คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : นิยามความรักกับเปรยดาว
บทที่ 7 นิยามความรัก กับเปรยดาว
วันเสาร์นี้ สุราลัยไม่สามารถจะหลับตอนกลางวันได้เพราะมีเหตุอันทำให้ไม่ได้นอนนะซิ
“ใหญ่ ลุก เฮ้ย ไปเที่ยวกัน”
เสียงเรียกมาพร้อมกับลูกอมที่ถูกโยนเข้ามาทางหน้าต่างหล่นลงบนเตียงด้วยความแม่นยำ
“ใคร ปลุกฉันเรื่องอะไร”
สุราลัยคว้าลูกอมรสโปรดดีดตัวลุกขึ้น ก็ยากเต็มทีกับผ้าห่มสามชั้น เสื้อกันหนาวตัวใหญ่อีกตัว ไม่รวมเสื้อยืดแขนยาวแบบหนา กับกางเกงมีปุนุ่มๆ ข้างใน ถุงเท้าอีกคู่หนาๆ
“เปรย” เสียงตะโกนตอบสั้นๆ
สุราลัยชะโงกหน้าต่างมอง สาวน้อยวัยไม่ต่างจากเธอแก้มแดงด้วยลมหนาว สวมเสื้อหนาวหนาปึก เงยหน้ามองอยู่ เจ้าหล่อนโยนลูกอมมาให้อีกเม็ด สุราลัยรับเอาไว้ แกะใส่ปาก โบกมือให้เพื่อนขึ้นบันไดหลังมา เดินไปเปิดประตู แล้วกลับมาซุกตัวหลับต่อ
“ลุกเสียที่ซิ” เปรยดาว เดินเข้ามาเขย่าเรียก
“อากาศเย็นจะตาย”
สุราลัยอู้อี้ แล้วร้องอ๊อกออกมา เจ้าเปรยทิ้งศอกลงเต็มที่ ก็จะกลัวทำไมก็เจ้าของห้องห่มผ้าห่มตั้งหลายชั้น เมื่อกี้ที่โผล่หน้าต่างไปก็เสื้อหนาหลายชั้น
“อย่านอนเลยน่า ไปกับเราก่อน”
“ก็ได้”
ก็อย่างว่าล่ะ สุราลัยขัดใจใครไม่เป็น ถ้าไม่ลุกเจ้าเพื่อนตัวดีจะทำอะไรอีกก็ไม่รู้ ลุกไปล้างหน้า ทาครีมกันหน้าแตกอีกยก แถมป้ายให้เพื่อนด้วย วันนี้ตื่นเช้ามาอาบน้ำแล้ว ทำเรื่องต่างๆ ที่ต้องทำแล้ว แล้วมันหนาวก็กลับมานอน
“จะพาไปไหน” สุราลัยถาม หลังจากเดินออกจากบ้านแล้ว
“ไปกินไอติมกัน”เปรยดาวบอก
“ฮือม์ ไปเล่นน้ำก่อนดีไหม” สุราลัยชวน
“อากาศอย่างนี้เหรอ” เปรยดาวหันมามองหน้าเพื่อน
“ก็อย่างนี้ซิ” สุราลัยยักคิ้ว แล้วสองคนก็เดินกลับมาเอาชุดว่ายน้ำ
แล้วสองสาวก็ลงมาลอยคออยู่ในสระอย่างสำราญใจ
“สบายจังนะ แกน่ะ”
เปรยดาวอดว่าไม่ได้ เมื่อเห็นสุราลัยนอนลอยตัวหลับตาอย่างสบายใจ
“มันเป็นความสุขนี่น่าตอนนี้กำลังอารมณ์ดี มีอะไรก็ว่ามาซิ”
“นายว่า พี่วัฒน์เป็นยังไง”
“วัฒน์ไหน” สุราลัยลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง
“วัฒน์นั่นล่ะ” เปรยดาวตอบ ปะโธ่ไอ้เพื่อนซี้ จะมีวัฒน์ไหน ถ้าไม่ใช่วัฒน์เพื่อนพี่ชายหล่อน ถ้าวัฒน์อื่นฉันก็ไปหาคนอื่นแล้ว
“น่ารักดี”
สุราลัยตอบมาสั้นๆ เปรยดาวถอนหายใจ ลืมไป คุณ
“แต่เรารำคาญล่ะ”
“ทำไมเหรอ”
สุราลัยใส่ใจเพื่อนมากขึ้น วัฒน์ก็เรียบร้อยดี คงไม่ได้ทำอะไรรุ่มร่ามกับเพื่อนเธอหรอกนะ
“ตามเราไปถึงบ้านแน่ะ”
“ก็ช่างเขาซิ เอาไปให้พ่อแม่ช่วยดู”
โธ่เอ๋ยนึกว่าอะไร ก็ตามแบบฉบับสุภาพบุรุษคนเดิมอย่างวัฒน์นั่นล่ะ นี่เขาเตรียมสอบ เนฯแล้ว คงเอาจริงเอาจังกับการเป็นผู้พิพากษาแน่ๆ
“พี่เราจะเหยียบตาย” เปรยดาวบ่น พี่ชายสามหนุ่มล้วน น้องสาวเดียว
“ก็ดีจะได้ไม่มีคนมากวนใจ”
สุราลัยตอบหน้าตาเฉย พี่ๆ ของเปรย ก็รู้จักวัฒน์ พี่คนไหนหว่า เพื่อนห้องเดียวกันด้วยซ้ำไปมั่ง เธอหลับตาต่อ ไม่น่าสนใจแล้ว
“แกอยากตายไหม”
“ตายเย็นมันก็สบายดีนะ”
สุราลัยตอบแล้วต้องรีบว่ายน้ำหนี เมื่อเพื่อนจะจับกดน้ำ เปรยดาวว่ายไล่มา
“ใหญ่ นายก็รู้ว่าเราซื่อ เรายังไม่เคยรู้สึกอย่างนั้นกับพี่แกเลย”
สุราลัยแอบยิ้ม แน่ะ ยังไม่เลิกคุยเรื่องนี้อีก สงสัยเพื่อนเราเอาจริง ต้องถามคู่แฝดว่าพี่ชายเจ้าหล่อนเอาจริงไหม
“ไอ้อย่างนั้นน่ะ มันไอ้อย่างไหน”
“ความรักไง”
เปรยดาวมองค้อนๆ เพื่อน สุราลัยมองอย่างสนใจ ไอ้ทำตาปะหลับปะเหลือกนี่นะ ทำกันได้ยังไง ตาใสๆ สองคู่มองสบกัน
“แล้วความรักมันเป็นยังไง” สุราลัยถามง่ายๆ
“ก็ไม่รู้ซิ นี่ไงล่ะที่เราไม่อยากตัดสินใจ” เปรยดาวเกาะฝั่งข้างๆ เพื่อน หายใจเข้า แล้วหายใจออกใต้น้ำ
“นายคิดถึงพี่แกบ่อยไหม ห่วงไหม” สุราลัยถาม หายใจเข้าหย่อนตัวลง
“ไม่รู้ แต่เราก็ยังไม่คิดอะไรกับแกมากหรอก”
เปรยดาวเริ่มวัดวาห่างออกไป ทำให้สุราลัยต้องกลับตัวถีบฝั่งว่ายตามบ้าง
“แล้วความรู้สึกยังไงล่ะ ที่นายคิดว่าจะมีกับคนที่นายจะแต่งงานด้วย”
สุราลัยทำหน้าที่โฆษก พักกันอีกครั้ง อากาศหนาวๆ ส่วนที่อยู่ใต้น้ำจะอุ่น
“ไม่รู้ซิ เราว่ามันคงแปลกมากๆ เลย และเราก็อยากรู้ว่าใครคนนั้นนะเป็นยังไงที่จะสามารถทำให้เรารู้สึกว่าเราขาดเขาไม่ได้”
“พบแล้ว อย่าลืมบอกเรานะ” สุราลัยบอกง่ายๆ
“ถึงตานาย อาจจะรู้เร็วกว่าเราก็ได้นะใหญ่”
เปรยดาวมองเพื่อนสาวยิ้มๆ เพื่อนเธอเป็นคนหน้าตาดีไปวัดตอนสายๆ ได้ นิสัยก็ดี แต่ไม่เห็นมีใครมาจีบสักราย อาจจะเพราะที่บ้านของเจ้าหล่อนเป็นผู้กว้างขวาง แถมยังมีพี่ดุๆ อีกต่างหาก
“ยากส์สสส”
สุราลัยตอบ อย่างรู้ใจตัวเอง มองเพื่อนขันๆ เปรยดาวครอบครัวอบอุ่น แต่เธอมีพี่ๆ ทโมนสามคน ชายหนุ่มที่อบอุ่นเรียบร้อยถึงได้ดึงดูดใจ เธอคิดว่าเพื่อนเธอชอบวัฒน์นะ
แต่วัฒน์ หญิงสาวยกไหล่กับตัวเอง เธอก็ไม่รู้เขาชอบผู้หญิงแบบไหน สาวเรียนเก่ง, สาวสวย, นักกีฬา, รุ่นน้องที่คลั่งไคล้ ก็เห็นคบแล้วเลิกมาหมดแล้ว
แล้วนี่ข่าวล่า เพื่อนสาวของเธอเอง เจ้าเปรยก็ยังงั้นๆ ไม่สวยเด่น ก็หมวยหน้าเกลี้ยงๆ กีฬาก็พอได้ไม่เด่นอีกนั่นล่ะ ข้อดีที่สุดคือเจ้าหล่อนจริงใจ ไม่มีแอบ คิดอย่างไรว่าอย่างนั้น
หญิงสาวบีบจมูกเพื่อน สั่นเบาๆ เอ่ยเย้าเป็นบทกลอน
“ความรัก คืออะไร ใครรู้บ้าง...
เชิญเอ่ยแถลงแจ้งคดี ที่สงสัย...
ว่าเป็นความห่วงหวงหรืออาลัย...
ฤาความใคร่ที่กามเทพลวง...”
เปรยดาวต่อบทกลอนของสุราลัยทันที
“ความรัก เปรียบน้ำขม หรือน้ำหวาน...
หรือเปรียบปานมีไฟมาสุมทรวง....
ผู้ใดรู้เชิญบอกบ้าง อย่าหลอกลวง...
มิเคยล่วง รู้มาก่อน ว่าอย่างไร”
“เอ็งเก่ง” สุราลัยตบมือเปาะแปะชม เริ่มต้นว่ายน้ำออกห่าง
“ขึ้นเสียทีซิใหญ่ เดี๋ยวเปลี่ยวดำจับตาย”
“กำลังจะชวน” สุราลัยพูด แล้วถามต่อหน้าตาเฉย
“แล้วนายจะเลี้ยงไอติมเราไหม”
“เออ เลี้ยงก็ได้ว่ะ” เปรยดาวพูดยิ้มๆ
“แต่นายต้องเลือกเอาว่าจะเลี้ยงหนังเราหรือจะไม่ให้เราเลี้ยงไอติมนาย”
สุราลัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ให้เพื่อนได้ยิน
“ตกลง เอาอะไรก็ได้ แหม นิสัยขัดใจใครไม่เป็นของเรานี่ มันแย่กับเรามากนิ”
“ฮือ แย่มากด้วย” เปรยดาวตอบ
เย็นนั้นเมื่อเข้าบ้านท่าทางสุราลัยจึงเหมือนนกปีกหัก
“มีจดหมายแน่ะ” กุลปราณีบอกน้องสาวที่ทำท่าพับอยู่กับเก้าอี้ ตาริบหรี่เหมือนหุ่นยนต์ถ่านหมด
“ของใครฮะ” สุราลัยมีแรงลืมตาแค่ข้างเดียว
“ไม่รู้ซิ ไม่ได้เขียนชื่อคนส่ง”
กุลปราณีตอบ หยิบจดหมายมาส่งให้ เมื่อเห็นลายมือจ่าหน้าซอง หน้าตาของสุราลัยก็ใสปิ๊งเหมือนเดิม
“ใคร แฟนหรือ” กุลปราณีถาม
“ทำไมคิดอย่างนั้นฮะ” สุราลัยสงสัย
“ก็...เหมือนลายมือผู้ชาย แล้วตาเรานะ ใสแจ๋วเชียว” กุลปราณีพูดจากประสบการณ์ที่อ่านลายมือมาหลายพันราย
“เพื่อนฮะ” สุราลัยตอบ ระลอกแห่งความสงสัยกระเพื่อมอยู่ในใจ แต่ความมั่นใจในตัวเพื่อนยังมีเสมอ
ธารีเพื่อนสนิทคนหนึ่งเคยบอกเอาไว้ด้วยความเวทนา
“ใหญ่นะ นิสัยแย่ เชื่อถือเพื่อนซะจริงๆ รู้ไหม มันถือคติว่า ถ้ายังไม่โดนหลอกสามครั้ง ยังพอคบได้ โธ่ กว่าจะสามครั้งคุณใหญ่ก็เล็กลงแล้วล่ะ อย่าแกล้งมันนักเลย”
###
จ๋อมถึงน้องน้อย
โชคดีของฉันมากๆ ว่ะ ที่ไม่ได้ดูแกเล่นเป็นพระลอ ฉันยังนึกภาพแกไม่ออกเลยว่าเพื่อนผู้แสนเชยของฉันเป็นพระลอราช สุดหล่อที่สาวหลงขนาดต้องทำเสน่ห์เรียกให้มาหา แต่เอาเถอะฉันจะเชื่อว่าพอดูได้ ก็ขนาดมีหนุ่มหลงมาจีบแกนี่หว่า คงติดใจบทพระลอที่เชยที่สุด
แกจะเอ็นฯ แล้วเรอะ ไม่บอกไม่เชื่อนะ แกมาสมัครเป็นเลขาฯฉันดีกว่า ฉันว่าเชยๆ อย่างแกนี่ โดนหลอกตายแน่ๆ แต่ถ้าแกจะเอ็นฯ เลือกเกษตรกับบริหารนะ ฉันเลือกให้แกสองอย่าง เพื่อว่าแกจบออกมา แกจะได้มาทำงานกับฉันไงล่ะ ฉันมีบริษัทใหญ่โตเท่าตึกหลังหนึ่ง มีไร่กว้างขวางพอทีแกผู้ตัวใหญ่ยังกะตึก นอนได้ตามสบาย
แล้วฉันยังมีโต๊ะเขียนหนังสือซึ่งจะไม่ให้แกเฉียดเข้ามาใกล้เป็นตัวละครเด็ดขาด ฉันกลัวขายไม่ออกว่ะ นักแต่งชื่อดังอย่างฉัน เขียนตัวละครเชยๆ ออกมาได้ แฟนๆ ฉันคงหาว่าฉันบ้าแน่ๆ
เอาเหอะ ถ้าแกเอ็นฯติด เวลาสี่ห้าปีนี่ แกคงหาตัวฉันเจอนะ
ฉันละแปลกใจไม่หาย ทำไมฉันถึงเลิกเป็นเพื่อนกับยายเชยอย่างแกไม่ได้สักทีว่ะ แกมีเวลาว่างๆ ก็ช่วยคิดแทนฉันหน่อยซิ
ว้า หมดเวลาแล้ว ฉันจะทิ้งจดหมายถึงแกที่ตู้ที่ใกล้ที่สุดนี่ล่ะ
จ๋อมคนบ้าๆ ของแกไงล่ะ
###
สุราลัยเก็บจดหมายใส่ซอง หยอดลงตู้ไปรษณีย์ไม้เล็กๆที่หัวเตียง ในนั้นมีจดหมายของจ๋อมทั้งหมด ถ้าค้นออกมาอ่านคงจะมีแต่สำนวนแปลกๆ แต่ที่ไม่เคยแปลกคือช่องว่างระหว่างทั้งสองยังคงกว้างเท่าเดิมอยู่เสมอ
เวลาเกือบหกปี อย่างน้อยเดือนล่ะสองฉบับไม่รวม postcard , ไปรษณียบัตรที่เขียนการ์ตูนล้อเลียน และในวาระสำคัญต่างๆ ก็เท่านั้นเอง
สุราลัยลงมือเขียนจดหมายตอบทันที
@^__^@
กระท่อมแม่มด
ถึงปราสาทของนาย
ขอบคุณมากเลยที่ช่วยแนะนำเราแต่แหมที่นายให้เราคิดให้ เราไม่อยากคิดเลยนะ นายคบกับยายเชยอย่างเราก็เพราะนายจะได้หลอกง่ายๆนะซิ แต่เอาเถอะ เราจะพยายามเข้าคณะตามที่นายบอก แต่ถ้าเราจบออกมานายอย่าลืมรับเราเข้าทำงานล่ะ อย่าผิดคำพูดนะ
ทำไมไม่แนะนำให้เราเลือกอักษร วารสาร หรืออะไรๆ ที่มันเกี่ยวกับหนังสือบ้างล่ะ เราจะได้ช่วยงานนายถนัดๆ ไงล่ะ หรือกลัวคู่แข่ง ก็ดีน่าจ๋อม นักแต่งนิยายชื่อดัง มาแข่งกับนักแต่งนิยายเชยๆ อย่างเราดูซิ
หลังจากที่เราเล่นละครแล้วนะ มีจดหมายแฟนๆมากันใหญ่ อาจารย์ตาเขียวปัดเชียวล่ะ เราล่ะหนักใจจริงๆ เพราะต้องตอบจดหมายอย่างไม่ให้เสียไมตรีนะ แต่เราอยากเขียนว่าอย่าเพิ่งยุ่งได้ไหม จังเลยล่ะ นายพอจะมีสำนวนดีๆ ให้เรายืมบ้างได้ไหมล่ะ เราลองไปถามคู่แฝดนั่นแล้ว ก็ประสบปัญหาพอกัน แต่เขาไม่ได้เป็นยายเชยเหมือนเรานี่น่า
อย่างที่นายท้าเรา ถ้าเราเอ็นฯติดเราจะพยายามหานายให้พบ
ขอให้ครอบครัวและตัวจ๋อมมีความสุข
รักจ๊ะ
น้อย
ความคิดเห็น