คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แก้ว
ความรัก...คล้ายน้ำ....คิดว่าจับได้............ แล้วไหลริน
ความรัก...คล้ายลม....คว้ากอดดอมดม.... แล้วจางหาย
ความรัก...คล้ายไฟ....อบอุ่นร้อนลุ่ม....... แล้วมอดมลาย
ความรัก...ของใจ.......ระทึก หวั่นไหว.... เมื่อใกล้เธอ
บทที่ 1
“แก้ว ทำงานเสร็จแล้วหรือ”
เพื่อนร่วมงานถาม เมื่อเห็นแก้วม้วนกระดาษเก็บเข้าลิ้นชัก
“เสร็จแล้ว”
แก้วตอบ หยิบเอาแฟ้มมาอ่านรายละเอียดของงานชิ้นต่อไป
“ช่วยหน่อยซี พี่แก้ว”
สาวน้อยโต๊ะตรงข้าม ขอร้องมา แก้วลุกขึ้นไปดูงานของเจ้าหล่อน
“มีธุระหรือไงหรือจ๊ะ”
“คือ....” วนิดาหน้าแดง
“คือ ธนจะพาไปหาแม่เขาน่ะค่ะ แม่เขาจะลงมากรุงเทพฯ”
แก้วพยักหน้า เข้าใจ โบกมือให้เจ้าหล่อนลุกขึ้น แล้วนั่งลงแทน
“ไปเถอะไป๊ จะไปไหนก็ไป”
“ขอบคุณค่ะ”
วนิดายิ้ม ก้มลงหอมแก้มแก้วแรงๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าวิ่งออกไป
แก้วส่ายหน้ามองตามหลังไปยิ้มๆ
“ใจดีตามเคยนะแก้ว”
หัวหน้างานเย้า เป็นหนุ่มใหญ่วันสี่สิบปลายๆ แล้ว
“ก็ไม่ดีเท่าไรหรอกค่ะ แต่พอดีว่าง” แก้วบอกแล้วลงมือทำงานตรงหน้า
หัวหน้ามองลูกน้องสาว เธอเข้ามาทำงานที่นี่ตั้งแต่เรียนจบ ก็ผ่านมาห้าปีแล้ว เธอก็ยังเป็นเธอ ทำงานเร็ว มีประสิทธิภาพ งานทุกชิ้นปราณีต มีความคิดสร้างสรรค์ที่ดี แต่แทนที่ลักษณะของเธอจะเปรี้ยว ปรู๊ดปร๊าด กลับเรียบร้อย เฉย ขรึม เหมือนคนมีอาชีพเป็นอาจารย์ผู้คงแก่เรียน ไม่ใช่สถาปนิกผู้มีชีวิตอยู่ท่ามกลาง แสง สี เสียง และอารมณ์อันเปลี่ยนแปลงง่ายดาย
“คุณแก้วครับ คุณประสงค์เชิญพบหน่อยครับ”
“ขอบคุณค่ะ” แก้วตอบ
วางปากกาลงในลักษณะเกือบกระแทก เป็นเรื่องที่กวนประสาทเสียสำหรับเธอที่สุด ในการที่มีใครสักคนมาขวางงาน แม้ว่าจะเป็นคนที่จ่ายเงินเดือนเธอก็เถอะน่า
แก้วเคาะประตูห้อง รอฟังเสียงอนุญาต แล้วเปิดเข้าไป ประสงค์มองสตรีตรงหน้า หน้าเรียบเฉย กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ แถมด้วยผ้าใบสีเรียบอีกคู่ แว่นตาอีกอัน
“นั่งซิ ยายแก้ว” ประสงค์บอก
มองหญิงสาวที่เดินฉับๆ เข้ามานั่งเก้าอี้ เอนพิงพนัก ไม่สำรวม แต่ก็ไม่ใช่ไม่เคารพ
ประสงค์มองหญิงสาวตรงหน้า อีกครั้ง ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดึงดูดใจ เขาคุ้นกับหญิงสาว เห็นมาตั้งแต่ครั้งแบเบาะจนโตมาถึงเดี๋ยวนี้
“สบายดีหรือ”
แก้วเลิกคิ้วนิด ดันแว่นขึ้นหน่อย ด้วยความเคยชิน
“ก็เรื่อยๆ นี่ฮะ”
มันเป็นนิสัยเสียอีกข้อ ที่พยายามแก้ไขแล้ว แต่ไม่หาย เวลาพูดลงท้าย เสียงจะออกมาฮะ ทุกที แก้วขมวดคิ้วนิดกนึ่ง ถ้าประสงค์เริ่มถามแบบนี้ มักจะมีเรื่องไม่ดี
“ทำงานเสร็จหรือยัง”
“อีกนิดหน่อยฮะ” แก้วตอบ
“งั้นเที่ยงคงจะว่าง”
แก้วเหลือบซ้าย แลขวา ตบกระเป๋า ประสงค์รีบบอกมาเสียก่อน
“สิบโมงครึ่ง”
“งั้นเที่ยงนี่เท่าไรฮะ ห้าโมงหนึ่งนาที ถึงเที่ยงห้าสิบเก้านาทีกับเศษเสี้ยววินาที
“ห้าโมงครึ่ง” ประสงค์ไม่สนใจคำพูดกวนๆ นั่น
“กลับมาทำบ่ายก็ได้ฮะ” แก้วบอก แล้วแถมท้าย
“ถ้ามีเรื่องสำคัญ”
“คุณตรีเทพโทรลงมาเมื่อกี้ ให้ออกไปกินข้าวกับท่านเที่ยงนี้”
แก้วลอบถอนหายใจ ไอ้นายตรีทำฉันอีกแล้ว
“อาถามจริงๆ เถอะมีอะไรกับท่านหรือเปล่า”
“อะไร นะ อะไรล่ะฮะ”
“ก็ อย่าง” ประสงค์มองหน้านิ่งๆ มันจะรู้เรื่องไหมหว่า
“กุ๊กๆ กิ๊กๆ”
แก้วยิ้มกว้าง
“วัยอย่างแก้ว เป็นกุ๊กๆ ไม่ได้หรอกฮะ อยู่ในวัยกระต๊ากๆ แต๊กๆ”
“อะไรของเอ็งว่ะ” ประสงค์งงศัพท์วัยรุ่นกว่า
“จะตายนะฮะ” แก้วทำท่ากุมหัวใจเหมือนคนหัวใจจะวายตาย แถมยังยักคิ้วให้
“แกอย่าเฉไฉ จะบอก ไม่บอก ถ้าไม่บอก ข้าจะตีความว่ามีกิ๊กนะเฮ้ย”
“จะให้บอกตรงๆ หรือเปล่าฮะ” แก้วถามกวนๆ อีก
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เธอตอบเสียงเรียบร้อย ตั้งใจจะไปคิดบัญชีกับเจ้าตัวต้นเรื่อง
“อาก็ว่าแกนะหาเสน่ห์ผู้หญิงไม่เจอเลยนะ ทำไมคนอย่างคุณตรีถึงได้นัดแกออกไปกินข้าวบ่อยๆ สาวๆ สวยๆ ก็ออกเต็มบริษัท”
แก้วหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“อาสงค์ อย่าเข้าใจผิดซิฮะ ตรีเขาจะมาเป็นเพื่อนเขยของแก้วต่างหาก”
“เพื่อนเขยหรือ” ประสงค์ขมวดคิ้ว เหมือนถูกน็อก ถึงจะว่าหลานสาวอย่างนั้น แต่ถ้าตรีต้องใจแก้วจริงๆ เขาก็หาเหตุขัดไม่ได้ นี่ เพื่อนเขย
“ใคร เพื่อนแกคนไหน”
“แน่ะๆ ผิดหวังล่ะซิ” แก้วทำเสียงล้อๆ
“วุ้นนะค่ะ ตอนนี้เขาได้ทุนไปอเมริกา ปีหน้าก็กลับแล้ว”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วยล่ะ”
แก้วหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ก่อนตอบ ซึ่งก็รู้ว่าประสงค์ไม่เข้าใจ
“วุ้น เขาฝากแก้วไว้กับตรีน่ะฮะ เขาให้ตรีหาแฟนให้แก้ว ถ้าไม่ได้ เขาจะไม่แต่งงานกับตรี”
ความคิดเห็น