คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ติวเตอร์
บทที่ 3 ติวเตอร์
อานนท์ขับมอเตอร์ไซด์ไปที่บ้านของวัฒน์ด้วยความเป็นห่วงน้องสาวที่ไม่รู้เรื่องโลกภายนอกเอาซะเลย อานนท์เองก็ไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อสุราลัยรู้จักรถเมล์อยู่สายเดียว คือสายที่ผ่านหน้าบ้านไปตลาด รู้จักถนนสายเดียวคือถนนจากบ้านถึงโรงเรียนแถมยังเดินไปได้ ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาที และผลสุดท้ายทุกครั้งที่ซักสุราลัย คืออยากจะพังโรงเรียนของน้องสาวที่มีตั้งแต่ชั้นอนุบาลถึงมัธยมปลาย แถมยังเป็นโรงเรียนหญิงล้วนอีกต่างหาก
วัฒน์ยืนท้าวเอวอยู่หน้าประตูบ้าน เมื่ออานนท์จอดรถ
“มา (ทำ) ไม วะ เมื่อวานไปหาก็ไม่อยู่”
อานนท์ถอดหมวกกันน็อกออก แล้วเงยหน้าตอบทั้งๆที่ยังไม่ลงจากรถ
“มาหาเอ็งละ เมื่อวานไป (ทำ)ไมว่ะ”
สองเพื่อนซี้ต่างตัวสูงขาวหน้าตาดี เข้าแก็งมอเตอร์ไซด์ด้วยกัน และความเหมือนหยุดไว้แค่นั้น นอกจากนั้นสองหนุ่มต่างกันสุดขั้ว
“ก็ไปหาเอ็ง เข้ามาก่อนซิ น้อยไม่ได้มาด้วยหรือไง”
“ไม่ได้มาด้วยกันนี่หว่า ยังมาไม่ถึงอีกหรือไง” อานนท์ชักเป็นห่วง
จูงมอเตอร์ไซด์เข้าบ้าน จะว่าเดินมาก็ไม่เห็นตามทางนะ เมืองเล็กๆ เช้าๆ แบบนี้เด็กๆ เดินๆ วิ่งๆ ปั่นจักรยาน หากันได้ทั้งเมือง
“ไงปูเป้”
อานนท์ทักพุดเดิ้ลตัวเล็กของเพื่อนที่พอกระสากลิ่นเขาก็วิ่งจู๊ดไปอยู่ในโรงรถ วัฒน์เห็นก็อดยิ้มขำไม่ได้
“ข้านึกว่าเอ็งจะมาส่งน้อยเอง” วัฒน์ต่อว่าเพื่อน มองเพื่อนอย่างไม่พอใจหน่อยๆ
ไอ้นี่ชอบทิ้งน้อง แก้ไม่หาย ให้สักวัน น้องถูกรถชนตาย ถูกใครลักพาตัวพาไปตัดมือตัดขาให้เป็นขอทาน หรือที่ร้าย- รุ่นสาวๆ เกือบจะสวยได้ที่อย่างน้องสาวอานนท์ เอาไปขายเป็นผู้หญิงให้บริการ แล้วมันจะรู้สึกว่าไม่ดูแลน้องให้ดีๆ คิดๆ แล้วต้องรีบไขว่นิ้วอย่าให้ที่คิดเป็นจริงเลย
“โตแล้ว ให้หัดมาเองมั่ง” อานนท์ว่าไปอย่างนั้นเอง ทั้งๆ ที่ห่วง
“คุณพ่อคุณแม่ล่ะ” อานนท์ถาม
“ไปทำงานแล้ว เจ้านนท์หัดดูนาฬิกาบ้างซิว่ะ”
วัฒน์ว่า พยักหน้าให้ดูน้องสาวฝาแฝดของเขาที่ออกมาเมี่ยงๆ มองๆ ดูว่าใครมา อานนท์มองตาม สองสาวฝาแฝดเหมือนกันมากทั้งทรงผม หน้าตาเสื้อผ้า อายุน่าจะไล่เลี่ยงกับน้องสาวเขา หน้าตามีเค้าเจ้าวัฒน์นิด ตรงที่ขาว แล้วก็ผมดำ เขายิ้มขำมุขตลกของตนเองในใจ
ที่จริงสองสาวก็หน้าตาน่ารัก เด็กผู้หญิงวัยนี้สวยทุกคนนะเขาว่า ไม่ว่าจะดำหรือขาว วัยช่วยส่งจริงๆ สองคนนี้ปากนิดจมูกหน่อย ตาโตดำขลับฉายแววฉลาด น่าเอ็นดู ตัวเล็ก บางๆ เล่นบาสกับน้องสาวเขา ต่อสิบหนึ่ง น้อยชนะแน่ๆ
“นั่นไงลูกศิษย์น้อย ไม่ใช่น้องแท้ๆ หรอก ลูกพี่ลูกน้องนะ”
วัฒน์บอกเพื่อนแล้วเรียกน้องสาว
“มารู้จักพี่เขาซิ พี่นนท์เพื่อนพี่เอง”
สองสาวกำลังจะหันกลับเข้าบ้าน หันมาไหว้ ยิ้มให้อย่างน่ารัก วัฒน์หันมาบอกกับอานนท์ต่อ
“ไม่รู้คนไหนแมวคนไหนเหมียว ถ้าเอ็งอยากรู้ก็จำเอาเองแต่ว่าเอ็งมากินกาแฟกับข้าดีกว่า ถ้ายังไม่ไปไหน”
“ยังหรอก” อานนท์ตอบ เดินตามเพื่อนไป
อยากรู้เหมือนกัน น้องสาวเขาจะมาถึงกี่โมง
เวลา 7:55 น. สุราลัยมายืนลังเลอยู่ที่หน้าประตูบ้านของวัฒน์ แล้วมองแผนที่ที่พี่ชายเขียนให้เป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้
ไอ้ปูเป้มันคงสงสัยว่าสุราลัยคิดมิดีมิร้ายกับบ้านที่มันอาศัยมาตั้งแต่ตัวกระเปี๊ยกจนตัวโตเท่านี้ มันเลยถามด้วยเสียงเห่าดังลั่น
“เห่าอะไร เจ้านายแกมีชื่อวัฒน์ไหม”
ไอ้ปูเป้ไม่เข้าใจเลยเห่าถามอีกรอบ สุราลัยนึกสนุกเลยเห่าตอบกับเจ้าปูเป้ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ยิ้มแหยๆ ให้ผู้ดีที่ไม่พึ่งประสงค์ให้เห็นเลย สองหนุ่มกับอีกสองสาวหน้าตาน่ารัก
“มาถูกแล้วทำไมไม่เข้ามา” อานนท์ถาม
“ก็ไม่แน่ใจนี่นา”
สุราลัยตอบสะบัดๆ มองเลยไปทางวัฒน์ที่ยืนยิ้มขันๆ กับสาวน้อยน่ารัก หน้าตาเหมือนกันเดี๊ยะที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“เข้ามาซิ” วัฒน์เปิดประตูให้
สุราลัยก้าวเข้ามาอย่างงงๆ นิดๆ มัวแต่มอง ฝาแฝดใช่ไหมนี่ แล้วสะดุดประตูเข้าโครมใหญ่ ดีแต่วัฒน์คว้าแขนไว้ทัน สองสาวหัวเราะคิก สุราลัยถลึงตามองตอบ
“ยายซุ่มซ่าม”
อานนท์ว่าน้องสาว แต่ตามองมือวัฒน์ที่ยังแตะประคองอยู่ ซึ่งวัฒน์ก็ค่อยๆ ปล่อยมองตอบเพื่อนอย่างยียวน
“จะแนะนำให้รู้จักลูกศิษย์” วัฒน์บอก พยักหน้าไปทางคู่แฝด
“นั่นหรือฮะ” สุราลัยอุทาน
“ใช่” วัฒน์ยิ้ม กวักมือเรียกน้องสาว
“มาพาอาจารย์ไป”
สองพี่น้องเดินเข้ามา ยิ้มให้สุราลัย
“เดี๋ยว” สุราลัยร้อง ปักหลักมั่น
“เข้าม.ไหนฮะ”
“ชั้นเดียวกับน้อยไง” วัฒน์ตอบ เลิกคิ้วถามว่ามีปัญหาอะไร
“น้อยกลับดีกว่า”
สุราลัยหันหลังเอาดื้อๆ แต่ติดวัฒน์ที่ยืนขวางไม่หลบ สุราลัยรู้สึกว่าวัฒน์ตัวใหญ่กว่า สองสามปีก่อนมาก
“รับปากแล้วใช่ไหมฮะ เด็กน้อย” วัฒน์ก้มหน้าล้อ แล้วก็หน้าหงายด้วยมือพี่ชายของสุราลัย ที่ดึงคอเสื้อลากออกห่างน้องสาวเขา
สุราลัยตีหน้างอจนหงิกเลย
“จะเข้าชั้นเดียวกับน้อย แล้วน้อยจะเอาอะไรไปติวให้เขาได้”
“ช่วยหน่อยนะ น้องวัฒน์มาจากโรงเรียนอื่นไม่แน่ว่าจะสอนมาพอไหม”
โรงเรียนของสุราลัยเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งมีชั้นล่ะสิบห้อง ทุกปีจะคัดออกปีล่ะสองห้อง ยกเว้นตอนขึ้นชั้นมัธยมต้นและปลายที่จะคัดออกครึ่งหนึ่งคือห้าห้อง แล้วรับใหม่ แล้วที่สอบเข้ามาได้ใหม่ก็หน้าเดิมๆ นั่นล่ะ
“ก็ได้” สุราลัยหน้าคว่ำตอบ เพราะอานนท์เขม้นมอง
“จะให้สอนที่ไหนฮะ” สุราลัยถามสองสาวที่ขนาบข้าง
“ทางนี้ค่ะ” คนข้างซ้ายบอก พร้อมทั้งแนะนำตัว
“วรัญญา เหมียวค่ะ นั่นกัลยา แมวค่ะ ดูที่เสื้อเราค่ะ ถ้ายังจำไม่ได้”
เธอชี้ที่เสื้อลายลูกแมวหมอบ
“นั่นแมว” แล้ววกกลับมาที่แมวอ้าปากหาวที่เสื้อตัวเอง
“นี่เหมียว”
“สวัสดีฮะ น้อยฮะ” สุราลัยแนะนำตัวเองบ้างเดินตามสองสาวเข้าบ้าน ช่างเป็นป้ายบอกชื่อที่...แปลกดีแท้
“อ่านหนังสือแล้วหรือฮะ” เธอถามเมื่อเห็นกองหนังสือบนโต๊ะ
“อ่านแล้วค่ะ” คนไหนก็ไม่รู้ที่ตอบ
“จะเริ่มวิชาไหนก่อนฮะ”
สุราลัยถาม เมื่อเห็นลูกศิษย์พร้อม เธอก็ถามไล่ดะไปเลย จนอานนท์ที่นั่งฟังอยู่ด้วย มองอย่างทึ่งๆ
“น้องสาวฉันแน่นะ”
“แหงล่ะ” สุราลัยตอกกลับ
อานนท์มองน้องสาวติวให้อีกสองสาวสักพักก็ขอตัวกลับ อ้างว่ามีนัด สุราลัยอยากกลับเหมือนกัน แต่เธอกำลังสนุกกับการได้ทวนวิชาความรู้กับสองสาว
“อาหารเที่ยงครับ” วัฒน์มาเรียก
“งั้นน้อยกลับแล้ว” สุราลัยบอก รวบรวมสมุดโน้ตทั้งหลายมาไว้ตรงหน้า เตรียมเก็บลงเป้
“อยู่กินข้าวกันก่อนซิน้อย พี่วัฒน์ทำอร่อยนะ”
“จริงๆ นะคะ อยู่ก่อน”
ทั้งสองบอก ทำให้สุราลัยอดใจอ่อนไม่ได้ แล้วไถลอยู่จนเย็น
“หกโมงครึ่งแล้ว”
สุราลัยร้องอย่างตกใจ รวบรวมหนังสือของตนที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ มาตั้งไว้ตรงหน้าที่จริงตอนสี่โมงครึ่งอานนท์โทรมาแต่วัฒน์รับ
“ขอพูดกับน้อยครับ”
“ไม่มีครับ” วัฒน์ตอบกลั้นยิ้ม จำเสียงเพื่อนได้
“ข้าขอพูดกับน้องสาวข้า ยังอยู่หรือเปล่า”
“อยู่” วัฒน์ตอบ มองสาวน้อยสามนางอย่างสบายตาสบายใจ
“เรียกให้หน่อยซิ” เสียงเพื่อนตามสาย บอกว่ารำคาญเต็มที
“กำลังสอนสนุก”
“งั้นถามให้หน่อยว่าจะกลับยัง”
“ยัง”
“ไอ้เวร” อานนท์เจริญพร เมื่อวัฒน์ตอบทันที ไม่มีเว้นช่วงพอที่จะไปถามใคร
“งั้นถามอีกครั้งไอ้วัฒน์ จะให้กลับกี่โมง”
“ข้าไปส่งเอง” วัฒน์ตอบ
“แน่ใจนะโว๊ย ว่าไม่พาไปตกรถที่ไหน”
“ไว้ใจซิวะ” วัฒน์บอกเพื่อนสนิท
“เออ มาส่งให้ถึงนะโว๊ย แล้วเข้ามารายงานด้วย ข้าไม่ไว้ใจเอ็งเล๊ย”
แล้วอานนท์ก็วางหู หันไปเรียนบิดามารดา
“วัฒน์จะมาส่งครับ”
พ่อแม่ก็พยักหน้ารับรู้ กับวัฒน์ไว้ใจได้
หน้าตาสุราลัยบอกแววว่าตกใจจริงๆ
“น้อยต้องกลับแล้วล่ะ”
“ทานข้าวเย็นก่อนนะ” กัลยาบอกยึดตั้งหนังสือไว้
“นะ แล้วจะให้พี่วัฒน์ไปส่ง” วรัญญาสนับสนุน
สุราลัยตัดสินใจระหว่างการเดินออกไปขึ้นรถเมล์เองกับการที่มีคนไปส่ง ทำให้จำใจยอมอยู่
“มีจดหมายน้อยไหม”
สุราลัยถามหลังจากกระโดดลงจากมอเตอร์ไซด์ โยนหมวกกันน็อคคืนให้วัฒน์ ถลาเข้าประตูบ้าน
“ไม่มี มีแต่คนมารอพบ” อนุบอกบุตรสาวคนเล็กเรียบๆ
“ใครคะ” สุราลัยถามอย่างสงสัย มองไปที่บุรุษแปลกหน้าคนเดียวในที่นั้น
วัฒน์เดินตามเข้ามาไหว้อนุ
“ผมมาส่งน้อยครับ”
“ขอบใจมากกินข้าวหรือยังละ”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“กินน้ำกินขนมก่อนซิ แล้วค่อยกลับ”
“ครับ” แล้ววัฒน์ก็เลี่ยงเข้าไปอยู่ในกลุ่มพี่ๆ ของสุราลัยที่นั่งเรียงกันอยู่
“คุณจ๋อมให้ผมมาครับ”
“จ๋อมหรือฮะ”
สุราลัยทำหน้างง รับจดหมายที่ชายวัยกลางคนส่งให้มาอ่าน
จ๋อมถึงน้องน้อย
ตกลงมากับคนรถฉันนะ ฉันหาโรงเรียนให้แกได้แล้ว มาถึงแล้วค่อยคุยกัน ถ้าแกไม่มา ฉันจะร่ายยาวมาสวดแก
จ๋อม คนบ้าๆ คนเดิม
“เพื่อนคะ”
สุราลัยตอบสายตาถามของบิดา แล้วหันไปพูดกับคนของจ๋อม
“น้อยไปไม่ได้หรอกค่ะ พรุ่งนี้น้อยจะไปเอง”
“แต่คุณจ๋อมให้คุณไปกับผม”
คุณลุงคนนำสารมาท่าทางลำบากใจ
“เดี๋ยวน้อยเขียนจดหมายให้”
สุราลัยบอก คว้ากระดาษออกมาเขียนทันที
จ๋อม
ไปไม่ได้ล่ะ พรุ่งนี้เรามีงานต้องทำ จะไปเองถึงประมาณห้าโมงนะ
น้อย
สุราลัยพับจดหมายส่งให้ซึ่งแกก็รับแล้วจากไปอย่างงงๆ
“ไหนมาพูดกันน้อย” อนุเรียกลูกสาวน้อยยิ้ม ๆ หลังจากคนของจ๋อมไปแล้ว
“เพื่อนทางจดหมายของน้อยค่ะ เขาชวนน้อยไปสมัครสอบเข้าม.ปลายที่กรุงเทพฯ พ่อให้ไปไหมคะ”
“ทำไมไว้ใจเขานักล่ะ” บิดาถาม
“ไม่ทราบซิคะ แต่มันอยู่ในนี้” สุราลัยชี้ที่สมอง
“น้อยอยากไปสอบเข้าที่กรุงเทพฯหรือ”
“มันน่าลองไหมค่ะ” สุราลัยย้อนถาม
อนุหัวเราะ
“พ่อให้บ้านเราประชาธิปไตยอยู่แล้ว ลองถามพี่ๆ แกดูซิ”
สุราลัยหน้าคว่ำทันที
“มันเรื่องของน้อยสอบนี่ พี่เขาไปสอบกับน้อยที่ไหน”
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน”
คนางค์ตัดสินเพราะบรรดาพี่ๆ ที่นั่งกันอยู่ตรงนี้ เธอมีอาวุโสที่สุด
“ให้พี่นองมารับก็แล้วกัน คราวนี้ใครจะพาไปสมัครที่ไหนก็ต้องผ่านพี่นองล่ะ”
“เรื่องมาก”
สุราลัยบ่นอุบ พี่นองจอมเจ้าระเบียบ เธอคงแทบกระดิกตัวไม่ได้ คนางค์หัวเราะ
“แล้วตานองกลับบ้านหรือเปล่า ไหนน้อยว่าไปบ้านเมียเขา” นันทาถาม
“น้องค่ะ” คนางค์แก้ ชื่อเล่นของเธอกับสุราลัย มีคนเรียกสับสนเป็นประจำ
“คงอยู่ล่ะมั๊งคะ เดี๋ยวให้นนท์โทรถามก็ได้”
อานนท์ลุกทันทีไม่ต้องรอคำสั่ง
“ไงวัฒน์ น้อยไปสอนใช้ได้ไหม”
อนุหันมาถามเพื่อนลูกชาย พี่เพิ่งจะได้โอกาสคุย
“ดีครับ นี่เขาจะไปแล้ว ผมจะหาครูใหม่ได้ไง”
“ไปเป็นครูวัฒน์หรือ”
กุลปราณีแซว เพื่อนน้องชายคนนี้เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ เป็นหนุ่มคนดังคนหนึ่งทีเดียว
“พรุ่งนี้อีกวันก็จบแล้วฮะ” สุราลัยบอก แล้วหันมาฟ้องกลุ่มพี่ๆ
“น้องวัฒน์เก๊งเก่งฮะ จะเข้าชั้นเดียวกับน้อยด้วย”
พอดีอานนท์เดินออกมา ทุกคนหันไปให้ความสนใจเขา
“พี่นองจะกลับวันมะรืนครับ ให้ส่งยายน้อยไปได้ พี่นองว่ายายน้อยแก่แดด”
“ไหนว่าไม่อยู่บ้าน” นันทาสงสัย
“ก็ไม่อยู่นะซิครับ นี่ผมโทรไปที่เชียงใหม่ พี่นองว่าฝากให้คนดูแลแล้ว”
ขบวนมาส่งสุราลัยที่ท่ารถ ดูจะเยอะกว่าคนอื่นๆ ทั้งหมดอ้างว่า
“จะมาดูแกขายหน้า”
แต่สุราลัยกลับเรียบร้อยผิดปกติ
“สงสัยจะไปไม่ถึง” คนางค์เปรย
“เปลี่ยนใจอยู่บ้านดีกว่าน่า” กุลปราณีที่ยุน้องให้ออกไปหาประสบการณ์กับว่าอย่างนั้น
“ให้กำลังใจหน่อยก็ไม่ได้”
สุราลัยต่อว่า แล้วก็ต้องปลุกปลอบกำลังใจขึ้นรถ
ที่จริงสุราลัยก็กลัวเอามากๆ เลย เพราะเธอไม่เคยไปบ้านพี่ชายคนโตที่กรุงเทพฯ ไม่เคยเห็นหน้าจ๋อมแม้แต่รูป ใจชื้นอยู่นิดเดียวจริงๆ ที่เคยเห็นหน้าคุณลุงคนขับรถเมื่อวาน
เมื่อถึงสถานีขนส่งที่กรุงเทพฯใจที่ชื้นของสุราลัยก็เริ่มแห้ง เพราะเธอมองไม่เห็นใครที่รู้จักแม้แต่คนเดียว นับว่าโชคดีของเธอมากที่กุลปราณีจดที่อยู่ของพี่ชายพร้อมทั้งสายรถเมล์รวมทั้งวิธีไปโดยละเอียดให้
สุราลัยสะพายกระเป๋าอันเดียวที่มีอยู่ ตระเตรียมเดินทางผจญภัยแต่ผู้เดียว
ความคิดเห็น