You are mine เธอเป็นของฉัน รู้ไหม

ลำดับตอนที่ #5 : 003 ความทรงจำที่ไม่เคยลืมเลือน

๐๐๓ ความทรงจำที่ไม่เคยลืมเลือน

 

       คิดหรือว่าเขาจะจำไม่ได้

 

       ดวงตาคมมองทะลุกระจกรถยนต์ออกไป คุณนันทนามารดาของเขากำลังอ่านแฟ้มงานอยู่คงจะไม่สนใจอะไรกับเขาไปพักหนึ่ง

 

คิดหรือว่าฉันจะจำเธอไม่ได้หลิน มาทำตัวงอแอบข้างฝาก้มหน้าหลบตาเหมือนเดิมไม่มีผิด

 

คืนเดียวที่ยังติดตรึง ร่างอวบอิ่มบริสุทธิ์แสนหวานของวัยแรกสาว คืนเดียวที่ไม่เคยลบเลือนไปจากความทรงจำ หรือเพราะเขาคือคนแรก หรือเพราะความสำนึกผิด ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร เขาสลัดความทรงจำถึงค่ำคืนหนึ่งเดียวนั้นออกไปไม่ได้

 

กลิ่นกายของแรกสาวเคล้ากลิ่นไอของสิ่งมึนเมา มอมมัวสตินึกคิดของเขาไป ได้แต่อยากลงโทษเด็กไม่รักดีให้รู้ว่าเด็กสาวๆ อย่างนั้น ไปเที่ยวสถานที่อย่างนั้นจะต้องเจออะไรบ้าง ทำไมไม่แค่หวดก้นแล้วเอามาโยนไว้ตรงหน้ามารดาเล่า ปุณยนนท์กำมือก่อนจะคว่ำแนบฝ่ามือให้สัมผัสกับเบาะนุ่ม ไม่ต่างจากผิวเหมือนเด็กอ่อนที่เขาฝาดลงไปเต็มแรงสองทีซ้อนในคืนนั้น และลูบไล้ปลอบประโลมอีกนับครั้งไม่ถ้วน

 

เสียงถอนหายใจใหญ่ข้างตัวทำให้นันทนาเงยหน้าขึ้นชำเลืองมองบุตรชาย

“มีงานอะไรค้างอยู่ที่ออฟฟิศหรือ นนท์”

 

“ไม่มีครับ”

ปุณยนนท์ชายตามองกลับมาก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิม

 

“งั้นเอาแฟ้มนี้ไปอ่านดู” นันทนาส่งแฟ้มในมือให้ “ลองคุยดูเองแล้วกันงานนี้”

ก่อนจะชะโงกไปบอกคนขับรถเสียงดัง

“ตาสมพงษ์แกแวะไปส่งฉันที่ร้านทำผมก่อน พอเสร็จธุระแล้วค่อยกลับมารับฉัน”

 

“แม่”

ชายหนุ่มร้องออกมาได้เท่านั้น ก่อนจะหัวเราะเบาๆ อย่างอ่อนใจ ไม่ได้หนักใจเลยกับการประเดิมหน้าที่เจรจาและพาลูกค้าชมโรงงาน งานพวกนี้เขาผ่านมาเยอะแล้ว แล้วยิ่งนี่เป็นโรงงานของครอบครัว เขาไปคลุกคลีมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำไมจะแนะนำลูกค้าไม่ได้ แต่การที่มารดางอนเอาง่ายๆ นี่ซิ

 

“อย่าเหลวไหลล่ะ เดี๋ยวฉันจะโทรไปบอกพ่อแกเอาไว้”

นันทนาสั่งก่อนจะลงจากรถ ไม่ได้น้อยใจอะไรจริงจัง เธอเชื่อว่าลูกชายทำได้ แล้วยังสามีที่ประจำคุมงานอยู่ที่โรงงานอีก แค่ไม่อยากให้ลูกชายคิดนอกเรื่องนอกราวไปทางอื่นนอกจากเรื่องงานก็เท่านั้นเอง

 

ยายหลิน ฉันช่วยแกได้เท่านี้เองนะ นอกจากนี้ แกต้องช่วยตัวเองแล้ว

 

 

“ยายสุ คุณนนท์ไม่อยู่แล้ว รีบเข้าไปทำความสะอาดซิ คุณนนท์บอกให้เปลี่ยนน้ำพลูด่าง แล้วเอาตุ๊กตาเซรามิคไปเช็ดให้สะอาดด้วยฝุ่นชักเกาะแล้ว ป้าศรีอยู่ไม่อยากใช้คนแก่”

สุรีย์ศรีทำหน้าล้อ

“ตอนนี้คนสาวแล้ว เลยไม่เกรงใจ”

 

สุธีราได้แต่รับคำเบาๆ คว้าอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าไปทำความสะอาดห้องของปุณยนนท์ ขนตุ๊กตาเด็กสาวแก้มยุ้ยในชุดเด็กเลี้ยงแกะมาใส่ถัง ลงมือเช็ดชั้นให้สะอาด จัดเรียงหนังสือให้เรียบร้อย ก่อนจะเอาตุ๊กตาไปนั่งแอบเช็ดในห้องเล็ก ตุ๊กตาตัวอวบแก้มอิ่มแต่ละตัวมีชื่อติด อยู่ในลักษณะท่าทางต่างๆ กัน หญิงสาวเอานิ้วจิ้มแก้มยุ้ยๆ ของสาวน้อยที่แขนข้างหนึ่งคล้องตะกร้าดอกไม้ นิ้วชี้ในมืออีกข้างจิ้มแก้มตัวเองเอียงอายชายตาให้เด็กหนุ่มอีกคนในจินตนาการ มองแล้วก็อดเอานิ้วจิ้มแก้มป่องๆ ก่อนจะจุ๊บลงบนผิวเย็นๆ ไม่ได้

 

“ทำแก้มป่องน่าฟัดมากเลยรู้ไหม หนูซูซาน”

สุธีราชำเลืองมองชื่อ เมื่อสำรวจว่าเช็ดซูซานสะอาดเอี่ยมดีแล้ว เธอก็ค่อยๆ วางเรียงไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบอีกตัวขึ้นมา ไม่มากไม่น้อย แปดตัวพอดี ก่อนจะเอาไปวางเรียงบนชั้นในห้องให้

 

น่าแปลก คุณนนท์ไม่เคยชอบตุ๊กตานี่น่า เกิดอะไรขึ้นหรือถึงได้มาสะสมตุ๊กตาแก้มป่องพวกนี้ หญิงสาวส่งยิ้มลากลุ่มเด็กสาว

ไว้วันหลังนะ จะมาเล่นด้วยอีก

 

 

ปุณยนนท์กลับมาเอารถที่บริษัทเลยเอาเอกสารมาเก็บเอาไว้ด้วย มองปราดไปที่ชั้นวางตุ๊กตา มีคนจัดการทำความสะอาดและย้ายมันไปไว้อีกช่องหนึ่ง อาจจะโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มเดินไปชะโงกมองใกล้ๆ มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ติดมาที่ตุ๊กตาตัวหนึ่ง ชายหนุ่มอมยิ้ม บรรจงยกตุ๊กตาตัวน้อยขึ้นมาจูบประทับบนรอยที่ใครคนหนึ่งทิ้งกลิ่นหอมเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว

 

คิดจะหนีไปไหนได้ คิดหรือว่าจะหนีพ้น บอกแล้วไม่ใช่หรือไม่มองแต่ฉันเอาไว้ ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนตะครุบแบบไม่รู้ตัวก็ได้นะ แม่เด็กน้อย