ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เปิดตัวบูรณะ
บทที่ 3 เปิดตัวบูรณะ
“แก้วทางนี้ ทางนี้ ยายแก้ว”
เสียงใสๆ หลายเสียงช่วยกันเรียก เมื่อสาวน้อยผู้ถือตั๋วหลายใบของพวกเธอทำท่าจะเดินห่างออกไป
สาวน้อยหันขวับมาตามเสียง ยิ้มร่า โบกมือให้เพื่อนก่อนขยับเดินแกมวิ่งไปหา อารามดีใจ และความไม่คุ้นเคยกับกลุ่มคนขนาดนี้ทำให้ก่องแก้วไม่ระวัง ผลเลยชนโครมเข้ากับใครอีกคน ร่างบางๆ เซถอยหลัง
“ระวัง”
บูรณะคว้าตัวบางๆ ที่เขาชนเอาไว้ ก่อนที่แม่หนูนี่จะถอยไปชนใคร หรือถูกใครเหยียบเข้าเสียก่อน
“ขอบคุณค่ะ”
ก่องแก้วพูดเร็วๆ ใจยังเต้นตึกตักอยู่เลย เมื่อกี้เหมือนชนประตูกระจกที่ไม่ได้เปิดเลย เธอไม่เห็นใครจริงๆ นะ ก็น่าหรอก ก็ตัวสูงออกอย่างนั้น เธอต้องแหงนคอตั้งบ่าเชียว แล้วก็ไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำ เสื้อสีดำ ผมดำ หน้าดำ กระพริบตาอีกที อ้อ มีขาวด้วย แต่ผู้ชายคนนี้ใส่แว่นดำอันใหญ่ในเวลามืดอย่างนี้นี่นะ เธอสงสัยว่าเขาสายตามีปัญหา หรือว่าตามแฟชั่น
บูรณะยิ้มให้ปล่อยมือ รีบเดินไปก่อนที่ใครจะจำเขาได้
“ ยายแก้ว ยายสาวโบราณ นี่หล่อนสมัยนี้เขาไปเหยียบดาวเสาร์กันแล้วนะแม่คู๊ณเดินนะดูตาม้าตาเรือหน่อย”
สราวลีบ่นเพื่อนไปก็ลากตัวมากลางกลุ่มจับหมุนดูอาการเพื่อน
“เป็นไงบ้าง” วิภาดาถาม
“สราอย่าจับแก้วหมุนอย่างนั้นซิ เดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอกใครเขาจะอุ้มไหว”
“ถ้ายายแก้วล่ะก็ไม่ต้องเป็นห่วง มีคนอาสาเยอะ” ขวัญข้าวพูด
“เออ สบายดี” ก่องแก้ว ยกสองมือขึ้นตรงหน้าห้ามเพื่อนๆ
“อย่าหมุนแก้วอีก เวียนหัว”
เธอพูดช้าๆ การโตมากับกาญจนาเทวีทำให้เธอต้องระวังคำพูดมากๆ แม้กระทั่งในใจ ทำเอาเพื่อนหัวเราะบ่อยๆ
“โอเค”
สราวลีชะงักค้างอยู่กับอาการจะจับเพื่อนหมุนอีกรอบ
“สวัสดีค่ะ คุณน้า คุณนิวัติ”
ก่องแก้วทำความเคารพสองหนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน คนหนึ่งเป็นน้าชายของเพื่อนอีกคนก็เป็นแฟนของเพื่อน เพื่อนคนนั้นก็คือยายขวัญข้าวจอมแก่นนั่นเอง
“วันนี้เรามีคนอาสาไปส่งแล้ว แล้วก็มีเจ้ามืออาหารรอบดึกแล้วด้วย” ขวัญข้าวยกคิ้ว
“แต่..” ก่องแก้วมองตั๋วในมือกับจำนวนคน
“น้าไม่ดูด้วยหรอกเกินวัย”
นายตำรวจหนุ่มใหญ่บอกเพื่อนหลานสาว ที่มาส่งยายจอมยุ่งวันนี้ก็เพราะมันเลิกดึก เขาก็ตามมาดูหน่อยล่ะว่าหลานตัวดีมากับเพื่อนกลุ่มใหญ่อย่างที่พูด หรือจะนัดไปเที่ยวกับแฟนกันแน่
“นายไปส่งก็แล้วกัน”
เขาโยนลูกให้แฟนหลานสาว รับไหว้เด็กๆ อีกรอบก่อนกลับ
นิวัติพยักหน้ารับ เขาไม่รังเกลียดที่จะมากับกลุ่มเด็ก อยากร่วมรับประสบการณ์อีกครั้งกับขวัญข้าว หรืออดีต เภตราเมื่อชาติที่แล้ว
“เหลือยายแดงคนเดียว” วิภาดานับคน แล้วพยักหน้า โบกมือให้เพื่อน
“นั่นมาแล้ว”
วันรวีโบกมือตอบ
“เขาไม่เห็นซุ่มซ่ามอย่างหล่อนเลย ยายแก้ว” สราวลีค่อนเพื่อนสนิท
“อย่าไปกัดยายแก้วเลย ที่ยอมซื้อตั๋ว ยอมมาดูด้วยนี่ ก็สิ่งมหัศจรรย์อันดับเก้าแล้ว”
ทุกคนหันไปมองคนพูด ถามพร้อมกัน
“อันดับแปดอะไร”
ขวัญข้าวยกคิ้ว ยิ้มหวานใส่ตาแฟนหนุ่ม
“ก็ น้าสุดหวงยอมกลับนะซิ”
เพื่อนพากันหัวเราะ ขวัญข้าวดึงก่องแก้วมาไว้ข้างตัว ขนาบอีกข้างด้วยแฟนหนุ่ม เธอรู้เรื่องอดีตมานาน เกือบเท่าอายุ ก็ฝันบ่อยๆ บ่อยมากจนแม่กับพ่อเคยคิดจะพาไปหาหมอโรคจิต ดีแต่หลวงปู่ที่นับถือที่พ่อไปคุยด้วยเพื่อความสบายใจให้พาเธอไปดู บอกว่าเป็นสัญญาติดมาแต่อดีตชาติไม่เป็นไรหรอก มันจะหายไปเอง เมื่อถึงเวลา จนมาเข้ามหาวิทยาลัยเจอกับก่องแก้ว ทำให้เธอรู้ว่าจะต้องไปค้นอดีตของเธอที่ไหน
วันรวีมาถึงไหว้แฟนเพื่อน คล้องแขนข้างหนึ่งไว้กับวิภาดา อีกข้างคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของสราวลี
“หน้าเดิน” เจ้าหล่อนประกาศ
คอนเสริท ของวงดนตรีขวัญใจสาวๆ สนุกเร้าใจ ทั้งเพลง คนแสดง แสงสีเสียง ก่องแก้วทั้งร้องทั้งเต้น ทั้งตะโกน สนุกสุดฤทธิ์ ตลกแต่นิวัติแฟนของขวัญข้าว เขากระชากวัยน่าดู เธออมยิ้มมองเขาเต้น พอดีกับชายหนุ่มหันมาเห็นพอดี เขาส่งยิ้มขยิบตาให้
“เฮ้ยขวัญ ระวังแฟนแกหน่อย” วันรวีเห็นกระซิบกับเพื่อน
“ใครกล้า” ขวัญข้าวหันขวับ
“ฉันเห็นเขาจี๋ใส่ยายแก้วนะซิ”
คำตอบทำให้ขวัญข้าวหัวเราะ
“คู่นี้ ไม่มีทาง”
ทางเวทีหรี่ไฟมืดลง มีการประกาศถึงแขกรับเชิญ
“เอ้า ขอเสียงตอนรับหน่อยคร๊าบ”
เสียงกรี๊ด เสียงตบมือดังตอบสนอง ก่องแก้วอุดหู หดคอ รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เฮ้ย กาญจนาเทวีจะชอบการแสดงดนตรีอย่างนี้ไหมนะ
“แขกรับเชิญของเรา ขวัญใจสาวๆ” เสียงกรี๊ดยิ่งกระหึ่ม พิธีกร ลีลาอีกนิดหน่อย ก่อนประกาศชื่อ
“บูม บูรณะครับ”
“เฮ้ย เฮ้ยๆ”
ก่องแก้วชี้มือไปบนเวที กระโดด ร้องได้เท่านั้น นั่นคนที่ชนเธอนี่
เพื่อนฝูงทั้งกลุ่มหยุดมองเธออย่างประหลาดใจ
“ใครนะ” เธอถาม
“โธ่ นึกว่ารู้จัก เขาดาราดังนะ ได้ข่าวว่าจะเข้าเป็นนักร้องสังกัดนี้ล่ะ สงสัยข่าวจะจริง”
สราวลีบอก ส่ายหัวในความเชยของเพื่อนซี้
“คนนี้ล่ะ ชนฉัน”
“จริงนะ” เพื่อนฝูงกุมรุมสนใจ
“ต๊าย ถ้ารู้จะกระโดดเกาะ”
ขวัญข้าวร้องเสียงดัง นิวัติกระแอมเสียงดัง แต่สาวน้อยไม่สนใจ
เพลงที่บูรณะร้องเป็นเพลงช้า ทั้งห้องกว้างเงียบกริบมีเพียงเสียงเพลง เมื่อเพลงจบเสียงตบมือถล่มทลาย ก่องแก้วตัดสินใจฉับเธอเป็นแฟนคลับบูรณะเข้าแล้ว ยกเว้นต้องเข้ามาเชียร์อย่างนี้อีกนะ หมดเสียง หมดแรงแล้ว
นิวัติไปส่งสาวๆ ทั้งหลายหลังเลี้ยงบะหมี่รอบดึกไปคนล่ะสองชาม ตามด้วยเต้าทึงอีกคนละถ้วย ยกเว้นก่องแก้วที่ปฏิเสธทุกอย่าง ก่องแก้วไม่กินเนื้อสัตว์ เพื่อนๆ รู้กัน
เก็บก่องแก้วเอาไว้เป็นกันชน เมื่อไปส่งขวัญข้าว
“หันไปทางโน้น”
ขวัญข้าวจับหน้าเพื่อนหันไปอีกทาง จุ๊บข้างแก้มแฟนหนุ่ม ก่อนลงจากรถ น้าสุดหวงเดินมาพอดี นิวัติโบกมือให้ ถอยรถ
“อ้าวไว้ใจให้ไปส่งสาวไหนละ”
“ยายแก้ว” ขวัญข้าวบอก โบกมือตามหลังรถไป
“แฟนดุ หรือพ่อดุ”
น้าชายถาม ก่องแก้ว เพื่อนสนิทของหนึ่งในกลุ่มเพื่อนที่มหาวิทยาลัย หน้าตาน่ารัก นิสัยดี เรียบร้อย
“องค์ดุ”
ขวัญข้าวตอบ หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน เมื่อรถเลี้ยวพ้นประตูไปแล้ว
“ไง องค์”
“อ้าว น้าไม่รู้จัก องค์หรือคะ เทพคุ้มครองนะคะ”
“ผี” สัตยาย้ำชัด ขวัญข้าวโดดปิดปากแทบไม่ทัน
“ไม่ใช่ผีค่ะ คือว่า... เอาเป็นว่าสำหรับยายแก้ว ไม่มีทางเป็นมือที่สามเด็ดขาด”
ขวัญข้าวตัดบท
“แล้วคราวหน้า ถ้าเจอยายแก้ว น้าห้ามถามด้วย ไม่งั้นโกรธเจ็ดปี อย่ามาดีเจ็ดชาติเชียว”
สาธิตหัวเราะขันหลานสาว หลานคนเดียว เป็นแก้วตาดวงใจ
“แก้วทางนี้ ทางนี้ ยายแก้ว”
เสียงใสๆ หลายเสียงช่วยกันเรียก เมื่อสาวน้อยผู้ถือตั๋วหลายใบของพวกเธอทำท่าจะเดินห่างออกไป
สาวน้อยหันขวับมาตามเสียง ยิ้มร่า โบกมือให้เพื่อนก่อนขยับเดินแกมวิ่งไปหา อารามดีใจ และความไม่คุ้นเคยกับกลุ่มคนขนาดนี้ทำให้ก่องแก้วไม่ระวัง ผลเลยชนโครมเข้ากับใครอีกคน ร่างบางๆ เซถอยหลัง
“ระวัง”
บูรณะคว้าตัวบางๆ ที่เขาชนเอาไว้ ก่อนที่แม่หนูนี่จะถอยไปชนใคร หรือถูกใครเหยียบเข้าเสียก่อน
“ขอบคุณค่ะ”
ก่องแก้วพูดเร็วๆ ใจยังเต้นตึกตักอยู่เลย เมื่อกี้เหมือนชนประตูกระจกที่ไม่ได้เปิดเลย เธอไม่เห็นใครจริงๆ นะ ก็น่าหรอก ก็ตัวสูงออกอย่างนั้น เธอต้องแหงนคอตั้งบ่าเชียว แล้วก็ไม่เห็นอะไรนอกจากสีดำ เสื้อสีดำ ผมดำ หน้าดำ กระพริบตาอีกที อ้อ มีขาวด้วย แต่ผู้ชายคนนี้ใส่แว่นดำอันใหญ่ในเวลามืดอย่างนี้นี่นะ เธอสงสัยว่าเขาสายตามีปัญหา หรือว่าตามแฟชั่น
บูรณะยิ้มให้ปล่อยมือ รีบเดินไปก่อนที่ใครจะจำเขาได้
“ ยายแก้ว ยายสาวโบราณ นี่หล่อนสมัยนี้เขาไปเหยียบดาวเสาร์กันแล้วนะแม่คู๊ณเดินนะดูตาม้าตาเรือหน่อย”
สราวลีบ่นเพื่อนไปก็ลากตัวมากลางกลุ่มจับหมุนดูอาการเพื่อน
“เป็นไงบ้าง” วิภาดาถาม
“สราอย่าจับแก้วหมุนอย่างนั้นซิ เดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอกใครเขาจะอุ้มไหว”
“ถ้ายายแก้วล่ะก็ไม่ต้องเป็นห่วง มีคนอาสาเยอะ” ขวัญข้าวพูด
“เออ สบายดี” ก่องแก้ว ยกสองมือขึ้นตรงหน้าห้ามเพื่อนๆ
“อย่าหมุนแก้วอีก เวียนหัว”
เธอพูดช้าๆ การโตมากับกาญจนาเทวีทำให้เธอต้องระวังคำพูดมากๆ แม้กระทั่งในใจ ทำเอาเพื่อนหัวเราะบ่อยๆ
“โอเค”
สราวลีชะงักค้างอยู่กับอาการจะจับเพื่อนหมุนอีกรอบ
“สวัสดีค่ะ คุณน้า คุณนิวัติ”
ก่องแก้วทำความเคารพสองหนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน คนหนึ่งเป็นน้าชายของเพื่อนอีกคนก็เป็นแฟนของเพื่อน เพื่อนคนนั้นก็คือยายขวัญข้าวจอมแก่นนั่นเอง
“วันนี้เรามีคนอาสาไปส่งแล้ว แล้วก็มีเจ้ามืออาหารรอบดึกแล้วด้วย” ขวัญข้าวยกคิ้ว
“แต่..” ก่องแก้วมองตั๋วในมือกับจำนวนคน
“น้าไม่ดูด้วยหรอกเกินวัย”
นายตำรวจหนุ่มใหญ่บอกเพื่อนหลานสาว ที่มาส่งยายจอมยุ่งวันนี้ก็เพราะมันเลิกดึก เขาก็ตามมาดูหน่อยล่ะว่าหลานตัวดีมากับเพื่อนกลุ่มใหญ่อย่างที่พูด หรือจะนัดไปเที่ยวกับแฟนกันแน่
“นายไปส่งก็แล้วกัน”
เขาโยนลูกให้แฟนหลานสาว รับไหว้เด็กๆ อีกรอบก่อนกลับ
นิวัติพยักหน้ารับ เขาไม่รังเกลียดที่จะมากับกลุ่มเด็ก อยากร่วมรับประสบการณ์อีกครั้งกับขวัญข้าว หรืออดีต เภตราเมื่อชาติที่แล้ว
“เหลือยายแดงคนเดียว” วิภาดานับคน แล้วพยักหน้า โบกมือให้เพื่อน
“นั่นมาแล้ว”
วันรวีโบกมือตอบ
“เขาไม่เห็นซุ่มซ่ามอย่างหล่อนเลย ยายแก้ว” สราวลีค่อนเพื่อนสนิท
“อย่าไปกัดยายแก้วเลย ที่ยอมซื้อตั๋ว ยอมมาดูด้วยนี่ ก็สิ่งมหัศจรรย์อันดับเก้าแล้ว”
ทุกคนหันไปมองคนพูด ถามพร้อมกัน
“อันดับแปดอะไร”
ขวัญข้าวยกคิ้ว ยิ้มหวานใส่ตาแฟนหนุ่ม
“ก็ น้าสุดหวงยอมกลับนะซิ”
เพื่อนพากันหัวเราะ ขวัญข้าวดึงก่องแก้วมาไว้ข้างตัว ขนาบอีกข้างด้วยแฟนหนุ่ม เธอรู้เรื่องอดีตมานาน เกือบเท่าอายุ ก็ฝันบ่อยๆ บ่อยมากจนแม่กับพ่อเคยคิดจะพาไปหาหมอโรคจิต ดีแต่หลวงปู่ที่นับถือที่พ่อไปคุยด้วยเพื่อความสบายใจให้พาเธอไปดู บอกว่าเป็นสัญญาติดมาแต่อดีตชาติไม่เป็นไรหรอก มันจะหายไปเอง เมื่อถึงเวลา จนมาเข้ามหาวิทยาลัยเจอกับก่องแก้ว ทำให้เธอรู้ว่าจะต้องไปค้นอดีตของเธอที่ไหน
วันรวีมาถึงไหว้แฟนเพื่อน คล้องแขนข้างหนึ่งไว้กับวิภาดา อีกข้างคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของสราวลี
“หน้าเดิน” เจ้าหล่อนประกาศ
คอนเสริท ของวงดนตรีขวัญใจสาวๆ สนุกเร้าใจ ทั้งเพลง คนแสดง แสงสีเสียง ก่องแก้วทั้งร้องทั้งเต้น ทั้งตะโกน สนุกสุดฤทธิ์ ตลกแต่นิวัติแฟนของขวัญข้าว เขากระชากวัยน่าดู เธออมยิ้มมองเขาเต้น พอดีกับชายหนุ่มหันมาเห็นพอดี เขาส่งยิ้มขยิบตาให้
“เฮ้ยขวัญ ระวังแฟนแกหน่อย” วันรวีเห็นกระซิบกับเพื่อน
“ใครกล้า” ขวัญข้าวหันขวับ
“ฉันเห็นเขาจี๋ใส่ยายแก้วนะซิ”
คำตอบทำให้ขวัญข้าวหัวเราะ
“คู่นี้ ไม่มีทาง”
ทางเวทีหรี่ไฟมืดลง มีการประกาศถึงแขกรับเชิญ
“เอ้า ขอเสียงตอนรับหน่อยคร๊าบ”
เสียงกรี๊ด เสียงตบมือดังตอบสนอง ก่องแก้วอุดหู หดคอ รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เฮ้ย กาญจนาเทวีจะชอบการแสดงดนตรีอย่างนี้ไหมนะ
“แขกรับเชิญของเรา ขวัญใจสาวๆ” เสียงกรี๊ดยิ่งกระหึ่ม พิธีกร ลีลาอีกนิดหน่อย ก่อนประกาศชื่อ
“บูม บูรณะครับ”
“เฮ้ย เฮ้ยๆ”
ก่องแก้วชี้มือไปบนเวที กระโดด ร้องได้เท่านั้น นั่นคนที่ชนเธอนี่
เพื่อนฝูงทั้งกลุ่มหยุดมองเธออย่างประหลาดใจ
“ใครนะ” เธอถาม
“โธ่ นึกว่ารู้จัก เขาดาราดังนะ ได้ข่าวว่าจะเข้าเป็นนักร้องสังกัดนี้ล่ะ สงสัยข่าวจะจริง”
สราวลีบอก ส่ายหัวในความเชยของเพื่อนซี้
“คนนี้ล่ะ ชนฉัน”
“จริงนะ” เพื่อนฝูงกุมรุมสนใจ
“ต๊าย ถ้ารู้จะกระโดดเกาะ”
ขวัญข้าวร้องเสียงดัง นิวัติกระแอมเสียงดัง แต่สาวน้อยไม่สนใจ
เพลงที่บูรณะร้องเป็นเพลงช้า ทั้งห้องกว้างเงียบกริบมีเพียงเสียงเพลง เมื่อเพลงจบเสียงตบมือถล่มทลาย ก่องแก้วตัดสินใจฉับเธอเป็นแฟนคลับบูรณะเข้าแล้ว ยกเว้นต้องเข้ามาเชียร์อย่างนี้อีกนะ หมดเสียง หมดแรงแล้ว
นิวัติไปส่งสาวๆ ทั้งหลายหลังเลี้ยงบะหมี่รอบดึกไปคนล่ะสองชาม ตามด้วยเต้าทึงอีกคนละถ้วย ยกเว้นก่องแก้วที่ปฏิเสธทุกอย่าง ก่องแก้วไม่กินเนื้อสัตว์ เพื่อนๆ รู้กัน
เก็บก่องแก้วเอาไว้เป็นกันชน เมื่อไปส่งขวัญข้าว
“หันไปทางโน้น”
ขวัญข้าวจับหน้าเพื่อนหันไปอีกทาง จุ๊บข้างแก้มแฟนหนุ่ม ก่อนลงจากรถ น้าสุดหวงเดินมาพอดี นิวัติโบกมือให้ ถอยรถ
“อ้าวไว้ใจให้ไปส่งสาวไหนละ”
“ยายแก้ว” ขวัญข้าวบอก โบกมือตามหลังรถไป
“แฟนดุ หรือพ่อดุ”
น้าชายถาม ก่องแก้ว เพื่อนสนิทของหนึ่งในกลุ่มเพื่อนที่มหาวิทยาลัย หน้าตาน่ารัก นิสัยดี เรียบร้อย
“องค์ดุ”
ขวัญข้าวตอบ หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน เมื่อรถเลี้ยวพ้นประตูไปแล้ว
“ไง องค์”
“อ้าว น้าไม่รู้จัก องค์หรือคะ เทพคุ้มครองนะคะ”
“ผี” สัตยาย้ำชัด ขวัญข้าวโดดปิดปากแทบไม่ทัน
“ไม่ใช่ผีค่ะ คือว่า... เอาเป็นว่าสำหรับยายแก้ว ไม่มีทางเป็นมือที่สามเด็ดขาด”
ขวัญข้าวตัดบท
“แล้วคราวหน้า ถ้าเจอยายแก้ว น้าห้ามถามด้วย ไม่งั้นโกรธเจ็ดปี อย่ามาดีเจ็ดชาติเชียว”
สาธิตหัวเราะขันหลานสาว หลานคนเดียว เป็นแก้วตาดวงใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น