ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เด็กวัด
บทที่ 7 เด็กวัด
“พี่บุญๆ หลวงพ่อให้หา”
จอนนี่ เด็กวัดหัวโจกวิ่งหัวซุนมาหา ใช้ตัวเขาเป็นหลักยึด
“หลวงพ่อกลับมาแล้วหรือ”
บูรณะ ถาม ล็อคคอเจ้าจอนนี่ไว้ให้เดินไปด้วยกัน ไม่งั้นมันก็จะเถลไถล หาตัวไม่เจอ
“อึดอัดอ่ะ พี่บุญ”
“พี่ปล่อย นายก็หายหัวไปเลยนะซิ เดี๋ยวพี่จะไปทำงานแล้ว อยู่ดูแลหลวงพ่อ” บูรณะสั่ง
พ่อจ้อน จอนนี่หน้ามุ่ย พี่บุญหรือตะก่อนก็หลงพี่บุญ ลูกศิษย์ก้นกุฏิของหลวงพ่ออิ่ม ดุยังไงก็ยังดุอย่างงั้น ไม่เห็นมีสีกาสาวๆมาสึกพระ หลงพี่บุญสึกมาทำไมก็ไม่รู้ ถ้ายังบวชอยู่ก็รับวิชาหลวงพ่อไปเต็มๆ เขาก็จะได้เป็นลูกศิษย์ติดหน้าตามหลังบ้าง
หลวงพ่ออิ่มนะมีคนขึ้นเยอะจะตาย ก็ดูซิ ไม่เห็นหลวงพ่อจะได้อยู่ฉันเพล รับนิมนต์ตลอด เขามันเด็กรุ่นเล็กจะไปเบียดเสียดกับเด็กวัดรุ่นใหญ่ได้ยังไง
หลงพี่บุญนึกยังไงถึงสึกน๊า แต่ตอนนี้พี่บุญก็เป็นดาราดัง เขาจะตามไปเป็นคนสนิทบ้างดีไหมหว่า
“บุญ เข้ามา”
หลวงพ่อกวักมือเรียกลูกศิษย์ที่นั่งปรนนิบัติอยู่ยกมือไหว้อดีตหลวงพี่บุญแล้วขยับถอยลงจากกุฏิ บูรณะคลานเข้าไปกราบหลวงพ่อ
เขาเป็นเด็กกำพร้า ร่อนเร่ หลวงพ่อเก็บมาเป็นเด็กวัดเดินตามหลัง พอโตหน่อยก็จับบวชเณร ตามด้วยบวชเป็นพระ จนถึงเวลาใช้กรรมที่หลวงพ่อเอ่ยถึงบ่อยๆ เขาก็ลาสิกขา ออกมาเป็นฆราวาส ผจญกรรมเหมือนคนอื่นๆ ระหว่างบวชเรียน เขาก็ได้รับถ่ายทอดวิชาจากหลวงพ่อมาหลายอย่าง อย่างหนึ่งที่จำแม่น รู้ว่าตัวเราคือใครกำลังทำอะไร ท่านสอนให้มีสติทุกขณะ ทุกลมหายใจ
“พักนี้ระวังตัวหน่อยนะบุญ หลวงพ่อจะเตือนตั้งแต่เช้าแล้ว แกก็ลุกออกไปก่อน”
“มีนัดกับช่างทำบ้านนะครับหลวงพ่อ” บูรณะเงยหน้ายิ้ม
“หลวงพ่อเตือนช้าไปหน่อยครับ หวิดโดนมะพร้าวหล่นใส่หัว”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ รินน้ำชาให้อาจารย์
“แต่ผมมีเทพธิดาคุ้มครองรอดหวุดหวิด”
“หลวงพ่อว่าดวงแกช่วงนี้มันแปลกๆ เจออะไรแปลกๆ ยังไงก็ระวังตัวหน่อยนะ”
“ริจะสร้างบ้านสร้างช่อง เงินทองมีพอแล้วหรือ หลวงพ่อได้ยินเขาคุยๆ กัน มันบานกันงามนักไม่ใช่หรือ”
“ผมมีเงินเก็บอยู่ครับ”
บูรณะตอบอย่างสำรวม เงินทองที่ได้มาระหว่างถือเพศบรรพชิต ด้วยทิฐิทำให้เขาถวายวัดหมด เงินทองที่ได้มาขณะนี้ จึงเกิดจากน้ำพักน้ำแรงจริงๆ ไม่ได้เกาะผ้าเหลืองอย่างที่ได้ยินใครๆเขานินทากัน
เขาทำตัวสมถะ ก็ยังอาศัยวัดอยู่ กินข้าวก้นบาตรหลวงพ่อ ในเวลาว่างก็ใช้แรงกายทำความสะอาดวัด พอเริ่มเป็นที่รู้จักนี้ล่ะ ที่เขารู้สึกว่าเขาต้องมีที่อยู่ห่างๆ วัด ก่อนที่เขาจะเป็นผู้นำความอึกกระทึกมาสู่สถานที่สงบแห่งนี้
“ก็ซื้อที่ ปลูกบ้านหลังเล็กๆ เพื่อนๆ เขาแนะนำว่าเจ้านี้ไม่แพง ฝีมือดี ผมเห็นบ้านเพื่อนแล้วถูกใจ ที่ก็ซื้อเลยไปหน่อยครับ ยังไงก็จะได้กลับมาดูหลวงพ่อได้บ่อยๆ ที่ที่ผมซื้อก็จ่ายเงินหมดแล้ว ตอนนี้ว่าจะซื้อที่เพิ่มไว้เขาบอกขายถูกๆ ก็เลยต้องไปบอกช่างเขาก่อน เขาจะได้หางานอื่นไม่ต้องรอเรา”
บูรณะแจกแจงให้หลวงพ่อทราบ ท่านพยักหน้า
“ดีแล้ว ใช้ชีวิตอย่าตั้งตนในความประมาท”
หลวงพ่อยื่นจดหมายที่ควักออกจากย่ามมาให้
“อ่านดู” ท่านสั่ง
บูรณะเปิดจดหมายออกอ่าน เป็นจดหมายเขียนด้วยลายมือตัวโตๆ แนบมากับจดหมายราชการ สรุปได้ความว่านี่เป็นจดหมายแจ้งให้ไปรับมรดกของหลวงพ่ออิ่ม
“ให้หลวงพ่อไปรับโอนที่ดินครับ”
“รู้แล้ว หลวงพ่อเป็นพระ สมบัติก็ไม่ได้อยากได้ ขอบิณฑบาตไปวันๆ ก็พอเลี้ยงชีวิต รวมทั้งไว้พวกเด็กๆ นั่นด้วย ถ้าบุญว่าง ไปดูให้หลวงพ่อหน่อย ถ้ามีญาติเหลืออยู่ที่เขายากจนก็เจือจานเขาไป ไม่อย่างนั้นก็ทำอะไรกับมันให้มีประโยชน์เพิ่มพูนขึ้น ดูเงินในบัญชีของหลวงพ่อว่าพอจะไปทำอะไรกับมันได้ไหม”
“ไม่สร้างวัดหรือครับ”
บูรณะถามขันๆ แล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อหลวงพ่อทำตาเหมือนจะค้อน
“สร้างไปทำไมมากมาย วัดร้างตั้งกี่วัดในเมืองไทย ก้าวไปสามก้าวก็วัดแล้วบุญเอ๋ย ถ้าจะสร้างวัด สู้บูรณะวัดไม่ได้ แต่หลวงพ่อนะ บูรณะคนดีกว่า”
ท่านยิ้มให้เด็กที่เก็บมาเลี้ยง มาบูรณะจนงดงามขนาดนี้
“ดูซิทำให้มันงอกงามมาได้แค่ไหน ไอ้เด็กพวกนี้จะได้มีเงินมีทองเรียนหนังสือ หลวงพ่อจะให้ได้ก็แค่นี้ล่ะ”
ท่านควักกระดาษอีกใบออกมาโยนให้ บูรณะหยิบมาคลี่ดู ก่อนเงยหน้าดูหลวงพ่อ
หลวงพ่อยกชาอีกถ้วยขึ้นจิบ
“วันนี้ หลวงพ่อไปหาเจ้านุ”
เจ้านุ เด็กวัดรุ่นพี่ ที่พ่อแม่ฝากมาบวชไว้ ตอนนี้เป็นทนายความ ท่านมักจะให้เขา พี่พิษนุ แล้วก็พี่สมบัติ เด็กวัดรุ่นพี่อีกคนเป็นคนจัดการเรื่องเงินๆ ทองๆ ของท่าน สองสามปีก่อน พี่สมบัติแต่งงานก็มาบอกขออภัยหลวงพ่อ เพราะแต่งเข้าบ้านเมีย
“เขาบอกว่าเขาสอบได้อัยการแล้ว แล้วเขาว่าถ้าบุญคนเดียวคงจัดการอะไรได้สะดวกกว่า หลวงพ่อก็ว่าดีเหมือนกัน ก็เลยให้มันร่างพินัยกรรมของหลวงพ่อลงชื่อเป็นพยานมานั่น”
“แต่หลวงพ่อ-”
หลวงพ่อวางถ้วยชาลงบูรณะรินน้ำชาให้ใหม่
“แต่ก่อนหลวงพ่อไม่มีที่ทางมีแต่เงิน นี่มีที่ทางแล้ว บุญลองคิดดูทำอะไรให้มันงอกเงย ยาวนาน ถ้าแกไม่ได้เรื่อง ไอ้เด็กพวกนั้น” ท่านชี้ไปทางเด็กวัดที่ทำกิจกรรมต่างๆ
“คงมีสักคนที่มีหัวก้าวหน้าบ้าง”
บูรณะเก็บเอกสารรวมกัน ก้มลงกราบหลวงพ่อ
“พี่บุญๆ หลวงพ่อให้หา”
จอนนี่ เด็กวัดหัวโจกวิ่งหัวซุนมาหา ใช้ตัวเขาเป็นหลักยึด
“หลวงพ่อกลับมาแล้วหรือ”
บูรณะ ถาม ล็อคคอเจ้าจอนนี่ไว้ให้เดินไปด้วยกัน ไม่งั้นมันก็จะเถลไถล หาตัวไม่เจอ
“อึดอัดอ่ะ พี่บุญ”
“พี่ปล่อย นายก็หายหัวไปเลยนะซิ เดี๋ยวพี่จะไปทำงานแล้ว อยู่ดูแลหลวงพ่อ” บูรณะสั่ง
พ่อจ้อน จอนนี่หน้ามุ่ย พี่บุญหรือตะก่อนก็หลงพี่บุญ ลูกศิษย์ก้นกุฏิของหลวงพ่ออิ่ม ดุยังไงก็ยังดุอย่างงั้น ไม่เห็นมีสีกาสาวๆมาสึกพระ หลงพี่บุญสึกมาทำไมก็ไม่รู้ ถ้ายังบวชอยู่ก็รับวิชาหลวงพ่อไปเต็มๆ เขาก็จะได้เป็นลูกศิษย์ติดหน้าตามหลังบ้าง
หลวงพ่ออิ่มนะมีคนขึ้นเยอะจะตาย ก็ดูซิ ไม่เห็นหลวงพ่อจะได้อยู่ฉันเพล รับนิมนต์ตลอด เขามันเด็กรุ่นเล็กจะไปเบียดเสียดกับเด็กวัดรุ่นใหญ่ได้ยังไง
หลงพี่บุญนึกยังไงถึงสึกน๊า แต่ตอนนี้พี่บุญก็เป็นดาราดัง เขาจะตามไปเป็นคนสนิทบ้างดีไหมหว่า
“บุญ เข้ามา”
หลวงพ่อกวักมือเรียกลูกศิษย์ที่นั่งปรนนิบัติอยู่ยกมือไหว้อดีตหลวงพี่บุญแล้วขยับถอยลงจากกุฏิ บูรณะคลานเข้าไปกราบหลวงพ่อ
เขาเป็นเด็กกำพร้า ร่อนเร่ หลวงพ่อเก็บมาเป็นเด็กวัดเดินตามหลัง พอโตหน่อยก็จับบวชเณร ตามด้วยบวชเป็นพระ จนถึงเวลาใช้กรรมที่หลวงพ่อเอ่ยถึงบ่อยๆ เขาก็ลาสิกขา ออกมาเป็นฆราวาส ผจญกรรมเหมือนคนอื่นๆ ระหว่างบวชเรียน เขาก็ได้รับถ่ายทอดวิชาจากหลวงพ่อมาหลายอย่าง อย่างหนึ่งที่จำแม่น รู้ว่าตัวเราคือใครกำลังทำอะไร ท่านสอนให้มีสติทุกขณะ ทุกลมหายใจ
“พักนี้ระวังตัวหน่อยนะบุญ หลวงพ่อจะเตือนตั้งแต่เช้าแล้ว แกก็ลุกออกไปก่อน”
“มีนัดกับช่างทำบ้านนะครับหลวงพ่อ” บูรณะเงยหน้ายิ้ม
“หลวงพ่อเตือนช้าไปหน่อยครับ หวิดโดนมะพร้าวหล่นใส่หัว”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ รินน้ำชาให้อาจารย์
“แต่ผมมีเทพธิดาคุ้มครองรอดหวุดหวิด”
“หลวงพ่อว่าดวงแกช่วงนี้มันแปลกๆ เจออะไรแปลกๆ ยังไงก็ระวังตัวหน่อยนะ”
“ริจะสร้างบ้านสร้างช่อง เงินทองมีพอแล้วหรือ หลวงพ่อได้ยินเขาคุยๆ กัน มันบานกันงามนักไม่ใช่หรือ”
“ผมมีเงินเก็บอยู่ครับ”
บูรณะตอบอย่างสำรวม เงินทองที่ได้มาระหว่างถือเพศบรรพชิต ด้วยทิฐิทำให้เขาถวายวัดหมด เงินทองที่ได้มาขณะนี้ จึงเกิดจากน้ำพักน้ำแรงจริงๆ ไม่ได้เกาะผ้าเหลืองอย่างที่ได้ยินใครๆเขานินทากัน
เขาทำตัวสมถะ ก็ยังอาศัยวัดอยู่ กินข้าวก้นบาตรหลวงพ่อ ในเวลาว่างก็ใช้แรงกายทำความสะอาดวัด พอเริ่มเป็นที่รู้จักนี้ล่ะ ที่เขารู้สึกว่าเขาต้องมีที่อยู่ห่างๆ วัด ก่อนที่เขาจะเป็นผู้นำความอึกกระทึกมาสู่สถานที่สงบแห่งนี้
“ก็ซื้อที่ ปลูกบ้านหลังเล็กๆ เพื่อนๆ เขาแนะนำว่าเจ้านี้ไม่แพง ฝีมือดี ผมเห็นบ้านเพื่อนแล้วถูกใจ ที่ก็ซื้อเลยไปหน่อยครับ ยังไงก็จะได้กลับมาดูหลวงพ่อได้บ่อยๆ ที่ที่ผมซื้อก็จ่ายเงินหมดแล้ว ตอนนี้ว่าจะซื้อที่เพิ่มไว้เขาบอกขายถูกๆ ก็เลยต้องไปบอกช่างเขาก่อน เขาจะได้หางานอื่นไม่ต้องรอเรา”
บูรณะแจกแจงให้หลวงพ่อทราบ ท่านพยักหน้า
“ดีแล้ว ใช้ชีวิตอย่าตั้งตนในความประมาท”
หลวงพ่อยื่นจดหมายที่ควักออกจากย่ามมาให้
“อ่านดู” ท่านสั่ง
บูรณะเปิดจดหมายออกอ่าน เป็นจดหมายเขียนด้วยลายมือตัวโตๆ แนบมากับจดหมายราชการ สรุปได้ความว่านี่เป็นจดหมายแจ้งให้ไปรับมรดกของหลวงพ่ออิ่ม
“ให้หลวงพ่อไปรับโอนที่ดินครับ”
“รู้แล้ว หลวงพ่อเป็นพระ สมบัติก็ไม่ได้อยากได้ ขอบิณฑบาตไปวันๆ ก็พอเลี้ยงชีวิต รวมทั้งไว้พวกเด็กๆ นั่นด้วย ถ้าบุญว่าง ไปดูให้หลวงพ่อหน่อย ถ้ามีญาติเหลืออยู่ที่เขายากจนก็เจือจานเขาไป ไม่อย่างนั้นก็ทำอะไรกับมันให้มีประโยชน์เพิ่มพูนขึ้น ดูเงินในบัญชีของหลวงพ่อว่าพอจะไปทำอะไรกับมันได้ไหม”
“ไม่สร้างวัดหรือครับ”
บูรณะถามขันๆ แล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อหลวงพ่อทำตาเหมือนจะค้อน
“สร้างไปทำไมมากมาย วัดร้างตั้งกี่วัดในเมืองไทย ก้าวไปสามก้าวก็วัดแล้วบุญเอ๋ย ถ้าจะสร้างวัด สู้บูรณะวัดไม่ได้ แต่หลวงพ่อนะ บูรณะคนดีกว่า”
ท่านยิ้มให้เด็กที่เก็บมาเลี้ยง มาบูรณะจนงดงามขนาดนี้
“ดูซิทำให้มันงอกงามมาได้แค่ไหน ไอ้เด็กพวกนี้จะได้มีเงินมีทองเรียนหนังสือ หลวงพ่อจะให้ได้ก็แค่นี้ล่ะ”
ท่านควักกระดาษอีกใบออกมาโยนให้ บูรณะหยิบมาคลี่ดู ก่อนเงยหน้าดูหลวงพ่อ
หลวงพ่อยกชาอีกถ้วยขึ้นจิบ
“วันนี้ หลวงพ่อไปหาเจ้านุ”
เจ้านุ เด็กวัดรุ่นพี่ ที่พ่อแม่ฝากมาบวชไว้ ตอนนี้เป็นทนายความ ท่านมักจะให้เขา พี่พิษนุ แล้วก็พี่สมบัติ เด็กวัดรุ่นพี่อีกคนเป็นคนจัดการเรื่องเงินๆ ทองๆ ของท่าน สองสามปีก่อน พี่สมบัติแต่งงานก็มาบอกขออภัยหลวงพ่อ เพราะแต่งเข้าบ้านเมีย
“เขาบอกว่าเขาสอบได้อัยการแล้ว แล้วเขาว่าถ้าบุญคนเดียวคงจัดการอะไรได้สะดวกกว่า หลวงพ่อก็ว่าดีเหมือนกัน ก็เลยให้มันร่างพินัยกรรมของหลวงพ่อลงชื่อเป็นพยานมานั่น”
“แต่หลวงพ่อ-”
หลวงพ่อวางถ้วยชาลงบูรณะรินน้ำชาให้ใหม่
“แต่ก่อนหลวงพ่อไม่มีที่ทางมีแต่เงิน นี่มีที่ทางแล้ว บุญลองคิดดูทำอะไรให้มันงอกเงย ยาวนาน ถ้าแกไม่ได้เรื่อง ไอ้เด็กพวกนั้น” ท่านชี้ไปทางเด็กวัดที่ทำกิจกรรมต่างๆ
“คงมีสักคนที่มีหัวก้าวหน้าบ้าง”
บูรณะเก็บเอกสารรวมกัน ก้มลงกราบหลวงพ่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น