คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เด็กที่หนีออกจากบ้าน
บทที่ 4 เด็กที่หนีออกจากบ้าน
“บ้านน้องเบลอยู่ไหนครับ” วายุถามจะเป็นครั้งที่ 100 แล้วล่ะมั๊ง ระยะทางจากเชียงใหม่จนจะเข้าเขตกรุงเทพฯ อยู่เดี๋ยวนี้
“อยู่กับต้นซิคะ น้องเบลแต่งกับต้นแล้วนี่” นี่ก็คำตอบที่ 100 ที่ได้ยิน เหมือนถาม มา ตอบ ไป อะไรอย่างนั้น
“ให้จริงนา กลัวจะหนีไปนะซิ ผมอยากจะขอน้องเบลกับญาติผู้ใหญ่ของน้องเบลนะ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับน้องเบลเลย”
“แล้วคุณก็แต่งกับน้องเบล แล้วคุณจะสนใจใครไปทำไม”
“เพราะน้องเบลแคร์ เพราะน้องเบลสนใจญาติผู้ใหญ่นะซิ อย่าเถียง” เขาปรามขึ้นก่อน
“แล้วก็ไม่ใช่น้อยๆ ด้วยนะ ญาติผู้ใหญ่ของน้องเบลน่ะ”
“น้องเบลหนีออกจากบ้าน” รัตน์สุดาตอบ
ไม่อยากให้เขาไปที่บ้าน บ้านที่รัตน์สุดาเห็นว่าเธอไม่เหมาะควรอย่างยิ่งที่จะอยู่ในบ้านนั้น แต่ต้นก็เป็นคนจริงนะ จริงจังมากเชียวล่ะ
“บอกมาดีๆ นะครับ ไม่อย่างนั้นน้องเบลไม่ได้ไปไหนแน่ๆ”
หญิงสาวบอกทางโดยดี ลงไปกดออด บอกเขาที่ลงมายืนข้างๆ
“ถึงแล้วบ้านน้องเบล คุณกลับไปได้แล้ว”
“ผมจะเข้าไปกราบทำความรู้จักกับญาติผู้ใหญ่ของคุณ”
รัตน์สุดา ยกไหล่อย่างไม่รู้จะทำยังไงดี
“คุณน้องเบล” จิ๋วร้องลั่นอย่างดีใจ
“มาสวัสดีปีใหม่กับคุณท่านหรือคะ”
“จ้า คุณท่านอยู่ไหม”
“ไปหาคุณไอซ์ กับคุณแมรี่ค่ะ” จิ๋วรีบเปิดประตู
“คุณพ่อคุณแม่คุณไปงานเลี้ยงค่ะ”
“เข้ามารอไหมคะ?” หญิงสาวหันมาถาม
“อย่าดีกว่า ค่ำแล้ว ผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี่เย็นๆ ผมจะมาหานะครับ”
วายุยิ้มให้ บีบมือหนักๆ ก่อนกลับไปขึ้นรถ แต่ก็แอบดูว่าหญิงสาวจะออกมาหรือไม่
รัตน์สุดาทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ เถอะให้ดักรอไปเถอะ ก็นี่บ้านเธอจริงๆนี่น่า แต่อย่าหวังเลยนะว่าเขาจะหาเธอเจอ ก็บอกแล้วว่าเธอหนีออกจากบ้าน
รุ่งขึ้น รัตน์สุดาก็หิ้วกระเป๋าลงมาแต่เช้า หญิงรับใช้ตั้งกาแฟไว้ให้อย่างรู้ใจ
“ขอบใจมากจ้า” พอกาแฟหมดถ้วย หญิงสาวก็ลุก
“จะไปอีกแล้วหรือคะคุณน้องเบล” จิ๋วร้อง
อดเสียดายไม่ได้ คุณน้องเบลน่ารักออกจะตาย เป็นกันเอง
“ไปแล้วซิ อรุณเบิกฟ้า นกกาก็ออกไปหากิน จะให้ฉันนั่งๆ นอนๆ รอตะวันตกได้ไงกันจ๊ะ เรียนคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะ ว่าน้องเบลไปแล้ว อ้อ ผิดไปนิด มาแล้ว ไปแล้วนะ แล้วจะกลับมาใหม่”
เธอขึ้นรถเมล์ไปลงที่คอนโด ที่เช่าอยู่ร่วมกับเพื่อน อ๋อย อ้อมอรุณ เป็นเพื่อนซี้ อาจจะเป็นเพื่อนคนเดียวที่เข้าอกเข้าใจเธอที่สุด อ๋อยอายุมากกว่าเธอสักห้าหกปีได้ รู้จักกันก็ตั้งแต่ออกมาจากบ้าน เพื่อเริ่มอาชีพตากล้อง รูปที่ถ่ายรูปแรกที่หาเงินได้ก็รูปอ๋อย
“ไฮ้ น้องเบล ปีใหม่สนุกไหม” อ้อมอรุณทัก
เธอนั่งอยู่กับชายหนุ่มรูปหล่อที่รัตน์สุดาไม่รู้จัก หญิงสาวทำสัญญาณมือให้รู้ว่าใช้ได้
“น้องเบล ตากล้องอิสระค่ะ นี่ บี เพื่อนพี่”
ต่างฝ่ายต่างยิ้มทักทาย
“ตามสบายนะคะ” รัตน์สุดาบอกหนุ่มหน้าใหม่ของอ้อมอรุณ
“มีงานอะไรของน้องเบลบ้างไหม”
“พรุ่งนี้ ไปถ่ายแบบที่ทะเล นัดไว้ใช่ไหม” อ้อมอรุณถาม
“อือ ไม่มีงานใหม่ๆ หรือคะ” ขณะพูดไปหญิงสาวก็รินน้ำดื่ม ช่วยตัวเอง
“คุณศักดิ์ถามถึงเรื่องที่ติดต่อไว้”
หัวคิดรัตน์สุดาแล่นจี๋
“น้องเบลจะโทรติดต่อไปเอง เหนื่อยจัง”
หญิงสาวยิ้มเป็นเชิงขอตัว ก่อนเปิดประตูเข้าห้องนอนที่ใช้ร่วมกับอ้อมอรุณ
อ้อมอรุณชวนเพื่อนชายของเธอออกไปข้างนอก กลับมาค่ำ ไม่มีเงาของรัตน์สุดาเสียแล้ว นอกจากทิ้งโน้ตไว้สั้นๆ กับตู้เย็น
“มีงานด่วนถ่ายพระอาทิตย์ตก ก่อนพระอาทิตย์ขึ้นพรุ่งนี้ ถ้าใครโทรมาหาน้องเบล ให้บอกเบอร์โทรไว้ น้องเบลจะติดต่อกลับไปเอง..... น้องเบลเขียน
ปล. ของฝากอยู่ในกล่องสีชมพู”
ทำสัญลักษณ์พระอาทิตย์ตกปุที่เหลี่ยมเขา กับพระอาทิตย์ขึ้นที่ทะเล เสียด้วย
อ้อมอรุณได้แต่ยกไหล่ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเกือบจะทันทีที่วางกระดาษโน้ตลง
“อ๋อยหรือ น้องเบลอยู่ไหมจ๊ะ”
“ไม่อยู่ค่ะ คุณแม่” อ้อมอรุณจำเสียงมารดาของเพื่อนสนิทได้ดี
“เขาแวะมาหาอ๋อยใช่ไหม”
“ค่ะ แต่อ๋อยไม่ทราบนะคะว่าเขาจะมาอีกเมื่อไร” เธอรีบบอก
“ถ้าอย่างนั้น ช่วยบอกเขาให้กลับมาบ้านทีนะจ๊ะ แม่มีธุระจะพูดด้วย”
“ค่ะ”
“ขอบใจมาก สวัสดีจ๊ะ”
ราตรีรอให้อ้อมอรุณกล่าวลาเสร็จ ค่อยวางหูโทรศัพท์ลง ก่อนหันมาทางชายหนุ่มที่กล่าวอ้างว่าเป็นสามีของรัตน์สุดา
“คุณคงได้ยินแล้ว น้องเบลไปแล้ว ฉันไม่ได้ซ่อนเขาไว้ ไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมปกปิด”
“แล้ว ทำไมน้องเบลไม่อยู่บ้านนี้ล่ะครับ” วายุถามอย่างงงๆ
หลังจากเลิกงานแล้ว เขาก็มาหารัตน์สุดาตามสัญญา แต่เธอไม่อยู่ คนในบ้านไม่ยอมให้เข้าบ้าน จนแม่สาวจิ๋วนั่นผ่านมา จำได้ว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณน้องเบล เขาถึงได้เข้ามาพบญาติผู้ใหญ่ของหญิงสาว แต่ตัวหญิงสาวเล่าหายไปไหน
“ผมไม่เข้าใจเลย ลูกสาวหายไปอย่างนี้ แต่คุณแม่ทำเหมือนไม่ใช่เรื่องแปลก”
“ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” ราตรีออกจะเห็นขันเสียด้วยซ้ำไป
“น้องเบลหนีออกจากบ้านไปเป็นช่างภาพตั้งแต่จบ ม.ต้น นะคุณ ดิฉันเป็นแม่เลี้ยงของเขาจะไปยุ่งวุ่นวายกับเขามากก็ไม่ได้ แล้วอีกอย่างคุณย่าท่านเป็นคนอบรมดูแลน้องเบลมา ดิฉันเข้าไปก้าวก่ายมากไม่ได้”
“เพราะน้องเบลไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณใช่ไหมล่ะ คุณถึงได้ไม่สนใจว่าเธอจะเป็นยังไง ถ้าที่บ้าน อบอุ่นจริงๆ แล้วทำไมน้องเบลต้องหนีออกจากบ้าน” ชายหนุ่มพูดตามอารมณ์
“คุณก้าวร้าวดิฉันมากไปแล้วนะ ที่นี่เป็นบ้านของดิฉัน”
“คุณจะเลี่ยงหรือ คุณปฏิเสธไม่ได้ใช้ไหมล่ะว่าคุณอยุติธรรมกับน้องเบล”
ราตรีมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความพิศวง แปลกใจ
“คุณรักน้องเบลหรือ” เธออุทานอย่างแปลกใจ
“ก็ใช่นะซิ ไม่อย่างนั้นผมจะแต่งงานกับเขาทำไม”
วายุพูดอย่างฉุนๆ ชี้ไปที่ทะเบียนสมรสที่เขาแสดงวางไว้บนโต๊ะ
“โอ๊ย จะตายจริง” ราตรีอุทาน
“ฉันคิดเสมอว่ายายเบลจะเป็นโสด คอยมาอยู่เป็นเพื่อนฉันตอนแก่”
“คุณเลยขัดขวางไม่ให้ผมพบน้องเบลนะซิ”
“นี่คุณ” ราตรีเรียกเสียงหนัก
“น้องเบลเรียกฉันว่าแม่ทุกคำนะ”
“ผมไม่ใช่น้องเบล แล้วก็ไม่เชื่อด้วยว่าน้องเบลเต็มใจที่จะเรียกเช่นนั้น”
“ก็ตามใจคุณซิ” ราตรีเชิดหน้า ยโสอย่างนี้น้องเบลชอบไปได้ยังไงลูก
“ผมจะมาหาน้องเบลใหม่” วายุรีรอ ก่อนที่จะกล่าวออกมา
“ตามใจ” ราตรีลุกขึ้นยืน ส่งแขก
ถ้าคุณ
“น้องเบลของแม่ อยู่ไหนนะลูกเอ๊ย”
ความคิดเห็น