sf reborn all69

ลำดับตอนที่ #2 : The word love คำว่ารัก+END+

“รู้ไหมครับวองโลเล่ ว่าถ้าอธิฐานกับปีศาจมีจะได้ผลมากกว่าเทวดา”

“งั้นเหรอ แต่คำพูดของสายหมอกแสนโกหกอย่างเธอน่ะ เชื่อไม่ได้หรอก...แต่ก็จะลองดู”

“งั้นก็ลองกับผมไหมครับผมก็เป็นปีศาจนะ”

“งั้นฉันขอให้เธอเป็นของฉันตลอดไป”

“ครับ นายท่าน”

สุดท้ายนั่นก็คือคำโกหกของเธอ

“สึนะไปกันได้รึยัง ไปสายเดี๋ยวเจ้าหนูจะยิงทิ้งเอานะ” ร่างสูงของพิรุณแห่งวองโกเล่บอกผู้มีตำแหน่งเป็นนายเหนือหัวด้วยน้ำเสียงเหมือนเคย แม้มันจะเศร้าสร้อยจนผิดปกติก็ตาม

แต่ฉันก็จะเชื่อมั่น

       ร่างโปร่งของประมุขของวองโกเล่ ซาวาดะ สึนะโยชิ  นั่งสงบนิ่งราวกับไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนสนิท หลังจากวันนั้น เขาก็ขังตัวเองไว้ในห้องมืดๆ อ่านหนังสือที่ให้ผู้พิทักษ์ไปหา ไม่ว่าจะ บริกรรมศาสตร์มืด พันธสัญญาปีศาจ อ่านแล้วอ่านอีก ขีดเขียนสัญลักษณ์ต่างๆมากมาย แล้วเขาก็อธิฐานซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่ได้เธอกลับมา

จึงอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อสิ่งที่ปรารถนา

“สึนะ....” พิรุณหนุ่มมองเพื่อนรักของตนอย่างสงสารปนเจ็บปวด  เพราะตั้งแต่วันที่สายหมอกจางไปนภาผู้นี้ก็มิเคยยิ้มแย้มอีกเลย แล้วเขาก็ยังเป็นสาเหตุอีกด้วย เพราะเขาเล่าเรื่องที่เพื่อนคนนี้จะไปคุยเจรจากับศัตรูให้ ‘โรคุโด  มุคุโร่’ ฟัง ทั้งยังเป็นคนพาร่างบางไปที่นั่น เมื่อไปถึงเพื่อนเขาก็กำลังเพรี่ยงพร้ำแต่ร่างบางที่ไปกับเขากลับ... ความผิดที่ติดตัวจนตายไปชั่วชีวิต แต่ถึงยังไงเขาก็ได้วายุคอยปลอบประโลม แต่เพื่อนเขาคนนี้ไม่มีใครอีกแล้ว 

      ยืนมองเพื่อนรักที่เงียบสงบอยู่นานพิรุณหนุ่มก็เดินออกไปสมทบกับคนอื่นๆที่รออยู่ก่อนหน้าก่อนจะส่ายหน้าเบาเป็นการบอกคำตอบว่านภาผู้นั้นจะไม่ไป พิรุณหนุ่มเดินไปกุมมือวายุที่รักที่เงียบผิดปกติแล้วหันไปส่งยิ้มบางๆ ตอนนี้พวกเขากำลังไป ‘งานศพของผู้พิทักษ์สายหมอกของวองโกเล่’

     “ข้าแต่ท่านมหาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ข้าขอใช้กายนี้แลกดวงจิตของบุรุษผู้เป็นที่รักแด่ข้า”  นี่ก็ไม่ใช่

     “แด่องค์มหาจักพรรดิปีศาจผู้เกรียงไกร ข้าขอถวายสิ่งที่ท่านปรารถนาทุกประการและกับชายที่ข้ารัก” ไม่ใช่

     “ผู้อาศัยแดนนรกโปรดรับวิญญาณข้าเป็นเครื่องบรรณาการ แล้วคืนเจ้าจอมดวงใจของข้ามา” นี่ก็ไม่ใช่

          ร่างโปร่งของนภานั่งสวดคำอธิฐานอย่างเป็นบ้าเป็นหลังไม่ว่าใครจะบอกอะไรเขาก็จะไม่หยุดเพราะเขาเชื่อในสิ่งที่เธอพูด ถึงแม้เธอจะโกหกเขาก็จะเชื่อ ยอมทุกอย่างขอแค่เธอกลับมา

กลับมาฟังคำพูดของฉัน

    ถ้าเธอกลับมาฉันจะบอกว่ารักทุกวันจนเธอเบื่อ จะกอดเธอทุกวันจนเธอบอกให้พอ  จะจูบเธอทุวันจนเธอต้องขึ้นเสียงใส่ จะ....

    ร่างสูงโปร่งของนภาแห่งวองเล่ลุกจากเก้าอี้หนังนำเข้าอย่างหรู แล้วลูบไล้สัมผัสมันอย่างอ่อนโยน เหมือนกลัวว่าหนังสัตว์ที่หุ้มอยู่จะฉีกขาด  ลูบจาบนลงล่างจากล่างขึ้นบน จุมพิตพนักพิงซ้ำๆ

‘เธอเคยบอกให้ฉันซื้อเพราะเธอชอบความนุ่มของมัน  แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เธอชอบ

 แต่วันนี้ฉันซื้อมันมา ให้เธอแล้วนะ ’

   เขาละมือออกจากเก้าอี้หรู แล้วเดินมายังเตียงนอนก่อนจะล้มตัวนอนแล้วเอาหน้าซุกหมอนสูดดมกลิ่นผมของเจ้าของเตียงอย่างช้าๆ ราวกับกลัวว่ากลิ่นนั้นจะจางไป หมอนที่เจ้าของมันมักหลั่งน้ำตาลงไปเสมอ ใช้มือกำผ้าห่มหนานุ่มสีทึบที่เธอชอบ ซึมซับความทรงจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนเตียงนี้ ทุกอย่างแม้แต่คำพูดสุดท้ายบนนี้ที่เขามอบให้เธอ

‘เธอเคยบอกว่าเธอชอบสีดำแต่ฉันมักให้เธอใช้สีขาว เมื่อเปลี่ยนสีดำมาแทนที่มันกลับไม่มีกลิ่นของเธอแม้แต่นิด

ถ้าเกิดฉันตามใจเธอกว่านี้ สีที่เธอชอบคงจะเต็มไปด้วยกลิ่นของเธอสินะ’

“ ฮึก ... ฉันขอโทษ ถ้าฉันทำดีกับเธอมากกว่านี้ เธอคงไม่ .... ฉันขอโทษ   ฉันขอโทษ.ร่างสูงโปร่งของนายเหนือหัวแห่งวองโกเล่กล่าวขอโทษซ้ำไปซ้ำมาไม่มีหยุด ราวกับว่าคำขอโทษนี้จะช่วยทำให้เธอคนนั้นกลับมา

ภาพความทรงจำของเรา2ฉายซ้ำขึ้นมาราวกับหนังสั้นที่ไม่มีวันหยุด

ร่างสูงโปร่งพลิกตัวหันข้างขวา ยื่นมือซ้ายออกไป เหมือนกำลังไขว่ขว้าอะไรซักอย่าง

‘เธอยังจำได้ไหม ตอนนี้เธอบอกฉันครั้งแรกว่า เธอรักฉัน ฉันดีใจมากเลยนะ แต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ถ้าฉันบอกรักเธอบ้าง เธอจะดีใจไหมนะ เธอกลับมาได้ไหม กลับมาให้ฉันบอกรักเธอซักครั้ง ให้ฉันกอดเธอ จูบเธอ อีกสักครั้ง กลับมาอยู่กลับฉัน กลับมาเถอะนะ สายหมอกของฉัน ’

สายตาของนภาแห่งวองโกเล่ จ้องตรงไปข้างหน้าราวกับว่า สายหมอกผู้เป็นที่รักยังอยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา

                                                ‘ผมกลับมาแล้วครับ นภาที่รักของผม’

เสียงของคนที่รักตอบกลับมาในความคิดของเขา แต่เป็นตัวจริงหรืออุปมากัน

...ใครจะสน...

‘เธอกลับมาแล้วสินะ  สายหมอกของผม ’ รอยยิ้มของร่างสูงโปร่งที่ห่างหายไปนาน ได้หวนกลับมาอีกครั้ง ถึงแม้เสียงนั่นจะเป็นแค่ในความคิดของเขา แต่แค่นี้เขาก็สุขใจแล้ว

‘‘ ก๊อก ๆ ๆ ’’

‘‘  พี่สึนะ    พี่สึนะ อยู่รึเปล่าครับ?’’

‘‘ อืม ....’’ ร่างสูงโปร่งของนภาลุกขี้นนั่งบนเตียง  เอามือกุมศรีษะ ‘เผลอหลับไปหรอเนี่ย ’ ร่างสูงโปร่งคิดในใจ

‘‘ ก๊อก ๆ ’’

‘‘ พี่สึนะ อยู่รีเปล่าครับ ? ’’

‘‘ อยู่ครับ ... เข้ามาได้เลย ประตูไม่ได้ล็อค ’’

‘‘ พี่สึนะ กินข้าวบ้างก็ดีนะครับ อย่าหักโหมมากนะครับ เดี๋ยวร่างกายจะรับไม่ไหวเอานะครับ ’’

‘ วองโกเล่ อย่าหักโหมมากสิครับ ร่างกายมันจะรับไม่ไหวเอานะครับ ’

คำพูดของฟูตะ ช่างเหมือนกับเธอไม่มีผิด ราวกับว่า เธอที่ฉันรักยังไม่หายไปไหน

‘‘ พี่สึนะ ... พี่สึนะ เป็นอะไรรึเปล่าครับ ? ’’

‘‘ ปละ ... เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร  ’’

‘‘ ครับ  ..... พี่สึนะ  กินข้าวซะหน่อยเถอะครับ  ’’

‘‘ยกออกไปเถอะ  พี่ยังไม่หิวเลยน่ะ ’’

‘‘ แต่ว่า พี่สึนะยังไม่ได้กินอะไรเลยนิครับ ’’

‘‘ งั้น ถ้าพี่หิว พี่จะออกไปกินเองนะ ’’

‘‘ ครับ พี่สึนะ ’’

นภาแห่งวองโกเล่นั่งบนเตียงพร้อมกับเอามือกุมหัว แล้วนึกถึงคำพูดของสายหมอก

‘ วองโกเล่ อย่าหักโหมมากสิครับ ร่างกายมันจะรับไม่ไหวเอานะครับ ’

‘‘เฮ้อ ... เหนื่อยจนเห็นภาพซ้อนเลยหรอเนี่ย ’’ ร่างสูงโปร่งของนภาเอนลงนอนบนเตียงอีกครั้ง

  ‘ ฟิ้ว ว ว ว ว ~ ’

         ร่างสูงโปร่งค่อยๆของผุดขึ้นนั่งบนเตียงเพื่อมองหาต้นเสียงนั้น ‘ อะไรกัน เสียงลมงั้นเหรอ ’  ร่างสูงโปร่งคิด  ก่อนจะค่อยๆเอนตัวลงบนเตียงหมายจะนอนเพื่อนึกถึงความทรงจำของเขากับสายหมอกอีกครั้ง

‘ อย่าเอาแต่นอนสิครับ วองโกเล่ ’

เสียงใคร....ร่างสูงโปร่งคิดแต่คำตอบที่ช่วยไขความกระจ่าง คือภาพของคนที่ตน....รักแสนรัก....

‘‘ มุ ... มุคุโร่ ! เธอกลับมาหาฉันแล้วสินะ ’’ ถามร่างมายาตรงหน้าด้วยความดีใจ

....ลืมเลือนความเศร้าจนหมดสิ้น....

‘ เปล่าครับ .... ผมไม่ได้กลับมาหาคุณ    ผมจะมาบอกลาคุณต่างหากครับ ’ มายาตรงหน้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่บางเบาแต่อบอุ่น

....แต่คำตอบกลับหนาวเหน็บจนขั้วหัวใจ....

‘‘ บอกลา ? หมายความว่ายังไงน่ะ   ?? เธอจะไม่กลับมาหาฉันอีกแล้วเหรอ ’’ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงที่เว้าวอน เหมือนที่มายาตรงหน้าเคยถามเขาในคืนสุดท้าย

....ทั่งที่เจ็บจนไม่แรงแม้แต่เปล่งเสียง....

‘ ครับ .... ผมจะไม่กลับมาหาคุณอีกแล้วล่ะครับ ’ คำตอบนั้นทำลายจิตใจของมหาบุรุษแห่งวองเล่อย่างหนัก เหมือนที่คำพูดของเขาในคืนนั้นทำลายจิตใจมายาแสนรักอย่างหนักไม่แพ้กัน

....หรือนี่คือการแก้แค้นของเธอ ที่ทำให้ฉันทรมานยิ่งกว่าความตาย....

‘‘ ทำไมละ ! หรือว่า ..... หรือว่า เธอยังโกรธฉันอยู่   ฉันขอโทษนะ  ให้อภัยฉันเถอะ  กลับมาหาฉันเถอะนะ   อย่า

ทำแบบนี้ ’’ร่างสูงโปร่งพูดตอบอย่างร้อนรนเพื่อที่จะรั้งมายาตรงหน้าให้กลับมา

....กลับมาดังมนุษย์มิใช่ภาพลวงตา....

‘ ผมไม่เคยโกรธคุณเลยนะครับ แต่ที่ผมไม่สามารถกลับมาหาคุณได้   เพราะผม .... ตายไปแล้วนะครับ ’ร่างบางตอบด้วยรอยยิ้มทั้งที่คำตอบนั้นทำให้ผู้ฟังยิ้มไม่ออกแท้ๆ

....คำตอบที่บอกถึงว่ามายาตรงหน้ามิอาจกลับมา.....

‘‘ ..... ’’

‘ ผม .... คงต้องไปแล้วล่ะครับ ’ร่างบางกล่าวลาเพราะเวลาที่ยื้อมาจากปีศาจที่ตนทำพันธสัญญาหมดลง

....หมดเวลาของเราแล้ว....

‘‘ อยู่กับฉันนานกว่านี้อีกไม่ได้เหรอ ’’ร่างสูงโปร่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเว้าวอน

.....ของร้องอยู่กับฉันได้โปรด.....

‘ ไม่ได้แล้วล่ะครับ ...... ’ร่างตอบพร้อมรอยยิ้มแสนเศร้าสร้อยบนใบหน้าสวย

.....ผมยื้อเวลาออกไปไม่ได้อีกแล้ว.....

‘‘ มุคุโร่ ..... ฉันรักเธอนะ   รักเธอมาตลอด   และจะรักเธอตลอดไป ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ’’ร่างสูงเอ่ยคำสาบานด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนแอแต่กลับมั่นคงอย่างหน้าประหลาด

....ขอสาบานด้วยหัวใจดวงนี้ กายนี้ วิญญาณนี้....

‘ ผมก็รักคุณครับ ... วองโกเล่ เดซิโม่ ’ขอขอบคุณครับสำหรับคำสาบานสำหรับคนอย่างผม

....ถึงแม้คุณจะโกหกผมก็จะเชื่อ....

‘‘ ซักวันฉันจะไปหาเธอ สายหมอกของฉัน  ..... ’’ร่างสูงโปร่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังผิดจากเมื่อครู่จนน่าสงสัยแต่มายาตรงหน้าก็หาได้ใส่ใจ

.....รอฉันอีกนิดนะที่รักของฉัน.....

‘ ครับ ... ผมจะรอคุณนะครับ นภาของผม ’ ร่างบางตอบก่อนร่างมายาจะค่อยๆเลือนหายไป

.....จะรอคุณจนกว่าดวงวิญญาณจะดับสูญ.....

....กาลเวลาแปรเปลี่ยน....

....เป็นวัน....เป็นเดือน....เป็นปี...

และแล้ว .. สายหมอกก็ได้กลับคืน ท้องนภา





------------------------------------------------------------------------------------------------------------

มาต่อตอนจบแล้วนค่ะหลังจากหายไปชาติเศษ

อีกชาติเศษจะมาลงเรื่องอื่นให้อ่านนะค่ะ ยื่งเม้นก็ยิ่งอัพ(มั้ง!!)นะค่ะ

มันอาจเปลกมากๆก็ขออภัยดวยนะค่ะ เพราะรวมหัวกันแต่งเเล้วรวม+แก้กันทีหลัง