คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : FSK : 8 [100%]
8
ดงฮยอกมองผู้ป่วยของเขาที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียง
สายน้ำเกลือและเครื่องช่วยหายใจพันระโยงระยางไปทั่วเนื่องจากความเร่งรีบ
คุณหมอมองนาฬิกาฝาพับสีทองที่มีตราสัญลักษณ์ประจำเขตเจ็ดอยู่บนฝาพับ
หน้าปัดนาฬิกาที่เป็นกระจกร้าวจนมองไม่เห็นตัวเลขบนหน้าปัด เขาปิดฝาพับก่อนยัดมันลงกระเป๋ากางเกง
...อีกไม่นานผู้ปกครองนายก็มารับแล้ว...
“แบมแบม!” คุณหมอหันไปมองผู้มาเยือนที่กระหืดกระหอบอยู่หน้าประตู
แต่ผู้พันมาร์คกลับไม่เห็นเขาเลยด้วยซ้ำ ร่างโปร่งถลาเข้าไปหาอีกคนบนเตียง “ทำไมถึงเป็นแบบนี้
เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันไปเจอเขาหลังป่านี่ไม่กี่เมตร
สภาพแย่กว่านี้เยอะตอนที่เจอตัว”
“ให้ตายสิ...ทำไมถึงอยากเข้าไปในป่านั่นกัน
ตั้งแต่วันนั้นแล้ว”
มาร์คบ่นใส่คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องบนเตียง สีผิวที่เคยขาวอย่างเป็นธรรมชาติ
ตอนนี้กลับซีดและไร้สีเลือด ผิวเนียนๆ กลับเต็มไปด้วยรอยช้ำจ้ำใหญ่ๆ ตามตัว
ดูก็รู้ว่าโดนซ้อมและทำร้ายมาแน่ๆ
...แล้วใครจะทำแบบนั้น
โดยเฉพาะกับแบมแบม?...
“แบมแบมได้บอกอะไรกับนายรึเปล่า?”
“เปล่า เด็กนี่สลบไปก่อน”
“คิมฮันบินกับยูคยอมรู้เรื่องนี้รึเปล่า”
“ไม่
ฉันเพิ่งโทรบอกพวกนั้นหลังจากที่วางสายจากนาย” มาร์คกำฝ่ามือแน่น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แล้วคิดไปถึงคำพูดก่อนหน้านั้น
‘แค่เด็กบ้าคนนึง
ฉันดูแลได้’
‘…’
‘คนที่ดูแลใครไม่ได้แบบนายไม่ต้องมายุ่งหรอก…ต้วนอี้เอิน’
…เหอะ ไหนว่าดูแลได้ไง คิมฮันบิน...
มาร์คต้วนลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงเครื่องช่วยหายใจและสายน้ำเกลือออกท่ามกลางความตกใจของคิมดงฮยอก
คุณหมออ้าปากค้างเหมือนจะห้ามแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มาร์คอุ้มแบมแบมขึ้นแล้วเตรียมเดินออกจากประตูขณะเดียวกันก็มีคนเปิดประตูเข้ามา
คิมฮันบินมองแบมแบมในอ้อมกอดของมาร์ค
ก่อนจะเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยช้ำต่างๆ ตามตัวร่างบาง ผู้หมวดประจำเขต 5 เงยหน้ามองมาร์คที่มองมาทางเขาอย่างเคืองๆ
“ถอยไป” คิมฮันบินไม่ได้ทำตามคำสั่งของมาร์คเขากระชากตัวแบมแบมออกจากผู้พันที่ก็ยังคงไม่ปล่อยร่างบางในอ้อมกอดให้กับฮันบิน
ผู้หมวดจ้องมาร์คเขม็งเช่นเดียวกับมาร์คที่ก็มองอีกคนอย่างไม่พอใจ
“นายจะทำอะไร”
“ก็พามันกลับไปบ้านไง”
“อย่ามาเรียกแบมแบมว่า ‘มัน’”
“นั่นมันสิทธิ์ของฉัน”
“นายไม่เคยมีสิทธิ์ คิมฮันบิน กลับไปอยู่กับคนโสโครกๆ ของนายซะ
จะได้ไม่ต้องบ่นเวลาแบมแบมไปอยู่บ้านนายอีก”
“…”
“ต่อจากนี้ไป ฉันจะเป็นคนดูแลเขาเอง” มาร์คอุ้มแบมแบมออกจากคลินิกไม้ของดงฮยอกทิ้งให้ฮันบินยืนนิ่งอยู่กับที่
ผู้หมวดยังคงปล่อยให้ความเงียบครอบงำรอบข้างอยู่อย่างนั้น
จนกระทั่งดงฮยอกที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น
“จินฮวานอยู่กับนายใช่มั้ยล่ะ”
“…”
“ทำไมไม่กลับไปหาหมอนั่นซะล่ะ นายรอจินฮวานมาตลอดไม่ใช่เหรอ”
“…”
“หรือว่านายไม่ได้รักจินฮวานแล้ว”
“ไม่...ฉันรักจินฮวาน”
“แล้วนายจะมาห่วงแบมแบมทำไมล่ะ มาร์คก็เลิกกับจินฮวานนานแล้วนี่
แล้วทำไมนายไม่หันมาคุยกับมาร์คเหมือนเมื่อก่อนล่ะ พวกนายสนิทกันมากนะ”
“ทำไมนายถึงได้รู้เรื่องพวกนี้ นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน”
“ฉันก็แค่...”
“หุบปากของนายไปเถอะ
คิมดงฮยอก” ฮันบินตวัดสายตามามองคุณหมอบนเก้าไม้ ร่างสูงหันหลังกลับแล้วเดินออกไปจากประตู
ดงฮยอกยักยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย
เขาถอดเสื้อกราวตัวโคร่งออกแล้วเอาไปแขวนไว้หน้าประตู
ไม่นานนักหลังจากที่ฮันบินออกไป
ประตูหน้าคลินิกก็เปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงของจุนฮเวที่ก้าวเข้ามาพรวดพราดจนเกือบสะดุดล้ม
“แบมแบมอยู่ที่นี่รึเปล่า?”
จุนฮเวสะกิดคุณหมอที่หันหลังให้เขาอยู่
แต่ถึงอย่างนั้นดงฮยอกกลับยืนนิ่ง
“นี่…หมอ...”
“ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”
“หะ...หา?”
“ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องชายของหัวหน้ากองกำลังทิฟจะคบค้าสมาคมกับสมบัติราชวงศ์เขต
7” ดงฮยอกหันมามองอีกคนที่เหมือนจะตกใจที่เห็นเขา
จุนฮเวก้าวถอยหลังเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าคือคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
“นาย...ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่...”
“ฉันว่านายน่าจะเข้าใจได้เองนะกูจุนฮเว” ดงฮยอกควานหาบางอย่างในกระเป๋ากางเกงก่อนจะยกมันขึ้นมาให้จุนฮเวดู
...มันคือนาฬิกาที่มีตราสัญลักษณ์ของราชวงศ์เขต 7 สลักอยู่บนนั้น...
“ฉันเพิ่งได้มันมาจากผู้ป่วยเมื่อเช้าที่ยังไม่ได้สติตั้งแต่เมื่อคืน
น่าสงสารนะ โดนพวกเราไล่ล่าซะขนาดนั้นแต่ก็ยังรอดมาได้ เพื่อนที่เป็นศัตรูของนายเนี่ยอึดดีเนอะ”
“แกมันเลวที่สุด!”
“เหอะ
เลวเหรอ ทั้งๆ ที่ฉันอุตส่าห์รักษาแบมแบมของนายไปตั้ง 2 รอบแล้วเนี่ยนะ แถมรอบนี้ก็ยังไม่ได้เหรียญมาสักแดงเดียว ฉันใจดีจะตายนายไม่เห็นเหรอ?”
ดงฮยอกเดินไปหยิบขวดยาบนโต๊ะที่มีฉลากเขียนอยู่ข้างๆ
“ดูสิว่าฉันใช้ยาอะไรรักษาไป
ยาขวดนี้แพงนะนายรู้รึเปล่า เป็นยานำเข้าเลยนะ…แต่เดี๋ยวนะ...อ้าว
นี่ฉันดันไปหยิบยาพิษมาเหรอเนี่ย? ไม่น่าเบอะบะไปหยิบยาผิดขวดเลยว่ะ
ฮ่าๆๆ”
จุนฮเวกัดฟันกรอดก่อนที่จะชกเข้าที่หน้าของคุณหมอจอมหลอกลวงที่เป็นหมอประจำกองกำลังทิฟที่เขาสังกัดอยู่
ก่อนจะคว้านาฬิกาพกของแบมแบมแล้วเดินออกจากประตูไป ทิ้งดงฮยอกที่นอนหมดสติไว้อย่างนั้น
ร่างสูงเหมือนคิดอะไรได้ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปคว้าลูกกุญแจและแม่กุญแจออกมา
ลงมือล็อกกลอนหน้าคลินิกแล้วขว้างลูกกุญแจทิ้งเข้าไปในป่าด้านหลัง
“เก่งนักก็ออกมาให้ได้แล้วกัน ไอ้หมอสารเลว”
แบมแบมค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ
ความรู้สึกแรกที่แวบเข้ามาคือปวดตามเนื้อตามตัวไปหมด
ร่างบางเบะหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะปรับสายตาให้ชินกับสภาพแวดล้อม คนตัวเล็กค่อยๆ
เบิกตาขึ้นเมื่อพบว่าตัวเองมาอยู่ในที่ที่เขาไม่คุ้นเคยเลย ไม่ใช่กระท่อม 7/5 Wolves Path อีกต่อไป
เตียงที่เขานอนอยู่มันใหญ่จากเดิมมาก บ้านไม้สักที่ถูกประดับประดาอย่างงดงามนี่คืออะไร
...ที่ไหนเนี่ย?...
ยังไม่ทันที่คนป่วยจะได้คลายข้อสงสัยของตัวเอง
ประตูไม้สักบานใหญ่ก็เปิดออก
พร้อมกับร่างโปร่งของผู้พันมาร์คที่เปิดเข้ามาพร้อมกับถ้วยซุปร้อนๆ แบมแบมมองอีกคนที่ยิ้มบางๆ
ให้เขา
“เป็นยังไงบ้าง พอจะขยับตัวได้มั้ย?”
“ก็…ก็หายใจได้อยู่นะฮะ” แบมแบมเกาหัวแกรกๆ
เพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ร่างเล็กมองไปรอบๆ บ้านอย่างไม่ชิน “แล้ว…นี่...ที่ไหนเหรอครับ?”
“บ้านฉันเอง” มาร์คตอบพร้อมกับวางชามซุปไว้บนหัวเตียง
“จริงอ่ะ! โหห
ทำไมมันต่างกับบ้านของฮันบินฮยองอย่างนี้ล่ะครับ” แบมแบมยังคงตื่นเต้นไม่เลิกกับบ้านของผู้พันประจำเขต
“มันก็อยู่ที่ว่านายได้งานตำแหน่งอะไร ฐานะการเงินเป็นยังไง
เราจะแบ่งที่อยู่อาศัยเป็นระดับของยศตามเขตที่แตกต่างกัน”
“แล้วบ้านหลังนี้อยู่เขตไหนเหรอมาร์คฮยอง?”
“1/5 Lions Path ไม่มีในแผนที่หรอกนะ
เพราะมันอยู่บนเขา” แบมแบมอ้าปากค้างก่อนจะชะเง้อคอมองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นแต่ต้นไม้เต็มไปหมด
ก่อนที่จะหันมามองผู้พันมาร์ค
“ละ...แล้ว แล้ว บ้านคนอื่นหายไปไหนหมดอ่ะครับ?”
“Lions
Path จะมีบ้านที่อยู่แถวๆ ละแวกนี้ 3 หลังเท่านั้น
แต่ละหลังจะอยู่ห่างกันหลายเมตร ตามมุมของทะเลสาบ”
“งั้นแสดงว่าบ้านมาร์คฮยองจะมองเห็นทะเลสาบด้วยเหรอ?!”
“บางทีฉันก็คิดนะว่านายตื่นเต้นมากเกินไป” มาร์คพูดไปยิ้มไปก่อนจะยื่นชามซุปให้แบมแบม
ร่างบางมองซุปในชามพร้อมกับกระพริบตาปิบๆ
“มาร์คฮยองจะไม่ป้อนแบมเหรอ?” แบมแบมเอียงคอมองอีกคน
“หะ…หา”
“ปกติมาร์คฮยองต้องป้อนแบมดิ ตอนแบมไม่สบายนะ
พี่บียังป้อนข้าวต้มให้แบมเลย...รึว่าเพราะมันเป็นซุปเลยต้องกินเองเหรอครับ?” แบมแบมยื่นมือจะไปรับถ้วยซุปแต่มาร์คกลับเบี่ยงมันไปทางอื่น
“ฉะ…ฉัน ฉันป้อนให้ก็ได้ อะ...โอเคนะ” ผู้พันประจำเขตแกล้งไอในลำคอกลบเกลื่อนเสียงสั่นๆ ของเขา
ก่อนจะตักซุปขึ้นมาแล้วเป่าๆ ให้แบมแบม
“แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่บ้านมาร์คฮยองล่ะ?” แบมแบมถามอย่างสงสัย
นัยน์ตากลมสบตากับมาร์คที่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร
“เอ่อ...คือ...คิมฮันบินไม่อยู่บ้านน่ะ”
“ฮันบินฮยองไปไหนเหรอฮะ?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” มาร์คยื่นชามซุปไปให้แบมแบมที่เลิกคิ้วเหมือนไม่เข้าใจว่ามาร์คต้องการอะไร
“เอาไปกินเองแล้วกัน”
“อะ...เอ๋?”
“เดี๋ยวฉันมานะ”
“ดะ...เดี๋ยวก่อนสิครับ”
“…”
“มาร์คฮยองเป็นอะไรรึเปล่า?”
“ก็ไม่นี่”
“กับฮันบินฮยองน่ะ ไม่มีอะไรแน่เหรอ?” มาร์คถอนหายใจเลยน้อยก่อนที่จะหันหน้าไปตอบเด็กขี้สงสัยบนเตียง
“นายไม่ต้องรู้หรอกแบมแบม มันไม่ใช่เรื่องที่น่าฟังหรอกนะ”
“เอ่อ...”
“เดี๋ยวฉันมานะ” มาร์คเดินออกจากประตูไป ปล่อยให้แบมแบมตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองอยู่อย่างนั้น
“แบมแบม นายเดินไหวรึเปล่า” มาร์คเข้ามาหาแบมแบมอีกครั้งก็เกือบบ่ายหลังจากที่คนตัวเล็กกินซุปหมดไปแล้ว
ก็เอาแต่หลับๆ ตื่นๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไร
“ผมยังรู้สึกปวดๆ
แถวๆ ท้องอยู่อ่ะฮะ”
“อ่า...จริงสิ แล้วนายไปทำอะไรมา” แบมแบมชะงักให้กับคำถามของมาร์ค
ร่างบางหลบสายตาคมที่จ้องมาที่เขาอย่างต้องการคำตอบ
...มาร์คฮยองอยากให้แบมบอกว่า ‘อ่อ…โดนกระทืบมาน่ะคร้าบบบ’ รึไงล่ะ T^T…
“คือว่า…แบมลื่นล้มมาน่ะครับ”
“อย่ามาโกหก ถ้าจะช้ำทั้งตัวขนาดนี้ นายคงจะลื่นตกหน้าผาแล้วล่ะ”
“ก็นั่นแหละครับฮยอง แบมลื่นตกหน้าผาอ่ะ ฮ่าๆ”
“งั้นนายคงตายไปแล้วล่ะแบมแบม ไม่ก็กระดูกหัก”
...ก็แล้วไหนบอกว่า ‘ถ้าจะช้ำขนาดนี้คงลื่นตกหน้าผา’ ไง -3-*…
“ไม่มีอะไรหรอกครับมาร์คฮยอง”
“จะไม่มีอะไรได้ยังไง แล้วรอยช้ำพวกนี้มาจากไหน นายต่อยตัวเองรึไง?!” แบมแบมเริ่มเงียบเมื่ออีกคนมองเขาแบบดุและเสียงดังใส่ มาร์คที่เพิ่งรู้สึกตัวก็ได้แต่ถอนหายใจ
แล้วพูดเสียงเบาลง
“ขอโทษ พอดีฉันก็แค่...”
“…”
“เป็นห่วงนาย...” แบมแบมสบตากับผู้ชายตรงหน้า นัยน์ตาคมและคำพูดเมื่อกี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
รู้สึกอยากหลบตาแต่ก็ทำอย่างนั้นไม่ได้ แต่สุดท้ายความรู้สึกนั้นก็หยุดลงเพราะคำพูดถัดมา
“ในฐานะผู้พันของเขต
5 ที่ต้องปกป้องชาวเมืองทุกคน”
แบมแบมพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะหลบสายตาของผู้พันมาร์คที่มองมาที่เขา
นัยน์ตากลมกระสับกระส่ายไปมาจนกระทั่งไปหยุดที่เปียโนหลังหนึ่ง
“โอ๊ะ
มาร์คฮยองมีเปียโนด้วยเหรอ?!” มาร์คหันไปมองเปียโนหลังใหญ่สีดำที่ตั้งอยู่กลางห้อง
“แบมเล่นเปียโนเป็นด้วยนะมาร์คฮยอง แบมเล่นเก่งมากเลยแหละ” แบมแบมทุบอกตัวเองอย่างภูมิใจพลางยักคิ้วให้คนที่นั่งอยู่ข้างเตียงหนึ่งที
“...ไม่ค่อยจะอวยตัวเองเลย”
“อะไรนะฮะ?”
“อ้อ เปล่าๆ...นายอยากจะเล่นมั้ยล่ะ?”
“ก็อยากอยู่นะ...แต่แบมเดินไม่ได้”
“งั้นเดี๋ยวฉันอุ้มมั้ย?”
“ม่ายยยย! บะ...แบมอยากเห็นมาร์คฮยองเล่นมากกว่า
เดี๋ยวแบมดูอยู่ตรงนี้ก็ได้ นะๆ” แบมแบมยิ้มแหยๆ ให้ผู้พันประจำเขต 5 ที่พยักหน้าให้เขา
ก่อนที่ร่างโปร่งจะเดินไปที่เปียโนหลังนั้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ พลางหันมามองแบมแบม
“นายอยากฟังเพลงอะไรล่ะ?”
“แล้วแต่มาร์คฮยองเลยครับ” มาร์คต้วนส่ายหน้าเล็กน้อย ไม่นานเสียงเปียโนก็ดังขึ้น
แบมแบมนั่งกอดหมอนพิงหัวเตียงแล้วมองผู้พันที่กำลังเล่นเปียโนอย่างชำนาญ
He said, "Let's get out of this
town,
Drive out of the city, away from the crowds
I thought heaven can't help me now."
Nothing lasts forever, but this is gonna take me down
เขาบอกว่า
"ไปจากเมืองนี้กันเถอะ
ขับรถออกไปจากตัวเมือง
ไปให้ไกลจากผู้คน
ผมคิดว่าตอนนี้สวรรค์ก็ช่วยผมไม่ได้แล้วล่ะ"
ไม่มีอะไรคงอยู่ไปตลอดกาล
แต่นี่มันทำให้ผมรู้สึกดีเหลือเกิน
แบมแบมจ้องมาร์คที่ยังคงเล่นเปียโนไปเรื่อยๆ ก่อนที่นัยน์ตานั่นจะหันมาสบตากับเขา
ถึงจะดูเหมือนไม่แสดงอาการอะไร
แต่แค่นัยน์ตาคมนั่นมองมาเขาก็รู้สึกว่ารอบข้างช่างเงียบสงบเหลือเกิน
มีเพียงแค่เสียงของมาร์คฮยองเท่านั้นที่ทุ้มราวกับกำลังกระซิบอยู่ข้างหูเขา...
He’s so cute and pretty as hell
Innocent but He does it so well
I can see the end as it begins
My one condition is
เขาน่ารักและสวยมากจริงๆ
ไร้เดียงสา
แต่เขาก็ดูดี
ผมเห็นจุดจบตั้งแต่แรกที่เห็นเขาแล้วแหละ
เงื่อนไขเดียวของผมคือ
Say you'll remember me standing in a
nice suit,
Staring at my eyes, good babe
Red lips and rosy cheeks
Say you'll see me again
Even if it's just in your wildest dreams, oh, wildest dreams, oh, ah.
บอกทีว่าเธอจะจดจำฉันไว้ตอนที่ใส่สูทหรูๆ
มองเข้ามาในแววตาของฉัน
อย่างนั้นแหละที่รัก
ปากสีแดง
แก้มสีกุหลาบนั่น
บอกฉันทีว่าเธอจะมาพบฉันอีก
ถึงแม้เป็นเพียงในความฝันของเธอ...ในความฝันที่บ้าคลั่งของเธอ
มาร์คหยุดบทเพลงลงแค่นั้นนัยน์ตาคมช้อนขึ้นมองแบมแบมที่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเพลงจบ
คนตัวเล็กก็ค่อยๆ ยิ้มออกมาก่อนที่จะปรบมือรัวดังๆ
“เพราะมากอ่า ผมเคยฟังนะ Wildest
dreams ของ Taylor Swift ใช่มั้ย?”
“อืม”
“ฮยองเล่นเก่งจัง...แต่...มันแปลกๆ
นะ ฮยองเปลี่ยนเนื้อร้องเหรอ?” แบมแบมขมวดคิ้วแล้วเงยหน้ามองมาร์คที่เดินเข้ามาใกล้ๆ
“ก็ใช่ ก็ต้องเปลี่ยนบ้างสิ
อย่างท่อนฮุกของต้นฉบับร้องว่า ‘standing in a nice dress’ ถ้าฉันร้องมันก็แปลว่าฉันต้องใส่ชุดกระโปรงน่ะสิ”
“ไม่ แบมไม่ได้ข้องใจตรงนั้น กะ...ก็
มาร์คฮยองใช้คำว่า ‘He’ แทน ‘She’ นี่
งั้นคนที่มาร์คฮยองชอบก็เป็น...ผู้ชาย?” แบมแบมมองมาร์คที่ส่งยิ้มมาให้เขา
มาร์คมองแบมแบมที่ยังคงทำหน้าสงสัยอยู่อย่างนั้น
แทนที่อีกคนจะเข้าใจ ‘ความรู้สึก’ ของเขา กลับลกลายเป็นว่า
แบมแบมเบิกตามองเขาเหมือนตกตะลึงในบางอย่าง ปากอ้ากว้างจนดูตลก
“มะ…มาร์คฮยอง”
“เอ่อ…”
“มาร์คฮยองเป็นเกย์!!!” มาร์คเบิกตามองแบมแบมที่แหกปากเสียงดัง
ร่างโปร่งเอามือปิดปากร่างบางที่ยังคงพูดไม่หยุด “งั้นที่มาร์คฮยองชอบหลบหน้าฮันบินฮยองนั่นก็แปลว่า”
“เฮ้ย! ไม่ชะ...”
“มาร์คฮยองแอบชอบฮันบินฮยอง!”
“แบมแบม! นายใจเย็นๆ
สิ!”
“มาร์คฮยองแหละใจเย็น
แบมไม่เอาไปบอกใครหรอก” แบมแบมทำท่ารูดซิปปาก แล้วทำสัญลักษณ์มือที่บอกว่า ‘โอเค๊?’
จนมาร์คต้องเอามือตบกบาลตัวเองอย่างเหลือทน
“ถ้าชอบฮันบินฮยองทำไมไม่บอกฮันบินฮยองล่ะฮะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แบมแบม”
“?”
“คนที่ฉันชอบน่ะ...” มาร์คกัดฟันมองแบมแบมที่มองเขาเหมือนกำลังรอฟังคำตอบ
สีหน้าของเด็กอายุ 17 ที่ดูไร้เดียงสาจนมาร์คอยากจะเขย่าตัวแบมแบมแล้วตะโกนบอกให้รู้แล้วรู้รอด
เหอะ...เขาไม่ทำหรอก
ตึก ตึก ตึก ตึก!
“อะ...อ้าว! มาร์คฮยอง! ไปไหนอ่ะ?! อย่าหนีสิ!” มาร์คยังคงเดินกัดฟันก่อนจะรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง
มือหนาเอื้อมเปิดประตูห้องน้ำออก เปิดก๊อกแล้วล้างหน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงแข่งกับมะเขือเทศ
ก่อนจะมองเงาตัวเองในกระจก
“คนที่ฉันชอบน่ะ”
“มันก็คือนายไม่ใช่เหรอ”
“ฟังภาษาของแววตาไม่ออกรึไง...ไอ้เด็กโง่”
[Spoil] : Chapter : 9
“มาร์คฮยองรู้มั้ยว่าในห้องของฮันบินฮยองมีกีต้าร์ด้วยแหละ”
“...”
“แล้วก็นะ
ฮันบินฮยองน่ะ…”
“หยุดพูดถึงมันสักทีได้มั้ย?!”
“…”
“มีอะไรกันแล้วรึไงถึงได้เข้าห้องมันได้น่ะ?!!”
.
.
.
“ฮันบินฮยองคิดถึงแบมใช่มั้ยล่ะ
ให้แบมไปนอนด้วยมั้ย แบมคิดถึงยูคกับฮยองมากเลยนะ”
“...”
“ฮยอง?”
“เสียใจนะแบมแบม”
“…?”
“แต่ที่ตรงนั้น มันไม่ใช่ของนายอีกต่อไปแล้ว”
-------------------
พาร์ทนี้สั้นไปเนอะ 5555 มีอันแฮนะคะ รีดเดอร์ T/\T
พาร์ทหน้าบอกเลยว่าออกดราม่า
ชีวิตของแบมแบมช่างดราม่ายิ่งนัก ฟรืดด!(เสียงสั่งน้ำมูก)
ความคิดเห็น