six to six ร้านสะดวกซื้อ

ลำดับตอนที่ #5 : แม่มดฯ ตอน พนักงานใหม่

๐๐๓ พนักงานใหม่ของสาขา ...

      

       “บ้าเอ๊ย”

 

อัปสรสบถอุบอิบเมื่อร่างของเธอเลื่อนมานั่งบนเบาะนุ่มๆ เงยหน้าขึ้นก็เห็นสองหญิงหนึ่งชายนั่งอยู่ตรงข้าม

 

       ถือว่าโชคดีไป ที่เธอเคยโดนส่งไปต่างยุคต่างสมัยมาแล้ว ทำให้ไม่แปลกใจ หรือตกใจจนเสียสติ และครั้งนี้เธอไม่ต้องแก้สถานการณ์ด้วยการแสร้งทำเป็นลม เพราะอารมณ์โกรธมันแซงหน้าอย่างอื่นทั้งหมด

 

       อะไรกัน โดนบังคับทำงานยังไม่พอ ยังต้องโดนสัมภาษณ์อีกเหรอ เด็กสาวขยับตัวยืดตรงอย่างสง่างาม เชิดหน้าสบตาไม่มีหลบ ดวงตางามวาววับ ฉันซิที่ควรจะซักถาม

 

       “สวัสดีค่ะ”

อัปสรก้มศีรษะลงเล็กน้อยอย่างไว้ตัว

“ไม่ทราบว่าได้รับเกียรติมาเยือนจากทุกท่านด้วยเหตุผลอะไร”

 

       มาร์กาเร็ตซ่อนยิ้ม หากเลือกได้เธอคงไม่อยากมาเกี่ยวข้องกับแม่สาวเจ้าอารมณ์จัดการยากคนนี้ แต่การค้า ย่อมเป็นการค้า

 

       หนุ่มใหญ่คนเดียวในที่นั่นเผยยิ้มภายใต้หนวดเรียวงามเหมือนพ่อพระเอกโซโล หน่วยตาคมลึกมองสาวน้อยตรงหน้าอย่างสนใจ ลูกค้าที่แหวกกฎทุกกฎของ six to six

 

       “ผมต้องขอโทษด้วยที่พนักงานของเราทำให้คุณและครอบครัวต้องผลัดพรากจากกันช่วงเวลาหนึ่ง ทางเราได้ลงโทษพนักงานของเราแล้ว ผมได้ทราบว่าคุณต้องการที่จะแก้แค้น”

 

คิ้วเข้มเลิกขึ้นนิดเดียวเหมือนสาวน้อยที่นั่งตรงข้ามย่นจมูกแม้จะเพียงนิดเดียวก็ตาม

 

“เรียกร้องหาความยุติธรรมหรือ”

 

คำถามตรงไปตรงมานั้น เรียกรอยยิ้มหวานหยด

 

“ดิฉันต้องการทราบเพียงว่า ใครคือคนที่ส่งดิฉันให้ไปหลงยุดเท่านั้นเอง”

ไหล่บอบบางไหวนิดๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

“ไม่ได้ต้องการแก้แค้นเลย”

 

อย่าให้ฉันรู้ว่าคือใครก็แล้วกัน ฉันจะทำให้รู้สึกเลยว่าการอยู่โดยไร้ซึ่งสิ่งอำนวยความสะดวกโดยเฉพาะเครื่องสุขภัณฑ์นะมันเป็นยังไง

 

ราม ชำเลืองไปทางมาร์กาเร็ต ก่อนหันไปสบตาแอนนาผู้ทำหน้าที่ดูแลเรื่องกฎต่างๆ ของพ่อมดแม่มด

 

“เราทำการค้า คุณเลือกที่จะขอไปเอง ผมได้ฟังและดูเทปบันทึกการค้าครั้งนั้นแล้ว พนักงานของเราได้บอกคุณแล้วว่า ราคาของสิ่งที่คุณต้องการคืออะไร และคุณตกลง”

 

คิ้วเรียวงามที่แตะแต้มเติมเพียงเล็กน้อยของอัปสรเลิกขึ้นนิดๆ เธอจำไมได้ด้วยซ้ำว่าขออะไรและเธอต้องจ่ายอะไร จำได้แต่เพียงว่าเธอไปที่ร้านเพราะต้องการความอบอุ่นจากสิ่งที่คุ้นเคยเท่านั้น ใครจะไปคิดว่าจะถูกส่งย้อนไปในอดีต

 

“ถ้างั้นก็จบ”

มือเรียวพายออกกว้าง ทำท่าจะลุกขึ้น

“ส่งดิฉันกลับบ้านด้วย”

 

“เดี๋ยวครับ”

รามยิ้มมีแววขำลึกๆ อยู่ในดวงตาคมลึกนั้น

“ทางคุณได้ตกลงการค้าใหม่ไม่ใช่หรือ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

 

อัปสรจำต้องนั่งลงตามเดิม ใช่ เธอยังต้องการเจ้าคนที่ส่งเธอไปตกทุกข์ได้ยากนั้นอยู่

 

“เราจะเปิดช่องทางให้คุณได้ค้นหา โดยการที่ให้คุณมาเป็นพนักงานพิเศษของร้านเรา”

รามโบกมือ ตรงหน้าก็ปรากฏภาพเหมือนฉายหนังสามมิติขึ้น แสดงถึงการปฏิบัติหน้าที่ของพนักงานขาย

 

“ได้ค่าแรงไหม”

อัปสรถาม คิ้วเรียวงามขมวดเพียงนิด เพื่อไม่ให้เกิดริ้วรอย

“ดิฉันไม่นอนดึก การนอนไม่เพียงพอไม่ดีต่อสมองและผิวพรรณ จะไม่ง่ายกว่าหรือที่คุณจะบอกมาเลยว่าใครคือคนคนนั้น”

 

“เราก็มีกฎของเรา แต่เพราะคุณคือคนพิเศษ คุณจะได้ทำงานในหลายๆ หน้าที่เพื่อค้นหาคนนั้นนั้น”

 

“เดี๋ยว”

อัปสรรีบร้องขัดขึ้น ฟังๆ ดูก็สวยหรู เพราะคุณคือคนพิเศษ แต่ประสบการณ์กับร้านขายของบ้าๆ นี่ทำให้กริ่งเตือนภัยของเธอดังไม่หยุด

“”ถ้าฉันหาไม่เจอ ฉันไม่ต้องทำงานไม่มีค่าจ้างตลอดชาติเหรอ”

อัปสรถลึงตาใส่ฝ่ายตรงข้ามทั้งสามคน ทิ้งมาดคุณหนูหรูเลิศเอาไว้ ไม่มีทางที่เธอจะจมปลักทำงานไม่มีค่าจ้างตลอดชาติ ไม่มีทาง

 

สามคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามยังนิ่ง สงบ เงียบ

 

“ฉันต้องการทนายในการตกลงครั้งนี้”

อัปสรบอกเสียงดัง

“แล้วฉันยังเป็นผู้เยาว์อยู่ พ่อต้องมารับรู้ด้วย”

 

ไม่มีทางที่เอจะยอมให้ตัวเองหายไปอีก เธอจะไม่ยอมจากพ่อกับแม่ไปโดยไม่รู้ตัวล่วงหน้า ไม่อีกแล้ว

 

“ฉันเป็นทนายของคุณค่ะ”

หญิงสาวผมทองที่นั่งอยู่ทางริมซ้ายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเสียงนุ่มเบา แต่กังวานชัดเจนทุกถ้อยคำ

“ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หากคุณมีข้อสงสัยอะไรกับสัญญาการจ้าง และการซื้อขายครั้งนี้ ถามมาได้เลยค่ะ”

 

อัปสรชายตามองผู้หญิงผมเข้มที่นั่งทางขวา เธอมาทำไมล่ะ ตั้งแต่พบหน้าก็มีแต่รอยยิ้มน้อยๆ ส่งมาให้ตลอด ยิ้มเหมือนคุ้นเคยรู้จักเธอ แต่ให้สาบานก็ได้ อัปสรไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้

 

 

อัปสรถูกส่งกลับมาที่ห้องของเธอในสภาพมึนงง ทางเดียวที่เธอจะหาคนที่ส่งเธอไปได้ ด้วยการเป็นพนักงานคุมร้านของ six to six แน่ล่ะ เธอได้ค่าจ้างเช่นพนักงานคนอื่นๆ

 

นานแค่ไหน

อ๋อ ไม่นานเท่าไร แค่สองปีเท่านั้นแล้วก็จบกัน ไม่ต้องทวงถามคน ไม่ต้องมาเป็นลูกจ้าง ทุกอย่างจะยุติลงทันที เธออยากจะร้องตะโกนว่า เลิกๆ ไม่ตามหาแล้ว ไม่เอาแล้ว แต่ความที่ไม่เคยยอมแพ้ใครง่ายๆ หากไม่รู้ตัวคนที่ส่งให้เธอหลงยุคคงได้นอนตายตาไม่หลับแน่ ดังนั้น จะเป็นอะไรไปเล่า การเป็นพนักงานของร้านขายของประหลาด ได้ค่าจ้างที่ดีอย่างเหลือเชื่อ และได้หาตัวคนที่เธอต้องการ

 

สาวน้อยแสนสวยทิ้งตัวลงนอนทั้งยังไม่ได้อาบน้ำชำระกายเป็นครั้งแรก