คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ข้อดี
เช้าวันเสาร์ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อไปส่งพี่กีวีขึ้นเครื่องที่สนามบิน
“อยู่บ้านดีๆอย่าเถลไถลนะ”
“อืม”
รู้แล้วหน้าฉันไม่ใช่เด็ก 5 ขวบนะ(นี่คือสิ่งที่ฉันคิด)
“ไปแล้วนะ บาย”
“จ้า อย่าลืมของฝากนะ”
พี่กีวียิ้มให้ฉันแล้วเดินเข้าไปในที่ที่มีไว้สำหรับรองรับผู้โดยสารส่วนฉันก็เดินออกเรียกแท็กซี่เพื่อจะกลับบ้านไปนอน เฮ้อ...ง่วงนอนชะมัดเลย
เอี๊ยด !!!
เสียงรถสปอร์ตสีดำคันหนึ่งจอดตรงหน้าฉันพร้อมกับเปิดกระจกลง
“นายแฮ็ค”
“อืม ฉันเองขึ้นมาเดี๋ยวฉันไปส่ง”
“...”
ฉันไม่พูดอะไรแล้วเดินไปที่ด้านหลังเพื่อเรียกแท็กซี่
“ฉันบอกให้เธอขึ้น”
“...”
ฉันยังคงเดินต่อไปแต่ไอ้บ้านั่นกับลงมาเปิดประตูแล้วโยนฉันเข้าไปในรถ
“ฉันไม่ไป ได้ยินมั้ยว่า ฉัน ไม่ ไป”
“เออได้ยิน แต่นี่มันหกโมงเช้านะฟ้ายังไม่สว่างเลยเธอไม่กลัวโดนฉุดหรือไง”
เออจริงของนายอย่างน้อยนายก็ยังหน้ากลัวน้อยกว่าไอ้โรคจิตพวกนั้นอะนะครั้งนี้ฉันจะยอมนายก็แล้วกัน ฉันนั่งเงียบไปตลอดทาง เงียบจริงๆนะฉันไม่ได้พูดอะไรกับหมอนั่นเลย(ที่จริงคือหลับตลอดทาง)จนถึงบ้าน
“ยัยลูกหมาตื่นได้แล้วถึงแล้วเว้ยยยยยยยย”
“อ้าก !! ไอ้บ้านี่ตะโกนมาได้บ้านนายผลิตโทรโข่งขายรึไงถึงได้เสียงดังขนาดนี้”
“ลงไปได้แล้วฉันจะกลับบ้าน”
หมอนั่นเปิดประตูพร้อมกับผลักฉันลงจากรถของเค้า ไอ้บ้านี่บทจะให้ขึ้นก็ลาก บทจะให้ลงก็ผลักมีความเป็นสุภาพบุรุษกับเค้ามั่งมั้ยเนี่ย เออ...ลืมไปว่าหมอนั่นเป็นเกย์ไม่เหมือนพี่ต้นน้ำของฉันแมนมากๆฉันเดินเข้าไปในบ้านตรงขึ้นห้องนอนทันที
~ นี่ยัยบ้า ตัวเล็กเท่าลูกหมายังทำซ่าอีก มารับโทสับดิ ~
เสียงใครที่ไหนมาอยู่ในห้องฉันแล้วอะไรมันสั่นๆเนี่ย อ้าวโทรศัพท์ฉันใครมันบังอาจมาเปลี่ยนเสียงโทรศัพท์ของฉันเนี่ย ว้ายยยย พี่ต้นน้ำต้องรีบรับ
“ค่ะ”
(วาวันนี้ไปดูหนังกับพี่มั้ย พี่ไม่ได้ไปทำงานอะ)
“อืม...ก็ได้”
(งั้นเดี๋ยวห้าโมงไปรับนะ)
“จ้างั้นวาแต่งตัวรอนะ เออพี่ต้นคือวาง่วงนอนอะเอาไว้ค่อยคุยกันนะบาย”
ตื๊ด~
ฉันวางหูแล้วทิ้งตัวลงนอนทันที
~ นี่ยัยบ้า ตัวเล็กเท่าลูกหมายังทำซ่าอีก มารับโทสับดิ ~
โธ่โว้ยใครมันโทรมาอีกเนี่ย ฉันจะนอนได้ยินมั้ย เบอร์ก็ไม้คุ้นใครฟะ
“โหล คัยจะคุยกะฉันมิทราบ”
(ที่จริงเธอน่าจะแนะนำตัวก่อนจะถามชื่อฉันนะยัยลูกหมา)
เสียงนี้มัน.....นายแฮ็คไอ้เกย์บ้านี่เองร๋อที่บังอาจเปลี่ยนเสียงโทรศัพท์ฉัน
“นายใช่มั้ยที่มายุ่งวุ่นวายกะโทรศัพท์ฉัน”
(ถูก)
ตอบง่ายดีนะ
“นายมีอะไรอีก ฉันจะนอน”
(ก็ไม่มีอะไรสิบโมงเช้าฉันจะไปรับเธอแล้วเธอก็ต้องไปกับฉันเพราะถ้าไม่ฉันจะเอารูปเธอตอนหลับในรถฉันไปให้แฟนเธอเข้าใจ แค่นี้นะหลับให้สบายล่ะ”
ตื๊ด ~
ไอ้บ้านี่คิดจะวางก็วางเฮ้อ...ง่วงเว้ยหลับต่อดีกว่า
~ นี่ยัยบ้า ตัวเล็กเท่าลูกหมายังทำซ่าอีก มารับโทสับดิ ~
โอ้ยใครอีกฟะเนี่ยไม่สนใจแล้วเว้ยจะนอนนนนนนนนน ฉันไม่สนใจเสียงโทรศัพท์นั่นแม้แต่น้อยยังคงนอนต่อไป
10.00 น.
ปรี๊น...ปรี๊น...ปรี๊น
เสียงแตรรถใครฟะบีบเล่นอยู่ได้น่ารำคาญ ฉันโผล่หัวออกไปดูทางหน้าต่าง
“ยัยลูกหมาฉันบอกเธอว่าจะมารับตอนสิบโมงเช้าไม่ใช่ให้เธอตื่นสิบโมง รีบๆลงมาเดี๋ยวนี้เลย”
อ้าก !!! นั่นมันนายแฮ็คนี่นา จริงสิวันนี้หมอนี่มันนัดฉันไว้นี่ ฉันรีบปรี่เข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว
“เออ มาแล้วๆเร่งอยู่ได้นายจะพาฉันไปไหน”
“นั่นมันเรื่องของฉัน”
อ้าวไอ้บ้านี่
“งั้นฉันก็ไม่ไป”
“ก็แค่กินข้าวแล้วก็ทำอะไรบางอย่างร่วมกันพอใจมั้ยถามมากจริง”
แล้วไอ้อะไรบางอย่างของนายมันคืออะไรเล่าอย่าบอกนะว่า...
“ไม่เอาไม่ไปโว้ย”
ฉันพยายามเปิดประตูออกไปแต่หมอนั่นกลับดึงแขนฉันไว้พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ฉันดู
อ้าก !!! นี่มันรูปฉันนี่
“เธอตอนหลับนี่ก็ดูดีนะ เหมาะแก่การเผยแพร่”
“ไม่นะ...ตกลงฉันจะไปกับนาย”
“ก็แค่นั้น”
นายแฮ็คขับรถออกจากหน้าบ้านฉันทันที จากนั้นหมอนั้นก็พาฉันไปที่ ร.ร. แห่งหนึ่ง
“นี่นายมาที่นี่ทำไมเนี่ย”
“กินข้าว”
“หา ( ?_? )”
“เอ้าลงดิ”
ฉันลงจากรถด้วยอาการงงๆ หมอนั่นก็กึ่งจูงกึ่งลากฉันไปที่สวนที่ถูกจํดไว้อย่างสวยงาม
“สุขสันต์วันเกิดพี่แฮ็ค”
เสียงเด็กคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วหมอนั่นก็อุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมา ไม่นานฉันกับนายก็ถูกล้อมไว้ด้วยเด็กเล็กๆกว่า 30 คน
“พอแล้วๆไปกินอาหารอร่อยๆกันดีกว่าวันนี้มีทั้ง KFC ไอติม และก็ขนมอีกเยอะแยะเลย”
หมอนั่นพูดพร้อมกับพาเด็กๆไปที่โต๊ะ
“นี่ยัยลูกหมาเธอจะไม่ไปใช่มั้ยยืนมึนอยู่ได้”
“อืม”
ฉันเดินตามนายแฮ็คไปที่โรงอาหาร ดูท่าทางหมอนั่นจะมีความสุขกับการเล่นกับเด็กมากจนกระทั่งเย็นหมอนั่นถึงพาฉันกลับมาส่งบ้าน
“นี่นายฉันว่าจะถามหลายหนและ นายรู้จักบ้านฉันได้ไงเมื่อเช้าฉันก็หลับมาตลอดทางแต่นายก็ยังมาส่งถูก”
“นั้นมันเรื่องของฉันเธอไม่เกี่ยวไปนะ พุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน”
หมอนั่นพูดจบก็บึ่นรถออกไปเลย ไอ้บ้านี่เรื่องของนายแต่มันเกี่ยวกับฉันเฝ้ยนี่มันบ้านฉันนนนน ฉันหันหลังจะเดินเข้าบ้านแต่สายตาดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเสียก่อน พี่ต้นน้ำตายล่ะฉันลืมไปเลยว่านัดพี่เค้าเอาไว้
“พี่ต้นมาไงอะเข้าบ้านก่อนดิ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ก็กลับแล้วอยู่ตรงนี้มาทั้งวันแล้วนี่ ว่าแต่เราไปไหนมาแล้วใครมาส่ง”
ยืนมาทั้งวันอย่าบอกนะว่าเค้ารอฉัน โอ้...พี่ต้นวาขอโทษน้า
“ไปทำเรื่องที่สบายใจมากับเอ...อ เพื่อนหนะวาขอโทษนะเอาไว้พุ่งนี้เราค่อยไปก็ได้นะไปแต่เช้าเลย วาจะอยู่กับพี่ทั้งวันเลยตกลงมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกช่างมันเหอะพุ่งนี้พี่ต้องทำงานพี่ไปนะ บาย”
อ้าวอะไรอะปรกติพี่เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา เมื่อก่อนแค่ฉันบอกว่าจะไปไหนด้วยก็ดีใจจนจะเป็นบ้าไปเลยแต่ตอนนี้กลับไม่พูดอะไรแถมปฏิเสทอีกต่างหาก เฮ้อ...ฉันล่ะงงแต่ก็ช่างมันเหอะเพราะวันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้วไปนอนดีกว่า
ความคิดเห็น