คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : งานปีใหม่
บทที่ 3 งานปีใหม่
งานปีใหม่ที่บ้านเขาจัดสนุก รื่นเริง เธอดื่มพันซ์ไปหลายแก้วทีเดียว ตอนที่เดินไปรอบๆ รู้จักกับญาติๆของเขา
“แก้มแดงเป็นลูกท้อเชียว” นายแพทย์วารินทร์เย้า เขย่าศีรษะอย่างเอ็นดู เป็นผู้หญิงท่าทางแก่นๆ
ตาต้นบอกว่าแฟนเขาเอง ถ้าพ่อแม่ชอบ เขาจะแต่งงานกับเธอ
“น้องเบลกำลังมึน” หญิงสาวตอบยิ้มตาหยีให้ ก่อนผละไปตามแรงฉุดของวายุ ที่พาไปวาดลวดลายในห้องที่ติดไฟยังกับเธค กับญาติๆ และเพื่อนอีกหลายโหล
คืนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าขึ้นไปนอนเมื่อไร ทั้งๆที่เป็นคนอดนอนเก่ง แต่ก็ออกงานเกือบทุกคืนเลยนี่น่า กลางวันก็ไม่ได้นอนเสียด้วยซิ
แล้วก็ฝัน ฝันดีหรือไม่ดีนะ ฝันอย่างที่สาวๆ ชอบแอบฝัน ผู้ชายสักคนที่รัก สุภาพ อ่อนโยน มันเต้นเร้าในความรู้สึกจนอยากจะคิดว่า เป็นความจริง
วายุอาบน้ำออกมามองร่างขาวนวลที่นอนตะแคงคุดคู้ อยู่บนเตียงของเขา ผ้าแพรบางพาดปิดหมิ่นแหม่ เห็นขาขาวเรียว เนินอก ต้นแขน ผิวกายใต้ร่มผ้าขาว มีคล้ำก็ทีท่อนแขนเท่านั้น
ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตเนินสะโพกขาว หญิงสาวพลิกตัวหนี ชายหนุ่มยิ้ม ตาวาว ก้มลงจูบเนินนุ่มตรงหน้า เสียงหวานๆ ครางขึ้นเบาๆ
รัตน์สุดารู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว ร้อนรุ่ม อารมณ์ใคร่อัดแน่น เสียงครางที่หลุดออกไป ทำให้ตื่นตัวเต็มที หญิงสาวพลิกผละหนี แล้วก็เห็นผู้รุกราน ต้นนั่นเอง
วายุนอนตะแคงอยู่ท่าเดิม กำผ้าแพรไว้ หญิงสาวหน้าแดงวูบ เมื่อนึกถึงว่าเมื่อกี้เขาทำอะไรกับเธอ คว้าหมอนมากอด
“คุณ คุณ” หญิงสาวไม่รู้จะปรักปรำอะไรเขา ตัวเธอเองเล่า ยั่วยวนอะไรเขาไว้หรือเปล่า มองร่างเปล่าเปลือยของตัวเองแล้วก็ให้อับอายขายหน้าตัวเองนัก ตัวเขายังมีเสื้อคลุมปิด แต่ตัวเธอซิ
“ตื่นแล้วหรือ” วายุถามยิ้มๆ อดเสียดายไม่ได้ แต่ว่าตื่นๆ แบบนี้เธอจะน่ารักเท่าตอนไม่ได้สติไหมนะ”
“ตื่นแล้ว” หญิงสาวมองเขาค้อนๆ
“คุณเมาหรือเปล่า”
“ผมไม่ได้เมานะ คุณนะเมา”
“มึน” หญิงสาวยังเถียง
“โอเค คุณมึน” ชายหนุ่มยิ้ม ปล่อยมือจากผ้า เอื้อมมาจะคว้าหมอนที่หญิงสาวกอดเอาไว้
“เรามาพูดกันดีๆ นะ”
รัตน์สุดากระเถิบตัวหนี พยายามบังตัวเองไว้หลังหมอน แววตาเขาสดใส วาบหวานเกินไป
“ไม่เห็นมีอะไรจะต้องพูด”
“น้องเบลไม่เรียกร้องอะไรหรือ” วายุกดตัวเองให้นิ่ง นกน้อยตื่นมือต้องค่อยๆ ลูบขน
“ไม่” หญิงสาวหน้าแดง
“ก็น้องเบลไม่รู้ว่าตัวเอง...”
“ยินยอมหรือเปล่า” ชายหนุ่มช่วยต่อให้
“ถ้าไม่ยินยอมล่ะละเรียกร้องอะไร”
“เรียกร้องอะไร” หญิงสาวทวนอย่างงง กว่าจะรู้ตัวหมอนก็ถูกกระชากออก ตัวเธอมานอนอยู่ใต้ร่างเพรียว แข็งแรง สิ่งที่ขวางกั้นกันอยู่ก็แค่เสื้อคลุมบางตัวเดียว
“เรียกร้องให้แต่งงานไง”
รัตน์สุดาดิ้น แล้วก็รีบหยุด เมื่อรู้ตัวว่ามันเป็นการใส่ไฟอารมณ์ทั้งสองฝ่าย ชายหนุ่มกลับเป็นฝ่ายขยับตัวเสียดสีเบาๆ
“ทำไมน้องเบลต้องเรียกร้องอย่างนั้น น้องเบลไม่ชอบบังคับใคร”
“ผมชอบบังคับแฮะ” วายุหัวเราะ
อะไรที่พึงตาต้องใจ ความรู้สึกที่หาอีกครึ่งของตัวเองพบ ยิ่งพบ ยิ่งรู้จัก ยิ่งรู้ว่าใช่ คนอย่างเขา ถ้าไม่เชื่อสัญชาติญาณ คงไม่ได้ร่ำรวยขนาดนี้
“แต่งงานกับผมนะ” กระซิบแผ่วริมหู สัมผัสเบา ด้วยปากจมูก มือไล้ไปทั่วร่างที่เริ่มสั่นระริก ตอบสนองสัมผัสของเขา
“โปรด... อย่า…” หญิงสาวไม่อาจพูดต่อ ชั่วชีวิตที่ไม่เคยขอร้องใคร
“ทำไมต้องเป็นน้องเบลด้วย”
“เพราะผมรักน้องเบล”
หญิงสาวกลั้นหัวเราะจนสำลัก
“แค่ไม่ถึงอาทิตย์นี่นะ”
“ใช่ มันทำให้ผมรู้จักน้องเบลดีเหมือนรู้จักกันมาสิบปีเชียวล่ะ”
วายุช่วยตบหลังให้ แล้วเปลี่ยนเป็นลูบไล้
“รับปากแต่งงานกับผมน่า น้องเบล ไม่งั้น...”
หญิงสาวเข้าใจดีเชียวล่ะ จากสัมผัสใกล้ชิด
“คุณก็ทำไปแล้วนี่” หญิงสาวอุบอิบ
“ครั้งนั้นผมป้องกัน แต่ครั้งนี้จะไม่”
“ถ้า.... ถ้าตกลง คุณจะไม่ ใช่ไหม” รัตน์สุดารีบถาม
“ตกลงใช่ไหมล่ะ”
“ถ้าไม่ตกลงล่ะ” หญิงสาวรีบถามทางเลือกทางอื่น ตาเขาล้ำลึกด้วยแรงเสน่หา
“ผมก็จะกักคุณไว้ ทำให้คุณท้อง แล้วก็จะบังคับให้คุณแต่งงานกับผม”
“บ้าใหญ่แล้ว” รัตน์สุดาร้อง
วายุหัวเราะ อารมณ์เย็นลงหน่อย เขาเคลียริมฝีปากบางของหญิงสาวเล่น ก่อนกดจูบลงไปหนักๆ กักเธอไว้ด้วยฤทธิ์จูบของเขา
“ตกลงใช่ไหมจ๊ะ”
“ฉันอาจจะเป็นนักต้มตุ๋นก็ได้”
“เหรอ เป็นนางนกต่อที่น่ากินมาก”
ชายหนุ่มลากปลายนิ้วจากปลายคางไปจนถึงกึ่งกลางทรวง ก้มลงพิจารณาดอกบัวงาม โดยเฉพาะปลายยอดดอกที่ตูมเต่งชวนให้ลิ้มชิม ชายหนุ่มใช้ปลายลิ้นแตะชิมก่อนดูดกลืนเข้าไป เสียงครางหลุดออกจากปากอย่างไม่รู้ตัว สองแขนโอบรอบศีรษะเขา กด รั้งให้กระชับลง และทึ้งดึงให้ออกห่าง
“ไม่ตกลงใช่ไหมเอ่ย” ชายหนุ่มถามยั่วๆ
“ตกลง คุณจะไม่ยุ่งกับน้องเบลนะ”
ชายหนุ่มก้มลงมอง
“ตกลงแต่งงานกับผมนะ”
“ค่ะ” หญิงสาวตอบ ทั้งร่างวูบไหว
“คุณต้องไม่ยุ่งกับน้องเบลนะ”
วายุปล่อยหญิงสาวจากอ้อมกอด ควานมือไปทางหัวเตียง
รัตน์สุดาคว้าผ้านวมมาห่มไว้ก่อน มองแผ่นหลังชายหนุ่มขนานแท้ที่หาอะไรทางหัวเตียง แล้วเขาก็พลิกตัวมาหา คราวนี้เธอไม่มีสิทธิพูดอะไรได้อีกเลย และครั้งนี้มันเป็นความรู้สึกแท้ๆ ที่สัมผัสได้ ไม่ใช่ในห้วงฝันเสียด้วยซิ
หญิงสาวตื่นแต่เช้า เมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนแต่ความตื่นเต้นก็ทำให้ไม่ง่วง หญิงสาวขยับตัวออก อ้อมแขนอุ่นโอบกระชับเพียงนิดเดียว ก็เปิดออกกว้าง แถมคลุมเสื้อคลุมให้ด้วย
ไม่มีใครพูดอะไร ใช้เวลาร่วมกันยามเช้าเหมือนปกติ ไปใส่บาตร แต่วันนี่แทนที่อีกคนจะไปวิ่ง กับมาเดินตามกอดเกี่ยว ดื่มกาแฟกันคนล่ะถ้วย
“วันนี้ไม่มีใครลุกก่อนเที่ยงหรอก” ชายหนุ่มเอ่ยเป็นประโยคแรก อธิบายความเงียบของห้องอาหาร ที่มักอึกกระทึกเสมอ ชายหนุ่มลุกเดินอ้อมไปข้างหลังหญิงสาว โอบเอาไว้
“กลับกันพรุ่งนี้นะ ไปจดทะเบียนกันก่อน แล้วผมจะไปส่งถึงกรุงเทพฯเลย”
“ไปจดทะเบียนที่กรุงเทพฯได้ไหมคะ” หญิงสาวถาม ออมๆเสียง
“จดที่นี่ก่อน” ชายหนุ่มยืนยัน
รัตน์สุดาไม่ได้โต้แย้งว่าอะไร ไม่มีงานด่วน แล้วก็ต้องดึงตัวเองมาสู่ปัจจุบัน เมื่อถูกช้อนอุ้มลอยจากเก้าอี้
“ไปไหนคะ น้องเบลเดินเองได้” หญิงสาวร้อง
“ไปนอน” วายุตอบสั้นๆ
“นอนเฉยๆ?” หญิงสาวถามอย่างรู้ทัน
“ไม่รู้ซิ” ชายหนุ่มตอบปนหัวเราะ
“น้องเบลเดินไปเองน่าจะดีกว่านะคะ”
วายุยอมปล่อยตัวลง รัตน์สุดาอดประหลาดใจไม่ได้ ลองถามเขาถึงแผนในอนาคต แปลกที่ไม่มีอะไรนอกจากบังคับให้เธอจดทะเบียนด้วยเท่านั้นเอง
ความคิดเห็น