คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER...........................1
วันเปิดเรียน ณ โรงเรียน เซนเทอร์วิลล์………..
ผมเดินมาโรงเรียนเซงๆ เฮ้อ ก็ไอ้พวกเพื่อนผมน่ะซิมันไม่คิดจะง้อผมเลยซักคน ชิส์ คอยดุผมจะไม่คุยกับพวกมันอีกเลย ผมเดินเตะฝุ่นไปเรื่อยๆไม่ทันที่จะได้เดินไปต่อ ดั๊นเดินไปชนใครก็ไม่รู้….
“อู๊ยยย เจ็บจัง”
ผมนั่งลูบก้นตัวเองอย่างเจ็บปวดรวดร้าว ลักษณะคนที่ผมชนดูเขาจะตัวใหญ่กว่าผมน่ะ
“น้อง เป็นไรรึป่าวครับ”
เสียงอันทุ้ม นุ่มหล่อนั้น ทำให้ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปมองทันที โอ้แม่เจ้า หล่อครับหล่อกว่าผมอีก= = รับไม่ได้อีกแล้วที่มีคนหล่อกว่าตัวเองเนี่ย
“อะ เอ่อ ไม่เป็นอะไรฮะ”
ผมรีบส่ายหน้าทันที พอเขารู้ว่าผมไม่เป็นอะไรแล้วพี่เขาก็เดินจากไป แต่ทำไมผมรู้สึกไม่อยากให้เขาคนนั้นไปเลยน่ะไม่ไปจะได้มั้ย ผมยกมือขึ้นแนบตรงอกข้างซ้าย หัวใจผมเต้นแรงมาก หัวใจจะวายแล้วละตอนนี้ นี้เขาเรียกว่ารักแรกพบรึเปล่าน่ะ
“เฮ้ย โชมึงจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ยว่ะ” ระหว่างที่ผมเหม่อๆอยู่เสียงไอ้เพื่อนตัวดีมันก็พูดแทรกทำลายบรรยากาสหมด
“เซมึงรู้จักพี่คนนั้นป่าวว่ะ”
ผมลุกขึ้นไปสะกิดแขนมันโดยลืมไปเลยว่าผมงอลมันอยู่ เจอผุ้ชายแล้วกูลืมง่ายจังว่ะ
“อ่อ พี่แถวบ้านกูน่ะ ทำไมว่ะ”ผมจ้องผมตาไม่กระพริบเลยครับ อะไรๆ จ้องกูไมว่ะไอ้นี่
“ไม่ต้องมาจ้องกูเลย พี่เขาชื่อไรว่ะม.ไหน ห้องไร บอกกูมาซ่ะดีๆ”
“ชอบพี่เขาหรอมึงอ่ะ”
มันผลักหัวผมทีนึง แล้วลากผมเข้าไปโรงเรียนพร้อมกับเล่าประวัติของพี่ที่ผมเดินชนให้ฟัง ได้เรื่องว่า พี่เขาชื่อ ซิกส์ อยู่ม.6 ห้อง 1 ซึ่งแตกต่างจากผมที่อยู่ห้อง 7 = = โง่ได้ใจจริงๆเลยเรา พี่ซิกส์เคยมีแฟนแต่เพราะอะไรไม่รู้จู่ๆแฟนเขาก็ทิ้งพี่ซิกส์ไป โถ่ น่าสงสารหล่อเนียบซ่ะโดนทิ้งได้ยังไงกันน่ะแล้วพี่ซิกส์ก็เฟรนลี่ด้วยล่ะ เห็นไอ้เซมันบอกมาอย่างนั้น ยังไงซ่ะผมก็จะไม่ปล่อยพี่ซิกส์ไปหรอก ถึงไอ้เซมันจะบอกว่าพี่แกไม่ได้ดีอะไรมากมายก็เถอะ
“ไอ้โช การ์ตูนกูล่ะ”
ผมเดินมาถึงโต๊ะประจำที่พวกเรามักจะมานั่งกันเป็นประจำในยามเช้าทุกวันๆ ผมหยิบหนังสือการ์ตูนออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนไปให้ไอ้แคส มันรับไปแล้วก็เช็คโน่นเช็คนี้ ห่วงการ์ตูนมากกว่าเพื่อนซ่ะอีก
“ตังค์กูด้วยมึง”
น่านไง คนยิ่งจนๆอยู่ คือผมติดหนี้มันตั้งแต่เทอมที่แล้วแล้วครับแต่ผมไม่จ่ายมันซักที ก็แหม คนมันยังไม่มีตังค์นี่นา
“เออๆ เอาไปแค่ 500 เอง”
ผมยื่นเงินไปให้มัน ไอ่เงิน500 นี่ผมขอแม่ครับ ฮ่าๆ ใครๆก็รู้ผมมันจน
“มีตังกินข้าวป่าวล่ะมึงเอามาให้กูแล้วน่ะ”
อย่างน้อยๆไอ้เซมันก็มีน้ำใจน่ะครับมีถามผมด้วยว่าจะมีตังค์ซื้อข้าวมั้ย โห อยากจะกระโดดกอด แล้วจูจุ๊ฟมันซักร้อยรอบเลยล่ะ
“มีอยู่ค๊าบคุณเซ ขอบคุณที่มึงเป็นห่วง”
ผมตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่เพื่อนเป็นห่วงเป็นใยผมถึงขนาดนี้
“เปล่า กูไม่อยากให้มึงมายืมตังค์กูอีกขี้เกียจทวง”
โหยย ที่พูดเมื่อกี้ขอคืนครับผม ไอ้เพื่อนเลว พูดว่ะผมเงิบไปเลยน่ะ ผมสะบัดหน้าใส่มัน โกรธมันแล้วครับ
“งอนกูได้งอนกูไป เรื่องที่มึงให้กูช่ยก้อย่าหวังเลยว่ะ”
ผมรีบเปลี่ยนอารมณ์ทันตาเห็น เหมือนกิ้งก่าเลยผมเปลี่ยนสีได้
“กุไม่งอนมึงก็ได้ว่ะ”
ผมทำหน้าเซงๆที่งอนมันไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เรื่องพี่ซิกส์ล่ะก็ผมไม่หายงอนมันง่ายๆหรอกครับ
พวกผมนั่งคุยกันเรื่อยๆรอยัยคุณยู้ยี้สาวน้อยไฮโซที่สุดในกลุ่มเรามา พอนางมาถึงพวกเราก็พากันย้ายตูดขึ้นไปบนห้องซึ่งโรงเรียนนี้ไม่มีห้องประจำหรอกครับต้องเดินเรียนเอา อยากบอกว่ามันเหนื่อยมากครับทางโรงเรียนน่าจะติดลิฟให้นักเยนกดติ้งๆขึ้นยังจะโอเคกว่านี้น่ะผมว่า แต่ก้น่ะ ก็นี้มันเป็นโรงเรียนนิจะมีลิฟได้ยังไงกันเนาะ
วันนี้ผมนั่งเรียนโดยไม่ได้ฟังอาจารย์เลยครับนึกถึงแต่ใบหน้าของพี่ซิกส์ นั่งเหม่ออยู่อย่างนั้นจนไอ้เซมันทนไม่ไหวตบหัวผมทิ่มลงไปกับโต๊ะดังตุ๊บเลยล่ะท่านผู้โชม
“เลิกแล้วมึงจะเหม่ออีกนานมั้ยว่ะโช”
ทั้งวันเป็นอันว่าผมไม่ได้ฟังที่อาจารยืสอนเลยซักคำ ซึ่งเด็กๆไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างน่ะครับ
“เออๆ เก็บของก่อน”ผมบอกพวกเพื่อนผมให้รอ
“งั้นกูกับยู้ยี้กลับก่อนล่ะกัน”
ไอ้แคสบอก สองคนนี้มันคบกันตั้งแต่ม.1แล้วล่ะครับตอนนี้ก็ม.4 แล้ว ผมว่าพวกมันคบกันได้นานสุดๆเลยอ่ะ ผมแอบสงสัยน่ะว่าถ้าพวกมันเลิกกันแล้วจะทำยังไง คำตอบที่ได้คือ ปล่อยให้มันเป็นเรื่องอนาคต โครตจะคมเลยอ่ะ
“เออ พวกมึงไปเถอะ”
ไอ้เซมันโบกมือไล่ ทุกๆวันของวันเลิกเรียนมันนี่แหละที่เป็นคนคอยอยู่เป็นเพื่อนผม พร้อมกับบ่นโน่นนี่นั้นอะไรของมันก็ไม่รู้ แต่ผมก็ดีใจน่ะที่มันยังเห็นผมเป็นเพื่อนรักอยู่น่ะ
“เก็บเสร็จยังว่ะ”
มันหันมาถามผม ผมพยักหน้าให้มันเล็กน้อย แล้วพวกเราก็เดินออกจากตัวอาคาร ผมและเซเดินออกมาถึงหน้าโรงเรียน แต่นั้นก็เป็นโชคดีของผมจริงๆ อ๊ะๆ โชคดีของผมน่ะหรอก็…..พี่ซิกส์ไงล่ะเดินมาได้จังหวะเลย
“อ้าวไอ้เซ”พี่ซิกส์เดินมาหาพวกผม ใจผมนิเต้นไม่หยุดเลยล่ะ เห็นคนหล่อแล้วละลายครับ
“ไงพี่วันนี้ไม่เที่ยวหรอ ผมเห็นพี่เที่ยวแทบทุกวันนิ”
ไอ้เซเป็นคนเริ่มผมมองพี่ซิกส์แล้วเขิลยังไงไม่รู้อ่ะ
“ไม่ล่ะเบื่อ….อ้าวนั้นน้องคนเมื่อเช้านี่”พี่ซิกส์เห็นผมแล้วเย้ๆ ดีใจที่ผมยังอยู่ในสายตาพี่เขา
“^^ เรื่องเมื่อตอนเช้าผมต้องขอโทษด้วยน่ะฮะพี่ ผมชื่อโชกี้น่ะฮะ”ผมดันไอ้เซไปอีกทางแล้วหันไปแนะนำตัวกับพี่ซิกส์ พี่เขายิ้มให้ผมด้วยล่ะครับ
“ครับน้องโช พี่ซิกส์น่ะครับ”พี่ซิกส์ยกมือขึ้นมาลูบหัวผมแล้วโยกไปมาเล็กน้อย พี่เขาสูงจริงๆครับเหมือนเด็กอนุบาลเลยผม
“ไอ้โช มึงอย่าเยอะ”
มันพลักผมให้ออกห่างจากพี่ซิกส์ เอ้า ไอ้นี่นิคนเขากำลังทำความสนิทกันยังจะมาเป็นมารคอหอยอีก เดี๋ยวเถอะ อย่าให้ถึงตาผมล่ะกันผมจะเล่นยิ่งกว่านี้อีก เพื่อนก็เพื่อนเหอะ มาขัดขวงความสุขกันมันไม่ใช่
“ แล้วนี่จะกลับบ้านกันยัง”
พี่ซิกส์ยิ้มให้ผมอีกแล้วครับ พวกผมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะพากันเดินกลับบ้านระหว่างทางเดินพี่ซิกส์กับเซก็คุยกันตามประสาคนรู้จัก ผมก็ได้แต่มองพี่ซิกส์อยู่อย่างนั้นจนพี่เขาหันมามองเป็นระยะ สายตาพี่วิกส์บ่งบอกได้ว่า มึงบ้าป่ะเนี่ย ไรประมาณนี่แหละแต่ใครจะสนกันล่ะ
“อ่ะ ถึงบ้านมึงล่ะโชเข้าบ้านไปได้แล้วมึง”
ไอ้เซเปิดประตูบ้านแล้วดันผมเข้าไปในบ้านอย่างเต็มรัก
“เออ พรุ่งนี้เจอกันบาย บายฮะพี่ซิกส์”
ผมบอกกับไอ้เซ แล้วหันไปโบกมือบ๊ายบายให้พี่ซิกส์ พี่ซิกส์ก็ยกมือโบกตอบแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมเดินยิ้มเข้าบ้านไปจนแม่เอ่ยทักขึ้น
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยน่ะโช”ผมเดินไปหาแม่ที่ตอนนี้กำลังทำอาหารอยู่
“ก็โชมีความสุขนิฮะแม่”
สวมกอดแม่แล้วหอมแก้มยุ้ยๆนั้นสองสามฟอดให้หายคิดถึง จนแม่ต้องตีมือผมเล็กน้อยโทษฐานเป็นลูกที่หน้าหมั่นใส่ แม่บอกผมอย่างนั้น
“ไปๆ ขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว อ้อ อย่าลืมไปเรียกพี่ลงมาด้วยล่ะ”
ผมพยักหน้าเล็กน้อย แล้ววิ่งขึ้นไปข้างบนห้องจนแม่ต้องตะโกนตามหลัง แต่ผมไม่โกรธท่านหรอกเพราะรู้ว่าแม่เป็นห่วงผมลองลงมาจากพี่ชายผมที่ห่วงและหวงไม่แพ้กัน
ก๊อกๆๆๆ
ผมวิ่งมายังห้องพี่ชายสุดที่รักของผม ผมเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอให้เจ้าของห้องมาเปิด ทุกคนคงจะพูดว่า ถ้ามึงจะเปิดเข้าไปเลยคุณมึงจะเคาะประตูเพื่อ? พี่ผมมันก็เคยพูดน่ะคำนี้แต่ก็นั้นแหละ ผมฟังจนเบื่อแล้วล่ะ^^
“มีไรว่ะ”มันตอบอย่างหวนๆที่ผมทำแบบนี้ ไอ่ผมก็ทำทุกวันน่ะ มันยังไม่ชินอีกหรอนั้น ผมว่ามันควรจะทำใจให้ชินได้แล้วน่ะทุกคนว่ามั้ย
“แม่ให้มาตามลงไปกินข้าว”
“อืมๆเดี๋ยวลงไป”
มันบอกปัดๆ ผมเลยเนออกไปจากห้องมันเพื่อที่จะไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว หิวชะมัดเลยเห็นผมตัวเล็กๆแต่ผมก็กินจุน่ะจะบอกให้
ผมอาบน้ำแต่งตัวปะแป้งอย่างกะเด็กๆแล้วเดินลงไปกินข้าวกับทุกคน ทุกๆวันเราจะต้องกินข้าวด้วยกันสามคน ส่วนพ่อผมท่านไปทำงานที่ต่างประเทศครับนานๆที่ท่านจะกลับมา แต่พ่อก็จะโทรมาหาพวกเราแทบทุกวันก็ว่าได้
“มาเร็วดิ กูหิวแล้วน่ะจะยืนเหม่ออีกนานมั้ย”แอะโดนบ่นอีก เป็นพี่ชายประสาอะไรเนี่ยด่าน้องได้ลงคอ
“คร๊าบบบ คุณพี่ชายบังเกิดเกล้า”เดินเดินเข้าไปเอาหน้าถูๆกับแขนมันจนพี่มันต้องสะบัดแขนออกจากผม
“โช เครป กินข้าวกันลูก”
แม่ยิ้มเล็กน้อยที่ลูกชายทั้งสองของแม่รักใคร่กลมเกลียวกันมากเลย พวกเรานั่งทานข้าวอย่างมีความสุขกินข้าวที่ไหนๆก็ไม่เท่ากินข้าวกับครอบครัวตัวเองหรอกครับว่ามั้ย ยิ่งแม่ผมทำของโปรดให้กินผมยิ่งมีความสุขเข้าไปใหญ่เลยล่ะ พอพวกเราทานข้าวกันอิ่ม ผมกับแม่ก็ช่วยกันเก็บจานส่วนพี่ชายผมน่ะหรอ รายนั้นออกไปข้างนอกแล้วล่ะครับ เย็นๆถึงจะกลับไม่รู้ไปทำไม แต่ก็ยังดีที่ยังกลับมากินข้าวที่บ้านอยู่ แม่ก็ไม่ว่าอะไรน่ะเพราะเห็นว่าเครปมันดูแลตัวเองได้แล้วต่างจากผมลิปลับที่ดูแลตัวเองไม่เป็นเลย มันหน้าเศร้าใจ
“แม่ว่าลูกขึ้นไปนอนได้แล้วน่ะโช”แม่บอกผมแลหอมแก้มผมฟอดนึง
“ฝันดีจ๊ะลูกรัก”ผมมักจะได้ยินคำนี้จากปากของผู้เป็นแม่ทุกๆวันแต่นั้นก็ทำให้ผมมีความสุขจนนอนหลับฝันดีจริงๆแหละ
"ฝันดีฮะแม่"
จบไปอีกตอนแล้วสิน่ะ เย้ๆ ดีใจจัง= = โชกี้น้อยของเรานี้รักคนง่ายจริงๆเลย>< ช่วยเป็นหูเป็นตาให้เราด้วยน่ะค่าว่าโชกี้นอกลู่นอกทางป่าว อิอิ แล้วเจอกันตอนหน้าน๊า จุ๊ฟๆ
ความคิดเห็น