รัก...ก็บอกให้รู้สักนิดซิ

ลำดับตอนที่ #4 : น้องน้อยผจญภัย

บทที่ 4 น้องน้อยผจญภัย

สุราลัยเดินทางมาถึงบ้านพี่ชายอย่างสะบักสะบอมเต็มที กุลปราณีให้กุญแจสำรองมาเผื่อสุราลัยจะหลงกับใคร ซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปได้มากของสุราลัยที่พี่ๆ ไม่เคยแปลกใจ

แม่จ๋า

                สุราลัยคนดีของแม่เดินทางมาถึงกรุงเทพฯเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่ติดว่าแม่ให้เขียนถึง น้อยก็ไม่เขียนหรอกฮะ แต่น้อยก็จนใจที่ไม่รู้ว่าตู้ไปรษณีย์อยู่ตรงไหน จึงต้องยกกลับเอาไปให้แม่อ่านเอง

                ขอขอบคุณพี่ๆ ทั้งหลายที่ห่วงใย ทำให้น้อยเดินทางมาจนถึงบ้านพี่นองได้ น้อยมีผู้ช่วยด้วย ซึ่งน้อยจะค่อยๆ อธิบายให้แม่เข้าใจ ว่าน้อยได้ผู้ช่วยมาได้ยังไง

                เมื่อน้อยลงรถที่ท่ารถ น้อยรู้สึกตัวว่าตัวเองชักแห้งเหมือนต้นข้าวขาดน้ำเสียแล้วซิ น้อยรออยู่ซักชั่วโมง แล้วก็ตัดสินใจขึ้นรถเมล์ตามคำแนะนำของพี่นิด มาลงที่ปากซอยหมู่บ้าน แต่น้อยหารถต่อเข้าไปไม่เห็นจึงต้องเดิน ไกลเอาการเชียวละฮะแม่ บ้านพี่นองอยู่ตั้งซอยที่ 23 แล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ละแม่ แม่รู้ไหมฮะว่าน้อยไม่อยากบอกแม่เลยว่าตอนเดินท่อมๆ อยู่นะเวลา 5 ทุ่มแล้ว

น้อยขอสารภาพว่าน้อยขึ้นรถผิด ไปลงจนสุดสาย แล้วน้อยก็เจอกับนักเลงเจ้าถิ่น

แม่โกรธน้อยไหมที่น้อยไม่ได้ร้องให้ใครช่วยเลย เพราะน้อยก็ลูกศิษย์มีครูเหมือนกัน น้อยทุ่มคนหนึ่งล้ม แล้วเตรียมตัวเจ็บกับมีดแหลมๆ ภาวนาคุณพระแล้ว แต่เหมือนมีปาฏิหาริย์ มีคนมาช่วยน้อยฮะ รู้สึกจะเป็นนักศึกษา เพราะเขาแต่งชุดนักศึกษา (แม่แม่ เสื้อเชิ้ตขาว กางเกงดำนี่ นักศึกษาใช่ไหมแม่)  เขาโยนในมือแฟ้มให้น้อยแล้วก็กำจัดอธรรมจนราบคาบ

“เป็นผู้หญิงมาคนเดียวอันตรายนะครับ” เขาบอกน้อยรับแฟ้มคืน

“ขอบคุณฮะ แต่น้องต่อรถผิด” น้อยสารภาพ แม่คงว่าน้อยซื่อจนเซ่ออีกแล้ว แน่เลย

เขายิ้มน่าดูทีเดียวละฮะ ที่นั่นสลัวๆ น้อยจึงเห็นแต่ฟันขาวๆ เรียบ จนน้อยต้องรีบหุบไอ้เกของน้อย

“พี่จะไปส่ง ที่ไหนล่ะ” เขาถามน้อย น้อยก็ตอบ เขาเลยพามาส่งจนถึงบ้าน

“เที่ยงคืนแล้ว พี่พักที่นี่ก่อนก็ได้นะฮะ”

น้อยชวน น้อยไม่ได้ใจง่ายเลยนะแม่ พี่เขาไม่มีท่าทีที่จะทำอันตรายลูกสาวน้อยของแม่ได้

“พี่ว่า-“เขามีท่าทีไม่แน่ใจนัก

“ไม่เป็นไรฮะ นี่ก็ดึกแล้วพี่จะกลับยังไงฮะ พี่นอนข้างนอกนี่นะฮะ น้องจะนอนข้างในเอง”

โชคดีนะฮะที่พี่นิดบอกมาละเอียด น้อยเลยเข้าห้องได้ ขนหมอนมุ้งผ้าห่มพัดลมออกมาให้พี่เขา น้อยเห็นพี่เขาพยายามจะเขียนอะไรขยุกขยิกในสมุด ก็เลยเปิดไฟให้

“พี่ยังไม่ได้บอกชื่อน้องเลย”

เขาหัวเราะได้น่ารักฮะแม่ ไม่เหมือนพี่ๆ ของน้อยคนไหน

“ขอโทษฮะ พี่ชื่อจินต์ น้องละฮะชื่ออะไร”

“สุราลัยฮะ ขอบคุณฮะที่ช่วยน้อง”

น้อยเห็นตาเขาหัวเราะล่ะแม่ คนอะไรไม่รู้ น้อยล่ำลา แล้วก็เข้าห้องล๊อกประตูนอน หลับไปเมื่อไรไม่รู้ ตื่นมาก็สายมากแล้ว

“น้องตื่นแล้วหรือฮะ” พี่จินต์เขามาเคาะประตูปลุก

“ฮะ” น้อยงัวเงียเต็มทน

“ไปอาบน้ำล้างหน้าเสียซิฮะ พี่ไปซื้อขนมหน้าปากซอยมา”

น้อยทำตามอย่างว่าง่าย เหมือนๆ ที่พี่ๆเขาว่าน้อยใจง่ายเหมือนเดิม

“ตั้งสามโมงกว่า กวนพี่แย่เลย” น้อยบอกอย่างเสียใจ

“ไม่เป็นไรฮะ” ตาพี่เขามีแววเอ็นดู

ไอ้แววตากับรอยยิ้มนี่ล่ะฮะที่น้อยไว้ใจเอามากๆ

น้อยหม่ำๆ จนเต็มที่ พี่จินต์ก็กินไม่น้อยกว่าน้อยหรอกแม่

“บ้านน้องเองหรือฮะ” พี่จินต์ถามแปลกๆ

“ไม่ฮะ บ้านพี่ชายนะฮะ ไปต่างจังหวัด”

“น้องอยู่คนเดียว”

“ก็คงงั้นละฮะ” น้อยตอบ

“มีอะไรให้พี่ช่วยไหมฮะ” พี่จินต์ถามอย่างเป็นห่วง น้อยจับได้ชัดเจน

“น้อยจะไปสมัครเรียน”

ขอโทษทีฮะแม่ ตอบรวบรัดไปหน่อย มันต้องเป็นสมัครสอบเข้าเรียนใช่ไหมฮะ คุณครู

“พี่พาไปเอง เอาหลักฐานมาครบไหม”

แล้วสุราลัยน้อยของแม่ก็มีคนพาไปสมัครสอบ น้อยอยากเลี้ยงข้าวเที่ยงเขาบ้าง

“ไม่ต้อง พี่เป็นเจ้าถิ่น พี่เลี้ยงเอง น้องชอบอะไรฮะ”

“น้องชอบอาหารทะเล”

น้อยไม่ทราบว่าพี่จินต์จ่ายให้น้อยเท่าไร

“น้องเกรงใจแย่แล้ว พี่จินต์ฮะ เดี๋ยวน้อยทานไม่ลง” น้อยประท้วง

“เลี้ยงหนังพี่ก็แล้วกัน ไหวไหม”

“ไหวซิฮะ” น้อยตอบ

แล้วก็ก้มลงมองชุดนักเรียนที่สวมอยู่ พี่จินต์ยิ้มขันๆ ถอดเสื้อผ้าร่มที่พี่จินต์สวมคลุมอยู่ส่งให้

“ถือไหม” หางเสียงพี่ท่านทอดอ่อนโยน

น้อยไหว้อย่างที่แม่สอนเลยนะ น้อยชวนพี่จินต์นอนที่บ้านพี่นองอีกคืน ไม่ทราบว่าพี่นองไปไหน ไม่กลับมาสักที

“สามทุ่มปลุกพี่ทีนะ”

พี่จินต์บอก แล้วล้มตัวลงนอน

น้อยนั่งดูโทรทัศน์เพลินหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้สึกแว่วๆ ได้ยินเสียงเรียก แล้วเห็นพี่จินต์ลุกไปคุยซุบซิบกับใครก็ไม่รู้คุ้นๆ สงสัยน้อยตาฝาดนะฮะ

น้อยตื่นเช้ามา พี่จินต์ไปแล้วละ หายไปเหมือนตอนมา

พบโน้ตพี่นอง ท่านเขียนไว้ตรงประตูห้องน้ำ แม่รู้ไหมท่านเขียนว่าไง

น้อย

ปลุกพี่เที่ยงนะ จะส่งกลับบ้าน

น้อยโกรธจังเลยล่ะแม่

ทำไมโลกมนุษย์ถึงโหดร้ายกับน้อยอย่างนี้ก็ไม่รู้สิ

                                                                                รักแม่มากกว่าอะไรทั้งหมด

                                                                                                ลูกน้อย  ของแม่

เขตกลับถึงบ้านเกือบสามทุ่ม นึกห่วงน้องสาวคนเล็กอยู่เหมือนกัน เพราะสุราลัยเป็นไข่ในหินของพ่อแม่พี่น้องจริงๆ และตัวเองก็ไม่คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้น

เขตไขกุญแจเข้าบ้านมาก็ดุ่มๆ มาดูน้องสาวก่อน ไม่ค่อยห่วงเท่าไร คนางค์เขียนแผนที่ซักซ้อมแล้ว ให้กุญแจบ้านมาแล้ว ให้เบอร์โทรศัพท์เขาแล้วด้วย ยายน้อยก็โทรรายงานมาแล้ว บอกแล้วว่าโทรกลับบ้านแล้วด้วย

“จินต์ๆ” เขตเรียก ชายหนุ่มที่นอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่อย่างแปลกใจ น้องสาวเขานั่นหลับไปเรียบร้อยแล้ว เขตส่ายศีรษะอย่างไม่น่าเชื่อสายตา

“พี่นอง” จินต์หันมามอง แล้วลุกออกมาหา

“มาไงว่ะ” เขตถามลูกพี่ลูกน้องของภรรยา และรุ่นน้องของเขาเอง

“มากับน้อยครับ” จินต์ตอบ

“รู้แล้ว” เขตตอบกลับ พยักหน้าให้

“ออกมาคุยกันซิ”

จินต์เดินออกมาพบเขตที่ระเบียงหน้าบ้าน

“จินต์ไม่มีกุญแจไม่ใช่หรือ”

“ครับ ผมมากับน้อย ไม่มีใครอยู่ ผมเลยต้องอยู่” จินต์ตอบตรงๆ

“เอาล่ะ ยอมรับผิดว่าไม่รับผิดชอบ” เขตพูดด้วยอารมณ์เย็น

จินต์ยิ้มเขินๆบ่นอุบอิบ

“ไม่ได้ว่าอย่างนั้นเสียหน่อย”

“เรียกมาคุย เพราะความสงสัยเท่านั้นล่ะ ไปนอนเถอะ หรือจะกลับไปนอนบ้าน”

เขตเลิกคิ้ว

จินต์หัวเราะ รับรู้อาการหวงน้องสาวของคนตรงหน้า ไหว้ลา กลับบ้านของเขา

จากกระท่อมแม่มด

ถึง ปราสาทริมท่อน้ำครำ

                ไม่ดีแล้วโว้ยจ๋อม

                นายนี่ไม่รักษาคำพูดเลยนี่หว่า เราคอยตั้งนาน เกือบโดนจี้แล้วด้วย อยากฆ่าจริงๆ เลย แต่เราก็ไปสมัครเรียนเรียบร้อย แล้ว ได้ผู้ช่วยจ๊ะ ชื่อพี่จินต์ ได้มาด้วยความจืดๆ เชยๆ อย่างที่นายว่าเราบ่อยๆ นั่นล่ะ

                เราไปกรุงเทพคนเดียวด้วยความไว้ใจว่านายต้องไปรับเรา แหมแย่จริงๆ อุตสาห์ไว้วางใจ นายมีเกียรติมากนะโว้ย เรายังไม่เคยไว้ใจใครขนาดนี้เลย แต่นายทำให้ความหวังของเราทลายลงดังโครมเชียว เราเลยต้องระเห็จออกจากอารมณ์หวานๆไว้ใจใครบ้าๆ นั้น ทันที

                เรากลับบ้านก็เฝ้ารอจดหมายจากนาย อยากเห็นคำว่าขอโทษหรือเสียใจสักนิด ก็ไม่เห็นแม้แต่ซองจดหมายของนาย

                ไปไหนหรือ แต่ถ้านายมีธุระ ก็ขอโทษด้วยนะ ที่รบกวน

                                                                                ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธ์คุ้มครองนายและครอบครัว

                                                                                                                น้อย

                สุราลัยจบจดหมายนั้นลงอย่างสั้นๆ ด้วยยังไม่หายน้อยใจ อีกไม่กี่วันเธอก็ได้รับจดหมายตอบมา

จ๋อมถึงน้องน้อย

                แกนี่เมื่อไรจะเลิกใจน้อยว่ะ ฉันล่ะแปลกใจไม่หายจริงๆ ก็แกบอกมาห้าโมง แล้วทำไมไม่วงเล็บด้วยล่ะว่ะ ว่าเช้าหรือเย็น ฉันก็ไปรอแกจนเซ็งละวะ เพราะฉะนั้นเรื่องอะไรฉันจะต้องเสียใจกะแกด้วยเล่า ถ้าแกไม่ได้สมัครซิ ฉันจะเสียใจด้วย นี่แกก็สมัครได้ ฉันก็ควรจะดีใจกะแกครึ่งหนึ่งใช่ไหมล่ะ

                ตอนนี้ฉันก็ไม่ยุ่งเท่าไรหรอก แต่มีธุระมาก พี่สาวฉันไปเมืองนอก ที่บ้านเลยไม่มีใคร

ฉันเลยต้องไปนอกเมืองบ้าง (เฝ้าบ้านให้เขาไง) เออ! แกรู้รึยังล่ะว่าฉันมีพี่สาวคนเดียว

                เอาเหอะวะ ให้ไว้แกมาสอบ ฉันจะพยายามช่วยแกให้ดีที่สุดเหมือนโฆษณาเป็บซี่ไง

                เป็บซี่ดีที่สุด

                อยู่บ้านแกทำอะไรบ้างว่ะ เขียนจดหมายมาถึงฉันหน่อยซิฉันยุ่งๆไม่มีเวลาทำอะไร แต่แกสงสัยจะว่างกว่าฉัน เขียนเล่าชีวิตคนธรรมดาที่เชยๆ มาให้ฉันฟังหน่อยซิ

                นิยายกำลังขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แกอ่านแล้วหรือยัง ทำไมไม่ติชมบ้างวะ แกรู้ใจฉันดีนี่นา ฉันไว้ใจแกมากกว่าใครๆ ทั้งหมด ถึงแกจะเป็นยายเชยจอมซื่อก็เถอะว่ะ

                                                                                                                                                จ๋อม

                                                                                                                                คนบ้าๆ คนเดิมของแก