เพื่อนเจ้าสาว

ลำดับตอนที่ #6 : Bridesmaid เพื่อนเจ้าสาวมาแล้ว

บทที่ 5 “Bridesmaid เพื่อนเจ้าสาวมาแล้ว”

      

       มาเป็นนักจัดงานแต่งงานได้อย่างไรนะหรือ ฮือม์ จริงๆ กณิการ์ชอบชื่อเพื่อนเจ้าสาวมากกว่านะ เรื่องมันเริ่มอย่างนี้ กับที่ทำงานที่แรก

 

       กณิการ์หลับตาแล้วลืม แล้วหลับใหม่ โอ๊ย เมื่อไรจะเถียงกันเสร็จเสียที เรื่องมันเริ่มจาก จากอะไรดีล่ะ มันเริ่มมาจากความยุ่งยากจนเล่าไม่ถูกนี่ล่ะ กณิการ์ลืมตามองหนุ่มสาวตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อเห็นทั้งคู่ไม่สนใจเธอก็ก้มหน้าก้มตาเขียนรายงานลงสมุด ปล่อยให้สองหนุ่มสาวเถียงกันไปก่อน ความเห็นไม่ตรงกันสักเรื่องมิน่าจะแต่งงานอยู่สามวันข้างหน้า งานยังเริ่มไปได้ไม่ถึงไหน

 

แล้วกณิการ์เข้าไปยุ่งตรงไหนหรือ อือม์ ถ้าจะบอกว่า ว่าที่เจ้าสาวคือน้องสาวเจ้านายที่บริษัทล่ะ สถานที่ตกลงเรื่องงานแต่งงาน เรื่องของชำร่วย เรื่อง...และเรื่อง...ต่างถูกโยนใส่กันตรงหน้าโต๊ะเธอ โต๊ะเดียวที่ว่าง คนเดียวที่รับฟังทั้งสองฝ่ายด้วยรอยยิ้มแห้งๆ เสมอ ฟังมาจะสิบวันแล้ว เอาเวลาที่เถียงกันนี้ไปจัดงานแต่งงานได้สามงานเข้าไปแล้วนะ

 

       “โอ๊ยเอาเทียนไปจุด ชีวิตเราก็หดหายไปตามไส้เทียนซิ หลินไม่เอาหรอก” นี่เสียงว่าที่เจ้าสาว

 

       “เอาอะไร กระปุกเกลือพริกไทย ใครจะเอาไปใช้ หลินฟังพี่หน่อยซิ ของที่เราให้ เขาเอาไปเก็บเป็นที่ระลึกไม่ได้เอาไปจุดเสียที่ไหน” นี่ว่าที่เจ้าบ่าว

 

       โอ๊ย คุณขา ไม่มีอะไรเสร็จสักอย่างยกเว้นการ์ดเชิญที่ถูกส่งไปแล้ว

 

       “ให้กิ๊ฟช่วยไหมคะ” หลุดปากออกไปแล้ว แล้วมันเป็นการจัดการแต่งงานครั้งแรกที่ไม่ได้ช่วยคนที่รู้จัก ตั้งแต่รายการอาหาร ของชำร่วย การดำเนินพิธีต่างๆ ไปจนถึงชุดเจ้าสาว ไม่เว้นแม้แต่สถานที่ไปฮันนิมูน ที่กณิการ์ต้องมาส่งบ่าวสาวขึ้นเรือสำราญ หญิงสาวโบกมือให้บ่าวสาว เฮ้ยโล่งอก เช็คลายเซ็นเจ้าบ่าวด้วยจำนวนเงินพอดูได้ ค่าช่วยจัดงานในครั้งนี้

 

       แล้วก็ด้วยการแนะนำของบ่าวสาวคู่นี้เอง ช่วยแนะนำนิดๆ หน่อยๆ จนโดดออกมาทำเต็มตัว และที่สำคัญ....

 

       “ย่าจ๋า ย่าเหมือน”

 

กณิการ์จอดรถกระบะหน้าประตูไม้ที่ตอนนี้สีเริ่มจะเก่าๆแล้ว ลางานไปรับปริญญา งานนี้สบายไม่มีตัวกวน เจ้าฝ้ายติดคลอดลูกหนุ่มยอร์ชที่รับก่อนหนึ่งวันติดเฝ้าภรรยา รับเสร็จไปส่งแม่สาแล้วเลยตามน้ำนอนบ้านที่ระยองให้แม่สาเอาใจเพราะเธอลายาวล่วงหน้า ตอนแรกเตรียมจะไปเที่ยวกันทั้งครอบครัว แต่คุณพ่ออุดมมีงานด่วน คุณนายกรรเกรากับคุณพ่ออุดมเลยต้องรีบกลับไปทำงาน ยอร์ชโทรไปบอกว่าสาวฝ้ายกลับบ้านแล้วเลยหอบห่อหมกทะเลฝีมือแม่สามาฝากย่าเหมือนเสียหน่อย ฝากลุงใหญ่ด้วย แถมลุงป้าน้าอาแถวๆ นี้

 

       เสียงเพื่อนซี้สี่ขาวิ่งมาเอาหน้า

 

       “ไปเอากุญแจมา” กณิการ์ร้องสั่งแกมหัวเราะ

 

       “หมาไหนจะไปคาบกุญแจมาให้แกเจ้ากิ๊ฟ” เสียงชราคุ้นหูแวดใส่ใกล้ๆ

 

       หลานสาวหันไปไหว้ยิ้มแห้งๆ ก่อนตรวจสอบประตูดูอีกทีไม่มีกุญแจแค่หับเอาไว้เอง เจ้าตัวรีบ เปิดประตูช่วยย่าเหมือนหิ้วข้าวของเข้าบ้านก่อน

 

“ย่าไปไหนมาคะ ข้าวของเยอะแยะ”

 

“ไปช็อบปิ้ง”

 

เอากะย่าซิ ใครว่าแก่ล้าสมัย ไม่ใช่ย่าเธอแน่ๆ หญิงสาวขับรถเข้ามาจอดใต้ถุนเรือนที่เป็นที่จอดประจำเสียแล้วเวลามาหาย่า ก่อนหิ้วตะกร้าห่อหมกลงมาประกาศโฆษณาเสียงแจ๋ว

 

“ห่อหมกทะเลจ้า ย่า สดๆ เลยนะ”

 

“ฝีมือแม่สาแกเรอะ” ย่าเหมือนถาม เจอหน้ากันวันที่หลานสะใภ้พาสามีใหม่มาให้รู้จัก และอีกหลายครั้งที่เจ้ากิ๊ฟไปรับมาค้างที่บ้านสวน ไม่ใช่อะไรหรอกให้มาช่วยทำกับข้าวงานแต่งงานที่มันไปรับงานเขามา

 

“ค่ะ” เจ้าตัวยิ้มตาหยี “เดี๋ยวกิ๊ฟเอาไปใส่ตู้เย็นบ้านลุงใหญ่ก่อนนะคะ ย่าไปกินข้าวบ้านลุงไหมคะเย็นนี้”

 

ย่าเหมือนพยักหน้าให้ มองเจ้าตัวน้อย เดินตากแดดหัวแดงไป หมวก งอบก็ไม่รู้จักหาครอบหัว สักพักก็วิ่งผมกระจายกลับมา เห็นรอยยิ้มประจบก็รู้แล้ว

 

“นอนกับย่าไหมคืนนี้”

 

“นอนจ้า กิ๊ฟหอบชุดครุยมาด้วยน้า ใครอยากแต่งสวยๆ ถ่ายกับบัณฑิตได้เลย จะเปลี่ยนกี่ชุดก็ได้ พรุ่งนี้กิ๊ฟไม่ได้ทำงาน ไปอีกทีวันจันทร์”

 

ย่าเหมือนพยักหน้า “ตอนยายนก ลุงใหญ่แกส่งไปเรียนเมืองนอกเมืองนา ไม่มีใครได้ถ่ายรูปรับปริญญามันสักคน พรุ่งนี้ คนมาเต็มบ้านล่ะ” ย่าเหมือนได้แต่ส่ายหน้าขณะที่หลานสาวลงไปหัวเราะกลิ้ง

 

“หัวเราะอะไรยะ”

 

เสียงย่าพร้อมส่งค้อนอย่างสาวๆ ทำเอาหลานสาวหัวเราะอีกยก

 

“ฮาฮาฮา ย่าจ๋าไอ้ที่ขำอ่ะ ก็ พี่นกนะซิเห่ออ่ะ อยากถ่ายรูปกับบัณฑิต นี่กิ๊ฟเพิ่งรู้นะนี่ว่าลุงส่งพี่นกไปนอก มิน่ากิ๊ฟเลยได้พี่เขยเป็นฝรั่ง”

 

“แล้วแกล่ะ เรียนเมืองไทย เมื่อไรจะได้เห็นหน้าหลานเขยคนไทย”

 

คำถามเด็ดทำเอาหลานสาวเงียบไปได้ หาเรื่องมารื้อค้นของที่ย่าไปช็อปปิ้ง ออกมาดูแทน

 

 

“แฟนเราไปไหนแต่เช้า” โชคชัยถามน้องสาว สาวฝ้ายอุ้มลูกสาวกลับบ้าน วันหยุดเขาเลยขับรถพาพ่อแม่มาเยี่ยมหลานสาวตัวน้อยแต่เช้า ตอนนี้คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายกำลังสนทนาระหว่างอาหารเช้ากันอยู่ เขาถือกาแฟถ้วยเดียวเดินมาหาหลานก่อน

 

“ไปรับเจ้ากิ๊ฟ” ฝ้ายบอกพี่ชายด้วยน้ำเสียงเฉยๆ ก้มลงเล่นกับลูกสาวที่เอาแต่นอน กินแล้วก็นอนใหม่

 

“รับกิ๊ฟ!”

 

เสียงไม่พอใจของพี่ชายทำเอาฝ้ายต้องเงยหน้าจากลูกสาวตัวน้อยเจ้าเบบี๋ เด็กหญิงบัณฑิตาเพราะเกิดวันแม่รับปริญญาพอดี วันไปซ้อมไม่เป็นอะไร วันจะรับจริง เจ้าตัวยุ่งอยากออกจากท้องแม่เสียอย่างนั้น

 

“ทำไมเหรอคะ ยอร์ชไปรับกิ๊ฟไม่ได้เหรอ”

 

ฝ้ายย้อนถามตรงๆ จะว่าพี่โชคไม่ชอบกิ๊ฟก็ไม่ใช่ ไม่ชอบที่เห็นเจ้ากิ๊ฟกับยอร์ชอยู่ด้วยกันมากกว่า หึงเหรอ น้องสาวตัวดียิ้มกริ่ม ฮือม์ แต่หึงใครละ เจ้ากิ๊ฟยังพอว่าถ้าหึงยอร์ช น้องสาวมองพี่ชายด้วยสายตาสยดสยอง

 

“ได้ แต่ทำไมต้องไปรับด้วย”

 

“อ้าว แล้วทำไมไปรับไม่ได้ล่ะ” ฝ้ายย้อนถามบ้าง

 

ขณะนั้นบุคคลที่ทั้งสองพูดถึง...ย่าเหมือนมองหนุ่มตัวสูงโย่งที่ชะเง้อชะแง้ข้ามประตูมา ยกมือไหว้ยิ้มกว้างมาแต่ไกลๆ ก่อนหันมามองหลานสาวที่วันนี้ตื่นแต่เช้าไปร้านทำผมแต่งหน้า มายิ้มหน้าบานถ่ายรูปกับคนจะทั้งหมู่บ้านล่ะมั้ง ก็ญาติๆ กันทั้งนั้น อ้อ เสียค่าแต่งหน้าทำผมมา จะเอาให้คุ้มละซิ หลานฉัน มันงกได้ใครนี่

 

“เดี๋ยวนะยอร์ช อีกเดี๋ยว นายมาก็ดีแล้ว เป็นตากล้องให้หน่อย มาเลย น้าหมาย พี่จอห์นนี่ เจ้ามิท มาเข้ากล้องกัน จะได้ครบทีม”

 

เพื่อนหนุ่มยอมมาเป็นตากล้องแต่โดยดี ยอมรับบัญชาเพื่อนยกกล่องห่อหมกทะเลกล่องใหญ่พร้อมสารพัดสมบัติหลายห่อ หลายถุงไปใส่ท้ายรถ

 

“ย่าขา เดี๋ยวกิ๊ฟไปเยี่ยมหลานสาวก่อนนะคะ เจ้าฝ้ายคลอดวันก่อนโน้น แล้วเราจะได้ไปถ่ายรูปด้วยกันด้วย” กณิการ์เข้าไปเกาะขาย่า รายงานเสร็จสรรพ

 

“แล้วเดี๋ยวกิ๊ฟนอนค้างเลี้ยงหลาน พรุ่งนี้เย็นๆ เดี๋ยวกิ๊ฟกลับนะคะ”

 

“อ้าว เมียคลอดแล้วเหรอ เพิ่งจบกันนี่นะ” ย่าเหมือนร้องเสียงดัง คุณพ่อมือใหม่ ยิ้มกว้างหน้าแดง

 

“แหม ย่าคนมีฝีมือ” เจ้าหนุ่มตอบอย่างห่ามๆ

“ตอนแรกก็กะให้รับปริญญาก่อนค่อยมีลูกกันน่ะครับ แต่ฝ้ายเขาบอกว่าเราพร้อมแล้ว เขาอยากมาเกิดตอนไหนก็ให้มา ไม่ต้องคุมหรอก ถ้าคุมแล้วปล่อย เลยกำหนดเขามาเกิดแล้วจะเสียใจ”

 

เจ้ายอร์ชยกมือนับให้ดู “เกิดหลังแต่งงานตั้งสิบเอ็ดเดือนครับย่า ไม่มีออฟไซด์ล้ำหน้าหรอก”

 

ลุงใหญ่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ทำตาเหมือนจะค้อน ย่าเหมือนหัวเราะหึหึ โบกมือไล่ให้ไปเสียที ยอร์ชยกมือไหว้รอบวงพร้อมเพื่อนสาว เสียงเถียงกันล้งเล้งอย่างเพื่อนสนิทดังมา ย่าเหมือนได้แต่ส่ายหน้า ถอนหายใจ นี่ดีนะ ที่มองตาหลานสาวแล้วใสแจ๋วไม่มีแอบปิดบังไม่อย่างนั้นต้องคิดว่าเจ้าสองคนนี้มีอะไรแอบซ่อนเป็นแน่ ก็คิดดูซิ เมียเพิ่งคลอดลูก วิ่งมารับสาวถึงบ้าน ถึงจะมารับตามบัญชาเมียก็เถอะ

 

ยอร์ชหิ้วเสื้อครุยของเพื่อนสาวเข้าบ้าน ถอนหายใจเฮือก กับอากาศเย็นๆ ในห้อง ไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศแค่ก่อสร้างให้ได้ทิศทางลม ปลูกต้นไม้อีกหน่อย เรือนหอหลังน้อยก็เย็นได้ตลอดทั้งวัน แต่ต้องมีมุ้งลวดป้องกันยุงและแมลงเท่านั้นเอง

 

“สวัสดีครับ” ยอร์ชไหว้พ่อตาแม่ยาย พี่ภรรยา ก่อนเข้าไปเล่นจุ๊บๆ ลูกสาวให้คุณแม่มือใหม่ดุ

 

“ฝ้ายเพิ่งเอาเบบี๋นอนอย่ามาปลุกลูกซิ” คุณแม่มือใหม่ ที่ยังตัวอ้วนกลม มองซ้ายขวา “เจ้ากิ๊บล่ะ”

 

สามีที่ถูกใช้ให้ไปรับเพื่อน ยกไหล่ “โน่น กระโดดลงบ้านใหญ่โน่น แม่สาทำห่อหมกทะเลมาให้ อ้อ ของฝ้าย แกงเลียงแสนอร่อย แยกน้ำมาให้อย่างดีหาเติมผักเอาเอง เจ้ากิ๊บไปเก็บผักปลอดสารพิษที่สวนมาให้ด้วย”

 

“ลูกกิ๊บช่างคิดจริง” เสียงคุณแม่ชื่นชม

 

“เออแกงเลียงเหรอ ผักสดๆ จากสวนอร่อยนักล่ะ มีมาเยอะไหมยอร์ช” นี่เสียงคุณพ่อเขา โชคชัยเกือบกุมหัว เรื่องที่ลูกเขยออกจากบ้านแต่เช้าไปรับสาวน้อยน่ารักมานี่ พ่อแม่เขาไม่มีหวาดระแวงกลัวแทนลูกสาวเลยหรือยังไง

 

“ฝ้าย กิ๊บมาแล้ว” เสียงแจ๋วๆ ดังมาก่อนล่วงหน้า สาวตัวเล็กในชุดนักศึกษาจะโพล่หน้าเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นกลางบ้านที่เป็นที่รวมตัวของทุกคนในขณะนี้

 

“คุณพ่อคุณแม่กำลังขึ้นไปแต่งชุดสวย” เจ้าหล่อนรายงาน คุณพ่อคุณแม่ในที่นี้คือคุณพ่อคุณแม่ของนายยอร์ช ยกมือไหว้ พ่อแม่ฝ้าย ตามมาถึงพี่ชายอย่างกระร่อยกระริบ ที่เพื่อนหนุ่มอดปากไม่ได้

 

“ย่าเหมือนจับหัดเหรอกิ๊บ ไม่เคยเห็นทำท่านุ่มนิ่ม”

 

สาวตัวเล็กหันมาทำปากขมุบขมิบสรรเสริญ ก่อนหันไปยิ้มหวานหน้าบานให้ผู้ใหญ่ คลานดุ๊กดิ๊ก เข้าไปดูสาวน้อยที่เป็นศูนย์กลางของทุกคนที่นอนเงียบอยู่

 

“มาเดี๋ยวกิ๊บดูน้องให้ ฝ้ายขึ้นไปแต่งตัวไป ไปยอร์ช”

 

โชคชัยมองอย่างเสียวไส้ กระโปรงนักศึกษาแคบๆ แล้วมานั่งขัดตะมาดกับพื้น เจ้าหล่อนสามารถขัดตะมาดสองชั้นได้โดยไม่โป๊เสียด้วย

 

“อย่าให้บี๋ร้องนะ กิ๊ฟ แล้วถ้าร้องยังไงเรียกฝ้ายนะ อย่าให้นมเองล่ะ”

 

“ย่ะ” กณิการ์ย่นจมูกใส่เพื่อนก่อนให้ความสนใจคนตัวจิ๋ว ที่นอนนิ่ง บางทีก็ขยับ ทำปากจุ๊บๆ

 

“เคยเลี้ยงเด็กไหมกิ๊ฟ” คุณแม่ถาม นั่งลงข้างๆ เพื่อนสนิทลูกสาวที่ทำหน้าล้อคนตัวจิ๋วๆที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่ ด้วยท่าทางแทบจะเหมือนกัน

 

“ไม่เคยค่ะ” สาวเจ้าเงยหน้าขึ้นมาตอบ โชคชัยเห็นอะไรหลายๆ อย่างที่เหมือนกันระหว่างมารดาของเขา กับเพื่อนสนิทของน้องสาว

 

“กิ๊ฟเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะ” เจ้าหล่อนรายงาน

 

“ไม่คนเดียวหรอก เป็นลูกสาวพ่อ มีฝ้าย มีพี่โชคเป็นพี่ด้วย” คุณพ่อออกปากอย่างสบายใจ ที่โชคชัยไม่เคยเห็นมาก่อน ตาเรียวพราวยิ้มโฉบผ่านหน้า ก่อนพนมมือไหว้ขอบคุณคุณพ่ออย่างน่ารัก

 

“ให้ฝ้ายเป็นพี่กิ๊ฟ กิ๊ฟตายแน่”

 

ทั้งพ่อทั้งแม่หัวเราะ

 

“ฮือม์ เจ้าฝ้ายหวงของนะ” โชคชัยลองแย้บๆ ดู สาวตัวเล็ก เงยหน้ายิ้มกว้าง เหมือนไม่คิดอะไรเลย

 

“ใช่เลยค่ะ หวงมากๆ ยอร์ชเหล่สาวไหนไม่ได้เลย เจ้าฝ้ายดึงหูยาน”

 

“คงไม่มั๊ง”

 

กณิการ์หันตามเสียงท้าทายไม่เชื่อ สบตาคมเร้าใจ โอ๊ย ใจละลาย ทำไมพี่ชายเจ้าฝ้ายต้องหล่อน่ากินแบบนี้ด้วยน้า ไม่ดีต่อจิตใจเพื่อนเลย ก็อย่างนี้ล่ะ เลยไม่ค่อยอยากมองพี่ชายเพื่อนเท่าไร เห็นรูปก็อย่างนั้นล่ะ แต่ตัวจริง ขยับยิ้มให้ได้ โอ๊ย ใจละลาย นี่ขนาดชินๆ กับความหน้าตาดีของสาวฝ้ายแล้วเชียวนะ

 

“ไม่มั๊งอะไรคะ คุณโชค”

 

โชคชัยอดยิ้มกับเสียงใสๆ ที่พยายามทำให้มันเป็นเรื่องเป็นราวไม่ได้ เสียงหงุงหงิงเป็นเสียงเด็กๆ

 

“ที่ไม่ให้เหล่สาวไง สาวคนนี้เห็นชัดๆ ว่าไม่หวง”

 

สาวกิ๊ฟทำตาโต ที่โดนชี้ตัวกะทันหัน หนุ่มหล่ออดยิ้มกับตาเล็กๆ ที่โตได้สุดๆ ก็ แค่นี้ล่ะ ของเพื่อนน้องสาว

 

“กิ๊ฟไม่ใช่สาวค่า กิ๊ฟเป็นเพื่อน” กณิการ์ร้องเสียงดัง

 

คุณแม่สาวฝ้ายหัวเราะกิ๊ก “ตาโชคอย่าแกล้งน้องอย่างนั้นซิ”

 

โชคชัยยักไหล่อย่างไม่ขัดสายตา “ก็เห็นอยู่นี่แม่ ว่ามีสาวอยู่คนที่ฝ้ายไม่หวง”

 

“กิ๊ฟเป็นเพื่อน” สาวตัวเล็กชี้ที่ปากตัวเอง พูดช้าๆ ชัดๆ อีกครั้ง ปากเล็กๆ ที่วันนี้ทาสีชมพูสด หน้าเนียนสวย เริ่มมีเหงื่อของความไม่พอใจผุดขึ้นมา

 

“ไม่เอาค่ะลูกกิ๊ฟ อย่าไปสนใจพี่โชคเลย พี่บ้าๆ อย่างนั้นไม่ต้องสนใจหรอกลูก”

 

“อ้าวแม่” ลูกชายได้แต่ร้องปนหัวเราะมา

 

“กิ๊ฟไปช่วยฝ้ายแต่งตัวไปลูก เดี๋ยวแม่ดูยายหนูให้เอง”

 

สาวตัวเล็กส่งค้อนให้อีกครั้งก่อน ขยับลุกแบบที่คนจ้องมองไม่เห็นอะไรสักแวบ สาวเจ้าขว้างค้อนมาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าโดนจับตามองแบบไม่กระพริบ หน้านวลเนียนซับสีแดงก่ำ

 

“ใช่” คุณแม่สาวฝ้ายเห็นกริยาลูกชายชัดเจน “เดี๋ยวแม่ชำระความให้เอง”

 

“โธ่แม่ ผมแค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าจะลุกขึ้นไหม” โชคชัยโอด

 

“แล้วแกว่าใครสอนน้องนั่งแบบนั้นล่ะตาโชค” คุณแม่แสนเปรี้ยวถามมา คุณพ่อหัวเราะหึหึ ลูกชายคนเดียวของบ้านได้แต่เกาหัว

 

เขาอายุห่างจากน้องสาวมาก เรียนพ่อแม่ก็ส่งไปเรียนเมืองนอก เรียนจบก็ทำงาน แถมงานของเขา อยู่ต่างประเทศเสียครึ่ง ถึงจะเคยได้ยินน้องสาวพูดถึงเจ้ากิ๊ฟกั๊บเพื่อนสนิท แต่ได้เจอตัวที่ไหนเล่า ถึงฝ้ายจะพาเพื่อนๆ ไปบ้าน ก็เขาไม่ได้อยู่บ้านนี่น่า เขาอยู่กรุงเทพ แล้วเวลาอยู่กรุงเทพฯ ถึงจะอยู่คอนโดฯ เดียวกัน เขากับเจ้าฝ้ายแทบจะเจอหน้ากันแค่ห้าวินาทีต่อวันเท่านั้นละมั้ง ส่วนใหญ่เขียนโน้ตถึงกันมากกว่า เพื่อนของน้องสาวที่เจอหน้าบ่อยสุดโน่น เจ้ายอร์ช

 

“ไม่น่ารักเลยนะคุณโชคชัย ไปจ้องน้องอย่างนั้น” เวลาคุณแม่สุดที่รักเรียกชื่อนำหน้าด้วยคำว่าคุณแสดงว่าเขาจะถูกอบรมยาวล่ะ โธ่แม่ ไม่ได้ตั้งใจดูอย่างนั้น ไม่ได้คิดลามกเลยจริงๆ ให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้ แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าจะลุกจะนั่งยังไงไม่ให้โป๊ เท่านั้นเองจริงๆ

 

“ไม่สุภาพมากๆ แม่ว่าแม่สอนโชคมาดีกว่านี้” ตาคมปรายไปทางสามี “ไม่ใช่เชื้อคุณพ่อแน่ๆ คุณพ่อเป็นสุภาพบุรุษ หรือแม่อุ้มเด็กผิดคนกลับบ้าน”

 

อ้าว ไปกันใหญ่แล้ว ชายหนุ่ม ก้าวไปใกล้ กราบลงกับบ่าสุภาพสตรีตัวเล็กๆ ที่สำคัญที่สุดในชีวิต “ขอโทษครับ ผมไม่ได้เจตนาจริงๆ นะครับแม่ แค่อยากแกล้งเล่นเอง เพื่อนเจ้าฝ้ายคนนี้ แกล้งเล่นสนุกดี”

 

“แกล้งเล่น” คุณแม่ฟาดเข้าหนึ่งเพี๊ยะ ขณะที่คุณพ่อร้องเฮ้ยๆๆ

 

“แกล้งเล่นๆ ได้ไง คนนี้พ่อจองเป็นลูกสะใภ้นะเฟ้ย”

 

“พ่อมีลูกชายมากกว่าหนึ่งหรือไงครับ” โชคชัยถามอย่างงงๆ

 

“จองให้แกล่ะ” คุณพ่อสะบัดเสียงใส่ ทำเอาลูกชายอึ้ง

 

สาวที่ถูกจองตัวเป็นลูกสะใภ้ก้าวเข้ามา หน้าแดงๆ บอกให้รู้ว่าได้ยินนะ เจ้าตัวเกลื่อนสีหน้าให้สดใส

 

“ฝ้ายเสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวลงมา ให้กิ๊ฟไปเตรียมตั้งกล้อง” สาวเจ้าชำเลืองมองมาทางชายหนุ่มอย่างไม่เต็มตานัก “ฝ้ายบอกว่ากล้องอยู่ที่คุณโชค”

 

โชคชัยพยักหน้า เดินไปหยิบกล้องมาส่งให้ พอไม่ใส่รองเท้า คำว่า สูงเท่าหัวใจพอดีก็ผุดขึ้นมา โชคชัยอดชำเลืองกะส่วนสูงไม่ได้ เมื่อเธอเดินมารับกล้อง ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เมื่อสูงเท่าหัวใจจริงๆ หัวใจเต้นระทึกแปลกๆ ผมกึ่งสั้นกึ่งยาว ขมวดเก็บเรียบกริบ หน้ารองพื้นเนียน เขียนคิ้วทาตาให้ดูโตขึ้น ปากคงไปเติมสีมาอีกนิด จากสีชมพูที่เห็นออกเป็นส้ม ทำให้อดนึกถึงดอกกณิการ์ไม่ได้ ดอกเล็กๆ สีขาว แต้มเกสรสีส้ม แล้วกลิ่นจะหอมอย่างกณิการ์ไหม

 

“แดดกำลังดี ถ่ายข้างนอกก่อนไหมคะ”

 

พอผู้ใหญ่พยักหน้าเห็นด้วย กณิการ์ก็ยกกล้องพร้อมขาตั้งออกไปเลือกสถานที่

 

“อ้าว ไม่ไปช่วยน้อง” คุณพ่อเขาถาม ลูกชายส่ายหน้าเลิกคิ้วตอบกลับ

 

“ไม่ไปครับ เมื่อกี้ได้ยินเต็มหูล่ะมั้ง ว่าพ่อจองเขามาเป็นลูกสะใภ้ ผมเดินตามไป เกิดเดินขาขวิดหกล้มหกลุกเจ็บตัวไปจะว่าไงละครับ”

 

“อ้าว แกไม่สนใจเจ้ากิ๊ฟ ก็ช่างแกซิ ให้สาวๆ ตัวเล็กๆ หอบกล้องออกไปอย่างนั้น ไม่ได้เรื่อง” แล้วพ่อเขาก็เป็นฝ่ายเดินออกไปช่วยเสียเอง

 

พอฝ้ายกับยอร์ชลงมา คุณยายเป็นคนช้อนตัวเด็กหญิงตัวน้อยออกไปถ่ายรูปด้วยกัน

 

“เอาต้นนี้ ต้นนี้” กณิการ์กระโจนไปจองต้นเบิร์ดออฟพาราไดซ์ ที่ออกดอกช่อแดง “กิ๊ฟปลูกเองกับมือ”

 

ยอร์กับฝ้ายตามใจเดินไปประกบคนละข้าง เมื่อสาวกิ๊ฟตัวเล็กสุด ภาพจะสวยคือ เธอต้องอยู่ตรงกลาง ไม่อย่างนั้นก็ยืนข้างหน้า  ก่อนจะเดี่ยวบัณฑิตแต่ละคน จับคุณพ่อคุณแม่เข้ากล้อง ถ่ายหมู่แบบตั้งเวลา แล้วก็มักจะเป็นเจ้ากิ๊ฟที่วิ่งเข้ากล้องที่หลัง เพราะเจ้าหล่อนตัวเล็กอยู่ข้างหน้าตลอด

 

“พี่โชคยังไม่ได้ถ่ายรูปคู่กับกิ๊ฟเลย” ยอร์ชพูดเอื่อยๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ ตามการส่งซิกของภรรยา เอื้อมมือไปดึงกล้องมาจากมือเพื่อนสาว “นายไปถ่ายรูปคู่กับพี่โชคไป”

 

สามีภรรยาสามคู่แอบสบตากันเมื่อชายหนุ่มร่างสูง มองหาทิศทางแสง ก่อนเดินไปยืนรอก่อน ขณะที่สาวตัวเล็กที่มักวิ่งออกหน้าไปเลือกมุมสำหรับถ่ายรูปเดินลากขาตามไปช้าๆ

 

รูปแรกที่ได้ สองหนุ่มสาวหันหน้าชนกัน หญิงสาวก้มหน้าเหมือนเอียงอาย ชายหนุ่มก้มเหมือนจะกระซิบอะไร

 

“กิ๊ฟชอบถ่ายรูปหรือ” นี่คือเสียงกระซิบที่ได้ยินกันสองคน

 

ช็อตต่อไปหญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบสายตาหวาน

 

“ค่ะ” เมื่อได้ยินเสียงถามกณิการ์ก็เงยหน้าขึ้นตอบ ขยับจะถอยหลังอีกหน่อยจะได้มองหน้าพี่โชคได้อย่างไม่ต้องแหงนเงยมากนัก เจ้ากรรมส้นรองเท้าจิกลึกลงไปในสนามทำเอาเสียหลักเกือบจะหงายท้องดีที่พี่โชคคว้าตัวเอาไว้ได้

 

ทำให้ได้รูปสวยสุด ชายหนุ่มประคองหญิงสาวเอาไว้

 

“เฮ้ย ไม่ได้กินข้าวเช้ามาเหรอกิ๊ฟ ทำท่าเหมือนจะเป็นลม”

 

เสียงตากล้องตะโกนถามเสียงดังสนั่นอย่างจงใจ ถึงจะทำใจร่วมมือในแผนจับคู่ระหว่างเพื่อนสาวและพี่ชายของภรรยา แต่พอเห็นมันก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ ทำให้สายตาของผู้ใหญ่ 2 คู่ที่แลกเปลี่ยนสัญญาณกัน หันขวับกลับมามองหน้าคนพูดอย่างไม่ชอบใจ

 

“เพี๊ยะ” เสียงนี้ไม่ต้องบรรยายมั้งคะว่าเสียงอะไร

 

“โอ๊ย อะไรเล่าฝ้าย” ยอร์ชคลำแขนปอยๆ

 

“ขอบคุณค่ะ” กณิการ์อาศัยแขนชายหนุ่มข้างตัวเป็นหลักถอนรองเท้าขึ้นมาได้

 

“เอารูปสุดท้าย” ยอร์ชร้องให้เตรียมวางท่า

 

กณิการ์ไม่ทันตั้งตัวเลยเมื่อตอนแรก โชคชัยยืนนิ่งๆ อยู่ข้างๆ มองกล้องอยู่ พอนับหนึ่งคุณพี่ชายสุดหล่อก็เอามือโอบไหล่ดึงเข้ามาชิดเสียอย่างนั้น แถมกระดิกนิ้วเรียกรูปอีกใบกันเสีย ก่อนกวักมือเรียกฝ้ายให้เข้าไปถ่ายรูปด้วย

 

“มาเร็วฝ้าย ขอถ่ายรูปกับน้องสาวสวยๆ สองคนหน่อย”

 

“เหอะ คนโน้นน่ะสวย คนนี้แค่น่ารัก” เสียงงึมงำข้างๆ ตัว ได้ยินถนัด ทำให้โชคชัยยิ้มออกมาได้อย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

 

หลังถ่ายรูปกันเสร็จบัณฑิตทั้งสามขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมา คุณแม่มือใหม่มาให้นมลูกตามเวลา มีเพื่อนสาวมาจ้องปากเล็กๆ ที่ดูดเอาดูดเอา อย่างเอาเป็นเอาตาย

 

“โธ่บี๋เอ๊ย กินเข้าไปอย่างนั้น พี่ว่าไม่นานหรอกสูงปรี๊ด”

 

“อะไรยะกิ๊ฟ มาเป็นพี่ได้ไง ต้องเป็นป้า”

 

“ไม่เอา” เรื่องอะไรก็ยอมได้ แต่เรื่องอายุนี่ ยอมไม่ได้ “กิ๊ฟ อ่อนกว่าฝ้าย ไม่ให้เป็นพี่เป็นน้าก็ได้”

 

“ไม่เอา นายแก่กว่ายอร์ช นายต้องเป็นป้า”

 

ผู้ใหญ่ที่ฟังสองสาวเถียงกันไปอร่อยกับห่อหมกทะเลพิเศษที่กณิการ์โฆษณาว่าทำรสอ่อนเหมาะแก่การกินเปล่าๆ ได้ไป อดถามมาไม่ได้

 

“แล้วแก่อ่อนกว่ากันเท่าไร”

 

สาวๆ ไม่ยอมตอบ หนุ่มหนึ่งเดียวเลยต้องตอบ เจ้ายอร์ยกนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้ว ปากไม่ว่าง

 

“ปีหนึ่ง” หลายๆ เสียงทาย

 

“บ้า” สาวฝ้ายร้องเสียงแหลม ก่อนที่รีบปลอบลูกสาวที่สะดุ้งตกใจ “นายตอบซิกิ๊ฟ”

 

สาวตัวเล็กจำต้องหันไปตอบตามบัญชาของเพื่อน ยิ่งมีลูก สาวฝ้ายยิ่งดุ

 

“หนึ่งวันค่ะ ฝ้ายเกิดก่อนกิ๊ฟหนึ่งวัน กิ๊ฟเกิดก่อนยอร์ชวันหนึ่ง”

 

“ปีเดียวเดือนเดียวกัน” โชคชัยถามอย่างอดไม่ได้ สามคนพยักหน้าแทบจะพร้อมๆ กัน ผู้อาวุโสกว่าพยายามกลั้นยิ้มขณะที่โชคชัยปล่อยก๊าก

 

“พี่ไม่แปลกใจแล้ว ทำไมเข้ากันได้ดีเหลือเกิน” ชายหนุ่มป้ายน้ำตาที่เกิดจากการหัวเราะ

 

“สงสัยต้องเป็นป้ากิ๊ฟแล้วล่ะนะ” ตาคมสวยมองมา ส่งประกายแพรวพราวอย่างหยอกเย้า พี่ชายสุดหล่อพูดอย่างนั้นแล้วสาวกิ๊ฟจะเถียงอะไรออกล่ะ

 

 

 

       “ฝ้าย กิ๊ฟออกมาทำงานรับจัดงานแต่งงานเลยดีไหม”

 

กณิการ์ออกปากปรึกษาเพื่อนสาว มองเบบี๋ลูกสาวคนโตของเพื่อนที่อายุสามขวบแล้ว กำลังซนวิ่งไล่จับกับเจ้าแรมโบ้สุนัขพันธ์โกล์เดนรีทีฟเวอร์อยู่ในสนามเจ้าตัวนี้ ลุงโชคชัยเอามาให้หลานสาวครบรอบวันเกิด บอย...ลูกชายคนใหม่วัยหกเดือน จับนอนปุ๊บ หนูจะตะแคง คว่ำ เตรียมคลาน

 

       “ไม่ได้ทำอยู่หรือไง” สาวฝ้ายตวัดเสียงถาม ลูกสองคนแล้ว แต่ฝ้ายยังสวยขาดใจ ดุได้ใจ เจ้ายอร์ชไม่กล้าหือเหมือนเดิม

 

กณิการ์ย่นจมูกกับคำตอบที่ถามกลับของเพื่อนสาว เธอเปลี่ยนงานมาสามบริษัทแล้ว เงินเดือนก็เป็นที่น่าพอใจ วันหยุด ก็มักจะมีงานที่ปรึกษาเรื่องแต่งงานเข้ามาแบบปากต่อปาก ทำเวลาวันหยุดบ้าง เบียดบังเวลางานไปทำบ้าง ค่าตอบแทนเป็นที่น่าพอใจ ทำไมมาปรึกษาฝ้ายนะหรือ ก็ลูกค้าส่วนหนึ่งมาจากฝ้ายแนะนำ รวมทั้งแนะนำเรื่องร้านถ่ายรูป, ดอกไม้, อาหาร และอะไรอีกมากมายที่ใช้เวลาที่เหลือจากการดูลูกน้อยมาช่วย

 

“ทำแบบเต็มเวลาน่ะ” กณิการ์บอก “แล้วเกรงใจเจ้านายด้วย แอบออกไปเดินดูของบ่อยๆ”

 

“มาทำกับพี่โชคซิ”

 

สาวกิ๊ฟย่นจมูกเกือบทำเสียงเชอะออกมาแล้วเชียว เจ้าฝ้ายยุเป็นพักๆ ระหว่างเจ้าฝ้ายไม่ยุ พระเจ้ายอร์ชก็รับไม้ผลัดภรรยามายุต่อ...ไม่...อย่างไรก็...ไม่ทำงาน...กับพี่โชคเด็ดขาด เธอหลบไม่เจอหน้าพี่ชายเจ้าฝ้าย พอๆ กับพี่ชายฝ้ายหลบหน้าเธอ ไม่ว่าจะเวลาที่มาหาหลานที่บ้านนี้ เวลาเธอไปหาคุณพ่อคุณแม่ฝ้ายที่ต่างจังหวัดเพราะแวะผ่านบ้าง เพราะเจ้าฝ้ายแกล้งฝากของไปบ้าง หรือกระทั่งในงานแต่งงานทั้งหลายที่เธอช่วยจัดให้

 

“ทำกับพี่โชคจะได้โดนดุซิเวลาโดดงาน พี่ชายฝ้ายดุจะตาย”

 

สาวฝ้ายยักไหล่ “โอ๊ยไม่ดุกว่าฝ้ายหรอก กิ๊ฟน่าจะชินๆ แล้ว”

 

เพื่อนสนิทย่นจมูก สะบัดผมที่ไปซอยไว้แล้วเริ่มยาวอย่างรำคาญ ถอนหายใจอีกเฮือก ย่าเหมือนไปสวรรค์แล้ว ย่ายกบ้านกับที่ทางให้เธอ ไปปรึกษาลุงใหญ่ ลุงก็ บอกให้ไปเซ็นรับเอาไว้ เพราะหลังๆ มานี่เธอแทบจะย้ายไปอยู่กับย่าเหมือนอยู่แล้ว หอพักเอาไว้นอนวันทำงานเท่านั้นเอง แถมวันไหนกลับเร็ว ยังเข้าไปนอนในสวนกับย่า งานสวนก็มีไม่น้อยถึงลุงใหญ่จะช่วยดูแล หาคนมาช่วยแล้วก็เถอะ

 

“กิ๊ฟว่าจะออกมาทำสวนนะแล้วเปิดออฟฟิศที่บ้านสวน รับทำเป็นเรื่องเป็นราว อย่างบางคู่ที่กิ๊ฟไม่ว่างจะมาช่วยเขาได้”

 

“อ๋อ งก”

 

แหม ยังกับสาวฝ้ายไม่เค็มอย่างนั้นล่ะ สาวตัวเล็กค้อนขวับ

 

“ลองออกมาทำก่อนสักปีก็ได้ ถ้าไม่ได้เรื่องยังไง กิ๊ฟต้องไปทำงานกับพี่โชคนะ” สาวฝ้ายตัดสิน

“เดี๋ยวจะโทรให้ช่างไปดูบ้าน นายจะเอาบ้านย่าเหมือนทำออฟฟิศใช่หรือเปล่า เดี๋ยวโทรหาเจ้าจุ๊บแจงมาเขียนเวบ กิ๊ฟอยากได้ชื่อบริษัทว่าอะไร”

 

พูดไปสาวฝ้ายก็กดโทรศัพท์โทรสั่งงาน เบอร์แรกที่โทร ทราบไหมคะเบอร์ใคร

 

หมอดูค่ะ สาวฝ้ายขอคำปรึกษาเรื่องชื่อร้าน กิจการค้าที่จะทำ บอกวันเดือนปีเกิด แถมเวลาเกิดของกิ๊ฟเสร็จสรรพ เหมือนเป็นวันเกิดตัวเองเสียอย่างนั้น

 

กณิการ์อมยิ้มมองเพื่อน สาวฝ้ายชำเลืองมาเห็นรอยยิ้มเลยชะงักมือที่จะกดโทรศัพท์เบอร์ต่อไป “ขำอะไรเจ้ากิ๊ฟ” ถามเสร็จกดเบอร์ต่อไปอย่างไม่ให้เสียจังหวะ

 

กณิการ์หัวเราะดึงโทรศัพท์ตัวเองมาโทรหาหมอกะหล่ำที่เธอพาคู่บ่าวสาวหลายคู่ไปหา จนเป็นคนให้ฤกษ์ยามประจำกันไปเลย หมอดูที่รับดูทุกเรื่อง วางฤกษ์ทุกงาน แม้แต่เวลาจะขอเลิกกับแฟน

 

“สวัสดีค่ะกิ๊ฟกั๊บ ฝ้ายโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าจะออกมาเป็นเถ้าแก่เองเหรอคะ”

 

“อือม์ เถ้าแก่ใหญ่นะชื่อฝ้ายนะคะหมอกะหล่ำ ยังมีเวลาตกฟากของเจ้าฝ้ายใช่ไหมคะ”

 

“เดี๋ยวนะคะ กิ๊ฟกั๊บ ขอหาข้อมูลในคอมฯ แป๊บนะคะ” เสียงก๊อกแก๊กลอดเข้ามาในโทรศัพท์ ระหว่างค้นข้อมูล คุณหมอกะหล่ำไม่ยอมเสียเวลา

 

“กิ๊ฟกั๊บชอบชื่ออะไรค่ะ ไทย อังกฤษ ฝรั่งเศส เยอรมัน”

 

กณิการ์ปล่อยกิ๊ก “อะไรก็ได้ค่ะ ที่เฮง เฮง เฮง จำง่าย เงินดี ไม่มีค้าง งานเยอะ”

 

“อา...ค่ะ กะหล่ำมีที่เวลาเกิดของสาวฝ้ายแล้วค่ะ แล้วเดี๋ยวจะโทรไปบอกนะคะ รักและคิดถึงนะคะ กิ๊ฟกั๊บ” ตามด้วยเสียงจุ๊บๆๆ มาตามสาย

 

“ค่า” กณิการ์รับจูบพร้อมรอยยิ้มกว้าง

 

“เจ้ากะหล่ำหลอกจูบอีกแล้วซิ” ฝ้ายถามอย่างหมั่นไส้เมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างของเพื่อนสนิท เห็นเจ้ากะหล่ำมานานตั้งแต่เด็กๆ เพราะเป็นลูกของเพื่อนคุณพ่อ เธอยังไม่แน่ใจว่าเป็นหญิงชายหรือทอมกันแน่

 

“ทางโทรศัพท์ชั่งเถอะ” กณิการ์โบกมืออย่างมาสนใจ “ไงล่ะ โทรไปถึงไหนแล้ว”

 

ถามแล้วก็โยนโทรศัพท์ลงกระเป๋าลงไปนอนกลิ้ง เป็นเพื่อนหลานชาย

 

“ได้ชื่อร้านก่อน แล้วค่อยหาที่ลง ระหว่างนี้จุ๊บแจงจะเขียนไปพลางๆ ก่อน ถามมาว่าเรามีรูปงานที่เคยจัดเก็บไว้บางเปล่า”

 

“มีซิ” กณิการ์บอก “หาไม่ได้ก็เอารูปงานเธอก็ได้ ฝ้าย”

 

สาวฝ้ายได้แต่ส่ายหน้า เมื่อเห็นเพื่อนลดอายุลงไปเท่าลูกชายคนเล็กของเธอ

 

“ฮือม์บอกไปอย่างนั้นเหมือนกัน เดี๋ยวให้กิ๊ฟส่งให้ทางเมล์นะ มีใช่ไหม”

 

“มีจ้า” กณิการ์ตอบ จับหลานชายที่กลิ้งไปเกือบขอบผ้าที่ปูอยู่ให้กลับมานอนตรงกลางใหม่

 

วันนั้นกณิการ์ขับรถกลับหอพักพร้อมรอยยิ้มและความหนักใจ ยิ้มเพราะความยุ่งของเพื่อน หนักใจก็ความยุ่งของเพื่อนอีกเหมือนกัน

 

การเป็นคนจับอารมณ์คนได้ไว ที่ทำให้เธอกลายมาเป็น เพื่อนเจ้าสาวที่บอกกันปากต่อปาก สีหน้าเจ้ายอร์ชตอนที่ฝ้ายบอกโครงการใหม่ของเธอบอกถึงปัญหา

ยอร์ชคงไม่อยากให้ฝ้ายมาทำงาน เขาคงอยากให้ฝ้ายอยู่บ้านเลี้ยงลูกมากกว่า แล้วเธอละ อยากให้ฝ้ายมาทำงานด้วยไหม แน่นอนซิ เราสองคนช่วยเสริมในส่วนที่อีกคนไม่มี แต่....เธอเข้าใจยอร์ชนะ

เอาน่า กณิการ์นึกภาพตัวการ์ตูนทุบกำปั้นลงกับฝ่ามืออีกข้าง ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามอยู่ที่นั่น ไม่มีอะไรไกลเกินมือเอื้อมหรอกน่า ถึงฝ้ายจะไม่ได้เข้ามาช่วยเต็มตัว แต่ แค่โทรศัพท์เครื่องเดียว สาวฝ้ายสามารถบริหารประเทศได้เลยนะนั่น

 

และแล้ว กิจการของเธอก็ไปได้สวย ส่วนใหญ่ก็ลงสวนเป็นเพื่อนลุงใหญ่ กันพื้นที่บางส่วนมาปลูกต้นไม้ที่ใช้ประดับสถานที่ เวลามีงานเข้าเธอใช้วิธีประสานงานไปตามร้านต่างๆ ที่จะได้เปอร์เซ็นต์ มีเวบเป็นของตัวเองที่อัพเดทข้อมูลได้ง่ายๆ ด้วยตัวเอง มีโทรศัพท์หนึ่งเครื่องเอาไว้ใช้หากิน รายได้ที่ได้ก็พอมีกินมีใช้

 

“สวัสดีค่ะ” กณิการ์กรอกเสียงหวานเมื่อมีคนโทรศัพท์เข้ามา “ค่ะ bridesmaid ค่ะ มีอะไรจะให้กิ๊บช่วยคะ”

 

หญิงสาววางสายพร้อมรอยยิ้มหวาน เดี๋ยวต้องออกไปคุยหน่อย อยากจัดงานเล็กๆ ที่บ้าน เล็กๆ ของลูกค้าเธอนี่จะเล็กๆ ขนาดไหนนะ เอาของจำเป็นคือสมุดปากกา กล้องถ่ายรูปโยนใส่กระเป๋า ส่วนของอื่นๆ ตัวอย่างของชำร่วย การ์ดแต่งงานและอัลบั้มรูปติดประจำอยู่ในรถอยู่แล้ว

 

ก่อนออกจากห้องเล็กๆ ที่กั้นไว้ใต้ถุนเรือน กณิการ์อดย่นจมูกใส่รูปในกรอบเล็กๆ ที่เจ้าฝ้ายเอามาวางไว้ไม่ได้ จะว่าเล็กคงไม่ได้ รูปกรอบคู่ขนาด 5X7 ข้างหนึ่งเป็นรูปเธอ ฝ้ายและเจ้ายอร์ช อีกข้างเป็นรูปเธอและคุณโชคชัยพี่ชายสุดหล่อของเจ้าฝ้ายนะซิ เจ้าตัวเลือกรูปที่พี่โชคโอบประคองมาให้ บอกว่าเอาไว้ให้ดูหวานๆ ถามว่าพี่โชครู้ไหมว่าฝ้ายจะเอารูปนี้มาวางที่โต๊ะทำงานเธอ สาวฝ้ายยักไหล่บอกมาง่ายๆ ว่าก๊อปปี๊เดียวกันนี้ ก็วางอยู่บนโต๊ะทำงานพี่โชคเหมือนกัน ไม่เชื่อก็ไปดูซิ...ใครจะกล้าไปเล่าเจ้าฝ้าย

 

หญิงสาวยักไหล่ ฝ้ายเอ๊ย ทำไมต้องจับคู่เธอกับพี่ชายตัวเองด้วยนะ ไม่เห็นเหรอว่าพี่โชคเขามีสาวๆ สวยๆ ควงแขนไม่มีว่าง จะมาสนใจอะไรกับเพื่อนสนิทน้องสาวล่ะ เขามองกิ๊ฟไม่ต่างจากมองฝ้ายหรอก อารมณ์นึกสนุกทำให้หญิงสาวเจ้าของห้องส่งจูบให้ชายหนุ่มในรูป ถ้าไม่มีใครรู้เห็นเบื้องหลังของอุบัติเหตุส้นรองเท้าละก็นะ รูปนี้ คงบอกว่า ชายหนุ่มสุดแสนจะพิศวาสหญิงสาวเป็นแน่

 

“กิ๊ฟไปทำงานแล้วนะคะ ที่รัก”

 

ทิ้งให้เด็กหนุ่มลูกเรียงพี่เรียงน้องที่มาช่วยดูต้นไม้ ช่วยงานอื่นๆ นอกเวลา ชะโงกมามองว่าเจ๊...ที่รัก...กับใคร