You are mine เธอเป็นของฉัน รู้ไหม

ลำดับตอนที่ #7 : 005 คนนี้ผมจอง

๐๐๕ คนนี้ ผมจอง

 

อรนภาเอามือป้องบังแดดอยู่หน้าตึกไอแดดร้อนระอุชวนให้อยากหันหลังกลับเข้าไปในตึกแล้วขอให้ปุณยนนท์ไปส่งเสียจริง หญิงสาวเหลียวไปมองรถแเท๊กซี่ หันไปมองศูนย์รถยนต์ที่ห่างออกไปไม่ไกลเท่าไร ก็ตัดสินใจสาวเท้าเร็วๆ ไปแทนการเรียกรถ ไม่ใช่ว่างก กลัวเสียเงินหรืออะไร แต่ระยะทางไม่ไกลแค่นี้ เดินได้ไม่ทันเรียกเหงื่อเสียด้วยซ้ำไป

 

เดินได้ไม่ไกลเท่าไร มอเตอร์ไซด์รับจ้างที่ขึ้นมาวิ่งบนทางเท้าแทนถนนที่แทบไม่มีที่ว่างก็เร่งเครื่องผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนหลบแทบไม่ทัน หญิงสาวยกกำปั้นแทนคำด่า แล้วก็เห็นคนซ้อนหันมายกมือเป็นเชิงขอโทษทำให้ความโกรธลดลงมาได้ เหลือเพียงเสียงบ่นพึมกับตัวเองแทนคำด่าอย่างที่คิดไว้ในตอนแรก

 

“ถนนคนเดินนะยะ ไม่ใช่ถนนรถวิ่ง”

อรนภาค้อนลมค้อนแล้งตามหลังอีกครั้ง ก่อนจะรีบจ้ำไปทางศูนย์รถยนต์ คราวนี้เธอเดินชิดติดริมทางเท้าด้านในเลยทีเดียว จะได้ไม่โดนรถที่ไหนมาเฉี่ยวเอาอีก

 

การินกระโดดลงจากท้ายรถมอเตอร์ไซด์ของลูกน้อง ถอดหมวกกันน็อกส่งให้ รอจนไอ้ตัวแสบถอดหมวกออกแล้วก็สะบัดมือตบเฉียดๆ ผมบนหัวจนตั้งเห็นได้ชัด คนโดนซัดทำคอหด

 

“เอ็งเกือบทำให้ข้าโดนด่าแล้ว ไอ้เวร”

 

“โธ่เฮียก็ ไม่ซิ่งมาบนฟุตบาทจะพาเฮียมาทันประชุมเหรอ บอกแล้วให้พาน้องนางมาค้างคอนโดเฮียแถวๆ นี้ก็ไม่เอา ไปค้างวิมานนางฟ้าอยู่ได้ นี่ป๊ะป๊ามาม้าของนางฟ้าเฮียรู้ป่ะ”

 

“ถ้ารู้ ข้าจะไปนอนวินานนางฟ้าได้เหรอว่ะ”

การินย้อนถาม จบประโยคด้วยการตวัดมือถากผ่านหนังหัวลูกน้องอีกครั้ง เจ้าตัวดีหลบวูบ

 

“เฮียดัง เฮียดัง ที่ประชุมรอเฮียคนเดียวนะ”

เสียงโหวกเหวกดังมาจากระเบียงเป็นเสียงของหญิงวัยกลางคนที่แก่พอจะเป็นแม่ของชายหนุ่มที่เธอเรียกว่าเฮียได้

 

การินโบกมือแสดงอาการรับรู้ หันมาพูดทิ้งท้ายกับขาซิ่งที่พาเขามาได้ทันเวลา

“โชคดีของเอ็งนะโว้ย ที่ข้าไม่โดนยายเจ๊นั่นเจริญพรแต่เช้า ไม่งั้นล่ะน่าดู”

 

ปวิชได้แต่ส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจเจ้านาย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเข้าทำงาน

“ไรว้า ไปรับมาส่งทันเวลา ยังโดนด่าอีก”

 

รุ่นพี่ที่ได้ยินเสียงบ่นหัวเราะ ก่อนบอกมาให้ไอ้หนุ่มมือใหม่เข้าใจ

“รับมาทันเวลานะดีแล้ว แต่นี่แกคงไปทำให้ใครเขาจะด่ามาใช่ไหมล่ะ เฮียดังนะถือนักว่า ก่อนทำงานห้ามมีใครด่า ไม่งั้นจะซวยไปทั้งวัน ถ้า ขาไปรับมา แกจงซิ่งอย่างเรียบร้อยที่สุด หากขากลับ แกจะกวนโอ๊ยใคร เฮียดังพร้อมจะเล่นไปกะแกด้วยเลยโว้ย จำเอาไว้”

 

ปวิชเกาหัวอีกที ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ไม่มีใครบอกสักคน

 

 

 

การินที่กำลังก้าวเท้าขึ้นบันไดไปทีละสองขั้นชะงักกลางทางเมื่อเป็นร่างเล็กประเปรียวในกางเกงสีเบซเสื้อสีชมพูลายส้มเปิดกระตูก้าวเข้ามา อ้าว ยายเจ๊ที่เกือบจะได้เจริญพรเขานี่น่า นับว่าเจ๊แกมีสติดีเยี่ยมที่เห็นอาการทำมือขอโทษแล้วหยุดปากได้ทันควัน ไม่งั้นวันนี้ทั้งวันของเขาได้ซวยสุดๆ โดยเฉพาะเมื่อต้องเข้าห้องประชุมไปฟาดฟันกับฝ่ายต่างๆ

 

อรนภายิ้มให้พนักงานอย่างมีไมตรีก่อนแจ้งว่าเธอมารับรถ รอยยิ้มสดใสแทบทำเอาการินกลิ้งตกบันได โห้ ยิ้มได้อย่างนี้ จับมายืนยิ้มหน้าโชว์รูมทุกวัน รับรองไอ้หนุ่มทั้งแก่ทั้งอ่อน ต้องเดินเข้ามาไม่มีเว้น

 

“เฮียดัง”

เสียงเจ๊ทิ ญาติผู้ใหญ่ที่เคารพและแม่บ้านแห่งบริษัทที่ปลุกปล้ำทำที่นี่ขึ้นมากับพวกเขาดังขึ้นอีกครั้งอย่างเริ่มจะหมดความอดทน ทำให้ความคิดที่จะหลบการประชุมเพื่อไปตามสาวต้องหยุดแค่นั้น

“ไปประชุม” ทิชากรลงบันไดตุ้บตั๊บมาคว้าแขนก่อนลากลิ่ว

 

หัวใจการินลอยหายไปแล้วเมื่อหญิงสาวเสื้อสีชมพูเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขาโดนแม่บ้านพันธุ์ช้างลากตามไป โอ๊ยถ้ายิ้มให้แบบนี้ ยอมโดนช้างเหยียบเลยโว้ย

 

 

อรนภาก้มหน้าลงมองพนักงานบัญชีที่ยื่นสลิปให้เธอเซ็น รอยยิ้มยังติดแต้มอยู่บนใบหน้า ท่าทางชายหนุ่มเต็มตัวที่โดนลากไปเหมือนเด็กซนๆ นั้นน่าขันจนอดยิ้มไม่ได้ทั้งๆ ที่เธอก็รู้ดีว่าไม่ใช่มารยาทอันงามเลยสักนิดเดียว แล้วยิ่งอาการอ้าปากกว้างเมื่อเห็นเธอยิ้ม มันน่าหัวเราะออกมาก้ากใหญ่เสียจริงๆ รอยยิ้มบนหน้าหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อนึกถึงชายหนุ่มคนเดียวที่ไม่เคยตกตะลึงกับรอยยิ้มของเธอ ปุณยนนท์

 

ยิ้ม...เมดูซ่า เวลาที่เขาอยากจะกวน

ยิ้ม...โมนาลิซ่า เวลาที่อยากหวาน

 

ไม่มีอีกแล้ว ความหลังที่เคยมี จะไม่หวนกลับมาอีกแล้ว

 

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นด้วยเพลงประจำเจ้าตัวเจ้าพ่อที่ยิ่งใหญ่ เจ้าพ่อเซี่ยงไอ้

 

“แอ้มค่ะ ป๊า”

อรนภาบอกเสียงหวาน คุณสิทธิชัยที่เธอเรียกว่าป๊าเป็นพี่ชายแท้ๆ ของมารดาเธอเอง ท่านแต่งงานมานานไม่มีลูกเสียที พอน้องสาวคนเดียวมีลูก ท่านเลยให้เรียกท่านและภรรยาว่า ป๊ากับม้า แถมเอาไปเลี้ยงไปตามใจเหมือนลูกแท้ๆ ก็ยังไม่มีลูกอิจฉาที่ไหนมาเกิด

 

“ม้าเขาแต่งตัวรอแล้วลูก ไหนจะมารับม้าไปเที่ยว”

 

“แอ้มเอารถเข้าศูนย์ค่ะ จะไปรับเดี๋ยวนี้ละค่ะ ไม่น่าจะเกินชั่วโมง”

 

“ป๊าบอกให้ม้ารอนะ” สิทธิชัยบอกก่อนกดวางสาย หันไปบอกภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก “เดี๋ยวลูกสาวจะมารับ ป๊าไปทำงานก่อนนะ”

 

“อ้อ ม้าอย่าลืมถามยายแอ้มด้วยว่าเมื่อไรจะมาช่วยป๊าทำงาน ไม่ช่วยพ่อเขาก็ไม่เป็นไร เจ้าเสกมันมีเด็กๆ ช่วยเยอะ แต่ป๊าของแอ้มมีม้าคนเดียว ไม่มีคนมาช่วยนะ”

 

เกสราหัวเราะ หยอกสามีกลับ “ม้าก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ถ้าป๊าจะหาเด็กๆ มาช่วยงาน ไม่ว่าตั้งแต่ยังสาวๆ แล้ว จะมาว่าอะไรตอนแก่ๆ ป๊าไม่หามาเอง”

 

สิทธิชัยหัวเราะคำเย้าแหย่ของภรรยา เด็กรับใช้ในบ้านต่างยิ้มกว้างรู้สึกว่าพวกตนโชคดีที่ได้ทำงานในบ้านที่เจ้านายใจดี ยิ่งคุณแอ้มยิ่งสวยเหมือนนางฟ้า

 

 

การินแทบจะถลาเข้าไปฝ่ายเก็บเงินลูกค้า ความชอบสาวสวยของการินนั้น ชายหนุ่มแสดงออกนอกหน้าโดยไม่ปิดบัง ข้อเสียเดียวสำหรับสาวในในบริษัทที่อยากจะเลื่อนอันดับจากน้องเป็นซ้ออยู่ที่ ถึงเขาจะชอบผู้หญิงอย่างไรก็ตาม แต่เฮียดังไปกินเด็กตัวเองรวมไปถึงอดีตเด็กด้วย ดังนั้นหากคิดว่าลาออกไปแล้ว เฮียจะมองเลิกฝันได้

 

“น้องปิงปิง เจ๊เสื้อสีชมพูคนเมื่อกี้ชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน”

 

ปิงปิงยิ้มกว้าง เฮียดังไม่เก็บอาการชอบสาวๆ เอาไว้เลย ชอบคนไหนพุ่งตรงดิ่งเข้าหาจนเธอนึกเห็นใจหญิงสาวรายล่าสุดไว้ล่วงหน้าไม่ได้ “ความลับลูกค้าห้ามเพ่งพราย”

 

“ความลับกะผีนะซิ” การินสบถหน้าตายิ้มแย้ม แถออกจากห้องบัญชีที่อยู่ในการควบคุมของเจ้ทิแม่บ้านช้างยักษ์ของบริษัท ไปสู่ฝ่ายช่าง อาณาจักรของเขาเอง เฮียดัง ที่จะหาใครมาใหญ่เกินไม่ได้

 

การินเปลี่ยนชุดเป็นชุดช่างเช่นเดียวกับลูกน้องคนอื่นๆ

“เฮ้ย รถเจ๊ยิ้มหวานเสื้อสีชมพูเมื่อกี้ รถอะไร ใครเป็นเจ้าของ”

 

แค่เฮียอ้าปากบรรดาลูกน้องก็เห็นไปถึงตับไต

 

“เฮียจะดีเหรอ ลูกค้านะเฮีย ลูกค้า เดี๋ยวเสียสถานะการเงินในกระเป๋า” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยห้าม ทั้งๆ ที่มือก็พลิกหาใบสั่งซ่อมอยู่

 

“เรื่องของเฮียเว้ย หรือพวกแกไม่อยากได้ซ้อยิ้มหวานๆ มายิ้มให้ทุกวัน อยากได้ซ้อหน้ายักษ์อย่างซ้อของเฮียเล้งหรือไง”

 

“ใครหน้ายักษ์ เฮียดัง” คนที่ถูกนินทายืนเท้าเอวอวดพุงกลมๆ นายช่างอื่นๆ ต่างหลบเลี่ยงยิ้มปุเลี่ยนไปเป็นทิวแถว คนที่หาใบซ่อมของลูกค้ายิ้มหวานเจอ ยัดใบซ่อมใส่มือการินก่อนเผ่นตามคนอื่นไป

 

“ช่างว่างกันนักเหรอ มาสุมหัวนินทาลูกค้าอยู่ได้ ถ้าว่างนักเปิดสาขาใหม่พรุ่งนี้เลยเป็นไง”

“จะรีบเปิดไปไหน ตั่วซ้อ” การินยิ้มเรื่อยๆ ยัดใบซ่อมใส่กระเป๋าช่างหน้าตาเฉย ก่อนไปดูใบซ่อมที่ยังรอคิวอยู่ขึ้นมา “มีอะไรกับผม”

 

“อี๊ทิกลัวเฮียดังลืม เย็นนี้อี๊ทิจากเอาเฮียดังไปงานครบรอบหนังสือของคุณชูชาติด้วย”

กชกรบอก อี๊ทิ หรือทิชากรเป็นน้องสาวต่างแม่คนสุดท้องของมารดาแท้ๆ ของการิน และกานต์สามีของเธอ มีแต่การินที่เรียกน้าสาวว่าเจ๊ทิ

 

การินพยักหน้า นิตยสารเกี่ยวกับรถยนต์ฉบับหนึ่งเขาจำได้ “แล้วซ้อล่ะ ไม่ไปหรือ”

 

“ดูไอ้ตี๋นี่ก่อนว่ามันจะกวนไหม” กชกรลูบท้องโตๆ ประกอบคำพูด ก่อนกลับไปห้องทำงานของตัวเอง

 

พอพี่สะใภ้คล้อยหลังไป การินก็ควักในซ่อมขึ้นมาดูชื่อ อรนภา แค่ชื่อก็ไฉไลมาก เอื้อนุกูลวัฒน์ เฮ้ยนี่มันนามสกุลคุณชูชาตินี่หว่า ญาติกันทางไหนสายไหนเว้ย โชคเข้าข้างเฮียดังอีกแล้ว