ที่มาของเรื่อง

ลำดับตอนที่ #1 : ที่ขึ้นเป็นหัวข้อนี้

ก็ไม่มีอะไรมากเท่า อายุที่เพิ่มขึ้น นิยายที่เพิ่มขึ้น จนเริ่มจำไม่ได้ ทำไมถึงเขียนเรื่องนี้

มีนิยายอีกหลายเรื่องที่คิดพล็อตได้ วางเรื่องแล้ว ตัวละครก็หามาใส่ แต่ก็ยังไม่ได้ลงมือเขียน

นานๆ ก็ลืมเรื่องนั้นไปแล้ว ว่าทำถึงเขียน (แต่เรื่องนะเขียนต่อไปนะ)

การเริ่มเขียน เริ่มที่ จุดสะดุดใจ ให้อยากเขียน อาจจะเป็นบทกลอน อารมณ์เหงา ดอกไม้ร่วง หนังสือสักเล่ม ละครสักฉาก อะไรก็ได้ ที่สะดุดใจ ทำไม ไม่เป็นแบบนี้  ทำไมไม่เป็นอย่างนั้น  นั่นเป็นจุดเริ่มต้นนิยายทุกเรื่องของฟ้าใส

ด้วยความที่เป็นคนขี้เบื่อ ก็เลยไม่ชอบเขียนอะไรแบบเดิมๆ ก็จะเขียนเรื่องให้แตกต่างกันออกไป ฮาฮาฮา แต่ก็ยังเขียนแบบที่ตัวเองเขียน

ชอบทุกเรื่องที่ตัวเองเขียน ถ้าไม่ชอบ คงไม่เขียนออกมา

วันนี้ นึกได้แค่นี้ วันหน้านึกได้ จะมาเขียนต่อก็แล้วกัน

ที่มาของนิยาย จะเริ่มจากเรื่องที่ลงในนี้ก่อน แล้วก็เรื่องอื่นๆ จะตามมา ทั้งที่ยังพิมพ์ไม่เสร็จ เขียนยังไม่จบ จนไปถึง ยังไม่ได้เขียน  โปรดติดตามตอนต่อไป


19 กุมภ์ 2551

ว่างๆ ไม่มีอะไรมานั่งตั้งขอสังเกตุงานเขียนของตัวเอง แต่ก่อนเขียนหวานแหวว พ่อแง่แม่งอน มีเรื่อง เพลงและกลอน ครบตามสูตร
หลังๆ นี่ อิฉันเขียนอะไรหว่า ยาก ยุ่ง ไม่เข้าใจ
สงสัยมันเริ่มจากวัย จากหนังสือที่เพิ่ม จาก...ฯลฯ

22 กรกฏาคม 2551

มาเรื่องพล็อต ความน่าจะเป็น และการเขียน

น่าตกใจสำหรับตัวเองที่ไปอ่านนิยายแล้วต้องตบอกร้อง ว๊ายยย ยาย...ตกไห อะไรอย่างนั้น

นิยายมันต้องสมจริงสมจังขนาดไหน แหมไม่ต้องเปรี๊ยะๆ ก็ได้ค่ะ ขอแต่อย่าให้มันโอเวอร์เกินไปแล้วกัน 

ส่วนตัวเองพล็อตร้อยแปดพันเก้าที่คิดไว้ ลงมือเขียนไปบ้างยังไม่เขียนบ้าง มีเหตุผลของตัวมันเอง เลือกที่จะเขียนหรือเก็บเอาไว้ก่อน

พล็อตที่ได้มาแล้ว คุณมีความน่าจะเป็นที่จะเขียนมันได้มากขนาดไหน ขาดน้ำกลางทะเลทราย คุณเคยกระหายน้ำมากขนาดนั้นไหม คุณเคยโดนแดดเผาจนตัวแดง รู้หรือไม่ว่านานแค่ไหนมันจะหาย หรือว่า มันจะกระดำกระด่างเป็นลูกหมาดัมเมเชี่ยนตลอดไป
มันขึ้นอยู่กับประสบการณ์บวกกับจินตนาการของคุณด้วย 

คนที่โตแล้ว สามารถกลับมาเขียนเรื่องวัยรุ่น เพราะเขาผ่านมันมาแล้ว ขณะที่เด็กๆ ไปเขียนเรื่องคนชรา มีประสการณ์พอไหม สิ่งเล่านี้ถามตัวเองตลอดเวลา พล็อตที่คิดไว้ อีกนานหลายปี จึงจะออกมาเป็นเรื่องราวให้ได้อ่านกันได้

บอกกล่าวกันเอาไว้ ว่า....ห้ามทวง

24 สิงหา 2551

หยุดเขียนนิยายไปเกือบเดือน ช่างทนได้!!! ไม่คิดว่าจะอดใจได้นานขนาดนั้น
หรือเพราะว่าเหนื่อย มีกิจกรรมเร่งด่วนข้างนอกให้ทำมากจนเกินไปจนไม่สามารถหาเวลาได้
แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็...ฮือม์ รู้สึกดีๆ กับการว่างเว้นเขียน ได้ไปอ่านของคนอื่นบ้าง มองออกไปข้างนอก ต้นไม้เริ่มเหี่ยว เพราะเจ้าของไม่ได้สนใจ บ้านรกมากกก จนสงสัย อยู่ได้ยังไงว่ะ
คงต้องเริ่มปรับชีวิตให้สมดุลลย์ ...แล้ว...555 มันอาจจะให้นิยายเราสมดุลย์ขึ้นมาบ้างก็ได้


15 กันยา 2551
ลืมไปแล้วว่าจะมาเขียนเรืองอะไร 55 เจอพัก 24 สิงหาเข้าไป ลืมหมด

จะมาว่าด้วยเรื่อง ดาวน์อายุ เขียนเรืองสาว 15 ได้อยุ่แหมบๆ ตอนนี้ เอ ทำยังไง มันก้รู้สึกไม่ใช่ แย่จริง หรือเราจะเขียนเรืองเด็กๆ ไม่ได้อีกแล้ว ว๊ากกก ถ้าเป้นอย่างนั้นล่ะแย่เลย


2 ตุลย์ 2551

มาว่าเรื่องวิชาการบ้างดีกว่านะ สำหรับการเตรียมนิยายลงให้อ่านในเนต
ของคนอื่นไม่รู้ 55 รู้แต่ของตัวเอง

เมื่อก่อนพอ ปิ๊ง ก็เริ่มเขียนเลย ฉากที่ปิ๊ง อาจจะไม่ใช่ฉากแรกก็ได้ อาจจะไม่ใช่ฉากสุดท้าย อาจไม่ใช่ฉากเด่น แต่มันต้องมีแน่ๆ ในเรื่องล่ะ ก็ ชอบฉากนี้ ง่ายๆ ดีไหมล่ะ หุหุ
จำได้ว่าชอบกระโปรงที่มันสะบัด เลยได้นิยาย 1 เรื่อง 

555 มานั่งนึกย้อนหลังก็ตลกตัวเองดี แถม ตอนต้นที่เขียน กับเขียนไปจนจบ มันเข้าทำนอง ขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อน แตกใบอ่อนเป็นมะลิลาไปได้ คือเริ่ม ตั้งใจจะให้เป็นเรื่องหนึ่ง เขียนๆ ทิ้งๆ มาเขียนอีกที อ้าว ไอ้ฉากนี้มันมาโดดอยู่ในเรื่องนี้ได้ยังไง เอ ใส่ไว้ในเรื่องโน้นนี่หว่า โทษใครไม่ได้ นอกจากตัวเราที่เขียนนิยายใส่เศษกระดาษแล้วยัดๆ รวมกันเอาไว้ พอเอามาลอกใส่สมุด กระดาษมันก็หลงเรื่องเข้าจนได้


ตอนนี้ ปิ๊ง....หยุดไปหาฉากแรก และฉากจบให้ได้ก่อน หาไม่ได้ ยังไม่เขียน

ขั้นต่อไป เขียนให้ได้สัก 5 บท จากประสบการณ์ส่วนตัว ถ้าตัวละครเดินไม่ได้ 5 บท จบเห่ เนื้อเรื่องคุณยังไม่แน่นพอที่จะไปต่อได้ เลิกเหอะ ไปหาอย่างอื่นทำ แล้วค่อยมานั่งเข้าฌาณต่อ

เขียนโครงเรื่อง เอายาวเอาสั้น ตามใจ ใส่รายละเอียดมากน้อยก็ตามใจอีก แถม สลับบทเล่นๆ เพื่อความตื่นเต้นได้อีกต่างหาก

การกำหนดโครงเรื่องนี้ เอาไว้ให้เรากำหนดเนื้อเรื่องได้ด้วยว่าจะยาวหรือสั้นขนาดไหน เอาไว้เผื่อเขียนนานๆ จะได้ไม่ลืมว่า ตั้งใจจะใส่อะไรลงไปในเรื่องนี้บ้าง

เริ่มเขียนฉากแรก ใครเคยเป็นบ้าง เขียนฉากแรกมา 5 แบบ แล้วโล๊ะทิ้ง เพราะ ไม่ได้ดั่งใจ มันก็ ฉากนี้ ตัวละครแบบนี้ คำพูดก็ ฮือม์ แบบนี้ แต่ทำยังไง ให้มันไม่แบน 55 อธิบายยาก เอาเป็นว่า ฉากเปิดตัวต้องโดนใจคนเขียน ต่อให้คนอื่นๆ ว่าธรรมดา แต่คนเขียนต้องชอบก่อน

ถ้าเขียน บทแรก ฉากเปิดตัวได้ดั่งใจ ต่อๆ ไป เขียนได้สบายมาก ม่ะมีปัญหา

แหม วันนี้ มาแบบมีสาระ อุอุ


8 ตุลย์ 2551

ถ้าจะเขียนเรื่อง....ความว่างเปล่า...
ขึ้นต้น แล้ว
. 
.
.
.
จบแล้ว

จะมีใครอยากตื้บคนเขียนบ้างไหม หรือจะมีใครอมยิ้มกันบ้าง
จากสิบเอา 1 เท่านั้นที่คิดว่ายิ้ม

ไม่มีอะไร แค่อยากลองเท่านั้นเอง


26 พฤศจิกายน 2551

กฏข้อแรกระหว่างเขียนนิยายคือไม่อ่านนิยาย
ทั้งๆ ที่แต่ก่อน อ่านนิยายจบหนึ่งเล่ม เราจะมีไอเดียปิ๊งๆ สำหรับหนึ่งเรื่อง

เพราะ มันจะหลงไปทั้งสำนวนและพล็อตแบบไม่รู้ตัว


14 มกราคม 2552

กฏข้อแรกสำหรับการลงนิยาย อย่าลงหลังจากเขียนจย เพราะมันจะงง 555
คงจะจริง เขียนรอบแรกเหมือนเป็นโครงเรืองมากกว่าจะเป็นนิยายโดยสมบูณ์
จาก 7-8 หน้า เพิ่มเป็น 12-13 หน้าได้อย่างไรไม่รู้
เลยจะรอ อ่านอีกรอบเองก่อน ถ้ามันยังไม่เพิ่มหน้า คงเอาตอนที่รีไรท์ลงแล้วล่ะ

ไปนับนิยายที่เอามาพิมพ์จบ ได้ 20 เรื่อง กับเวลา 4 ปี ถ้าคิดเลขง่ายๆ
100 เรื่อง ก็ตก 20 ปี ช้านจะมีชีวิตอยู่จนเขียนครบไหมนั่น

เวลาที่ไม่เคยรอใคร การกลัวความตายของคน ทำให้เขียนไปลงไป 
มันจะดีกับคนลงหรือคนอ่านมากกว่ากันก็ไม่รู้

ที่แน่ๆ ถ้าหายไปไม่มีเรื่องมาลงครบปี ก็ ลากันไปเลยแล้วกัน 555
เรื่องที่ค้างๆ ก็คิดกันไปเล่นๆ แล้วกัน ว่าจะเป็นยังไง

อารมณ์ที่กลัวจะเขียนไม่จบ ทำให้สมองเริ่มแล่นช้า 
จากเขียนเรื่องโน้นกระโดดไปเรื่องนี้
ต้องมาจดจ่อกับเรื่องเดียว
อยากตะโกน เบื่อ ๆๆๆๆ แล้วก็ เขียนมันต่อไปให้จบ
บางครั้งก็รู้สึกมันยังไม่ใช่ ก็ทิ้งเอาไว้ เวลาผ่านไป
เฮ้ย กว่าจะจบแต่ล่ะเรื่อง เหนื่อยจริงๆ

ตอนนี้กำลังคิด จะพัฒนาตัวเองให้จดจ่อกับเรื่องที่เขียนๆๆ มันให้จบ
หรือ
พัฒนาฝีมือเขียน(ลายมือ) แล้วเอาไปให้คนอื่นพิมพ์แทนดี
ในเมื่อการจ้างคนแกะลายมือของข้าพเจ้าจะไม่ค่อยได้ผลเสียแล้ว

เวลาผ่านไป ขณะที่การเดินทางเริ่มมากขึ้น
ไม่ชอบหอบสมบัติเวลาเดินทาง
บางครั้ง สมุดสักเล่ม ปากกาสักด้าม กับการฝึกเขียนลายมือ 
อาจจะเป็นทางเลือกที่ดี 

ฮือม์....
หุหุหุ...
เขียนกับโต๊ะนิ่งๆ ยังแย่ปานนี้

แล้ว...
เขียนในรถมันจะแย่ปานไหน

555...
ไปเตรียมตัวเดินทางอีกรอบแล้ว



4 พฤษภาคม 2552
ฮือม์....
จะมาบ่นอะไรกับเรื่องในใจเราได้
นอกจาก
ยังชอบที่จะเขียน
โดยที่คนแรกที่อ่านคือตัวเรา
ต่อไป...

ปล.ตั้งใจจะมาบ่นเรื่องอื่น
มีกิจกรรมมาขัด
เลยลืมไปแล้วว่าจะว่าอะไร