โดจิน Y Inazuma eleven : โกเอ็นจิ x ฟุบุคิ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี้เขียนจบสองแผ่นกว่าๆ
เป็นคู่ของโกเอ็นจิและฟุบุคิ พอแต่งจบแล้วรู้สึกอยากจะลองเขียนคู่ของอาซึยะขึ้นมาบ้างจัง

ช่วยอ่านและวิจารณ์กันต่อด้วยนะคะ ^^

เนื้อเรื่อง

ในวันที่อากาศร้อนระอุ เหล่าทีมอินาซึมะจึงพากันพักหยุดซ้อมให้หายเหนื่อยเพื่อเติมพลังที่สูญเสียไปกับอากาศที่ร้อนแบบสุดจะทน ในอีกมุมหนึ่งของของสนามเด็กหนุ่มคนหนึ่งยังนั่งพักอยู่ใต้ร่มต้นไม้แบบสบายๆแถมยังใสผ้าพันคอให้ดูร้อนตาอีกต่างหาก ฟุบุคิ ชิโร่ คือเด็กหนุ่มที่เรากำลังพูดถึงอยู่ในตอนนี้

“ร้อนเป็นบ้าเลยแหะ...นายไม่ร้อนเหรอฟุบุคิ?” เด็กหนุ่มร่างสูงอีกคนเดินเข้ามานั่งพักด้วย

“ไม่หรอกครับ แต่นายดูร้อนมากเลยนะโกเอ็นจิคุง” ฟุบุคิพูดกลั่วหัวเราะเพื่อให้อีกฝ่ายใจเย็นลงได้บ้าง เพราะดูจากสภาพของเขาตอนนี้ที่เหงื่อโชคไปทั้งตัว

“อื้อ อากาศวันนี้ร้อนจริงๆนั้นแหละ....” มือใหญ่จับคอเสื้อของตนเองแล้วกระพือเรียกลมเบาๆ ซึ่งนั้นก็ช่วยได้นิดหน่อย

“ฉันไปเอาน้ำมาให้ไหมโกเอ็นจิคุง?” ฟุบุคิเสนอตัวช่วยที่คิดว่าน่าจะดีที่สุดในตอนนี้ ซึ่งโกเอ็นจิก็รับคำหนุ่มน้อยผิวขาวจึงลุกเดินออกไปหาน้ำมาให้ นัยตาสีนิลนั้นมองตามแผ่นหลงเล็กๆนั้นไป

“เอ้าโกเอ็นจิคุง” มือใหญ่รับขวดน้ำเย็นมาจากมือเล็ก ซดอึกๆแล้วเทราดทั่วใบหน้าของตัวเองเพื่อลดอุณหภูมิในร่างกาย เห็นเช่นนั้นร่างเล็กจึงส่งผ้าขุนหนูสีขาวที่เตรียมมาด้วยให้ไป โกเอ็นจิจึงซับน้ำและเหงื่อตามตัวของเขาทำให้รู้สึกเย็นขึ้นมาได้มากเลยทีเดียว

แต่ในใจของเด็กหนุ่มนั้นก็อดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมคนข้างๆตัวเขาถึงได้ไม่มีเหงื่อออกเลย แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะมีความรู้สึกร้อนเลยอีกต่างหาก(เพราะผ้าพันคอนั้นอีก) จึงจะขอทดสอบด้วยการจับตัวของเขาดู

“....กะโกเอ็นจิคุง?” ฟุบุคิร้องชื่อเนื่องจากว่าเจ้าของชื่อนั้นถือวิสาสะจับมือของเขา แต่ก็ไม่แปลกนักหรอกก็เป็นเด็กผู้ชายเหมือนกันนี่นา จากนั้นโกเอ็นจิถึงกลับยิ้มอย่างพอใจแล้วถือวิสาสะอีกครั้งล้มตัวลงนอนตักของเด็กหนุ่ม

เจ้าตัวถึงกลับงงกับการกระทำของอีกฝ่ายที่จู่ๆก็ล้มตัวลงมานอนบนตักของเขา

“อืม...เย็นดีจริงๆด้วย” รอยยิ้มนั้นฉายกว้างขึ้นอย่างพอใจ มือใหญนั้นจับมือเล็กวางทาบไปตามใบหน้าของตน

“เย็นงั้นเหรอ?” ฟุบุคิยังมีอาการมึนๆงงอยู่ เจ้าตัวจึงต้องอธิบายเองให้อีกฝ่ายเข้าใจ

“ก็ตัวนายนะ....เย็นดี สมกับที่เป็นเจ้าชายจากแดนหิมะ” คำอธิบายจากโกเอ็นจิทำให้คนที่งงอยู่เข้าใจได้ในทันที “เพราะฉะนั้นนายอย่าพึ่งลุกไปไหนล่ะ อยู่ตรงนี้กับฉันไปก่อน....สักพัก” คำอ้อนของคนตรงหน้าเรียกรอยยิ้มและเสียงหลุดหัวเราะของเจ้าของฉายาเจ้าชายจากแดนหิมะ

“หัวเราะอะไรของนายนะ” เจ้าคนที่โดนหัวเราะสวนขึ้นทันควัน ขมวดคิ้วเพื่อลดอาการเขินของตนที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้

“ฮ่ะๆ ปล่าวหรอกครับ ฉันแค่ไม่คิดว่าอย่างโกเอ็นจิคุงจะอ้อนคนเป็นน่ะ”

“หึ ยังมีอีกหลายอย่างที่นายไม่รู้เกี่ยวกับตัวฉันนั้นแหละ” โกเอ็นจิคว้ามือเล็กมาจุ๊บเป็นการแหย่คืน เรียกรอยแดงๆบนหน้าขาวๆนั้นได้เป็นอย่างดี

“ทะทำอะไรน่ะโกเอ็นจิคุง?” ฟุบุคิทำท่าจะชักมือกลับแต่มือใหญ่นั้นกุมไว้แน่นจนยากที่จะหลุด

“.....นี่นายยังไม่รู้อีกงั้นเหรอ ว่าฉันคิดยังไงกับนายน่ะ ฟุบุคิ?” นัยตาสีนิลจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าอมเขียว

“ฉะฉัน.....” เด็กหนุ่มทำท่าจะลุกหนีแต่อีกฝ่ายไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เขาลุกขึ้นมานั่งประจันหน้ากับฟุบุคิโดยตรงมือใหญ่นั้นยังจับแน่นที่มือเล็กไม่ยอมปล่อย

“ฉันรักนายนะฟุบุคิ”

“ฉะฉันรู้โกเอ็นจิคุง....ตะแต่เราเป็นผู้ชายนะ....เรื่องแบบนั้นมัน...” นัยตาสีฟ้าอมเขียวหลบลงใบหน้าสีขาวนั้นขึ้นสีน้อยๆด้วยความเขินอาย

อีกฝ่ายเข้าใจความหมายของสิ่งที่เด็กหนุ่มพูดดี ความรักของเขาทั้งสองนั้นดูจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พร้อมที่จะเสี่ยง เพื่อคนที่เขารัก....

“.....ถึงมันจะดูเป็นไปไม่ได้ แต่ว่านะ ฟุบุคิ” มือใหญ่ช้อนคางอีกฝ่ายขึ้นมาสบตา “แค่นายตอบว่านายเองก็รักฉัน ฉํนจะทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้นั้นให้มันเป็นไปได้เอง ฉันสัญญา!”

“โกเอ็นจิคุง ฉัน....ฉัน...” ของเหลวใสๆไหลออกมาจากดวงตาสีเทาคู่นั้น โกเอ็นจิจึงดึงร่างบางเข้ามากอดไว้อย่างนุ่มนวล เหมือนทั้งคู่จะนิ่งกันไปอยู่แบบนั้นพักใหญ่

“คำตอบล่ะ?” โกเอ็นจิเริ่มเป็นฝ่ายพูดก่อน ร่างบางสั่นเทาน้อยๆแล้วคำตอบก็กลับมาแต่กลับไม่ใช่เสียงของ ฟุบุคิ ชิโร่ เสียแล้ว

“ฉันก็รักนายนะโกเอ็นจิคุง....พี่เขาคงจะตอบแบบนั้นแหละน่ะ...” นัยตาสีนิลฉายแววฉงนกับเสียงที่ได้ยิน รีบดึงร่างเจ้าของเสียงนั้นออกจากตัว เด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ในร่างของฟุบุคิ ชิโร่ แฝดผู้น้องฟุบุคิ อาซึยะ

“อาซึยะ...?” นัยตาสีส้มนั้นดูไม่มีท่าทีจริงจังกับสิ่งที่พูดออกไปเลย แถมยังทำหน้าตาลอยไปมาเหมือนไม่รับรู้อะไรอีก

“นี่นายแอบฟังพวกฉันคุยกันงั้นเหรอ?” โกเอ็นจิมีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อย

“ไม่ได้แอบฟังแต่มันได้ยินเอง อย่าลืมสิว่าฉันอยู่ในร่างนี่นะ ถ้าพี่เห็นหรือได้ยินอะไรฉันก็รับรู้ด้วยนั้นแหละ” น้ำเสียงเรียบๆตอบกลับมา เจ้าตัวลุกขึ้นบัดฝุ่นที่กางเกงไปพลางๆ

“พี่นายทำไมถึงปล่อยนายออกมาล่ะเนี้ย?” โกเอ็นจิก็ลุกด้วยอีกคน เสียอารมณ์เลยจริงๆ

“โอ๊โอ๋! อย่าพึ่งโกรธพี่ฉันล่ะขี้เกียจเคลียร์ให้ ก็นายมารังแกพี่ฉันจนร้องไหโฮแล้วก็หมดสติไป ฉันก็เลยออกมารับหน้าแทน” เจ้าตัวยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แล้วขยี้ตาที่มีรอยคราบน้ำคาติดอยู่ เด็กหนุ่มพยักหน้ารับงิกๆ แต่ติดใจกับประโยคที่ว่ารังแกนั้น

“เฮ้ๆ แต่ฉันไม่ได้รังแกพี่ชายนายเลยนะ กำลังจะไปได้ดีอยู่แล้วถ้านายไปเข้ามาซะก่อน” ประโยคนั้นกระตุกต่อมโมโหอีกฝ่ายได้อย่างดี

“ไม่รู้ไม่สน ถ้านายทำพี่ฉันร้องไหอีกล่ะก็ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่โกเอ็นจิ แบร่!!” เจ้าตัวแสบแลบลิ้นบิ้นตาใสโกเอ็นจิ คนโดนแหย่ถึงกับอยากัจบเจ้าตัวแสบมาสั่งสอนให้หายเจ็บใจถ้าไม่ติดที่ว่าร่างนั้นเป็นร่างของใครนะ

“โกเอ็นจิ!! ฟุบุคิ!! ลงมาซ้อมได้แล้วนะ แดดเริ่มลับแล้วล่ะ!!” เสียงเอ็นโดที่คุ้นเคยดังขึ้น

“ฮ่ะๆ ถ้าเจ็บใจค่อยตามมาเอาคืนก็แล้วกัน ไปก่อนล่ะ!” ว่าแล้วอาซึยะก็ออกตัววิ่งลงไปหาเอ็นโดที่กวักมือเรียกแล้ววูบกลับเป็นฟุบุคิ ชิโร่ อีกครั้งหนึ่ง เขาหันกลับมายิ้มแห้งๆขอโทษแทนอาซึยะที่ไปกวนโอยโกเอ็นจิเข้า ซึ่งโกเอ็นจิก็รับคำขอโทษแบบยิ้มๆแล้วเดินตามลงไป ซึ่งในระหว่างนั้นก็หวนนึกถึงคำพูดของอาซึยะ

‘ฉันก็รักนายนะโกเอ็นจิคุง....พี่เขาคงจะตอบแบบนั้นแหละน่ะ...’

รอยยิ้มฉายบนใบหน้าของเด็กหนุ่มอีกครั้ง ฉันจะทำให้มันเป็นไปได้ ฟุบุคิ รอหน่อยเถอะนะ.....