You are mine เธอเป็นของฉัน รู้ไหม

ลำดับตอนที่ #3 : 001 มองแต่ฉัน

๐๐๑

 

เสียงหอบหายใจหนักๆ เสียงครวญครางเบาๆ ท่ามกลางความมืด และความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ เงียบลงแล้ว เจ้าของร่างนุ่มนิ่มที่ต้องรองรับร่างที่สูงใหญ่กว่า ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจเบาๆ เมื่อเจ้าของร่างหนักๆ พลิกตัวไปนอนอีกฟากของเตียง ร่างน้อยค่อยๆ ขยับไปริมเตียง ก่อนที่จะก้าวลงจากเตียง มือใหญ่ก็เอื้อมมาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือลากเข้าไปใต้ร่างสูงอีกครั้ง

 

“จะไปไหน ฉันยังไม่เสร็จเรื่องกับเธอ”

 

ปากอิ่มที่จะอ้าออกประท้วงถูกปิด ลิ้นหนาถูกสอดเข้ามาควานหาความหวานความอ่อนเยาว์ มือใหญ่ตะโบม ขยำทรวงอกอวบของสาวรุ่นอย่างไม่เกรงใจเจ้าของ

 

“จำไว้ ถ้าฉันยังไม่บอกให้ไป เธอจะไปไหนไม่ได้”

 

นิ้วมือบีบปลายยอกทรวงที่เหมือนเม็ดทับทิมกลางหิมะขาวสร้างในความมืดเช่นนี้ เป็นการเน้นคำสั่ง ก่อนจะขบติ่งหูจนเจ้าของร่างสะดุ้งสุดตัว

 

“เข้าใจไหม” เสียงทุ้มกระซิบดุดันข้างใบหูบอบบาง

 

“ค่ะ ได้ยินค่ะ” เด็กสาวรีบละล่ำละลักรับคำ

 

“เข้าใจไหม” เสียงดุๆ ถามมาอีกครั้ง ลมอุ่นๆ เบาใส่หู ก่อนริมฝีปากร้อนๆ จะเริ่มแทะเล็มใบหูบางๆ ขนอ่อนๆ ตามต้นคอลุกตั้ง ไหล่บางๆ ห่ออย่างสยิว

 

“เข้าใจค่ะ เข้าใจ” เสียงใสเบารีบบอกเสียงสะท้าน

 

สัมผัสลูบไล้เบามือลงจนเด็กสาวรวบรวมความกล้า

 

“ปล่อยหลินไปนะคะคุณนนท์ หลินสัญญา หลินจะรีบกลับบ้าน ไม่มาเที่ยวอย่างนี้อีก”

 

มือใหญ่ที่กำลังเพริดเพลินกับเนื้อตัวนุ่มนิ่มชะงัก เด็กสาวหลับตาปี๋ เมื่อชายหนุ่มชะโงกหน้ามาใกล้ กิริยาอย่างเด็กๆ เรียกรอยยิ้มนิดๆ ขึ้นที่มุมปากของปุณยนนท์ ยังเด็ก ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องเหลือเกิน มือใหญ่ลูบผมให้พ้นใบหน้าเล็กๆ ร่างสูงใหญ่ที่เกยขึ้นมาทั้งตัว ทำให้มือเล็กๆยกขึ้นยันแผงอกกว้างเอาไว้

 

“ไม่ต้องมาหลินกับฉัน”

 

ชายหนุ่มแกล้งทำเสียงดุ เท่านั้นปากอิ่มๆ ก็แบะออกเหมือนจะร้องไห้ เรียกความเอ็นดูขึ้นมาในหัวใจของปุณยนนท์

 

“มองฉัน”

 

มือเล็กๆที่ขวางทาง ถูกดึงออกจับกดไว้ข้างหมอน อกกว้างทาบลงคลอเคลียให้ทรวงสาวไหวสะท้าน

 

“ลืมตา”

 

เสียงดุสั่ง ดวงตาที่หลับปี๋ค่อยๆหรี่ลืมขึ้นก่อนเบิกกว้าง เมื่อรู้สึกถึงอะไรที่เคลื่อนเข้าแนบสนิทช้าๆ ให้รู้สึกถึงทุกๆ อณูของกันและกันดวงตาคู่โตเหมือนตากวางพริ้มลงตามแรงอารมณ์หวาม หากเสียงทุ้มยังกระซิบสั่งดุๆ

 

“ลืมตา มองฉัน มองแต่ฉัน”

 

เด็กสาวฝืนแรงอารมณ์ลืมตามองเขา มองเข้าสู่ดวงตาดำที่จับจ้องมองมาดุๆ มองเพียงดวงตาสีดำ ดุดัน ปล่อยร่างกายให้เคลื่อนไหวไปตามแรงอารมณ์  ความว่าง่ายของเธอได้รับรางวัลด้วยแววยิ้มที่ซ่อนลึกในสีดำดุดันน่ากลัวคู่นั้น เพียงแค่นั้นหัวใจน้อยๆ ก็สั่นไหว

 

 

“ยายสุ แกจะเหม่อฝันกลางวันอีกนานไหม เมื่อไรจะทำเสร็จสักที ฉันปวดจนจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

 

เสียงแจ้วๆ ของหญิงสาวในชุกเครื่องแบบของออฟฟิศกระชากสติของพนักงานทำความสะอาดกลับมา เธอรีบเก็บป้ายกำลังทำความสะอาดออก หลบตัวลีบหลีกทางให้ ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บที

 

มองฉัน มองแต่ฉัน

 

หญิงสาวสะบัดศีรษะแรงๆ เธอฝันไปเองแล้วว่าเห็นเขาอีก เสียงสั่งนั้นคงฝังเข้าไปในความทรงจำจนทำให้เธอมองใครเป็นเขาไปหมดหรือเปล่า เสียงนาฬิกาข้อมือที่ตั้งเวลาไว้ดังเตือนเบาๆ ได้เวลาไปทำความสะอาดห้องน้ำชายล่ะ

 

“สุ ไปทำชั้นบริหารนะ แกเคยไปทำใช่ไหม”

 

สุพยักหน้ารับช้าๆ

 

“แล้วป้าศรีล่ะ” หญิงสาวอดถามกลับไม่ได้

 

ป้าศรีเป็นพนักงานคำความสะอาดอาวุโส ทำงานมานาน ซื่อสัตย์ไว้ใจได้ จึงได้รับความไว้วางใจให้ทำความสะอาดบนชั้นบริหารทั้งหมด สุเคยถูกแกเรียกไปช่วยทำความสะอาดสองสามครั้งหลังเวลามีประชุดหรือมีการจัดเลี้ยง

 

“ป้าศรีแกปวดท้อง เพิ่งเอาไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ แกไปอยู่ไหนมาไม่รู้เรือง คุณนนท์อุ้มพาลงไปด้วยตัวเองเลย”

 

เพื่อนพนักงานทำความสะอาดวัยเข้าสาวใหญ่เอามือกุมระหว่างอก ทำตาเคลิ้มฝัน

 

“เป็นฉันได้อยู่ในอ้อมอกคุณนนท์ ยอมตายวะ”

 

สุหัวเราะ คว้าอุปกรณ์ทำความสะอาดได้ก็รีบขึ้นไปทำความสะอาดชั้นบริหารทันที

 

คุณศรี สุรีย์ศรี หัวหน้าเลขา ของชั้นบริหารพยักหน้าเมื่อเอเข้าไปรายงานตัวว่าจะมาทำความสะอาดแทนป้าศรี

 

“ช่วยหน่อยนะ ยายสุ รู้ใช่ไหมว่าทำอะไรบ้าง”

 

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำ ป้าศรีเป็นคนรักหน้าที่ แกเขียนลงสมุดเอาไว้ตัวโต ว่าวันๆ ต้องทำอะไรบ้าง โต๊ะของใคร ต้องทำอะไร ของใครไม่ให้ทำอะไร สุเปิดสมุดออกดูจนไปสะดุดที่ชื่อ ปุณยนนท์ หัวใจสาวทำความสะอาดเต้นโลดขึ้นผิดจังหวะ

 

ไม่ต้องทิ้งขยะ ไม่ต้องจัดโต๊ะ ไม่ต้องทำความสะอาดคอม ดูดฝุ่นห่างจากโต๊ะทำงาน จะให้ทำเมื่อไรคุณจะมาตามเอง อย่าลืมทำความสะอาดห้องน้ำในห้องทำงานคุณนนท์ เช้าเที่ยงเย็น และทิ้งขยะทุกครั้ง

 

มีห้องน้ำในห้องทำงานด้วย เธอเพิ่งจะรู้นะนี่ ตอนนี้คุณปุณยนนท์ไม่อยู่ เธอน่าจะรีบเข้าไปทำที่ห้องของเขาก่อน พอดีกับ สุรีย์ศรี เปิดประตูห้องพักเล็กๆ ที่เก็บอุปกรณ์ทำงานสะอาดเฉพาะชั้นและเป็นที่นั่งพักของป้าศรีไปในตัว เพราะแกต้องประจำที่ชั้นนี้ตลอด

 

“สุ คุณนนท์ไม่อยู่ไปทำห้องคุณนนท์ก่อนแล้วกัน”

 

“ค่ะ”

 

หญิงสาวกระวีกระวาดรีบไปทำความสะอาดก่อนเจ้าของห้องกลับมา เฉียดเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด เมื่อปิดประตูห้องอขงเขา ชายหนุ่มเจ้าของห้องก็เดินออกจากลิฟต์เข้ามา

 

“ใครมาทำงานแทนป้าศรีหรือ”

 

ปุณยนนท์หยุดถามที่โต๊ะของสุรีย์ศรี คิ้วเข้มขมวด เมื่อรู้สึกคุ้นๆ กับพนักงานทำความสะอาดที่ก้มหน้างุดๆ แอบตัวลีบเมื่อเข้าเดินผ่าน

 

“ยายสุค่ะ ไว้ใจได้”

 

สุรีย์ศรียิ้มบางๆ เจ้านายหนุ่มพยักหน้า เดินเข้าห้อง

....

มาลงแล้วบทที่ 1
บทที่ 2 แล้วแต่เขียนจบ