบบสาวออฟฟิต อายุเข้าใกล้วัยเลิกทำงาน จะทำงานตำแหน่งไหนนะ
“รอสักครู่นะคะ รับอะไรดีคะ ชา กาแฟ โอวันติน”
“ขอน้ำเปล่าครับ แบบไม่มีน้ำแข็ง”
มาลาตีชะงักมือ เธอชายตากลับมามอง
“แล้วแบบผสมน้ำยาอุทัย หรือใบเตยละคะ”
“ขอใบเตยครับ”
บูรณะลอบถอนหายใจ คิดผิดหรือคิดถูกที่จะให้บริษัทนี้สร้างบ้านให้ แต่เขาก็ติดหนี้แม่เทพธิดาน้อยนั่น ที่ช่วยไม่ให้เขาเจ็บตัว
ชีวิตช่วงหลังๆ ของเขามันยุ่งจริงๆ วิ่งรอกสร้างอาคารสำนักงานให้เช่าในที่ของหลวงพ่อ โชคดีที่พี่ชนแนะนำคนมาทำหน้าที่ผู้จัดการ แต่เขาก็ยังต้องควบคุมเรื่องต่างๆ ไม่ให้เกินเลยจากงบประมาณ จากนั้นก็เรื่องเด็กวัด ใครจะเรียนอะไร ไหนจะเรื่องเกเร ต้องไปเรียนเจ้าอาวาสไม่ให้มีเรื่องมีราวกัน แล้วยังละครเรื่องใหม่
มาลาตี วางน้ำใบเตยให้ตามที่ขอ กดเครื่องติดต่อภายในแจ้งนายช่าง ค้นเอกสารมาวางเตรียมไว้ให้ เปิดสัญญารอการเติมข้อมูลสำคัญ สัญชาติญาณของเลขาสามสิบปี ยืนยันได้ว่าไม่พลาด
บูรณะหยิบเอกสารที่มาลาตีนำมาวางไว้ข้างหน้าเขาชุดหนึ่งขึ้นมาดู โฉนดที่แปลงเก่า มีใบแนบ เป็นแผนที่คร่าวๆ ถ้าเขาได้ที่แปลงติดกันมา ซึ่งเขาได้มาแล้ว หยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบ น้ำหอมใบเตยชุ่มคอ ชื่นใจ วางแก้วลง ก็ได้ยินเสียงลงบันไดมา
“คุณบุญ”
หนุ่มใหญ่ ผิวคล้ำร่างสูงโปร่งเดินนำมาก่อน สาวน้อยที่เขาจำได้เดินตามมา ก่องแก้วรีบยกมือไหว้ก่อน บูรณะรับไหว้ แล้วเลยไหว้นายช่าง
“สบายดีไหมครับ”
“ครับ” บูรณะอมยิ้ม นั่งลง
“สบายดีแล้วนะครับ”
เขาถามก่องแก้ว วันรุ่งขึ้น เขาส่งของไปเยี่ยม เป็นพวกยาทาแก้ฟกช้ำดำเขียว ไม่ได้มาส่งเอง อาศัยบริการส่งของ
“ค่ะ ขอบคุณเรื่องยาค่ะ” ก่องแก้วพนมมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง
“ยายแก้ว ดวงแข็งไม่เป็นอะไรนานหรอกครับ” เชิงชายตอบยิ้มๆ มองตาลูกค้า
“มีอะไรให้รับใช้ครับ”
“นายช่างอย่าพูดอย่างนั้นเลย ผมเขิน ผมซื้อที่ติดๆ กันแล้ว มัวแต่วุ่นๆ หาเงินสร้างบ้านนะครับ ตอนนี้พอมีก็เลยแวะมาคุยด้วย”
“ถ้าคุณยังต้องการบ้านแบบเดิม” เชิงชายเลิกคิ้ว ชายหนุ่มตรงหน้าก้มศีรษะอย่างเห็นด้วย
“แก้ว ลูกไปขอโมเดลบ้านจาก พี่ตั้มหน่อยไป บ้านของคุณบุญที่คุณลุงนิกรออกแบบไว้น่ะ”
“ค่ะ”
ก่องแก้วขอตัวลุกไปเอาของ ชั้นล่างเป็นอาณาจักรของป้ามาลาตี ชั้นสองแบ่งๆ กันไประหว่างคนที่มาใช้ออฟฟิต ชั้นสามเป็นที่เก็บมหาสมบัติ ไม่นานเธอก็หอบโมเดลบ้านลงมา บ้านชั้นเดียวยกสูงหลังเล็กๆ น่ารัก
บูรณะดูบ้านจำลองอย่างสนใจ หลังคายกออกได้ มองเห็นที่นอนเล็กๆ มีกระทั่งเครื่องสุขภัณฑ์ เขายิ้มขันๆ
“ถ้าชอบ ราคาตอนนี้ก็ประมาณนี้” เชิงชายยื่นราคาให้
“ถ้าผมจำไม่ผิด ทางคุณบุญจะรับผิดชอบเรื่องวัสดุเอง”
“ครับ”
บูรณะพยักหน้า จะว่าเขานิสัยงก อย่างที่ผู้จัดการว่าก็ได้ ประสบการณ์ที่เพิ่งผ่านมาก็พอจะทำให้เขาประมาณคร่าวๆได้
“ผมได้ข่าวว่าคุณบุญไปทำธุรกิจต่างจังหวัด”
รอยยิ้มของลูกค้าหนุ่มไม่ได้บ่งบอกอะไรเลย เชิงชายยิ้ม ชอบในบุคลิกของหนุ่มผู้นี้มากขึ้น
“ผมช่วยผู้ใหญ่ที่นับถือนะครับ ไม่ใช่ของผม”
“ถ้าคุณบุญจะสร้างเอง ผมจะคิดแค่ค่าแบบเท่านั้น” เชิงชายบอกอย่างอารมณ์ดี
“ผมไม่ได้มีช่าง” บูรณะรีบออกตัว
“ถ้าอย่างนั้นก็ราคานี้เป็นไงครับ”
นายช่างเสนอราคา ต่อรองกันนิดหน่อย แล้วมาลาตีก็พิมพ์สัญญาออกมาให้ทั้งสองฝ่ายเซน บูรณะวางเช็คเงินงวดแรกเอาไว้
“ขอบคุณนะครับ”
เชิงชายมาส่งที่รถ มองรถป้ายแดงยิ้มๆ รอจนรถออกพ้นรั้วไปแล้วจึงหันมาพูดกับบุตรสาว
“คุณบุญนี่ โตกว่าอายุนะ”
“พ่อขา ก็ตัวตั้งขนาดนั้น พ่อจะให้ตัวโตกว่านี้อีกหรือ”
ก่องแก้วถาม พ่อเธอจัดว่าเป็นคนสูงใหญ่แล้ว ไม่งั้นเธอกับธนวัตรจะตัวสูงขนาดนี้กันหรือ แต่ยืนเทียบกับบูรณะแล้ว พ่อเธอยังเตี้ยกว่าเขา
“พ่อหมายถึงความคิดความอ่านนะ แก้วโทรบอกคุณลุงนิกรด้วยนะ และช่วยป้ามาลีเดินเรื่องด้วยล่ะ ช่างไหนว่างบ้างนะช่วงนี้”
“พี่โรมว่างคะ โทรมาบอกแก้วเมื่อวานว่าจะกลับจากสุพรรณแล้ว”
“อืม งั้นก็โทรตามให้มาคุยกันหน่อย กลุ่มช่างโรมก็ทำงานดี”
เชิงชายกอดคอลูกสาวเดินเข้าบริษัท ก่องแก้วเลือกตกแต่งสวน เพื่อมาช่วยงานบริษัท เหมือนจะยอมรับกลายๆ ว่าต้องปล่อยธนวัตรให้ไปเป็นคุณหมอก้อง ผิวขาวผ่องของลูกสาวคร้ามขึ้น นวลเนียนเป็นสีขนมผิง ไม่ใช่กระแจะแป้งร่ำแล้ว เขาเพิ่งนึกได้
“แก้ว หนูรู้ไหมว่าชื่อเล่นของหนูชื่ออะไร”
“ก็.... แก้ว” ก่องแก้วเงยหน้ามอง ตาแป๋วแหววฉายแววสงสัย
“แม่กระแจะแป้ง” เชิงชายเคาะที่จมูกโด่งของลูกสาว
“แม่ขา แม่กระแจะแป้งนี่ใครคะ”
ก่องแก้วเกาะบิดาติด กลับถึงบ้านยังรีบวิ่งเข้าบ้านก่อนไม่รอปิดประตู เสียงบิดาหัวเราะตามหลังมา
“ก็พี่แก้วนะซิ”
ธนวัตรตอบแทน วันนี้เขากลับเร็ว ก็เลยแวะตลาดจ่ายกับข้าวเข้าบ้าน
“พี่เหรอ”
ก่องแก้วเหรอหรา เธอจำได้นะว่าไม่เคยมีใครเรียกเธอว่าแป้ง อย่าว่าแต่กระแจะแป้งเลย
“ก็ใช่นะซิ พี่แก้วขาวออกอย่างนี้”
ธนวัตรยื่นแขนมาเทียบ เขานะขาวแบบอาตี๋แล้ว แต่ก็ยังขาวแพ้พี่สาว ครอบครัวเขาเรียกก่องแก้วว่าแม่กระแจะแป้งกันทั้งนั้น
“เอ้อเฮ้อ ไหงพี่แก้วดำลงได้ล่ะ”
ชายหนุ่มวางของในมือลง เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนอย่างเรียบร้อย ก่อนจับแขนพี่สาวพลิกดู
“พี่แก้วต้องหาครีมกันแดดทาแล้วนะ ถ้าลอกแล้วแสบน่าดูชมล่ะ เดี๋ยวแม่กระแจะแป้งเป็นกุ้งต้มล่ะแย่เลย”
แล้วเขาก็ทิ้งแขนฉับ กลับไปสนใจงานของเขาต่อ สมใจกลั้นหัวเราะจนตาพราว
“สงสัยมีแต่แก้วที่ไม่รู้” ท่านว่า
“กระแจ๊ะแป้ง...” ก่องแก้วทำท่าจะเป็นลม แป้งหัวจุกนะหรือฉายาเธอ โอ๊ย ต๊ายตาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น