คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไม่หวนกลับ
บทที่ 1 : ไม่หวนกลับ
ไม่มีใครพูดได้เต็มปากว่าคุณคือคนเลว และก็ไม่มีใครพูดได้เต็มปากอีกเช่นกันว่าคุณคือคนดี ทว่าการกระทำทุกการกระทำล้วนมีเหตุผล ไม่ว่าเหตุผลนั้นมันจะงี่เง่าเพียงใดก็ตาม
...........................
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงมาบนพื้นโลกเป็นการเริ่มต้นวันใหม่สำหรับทุกสิ่ง เสียงนกร้องดังคลอไปกับเสียงกิ่งไม้แห้งเสียดสีกัน ผู้คนบนท้องถนนล้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความหวัง ทุกอย่างล้วนดูดีในโลกแห่งอุดมคติของทุกคน
ทว่าในอีกมุมหนึ่งของโลก ยังมีอาณาจักรที่แสนโบราณคร่ำครึนามฟรอนดาโก้ ชนเผ่าต่างๆ กระจัดกระจายไปทั่วทุกหนแห่ง แต่มีชนเผ่าใหญ่ๆ อยู่สี่ชนเผ่าที่ทุกคนหวั่นเกรง
ไทม์ ชนเผ่าการ์เดี้ยนผู้ปกป้องกาลเวลาแห่งทิศอุดร
แสง ชนเผ่าภูติเชี่ยวชาญเรื่องการรักษาแห่งบูรพาทิศ
ไฟอาร์ ชนเผ่าป่าเถื่อนที่ชอบบูชาไฟ ผู้ประจำอยู่ทิศพายัพ
และ เงา...ชนเผ่าลึกลับผู้ซ่อนกายอยู่ในหุบเขาไร้ตะวันทางทิศทักษิณอันมืดมิด
ตึกร้าง เมืองหลวงฟรอนเต้ อาณาจักรฟรอนดาโก้
แสงไฟจากโคมดวงเล็กบนเพดานติดๆ ดับๆ ความสว่างที่มันให้เป็นเพียงแสงสลัวๆ ที่ทำให้เห็นโต๊ะไม้ผุๆ ตรงกลางห้อง ทว่าที่มุมห้องทั้งสี่กลับมืดสนิท อะไรบางอย่างส่งเสียงเบาๆ อยู่ตรงนั้น เป็นเสียงที่เยือกเย็นและไร้อารมณ์
“ขวากหนามของเรากำลังเพิ่มขึ้น”
เสียงแรกเอ่ย ฟังดูคล้ายเสียงของผู้หญิง แต่เป็นเสียงที่ชวนขนลุก
“อ่าหะ ใช่ๆ นั่นพวกเราเห็นอยู่ ท่านจะพูดอะไรก็พูดเร็วๆ เถอะ ข้าไม่ชอบอ้อมค้อม และท่านคอรัสก็คงจะไม่อยากรอนาน”
เสียงที่สองเอ่ยขึ้น เป็นเสียงสูงๆ เหมือนผู้ที่เพิ่งจะเข้าวัยสาว
“หึๆ ขอบใจที่ช่วยพูดแทน”
เสียงที่สามร้องขึ้นต่อมา เป็นเสียงผู้ชายที่ดังมากจากมุมๆ หนึ่งของห้องเช่นเดียวกับเสียงอื่นๆ
“แต่ข้าว่าข้าพอเดาออก”
เสียงที่สี่เอ่ยขึ้นเบาๆ เป็นเสียงชายหนุ่มเหมือนเสียงที่สาม แต่ดูหนุ่มกว่ามาก
“ข้าไม่แปลกใจที่เจ้าเดาออก” เสียงแรกเอ่ยอีกครั้งหลังจากเงียบหายไปนาน “เด็กสองคนนั่นถ้ามารวมกับเจ้าตัวแสบพวกเราคงยากจะรับมือ”
“ไม่ๆ” เสียงที่สี่เอ่ยขัด “จะมีเพียงหนึ่งคนเท่านั้นที่ได้เข้าวัง...ใช่ เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น”
“มั่นใจขนาดนั้นเชียว” เสียงที่สองร้องอย่างดูแคลน “แน่จริงก็บอกสิว่าเป็นใคร”
“เลวา” เสียงที่สี่ตอบด้วยความมั่นใจ “นาง
“นี่เจ้าจะเอาตัวยากๆ เข้ามาทำไมเล่า ไม่เลือกคนน้องที่มันโง่ๆ ละ” เสียงที่สามร้องขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
“ไม่ผิดหรอก” เสียงที่หนึ่งยังคงความน่าขนลุกเหมือนเดิม “นางจะเป็นหมากตัวสำคัญของเราที่จะใช้จัดการกับเฟรย่าและดราฟ”
“แล้วเจ้าคนน้องละ ถึงโง่ๆ แต่ก็ไม่น่าปล่อยไว้หรอกนะ พวกไทม์น่ะไว้ใจไม่ได้” เสียงที่สองเอ่ยเน้นประโยคสุดท้ายจนได้ยินเสียงไอคอกแคกมาจากเสียงที่สี่
“เลเซียเป็นเด็กดี โตขึ้นนางคงไม่มายุ่งย่ามกับแผนการของพวกท่านหรอก อีกอย่างนางก็ไม่ได้เข้าวังก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่แล้ว”
“ฮ่าๆๆ” เสียงที่สามหัวเราะชอบใจ “จะทำการใหญ่นะมันต้องใจโหดๆ หน่อยพ่อหนุ่ม”
“หึๆๆ” เสียงหัวเราะชวนสยองดังขึ้นจากเสียงที่หนึ่งทำเอาทุกคนเกือบลืมหายใจกันเลยทีเดียว “ไม่ต้องห่วงหรอก ข้ามีของฝากไปให้หนูน้อยเลเซียแน่”
“ของฝาก อะไรรึ”
เสียงที่สี่ร้องถามด้วยความลนลาน แต่เสียงที่หนึ่งกลับไม่ตอบ ทว่ากลับมีร่างๆ หนึ่งในชุดคลุมสีแดงเพลิงขลิบทองเดินออกมาอยู่กลางห้อง เส้นผมบดบังใบหน้าไว้จนเห็นเพียงเรียวปากทาสีแดงที่กำลังเหยียดยิ้ม มือที่ยื่นออกมาจากเสื้อคลุมดูขาวซีด
พรึบ!!
ทันใดนั้นเปลวไฟสีดำสนิทก็ลอยอยู่กลางมือหญิงสาว
“ของฝากถึงเด็กน้อยนะหรือ จะมีอะไรเหมาะสมไปกว่าสิ่งนั้นอีก”
“ตุ๊กตานะหรอ” เสียงที่สี่ถามกลับด้วยความซื่อ (บื้อ) ทำเอาหญิงสาวเสียงที่หนึ่งหุบยิ้มฉับพลัน ก่อนเผยรอยยิ้มขึ้นใหม่ แต่คราวนี้ดูน่ากลัวกว่าเดิม
“มีสิ่งที่เหมาะกว่านั้น...ความตายไงละ ความตายจากมือของข้า ฮ่าๆๆ”
ความคิดเห็น