รักนั้น หรือสวรรค์แกล้ง

ลำดับตอนที่ #3 : ปัจจุบัน 3.คู่อริ

3. คู่อริ

 

“น้องแขกมาช้าจัง”

 

 เสียงเย้าแหย่ต้อนรับมาตั้งแต่เธอก้าวเท้าเข้าห้องเลยเชียว เธอว่าเธอระวังตัวดีแล้วนะ อุตสาห์แอบเข้าหลังห้อง นั่งหลังเพื่อนชายตัวใหญ่ๆ แล้วเชียว ตาไวจริงๆ อาจารย์อุณรุธ …เท่านั้นยังไม่พอ

 

          “มานี่ มานั่งข้างหน้านี่ ไม่เห็นหน้าน้องแขกแล้ว เดี๋ยวสอนอารมณ์ร้าย”

 

มีหลายเสียงหัวเราะในคำพูดอย่างอารมณ์ดีนั้น แต่คงไม่ใช่เธอ แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโดนแกล้ง  วิยะดากัดฟัน เธอไม่เห็นจะขันด้วยเลย อาจารย์อุณรุธหายไปเทอมเดียวให้นึกโล่งใจ ยังไม่ทันไร อาจารย์หนุ่มก็กลับมาสอนต่อ แล้วก็สอนวิชาต่อเนื่องที่เธอต้องเรียนด้วย เมื่อวิยะดาย้ายที่นั่งมานั่งข้างหน้าเรียบร้อย อุณรุธก็เริ่มสอนต่อ โดยไม่ได้ใส่ใจกับเด็กสาวที่เขาก่อกวนไว้เลย

 

“มีอะไรสงสัยอีกไหม” อุณรุธถามเมื่อใกล้จะหมดชั่วโมงสอน

 “มันก็ยากนะที่จะเข้าใจ Math.เป็นวิชาที่ต้องเข้าใจ ไม่ใช่จินตนาการ ดังนั้นเปิดหน้า 219 ทำแบบฝึกหัดมาส่ง excersise 6.3 แล้วก็หน้า 340 ลองทำความเข้าใจกับการ prove สูตรของเขาหน่อย แล้วชั่วโมงหน้าเรามาคุยกันใหม่”

 

ชายหนุ่มกวาดตามองไปทั่วห้อง เมื่อไม่เห็นสีหน้าสงสัย หรือหลบตาให้ผิดสังเกต เขาก็ก้มลงยิ้มให้เด็กสาวที่เขาแกล้งเรียกมานั่งข้างหน้า เลื่อนหนังสือเล่มหนาตั้งใหญ่สามสี่เล่มมาไว้ตรงหน้าวิยะดา

 

“วานน้องแขกไปส่งห้องสมุดให้พี่ด้วยนะ เอ้าพีรพล sheet ครั้งต่อไป พิมพ์แล้วก็โรล หรือจะวิธีไหนก็ตามสะดวกของคุณ แล้วขอผมด้วยชั่วโมงหน้า ส่วนลายแทงนี่จะคืนหรือไม่คืนก็ตามใจ”

 

พีรพลหัวเราะรับกระดาษจดลายมือหวัดๆ ไปจัดการเขาเป็นคนเดียวในห้องที่พอจะเดาทางออก ว่าอาจารย์ต้องการสื่อสารอะไร ลายมือภาษาไทยของอาจารย์อุณรุธก็ยังนับว่าดี ถ้าคิดว่าอาจารย์เกิดเมืองนอก โตเมืองนอก เรียนเมืองนอก แถมยังทำงานเมืองนอกอีกหลายปี

 

“ใครมีอะไรอีกไหม” อุณรุธตอบปัญหา สองสามข้อ แล้วก็ปล่อยเด็ก

“น้องแขกส่งหนังสือให้พี่แล้ว แวะไปหาด้วยนะ แม่ฝากของมาให้”

 

แล้วเจ้าคู่อริก็เดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้เธอถูกเพื่อนล้อ

 

“แขกเอ๊ย ไปไหนไม่รอดแล้ว อาจารย์หนุ่มเขาจับจองไว้แล้วนี่ นอกจากจะรูปหล่อแล้วยังรวยอีกหากใช่ไหม” เริ่มจากคนที่หนึ่งก็สอดรับด้วยคนที่สอง

 

“ใช่ๆ เห็นข่าวบริษัทอาจารย์หรือเปล่า”

 

เสียงเซ็งแซ่นี่ น่าโมโหจริงๆ แต่ตัวการไม่ได้อยู่ตรงนี้เสียแล้ว ไม่ได้รับรู้เลยว่าทำให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง

 

“โธ่เอ๊ย พวกความจำเสื่อม ก็บอกตั้งกี่หนแล้วนะว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน” เธอยกนิ้วขึ้นเมื่อเพื่อนจะอ้าปากต่อ “ใครพูดไม่แบ่งขนมให้ด้วย”

 

นั่นละ ถึงได้รอดออกมาได้ ชอบแกล้งน้องบ้าๆ

 

ข่าวดังๆ ในมหาวิทยาลัยตอนนี้ ก็คงไม่พ้นเรื่องของสองอาจารย์หนุ่มเท่ๆ คนแรกก็อาจารย์คุณเล็ก ดร.เพทายเห็นว่าท่านชอบไปแกล้งอาจารย์ชามมี่ คณะเศรษฐศาสตร์ ก็อาจารย์คุณเล็กน่ะโตมาท่ามกลางครอบรัวสมัย ร.5 แต่อาจารย์ชามมี่นะโตที่อเมริกา เปรี้ยว ปรู๊ดปร๊าดล้ำสมัยยิ่งกว่าไปโลกพระจันทร์เสียอีก

 

แต่เรื่องอาจารย์กับอาจารย์จะสนุกอะไร สู้เรื่องของอาจารย์หนุ่มเท่อีกคน คืออาจารย์หนุ่มอุณรุธนี่ล่ะ ข่าวก็ไม่ใช่ใคร วิยะดา น้องแขกตัวเธอเองนี่ล่ะ แล้วยิ่งอาจารย์หนุ่มเป็นกันเองกับเด็กๆ ด้วยแล้ว เรื่องยิ่งล้อกันสนุกไป แล้วท่าทางอาจารย์จะชอบเล่นเสียด้วยซิ เธอกลับไปฟ้องพ่อ ท่านก็หัวเราะเอาแล้วย้อนให้ว่า เพื่อนๆ ที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กรวมทั้งลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ เขาก็แกล้งเอาอย่างนี้ไม่ใช่หรือ พ่อนะ ไม่เข้าใจหรอก

 

“เอ้านี่ ท้อดอง ถุงนี้หวาน ถุงนี้เค็ม” อุณรุธส่งท้อสองถุงใหญ่ให้

 

“นี่ห่อนี้ของน้องแขกนะ ห่อนี้ฝากไปให้คุณแม่ด้วย แม่เห็นสวยแปลกดีเลยฝากมาให้ ถามว่าปิดเทอมจะไปอเมริกากับท่านหรือเปล่า ท่านจะไปธุระที่โน้น ถ้าไปให้เตรียมตัวไว้ สงสัยหมดแล้ว”

 

วิยะดาได้แต่กระพริบตาปริบๆ ฟัง ก็อาจารย์ร่ายยาวจับของห่อนั้นห่อนี้ส่งให้โดยไม่เว้นจังหวะให้พูดได้เลย

 

“ฝากขอโทษคุณแม่ด้วยนะ ที่ไม่ได้เอาของไปให้ด้วยตัวเอง” อุณรุธบอกยิ้มๆ แม่สาวน้อยทำหน้าเป๋อเหรอนัก ชายหนุ่มนึกขันจนต้องเอ่ยประโยคล้อที่รู้ว่าหญิงสาวกลัวนัก กลัวจะซ้อนมอเตอร์ไซด์เขาอีกนะซิ

 

“รถมารับหรือเปล่า”

 

“มาค่ะ” หญิงสาวรีบบอก สายตาอาจารย์ไม่น่าไว้ฝจ แล้วยิ่งสายตาเพื่อนๆ เมื่อเห็นเธอซ้อนมอเตอร์ไซด์อาจารย์ยิ่งทำตัวไม่ถูก

 

“มารับจริงๆ คะ ไม่ได้โกหก” เธอรีบยืนยันแล้วรีบออกจากห้องไปก่อนจะโดนแกล้งอะไรอีก

 

“หนุ่มนี่ ท่าทางจะเห่อน้องสาวนะ” ดรุณีเย้า เธอสวนกับวิยะดาที่ประตู เห็นเด็กสาวหอบของเต็มอ้อมแขน แล้วยังหน้าแดงๆ มีพิรุธอีก

 

“เขาทำท่าให้น่าแกล้ง ยั่วโมโหก็ง่าย” อาจารย์หนุ่มที่เพิ่งนั่งลงเก็บของ เงยหน้าขึ้นตอบยิ้มๆ

 

“ยังไงเขาก็เป็นลูกศิษย์อยู่ไม่ใช่หรือ” ดรุณีหยั่งเชิง หยุดคุย

 

“ผมรอให้เขาจบก่อนได้”

 

ดรุณีได้แต่จ้องหน้าไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบตรงๆ อย่างนี้

 

“ไปแล้วล่ะครับ พี่เป้า เจอกันวันอังคาร” อุณรุธยิ้มขำๆ ให้ การจะจีบลูกศิษย์ตัวเองนี่ มันยากลำบากอย่างนี้เอง

 

 

 

“คุณแม่ขาคุณป้าฝากของมาให้ค่ะ” วิยะดาส่งห่อของให้ แล้วก็นั่งจ้องตาแป๋วอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

“ของน้องแขกล่ะ อะไรจ๊ะ” ละเวงวางมือที่ห่อของ ถามลูกสาวอย่างอ่อนโยน สาวน้อยของเธอส่ายหน้าแรงๆ จนผมหางม้าแกว่งไกว

 

“แขกยังไม่ได้แกะดูเลยค่ะ” เธอตอบ ยิ้มประจบจนตาหยี

 

“แกะดูเสียซิ มาแอบดูอะไรแต่ของแม่” ละเวงดุ มองจนลูกสาวเริ่มแกะห่อของตนเอง จึงเริ่มแกะห่อของตนเธอ

 

“สวยจัง” วิยะดาอุทาน ผ้าพื้นเมืองทอมืองดงาม เห็นดิ้นเงินดิ้นทองไหวระยับ คุณแม่หันมาตามเสียงอุทานของลูกสาว อดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ แกล้งลงมือแกะแล้วโกงแอบดูของของแม่ก่อนหรือ

 

“ของหนูละจ๊ะ” ละเวงถาม ครุ่นคิดในใจ ผ้าผืนนี้ต้องแพงมากเชียวล่ะ แพงเกินกว่าที่จะให้เป็นของฝากของคนที่ไม่เคยแม้แต่จะเจอหน้ากันเลย

 

พอเห็นของฝากของแม่แล้ว วิยะดาก็ลงมือคลี่กระดาษห่อของเธอเองออก ผ้าทอเนื้อหยาบสีเข้มตกแต่งด้วยผ้าปักสีสด หญิงสาว จับผ้าที่พับไว้สะบัดออก พร้อมทั้งอุทานเสียงใส

 

“น่ารักจังเลย”  

 

วิยะดาจับกระโปรงทาบพร้อมกับหมุนตัวให้มารดาดู เสียงกระพรวนที่ติดกับกระโปรงดังกรุ๊งกริ๊ง นอกจากจะมีกระโปรงสองตัว เสื้อเสื้อป้ายแบบชาวเขาหนึ่งตัวแล้วก็มีผ้าปักสีสดผืนยาวแบบผ้าพาดบ่าอีกหนึ่งผืน

 

“คุณป้าใจดีจัง” หญิงสาวอุทาน เธอพบท่านรวมแล้วก็สามครั้ง แต่ชอบท่านมาก นาน ๆ ทีท่านจะลงมากรุงเทพฯที แล้วคู่อริของเธอก็จะมารับไปกินข้าวเย็น แล้วก็นั่งคุยเล่นกัน

 

“คุณป้าชวนไปอเมริกาด้วย คุณแม่ว่าไงคะ”

 

“หนูอยากไปไหม” ละเวงหยั่งเสียง ดูท่าทางคุณท่านก็รู้ว่าโปรดปรานหลานชายคนนี้ เปิดทางให้เขามาสู่ตัววิยะดาอย่างเต็มทีแต่จะถึงขั้นปล่อยให้ไปต่างประเทศด้วยนั้นเธอไม่แน่ใจว่ารามจะอนุญาตหรือไม่

 

“อยากไปค่ะ แต่คงจะไปไม่ได้ หนูขอคุณพ่อไปฝึกงานที่บริษัทด้วย”

 

“ฝึกงาน?” ละเวงเลิกคิ้วนิดๆ อย่างสงสัย

 

“คุณพ่อเปรยๆ ว่า พอลูกสาวคนนี้จบ ท่านอยากให้มาช่วยท่านทำงานมากกว่าไปเป็นลูกจ้างคนอื่น” วิยะดาพูดพร้อมกับยืดตัวอย่างภูมิใจ

 

“ผู้หญิง แม่ว่าควรจะหัดดูแลบ้านช่องมากกว่า” ละเวงพูดเบาๆ คุณท่านคิดอะไรอยู่นะ สำหรับวิยะดาได้เรียนหนังสือถึงขั้นมหาวิทยาลัยนี้ก็เกินกว่าที่เธอคาดหวังเอาไว้แล้ว

 

“แหม๋ แม่ก็” หญิงสาวย่นจมูก คิดอะไรโบราณ ผู้หญิงต้องอยู่กับเย้าเฝ้าแต่เรือน ดูแลปนนิบัตรผู้ชายให้กินดีอยู่ดี 

“อย่างแขกนะ ถ้าแต่งออกไปแล้วต้องถูบ้าน กวาดบ้านเอง คุณพ่อคงไม่ยอมยกให้หรอก”

 

“ผู้หญิงที่ทำงานนอกบ้านโดยไม่ใส่ใจในบ้านเลย ก็ไม่มีเสน่ห์ผูกใจใคร” ละเวงพูดเรื่อยๆ กึ่งดุนิดๆ ทำให้บุตรสาวเงียบ หดคอลง ผู้เป็นแม่ลอบถอนหายใจ คุณท่านตามใจวิยะดาเกินไป ตอนยังเล็กอาจจะเอ็นดูเด็กน้อย แต่นี่ตามใจมาจนโต หากเมื่อไรที่รู้ความจริง ท่านจะให้วิยะดาปรับตัวได้อย่างไร

 

“ถ้าหนูทำไม่เป็น หนูจะสั่งใครได้ หนูจะรู้ได้ยังไงว่าดีแล้ว เสร็จแล้ว ถ้าแม่ไม่อยู่ ใครจะดูแลแทนแม่”

 

แม่ลูกสาวตัวน้อยแอบทำปากยื่น ก้มหน้าลงนิ่ง ละเวงถอนหายใจคุณท่านตามใจวิยะดาจนเกินจะแก้เสียแล้ว

 

“ไปอาบน้ำ เอาของไปเก็บไป เดี๋ยวคุณท่านกลับมาจะได้ทานข้าว”

 

^___^

 

                “น้องแขก วันนี้ไม่มีเรียนนี่”

 

                เสียงคู่อริมาอีกแล้ว ไม่ใช่เท่านั้นเจ้าตัวยังถือจานข้าวมานั่งตรงข้าม แล้วก็ทำไม่สนใจ หันไปทักทายลูกศิษย์คนอื่นๆ

 

                “อาจารย์จะสอนอีกนานไหมคะ” ลูกศิษย์สาวใจกล้าคนหนึ่งเอ่ยถาม

 

                “คงจะสอนไปเรื่อยๆ หมดไฟเมื่อไรก็เลิก” อุณรุธตอบตรงๆ อย่างที่เขาคิด “ไฟๆ อย่างพวกคุณนี่นะเมื่อไรจะหมดนะ”

 

                กลุ่มลูกศิษย์ฮากันลั่น อุณรุธอมยิ้ม สายตาผ่านแวบไปทางสาวน้อยที่เดินผ่านไป เมื่อเขาดึงสายตากลับมา ก็เห็นสายตาคำถามของคนตรงหน้า แววตาดำๆนั่นตวัดแวบไปทางสาวน้อยนางนั้น ก่อนตวัดกลับมาเหมือนจะถาม

 

                “แกถูกพี่แขกเขม่นแน่ เจ้าฮุ้ง” พึงใจกระซิบกับเพื่อน ทั้งสองเพิ่งจะก้าวมาเป็นน้องใหม่ปีหนึ่ง

 

                “อะไรเหรอ” รุ้งตะวันหน้าเหรอหรา วางจานข้าวนั่งลง

 

                “อะไรตัวไม่รู้เรื่องพี่แขกเหรอ?”

 

        สีหน้าเหลือเชื่อของเพื่อนกระตุ้นความสนใจ ทำให้ต้องรีบทบทวนความจำ

 

                “มีอะไรหรือ พี่แขกซีเนียร์ใช่ไหมล่ะ ที่จะเป็นคนซ้อมลีดให้เรานะ”

 

                “ใช่” พึงใจกระแทกเสียง จริงๆ เลยนะ เรื่องไม่น่ารู้รุ้งตะวันกลับรู้ ไอ้เรื่องน่ารู้กลับไม่รู้เสียนี่ เธอเลยบอกเรื่องกระซิบสุดฮิตตอนนี้

 

                “เรื่องที่อาจารย์หนุ่มชอบพี่แขกไง”

 

                “อาจารย์หนุ่ม” รุ้งตะวันทบทวนความจำ ตวัดสายตาแวบตามสายตาเพื่อน แล้วก็ถึงบางอ้อ

                “อุณรุธนะหรือ” เธอออกเสียงเป็น ออ-นา-รุน อย่างคุ้นเคยกับต่างประเทศ

 

                “ใช่ อาจารย์อุณรุธนั่นล่ะ” พึงใจย่นจมูก “ฮุ้งไม่รู้นะซิ ก็ตัวขาดเรียนชั่วโมงของอาจารย์นี่ วันนี้ก็มีอย่าขาดไปไหนอีกล่ะ”

 

                “จ้า จ้า” รุ้งตะวันอมยิ้ม ชีวิตวัยรุ่นวัยเรียนนี่มันก็ไม่ได้เลวร้าย ไร้สาระเท่าไรเลยนะ แล้วเธอก็เห็นตัวปัญหาเดินมาหยุดตรงหน้า

 

                “ขอตัวเดี๋ยวนะครับ” อุณรุธบอกกับกลุ่มลูกศิษย์ แต่จริงๆ แล้ว เขาอยากจะเตือนไม่ให้วิยะดาใช้กำลังรุนแรงใดๆ ทั้งสิ้น และมอบความไว้วางใจไว้ที่เขา

 

                “ว่าไง ฮุ้ง” เขาทักทายอย่างคุ้นเคย

 

“Hi” รุ้งตะวันทักตอบ “ไม่คิดว่าต้องมาเป็นลูกศิษย์เธอ”

 

“หาประสบการณ์หรือ”

 

“ใช่ ข้องใจหรือเปล่ามีปัญหา”

 

อุณรุธหัวเราะ มองเพื่อนต่างวัยที่คบกันมานานอย่างเอ็นดู รุ้งตะวันเป็นเด็กฉลาด และเธอถูกเลี้ยงอย่างชาญฉลาดโดยพี่เลี้ยงและผู้ช่วยเลี้ยง อย่างเช่น เขาคนหนึ่งล่ะ สมบัติ ฐานะ ชาติตระกูล และน้ำใจที่บิดามารดาของเธอมี ทำให้มีคนมากมายมีส่วนในการอบรมเลี้ยงดูเพื่อให้เธอโตขึ้นมาอย่างพร้อมที่จะรับผิดชอบและจัดการกับสมบัติอันมหาศาลของตนเอง

 

เขาเองเป็นเพียงส่วนปลีกย่อย แค่เป็นเพื่อน เรียนมาด้วยกันเท่านั้น และด้วยนิสัยที่ไปกันได้ ทำให้เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากกว่าเพื่อนเรียนหน่อยหนึ่ง เขาไม่ได้เป็นคนสำคัญพอที่พี่เลี้ยงของเธอจะสนใจ และการที่เธอรวยและฉลาด หน้าตาก็สวย ทำให้เธอเป็นสาวใจเร็วคนหนึ่ง ใจเร็วปากไวตรงใจ กับเพื่อน เช่น เขา เป็นต้น

 

“ไม่มีอะไร มาทักทายเท่านั้น” อุณรุธบอกแล้วก็กลับมานั่งที่เดิม เขาได้รับสายตาคำถามอีกแล้ว จากสาวน้อยที่เขาพึงพอใจ

 

“เพื่อนรู้จักกันที่โน่น” อุณรุธ อธิบายสั้นๆ แล้วก็ได้รับแววตาที่บอกว่าเข้าใจ พายุร้ายหายไป

 

ทำไมต้องใส่ใจ วิยะดาสงสัยตัวเอง ทำไมต้องใส่ใจด้วย แต่คำอธิบายก็ทำให้เธอพอใจ ก็รู้มาเหมือนกันว่าเด็กคนนั้นจบ Hight school จากเมืองนอกมา สอบเทียบได้ และสอบติดเข้ามาในคณะบริหาร เป็นคนเด่นคนหนึ่งของปีนี้

 

“ไม่ต้องหึงหรอก”

 

คำพูดต่อมาของคู่อริ ทำให้ค้อนขวับ

 

“ใครว่าแขกหึง”

 

“พี่เองล่ะ”

 

อุณรุธทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อโดนลูกศิษย์ฮาเอา บางคนแอบยิ้ม ยกเว้นเจ้าตัวที่ทำท่าว่าอยากฆ่าเขาวิโรจน์คณะรัฐศาสตร์โพล่เข้ามาอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ก้มศีรษะคำนับอาจารย์หนุ่มก่อนถามเพื่อนสาว

 

“แขกหารายงานให้หน่อยได้ไหม”

 

“เรื่องอะไรจ๊ะ” วิยะดาเงยหน้ายิ้มให้เพื่อน

 

“การปกครองสมัยสุโขทัยนะ” วิโรจน์ตอบเพื่อนไป ก็ เอื้อมมือไปหยิบขนมของเพื่อนเข้าปากด้วยความถือสนิท

 

“แล้วเธอจะไปไหน” วิยะดาถามตามปกติ มองหน้าคนนั่งตรงข้าม ที่ตาเริ่มฉายแสงสีเขียวๆ

 

“ไปซ้อมฟุตบอล ขอบใจมากนะจ๊ะเอาวันพุธนี้นะ” วิโรจน์ยิ้มอ้อน ให้เพื่อนสาวเลยไปถึงอาจารย์ที่มีข่าวว่าจีบ สาวน้อยเพื่อนมาก วิยะดา ข่าวจากวงในบอกว่าเป็นพี่น้องกัน ก็ดูจากนามสกุลเอาซิ ถ้าอยากรู้ต้องลองมายั่ว

 

“พุธ พรุ่งนี้เอาแต่ปกก็แล้วกันนะ อาทิตย์หน้าได้ไหม” วิยะดามองไล่คามหัวข้อที่เพื่อนเขียนมาให้

 

“ได้ขอบคุณน้า น้องแขก” พอได้ตามที่ต้องการ ตบบ่าขอบใจเพื่อนสาว คำนับอาจารย์หนึ่งงึก ก็ผละจากไปอย่างรวดเร็วเหมือนตอนมา

 

วิยะดาส่ายหน้า หันไปเห็นประกายตาเข้มของคนตรงหน้า ...ตลก หึง! คำนี้ตลกมาก

 

^___^

 

                “แต่งงานกันเมื่อไรดี อีกสักสองเดือนดีไหม”

 

                วิยะดาไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน เธอเงยหน้ามองคนพูดอย่างฉงนเต็มที่หูฝาดไปหรือเปล่า มาฟังผลสอบปุ๊บ เจอคำถามแบบนี้ปั๊บ ตั้งตัวไม่ทัน

 

                “แต่งงานนะ น้องแขกกับพี่”

 

                คราวนี้ชัดเจนมาก

 

                “ทำไมแขกต้องแต่ง”

 

วิยะดาย้อนถาม สี่ปีในมหาวิทยาลัยที่สถานการณ์ส่อให้เห็นว่า เธอกับเขาเป็นคู่ควงกัน เธอรู้สึกยังไง ก็ไม่ได้รังเกียจ เขาปฏิบัติตัวต่อเธอเหมือนน้องคนหนึ่ง ไม่ได้ก้ำเกินไปกว่านั้น ที่เธอไม่รู้ว่าเขาเห็นเธอเป็นเพียงน้องหรือเกินกว่านั้น ตอนนี้เขาบอกแจ้งวัตถุประสงค์ชัดเจน แล้วเธอล่ะ หญิงสาวอดถามตัวเองไม่ได้ ชอบไหม แน่ละ ใครไม่ชอบอาจารย์หนุ่มบ้าง แต่รัก ...

 

“ก็พี่รักน้องแขกนี่ น้องแขกไม่แต่งกับพี่แล้วจะแต่งกับใคร”

 

อุณรุธถามยิ้มๆ ตาวิบวับ เพื่อนๆ ทั้งหลายของวิยะดาเขารู้จักหมด ทั้งที่เรียนร่วมสถาบันต่างสถาบัน ญาติพี่น้อง รวมทั้งกลุ่มหนุ่มใจกล้าที่ริมาจีบด้วย ก็ในเมื่อเขาตีกันอยู่ แล้ววิยะดาก็ไม่ได้ใส่ใจหนุ่มไหนเป็นพิเศษ

 

“การที่อาจารย์มารักแขก ก็ไม่ใช่ว่าแขกจะต้องแต่งกะอาจารย์นี่” ค้อนไปทีที่โดนบอกรักง่ายๆ แบบรวบรัดว่าเธอชอบเข้าด้วย มาตีความเองอย่างนี้ได้ยังไง พอถูกต้อนให้จนมุมหญิงสาวก็อดจะปกป้องตัวเองไม่ได้

 

แล้วคู่อริของเธอก็ไม่เคยทำตัวดีเลย เขาไปฟ้องพ่อเธอ

 

“น้องแขกไม่ชอบอะไรพี่หนุ่มหรือลูก” รามถามบุตรสาว เขาไม่ช้าเลยเชียว หญิงสาวนึกในใจ เมื่อบิดาถามเธอหลังอาหารเย็นวันนั้น ละเวงเลิกคิ้วนิดๆ แกล้งอย่างแปลกใจ เธอยังไม่รู้ว่าเขาโทรมาฟ้องพ่อแล้ว

 

“ก็ ไม่นี่คะ”

 

“งั้นรักไหม” รามถามตรงๆ เขายอมรับละว่าเขาเจตนาเปิดทางให้อุณรุธเต็มที่ เขาชอบผู้ชายคนนี้ เขาจะทำให้วิยะดามีความสุข จากที่ดู เวลาสามสี่ปีมานี้ เขาเป็นคนที่มั่นคง จริงใจ และเป็นนักธุรกิจที่ดี

 

“แหม พ่อ” วิยะดาอายจนหน้าแดง เธอเคยถามตัวเองมามากกว่าหนึ่งครั้งแล้วนะ มีความมั่นคง ปลอดภัย แล้วก็ตื่นเต้นนิดๆ ละมั๊ง เวลาที่เห็นเขา ก็ฝันถึงบ้างสองสามครั้ง

 

“แขกยังเด็กอยู่เลย ยังไม่อยากแต่งงาน”

 

“แต่งเถอะน่า จะหาใครดีๆ อย่างตาหนุ่มไม่ได้อีกแล้วนะลูก พ่อไว้ใจเขา พ่อไม่อยากให้หมั้นไว้” ตาเขามีแววรำลึกถึงอะไรที่เจ็บปวด

 

“แล้วหนูก็ดูนิสัยใจคอกันมานานแล้วนี่ พ่อจะหาฤกษ์เลยแล้วกัน แล้วป้าแม่ตาหนุ่มล่ะ” รามถามอย่างนึกได้

 

“คุณป้าใจดี” วิยะดาอุบอิบ รามหัวเราะ

 

“ท่าทางจะต้องพูดกัน” เขาบอก ยังไม่เคยเจอพี่สะใภ้คนนี่เลย ละเวงเคยพบมาสองสามครั้ง

 

“คุณป้าจะมางานรับปริญญาของแขก” หญิงสาวอวด

 

เธอคิดถึงคุณป้าที่ใจดีมาก เธอเคยไปพักกับคุณป้าที่ไร่ อุณรุธไม่ได้ไปด้วย เขามาขออนุญาตบิดามารดาเธอ พร้อมกับขอสาวใช้หนึ่งคน ไปเป็นเพื่อน เธอหัวเราะความหัวโบราณของเขา อุณรุธก็หัวเราะแล้วบอกว่าที่ต้องทำอย่างนี้เพราะที่ไร่ยุ่งมาก คุณป้ามารับด้วยตัวเองไม่ได้  เธอจะได้มีเพื่อนที่คุ้นเคยไปด้วย ที่น่าขันกว่านั้นคือคุณป้าเห็นด้วยกับบุตรชายเต็มที่

 

“อย่าหัวเราะไปน้องแขก ผู้หญิงเรานะ ต่อให้เก่งแค่ไหนก็เสียเปรียบผู้ชาย อย่าอวดเก่ง”ท่านพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตามองคาดคั้นมาให้เธอรับปากว่าจะไม่ปล่อยปะละเลยตัวเองในเรื่องนี้

 

ท่านก็เคยถามหญิงสาวเกี่ยวกับบุตรชายของท่าน “น้องแขกชอบพี่เขาไหม”

 

“อาจารย์ก็ดีนะคะ เสียแต่ชอบแกล้งน้องแขก”

 

หญิงสาวฟ้อง และเป็นที่เดียวที่บางครั้งก็จัดการกับคู่อริเธอให้

 

“มาเป็นลูกสาวป้านะ พี่เขาจะได้ไม่กล้าแกล้งเอาไหม” ท่านเย้าอย่างเอ็นดู วิยะดาได้แต่หัวเราะ ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี