ตาม...หารัก

ลำดับตอนที่ #8 : จากไกล

บทที่ 7   จากไกล

      รัตน์สุดานอนมองเพดานขาวๆ หันซ้าย ก็เจอเตียง หันขวาก็เตียงอีกนั่นล่ะ

      “ไง เบลวันนี้” พยาบาลสาวทักทาย

คนนี้เป็นเพื่อนที่เคยเรียนมาด้วยกัน ตั้งแต่อยู่ริมโขง เขารักดีกว่าจบพยาบาล ได้สามีเป็นหมอ แล้วก็ย้ายตามสามีมาที่จังหวัดนี้  ที่เธอเจออุบัติเหตุ จนต้องมานอนเตียงนี้ล่ะ ซี่โครงทิ่มปอด รอดมาแบบหวุดหวิด  ประกันจ่าย พ่อทำประกันชีวิตให้ แต่ก็ต้องจ่ายสำรองออกไปก่อน

“ดี” รัตน์สุดาพยายามช่วยตัวเอง ทำให้ตัวเองหายเร็วที่สุด

“วานหน่อยซิหวาน ถามการเงินให้หน่อยว่าค่าใช้จ่ายเท่าไร จะได้ให้เพื่อนโอนเงินมาให้”

“อื๋ย ไม่รู้อะไรซะเลย นี่เป็นอุบัติเหตุ พรบ.จ่ายให้”

      “อ้าวเหรอ งั้นก็ออกได้แล้วซิ”

      “ต้องหมอบอกให้ออกได้ก่อนซิ แต่อาการเบลก็ดีมากนะ น่าจะออกได้แล้ว คุยกับคุณหมอแล้วก็โทรให้เพื่อนมารับได้แล้ว”

      “จ้า”

 อ้อมอรุณมาเยี่ยมครั้งหนึ่งแล้วตอนเจออุบัติเหตุใหม่ๆ พร้อมพี่จากนิตยสารที่เธอไปทำงานให้  นับเป็นโชคของเธอจริงๆ นะ ไปกันเต็มคันรถ เจ็บหนักก็เธอ แล้วก็นางแบบ ที่ขาหัก อ้อมอรุณเก็บของส่วนตัวของเธอไว้ให้ เอาเสื้อผ้าใหม่มาให้เปลี่ยนเวลาออกจากโรงพยาบาลด้วย  ตัวอ้อมอรุณมีงานเยอะ ไม่ได้มาบ่อย ๆ  รัตน์สุดาขอร้องว่าอย่าบอกทางบ้านเดี๋ยวจะเป็นห่วงไปกันหมด ก็เห็นแล้วว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก

รัตน์สุดาตั้งใจจะย้ายโรงพยาบาลเพื่อทำกายภาพ อย่างน้อยก็ต้องมีเงินติดตัวบ้าง หลังจากคุณหมออนุญาต เธอก็กระย่องกระแย่งไปโทรศัพท์หาอ้อมอรุณให้โอนเงินมาให้ วางโทรศัพท์ ตั้งท่าจะกลับตึก ก็เห็นคนคุ้นตา หญิงสาวเดินตามไปดู ก่อนแวะที่โต๊ะพยาบาล

“ใครค่ะ สวยจัง” หญิงสาวชวนคุย พรางชี้เป้าหมาย

“อ้อ” พยาบาลเวรหันไปดู แล้วหันมาบอกคนไข้ที่คุ้นหน้า เจ้าหล่อนไม่ค่อยยอมทำตัวเป็นคนไข้เท่าไร

“มาทำแท้งนะค่ะ อ้างว่าเป็นหัดเยอรมัน แต่พี่ว่าพลาดมีเด็กมากกว่า สงสารพ่อแม่นะคะ”

รัตน์สุดายิ้มด้วย หันกลับเดินกระย่องกระแย่งไปหาโทรศัพท์อีกครั้ง หยอดเหรียญลงไป

“ขอสายคุณหญิงเรือนแก้ว” หญิงสาวกรอกเสียงลงไป ไม่นานก็ได้ยินเสียงคุ้นหู

“น้องเบล ย่าลูก”

“คุณย่า” หญิงสาวกรีดน้ำตาทิ้ง

ไม่อยากเป็นคนอ่อนไหว พยายามทำตัวให้เข้มแข็ง แต่เสียงนี้ทำให้อ่อนแอ อยากกลับไปซุกในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น ให้ท่านปกป้องเธอจากโลกภายนอก นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ หญิงสาวรีบเตือนตัวเองถึงสาเหตุที่โทรกลับบ้าน

“ฟลูค่ะ คุณย่า ช่วยฟลูด้วย”

“ฟลูอยู่ที่ไหน เป็นอะไร” 

ผู้อาวุโสยังคุมเสียงได้ราบเรียบ กวักมือเรียกแม่สาวๆ แถวนั้นให้มาใกล้

“ไปเตรียมรถ ถ้าคุณๆ อยู่บ้าน ให้ใครสักคนไปกับฉัน เดี๋ยวนี้”

รัตน์สุดารอจนคุณย่าสั่งสาวใช้เสร็จ  บอกชื่อโรงพยาบาล และชื่อสมมุติที่แก้วกุมารีแจ้ง รอให้ท่านบัญชาให้คนจดทวนความถูกต้องกันแล้วเธอก็รีบวางสายก่อนที่ท่านจะซักถามอะไรเธออีก  เดินเลยไปกดเงิน อ้อมอรุณโอนมาให้เร็วทันใจ หญิงสาวกดเงิน เดินกลับตึก ผ่านแผงขายหนังสือ ก็แวะซื้อนิตยสารที่เธอถ่ายภาพมา แวะแจ้งการเงินว่าเธอจะออกล่ะ เปลี่ยนเสื้อผ้า ล่ำลาพยาบาล แวะรับยา  แล้วมาหลบมุมที่ตึกที่แก้วกุมารีเข้าพัก

จากกรุงเทพ ถ้าเหยียบแบบพี่ชายเธอคนใดคนหนึ่ง ไม่เกินสองชั่วโมงถึง ถ้าลุงชุ่มคนขับรถคู่ใจของคุณย่า คงสามถึงสี่ล่ะมั่ง  ควักหนังสือขึ้นมาอ่านรอไปพลางๆ สลับกับค่อยๆ ขยับตัวให้ซี่โครงเข้าที่ แล้วก็แทบหยุดหายใจ

รูปที่เธอถ่ายต้นที่วัดที่ลำพูน เอามาลงได้ยังไง เธอเปิดกลับไปดูสารบัญ นักธุรกิจรุ่นใหม่ ไฟแรง โครงการที่นำเสนอ มีชื่อ อนิล แปะหรา ลงพี่ชายใหญ่ดันสุดตัวแบบนี้ ป่านนี้เขารู้แหล่งหาตัวเธอได้แล้วมั๊ง  หญิงสาวมีเรื่องอื่นให้คิดเพิ่มจาก เรื่องรักษาตัวเอง และเรื่องแก้วกุมารีแล้ว

รัตน์สุดารอ จนเห็นรถคันใหญ่มาจอดหน้าโรงพยาบาล คุณย่าก้าวลงมา อยากวิ่งเข้าไปกอดซุกตัวในอ้อมแขนที่อบอุ่นเสมอ  รัตน์สุดาตัดใจหันหลังกลับเดินออกมา  จากโรงพยาบาล  จากครอบครัว ปะปนไปกับคนเดินถนนแถวนั้น