คือ...ความรัก

ลำดับตอนที่ #4 : แกว...มาแล้ว

บทที่ 4

       แก้วจัดการเก็บของบนโต๊ะ ออกไปรอหน้าห้องก่อนเวลานัดเล็กน้อย สังหรณ์ว่าคู่นัดเธอวันนี้จะเป็นพวกตรงเวลาเป๊ะ ถึงแก้วจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่เมื่อรับคำออกไปแล้ว แก้วก็ต้องทำตาม

 แล้วแก้วก็เห็นเขาเดินมาทางนี้  จริงๆ แล้วความรู้สึกมาก่อนนะ หัวใจเต้นระทึกเป็นจังหวะแซมบ้าเลยเชียว  ก่อนที่เขาจะมาปรากฏในสายตา แก้วยกมือทักทำใบ้ให้เขารอ เดินตรงไปหา ไม่อย่างนั้นเขาต้องเดินย้อนไปที่ลิฟต์อีก  

แก้วไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า ก็เวลาแก้วอ่านหนังสือ แก้วไม่ใส่แว่น แต่เวลาจะไปไหน แก้วจะมีแว่นตากลมกรอบทองอันเล็กที่ทำให้แก้วดูขรึม เวลาใส่แว่นอะไรก็ชัดไปหมด จนแก้วไม่คิดว่าน่าจะเป็นเขา ก็เวลามองผ่านแว่นแล้ว เขาหล่อขึ้นกว่าเดิมเป็นสิบๆ เท่า

แก้วกลับมานั่งคิดด้วยความประหลาดใจ ทั้งของตัวเองและคู่นัด เขามาแล้วก็ยิ้ม ไปกินอาหารเที่ยงด้วยกัน คุยกันถูกคอ เหมือนคนทันๆ กัน สนใจในเรื่องเหมือนๆ กัน แล้วเขาก็ขับรถมาส่งที่หน้าบริษัท เดินมาส่งที่หน้าห้อง กล่าวคำอำลา ตามธรรมเนียมเป๊ะ ยิ้มให้ แล้วก็ไป

แก้วยิ้มให้ตัวเองอย่างขำๆ อดประหลาดใจไม่ได้ เธอไม่ได้ถามชื่อเขา และเขาก็ไม่ได้บอกชื่อแก่เธอ นับว่าเป็นคนแปลกเหมือนกัน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แก้วเอื้อมมือไปคว้า เกือบตกเก้าอี้ ดูท่าจะต้องเลิกนิสัยพาดขาไว้กับเก้าอี้อีกตัวเสียแล้ว ดูซิ ครั้งนี้เกือบตกเก้าอี้  ครั้งก่อนขายหน้าแขก  ครั้งหน้าจะถึงตายไหมนี่

“แก้วค่ะ” แก้วขานชื่อตัวเองลงไป

“แกวค่ะ” เสียงตอบสวนมาทันควัน แล้วก็มีเสียงหัวเราะตามมา เหมือนปลายสายอีกข้างชอบใจที่แกล้งแก้วได้

“มีอะไรเหรอ” แก้วยกหูออกห่าง

รอเสียงหัวเราะสะท้านบู้ลิ้มหยุดแล้วค่อยถาม วันหลังจะบอกว่าเสียงหัวเราะอย่างนี้ มันเสียงตัวร้ายชัดๆ

“เพิ่งกลับมา คิดถึง มาคุยกันหน่อยซิ” เสียงแกวมีกังวานอ้อนนิดๆ

“ตอนนี้อยู่ที่ไหน” แก้วมองนาฬิกา มองงานบนโต๊ะ

“ท่ารถ บอกแล้วไง เหยียบแผ่นดินกรุงเทพ ก็คิดถึงแก้วเป็นคนแรกเลย” เสียงทุ้มๆ บอกมาอีก

“แล้วคืนนี้จะไปนอนไหน” แก้วถาม พ่อคนหลายบ้าน ไม่มีหลักแหล่งแน่นอน

“แล้วแต่สวรรค์จะกรุณาซิจ๊ะ” แกวตอบมา เหมือนไม่ค่อยสนใจ ก็มีคนใส่ใจแทนอยู่แล้วหลายคน เขาจะสนใจไปทำไมล่ะ เก็บเวลาเอาไว้ทำเรื่องสนุกๆ ดีกว่า

“อื๋อ ไปรอที่ห้องซิ กุญแจมีแล้วใช่ไหมจ๊ะ” แก้วบอก พลิกดูงานตรงหน้า คงต้องรีบเร่งมือ แกวกลับมาแล้วนี่ จะอยู่ดึกดื่นมืดค่ำ คงไม่ได้

“ไม่มีจ๊ะ”   แกวตอบ แล้วรีบสารภาพ

“เคยมีแล้ว ทำหายระหว่างทางนะจ๊ะ” พ่อหนุ่มใส่ความสำนึกผิดมาเต็มที ยังไงๆ แก้วก็ไม่ใจร้ายกับเขาหรอกน่า แกวขยับเหรียญ หยอดเพิ่ม

“งั้นจะรอ มาหาก็แล้วกันนะ” แก้วจะวางหู แต่แกวรีบพูดต่อ

“ไม่ไปหรอก เหม็นสาบตัวเอง จะรอที่บ้านพี่เก๋ก็แล้วกันนะ นะนะ ไปรับนะ”

“ก็นอนที่บ้านพี่เก๋ซิ” แก้วชักฉุน พ่อคนนี้จะเอายังไง ถึงเธอจะสนุกกับการต่อปากต่อคำกับเขาก็เถอะ

“โอ๊ยโหย๋” เสียงอุทาน แล้วก็วางสายไป

แก้วมองหูโทรศัพท์ก่อนวางลงบนแป้น มันมีความอบอุ่นผ่านพลิ้วเข้ามาบางๆ ในความเงียบเหงาของยามอยู่เดียวดาย แก้วถอนหายใจ จะมาอยู่กี่วันก็ไม่รู้

แก้วจอดรถไว้หน้าบ้านพี่เก๋ พี่สาวคนหนึ่ง หิ้วข้าวของเต็มมือ พี่เก๋แต่งงานแล้ว พอแยกบ้าน ก็มาซื้อบ้านหลังนี้อยู่

“หวัดดีแก้ว” เสียงทักทายจากชายหนุ่ม หน้าตาคมสัน เขาใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียว มีหนุ่มน้อยวัยสิบปลาย ในกางเกงขาสั้นตัวเดียวเหมือนกันเดินตามมา

“สวัสดีครับน้าแก้ว” หนุ่มน้อยที่เดินตามพนมมือสวัสดีอย่างเรียบร้อย เดินเข้ามารับห่อของพะรุงพะรังจากแก้ว

“ดีจ้า” แก้วส่งของให้หลานชายคนโต ก็น่าแปลกที่เขาคล้ายแกว น้องชายคนเล็กของเธอมาก

“อยู่คนเดียวหรือหมี่”

“ฮะ แม่กับพ่อยังไม่กลับฮะ ไปต่างจังหวัด กลับพรุ่งนี้ ยายหมียังไม่กลับจากโรงเรียนฮะ วันนี้วันพุธ” หมี่ตอบ

หมีน้องสาวคนเดียวอยู่โรงเรียนประจำ อายุห่างจากพี่ชายเกือบสิบปี อาชีพพ่อแม่ที่มีงานต้องออกต่างจังหวัดบ่อย เลยเอาลูกสาวไปเข้าโรงเรียนประจำเอาไว้  หมี่เองก็อยู่ประจำจนเข้ามหาวิทยาลัยได้นี่ล่ะ ถึงมาอยู่บ้าน พ่อหนุ่มน้อยนี่ ก็ไม่ค่อยอยู่บ้านอีกเหมือนกัน ยกเว้นอาทิตย์ที่น้องสาวต้องกลับบ้าน

“อยู่กันสามคนเองเหรอ น้าแก้วซื้อของมาออกเยอะ” แก้วบ่น รับน้ำเย็นจากหลานชาย ส่งยิ้มขอบใจไปให้

“กลัวอะไร มีแกวอยู่ทั้งคน” แกวบอกอย่างอวดตัว

“อดอยากจะตาย กลับมาจะกินให้หายอยาก เดี๋ยวค่อยกลับไปอดต่อ”

หลานชายหัวเราะ จัดการจัดข้าวของลงจาน

“พ่อกะแม่ไม่อยู่ หมี่ก็อดเหมือนกัน” หมี่แกล้งเลียปาก

“ไม่มีเหลือหรอกฮะ”

แก้วรู้สึกเศร้าใจ  สมัยนี้เด็กๆ ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่นัก อยู่แต่กับบ้านที่ปราศจากชีวิต แก้วว่าปราศจากชีวิตจริงๆ บ้านที่ไม่มีคนอาศัยนี่นะ

“หมี่อยู่บ้านคนเดียวซินะ” แก้วถามหลานชายกำลังคิดจะทิ้งเจ้าแกวให้อยู่เป็นเพื่อนชาย

“ไม่หรอก คืนนี้เจ้าหมี่จะไปนอนกะเพื่อน” แกวตอบแทน

แก้วรู้สึกเศร้ายิ่งขึ้น

“ใครหรือ” แก้วถาม

“เพื่อนหญิงน่ะ” แกวป้องปากบอกทำตาวิบวับให้ แก้วตาโต แล้วก็หัวเราะ พูดไม่ออก

“แกวล่ะ ไม่ไปบ้างหรือ” แก้วแซว

“เดี๋ยวแพ้หลานนะ”

“ก็ไปกับแก้วไง” แกวหยอดเสียงหวาน ตาหวานฉ่ำ

“รู้ตัวหน่อยนะจ๊ะว่าพูดอยู่กับใคร น้องหนู” แก้วว่า แทบจะเอาส้อมจิ้มลูกกระตา

หลังจัดการเก็บกวาดเรียบร้อย รอหลานชายอาบน้ำเก็บสมบัติ ปิดบ้าน เธอก็ขับรถไปส่งหมี่ที่บ้านเพื่อน เหน็บเอาตัวน้องชายไปที่ห้องพัก

“เหนื่อยตายอยู่ชั้นเก้า” แกวบ่น สมบัติเขานะไม่เยอะหรอกเป้ใบเดียว แต่นี่ต้องหอบหิ้วสมบัติของแก้ว ขนซื้ออะไรมามากมาย

“แล้วอย่างนี้เวลาไฟไหม้ จะหนีทันหรือ”

“ก็ไม่มีสมบัติอะไรนี่ ไหม้ไปก็ช่างมัน”

แกวมองพี่สาวอย่างพินิจพิจารณา

“แก้วพูดปลงง่ายกว่าแกวอีกนะ แกวเป็นทหารแท้ๆ ยังปลงไม่ได้เลย”

“คุณนายร้อย ทหารนะต้องไม่มีคำว่าแพ้” แก้วบอก

แกวยกไหล่ รอให้พี่สาวเปิดประตู เขามองไปรอบๆ ยังเหมือนเมื่อเขามาครั้งก่อน เข้ามามีชั้นวางรองเท้า  ต่อไปจัดเป็นชุดรับแขกแบบญี่ปุ่น ปูด้วยเสื่อจันทรบูร มีเบาะรองนั่งที่มี หมอนขวางติดอยู่ด้วยกัน มีหมอนอิงเล็ก เอาไว้กอด ฝาข้างหนึ่งเป็นชั้นหนังสือหวาย ตู้เย็นเล็ก ไมโครเวฟ อีกด้านตั้งเครื่องเสียงโทรทัศน์  ถัดไป เป็นประตูบานพับสำเร็จกั้นสำหรับเป็นห้องนอน ม่านมู่ลี่สำหรับทางเดินเล็กไปห้องน้ำ และที่ว่างเล็กๆ หน้าห้องน้ำที่แก้วแขวนเปลเอาไว้นั่งดูพระอาทิตย์  มีระแนงไม้เลื้อยพันด้วยพลูด่างฝีมือแกวอีกเหมือนกัน

ในห้องนอนเล็กมีตั้งเตียงสองเตียงตั้งอยู่คนละฝาก กั้นกลางด้วยตู้เสื้อผ้าเหมือนห้องนอนสองห้องเล็กๆ วุ้นกัดเอาว่าที่นอนแคบซูล  พนังปลอมของฝาด้านที่ติดกับทางไปห้อน้ำเปิดออกได้ จะได้ไม่เสียเวลาเดินอ้อม

แกวติดพี่สาว เมื่อขายบ้านไป เขาก็ขนของตามแก้วมา

“คราวนี้อยู่กี่วันล่ะ” แก้วถาม เลือกเสื้อผ้า เตรียมอาบน้ำ

“สองอาทิตย์ฮะ แล้วก็ออกอีก” แกวหัวเราะขำตัวเอง ส่งซองเงินเดือนให้พี่สาว

“นี่ค่าแชร์ห้องของแกว”

“ไม่ต้องหรอก แก้วยังพอมี” แก้วบอกน้องชาย

“แก้วก็ไม่เคยเอาสักที” แกวบ่น

“ก็ฉันยังมีจ่ายให้ได้นี่ เรานะ เอาฝากธนาคารเข้า จะได้ไว้ให้ฉันกู้ตอนไม่มีเงิน”

แกวตีหน้าเบื่อ โยนซองเงินข้ามมาลงที่เตียงพี่สาว

“เอาไปฝากให้ด้วยก็แล้วกัน”

แก้วออกจากห้องน้ำก็เห็นแกวเดินสำรวจห้อง

“อันนี้มันเก่าแล้วนะ เดี๋ยวแกวจะซื้อสีมาพ่นให้ใหม่ คราวนี่เอาสีอะไร” 

ที่แกวว่าเก่าก็คือกระเช้าหวายที่แขวนไว้กับเพดาน มันเก่าจริงๆ อันนี้ พ่อซื้อให้แขวนใต้ต้นไม้ แก้วรักมากเอามาด้วย

“อื้อ อะไรก็ได้ ดูลำโพงให้หน่อยซิ เปิดพร้อมกันสี่ตัวไม่ได้มันแป๊ก”

“เหรอ” แกวขมวดคิ้ว

เครื่องเสียงชุดนี้ซื้อกันคนล่ะครึ่งของสองพี่น้อง แกวไปฟังของเพื่อนมาชอบใจอยากได้  ด้วยความเสียดายเงินเลยมาชวนแก้วหุ้น แก้วก็ตามใจน้อง อย่างน้อยเวลาแก้วดูหนังฟังเพลง เสียงก็ไม่บาดหูเท่าไร แกวเสียบโน่น ดึงนี่เสียบนั่น ไม่นานเสียงก็ดังกระหึ่มทั้งห้อง

“เบาๆ” แก้วบอก สะบัดผมไปไว้ด้านหลัง นั่งขัดตะมาดแล้วเริ่มแปรงผม

แกวหรี่เสียงลง ไปอาบน้ำบ้าง แล้วออกมาคุยกันกับพี่สาว

“จะต้องออกอีกบ่อยไหม”

แกวขันสำนวนพี่สาว แต่ก็เคยชินแล้วกับสำนวนแบบนี้

“ก็เรื่อยๆ แกวก็ยังไม่อยากเข้ามาประจำกรมหรอก”

“เมื่อไรจะแต่งงาน”

แกวหัวเราะเสียงดัง

“คราวนี้แก้วถามเหมือนแม่แก่เลย แก้วล่ะเมื่อไรจะแต่งงาน”

“ไม่รุ อยู่อย่างนี้ก็สบายดีแล้วนี่”

“แกวก็ อยู่อย่างนี้ก็สบายดีแล้ว”

“ถ้าฉันแต่งงานล่ะ”

แกวตอบด้วยสีหน้าฉายแววขัน

“แกวก็จะแต่งงาน”

“อ้อ ก็แสดงว่ามีแฟนแล้ว”

“ถ้าแกวมีแฟนนะ” แกวตอบอู้อี้มา

“แกวจะไม่รออะไรหรอก love not wating” แกวบอก

“Do you find live?” แก้วถามเสียงสูง

“yes”

“You go to hell” แก้วตอบเสียงหนัก อย่างสะใจ

“ความรัก เหมือนปุยเมฆบนฟ้า

ไม่อาจคว้ามาถนอม

ได้แต่มอง อกตรอม

คว้าดอกพะยอมมาทัดแทน”

“จะบ้าเหรอ” แก้วว่า อยู่ๆ แกวก็ยกกลอนขึ้นมาลอยๆ

“ไม่เห็นมันจะเกี่ยวอะไรกันเลย ถ้าเปรียบดอกฟ้ามาดอกพะยอมยังพอฟังได้”

“ไม่รุ” แกวเลียนเสียงแก้ว แล้วก็หลับตาลง สักครู่แก้วก็สังเกตเห็นลมหายใจสม่ำเสมอ หลับไปแล้ว แก้วคิดในใจ ยิ้มอย่างเอ็นดู

วันนี้ในความสุขของแก้ว เธอยังมีแกวอยู่เป็นส่วนหนึ่ง ถ้าแกวแต่งงานไป ความเหงาก็คงกรายเข้ามา เธอไม่อยากคิดถึงวันนั้นเลย แต่มันต้องมาถึงสักวันจนได้ แก้วก็ได้แต่ทำใจ และวิธีที่ดีที่สุดก็คือ เริ่มทำตัวห่างแกวเสียแต่เดี๋ยวนี้ ได้เสียใจน้อยลง