ตาม...หารัก

ลำดับตอนที่ #2 : วายุ

ภาคที่ 1

จากสองที่  จากสองร่าง
สองแตกต่าง สองจิตใจ
มาพานพบ มาสัมพันธ์
มายึดมั่น เป็นหนึ่งเดียว

บทที่  1  วายุ

      วายุกดเปลี่ยนจากวิทยุที่สัญญาณเริ่มไม่ชัด เป็นเล่นเพลงเบาๆ  ฟังเข้ากับบรรยากาศยามเย็นเช่นนี้ เขาคงจะถึงบ้านสักสามสี่ทุ่มเป็นอย่างเร็ว ชายหนุ่มมองนาฬิกาประจำรถ

      ช่วงสิ้นปีอย่างนี้ ถ้าไม่มีธุระติดพัน เขาจะกลับมาฉลองคริสต์มาสต่อช่วงปีใหม่กับครอบครัวที่จะค่อยๆ ทยอยกันมา และจะแยกย้ายกันไปเมื่อเข้าปีใหม่ อาทิตย์เดียวที่จะได้อยู่รวมกันของครอบครัว

      วายุยิ้ม เมื่อนึกถึงครอบครัว มันทำให้เขายิ้ม อารมณ์ดีได้เสมอล่ะ

      รุ่นเขาตอนนี้มีเพียงเขาคนเดียว ไม่ว่าจะนับญาติฝ่ายพ่อหรือฝ่ายแม่ก็ตาม

      แม่เป็นลูกสาวคนโตของยาย มีน้องๆ อีกเจ็ดคน นอกจากน้าอ๊อด น้องคนที่สามของแม่ที่ยังหมั้นอยู่ น้าจีน น้องคนต่อจากแม่ที่แต่งงานสองหนแล้ว ก็ยังไม่มีลูก น้าจ้อยน้องคนที่ห้าที่แต่งงานแล้วคุ้มจนกระทั่งไม่มีลูก แล้วน้าๆ อีกสี่คน ต่างครองตัวเป็นโสด

      ยายมีน้องอีกสิบคน แต่งงานไปแล้วเจ็ด เหลืออีกสามที่ยังเป็นโสด แต่ท่านทั้งเจ็ดก็มีหลาน คือ วายุ คนเดียว  เพราะน้าๆ ท่านอื่นๆ บ้างก็อายุน้อยกว่าเขาบ้าง บ้างก็ยังไม่แต่งงาน ที่แต่งแล้วก็ยังไม่คิดจะมีห่วงมาผูกคอ

      เขามีน้าจากยายและตาอื่นๆ ยี่สิบห้าคน ถ้าจะนับถึงน้าเขย น้าสะใภ้ด้วยทั้งใน ทั้งนอก เขาก็มีร่วมสี่สิบคนได้ล่ะมั่ง

      แต่นี่ยังไม่รวมทางฝ่ายบิดานะ พ่อเขาเป็นลูกคนโต มีน้องสี่คน อานิดแต่งงานกับมาร์ค ไปอยู่ประเทศของสามี ไม่มีลูก อาสิงห์กำลังจะแต่งงาน อารุ่งเพิ่งจะหย่าและยังไม่มีลูก

      ปู่เสียชีวิตแล้ว ย่ายิ่งไปก่อนปู่อีก แต่เขามีย่าเรียบ  น้องสาวปู่ที่ยังไม่แต่งงานอีกคน

เฮ้ยตระกูลเขานี่มันยังไงกัน ไม่มีใครคิดจะแต่งงาน ทุกคนทระนงตนว่าพึ่งพาตนเองได้ แล้วก็มาแสวงหาความเห็นใจ ความอ่อนโยนเอากับเขาที่เป็นหลาน

      เขาไม่อยากแต่งงานนะ อยู่คนเดียวสุดแสนจะสบายแล้ว แต่บรรดาผู้อาวุโสกว่านะซิ พยายามจะหาคู่ให้เขาให้ได้ กลัวสกุลจะด้วน หรืออยากเป็นคุณทวดวัยอ่อน  คุณปู่ยังหนุ่ม  คุณย่ายังสาว กันแน่นะ นี่ถ้าเขาเกิดมีคนร่วมรุ่นขึ้นมาละก็คงจะตลกนะ ก็ปีนี้เขามีอายุเข้าเบญจเพสแล้วนี่ ยิ่งถ้าเป็นลูกของน้าคนเล็กที่อายุอ่อนกว่าเขาห้าปีละก็ เด็กนั่นต้องเรียกเขาที่อายุแก่กว่าแม่ตัวเองว่าพี่ ก็คงต้องเรียกอย่างนั้น เพราะที่บ้านเขาเคร่งมากกับระบบอาวุโส ก็ดูแต่เขายังต้องเรียกน้าคนเล็กว่าน้าทุกคำเลยนี่นา ต้องไหว้ก่อนเสียด้วยซิ แต่ทำมานานแล้วก็ชิน  สำหรับน้าๆ อาๆ ของเขาด้วยที่มีหลานตัวโคร่งมาไหว้น่ะ

      เขาซื้อบ้านหลังใหญ่เอาไว้ อยู่บนเข้าทิวทัศน์สวยงาม เถือกเถาเหล่ากอก็ใช่ว่าจะร่ำรวยอะไรนักหนา นับว่าโชคดีที่เขาทำมาค้าขึ้น จากซื้อสลากกินแบ่งของรัฐบาล ถูกสองตัวบ้าง สามตัวบ้าง จนถูกรางวัลใหญ่  เอาเงินไปลองเล่นหุ้นแล้วได้กำไร เอาเงินมาช่วยบิดาขยายจากคลีนิกขึ้นเป็นโรงพยาบาลใหญ่ได้ เขาไม่ได้เป็นแพทย์อย่างบิดาหรอกนะ เขาเป็นวิศวกร

      โชควาสนาเขาผันผวนสมกับชื่อวายุจริงๆ ตอนที่ ครอบครัวเริ่มมีเงินมากขึ้น เขาก็เรียนจบ ม.ปลาย บินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ทำงานหาเงินที่โน้น แล้วก็กลับมาร่วมทำบริษัทกับเพื่อน แล้วก็ทำมาค้าขึ้นเสียด้วยซิ

      ตอนนี้กล้าพูดว่าเขาโชคดีมากเชียวล่ะมีเงินเก็บเป็นล้านๆ หุ้นก็เล่นรวยได้ทุกที

      วายุชะลอรถแล้วจอดลง เมื่อเห็นร่างที่ก้าวเดินบนไหล่ทางโซเซ แล้วก็ทรุดฮวบลง บนทางเปลี่ยวอย่างนี้ ต้องช่วยกันหน่อยล่ะ จะทิ้งไว้ได้อย่างไร

      “ผู้หญิง”

ความรู้สึกเขาบอกอย่างนั้น ทั้งที่ไม่น่าจะใช่เลย ผู้หญิงที่ไหนจะมาเดินท่อมๆอยู่คนเดียวแถวนี้ ในเวลาอย่างนี้

ผิวหน้า ผิวกายที่เขาสัมผัส ร้อนผ่าว คงโดนแดดเผาจนเป็นไข้

เอ้า เป็นไงก็เป็นกัน เอาเธอติดรถไปด้วย  วายุอุ้มหญิงสาวใส่รถ ปลดเป้โยนไว้เบาะหลัง ดึงหมวก ดึงแว่นตาออก  หน้าตาใสๆ ถึงจะคล้ำแดด แต่ก็ไม่มีร่องรอยความเจ้าเล่ห์เท่าไรนี่ ทำบุญเอาไว้แล้วกัน เขาคิดง่ายๆ

เขาถึงบ้านดึกกว่าที่คิด สี่ทุ่มกว่าแล้ว ใกล้ๆจะห้าทุ่ม ผู้โดยสารพิเศษของเขายังไม่รู้สึกตัว ดูเหมือนตัวจะร้อนกว่าเก่าด้วยซ้ำไป

“ป้าดา  สวัสดีฮะ”

วายุไหว้พี่เลี้ยงเก่าแก่ของเขาที่เดินทางกลับมาที่บ้านนี้ พร้อมกับคุณย่า คุณตา คุณยาย ก่อนเขา

“สวัสดีค่ะ”

เขาจูบแก้มทักทายตามเคย ก็บอกแล้วผู้ใหญ่ชอบมาแสวงหาความอ่อนโยนเอาจากเขา

“มากันเยอะหรือยังครับ”

“ดูพรุ่งนี้เถอะ” สุดาตอบ

“มีห้องว่างสักห้องไหมเนี่ย ผมมีเพื่อนมาด้วย”

“ห้องต้นไงล่ะ ออกกว้าง”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว แล้วก็ไม่พูดอะไร หญิงสาวที่เขาจับพาดบ่านั่น ผมที่สั้น เวลาที่มืด ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย

แล้วเขาก็ไม่อยากไปใช้ห้องใครตอนนี้ให้วุ่นวาย คนจะทยอยมาเรื่อยๆ แล้วก็คงไม่พอใจนักที่มีใครมาใช้ห้องก่อน ช่วงนี้ทุกคนปรารถนาความเป็นส่วนตัว สัปดาห์หนึ่งที่นี่อาจจะได้พบหน้ากันเพียงครั้งเดียวก็เป็นได้  แล้วก็มีโอกาสเป็นไปได้มากเสียด้วยซิ สุดาช่วยหิ้วกระเป๋ามาส่งที่ห้องให้

“ป้าดาไม่ต้องลำบากก็ได้ ให้เด็กๆ ทำเถอะ”  วายุพูด ป้าดาแก่มากแล้ว จะเจ็ดสิบแล้ว แต่ยังกระชับกระเช้ง

“ป้ายังทำได้น่า ไอ้หนู” สุดาดุ

ตรวจดูหม้อต้มน้ำ กาแฟ ขวดน้ำอะไรในห้องให้เรียบร้อย แล้วจึงออกไป โดยมีวายุเดินไปส่งถึงห้อง

เขากลับมาสั่นปลุกแม่สาวลึกลับนั่น ไม่ตื่น ตัวร้อนจัด ชายหนุ่มหาผ้าขนหนูชุบน้ำวางบนหน้าผากให้ ค้นดูกระเป๋า มีบัตรประชาชน ใบขับขี่ และบัตรนักศึกษารามคำแหง หน้าตาในรูปบ๊องแบ๊ว ที่อยู่ในบัตรประชาชนเป็นจังหวัดหนองคาย อายุนับได้ยี่สิบสาม ชื่อเก๋เสียด้วยซิ รัตน์สุดา ศรีเลิศขวัญแก้ว เงินใบใหญ่พันบาท ใบย่อยประมาณสองร้อยเศษเหรียญ เบอร์โทรศัพท์ รูปสามสี่ใบเคลือบอย่างดีที่ไม่ใช่รูปเจ้าตัว บัตร A.T.M. สองใบ และบัตรเครดิตอีกหนึ่งใบ เธอคงจะมาจากครอบครัวฐานะดีเชียวล่ะ วายุจัดเก็บของทุกอย่างไว้คืนอย่างเรียบร้อย

เตียงนอนเจ้าหล่อนก็ยึดไปเสียแล้ว วายุกางผ้านวมห่มให้อย่างเบามือ อากาศเริ่มเย็นลง ตัวเขาเองลากผ้าห่มมานอนกลางห้อง หลังจากเปิดดูห้องหนังสือส่วนตัวของเขาแล้ว ฝุ่นคุ้งไปหมด แต่ในนั้นสะดวกสบาย มีตั่งไว้นอนอ่านหนังสือ มีโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วก็มีห้องน้ำห้องส้วมอยู่ในนั้นพร้อม

 เขาหลับไปง่ายๆ แวบหนึ่ง  นึกถึงผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น รัตน์สุดา เธอมาทำไมแถวนี้นะ ลูกผู้หญิงตัวคนเดียว