ตาม...หารัก

ลำดับตอนที่ #10 : รัตน์สุดา

บทที่ 9   รัตน์สุดา

      รัตน์สุดานั่งขึง เมื่อเห็นผู้ร่วมแสดงเข้ามา เขาชะงักนิดเดียว แล้วก็ทำท่าเหมือนไม่รู้จัก

      “สวัสดีครับ” เขาทัก เมื่อมีการแนะนำ

เป็นมาดใหม่หรือไงนะ หญิงสาวคิด

“สวัสดีค่ะ” เธอตอบ ขยับที่ให้เขานั่ง

      นี่เป็นละครการกุศล เธอเล่นเป็นสาวใช้ของเจ้าหญิงโฉมงามที่ถูกปีศาจกักขังไว้ เธอต้องออกไปตามหาผู้กล้าหาญมาช่วยเจ้าหญิง ส่วนเขาคงจะมาเล่นเป็นเจ้าชายผู้มาช่วยเจ้าหญิงออกไปนั่นล่ะมั๊ง

      ในเรื่อง บทบาทของเธอ จะเป็นตัวดำเนินเรื่อง เป็นสาวใช้จอมตลก เปิ่น เชย

      “ในนี้ร้อนนะ” วายุบ่น

เธอทำตัวแบบนั่นอีกแล้ว เฉยๆ ไม่ยินดียินร้าย ทุกอย่างผ่านไปเหมือนสายลม

      วันสงกรานต์ เขาแวะไปไหว้คุณย่า ตามประเพณี และได้ทราบว่าน้องเบลมาก่อนเขาเพียงหนึ่งวัน

      “ทำไมน้องเบลเลิกเป็นช่างภาพล่ะ”

“สุภาพไม่ดีค่ะ มุงานไม่ได้ แต่ก็ยังไม่ได้ทิ้งกล้องนะคะ” รัตน์สุดาตอบ

ทั้งคู่พูดกันเบาๆ และตาต่างจ้องอยู่ที่บท

      “แล้วทำอะไร เป็นนักแสดง”

      “เขียนหนังสือบ้าง ถ่ายรูปส่งประกวดบ้าง แล้วก็อะไรอีกนิดๆ หน่อยๆ”

      หญิงสาวชำเลืองมอง หน้าคมยังก้มลงสนใจกับบทในมือ

      “ยินดีด้วยนะคะ ที่บริษัทคุณได้รับรางวัลบริษัทยอดเยี่ยม” เธอพูดเบาๆ

      “ผมคิดถึงคุณมากนะ” เขาบอกเมื่อถูกเรียกตัวให้ไปซ้อมบท

      นอกจากตอนที่ซ้อมแล้ว เขาไม่เคยมาเลย ทำไมนะถึงรู้สึกอ้างว้าง ก็ไม่สนใจเขาไม่ใช่หรือ

      “วันนี้ว่างหรือไงจ๊ะ แม่คนธุระมาก” คุณหญิงเรือนแก้วทักหลานสาวที่หมอบกราบอยู่นั่น

      “มาธุระค่ะ” รัตน์สุดานั่งพับเพียบเก็บเท้าเรียบร้อย ส่งซองบัตรเชิญดูละครให้ท่าน

      “ย่ารู้แล้วล่ะว่าเราไปเล่นละคร เป็นนักแสดง อยู่ให้ย่าเลี้ยงไม่ได้เลยเชียวหรือน้องเบล” ท่านมองหลานสาวยิ้มๆ ทั้งภูมิใจทั้งหมั่นไส้

      “น้องเบลคงจะอึดอัดค่ะ ถ้าอยู่เฉยๆ”

      “กลัวเจอต้นใช่ไหม” ท่านดักคอ

      “เขาเล่นละครเรื่องเดียวกับเราไม่ใช่หรือ”

“ค่ะ” รัตน์สุดาหลบตา ทำใจให้สงบก่อนจะเงยหน้าสบตา

      “เขาไม่ได้ก่อกวนอะไรน้องเบลแล้ว เขายังมาที่นี่ใช่ไหมค่ะ”

      ช่วงแรกๆ วายุวุ่นวายมาก จนพี่ๆของเธอลงมือตรวจสอบเขาเข้า เขาเป็นคนดี ก็แน่ล่ะ ในเมื่อเขาผ่านด่านพี่ๆของเธอได้แล้วนี่ แต่นั่นไม่ใช่เธอ

“ม๊า มาปรนนิบัติย่าแทนหลานสาวไม่ได้เรื่องนั่นล่ะ” ท่านตอบงอนๆ

“แหมคุณย่าขา” รัตน์สุดาลูบขาคุณย่าอย่างประจบระแจง

“Hi น้องเบล มาทำไมไม่บอกก่อน” แก้วกุมารีทัก

เธอออกมาจากห้อง อ้อมฉากออกมาข้างหน้าแทนเลยลงบันไดหลังไปโรงครัว ก็เพราะได้ยินเสียงคุ้นๆหู ตอนนี้เธอต้องใส่เสื้อคลุมท้องแล้ว

“Hi ฟลู ตอนนี้น่ารักจังเลย” รัตน์สุดาเย้า

“คนสุดท้ายที่พูด” แก้วกุมารีบอก นั่งลงข้างๆ รัตน์สุดา  ถึงจะท้องโตโย้เย้ แต่เธอก็ยังคล่องแคล่ว แล้วก็สวยสุดใจ

“มาน้องเบลทำผมให้ เอาทรงฮิตสุดๆ ตอนนี้เลย” รัตน์สุดาขยับตัว เมื่อเห็นหางม้ายุ่งๆ ของญาติสาว

“แจ๋ว ขอหวีคุณฟลูที” รัตน์สุดาหันไปบอกสาวใช้

“นี่น้องเบลยังไม่เห็นป๊ะป๋าของของหลานคนนี้เลย คุณย่าบอกว่าเขาเป็นหลานคุณย่าใช่ไหมคะ”

“ใช่ ลูกป้าลินลี่ไงล่ะ รูปที่น้องเบลชอบไปยืนจ้องน่ะ”

ป้าลินลี่ มลุลี ลูกสาวคนเดียวของคุณย่าพี่สาวคนเดียวของพ่อเธอ ที่แต่งงานไปกับนักเลงจากเมืองเหนือ แม่ยายลูกเขยที่ไม่ถูกกันนัก ป้าลินลี่เลยไม่ค่อยได้ลงมาบ้านบ่อยนัก ถึงจะมา ก็ไม่เจอเธออยู่ดี

“ก็คุณป้าสวยดีค่ะ” หญิงสาวยิ้มเขินๆ

“สวย บอบบาง เหมือนกลีบดอกไม้”

เธอเริ่มหวีผมยาวของแก้วกุมารี ก่อนจะแบ่งถักเป็นเปีย

“ได้ข่าวว่าเล่นละคร กับพี่ต้นใช่ไหม เขามาบอกว่าตอนนี้น้องเบลอยู่ที่ไหน”

“ไม่ใช่หน้าที่เขาสักหน่อย”

แก้วกุมารีหัวเราะ น้องเบลไม่ชอบการถูกครอบครอง เธอถึงออกจากบ้านนี้

“เขาเป็นสามีน้องเบลนะ เป็นหน้าที่ของเขาที่จะดูแลหลานย่า ย่าออกจะเสียใจด้วยซ้ำไปที่เขามาเลือกหลานย่า” ท่านพูดอย่างโกรธๆ

“น้องเบลไม่เคยขอให้เขามาเลือก”

“เราจดทะเบียนกับเขาใช่ไหมล่ะ เราเลือกเขาแล้วนี่”

แก้วกุมารีมองทั้งสองฝ่ายที่เริ่มเสียงเย็นเฉียบเข้าทุกที

รัตน์สุดากัดริมฝีปากเอาไว้  ใช่  เธอต้องเลือก ก็เขาบังคับให้เธอเลือกนี่ว่าจะจดทะเบียนกับเขา หรือจะอุ้มท้องลูกของเขาก่อนไปจดทะเบียน เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ นี่น่า แล้วเธอก็ไม่อาจบอกให้ใครรู้

น่ารักตายล่ะ ใช้อุบายสารพัด ตั้งแต่มอมเหล้า ข่มขู่และใช้เสน่ห์อันแสนจะมากมายนั่น

“น้องเบลเลือกจดทะเบียนกับเขา แล้วน้องเบลอาจจะเลือกหย่าก็ได้”

“ถ้าเขายอมนะ” แก้วกุมารีพึมพำ

“อยากให้เขาหย่าจริงๆ” คุณหญิงเรือนแก้วประชด

“เขาเห็นแมรี่แล้วใช่ไหมคะ” รัตน์สุดาถามเบาๆ

 เป็นปมด้อยของเธอจริงๆ ที่มีคู่แฝดอย่างสุดารัตน์ แมรี่อยู่กับคุณพ่อ คุณแม่เลี้ยงอย่างสุขสบาย ปิดเทอมกลาง น้องเบลจะมากรุงเทพ และเมื่อปิดเทอมใหญ่ แมรี่จะไปอยู่กับเธอกับแม่ เธออิจฉาในความพรั่งพร้อม ความมีน้ำใจอันงดงามของแมรี่ แมรี่มีพ่อแม่พี่น้อง

ขณะที่เธอมีแต่แม่ แม่เพียงคนเดียว ที่อีกกว่าครึ่งใจเรียกหาแมรี่ ใครจะปฏิเสธไม่รักแมรี่ได้ล่ะ เธออ่อนหวาน คุยสนุก ร่าเริงและจริงใจ สิ่งที่งดงามอยู่ภายใน ดั่งจะฉายออกมาข้างนอก

“ใช่ เขานึกว่าเป็นน้องเบลด้วยล่ะ” แก้วกุมารีเล่าด้วยน้ำเสียงสนุก

“เขายังชวนแมรี่ไปรดน้ำสงกรานต์คุณพ่อคุณแม่เขาที่เชียงใหม่เลย ถ้าแมรี่ไม่รีบกลับ ก็คงจะไปแล้ว”

“สวยแล้ว” หญิงสาว ส่งหวีให้สาวใช้ ใจเริ่มเย็นลงทีละน้อย

เขามาที่นี่ชวนแมรี่ ขณะที่เธอขึ้นไปรดน้ำญาติผู้ใหญ่ของเขา

เรือนแก้วจับอาการของหลานสาวได้ อย่างคนที่ผ่านโลกมามาก

“น้องเบลจะเล่นละครการกุศล ฟลูไปดูสินะ”

“อ้อ คุณบุรีบอกแล้ว เฉพาะเรื่องละครนะ” แก้วกุมารีหลิ่วตาให้

“เขาจองตั๋วไว้ให้แล้วด้วย พี่เล็กก็เอาตั๋วมาให้ ตายล่ะ พี่ไม่รู้อยู่คนเดียวว่าน้องเบลเล่น”

“เอาใจใส่น้องน้อยมาก” รัตน์สุดาแกล้งทำเสียงดุ

“น้องเบลต้องไปแล้วล่ะ ได้เวลาแล้ว” หญิงสาวบอก เมื่อมองนาฬิกา

ก้มลงกราบคุณย่า ไหว้ญาติผู้พี่ แล้วก็คลานถอยห่างออกมาอย่างคล่องแคล่ว

“น้องเบลสวยขึ้นนะ” ท่านพูดเบาๆ เหมือนกับจะพูดกับตัวเอง

แน่ล่ะ ยังเป็นเสื้อกับกางเกง (แม่คนนี้นอกจากเครื่องแบบนักเรียน ท่านไม่เคยเห็นกระโปรงสักตัว)  แต่ก็เป็นเสื้อแบบผู้หญิง กางเกงจีบแบบผู้หญิง หน้าตาไม่มอมแมมเหมือนเมื่อก่อน เริ่มมีสีมีสัน มีนวลแป้งติดมาบ้าง

      รัตน์สุดาพยายามกดหัวใจไว้ ไม่ให้เต้นระทึก เมื่อถึงฉากสุดท้าย เจ้าชายต่อสู้กับศัตรู ล้มอยู่กลางเวที เธอกระชับผ้าคลุมศีรษะ กุลวดีผู้เล่นเป็นเจ้าหญิงมาตลอดเรื่อง และเป็นผู้ซ้อมบทนี้ ยิ้มให้กำลังใจ หญิงสาวค่อยๆ ก้าวสู่แสงไฟ

      วายุผ่อนลมหายใจ เขาต้องพูดอีกประโยคเดียวเท่านั้น เมื่อถูกประคองอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าหญิง

      เขารู้สึกว่าถูกช้อนอยู่ในอ้อมกอดอกอุ่น คุ้นเคย แต่ไม่ใช่คนที่เขาซ้อมด้วยแน่ เขามั่นใจ กุลวดีไว้เล็บยาว และมันคอยจะข่วนเขาทุกครั้ง แต่นี่ไม่ใช่

      วายุค่อยๆ ดึงผ้าออก เขาเห็นเธอแล้ว แต่ผู้ชมยังไม่เห็น

      “เจ้านั่นเอง” เขาพูด

ผ้าคลุมศีรษะถูกดึงออกตามแรงตกของมือ ศีรษะเขาเอียงซบกับอกอุ่น

เสียงฮือฮา เมื่อผู้ชมเห็นใบหน้าของหญิงสาวได้ถนัด

“ข้าเอง” เสียงกระซิบแผ่วๆ

หญิงสาวดึงวิกผมสีทองของสาวใช้เจ้าเล่ห์ออกไปให้เห็นผมดำข้างใน

“จูบของข้าตามสัญญาล่ะ” ชายหนุ่มพึมพำ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปาก

รัตน์สุดาอยากผลักเขาออกไปนัก ที่จริงจะไม่มีประโยคนี้แน่ เขาเล่นโกง ใช่ล่ะ เธอเมื่อเป็นสาวใช้ สัญญาว่าเจ้าหญิงจะจูบขอบคุณ ถ้าเขาปราบปีศาจได้

วายุรู้ถึงริมฝีปากอุ่นที่แตะนิ่งที่หน้าผาก ม่านปิดลง ก่อนที่หญิงสาวจะทันขยับตัว วายุก็อ้อมมือไปกดต้นคอหญิงสาวไว้ เปลี่ยนจูบเด็กๆ เป็นจูบดื่มด่ำ ก่อน แตะริมฝีปากเบาๆ ที่ปลายจมูกโด่งเล็ก สบตาเขียวๆ อย่างสบายใจ แรงกดของมือเล็กๆ ที่วางบนอก ทำให้ชายหนุ่มปล่อยมือ ขยับขาให้รู้ว่าอยากให้เขาลุกได้แล้ว วายุขยับลุกอย่างอิดเอื้อน

“ทำไมไม่รีบตายนะ” รัตน์สุดาบ่น งึมงำ

เขาจะพูดแค่ เจ้านั่นเอง แล้วก็ตายไปเลย นี่เขาพูด จูบของเจ้าตามสัญญาล่ะ ทำให้ม่านไม่ปิด และเธอต้องจูบเขาต่อหน้าคนทั้งโรงละคร ที่มีคุณย่า พ่อ แม่ พี่น้องของเธอ ที่รู้เรื่องเธอกับเขา ถึงจะแค่จูบที่หน้าผาก แต่..มันแย่ที่สุดเลย

“อยากจูบน้องเบลนี่” วายุยิ้ม เขารู้แล้วว่าใครจะเล่นละครกับเขา พจมานของคุณชายกลาง

เล่นละครไม่ใช่เรื่องสบายสำหรับรัตน์สุดาเลย วายุตามดูแลห่างๆ ไม่ใช่ตามจีบ แต่เป็นการดูแลสมบัติของเขาอย่างสุภาพ ทำให้เกิดเสียงเล่าลือกันไปต่างๆ

“ได้ข่าวว่าคุณรักกับนางเอกของเรื่อง” ที่เป็นคำถามของผู้ที่สัมภาษณ์เขาในฐานะนักธุรกิจ

“ไม่ใช่แค่รัก...” เขาเว้นจังหวะ ยิ้มกว้าง

“...แต่งงาน” เขาหัวเราะ

“คุณชายกลางได้แต่งงานกับพจมานไม่ใช่หรือ”

คำให้สัมภาษณ์ของเขา ก่อให้เกิดเหตุล้อกันไปใหญ่  รัตน์สุดาปฏิเสธไม่ถนัดนัก เพราะตามความจริงแล้ว เขาเป็นสามีของเธอ