คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พระลอ
บทที่ 5 พระลอ
โลกไม่เคยที่จะให้อะไรมนุษย์มากน้อยกว่ากัน ไม่มีคนสวยที่มีปัญญาดี ไม่มีคนดีที่ไม่มีส่วนเลว เหมือนๆกับที่มีกลางวันและกลางคืน
สงครามให้ทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดีแก่มนุษย์ สุดแล้วแต่จะใช้ในทางไหนเท่านั้น มนุษย์ไม่ได้เป็นผู้สร้างสงคราม แต่หากเป็นว่าสงครามยั่วยุเพื่อก่อตัวขึ้นจากความโลภ ความยิ่งใหญ่ และอำนาจ
แต่ท่านทั้งหลาย แพ้-ชนะสงครามได้ให้อะไรกับท่านบ้าง คำว่าชนะหรือแพ้เท่านั้นหรือ มนุษย์ที่ตายไปเพราะความโลภของมนุษย์ ความเห็นแก่ตัว มนุษย์ที่ตายไปได้ทิ้งสิ่งใดไว้กับคนผู้อยู่เบื้อหลัง ความภาคภูมิใจในเกียรติยศหรือ
โอ! เทพยาดา ข้าอยากขอให้มนุษย์อยู่อย่างสันติ ช่วงชิงกันด้วยความยุติธรรม อย่าได้ใช้กำลังที่มากกว่า อำนาจที่สูงกว่า ความโลภที่รุนแรงกว่า เข้ามาเลย
โอ้ สันติภาพ อยู่ที่ใด
“ใหญ่” เสียงเรียกที่ดังข้างๆ ตัว ทำเอาสุราลัยสะดุ้ง
“ขวัญอ่อนจริง” จริยาเพื่อนคนหนึ่งว่าเอา ทิ้งตัวลงนั่งตรงข้าม พร้อมกับแก้ว
“ช่างเราเถอะ” สุราลัยตอบ ปิดหนังสือวางไว้บนตัก แก้วคว้าเอาไปดู
“โอ้โห้ นิยายแต่งเองซะด้วย แต่ไหงหนักๆนักล่ะ”
แก้วเปิดอ่าน แล้วเงยหน้าถาม เจ้าหล่อนรวบผมยาวเป็นหางม้าไว้ข้างหลัง
“ไม่ใช่ของเรานี่น่า” สุราลัยตอบอย่างเบื่อๆ
จะมีงานชมรมประจำปีของโรงเรียน มีการแสดง แข่งกีฬาสัมพันธ์กับทีมโรงเรียนอื่น ออกร้านขายของสนุกสนาน ชมรมของเธอไม่มีงานอะไร สมาชิกก็เลยพากันตบยุงกับไปด้อมๆดูๆ งานของชมรมอื่นเข้ากัน
“งั้นของใครล่ะ ถ้านายแต่งล่ะก็น่าแปลกใจล่ะ” แก้วว่าอย่างไม่เกรงใจเพื่อน
“ของมุกนะ ยืมมาอ่าน” สุราลัยตอบ เก็บแววยิ้มเอาไว้ แก้วไม่ค่อยถูกกับมุกเท่าไร
แก้วโยนคืนมาทันควัน ปัดไม้ปัดมือเหมือนกลัวเปื้อน สุราลัยหัวเราะ แค่มุกเพี้ยนหน่อยๆ เรียนเก่ง เก็บตัวเท่านั้นเอง ไม่ได้บ้าซะหน่อย
“ตั้งแต่ตอนไหนล่ะ ถึงเอามานั่งอ่านนี่” จริยาถาม มองปฏิกิริยาเกินเหตุของแก้วอย่างขำๆ
“ก็ตอนเดินออกจากห้องสมุดนะซิ” สุราลัยตอบ
“เขาว่ายายแฝดได้เล่นละครโรงเรียนหรือ” จริยาถาม บ้าง สุราลัยจัดเข้าประเภทเพื่อนสนิทของฝาแฝดทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน
สุราลัยยักไหล่
“อย่าทำเลย ดูแล้วขัดลูกกะตา” แก้วว่าเอา
“ไม่รู้ เราไม่ใช่ยายแฝดนี่” สุราลัยตอบ ยักไหล่อีกที กวนเพื่อนเล่นๆ
“ก็เห็นสนิทกัน” จริยาอุบอิบ
“พวกนายก็สนิทกับเขา” สุราลัยโต้กลับ
“ไปแอบดูไหมล่ะ ชมรมการละครกำลังซ้อมอยู่ จะได้รู้กันเสียที” แก้วชวนเพื่อนไปซน
“อ้าว! สองคนนั้นอยู่ประชาสัมพันธ์ไม่ใช่เหรอ” สุราลัยร้อง
“อาจารย์ขอตัวมาจ๊ะ” จริยาแก้ความซื่อของเพื่อน เธออัพเดทข้อมูลตลอด เรื่องใครๆ ในโรงเรียนไม่มีรอดจากความสนใจของเธอไปได้
“ไม่ล่ะ ตอนนี้เวลาเข้าชมรม” สุราลัยตอบปฏิเสธ
“ชมรมเราว่างนี่ ตอนนี้ใครๆก็ว่างทั้งนั้น ยกเว้นชมรมดนตรี การละคร กับประชาสัมพันธ์ ไปน่า”
จริยายังไม่เลิกชักชวน สุราลัยเถรตรงเกินเหตุ ไปแล้ว เจ้าหล่อนก็ได้แต่ถอนหายใจกับนิสัยเพื่อน
“ไม่เอา ไปกันเถอะ” สุราลัยบอก
“ไปเถอะใหญ่ อาจารย์มาแล้ว เห็นไหม” จริยาลดเสียงลงกระซิบกระซาบ
“ไม่” สุราลัยตอบคำเดิม อาจารย์เดินมาถึงพอดี
“จริยา ชมรมดนตรีขอตัวไปเล่นดนตรีแน่ะ” อาจารย์พูด
จริยาหน้าหงิก เธออุตสาห์เลี่ยงไม่เข้าชมรมดนตรีแล้วเชียวนะ
“แก้ว อาจารย์สมานตามหาอยู่ จะแข่งกีฬาแล้วไม่ใช่หรือ”
“ค้า” แก้วตอบเสียงอ่อย เลี่ยงชมรมกีฬา แต่ดันเป็นนักกีฬาของโรงเรียน
“สุราลัย เธอไปตามศิวพรกับศศิธร แล้วที่ชมรมการละครนะ”
“ค่ะ” สุราลัยรับคำ ลุกขึ้นอย่างขี้เกียจเมื่ออาจารย์เดินผ่านไป
“เปลี่ยนกันไหม” แก้วถาม
ที่จริงฝีมือ เล่นวอลเลย์ ของแก้วกับสุราลัยก็ไม่ต่างกันเท่าไร แต่สุราลัยไม่ชอบการแสดงความสามารถ
“ไม่เอาล่ะ”
“ที่จริงก็อยากไปนะ ชมรมการละครนะ” จริยาล้อ
“บ้าแล้ว ไม่ได้ยินเหรอ อาจารย์ให้ไปตามธรกับศิ ต่างหากให้ไป”
“นายด้วยล่ะ”
แก้วยังมีแก่ใจมาพูดล้อ แล้วต่างก็แยกย้ายไปตามที่อาจารย์สั่ง
สุราลัยยืนงงอยู่เป็นครู่ แล้วจึงถามอาจารย์ใหม่
“อาจารย์ว่าไงนะคะ”
“ให้เธอเล่นเป็นพระลอ”
“อาจารย์ให้ผิดคนแล้ว” สุราลัยพูดอ่อยๆ
“ไม่ผิดนี่” อาจารย์ตอบยิ้มๆ
“เธอรำได้สวย หน้าตาก็คมดี ตัวก็ใหญ่”
“อาจารย์ พระลอนะสะโอดสะองออก”
“เราก็ตัวใหญ่แต่กับผู้หญิงล่ะน่า” อาจารย์ตอบ
“โธ่ อาจารย์” สุราลัยร้อง
อาจารย์เลยเอาม้วยกระดาษเคาะหัวให้
“เล่นเถอะน่า อาทิตย์นั้นตอนงานห้อง ครูยังเห็นเธอรำพลายชุมพลอยู่เฉิบๆ”
“อาจารย์เห็นหรือคะ” สุราลัยหน้าแดง
อาทิตย์ที่แล้วเป็นวันที่ห้องของสุราลัยจัดงานฉลองทดแทนปีใหม่ หัวหน้าห้องขอให้เพื่อนๆ ทุกคนแสดง จะรวมหรือเดี่ยวก็ได้ สุราลัยไม่ชอบเตรียมตัว คว้าไม้พลองออกไปรำพลายชุมพลก่อนเพื่อน
“ถ้าไม่เห็นครูจะเรียกเธอหรือ ที่จริงเธอเหมาะจะอยู่นาฏศิลป์นะ” อาจารย์พูดยิ้มๆ
ก็ตั้งแต่อยู่โรงเรียนนี้มา เธออยู่ชมรมนาฏศิลป์มาตลอดแต่เมื่อเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย เธอก็ย้ายชมรม เพราะจ๋อมเขียนกระเซ้ามา
น้อย ฉันว่าแกออกเถอะ ไอ้ชมรมรำๆ ร้องๆ นะ ฉันว่าไม่เหมาะกับคนเชยๆ อย่างแกหรอก แกเข้าชมรมเกษตรซิ ค่อยสมเป็นน้องนางบ้านนาหน่อย
แล้วสุราลัยก็อดที่จะเชื่อไม่ได้ตามประสาคนไว้ใจเพื่อน
“ว่าไงเล่นไหม”
“ก็ได้ค่ะ”สุราลัยรับคำด้วยความที่ไม่เคยขัดใจใครนี่ล่ะ ทำเอาเธอเปิ่นๆมาหลายครั้งแล้ว
คำ ...ก็ได้... คงไม่ถูกใจอาจารย์เท่าไร สุราลัยเลยถูกเคาะศีรษะอีกที
วรัญญากับกัลยา ถูกชักชวนให้มาเล่นเป็นพระเพื่อนพระแพงเพราะเป็นคู่แฝดเหมือนคู่เดียวในโรงเรียน และรำได้ดีพอใช้
“ตกลงตัวเอกไม่มีของชมรมการละครเลย” ศรีวจีหัวหน้าชมรมพูดขันๆ
“ช่วยไม่ได้นี่จี” คนพูดคือสุมาลี เพื่อนรวมห้องของสุราลัย
“ชมรมเราไม่มีใครเหมาะ”
“ก็ว่างั้นล่ะ สงสัยแต่ใหญ่ล่ะซิ เดี๋ยวก็เปิ่นอีก”
“ไปห่วงทำไม มันคงไม่อยากขายหน้าหรอก”
“เค้าก็ไม่อยากขายหน้า” สุราลัยพูด
“แต่มันขายไปโดยอัตโนมัติทุกทีเลยนี่”
จบคำก็มีคนหัวเราะกันกึกๆ
^_^
“หวัดดีจ้า” สุราลัยร้องทักมาตั้งแต่เปิดประตูเข้ามา
“หวัดดีจ้า” กุลปราณีตอบ
“เป็นไงฮะ ที่ทำงานพี่นิด”
สุราลัยถามพี่สาว พี่นิดย้ายมาสอนมหาวิทยาลัยที่บ้านเกิด
“สนุกดี” กุลปราณีตอบ
“พี่น้อยถามว่าต้องการจะเอ็นฯไหม ถ้าเอ็นฯให้โทรไปบอก พี่น้องจะซื้อใบสมัครให้”
คนางค์และสามีเพิ่งย้ายมาทำงานที่กรุงเทพฯ คงจะอยู่กันถาวรแล้ว เพิ่งซื้อบ้านลงหลักปักฐานกันซะที แม่ว่าอย่างนั้น
“สมัครซิ” สุราลัยตอบ
โยนกระเป๋าไว้บนเก้าอี้ เปิดตู้เย็นรินน้ำมาดื่ม ปิดตู้กับข้าว หาของกิน
“นี่รู้เปล่า น้อยได้เล่นเป็นพระลอล่ะ”
“ไม่เชื่อ” กุลปราณีตอบทันที แล้วหัวเราะ
“ถ้าบอกว่าได้เล่นเป็นเจ้าเงาะงิ สินสมุทรงิ น่าเชื่อหน่อย”
“ดูถูก” สุราลัยย่นจมูกใส่พี่สาว
“ดีกว่าดูผิดล่ะ” กุลปราณีโต้ ย่นจมูกคืนแถมแลบลิ้นด้วย เธอโบกมือ
“อย่าพูดมากจ๊ะ ยายน้อย มาช่วยพี่ทำกับข้าว”
“แม่ล่ะ” สุราลัยถาม
“ไปข้างนอกมั่ง” กุลปราณีตอบ
ปลายปีนี้เธอก็จะแต่งงานแล้ว หนุ่มคนรักเริ่มซื้อบ้านแล้ว เขามาทำงานที่นี่ ในตำแหน่งที่มั่นคง เธอถึงได้ขอย้ายกลับมาสอนที่นี่
ความคิดเห็น