คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จดหมายท้าทาย
บทที่ 6 จดหมายท้าทาย
สุราลัยมองกรอบรูปที่ใส่ดอกไม้อัดแห้งอย่างครุ่นคิด ก่อนจะหยิบกระดาษเขียนจดหมายสีเหลืองออกมา
^_^
จาก กระท่อมแม่มด
ถึง ปราสาทที่ก่อด้วยหนังสือ
สวัสดีจ๊ะจ๋อม
ยุ่งมากไหมจ๊ะ แต่นายเคยบอกเรานี่นาว่าให้เขียนจดหมายถึงนาย นายจะพยายามเจียดเวลาเศษหนึ่งส่วนพันวินาทีมาอ่าน เราจึงเขียนมาถึงนายไง นายจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเศษหนึ่งส่วนพันอย่างเปล่าประโยชน์
ตอนนี้เราสบายดีมาก อีกไม่ถึงสี่เดือนเราก็จะจบแล้วนะ ก้าวไปได้อีกขั้นหนึ่ง แต่จ๋อมรู้ไหมว่าเราอยากก้าวไปทางไหน เราอยากก้าวเข้าไปใกล้นายอีก ความเป็นเพื่อนของเรา มีเป็นเวลาเกือบหกปีแล้วนะ แล้วก็ยังรักษามิตรภาพมาตลอด รวมทั้งระยะห่างของเราด้วย ที่ไม่ได้ชิดใกล้เข้ามาเลย
เรามีเรื่องอุ๊บอิ๊บไม่ได้บอกนายล่ะ ในเมื่อนายชอบมีความลับมาก เราซึ่งถือตัวว่าเป็นเพื่อนนาย ก็ย่อมมีความลับได้บ้าง แล้วเราก็ขอบคุณพระมาก ที่สามารถทำความลับให้เป็นความลับมาได้ตลอด โดยไม่ใจอ่อนเสียก่อน นายอยากรู้ไหมล่ะว่าเรื่องอะไร
เราได้เล่นเรื่อง พระลอตามไก่แจ้จ๊ะ เพราะไก่แก้วตัวนี้เตี้ยจริงๆนะ น่ารักด้วย น่าจับไปต้มกินจังเลย นายทายถูกไหมว่าเราเล่นเป็นใคร พระลอจ๊ะ เราไม่เชยๆเปิ่นๆ ด้วยนะ แต่รู้สึกวันเล่นเราจะจับไข้นะ เปิ่นๆเชยๆเลยละลายหายไปหมด พระเพื่อนพระแพงของเราก็น่ารัก เป็นฝาแฝดกัน เป็นน้องของเพื่อนพี่นนท์คนที่จะจบในปีนี้น่ะ
ในงานนี้ที่เราดีใจที่สุดคือได้พบกับพี่จินต์ คนที่ช่วยเราตอนเราไปสมัครสอบที่กรุงเทพไง นี่ถ้าตอนสอบเราไม่ได้เป็นคุณสุกคุณใสล่ะก็ ฮึ! นายล่ะจะโชคร้าย
ที่เราพบพี่จินต์ได้ก็เพราะความเห่อของเราเชียว เพราะเราประกาศไปทั่วเลยนะ ว่าเราเล่นเป็นพระลอ ยกเว้นนายนะที่เราไม่บอก หน้าอย่างนายแค่นี้คงไม่สนใจหรอก
ล้อเล่นน่า น่านะ
เลยมีคนเตรียมตัวมาดูเราเปิ่นมากมาย พี่นองพี่ชายคนโตมาไม่ได้ เลยส่งพี่จินต์มากับพี่น้อง คนที่เป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยนะ เราเพิ่งจะรู้นะว่าพี่จินต์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่รัต พี่สะใภ้น่ะ
“สวัสดีค่ะ จำน้องได้ไหม” เราทัก
ตื่นเต้นมากเลยนี่ถ้าเป็นเราสมัยก่อน ได้กระโดดหยอยๆ แล้วล่ะ
“จำได้ซิครับ แต่ก่อนมีหางเปียนี่ครับ” พี่จินต์ทัก
“ตัดเองค่ะ” พี่น้องบอก แล้วหันมาบอกกับเรา
“พี่นองฝากพี่มาดูน้อยเปิ่น มาเองไม่ได้เลยฝากจินต์มาดูแทน”
“น้องกลัวจังเลย” เราบอก
จริงๆ นะ ถึงจะเคยขึ้นเวทีมาบ้างตะก่อน ก็เป็นรำเบิกโรงมั่ง ตัวประกอบเล็กๆ มั่ง ไม่ได้เป็น ตัวเอก เป็นพระเอก อย่างตอนนี้ ทำอะไรตกๆ หล่นๆ ก็ไม่เป็นไร
พี่จินต์ยิ้มให้กำลังใจ
“พี่แน่ใจนะ ว่าน้องต้องทำได้”
พี่น้องตีหน้างงไปเลยล่ะพี่พี่จินต์เรียกเราอย่างนั้น เราคนน่ารักนะ ขอชมตัวเองนิดเถอะ เราชอบแทนตัวกับคนไม่สนิทที่อาวุโสกว่า ว่าน้องบ้างล่ะ หลานบ้างล่ะ กับนาย เราแทนตัวน่ารักที่สุดก็ได้แค่ เรา เท่านั้นล่ะ
“เขาชื่อน้อยค่ะ” พี่น้องบอก อย่างคนที่ไม่ชอบเก็บอะไรไว้
“เหรอครับ” สีหน้าพี่จินต์นี่ น่าถ่ายรูปไว้จริงๆ
“ผมนึกว่าชื่อเล่นว่าน้อง”
“น้อยค่ะ น้องนะชื่อเรา” พี่น้องบอก
“ใหญ่ๆ อาจารย์เรียกแต่งตัวแน่ะ” สุมาลีมาเรียก
พี่จินต์กับพี่น้อง รวมทั้งพี่ๆ น้องๆ ของเราหันกันใหญ่
“ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เราตอบ ขยับจะวิ่ง
“เดี๋ยวก่อนน้อย” พี่นนท์จับตัวไว้
“ใหญ่นะ ชื่อเราเรอะ”
“ฮือ” เราแปลกใจจริงๆ ว่าถามทำไม แล้วก็อ๋อได้
โธ่ นึกว่าอะไร ก็ชื่อเล่นจริงๆ ของเราว่าน้อยใช่ไหมล่ะ แต่เพื่อนๆ เรียกเราว่าใหญ่ไงล่ะ
“ใช่ซิฮะ ก็น้อยตัวใหญ่ยังกะตึก”
เราตอบ แล้วก็รีบวิ่งไปแต่งตัว ฟังเสียก้องสองหูไปเลย คำบ่นน่ะ
“อย่าขายหน้านะ” สุมาลีกำชับ แล้วปีนกระไดขึ้นไปกำกับไฟ
เราไม่ได้ทำขายหน้าจริงๆ นะ คงเป็นครั้งแรกในชีวิตเชียว พอเราลงจากเวทีก็โดนหนุ่มมาจีบ หนุ่มจริงๆ นะ หล่อเฟี้ยวเชียว ผิวเข้มผมทรงสกินเฮด แต่หล่อมั๊กค่ะ (เล่าให้นายอิจฉา)
“สวัสดีครับ” เมื่อเขาทัก เราก็ต้องยิ้มรับ
เรายังไม่ได้เปลี่ยนเครื่องทรงเลยนะ สองสาวฝาแฝดนั่นก็เหมือนกัน คนรุมเกรียวเชียว
“ผมชื่อชัยยศ”
“สวัสดีค่ะ สุราลัยค่ะ”
“แปลว่าสวรรค์ใช่ไหมครับ ความหมายเหมาะกับคุณมาก”
“ขอบคุณค่ะ”
ตานี่เป็นคนแรกนะที่บอกเราอย่างนี้ นายนะว่าเราว่า สุราลัยมาจาก สุรา กับอาลัย แปลว่าผู้เมาตลอดกาลเพราะมัวแต่อาลัยสุรา
เราตอบเสร็จก็เดินจะกลับไปตึก เพื่อถอดชุดทรงออก เพราะหลังเวทียุ่ง ถ้าเราเปลี่ยนคงเป็นอนาจารแหงๆ ดีนะนี่ที่เราเอากระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่ตึก
“ถ่ายรูปกับผมสักรูปได้ไหมครับ”
เมื่อเขาขอร้องอย่างสุภาพ เราก็เลยไม่กล้าปฏิเสธน่ะ แต่สองสาวฝาแฝดมาพอดี
“น้อยไปเร็ว ไม่ไหวแล้ว”
แล้วฉุดเราวิ่งเลยล่ะ เราหันมายิ้มอย่างขอโทษให้คุณชัยยศเขา สรุปแล้วรูปของเราในบทพระลอก็มีเฉพาะบนเวทีเท่านั้นเอง
ก็แปลกดีนะ พอเราเปลี่ยนชุดลงมา เราก็กลายเป็นยายน้อยเชยๆ คนเดิม ไม่ใช่พระลอเจ้าเสน่ห์อีกแล้ว แต่ทำไมมนต์วิเศษของพระเพื่อนพระแพงไม่หมดไปด้วยก็ไม่รู้สิ เราเลยต้องหนีจากวงล้อมแฟนๆ ของพระเพื่อน และพระแพง
เราจะเอ็นฯ แน่ๆ และหวังว่าต้องได้สอบแน่ๆ แต่ที่เราไปแน่ที่สุดคือ หวังจะเจอนายไงล่ะ มาให้เราเจอหน้านายสักจี๊ดหนึ่งไม่ได้หรือ เศษหนึ่งส่วนพันวินาทีของนายก็ได้
สงสัยจดหมายฉบับนี้ของเราจะเกินเวลาหนึ่งส่วนพันที่นายเคยบอกเสียแล้วล่ะมั๊ง จบแค่นี้คงจะดี เพราะเราง่วงมากแล้ว
นี่จ๊ะ เราไม่ไปกับนายนะ ไม่ต้องส่งใครมาล่อลวงเราอีก เราจะไปกับพี่น้อง
นิยายของนายดังมากเชียวนะ เพื่อนๆ เราติดกันเกรียว จะสอบอยู่แล้วนะนี่ เราก็อ่านนะ เพราะนาย เคยบอกว่าเชื่อเราใช่ไหมล่ะ รู้ไหมล่ะว่าในห้องเรามีแต่หนังสือที่นาย
“ไอ้น้อยนี่หัวอ่อนนะ สำนวนสลึงไม่เต็มบาทนี่ก็เอามันไว้อยู่”
สำนวนพี่นนท์ล่ะ ตามด้วยประโยคว่า
“ยืมอ่านบ้างซิ เล่มใหม่มายัง”
พี่นิดก็ช่วยบริจาคให้เราซื้อเวลาเราเงินหมดนะ แล้วมาเอาไปอ่าน
“พี่ชอบ เขาเขียนสนุกดี แต่แฝงความจริงจัง”
แค่นี้พอหรือยังล่ะ
เพื่อนๆ พี่นิด พี่นนท์ รวมทั้งเพื่อนๆ ของเราก็มายืมนะ เราจะทำแบบหนังสือห้องสมุดดีไหม ตั้งชื่อห้องหนังสือจ๋อมจ๊ะ เพราะมีแต่หนังสือของนายเป็นส่วนมาก เราไม่อยากใช้นามปากกาของนายหรอกนะ เราชอบตัวจริงๆ ของนายมากกว่า หวังว่ายายเชยอย่างเราคงไม่เป็นหนึ่งในตัวละครรอบๆ ตัวนายหรอกนะ เราไม่ชอบให้ให้ใครใช้คำว่าเพื่อนหากินนะ เราอาจจะมีความคิดเชยๆ ก็ได้ แต่เราก็ดีใจนะ ที่ยังหาตัวเราในนิยายที่นายแต่งไม่ได้
เรื่องใหม่ล่าสุดของนายสนุกมาก เบนเข็มเข้ามาที่วัยรุ่นมากขึ้นนะ แล้วสำนวนผู้ใหญ่ๆนะน้อยลง แต่ก็ยังดี เฉียบเหมือนเดิม เราอ่าน เราเทียบ หัวเราะตาย นายไล่ว่าเขาดะไปหมดเลย
พี่นนท์ฝากคำของวัฒน์มาบอกว่า
“เหมือนหมาเห่าใบตองแห้ง น้อยตามอ่านได้ไงนะ ไม่ใช่สำนวนเฉิ่มๆ แบบเขาชอบเลยนี่น่า”
แต่วัฒน์ก็ยังตามมายืมเรื่อยๆ จ๊ะ
นิยายโบราณของนาย เราทายว่าแต่งนานแล้ว เพราะสำนวนไม่ใกล้สำนวนระยะนี้ของนายเลยนะ เราอ่านแล้วกลัวบาปขึ้นอีกมากเลย อี๋ไม่กล้าไปไหนๆ ค่ำๆแล้วด้วย
จ๋อมจ๊ะ อย่ามุงานมากนักนะ จะทำให้ผลงานของจ๋อมออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร
แหม ต้องจบแล้วล่ะ ไถลมาตั้งเยอะแยะ
ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธ์คุ้มครองจ๋อมและครอบครัวจ๊ะ
รักและคิดถึงมากๆๆๆๆๆ
น้อย
ความคิดเห็น