เพื่อนเจ้าสาว

ลำดับตอนที่ #7 : โชคชัย

บทที่ 6 “โชคชัย”

 

โชคชัยวางโทรศัพท์ลง เดี๋ยวคุณแม่จะมาแล้วต้องออกไปกินข้าวเที่ยงกับคุณแม่ เดินพันเท่าไรก็ได้ว่าจะต้องมีการบังเอิญไปเจอเพื่อนคุณแม่และลูกสาว ถึงแม่จะบอกว่า อยากได้เจ้ากิ๊ฟกั๊บ เป็นลูกสะใภ้แต่ไม่ขวางทางการหาสาวๆ มาให้ดูตัวเลย

 

ชายหนุ่มมองรูปครอบครัว อย่างที่คุณแม่เรียก รูปหมู่ใหญ่ ฝ้ายและครอบครัวทางสามีรวมเขาและพ่อแม่ เจ้าเบบี๋ที่เพิ่งเกิดได้เข้ากล้องด้วย มีคนนอกครอบครัวที่ไม่เกี่ยวพันกันเลยคือกณิการ์เพื่อนสนิทของน้องสาว

 

อีกรูปมีเขาและน้องสาว สวยมากคนหนึ่งและน่ารักมากอีกคน ดูรูปนี้ทีไรก็ยิ้มได้ทุกที โอบน้องสาวไว้ทั้งซ้ายทั้งขวา ในรูปมีเขาคนเดียวล่ะมั้งที่ยิ้ม เจ้าฝ้ายกับเจ้ากิ๊ฟแยกเขี้ยวหันหน้าเข้าหากันราวกับจะมีเรื่อง แต่มีอีกรูปหลังจากนี้ที่ยิ้มกว้างกันทั้งสามคน แต่เขาชอบรูปนี้มากกว่า

 

       คุณแม่พาไปดูตัวสาวบ่อยๆ อย่างนี้ แต่งงานกับเจ้ากิ๊ฟกั๊บเสียดีไหม แล้วต่างคนก็ต่างทำงานกันต่อไป ไม่รู้ว่าเขาหลบสาวตัวเล็กหรือเจ้าหล่อนหลบหน้าเขากันแน่ เขาน่ะ ไม่อยากให้กณิการ์ไม่สบายใจกับการจับคู่อย่างออกหน้าออกตาของครอบครัวฝ่ายเขา แต่ฝ่ายนั้นรู้สึกอย่างไรเขาไม่รู้

 

       “ไปกินข้าวกับแม่นะครับ” โชคชัยแวะบอกหน้าห้อง “เข้าช้า อาจไม่เข้าเลย”

 

       หน้าห้องที่ทำงานมาตั้งแต่สมัยคุณพ่อหัวเราะออกปากเย้า

 

       “เลือกใครไปสักคนซิคุณโชค ไม่ปลงใจก็ควงออกงานสักครั้งสองครั้งให้คุณโชติรสดีใจ แค่นั้นก็สบายไปหลายเดือนแล้ว”

 

โชคชัยขยิบตา “ให้ผมได้แนวร่วมก่อนแล้วจะรีบดำเนินการตามแผนของ พี่ชาติเลย”

 

       ชายหนุ่มขับรถวนมาจอดหน้าตึกพอดีกับที่คุณแม่เขาก้าวลงจากรถแท็กซี่

 

“กะเวลาได้เยี่ยมมาก” คุณแม่ยกนิ้วให้ เมื่อเปิดประตูเข้ามานั่งข้างๆ ชุดสวยอีกชุดของคุณแม่เสื้อตัดแบบคอจีน แขนกุดเข้ารูปแค่เอวสีส้มกุ๊นสีเหลืองทองปักลายดอกไม้กับผ้าซิ่นผ้าซิ่นพื้นดำ ปักลายดอกไม้ที่ชายผ้า

 

       “มีงานวัฒนธรรมหรือครับ” ลูกชายสุดที่รักถามเอาใจ

 

“เปล่าจ้า แม่ทะเลาะกับคุณพ่อนิดหน่อย เลยออกมาเลยไม่ได้แต่งตัว”

 

นี่นะ...ไม่ได้แต่งตัว

 

คุณแม่ชูประเป๋าลูกเล็กให้ดู  “ดูซิ หยิบกระเป่าใส่เศษสตางค์มาใบเดียว อะไรๆ ก็ไม่มีติดมา”

 

“ครับ คุณแม่จะไปกินข้าวที่ไหนครับ”

 

“ที่โรงพยาบาล….” คุณแม่บอกชื่อโรงพยาบาลที่บริการเยี่ยมยอดเหมือนอยู่โรงแรมชั้นหนึ่ง

 

“ไปกินข้าวที่โรงพยาบาล” ลูกชายทวนเหมือนจะไม่แน่ใจนัก

 

คุณแม่พยักหน้า “เพื่อนแม่ป่วยอยู่นะจ้ะ แม่จะไปเยี่ยม คุณพ่อไม่อยากให้ไป”

 

ฮือม์ คุณพ่อกับคุณแม่ที่ไม่เคยขัดใจกันเลยนี่นะ แล้วไปเยี่ยมคนป่วยจะเป็นอะไรไป

 

“เพื่อนคุณแม่ป่วยเป็นอะไรครับ” โชคชัยเรียบเคียง

 

“เหนื่อยจ้ะ มีอาการโรคหัวใจอ่อนๆ โชคก็รู้ใช่ไหมล่ะ โรคนี้อาจจะไปเมื่อไรก็ได้ แม่มากรุงเทพเลยอยากไปเยี่ยมเสียหน่อย”

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ โชคชัยเสียบหูฟังกดรับสาย

 

“ครับ ครับ” ชายหนุ่มอมยิ้มคุณพ่อโทรมานั่นเอง

 

ที่เข้ามากรุงเทพฯครั้งนี้ มางานแต่งงานลูกชายเพื่อนของท่าน ที่คงไม่พ้นการเป็นลูกค้าของเจ้ากิ๊ฟกั๊บก่อนจะได้รายละเอียดว่า เพื่อนที่คุณแม่จะไปเยี่ยมวันนี้เป็นอดีตกิ๊กเก่าของคุณแม่เอง รักมั่นขนาดไม่แต่งงานเลยเชียวล่ะ แล้วจะให้คุณพ่อใจเย็นให้ไปเยี่ยมได้ยังไง ใช่...ลูกชายเห็นด้วยเต็มที่

 

“ครับ เดี๋ยวผมพาคุณแม่ไปกินข้าว แล้วจะพาไปทำสวย รับรองกลับไปแต่งตัวทันไปงานแน่นอนครับ”

 

ชายหนุ่มรับคำคุณพ่อ พร้อมบอกให้สบายใจก่อนจะถอดหูฟังออก หันมายิ้มให้ “คุณพ่อห่วงนะครับ ออกมาไม่บอกว่าไปไหน”

 

คุณแม่งอนมองออกไปนอกหน้าต่างเสียแล้ว ชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี โล่งใจไปได้อย่างว่าวันนี้ไม่มีสาวๆ แน่ๆ ในเมื่อเพื่อนคุณแม่คนนี้เป็นโสด

 

เป็นโสดใช่ว่าจะมีมีญาติที่เป็นสาวเสียเมื่อไร โชคชัยต้องจำความจริงข้อนี้เอาไว้ เมื่อโพล่เข้าไปเจอหญิงสาวแต่งตัวดี, กริยามารยาทดี และหน้าตาดี นั่งอยู่ในห้องด้วย

 

“ยายธี สุธีรา ลูกสาวของเอื้อมเดือนน้องสาวของผม คุณรสจำได้ไหม ผมเลี้ยงมาเหมือนลูก ถ้าไม่มียายธีผมคงมานอนโรงพยาบาลสบายใจอย่างนี้ไม่ได้”

 

“โธ่ หลานสาว” คุณแม่รับไหว้ก่อนกอดหญิงสาวอย่างเอ็นดู

“รสได้ข่าวยายเอื้อมค่ะ แต่ไม่คิดว่าคุณพรจะเอาหลานมาเลี้ยงเอง คิดว่าอยู่กับพ่อ”

 

“พ่อยายธีมีลูกอีกหลายคน แต่ผมมีหลานคนเดียว” คุณลุงบอกด้วยเสียงแข็งๆ คงจะไม่ถูกใจน้องเขยเท่าไร

 

โชคชัยไหว้เพื่อนแม่ รับไหว้หญิงสาว หน้าตาดีคุ้นตา ยิ่งเธอยิ้มมาเหมือนรู้จักด้วยแล้ว คิดทบทวนไปทบทวนมาก็นึกไม่ออกว่าไปรู้จักหญิงสาวยิ้มหวานหยดคนนี้ที่ไหน ไม่น่าจะลืมได้ง่ายๆ สาวคมคมเหมือนตาแขกคนนี้ ดูหลานสาวดูคุณลุงแล้วเห็นความประพิมพ์ประพายคล้ายกันอยู่มาก

 

“นั่นซิคะ เลยพาลูกชายมากินข้าวด้วย”

 

คนป่วยที่ไม่เหมือนคนป่วยหัวเราะฮาฮา หันไปบอกหลานสาวด้วยเสียงคลอหัวเราะ

 

“ธีโทรไปสั่งอาหารเที่ยงไปลูก คุณรสอยากกินอะไร”

 

โชติรสโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ตาโชคสั่งให้แม่ด้วย” ก่อนหันไปสนทนากับเพื่อนเก่าต่อ

“พอดีจะมางานแต่งงานลูกชายคุณสุนทรกับคุณที่บ้าน ทราบข่าวว่าเข้าโรงพยาบาลเลยมาเยี่ยม ไม่อย่างนั้นเจอกันยากเหลือเกิน”

 

โชคชัยเดินตามหญิงสาวมาส่วนที่กันไว้เป็นครัวเล็กๆ มีรายการอาหารเล่มบาง พิมพ์สีพร้อมรูปอาหารน่ารับประทาน

 

“อะไรดีคะ” สุธีราส่งเมนูให้ มองดูหน้าชายหนุ่มก็พอจะเดาได้ว่า คุ้นหน้าแต่นึกไม่ออกว่าเธอคือใคร

 

“คุณลุงมีปัญหาอะไรไหมครับ” ชายหนุ่มถามก่อนอย่างรอบครอบ

 

“ไม่ค่ะ มาตรวจประจำปีค่ะ”

 

โชคชัยเสนอรายการอาหารสองสามอย่าง เขาบอกว่า “คนไทยกินข้าวกับกับข้าวกันดีกว่านะครับ จะได้คุยกันไปได้เรื่อยๆ”

 

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำยิ้มๆ โทรไปสั่งอาหาร แล้วสิ่งที่รอก็เกิดขึ้น

 

“ขอโทษนะครับ เราเคยเจอกัน รู้จักกันหรือเปล่า ผมคุ้นหน้ามาก”

 

หญิงสาวหัวเราะ ว่าแล้วว่าจำไม่ได้

 

“ธีร่า หวานใจของเจนไง” ลิ้นที่เปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษทำเอาชายหนุ่มอึ้งเกือบพูดไม่ออก นึกออกแล้ว สาวทอมที่เป็นแฟนของหญิงสาวที่เพื่อนเขาชอบ สาวหน้าคมผมสั้น ที่เพื่อนๆ เขายุให้จีบทอมเพื่อเปิดโอกาสให้เพื่อนนั่นเอง

 

“ขอบอกก่อนนะว่าไม่เคยคิดว่าเป็นทอม แล้วไม่คิดว่าเป็นคนไทย” โชคชัยรีบบอก ไม่คิดว่าเป็นคนไทยจริงๆ ยังคิดว่าเป็นสาวสเปน ลาตินไปนั่น

 

หญิงสาวยิ้มให้ “ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ ที่คุณโทรไปเตือนเรื่องเพื่อนคุณจะดักฉุดฉัน”

 

โชคชัยยิ้มรับ เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพื่อนๆ หนุ่มๆ กำลังห่ามๆ จะทำจริงอย่างที่ว่าหรือเปล่า ถึงจะเป็นทอมเขาก็ไม่สนับสนุนการกระทำอย่างนั้น ทำได้แค่โทรไปเตือนจะเชื่อหรือไม่เชื่อเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ถึงเวลานั้นก็พ้นความรับผิดชอบของเขาไปแล้ว

 

หญิงสาวยักไหล่แอบมองไปทางผู้ใหญ่ก่อนกระซิบ

“เป็นคนไทยและเป็นทอมค่ะ”

พูดแล้วหลานสาวคนไข้ก็เดินอมยิ้มกลับไปนั่งใกล้ๆ ผู้ใหญ่ โชคชัยยืนอึ้งไปอึดใจ แต่รอยยิ้มหวานนั้น ไม่มีทางเป็นทอมหรอกน่า

 

วันรุ่งขึ้นโชคชัยลุกขึ้นตอนรับแขกที่ไม่คิดว่าจะได้พบ

 

“จิม” ชายหนุ่มจับมือกระชับกับหนุ่มผมทองตาสีฟ้าใส เสื้อเชิ้ตสุภาพ กางเกงสแล๊ต เพื่อนเขา น่าจะอยู่เมืองร้อนมาเป็นเวลานานพอดูแล้ว

 

“ธีร่าบอกว่าจะเจอ นายได้ที่นี้ ลักกี้”

 

ชายหนุ่มเจ้าของห้องหัวเราะกับสมญาในสมัยที่เรียนอยู่ต่างประเทศ เขากับอุดมโชคตัวแสบเข้าคู่กัน ชื่อของทั้งคู่มีคำว่าโชค และโชคมักหล่นลงใส่มือบ่อยๆ เลยเป็น ลักกี้นัมเบอร์วัน กับลักกี้นัมเบอร์ทู เรียกย่อๆ ว่าเดอะวัน และลักกี้ เพราะเจ้าอุดมโชคมันดันโชคดีกว่าเขาน่ะซิ

 

“ธีร่า?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นคำถาม เพื่อนหนุ่มยักไหล่

 

“เธอไม่ใช่ทอมนี่”

 

“โอ๊ะ โอ”โชคชัยทำเสียงล้อเลียนทำมือให้เพื่อนทำตัวตามสบาย

 

“เอาอะไร ชา กาแฟ”

 

“กาแฟดำ ขอบคุณ”

 

โชคชัยพยักหน้าให้เลขาที่นำแขกเข้ามาและรอคำสั่งอยู่

 

“กาแฟดำสอง”

 

สองหนุ่มคุยกันถึงเรื่องเพื่อนๆ หลังจากแยกย้ายกันไปทำงานหลังจบการศึกษา จิมเดินทางท่องเที่ยวปีหนึ่งก่อนที่จะเข้าทำงานในบริษัทประกันภัยสินค้าใหญ่แห่งหนึ่ง ก่อนย้ายมารับตำแหน่งที่สิงคโปร์ นี่เขาแวะมาเรื่องสำนักงานย่อยที่ประเทศไทย นัดกินข้าวกับธีร่ารู้ข่าวโชคชัยเลยแวะมาหานี่ล่ะ

 

“นายจะกินข้าวกับธีร่า เที่ยงหรือเย็น”

 

“เที่ยงซิ แวะมาชวนนายด้วย”

 

โชคชัยมองนาฬิกา “ไปได้เลย ที่ไหน”

 

จิมหัวเราะ มองเพื่อนหนุ่มชาวเอเชียอย่างอ่อนใจ โชคชัยเป็นคนมีน้ำใจ เป็นคนดีเกินไปสำหรับยุคสมัยนี้

 

โชคชัยรู้ตั้งแต่จิมโพล่หน้าไปที่ออฟฟิศของเขาโดยออกชื่อ...ธีร่า...บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น แต่ว่า คำว่าแต่งงาน นี่ เหมือนเป็นสัญญาณอันตรายสำหรับตัวเขา

 

“คุณลุงไม่ชอบจิม” สุธีราบอกเพื่อนหนุ่ม “คุณลุงชอบคุณ”

 

“ฮือม์” โชคชัยเลิกนับแล้วว่าเขา ฮือม์มากี่ฮือม์ ตั้งแต่นั่งโต๊ะ สั่งอาหารแล้ว ก็ ต้องฮือม์ ๆ มาตลอด ผู้ร่วมโต๊ะอีกสองคนผลัดกันพูดโน้มน้าวให้เขาร่วมมือด้วย โชคชัยแตะผ้าซับปาก ผ่านของหวาน ขอกาแฟ

 

“สรุปว่านายสองคนจะแต่งงานกันโดยเชิดฉันไปอยู่ข้างหน้า ขอบอกว่าไม่ตกลง มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” โชคชัยขยับมือจะเรียกพนักงาน สุธีรามือไวกว่าจับมือกดไว้ได้

 

“โธ่ ช่วยหน่อยนะคะ คุณโชค วันนี้เจอคุณโชคเหมือนฟ้ามาโปรดเลยนะ”

 

“ลองบอกแผนแรกที่ไม่มีฉันเข้าไปเกี่ยวข้องหน่อยซิ” โชคชัยนึกไปถึงแม่สาวตัวเล็กที่สูงเท่าหัวใจ ถ้าตอนนี้เจ้าหล่อนอยู่ตรงนี้คงสนุกนักล่ะ นักจัดงานแต่งงานนี่

 

แผนหนีไปแต่งงานกัน ดูจะดีกว่าแผนที่ทำเป็นว่าแต่งงานกับเขาเป็นไหนๆ เพราะสุธีราต้องอยู่กับคุณลุงที่รีสอร์ตจังหวัดจันทบุรี จิมทำงานที่สิงคโปร์เจอกันได้เดือนล่ะไม่กี่วัน

 

“ฉันมีเพื่อนเป็นนักจัดงานแต่งงานอยู่ เธอคงจะช่วยพวกนายได้ดีกว่าฉัน”

 

“เธอ! หรือ?”

 

โชคชัยยิ้มน้อยๆ เป็นคำตอบ แผนนี้เยี่ยม พ่อแม่เขาจะได้เลิกยุ่งเพราะคิดว่าเขาจะตกลงแต่งงานกับสุธีรา ยิ่งรู้ว่าติดต่อให้เจ้ากิ๊ฟกั๊บจัดงานแต่งงานให้ พ่อแม่เขายิ่งวางใจ ฝ่ายสุธีราจะได้แต่งงานกับคู่รักเธอได้ กว่าใครจะรู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร เรื่องมันก็จบลงแล้ว  วัฏจักรการเริ่มหาสาวมาให้ดูของแม่เขาคงเริ่มขึ้นอีก แต่อย่างน้อยก็มีเวลาพักหายใจบ้าง

 

“ฮือม์ เอาเบอร์มา เดี๋ยวไปคุยแล้วจะโทรไปบอก” นึกถึงน้องสาวเพื่อนคนนี้ทำให้ยิ้มอารมณ์ดีได้ตลอด

 

“ธีร่าคงไม่มีปัญหา แต่จิม...”

 

เพื่อนหนุ่มโบกมือ “นายจัดการไปได้เลย หรือไม่อย่างนั้นถามธีร่า ถ้าตัดสินใจไม่ได้ นายค่อยโทรหาฉัน”

 

“ได้ตามนั้น”

 

โชคชัยกลับไปทำงานต่อ ตั้งใจว่าถึงวันหยุดจะไปหาเจ้ากิ๊ฟถึงบ้านเสียที อยากรู้ว่าออฟฟิศแบบบ้านๆ นะเป็นยังไง